Agriculture was able to expand duri

Agriculture was able to expand during the 1960s and 1970s as it had access to new land and unemployed labour.[2] Between 1962 and 1983, the agricultural sector grew by 4.1% a year on average and in 1980 it employed over 70% of the working population.[2] Yet, the state perceived developments in the agricultural sector as necessary for industrialisation and exports were taxed in order to keep domestic prices low and raise revenue for state investment in other areas of the economy.[2]

As other sectors developed, labourers went in search of work in other sectors of the economy and agriculture was forced to become less labour-intensive and more industrialised.[2] Facilitated by state laws forcing banks to provide cheap credit to the agricultural sector and by providing its own credit through the Bank for Agriculture and Agricultural Cooperatives (BAAC).[2] The state further invested in education, irrigation, and rural roads.[2] The result was that agriculture continued to grow at 2.2% between 1983 and 2007, but also that agriculture now only provides half of rural jobs as farmers took advantage of the investment to diversify.[2]

As agriculture declined in relative financial importance in terms of income with rising industrialization and Westernisation of Thailand from the 1960s, but it continued to provide the benefits of employment and self-sufficiency, rural social support, and cultural custody. Technical and economic globalisation forces have continued to change agriculture to a food industry and thereby exposed smallholder farmers to such an extent the traditional environmental and human values have declined markedly in all but the poorer areas.


Herding water buffalo in Chaiyaphum Province.
Agribusiness, both privately and government-owned, expanded from the 1960s and subsistence farmers were partly viewed as a past relic which agribusiness could modernise. However, intensive integrated production systems of subsistence farming continued to offer efficiencies that were not financial, including social benefits which have now caused agriculture to be treated as both a social and financial sector in planning, with increased recognition of environmental and cultural values. "Professional farmers" made up 19.5% of all farmers in 2004.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกษตรได้ขยายในช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970 ขณะนั้นได้เข้าถึงที่ดินใหม่ และแรงงานตกงาน [2] ระหว่างปี 1962 และ 1983 ภาคการเกษตรเติบโต 4.1% ต่อปีโดยเฉลี่ย และในปี 1980 นั้นพนักงานกว่า 70% ของประชากรที่ทำงาน [2] ได้ รัฐถือว่าการพัฒนาภาคการเกษตรที่จำเป็นสำหรับ industrialisation และมีการคิดภาษีส่งออกให้ราคาในประเทศต่ำ และยกระดับรายได้สำหรับรัฐลงทุนในพื้นที่อื่น ๆ ของเศรษฐกิจ [2]ขณะที่ภาคอื่น ๆ พัฒนา กรรมกรไปค้นหางานในภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจ และเกษตรกรรมถูกบังคับเป็น แรงงานน้อยมากและมากกว่า industrialised [2] อำนวยความสะดวก โดยกฎหมายรัฐบังคับธนาคารให้เครดิตราคาถูกภาคเกษตร และการให้สินเชื่อของตนเองผ่านธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์เกษตร (BAAC) [2] รัฐลงทุนเพิ่มเติม ในการศึกษา ชลประทาน ทางหลวงชนบท [2] ผลเกษตรที่ยังคงเติบโต 2.2% ระหว่างปี 1983 และ 2007 แต่ที่เกษตรตอนนี้เฉพาะมีครึ่งงานชนบทเป็นเกษตรกรได้ประโยชน์จากการลงทุนไปมากมาย [2]เป็นเกษตรที่ปฏิเสธในความสำคัญในแง่ของรายได้ทวีความรุนแรงมากขึ้นและ Westernisation ของไทยจากปี 1960 แต่ยังคงให้ประโยชน์ของการจ้างงาน และปรัชญา สนับสนุนชนบทสังคม และวัฒนธรรมบุตรเงิน นโบายทางเทคนิค และเศรษฐกิจที่กำลังมีต่อการเปลี่ยนแปลงการเกษตร การอุตสาหกรรมอาหาร และดังนั้นจึงสัมผัสกับเกษตรกรเกษตรกรถึงขนาดที่ดั้งเดิมสิ่งแวดล้อม และค่ามนุษย์ได้ปฏิเสธอย่างเด่นชัดทั้งหมดแต่พื้นที่ย่อมHerding ควายในจังหวัดชัยภูมิเกษตร ทั้งเอกชน และ ของรัฐบาล ขยายจากปี 1960 และชีพเกษตรกรบางส่วนถูกมองเป็นการเกษตรที่สามารถ modernise ระลึกอดีต อย่างไรก็ตาม เร่งรัดบูรณาการระบบการผลิตของชีพเกษตรอย่างต่อเนื่องให้ประสิทธิภาพได้เงิน รวมทั้งสวัสดิการสังคมซึ่งขณะนี้ได้เกิดเกษตรถือว่าเป็นทั้งการสังคม และการเงินภาคการวางแผน มีการเพิ่มขึ้นของค่าสิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรม "เกษตรกรมืออาชีพ" สร้างขึ้น 19.5% ของเกษตรกรทั้งหมดในปี 2004 [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกษตรก็สามารถที่จะขยายตัวในช่วงปี 1960 และ 1970 ในขณะที่มันมีการเข้าถึงดินแดนใหม่และแรงงานตกงาน. [2] ระหว่างปี ค.ศ. 1962 และ 1983 ภาคเกษตรขยายตัว 4.1% ต่อปีโดยเฉลี่ยและในปี 1980 ก็มีงานทำกว่า 70% ของ ประชากรที่ทำงาน. [2] แต่การพัฒนาการรับรู้ของรัฐในภาคเกษตรที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาอุตสาหกรรมและการส่งออกได้รับการเก็บภาษีเพื่อให้ราคาในประเทศต่ำและเพิ่มรายได้ให้กับการลงทุนของรัฐในพื้นที่อื่น ๆ ของเศรษฐกิจ. [2] ในขณะที่ภาคอื่น ๆ การพัฒนาแรงงานไปในการค้นหาของการทำงานในภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจและการเกษตรถูกบังคับให้ต้องกลายเป็นแรงงานเข้มข้นน้อยกว่าและอุตสาหกรรม. [2] การอำนวยความสะดวกโดยกฎหมายของรัฐบังคับให้ธนาคารเพื่อให้สินเชื่อราคาถูกภาคการเกษตรและโดยการให้ตัวของมันเอง สินเชื่อผ่านธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร (ธ กส.) [2] รัฐลงทุนต่อไปในการศึกษาการชลประทานและถนนชนบท. [2] ผลที่ได้คือการที่ภาคเกษตรยังคงขยายตัวที่ 2.2% ระหว่างปี 1983 และปี 2007 แต่ยัง การเกษตรที่ตอนนี้เพียง แต่ให้ครึ่งหนึ่งของงานในชนบทเกษตรกรใช้ประโยชน์จากการลงทุนที่จะกระจาย. [2] ในขณะที่ภาคเกษตรลดลงในความสำคัญทางการเงินเมื่อเทียบในแง่ของรายได้กับอุตสาหกรรมที่เพิ่มขึ้นและตะวันตกของประเทศไทยตั้งแต่ปี 1960 แต่ก็ยังคงที่จะให้ ประโยชน์ของการจ้างงานและการพึ่งพาตนเองการสนับสนุนทางสังคมชนบทและการดูแลทางวัฒนธรรม กองกำลังโลกาภิวัตน์ทางเทคนิคและเศรษฐกิจได้อย่างต่อเนื่องที่จะเปลี่ยนการเกษตรเพื่ออุตสาหกรรมอาหารและการสัมผัสจึงเกษตรกรรายย่อยไปเช่นขอบเขตคุณค่าของสิ่งแวดล้อมและมนุษย์แบบดั้งเดิมได้ลดลงอย่างเห็นได้ชัดในทุกพื้นที่ที่ยากจน. จับปูใส่กระด้งควายในจังหวัดชัยภูมิ. ธุรกิจการเกษตรทั้งเอกชน และรัฐบาลที่เป็นเจ้าของเพิ่มขึ้นจากปี 1960 และดำรงชีวิตเกษตรกรถูกมองว่าส่วนหนึ่งเป็นของที่ระลึกที่ผ่านมาซึ่งธุรกิจการเกษตรจะทันสมัย อย่างไรก็ตามระบบการผลิตอย่างเข้มข้นแบบบูรณาการของการทำการเกษตรเพื่อยังชีพอย่างต่อเนื่องที่จะนำเสนอประสิทธิภาพที่ไม่ได้ทางการเงินรวมถึงผลประโยชน์ทางสังคมซึ่งในขณะนี้ได้ก่อให้เกิดการเกษตรได้รับการปฏิบัติเป็นทั้งภาคสังคมและการเงินในการวางแผนการมีการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของคุณค่าของสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรม "เกษตรกรมืออาชีพ" สร้างขึ้น 19.5% ของเกษตรกรทั้งหมดในปี 2004 [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเกษตรก็สามารถที่จะขยายในช่วงทศวรรษที่ 1960 และ 1970 มันได้เข้าถึงที่ดินใหม่และแรงงานตกงาน [ 2 ] ระหว่าง 2505 และ 1983 , ภาคการเกษตรขยายตัว 4.1% ต่อปีเฉลี่ยและในปี 1980 มันจ้างมากกว่า 70% ของประชากรวัยทำงาน [ 2 ] ยังสภาพการรับรู้การพัฒนาในภาคเกษตรเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับอุตสาหกรรมและการส่งออกถูกเก็บภาษีเพื่อให้ราคาภายในประเทศ และยกระดับรายได้ต่ำ รัฐลงทุนในพื้นที่อื่น ๆของเศรษฐกิจ [ 2 ]

เป็นอีกภาคที่พัฒนาแรงงานไปในการค้นหาของงานในภาคอื่นๆ ของเศรษฐกิจการเกษตรและถูกบังคับให้กลายเป็นน้อยแรงงานเข้มข้นมากขึ้นของประเทศอุตสาหกรรม [ 2 ] สนับสนุนโดยรัฐ กฎหมายบังคับให้ธนาคารให้วงเงินสินเชื่อราคาถูก ภาคการเกษตร และการให้เครดิตของตนเองผ่านธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร ( ธ. ก. ส. ) [ 2 ] รัฐยังได้ลงทุนในการศึกษาชลประทาน และถนนชนบท . [ 2 ] พบว่าเกษตรขยายตัวอย่างต่อเนื่องที่ร้อยละ 2.2 และระหว่างปี 2007 แต่ยังว่า ขณะนี้มีเกษตรเพียงครึ่งหนึ่งของงานในชนบท เป็นเกษตรกร เอาประโยชน์ของการลงทุนเพื่อกระจาย [ 2 ]

เป็นเกษตรลดลง ในด้านความสัมพันธ์ในแง่ของรายได้เพิ่มขึ้น อุตสาหกรรมและ westernisation ของประเทศไทยจากปี 1960แต่มันยังคงให้ประโยชน์ของการจ้างงานและการพึ่งตนเองในชนบทสนับสนุนทางสังคมและสิทธิทางวัฒนธรรม บังคับทางเทคนิคและเศรษฐกิจโลกาภิวัตน์มีอย่างต่อเนื่องเพื่อเปลี่ยนเป็นอุตสาหกรรมอาหารและเกษตร เกษตรกรจึงเปิดเผยโครงสร้างมากประเพณี สิ่งแวดล้อมและมนุษย์ ค่าได้ลดลงอย่างเด่นชัดในทั้งหมด แต่พื้นที่ยากจน

.ต้อนควาย จ. ชัยภูมิ
ธุรกิจการเกษตร ทั้งส่วนตัวและเป็นเจ้าของรัฐบาล ขยายจากทศวรรษที่ 1960 และเกษตรกรยังชีพถูกบางส่วนมองว่าเป็นอดีตโจรกลับใจธุรกิจซึ่งสามารถทำให้ทันสมัย . อย่างไรก็ตาม เข้มข้น ผลิตรวมระบบยังชีพเกษตรกรรมอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ประสิทธิภาพที่ไม่ใช่การเงินรวมถึงประโยชน์ทางสังคมซึ่งได้ทำให้การเกษตรถือว่าเป็นทั้งสังคมและภาคการเงินในการวางแผน กับการเพิ่มขึ้นของการรับรู้คุณค่าทางวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อม” ชาวนามืออาชีพ " ขึ้น 19.5 เปอร์เซ็นต์ ของเกษตรกรทั้งหมดใน 2004 . [ 2 ]