The PEWS Scoring ProcessThe scoring

The PEWS Scoring Process
The scoring process entails assigning a criteria-based
numerical value to the patient’s behavioral, cardiac, and
respiratory status, ideally through the routine course of
nursing assessments using the PEWS grid and normal vital
sign parameters as determined by each individual institution.
Pediatric patients are scored every 4 hours according
to physiologic and behavioral parameters (see Figure 1).
The score, ranging from 0 to 9, identifies those children
with deteriorating clinical status and classifies the type
of care a child requires (see Figure 1). A higher score
indicates a worse clinical condition. There are graduated
interventions for patients scoring at various thresholds
according to an algorithm (Figure 2). A score of 0 to 2 means
the child is stable and calls for ongoing routine monitoring;
3 to 5 means the child is at risk of clinical deterioration
and requires more frequent assessment and attention from
the health care team. A score of 7 to 9 warrants evaluation by the RRT. These steps can easily be adapted and modified
by individual pediatric institutions according to available
resources and specific circumstances within those institutions
(Monaghan, 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

PEWS กระบวนการการให้คะแนนการให้คะแนนมีการกำหนดเกณฑ์โดยใช้ค่าตัวเลขผู้ป่วยของพฤติกรรม หัวใจ และสถานะของระบบทางเดินหายใจ ผ่านหลักสูตรประจำของห้องประเมินผลการพยาบาลโดยใช้ตาราง PEWS และปกติที่สำคัญลงชื่อพารามิเตอร์ถูกกำหนด โดยแต่ละสถาบันแต่ละผู้ป่วยเด็กที่มีคะแนนทุก 4 ชั่วโมงตาม(ดูรูปที่ 1) พารามิเตอร์ physiologic และพฤติกรรมคะแนน ตั้งแต่ 0 ถึง 9 ระบุเด็กเหล่านั้นมีสถานะทางคลินิกที่เสื่อมสภาพ และแบ่งประเภทชนิดดูแล เด็กต้องการ (ดูรูปที่ 1) คะแนนสูงกว่าบ่งชี้สภาพทางคลินิกเลว มีจบศึกษาการรักษาผู้ป่วยให้คะแนนที่ขีดจำกัดต่าง ๆตามอัลกอริทึม (2 รูป) คะแนนหมายถึง 0-2เด็กจะมีความมั่นคง และเรียกอย่างต่อเนื่องเป็นประจำตรวจสอบหมายถึง 3-5 เป็นเด็กที่เสี่ยงต่อการเสื่อมสภาพทางคลินิกและต้องการประเมินและความสนใจจากบ่อยกว่าทีมสุขภาพ คะแนน 7-9 วอร์แรนต์ประเมิน โดย RRT ง่ายสามารถดัดแปลง และปรับเปลี่ยนขั้นตอนเหล่านี้สถาบันละเด็กที่ตามหาทรัพยากรและสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงภายในสถาบันเหล่านั้น(Monaghan, 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระบวนการให้คะแนนม้านั่งกระบวนการให้คะแนนรายละเอียดการกำหนดเกณฑ์ตามค่าตัวเลขให้กับผู้ป่วยของพฤติกรรม, การเต้นของหัวใจและสถานะทางเดินหายใจ, ความนึกคิดผ่านหลักสูตรปกติของการประเมินผลการพยาบาลโดยใช้ตารางม้านั่งและปกติที่สำคัญพารามิเตอร์สัญญาณตามที่กำหนดโดยแต่ละสถาบันของแต่ละบุคคลผู้ป่วยเด็กที่มีคะแนนทุก 4 ชั่วโมงตามไปทางสรีรวิทยาและพารามิเตอร์พฤติกรรม(ดูรูปที่ 1). คะแนนตั้งแต่ 0-9 ระบุเด็กเหล่านั้นมีสถานะที่ทวีความรุนแรงทางคลินิกและการจำแนกประเภทของการดูแลเด็กต้อง (ดูรูปที่ 1) คะแนนที่สูงขึ้นบ่งชี้ว่ามีพยาธิสภาพที่เลวร้ายยิ่ง จบการศึกษามีการแทรกแซงการให้คะแนนสำหรับผู้ป่วยที่เกณฑ์ต่างๆตามขั้นตอนวิธี(รูปที่ 2) คะแนนจาก 0-2 หมายถึงเด็กที่มีเสถียรภาพและเรียกร้องให้มีการตรวจสอบอย่างต่อเนื่องประจำ; 3-5 หมายถึงเด็กที่มีความเสี่ยงของการเสื่อมสภาพทางคลินิกและต้องมีการประเมินบ่อยขึ้นและความสนใจจากทีมการดูแลสุขภาพ คะแนนจาก 7-9 การประเมินผลตามใบสำคัญแสดงสิทธิบำบัดทดแทนไต ขั้นตอนเหล่านี้สามารถนำมาปรับและแก้ไขโดยสถาบันเด็กแต่ละคนที่มีอยู่ตามแหล่งข้อมูลและสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงภายในสถาบันเหล่านั้น(โมนา, 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

pews คะแนนกระบวนการ
คะแนนกระบวนการ entails การกำหนดใช้เกณฑ์การคำนวณค่า
ให้คนไข้โรคหัวใจ พฤติกรรมและภาวะทางเดินหายใจ
, นึกคิดผ่านหลักสูตรประจำ
พยาบาลการประเมินโดยใช้ตารางและพารามิเตอร์ที่สำคัญ pews
ป้ายปกติตามที่กำหนดโดยสถาบันแต่ละบุคคล .
ผู้ป่วยเด็กมีคะแนนทุก 4 ชั่วโมงตาม
ในทางสรีรวิทยาและพฤติกรรมพารามิเตอร์ ( ดูรูปที่ 1 ) .
คะแนนตั้งแต่ 0 ถึง 9 ระบุเด็กที่มีภาวะทางคลินิกและเสื่อมสภาพ

จัดประเภทของการดูแลเด็กที่ต้องใช้ ( ดูรูปที่ 1 ) เป็นคะแนนสูงแสดงว่าแย่
ภาวะทางคลินิก . มีจบ
การแทรกแซงสำหรับผู้ป่วยการให้คะแนนในเกณฑ์ต่างๆ
ตามขั้นตอนวิธี ( รูปที่ 2 )คะแนนจาก 0 ถึง 2 หมายความว่า
เด็กมีเสถียรภาพและโทรต่อเนื่องตามปกติการตรวจสอบ ;
5 หมายความว่า เด็กที่เสี่ยงต่อการเสื่อมสภาพทางคลินิก และต้องมีการประเมิน

บ่อยมากขึ้นและความสนใจจากทีมสุขภาพ คะแนน 7 ต่อ 9 แสดงการประเมินโดย RRT . ขั้นตอนเหล่านี้สามารถถูกดัดแปลงและแก้ไขโดยสถาบันกุมารเวชศาสตร์

ตามที่มีบุคคลทรัพยากรและสถานการณ์เฉพาะภายในสถาบันเหล่านั้น
( โมนาแฮน , 2005 )