I fell in love with him at the firs

I fell in love with him at the first glimpse at him. I know it was definitely wrong, however, I still did so.

My name is Julia. I visited Swan, the capital city of Aisville, with my mother in the spring of my sixteen years old. I was totally new here with everything fresh. Those magnificent architectures, busy streets, and pretty gadgets I never saw before, all these made me felt like in a dream.

The second day we arrived at Swan. Mother said she will introduce some of her old friends to me. There was slightly exciting showing on her face which was quite seldom since mother was a modesty lady. She recalled the precious memory of spring vacation which she spent in Swan twenty years ago, with her new noble friends--The Swan's rose.

I was a little curious when we knocked the door of Guise. It was said that the Guise family was the famous aristocrat in Swan. Nevertheless, other people, included the cart driver showed something astonishment and fluster with our visitation of the Guise's.

My mother did not noticed this with her whole heart memories. She led me step into the garden of Guise's. What a lovely garden it was! All the things of Guise's were surprising and enjoyable.

However, the moment she saw the friends she missed so much, she could not speak a single word but only transfixed.

I poked out my face behind her back, the beautiful siblings standing in front of us.

They were quite beautiful, in luxury dressing, with noble temperament. What's more, they were young. They seemed as the same age as me.

But they should know mother as long as twenty years!

"Oh, Marginate. So glad you visit us again. We always miss you." The sister Julia, as beautiful as rose, said to mother with a gentle smile.

Mother took a step back with fear. My heart was also beating faster. It was incredible! How could they still be young ? Mother was totally voiceless with her hand grabbing me tightly, trembling.

It was right at that moment, I looked up. My eyes contacted the eyesight which was just right looking at mine. The light blue eyes, with the sorrow beyond description, its owner -- Andrew·De·Guise, my mother had told me his name, was staring at me. A moment later, I heard his voice for the first time.

"Are you Marginate's daughter? What is your name?"
For a short second, my heart beated at a unbelievable speed. I was strook by the gloom charming eyes. My head was giddy. I spoke out without scruple of the warn eyesight of my mother. "My name is...is Julia Young".

......
The things happened latter was not clear for me anymore. What still in my heart were the feeling of heart beating, the light blue eyesight and the pleasant voice.

My mother was all absent-minded that light after we back home. "They must be demoned, oh my, it must be!" She kept murmuring the whole night. After she got back her sense, she asked me keep distance with the gorgeous, but weird siblings again and again.

However, it was all too late.

I could not control my heart anymore, I must see him. Andrew, the one with charming blue eyes... I tried to know about them, as if I was crazy. But all I found was that all people of Aisville was afraid of them.

"The Guise's siblings must be demoned! They never get old. They may eat human, or suck human's blood to make a living,. It's quite horrible! People said, trying to convince me to keep me away from them. My mother did the same as well. However, I was just crazy. Oh, Andrew! I had to meet him. Even if he was as devil as everyone said.

One summer night with cicada singing, I sneaked out home, went to Guise's backyard garden directly.

I paced up and down outside their garden. The scene we first meet flashed in my mind. How crazy but ridiculous I missed him, Andrew!

It was right at the moment I was sure of my madness, the iron gate opened slowly. The man I missed appeared under the moon light, in front me, with smile on his face.

I thought I must be dreaming, but it was real. It was Andrew! He looked at me with gentle smile. After a while, he spoke: "I know you will come to me, dear Julia."

I cried out of exciting. How could he know my mind.

Was it affection? I thought it must be. I went to meet Andrew every night after that day. He always took my hand, kept smiling. We leant against each other, listening to the endless songs of cicada, in mottled shadows under the bright moonlight.

However, the secret was finally acquired by others. Father blamed mother indignantly for she knew such two monsters and what's more did not stop me from addiction. I was grounded. My father gathered the Chamber of Commerce in order to exile the monster siblings out of Aisville.
Later after that, strange things happened with the death of Chamber of Commerce member one after another. It was said their body were torn into pieces by something like a huge scythe. People were more scared with the rumour getting worse and worse.

"It's horrible. We can't live here anymore." my father made his leaving decision, which broke my heart. I knew I must meet him again.

Just one last meet. I was ready to give up everything to elope with him, if he was willing too.

I managed to get out again. This time, the gate was unlocked. I opened it without hesitation. All I want was just finding him, telling him everything that had happened.

When I entered the center of garden, I heard someone smiling behind me gently.

"So you are here, eventually."

I felt something thrillingness despite she's voice was gentle. Then I heard the steel rubbing against the ground. I shuddered and looked back. What I found was a girl, with black long hair, in a black robe. she was smiling at me with a huge scythe in tow.

Yes, it was Julia, with black hair. It was her. It was just the second time we meet, but I didn't expected her hair turned into weird black, her face, her whole body were looked so demon.

"How could you come here. Why not just leave with your father. I didn't want to kill you."

"Andrew must be sad if I killed you. That silly boy, he always enjoy fresh things. Believe me, he will lose his interest on you finally."

"Only me, no matter decades or hundreds years. It was always me, to be with him."

"We need each other ONLY. Time will always be quietude as long as we are together. It will last forever, and we will also be together forever."

"But how could you break us up!"

Suddenly, dark Julia stepped forward me with her voice sharped with the syche rubbing heavily against the ground. I trembled, but I couldn't move a single step. She just like a black rose with sharp thorns in dark.

Julia walked in front of me, with her syche hacking on me.......

..........
The next day when I woke up, I found myself in bed of hospital. I did not get hurt, just fainting. No matter what people asked, I just shook my head, and did not speak any word. People talked about the demon siblings disappeared from Aisville overnight, their luxury house was also dilapidated. As if all the prosperities were build by fantasy.

Mother did not mentioned anything about the siblings anymore. She thought I forgot all had happened.

However, I did not. I still remember what happened that night.

When Julia was about to kill me, my beloved Andrew showed up.

But he was not the Andrew I had been familiar with. He was expressionless, demon and also in dark robe.

"Enough, Julia." He held her hands. "You don't need to do that. I will not leave you."
"Are you serious?" Julia dropped her scythe, looking at him, with tears glittering on her face. She was like blackthorn under the moonlight. "You seemed serious with her. I'm so worry about that. She has the same name with me. But she is younger, and more lovely than me. She is normal human ..."

"Believe me, Julia" Suddenly he said with a pretty but coquettish smile. "We are one. We will never be apart. Forever is forever only we are together. Isn't it?"

I can't remember what they said later. All I heard was roar in my ear. I knew nothing but the truth he didn't love me. He did not even cast an eyesight on me!

I can't tell why I didn't hate him at all. All I remember was our sweet memory : his smile, his warm hands, in those cicada singing night, under the moonlight.

I left Aisville with my parents amd never returned there again.

The story about the siblings was also forgot by people with time goes by. Except the bedtime story by the aged.

There are two siblings, with huge scythe in tow. They walks in corner of the city, in the deep dark night. They are the blackthorns...

However, I know blackthorn also feel sorrow. Maybe, they are suffering by heart-broken mysteries memory, forever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันตกในความรักกับเขาที่เหลือบแรกที่เขา ฉันรู้ว่า ผิดแน่นอน อย่างไรก็ตาม ฉันยังไม่ได้

ชื่อของฉันคือ จูเลีย ผมเยี่ยมชมสวอน หลวงเมืองของ Aisville กับแม่ในฤดูใบไม้ผลิของฉันสิบหกปี ผมใหม่ทั้งหมดที่นี่ มีทุกอย่างสด สถาปัตยกรรมอันงดงามที่ ดี และโปรแกรมเบ็ดเตล็ดสวยที่ไม่เคยเห็นก่อน ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนในฝัน

วันที่สองที่เรามาถึงที่สวอน แม่กล่าวว่า เธอจะแนะนำของเพื่อนเก่าผม มีน่าตื่นเต้นเล็กน้อยที่แสดงบนใบหน้าของเธอที่มีบทบาทค่อนข้างตั้งแต่แม่ถูกเลดี้โมเดสตี้ เธอเรียกคืนหน่วยความจำที่ล้ำค่าของสปริงซึ่งเธอใช้เวลาในสวอนยี่สิบปีที่ผ่านมา กับใหม่โนเบิลเพื่อน - โรสเดอะสวอน

ผมอยากรู้น้อยเมื่อเราโบว์ลิ่งประตูครอบ มันก็บอกว่า ครอบครัวพัฒนาคือ อริสโตแครทที่มีชื่อเสียงในสวอน อย่างไรก็ตาม คนอื่น รวมขับรถแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ astonishment และ fluster กับระบบฮาร์ดแวร์ของเราของของครอบ

แม่ได้พบกับความทรงจำของเธอทั้งหมดหัวใจนี้ เธอนำผมขั้นตอนเข้าสวนพัฒนา สวนน่ารักอะไรที่มันเป็น ทุกสิ่งของของครอบน่าแปลกใจ และสนุกสนาน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอเห็นเพื่อนเธอพลาดมาก เธอไม่สามารถพูดคำเดียว แต่เพียง transfixed.

ฉัน poked ออกหน้าหลังเธอกลับ ฉันพี่น้องสวยที่ยืนหน้าเรา

พวกเขาค่อนข้างสวยงาม แต่งตัวหรูหรา มี temperament โนเบิลใน แก่ พวกเขาตอนเด็ก ๆ พวกเขาดูเหมือนเป็นวัยเดียวกันเป็น me.

แต่ก็ควรรู้แม่นานยี่สิบปี!

"Oh, Marginate ดีใจดังนั้นคุณเข้าเยี่ยมชมเราอีก เรามักจะคิดถึงกัน" จูเลียน้องสาว สวยงาม โรสว่า ย่า มีความอ่อนโยนยิ้ม

แม่เอาตอนที่กลับ มีความกลัว หัวใจของฉันยังตีได้เร็วขึ้น ถูกเหลือเชื่อ ว่าพวกเขายังอาจจะอ่อน แม่มีเสียงทั้งหมด ด้วยมือของเธอโลภฉันแน่น ตะลึงงัน.

มันเป็นที่ช่วงเวลานั้น ฉันหา ตาติดต่อสายตาซึ่งทางเหมือง ตาสีฟ้าอ่อน ด้วยความเสียใจเกินกว่าคำอธิบาย เจ้า - Andrew·De·พัฒนา แม่ได้บอกชื่อของเขา ถูกจ้องมองที่ฉัน ครู่ต่อมา ผมได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก

"เป็นคุณลูกสาวของ Marginate อะไรคือชื่อของคุณ
แป๊บสั้น ๆ หัวใจของฉัน beated ที่ความเร็วไม่น่าเชื่อ ผม strook โดยการหยีตาแห่ง หัวของฉันถูก giddy ผมพูดออกมาโดยไม่ต้อง scruple ของสายตาเตือนของแม่ "หมู่เกาะชื่อของฉัน... เป็นหนุ่มสาวจูเลีย"

...
สิ่งที่เกิดขึ้นคือหลัง ไม่ชัดเจนสำหรับผมอีกต่อไป ความรู้สึกของหัวใจตี มีอะไรที่ยังอยู่ในหัวใจของฉัน สายตาสีฟ้าอ่อนแล้วการผ่อนเสียง

แม่มีทั้งหมดเคลิ้ม ๆ ว่าแสงหลังจากที่เรากลับบ้าน "พวกเขาต้อง demoned โอ้ ฉัน จะต้อง! " เธอเก็บ murmuring ทั้งคืน หลังจากเธอได้กลับความรู้สึกของเธอ เธอถามผมให้ระยะทางกับงดงาม แต่พี่น้องแปลกอีก

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปทั้งหมด

ฉันไม่อาจควบคุมหัวใจของฉันอีกต่อไป ต้องดูเขา แอนดรูว์ กับตาสีน้ำเงินแห่งหนึ่ง... ฉันพยายามจะรู้ พวกเขาว่าผมบ้า แต่ทั้งหมดที่พบว่า กลัวของพวกเขาทุกคนของ Aisville.

"พี่น้องพัฒนาต้องเป็น demoned พวกเขาไม่ได้เก่า พวกเขาอาจกินมนุษย์ หรือดูดเลือดของมนุษย์เพื่อดำเนินชีวิต ก็ค่อนข้างน่ากลัว คนกล่าว พยายามที่จะโน้มน้าวให้ฉันให้ฉันจากนั้น แม่ของฉันไม่เหมือนกันเช่น อย่างไรก็ตาม ผมบ้าเพียง โอ้ แอนดรูว์ ผมไปพบเขา แม้ว่าเขาเป็นปีศาจทุกคนกล่าว

กับจักจั่นร้องเพลง ฉัน sneaked ออกบ้าน เที่ยวฤดูร้อนไปพัฒนาของสวนโดยตรง

ฉันศึกษาขึ้นและลงได้นอกสวนของพวกเขา ถ่ายฉากที่เราพบครั้งแรกในใจของฉัน บ้าไรไร้สาระแต่ฉันพลาดเขา แอนดรูว์!

มันถูกในขณะที่ผมแน่ใจว่าของความบ้าของฉัน ประตูเหล็กเปิดช้า คนที่ฉันพลาดปรากฏภายใต้ดวงจันทร์แสง หน้า ฉัน มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ฉันคิดว่า ฉันต้องฝัน แต่มันเป็นจริง มันเป็นแอนดรู เขามองที่ฉันอ่อนโยนดี หลัง พูด: "ฉันรู้ว่า คุณจะมาหาฉัน รักจูเลีย"

ข้าไม่น่าตื่นเต้น เขาสามารถรู้ว่าใจของฉันได้

เป็นจิตหรือไม่ คิดว่า จะต้อง ผมไปพบกับแอนดรูทุกคืนหลังจากวันนั้น เขาเอามือ เก็บยิ้มเสมอ เรา leant กับแต่ละอื่น ๆ ฟังเพลงไม่รู้จบของจั๊กจั่น ในเงาด่างใต้แสงจันทร์สว่าง

อย่างไรก็ตาม ความลับสุดท้ายมา โดยผู้อื่น พ่อแม่ตำหนิ indignantly เธอรู้เช่นมอนสเตอร์ 2 และมากขึ้นอะไร ก็ไม่ได้หยุดฉันจากยาเสพติด ผมได้ต่อสายดิน พ่อรวบรวมหอเพื่อปล่อยพี่น้องมอนสเตอร์จาก Aisville
ต่อมาหลังจากนั้น สิ่งแปลกที่เกิดขึ้นกับการตายของสมาชิกหอการค้าที มันก็บอกสุขภาพร่างกายที่ขาดเป็นชิ้นบางอย่างเช่นเคียวด้ามยาวขนาดใหญ่ คนที่กลัวมาก มีซุบซิบที่มุ่งร้ายการแย่ลงและแย่ลง

"ได้น่ากลัว เราไม่สามารถอยู่ที่นี่อีกต่อไป"พ่อได้ตัดสินออก ซึ่งยากจนหัวใจของฉัน ฉันรู้ฉันต้องพบเขาอีก

อันล่าสุดตอบสนอง ผมพร้อมที่จะให้ค่าทุกอย่าง elope กับเขา ถ้าเขากล้าเกินไป

ฉันจัดการเพื่อไปอีก เวลานี้ ประตูถูกปลดล็อก ฉันเปิดมันโดยไม่ลังเล ทั้งหมดต้องถูกเพียงหาเขา เขาบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้น

เมื่อฉันป้อนศูนย์สวน ผมได้ยินคนข้างหลังยิ้มเบา ๆ

"เพื่อคุณได้ที่นี่ ในที่สุด"

รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่าง thrillingness ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นเสียงอ่อนโยน จากนั้น ผมได้ยินเหล็กถูกับพื้นดิน Shuddered และมองย้อนกลับ สิ่งที่ฉันพบคือ ผู้หญิง สีดำผมยาว ในเสื้อคลุมสีดำ เธอมียิ้มที่ฉันกับพร้าใหญ่ในใย

ใช่ มันเป็นจูเลีย ผมดำขึ้น มันเป็นของเธอ มันเป็นเพียงครั้งที่สองที่พบ แต่ฉันไม่คาดผมเปิดไปเลยดำ ใบหน้า ร่างกายทั้งหมดของเธอถูกมองดังนั้น demon.

"ว่าสามารถมาที่นี่ได้ ทำไมไม่ปล่อยให้กับพ่อของคุณ ไม่ได้อยากจะฆ่าคุณ"

"แอนดรูว์ต้องเศร้าถ้าผมฆ่าคุณ เด็กผู้ชายที่โง่ เขาใจสิ่งสด เชื่อฉัน เขาจะสูญเสียความสนใจคุณก็ "

"หรอก ไม่ว่าทศวรรษหรือหลายร้อยปี ได้เสมอฉัน อยู่กับเขา"

"เราได้กันเท่านั้น เวลาจะเสมอเป็นแบบเอเชียตราบใดที่เราอยู่ด้วยกัน มันจะสุดท้ายตลอด และเราจะยังอยู่ด้วยกันตลอดไป"

"แต่วิธีอาจคุณสลายเรา"

ก็ จูเลียเข้มก้าวไปข้างหน้าฉัน ด้วยเสียงของเธอ sharped กับ syche มากถูกับพื้น ฉัน trembled แต่ฉันไม่สามารถย้ายขั้นตอนเดียว เธอเหมือนกุหลาบสีดำ มีหนามคมในความมืด

จูเลียเดินหน้าฉัน กับ syche เธอแฮ็คบน me. ...

...
ในวันถัดไปเมื่อตื่นขึ้น พบตัวเองในเตียงของโรงพยาบาล ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงซึม ไม่ว่าอะไรคนถาม ฉันเพียงจับหัวของฉัน และไม่ได้พูดคำใด ๆ คนที่พูดคุยเกี่ยวกับพี่น้องปีศาจหายไปจาก Aisville ค้างคืน บ้านหรูของพวกเขาถูกยังศัทธาเข้าไป ว่า prosperities ทั้งหมดถูกสร้าง โดยแฟนตาซี

แม่ไม่ได้กล่าวอะไรเกี่ยวกับพี่น้องอีกต่อไป เธอคิดว่า ฉันลืมทั้งหมดเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ ผมยังจำได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นยามค่ำคืนที่

เมื่อจูเลียถูกจะ ฆ่าฉัน แอนดรูว์ฉันรักรถไฟ

แต่เขาไม่ได้แอนดรูที่ผมเคยคุ้นเคยกับการ เขา expressionless ปีศาจ และในสีเข้มเสื้อคลุม

"พอ จูเลีย" เขาจัดมือของเธอ "คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ฉันจะไม่ปล่อยคุณด้วย"
"คุณใจร้าย " จูเลียหลุดเธอพร้า มองว่า มีน้ำตานักบนใบหน้าของเธอ เธอเช่น blackthorn ใต้แสงจันทร์ "คุณดูเหมือนร้ายแรงกับเธอ ผมมีความกังวลว่า เธอมีชื่อเดียวกันกับฉัน แต่เธอจะอายุน้อยกว่า และดียิ่งกว่าฉัน เธอเป็นมนุษย์ปกติ..."

"เชื่อฉัน จูเลีย"ก็เขาว่า ดีสวย แต่ตุ้งติ้ง "เราเป็นหนึ่ง เราไม่เคยจะห่างกัน ตลอดไปได้ตลอดเราเท่ากัน ไม่ได้"

ไม่สามารถจำสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า ภายหลังได้ ทั้งหมดที่ผมได้ยินร้องในหูของฉัน รู้ว่าไม่มีอะไร แต่ความจริงไม่ได้รักฉัน เขาได้แม้จับสายตาที่ฉัน!

ไม่บอกทำไมฉันไม่ได้เกลียดเขาเลย ทั้งหมดที่ผมจำได้ว่า มีหน่วยความจำของเราหวาน: ยิ้ม มืออบอุ่น ในเหล่าจักจั่นร้องยามค่ำคืน ใต้แสงจันทร์

ข้าพเจ้า Aisville กับ amd พ่อแม่ของฉันไม่เคยส่งกลับมีอีก

เรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องยังไม่ลืมคนที่มีเวลาผ่านไป ยกเว้นเรื่องนอน โดยการ aged นั้น

มีสองพี่น้อง กับพร้าใหญ่ในใย พวกเขาเดินในเมือง ในคืนมืดลึก จะ blackthorns...

อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ว่า blackthorn ยัง รู้สึกความเสียใจ ที พวกเขากำลังทุกข์ทรมาน โดยหน่วยความจำเสียใจลึกลับ ตลอดกาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันตกหลุมรักกับเขาที่เหลือบแรกที่เขา ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดแน่นอน แต่ผมยังคงทำเช่นนั้นชื่อของฉันคือจูเลีย ผมไปเยี่ยมหงส์เมืองหลวงของ Aisville กับแม่ของฉันในฤดูใบไม้ผลิของสิบหกปีเก่าของฉัน ผมใหม่ทั้งหมดที่นี่มีทุกอย่างที่สดใหม่ ผู้สถาปัตยกรรมงดงามยุ่งถนนและแกดเจ็ตสวยฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเหล่านี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันในวันที่สองเรามาถึงที่สวอน แม่ของเธอบอกว่าเธอจะแนะนำบางส่วนของเพื่อนเก่าของเธอให้ฉัน มีการแสดงที่น่าตื่นเต้นเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอซึ่งค่อนข้างไม่ค่อยตั้งแต่แม่เป็นผู้หญิงที่เจียมเนื้อเจียมตัวเป็น เธอจำหน่วยความจำที่มีค่าของวันหยุดฤดูใบไม้ผลิซึ่งเธอใช้เวลาในสวอนยี่สิบปีที่แล้วกับเพื่อนขุนนางใหม่ของเธอ - กุหลาบหงส์ผมอยากรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อเราเคาะประตูแห่งนอก มันก็บอกว่าครอบครัวปลอมตัวเป็นขุนนางที่มีชื่อเสียงในหงส์ แต่คนอื่น ๆ รวมถึงคนขับรถที่แสดงให้เห็นบางสิ่งบางอย่างความประหลาดใจและความตะขิดตะขวงใจกับการสำรวจของเรานอกของแม่ของฉันไม่ได้สังเกตเห็นนี้กับความทรงจำที่หัวใจของเธอทั้ง เธอทำให้ฉันก้าวเข้าไปในสวนแห่งนอกของ สิ่งที่สวนสวยมันเป็น! ทุกสิ่งแห่งนอกที่เป็นที่น่าแปลกใจและสนุกสนานแต่ในขณะที่เธอเห็นเพื่อนที่เธอคิดถึงมากที่เธอไม่สามารถพูดคำเดียว แต่ตรึงฉันโผล่ออกใบหน้าของฉันด้านหลังของเธอพี่น้องที่สวยงามยืนอยู่ตรงหน้า เราพวกเขาค่อนข้างสวยงามในการแต่งกายสุดหรูที่มีอารมณ์ดี ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังเด็ก ดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นวัยเดียวกับผมแต่พวกเขาควรจะรู้ว่าแม่ตราบเท่าที่ยี่สิบปี! "โอ้ marginate. เพื่อให้ดีใจที่คุณกลับมาเยี่ยมชมอีกครั้ง. เรามักจะคิดถึงคุณ". น้องสาวของจูเลีย, สวยงามเป็นเพิ่มขึ้นพูดกับแม่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแม่เอาขั้นตอนที่กลับมาพร้อมกับความกลัว หัวใจของฉันก็เต้นเร็วขึ้น มันเป็นที่น่าทึ่ง! พวกเขาจะยังคงเป็นวิธีหนุ่ม? แม่เป็นใบ้สิ้นเชิงกับมือของเธอคว้าฉันไว้แน่นสั่นมันถูกต้องในขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นมอง ตาของฉันติดต่อสายตาซึ่งได้รับเพียงขวามองที่เหมือง ดวงตาสีฟ้าอ่อนกับความเศร้าโศกเกินกว่าคำอธิบายเจ้าของ - แอนดรู·· De นอกแม่ของฉันได้บอกชื่อของเขาถูกจ้องมองมาที่ฉัน ช่วงเวลาต่อมาผมได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก"คุณ marginate ลูกสาว? ชื่อของคุณคืออะไร?" สำหรับสองสั้นหัวใจของฉัน beated ที่ความเร็วไม่น่าเชื่อ ผม strook โดยความเศร้าโศกดวงตาที่มีเสน่ห์ หัวของฉันเป็นหวิว ฉันพูดออกมาโดยไม่ต้องศีลธรรมของสายตาเตือนของแม่ของฉัน "ชื่อของฉันคือ ... เป็นจูเลียหนุ่ม" ...... สิ่งที่เกิดขึ้นหลังไม่ชัดเจนสำหรับฉันอีกต่อไป สิ่งที่ยังคงอยู่ในหัวใจของฉันมีความรู้สึกของหัวใจเต้น, การมองเห็นแสงสีฟ้าและเสียงที่ถูกใจแม่ของฉันคือทั้งหมดที่เหม่อลอยแสงที่หลังจากที่เรากลับบ้าน "พวกเขาจะต้อง demoned โอ้ฉันก็ต้องเป็น!" เธอก็ยังคงบ่นตลอดทั้งคืน หลังจากที่เธอได้กลับมาความรู้สึกของเธอเธอถามฉันรักษาระยะห่างกับงดงาม แต่พี่น้องแปลกอีกครั้งและอีกครั้งแต่มันเป็นสายเกินไปที่ฉันไม่สามารถควบคุมหัวใจของฉันอีกต่อไปผมต้องเห็นเขา แอนดรูเป็นหนึ่งเดียวกับดวงตาสีฟ้าที่มีเสน่ห์ ... ฉันพยายามที่จะรู้เกี่ยวกับพวกเขาราวกับว่าผมบ้า แต่ทั้งหมดที่ฉันพบคือว่าทุกคน Aisville กลัวของพวกเขา"พี่น้องนอกจะต้อง demoned! พวกเขาไม่เคยได้รับเก่า. พวกเขาอาจกินมนุษย์หรือดูดเลือดของมนุษย์ที่จะทำให้ชีวิต ,. มันน่ากลัวมาก! คนกล่าวว่า พยายามที่จะโน้มน้าวให้ฉันเพื่อให้ฉันออกไปจากพวกเขา. แม่ของฉันก็ทำเช่นเดียวกันได้เป็นอย่างดี. แต่ฉันบ้าได้. โอ้, แอนดรู! ฉันได้พบเขา. แม้ถ้าเขาเป็นปีศาจที่ทุกคนกล่าวว่าคืนหนึ่งในฤดูร้อนที่มี จั๊กจั่นร้องเพลงที่ฉันแอบออกจากบ้านไปที่สวนหลังบ้านของปลอมโดยตรงฉันเดินขึ้นและลงที่อยู่นอกสวนของพวกเขา. ฉากแรกที่เราตอบสนองประกายในใจของฉัน. วิธีบ้าไร้สาระ แต่ผมคิดถึงเขาแอนดรู! มันเป็นที่เหมาะสมในขณะนี้ ฉันแน่ใจว่าของความบ้าของฉันประตูเหล็กเปิดช้า man. ฉันพลาดที่ปรากฏภายใต้แสงดวงจันทร์อยู่ตรงหน้าฉันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาผมคิดว่าผมจะต้องฝัน แต่มันก็จริง. ก็แอนดรู! เขา มองที่ผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนหลังจากที่ในขณะที่เขาพูด: ".. ฉันรู้ว่าคุณจะมาหาฉันที่รักจูเลีย" ฉันร้องไห้ออกมาจากที่น่าตื่นเต้นวิธีที่เขาจะได้รู้ว่าใจของฉัน. มันเป็นความรัก? ฉันคิดว่ามันจะต้องเป็น ผมไปพบกับแอนดรูทุกคืนหลังจากวันนั้น เขามักจะเอามือของฉันยังคงยิ้ม เรา leant ต่อกันฟังเพลงที่ไม่มีที่สิ้นสุดของจั๊กจั่น, จุดด่างดำอยู่ในเงามืดใต้แสงจันทร์ที่สดใสแต่ความลับที่ถูกซื้อในที่สุดโดยที่คนอื่น ๆ พ่อแม่ตำหนิอย่างไม่พอใจเพราะเธอรู้ดีว่าทั้งสองมอนสเตอร์และสิ่งที่เพิ่มเติมก็ไม่ได้หยุดผมจากการติดยาเสพติด ฉันถูกกักบริเวณ พ่อของฉันรวบรวมหอการค้าเพื่อเนรเทศมอนสเตอร์พี่น้องออกจาก Aisville ต่อมาหลังจากนั้นสิ่งแปลกที่เกิดขึ้นกับการตายของหอการค้าสมาชิกหนึ่งหลังจากที่อื่น มันก็บอกว่าร่างกายของพวกเขาถูกฉีกขาดเป็นชิ้นโดยสิ่งที่ต้องการเคียวใหญ่ คนกลัวมากขึ้นกับข่าวลือที่เลวร้ายลงและแย่ลง"มันเป็นเรื่องที่น่ากลัว. เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่อีกต่อไป". พ่อของฉันได้ตัดสินใจออกจากเขาซึ่งยากไร้หัวใจของฉัน ผมรู้ว่าผมต้องพบกับเขาอีกครั้งเพียงหนึ่งพบล่าสุด ผมพร้อมที่จะให้ได้ทุกอย่างเพื่อหนีกับเขาถ้าเขาก็เต็มใจที่เกินไปฉันจัดการที่จะได้รับออกมาอีกครั้ง เวลานี้ประตูถูกปลดล็อค ฉันเปิดมันโดยไม่ลังเล ทั้งหมดที่ฉันต้องการก็แค่หาเขาเขาบอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมเข้ามาตรงกลางของสวนผมได้ยินใครบางคนยิ้มอยู่ข้างหลังผมเบา ๆ"ดังนั้นคุณอยู่ที่นี่ในที่สุด". ผมรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่าง thrillingness แม้จะมีเธอเป็นเสียงอ่อนโยน จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเหล็กถูกับพื้นดิน ฉันสั่นและหันกลับไปมอง สิ่งที่ฉันพบเป็นเด็กผู้หญิงที่มีผมยาวสีดำในเสื้อคลุมสีดำ เธอก็ยิ้มให้ฉันด้วยเคียวอย่างมากในการดึงใช่มันเป็นจูเลียมีผมสีดำ มันเป็นของเธอ มันเป็นเพียงครั้งที่สองที่เราจะได้พบ แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่าผมของเธอกลายเป็นที่ประหลาดสีดำใบหน้าของเธอร่างกายของเธอถูกมองเพื่อให้ปีศาจ"วิธีที่คุณสามารถมาที่นี่จ้า. ทำไมไม่เพียงแค่ปล่อยให้กับพ่อของคุณ i. didn 'ต้องการที่จะฆ่าคุณ ". "แอนดรูจะต้องเสียใจถ้าฉันฆ่าคุณ. ที่เด็กโง่เขามักจะเพลิดเพลินกับสิ่งที่สด. ผมเชื่อว่าเขาจะสูญเสียความสนใจของเขากับคุณในที่สุด". "แต่ฉันไม่มีเรื่องมานานหลายทศวรรษหรือหลายร้อย ปี. ถูกเสมอฉันจะอยู่กับเขา ". "เราต้องการกันและกันเท่านั้น Time. มักจะใจเย็นตราบใดที่เราอยู่ด้วยกัน. จะอยู่ตลอดไปและเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป". "แต่วิธีการที่จะทำได้ คุณทำลายเรา! " ทันใดนั้นมืดจูเลียก้าวไปข้างหน้าผมด้วยเสียงของเธอ sharped กับ syche ถูอย่างหนักกับพื้น ฉันสั่น แต่ฉันไม่สามารถย้ายขั้นตอนเดียว เธอเหมือนสีดำกุหลาบมีหนามคมชัดในที่มืดจูเลียเดินด้านหน้าของฉันกับเธอ syche เจาะกับฉัน ....... .......... วันรุ่งขึ้นเมื่อผมตื่นขึ้นมา ฉันพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บเพียงแค่เป็นลม ไม่ว่าสิ่งที่ผู้คนถามผมก็แค่ส่ายหัวของฉันและไม่ได้พูดคำใด ๆ คนพูดคุยเกี่ยวกับปีศาจพี่น้องหายไปจาก Aisville ค้างคืนบ้านหรูหราของพวกเขาก็ยังทรุดโทรม เช่นถ้า prosperities ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยจินตนาการของแม่ไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับพี่น้องอีกต่อไป เธอคิดว่าฉันลืมทั้งหมดที่เกิดขึ้นแต่ผมไม่ได้ ผมยังจำสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเมื่อจูเลียกำลังจะฆ่าฉัน, แอนดรูที่รักของฉันปรากฏตัวขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้แอนดรูฉันได้รับคุ้นเคยกับ เขาเป็นคนที่แสดงความรู้สึกปีศาจและยังอยู่ในเสื้อคลุมสีเข้ม"พอจูเลีย". เขาจับมือของเธอ "คุณไม่จำเป็นต้องทำ. ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณ". "คุณร้ายแรง?" จูเลียลดลงเคียวเธอมองเขาด้วยน้ำตาระยิบระยับบนใบหน้าของเธอ เธอเป็นเหมือนหนามใต้แสงจันทร์ "คุณดูเหมือนจริงจังกับเธอ. ฉันกำลังเพื่อให้กังวลกับการที่. เธอมีชื่อเดียวกันกับ Me. แต่เธอเป็นน้องและน่ารักมากกว่า Me. เธอเป็นมนุษย์ปกติ ... " "ผมเชื่อว่าจูเลีย" ทันใดนั้นเขา กล่าวด้วยรอยยิ้มสวย แต่ตุ้งติ้ง "เราเป็นหนึ่ง. เราจะไม่แยกจากกัน. ตลอดกาลเป็นตลอดไปเพียง แต่เราอยู่ด้วยกัน. เป็นไม่ได้หรือไม่" ผมจำไม่ได้สิ่งที่พวกเขากล่าวในภายหลัง ทั้งหมดที่ฉันได้ยินเป็นเสียงคำรามในหูของฉัน ฉันรู้ว่าไม่มีอะไร แต่ความจริงเขาไม่ได้รักฉัน เขาไม่ได้โยนสายตากับฉัน! ฉันไม่สามารถบอกว่าทำไมผมไม่ได้เกลียดเขาเลย ทั้งหมดที่ฉันจำได้ว่าคือความทรงจำของเราหวาน: รอยยิ้มของเขา, มือที่อบอุ่นของเขาในคืนนั้นจั๊กจั่นร้องเพลงใต้แสงจันทร์ผมออกจาก Aisville กับพ่อแม่เอเอ็มดีไม่เคยกลับมาที่นั่นอีกครั้งเรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องก็ลืมโดยผู้ที่มีเวลาผ่านไป โดย ยกเว้นนิทานก่อนนอนโดยผู้สูงอายุมีสองพี่น้องกับเคียวมากในการดึงเป็น พวกเขาเดินเข้ามาในมุมของเมืองในคืนมืดลึก พวกเขาเป็น blackthorns ... แต่ฉันรู้ว่ามีหนามยังรู้สึกเสียใจ บางทีพวกเขากำลังทุกข์ทรมานด้วยหัวใจแตกสลายลึกลับหน่วยความจำตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันตกหลุมรักเค้าตั้งแต่แวบแรกที่เขา ผมรู้ว่ามันผิดแน่นอน แต่ฉันก็ทำอย่างนั้น

ฉันชื่อจูเลีย ผมเข้าเยี่ยมชมหงส์ , เมืองหลวงของ aisville กับแม่ของฉันในฤดูใบไม้ผลิของสิบหกปีของฉันเก่า ฉันใหม่ทั้งหมดนี้ ทุกอย่างสด สถาปัตยกรรมที่งดงาม , ถนนที่วุ่นวายและอุปกรณ์สวย ผมไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งหมดนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

วันที่สอง เราก็มาถึงที่สถานีหงส์ แม่บอกว่าจะแนะนำเพื่อนบางคนของเธอแก่ฉัน มีการแสดงที่น่าตื่นเต้นเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ ซึ่งค่อนข้างบ่อย เพราะแม่เป็นมารยาหญิง เธอหวนคิดถึงความทรงจำอันมีค่าของวันหยุดในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งเธอใช้เวลาในหงส์เมื่อ 20 ปีก่อน กับเพื่อนของเธอ โนเบิล ใหม่ . . .

หงส์ กุหลาบผมสงสัยเล็กน้อยเมื่อเราเคาะประตูปลอมตัว มันถูกกล่าวว่า ครอบครัวเป็นขุนนางที่มีชื่อเสียงในหน้ากากหงส์ แต่ คน อื่น ๆ , รวมรถคนขับพบความประหลาดใจบางอย่าง และสับสนกับการเยี่ยมชมของเราของหน้ากาก . . .

แม่ไม่ได้สังเกตนี้กับเธอทั้งหัวใจในความทรงจำ เธอนำฉันก้าวเข้าสู่สวนของหน้ากาก แล้วสวนน่ารักมัน !ทุกสิ่งของหน้ากากมีที่น่าประหลาดใจ และสนุกสนาน

แต่ตอนที่เธอเห็นเพื่อนเธอพลาดมาก เธอจะไม่พูดสักคำ แต่ตรึง

ผมโผล่ออกจากใบหน้าของฉันไว้ข้างหลังเธอ สวยพี่น้องยืนอยู่ตรงหน้าเรา

พวกเขาค่อนข้างสวยงามในการแต่งกายที่หรูหรากับขุนนาง อารมณ์ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเด็กพวกเขาดูเหมือนเป็นรุ่นเดียวกับผม

แต่พวกเขาควรรู้ว่าแม่นานยี่สิบปี !

" โอ้ marginate . ดีใจที่คุณมาเยี่ยมเราอีก เราคิดถึงคุณเสมอ " ซิสเตอร์จูเลีย สวยเหมือนกุหลาบ , พูดกับแม่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

แม่เอาถอยหลังด้วยความกลัว หัวใจของผมก็เต้นเร็วขึ้น มันไม่น่าเชื่อเลย ! ทำไมพวกเขายังเป็นเด็กแม่แทบจะไร้เสียงกับมือของเธอจับฉันไว้แน่น ตัวสั่น

มันในตอนนั้น ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของฉันติดต่อสายตาที่ถูกมองที่ฉัน ดวงตาสีฟ้าอ่อน กับความเศร้าเกินบรรยาย เจ้าของ -- แอนดรูด้วยหน้ากากเดอด้วย แม่ก็บอกผมว่าชื่อของเขาจ้องมาที่ฉัน ครู่ต่อมา ฉันได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก

" คุณ marginate ลูกสาว ? เธอชื่ออะไร ? "
สักครู่สั้น หัวใจปราบมันได้ ที่ความเร็วเหลือเชื่อ ผมสตู๊กโดยมนเสน่ห์ ดวงตา หัวฉันเวียนหัว ฉันพูดออกไปโดยไม่ละอายของเตือน สายตาของแม่ของฉัน . " ชื่อของฉันคือ . . . . . . . จูเลีย หนุ่ม " . . . . . . .


สิ่งที่เกิดขึ้นหลังไม่ล้างให้ฉันอีกแล้ว สิ่งที่ยังคงอยู่ในใจของฉันรู้สึกหัวใจเต้นแสงสีฟ้า สายตาและเสียงที่ถูกใจ

แม่เป๋อที่แสงทั้งหมดหลังจากที่เรากลับมาบ้าน พวกเขาต้อง demoned โอ้ มันต้องเป็น ! เธอเอาแต่บ่นทั้งคืน หลังจากที่เธอกลับมา ความรู้สึกของเธอ เธอถามฉันรักษาระยะห่างกับงดงาม แต่แปลก ๆพี่น้องอีก

แต่มันก็สายเกินไป . . .

ฉันไม่สามารถควบคุมหัวใจของฉันอีกแล้ว ฉันต้องพบเขาแอนดรูว์ ที่มีดวงตาสีฟ้าที่มีเสน่ห์ . . . . . . . ฉันพยายามที่จะทราบเกี่ยวกับพวกเขาเช่นถ้าฉันบ้า แต่ฉันพบว่าคน aisville กลัวเลย

" พี่น้องของผู้เสียชีวิตจะต้อง demoned ! พวกเขาไม่เคยได้รับเก่า พวกเขาอาจจะกินมนุษย์หรือดูดเลือดของมนุษย์ที่จะทำให้ชีวิต . มันค่อนข้างน่ากลัว คนกล่าวว่าพยายามที่จะโน้มน้าวให้ฉันเพื่อให้ฉันออกไปจากพวกเขา แม่ของฉันเหมือนกันอย่างไรก็ตาม ผมแค่บ้า โอ้ แอนดรูว์ ฉันต้องพบเขา แม้ว่าเขาเป็นปีศาจอย่างที่ทุกคนพูด

ค่ำคืนหนึ่งในฤดูร้อนกับจักจั่นร้องเพลง ผมแอบออกจากบ้านไปปลอมตัวเป็นสนามหลังบ้านสวนโดยตรง

ฉันก้าวมาอยู่สวนของพวกเขา ฉากแรกที่เราเจอกันแว้บในใจของฉัน ว่าบ้า แต่น่าขันที่ฉันคิดถึงเขา แอนดรูว์

มันอยู่ในขณะนี้ ผมมั่นใจว่าของความบ้าของฉันประตูเหล็กเปิดออกอย่างช้าๆ ผู้ชายที่ฉันพลาดที่ปรากฏอยู่ภายใต้แสงจันทร์ หน้าผม พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา . . . . . .

ฉันคิดว่าฉันต้องฝันไปแน่ๆ แต่มันคือเรื่องจริง แอนดรู ! เขามองฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน หลังจากที่ในขณะที่เขาพูด : " ฉันรู้ว่าคุณจะมาฉัน ที่รัก จูเลีย "

ฉันร้องไห้ออกมาที่น่าตื่นเต้น เขารู้ว่าใจ

มันคือความรัก ฉันคิดว่า มันต้องเป็นฉันไปพบแอนดริวทุกคืนหลังจากวันนั้น เขาจับมือของฉัน เอาแต่ยิ้ม เราเรียนรู้กับแต่ละอื่น ๆ , ฟังเพลงไม่มีที่สิ้นสุดของจักจั่นในจิ๊ปเงาภายใต้แสงจันทร์ที่สดใส

แต่ความลับสุดท้ายที่ได้มาจากผู้อื่น พ่อตำหนิแม่เกรี้ยวกราด เพราะเธอรู้ว่าเช่นสองมอนสเตอร์และอะไรอีกไม่ได้หยุดฉันจากยาเสพติด ผมถูกระงับพ่อประชุมหอการค้าเพื่อขับไล่ปีศาจพี่น้องออกจาก aisville .
ต่อมาหลังจากนั้น สิ่งแปลก ๆเกิดขึ้นกับความตายของหอการค้า สมาชิกหนึ่งหลังจากที่อื่น มันบอกว่า ร่างกายของพวกเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆเหมือนกับเคียวขนาดใหญ่ คนส่วนมากกลัวกับข่าวลือเริ่มแย่ลงและแย่ลง

" มันน่ากลัว เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป" พ่อให้เขาไปตัดสินใจ ซึ่งทำลายหัวใจของฉัน ผมรู้ว่าผมต้องเจอเขาอีก

แค่ครั้งสุดท้ายเจอกัน ผมก็พร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อหนีไปกับเขา ถ้าเขาเต็มใจด้วย

ฉันจัดการเพื่อให้ได้ออกไปอีกครั้ง เวลานี้ ประตูไม่ได้ล๊อค ฉันเปิดมันโดยไม่ลังเล ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือแค่เจอเขา บอกเขาว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น

ตอนที่ฉันเข้าไปในศูนย์สวนฉันได้ยินใครบางคนยิ้มหลังฉันเบาๆ

" นายมาทำอะไรที่นี่ ในที่สุด "

ผมรู้สึกบางอย่าง thrillingness แม้เธอเสียงที่อ่อนโยน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเหล็กเสียดสีกับพื้น และผมก็มองกลับ สิ่งที่ฉันพบคือสาวที่มีผมสีดำยาวในเสื้อคลุมสีดำ เธอยิ้มให้ฉันกับเคียวขนาดใหญ่ในพ่วง .

ใช่ มันคือจูเลีย กับผมสีดำ มันเป็นเธอมันเป็นเพียงครั้งที่สองที่เราเจอกัน แต่ผมไม่ได้คาดผมของเธอกลายเป็นสีดำแปลกๆ ใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอกำลังดูปีศาจ

" ทำไมคุณมาที่นี่ ทำไมไม่ไปอยู่กับพ่อ ฉันไม่ต้องการจะฆ่าคุณ "

" แอนดรูว์ คงจะเสียใจถ้าฉันฆ่าคุณ ว่าเด็กโง่ เขามักจะเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่สดใหม่ ฉันเชื่อว่าเขาจะสูญเสียความสนใจของเขาคุณก็ . . . "

" ฉันเท่านั้นทศวรรษที่ผ่านมาไม่ว่า หรือ หลายร้อยปี มีแต่ฉัน กับ เขา . . . "

" เราต้องการกันและกันเท่านั้น เวลาที่มักจะมีความสงบสุขตราบเท่าที่เราอยู่ด้วยกัน จะสุดท้ายตลอดไป และเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป "

" แต่ทำไมเราเลิกกัน !

ก็มืด จูเลียก้าวไปข้างหน้าฉันด้วยเสียงของเธอ sharped กับ syche ถูมากกับพื้นดิน ฉันกำลังสั่นอยู่แต่ผมไม่สามารถย้ายขั้นตอนเดียว เธอเหมือนกุหลาบที่มีหนามแหลมคมสีดำในที่มืด .

จูเลียเดินเข้ามาตรงหน้าฉัน เธอ syche แฮ็คผม . . . . . . .

.
วันถัดไปเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ผมไม่ได้เจ็บ แค่เป็นลม ไม่ว่าใครจะถาม ผมสั่นหัวของฉันและไม่ได้พูดนะผู้คนพูดถึงปีศาจพี่น้องหายไปจาก aisville ข้ามคืน ของบ้านก็ทรุดโทรม เช่นถ้า prosperities ทั้งหมดถูกสร้างโดยจินตนาการ

แม่ไม่ได้กล่าวถึงอะไรเกี่ยวกับพี่น้องอีกต่อไป เธอคิดว่าฉันลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น

แต่ผมไม่ได้ ฉันยังจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เมื่อจูเลียกำลังจะฆ่าฉัน แอนดริวสุดที่รักของฉันมา

แต่เขาไม่ใช่แอนดริวฉันได้คุ้นเคยกับ เขาไม่แสดงออก ปีศาจและในที่มืดยาก

" พอ จูเลีย เขาจับมือของเธอ . " คุณไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ผมจะไม่ปล่อยให้คุณ . "
" คุณจริงจัง ? " จูเลียทิ้งเคียวของเธอมองเขาด้วยน้ำตาที่แวววาวบนใบหน้าของเธอ เธอชอบยาวภายใต้แสงจันทร์” คุณดูเหมือนจะจริงจังกับเธอ ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเธอชื่อเหมือนกันกับผม แต่เธอยังเด็กและน่ารักกว่าฉัน เธอเป็นมนุษย์ธรรมดา . . . . . . . "

" ฉันเชื่อว่าจูเลีย " ทันใดนั้นเขากล่าวด้วยรอยยิ้มสวย แต่คอลเกต . เราเป็นหนึ่งใน เราไม่มีวันจะแยกจากกัน ตลอดกาลตลอดไปเราจะอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เหรอ ? "

ฉันไม่สามารถจำสิ่งที่พวกเขากล่าวภายหลัง ทั้งหมดที่ฉันได้ยินคือเสียงในหูของฉัน ผมรู้ว่าไม่มีอะไร แต่ความจริงเขาไม่ได้รักฉันเขาไม่ได้โยนสายตาฉันเลย !

ไม่รู้จะบอกทำไม ผมไม่ได้เกลียดเขาเลย ทั้งหมดที่ผมจำได้ คือความทรงจำหวานของเรา รอยยิ้มของเขา มือของเขาอบอุ่น ในเหล่าจักจั่นร้องเพลงกลางคืน ภายใต้แสงจันทร์

ฉันซ้าย aisville กับพ่อแม่ของฉันและไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว

เรื่องพี่น้องก็ลืมโดยคนด้วยเวลาที่ผ่านไป ยกเว้นเรื่องนอนตามอายุ

มีพี่น้อง 2 คน มีเคียวขนาดใหญ่ในพ่วง พวกเขาเดินในมุมของเมืองในคืนที่มืดลึก พวกเขาเป็นพุ่มไม้มีหนาม . . . . . . .

แต่ผมรู้ว่ายาวยังรู้สึกเสียใจ บางทีพวกเขาจะทรมานหัวใจปริศนาความทรงจำ ตลอดไป