In recent years, increasing interes

In recent years, increasing interest in edible films
has developed mainly due to concern over the disposal of conventional synthetic plastic materials
derived from petroleum. Degradation of plastics requires a long time and most of them end up overburdening on landfill. Conversely, edible films from
renewable agriculture products not only are degraded
readily after their disposal, but also can extend the food shelf-life, thus improving the quality of
food.
Among various available edible film materials, considerable attention has been given to chitosan because
of its unique properties. First of all, abundant commercial supplies are available. Chitosan is derived from
chitin, which is the second most abundant polysaccharide on earth next to cellulose and is available from
waste products in the shellfish industry (Wong et al.,
1992). Chitosan possesses repeating units of 1,4 linked
2-deoxy-2-aminoglucose. The amino group NH2 can
be protonated to NH3 + and readily form electrostatic
interactions with anionic groups in an acid environment. This property has been applied on edible films.
Systematic investigations have been reported on the
effects of factors such as plasticizers concentrations,
storage time (Butler et al., 1996), acid types and concentrations (Caner et al., 1998), molecular weights of
chitosan (Park et al., 2002), and the degree of deacetylation of chitosan(Wiles et al., 2000) on the mehanical properties and barrier characteristics of chitosan
films. Although chitosan films are highly impermeable to oxygen, they have relatively poor water vapor
barrier characteristics (Butler et al., 1996). Plasticizers
have negative effects on barrier properties and positive effects on mechanical properties. The functional
properties of chitosan films are improved when chitosan is combined with other film-forming materials.
Hoagland and Parris (1996) prepared chitosan-pectin
laminated films by interacting the cationic groups on
chitosan with the anionic groups on pectin. Hosokawa
et al. (1990) reported that when biodegradable films
were made from chitosan and homogenized cellulose
oxidized with ozone the number of carbonyl and carboxyl groups on the cellulose interacting with the
amino groups on the chitosan increased. The water resistance of chitosan film was ameliorated by the incorporation of hydrophobic materials such as fatty acids
to enhance the film’s hydrophobicity (Wong et al.,
1992).
Starch has been used to produce biodegradable films
to partially or entirely replace plastic polymers because of its low cost and renewability. However, wide
application of starch film is limited by its water solubility and brittleness (Wu and Zhang, 2001). In order to overcome these shortcomings, Jagannath et al.
(2003) blended starch with different proteins to decrease the water vapor permeability of the films and
to increase their tensile strength (TS). The objective
of this study was to prepare composite films from chitosan and starch and to evaluate their mechanical properties, water resistance, and compatibility.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปีที่ผ่านมา เพิ่มสนใจในภาพยนตร์กินมีพัฒนาส่วนใหญ่เนื่องจากกังวลไปขายทิ้งวัสดุพลาสติกสังเคราะห์ทั่วไปได้มาจากปิโตรเลียม ย่อยสลายของพลาสติกต้องใช้เวลานาน และส่วนใหญ่จะลงท้ายด้วย overburdening บนฝังกลบ ในทางกลับกัน กินภาพยนตร์จากผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรทดแทนไม่เพียงแต่จะเสื่อมโทรมพร้อมหลังการขายทิ้ง แต่ยัง สามารถขยายอาหารอายุการเก็บรักษา ดังนั้น ปรับปรุงคุณภาพของอาหารระหว่างวัสดุฟิล์มว่างกินต่าง ๆ ความสนใจจำนวนมากได้กำหนดให้ไคโตซานเนื่องจากคุณสมบัติเฉพาะ ครั้งแรกของทั้งหมด อุปกรณ์เชิงพาณิชย์มากมายมี ไคโตซานที่ได้รับมาจากไคทิน ซึ่งเป็น polysaccharide ที่สองมากที่สุดในโลกอยู่ติดกับเซลลูโลส และได้จากเสียในอุตสาหกรรมหอย (วงศ์ et al.,1992) ด้วยไคโตซานมีหน่วยซ้ำ ๆ กันของ 1,4 ที่เชื่อมโยง2-deoxy-2-aminoglucose กลุ่มอะมิโน NH2 สามารถเป็น protonated กับ NH3 + พร้อมแบบฟอร์มและไฟฟ้าสถิตโต้ตอบกับกลุ่มย้อมในกรด แห่งนี้ได้ถูกใช้ในภาพยนตร์กินมีการรายงานการตรวจสอบระบบในการผลกระทบของปัจจัยต่าง ๆ เช่นความเข้มข้น plasticizersเก็บเวลา (คนร้อยเอ็ด al., 1996), ชนิดของกรดและความเข้มข้น (Caner et al., 1998), น้ำหนักโมเลกุลของไคโตซาน (สวนร้อยเอ็ด al., 2002), และระดับของการ deacetylation ของไคโตซาน (จึงย่อมไขว้เขวและ al., 2000 ในคุณสมบัติ mehanical) และลักษณะของอุปสรรคของไคโตซานฟิล์ม ถึงแม้ว่าฟิล์มไคโตซานจะซึมผ่านของออกซิเจน มีไอน้ำค่อนข้างยากจนลักษณะสิ่งกีดขวาง (คนร้อยเอ็ด al., 1996) Plasticizersมีอุปสรรคคุณสมบัติผลลบและผลบวกคุณสมบัติทางกล การทำงานจะมีการปรับปรุงคุณสมบัติของฟิล์มไคโตซานเมื่อไคโตซานร่วมกับวัสดุอื่นขึ้นรูปฟิล์มHoagland และ Parris (1996) เตรียมไคโตซานเพกทินฟิล์มเคลือบ โดยการติดต่อกลุ่ม cationic บนไคโตซานกับกลุ่มย้อมบนเพกทิน โฮะโซะกะวะal. ร้อยเอ็ด (1990) รายงานว่า เมื่อฟิล์มที่ย่อยสลายยากทำจากไคโตซานและเซลลูโลส homogenized เป็นกลุ่มออกซิไดซ์ ด้วยโอโซนจำนวน carbonyl และ carboxyl กลุ่มบนเซลลูโลสที่โต้ตอบกับการกลุ่มอะมิโนในไคโตซานที่เพิ่มขึ้น ความต้านทานน้ำของฟิล์มไคโตซานถูก ameliorated โดยประสานวัสดุ hydrophobic เช่นกรดไขมันเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของฟิล์ม hydrophobicity (วง et al.,1992)มีการใช้แป้งในการผลิตฟิล์มที่ย่อยสลายยากบางส่วน หรือทั้งหมดแทนโพลิเมอร์พลาสติกเนื่องจาก มีต้นทุนต่ำความ renewability อย่างไรก็ตาม กว้างของฟิล์มแป้งถูกจำกัด โดยการละลายน้ำความเปราะ (วูและเตียว 2001) เพื่อเอาชนะเหล่านี้แสดง Jagannath et al(2003) ผสมแป้งกับโปรตีนอื่นเพื่อลด permeability ไอน้ำของภาพยนตร์ และเพื่อเพิ่มความแข็งแรง (TS) วัตถุประสงค์การศึกษานี้เป็น การเตรียมฟิล์มที่ผสมไคโตซานและแป้ง และประเมินคุณสมบัติทางกลของพวกเขา การต้านทานน้ำ และความเข้ากันได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปีที่ผ่านมาเพิ่มความสนใจในภาพยนตร์ที่กิน
ได้มีการพัฒนาส่วนใหญ่เนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับการกำจัดของวัสดุพลาสติกสังเคราะห์ธรรมดา
ที่ได้จากปิโตรเลียม การย่อยสลายของพลาสติกต้องใช้เวลานานและส่วนใหญ่ของพวกเขาจบลงด้วยการบรรทุกหนักเกินไปในการฝังกลบ ตรงกันข้ามหนังกินได้จาก
ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรทดแทนไม่เพียง แต่จะสลายตัว
ได้อย่างง่ายดายหลังจากที่กำจัดของพวกเขา แต่ยังสามารถขยายอาหารอายุการเก็บรักษาดังนั้นการปรับปรุงคุณภาพของ
อาหาร.
ท่ามกลางต่างๆที่มีอยู่วัสดุฟิล์มบริโภคได้ให้ความสนใจเป็นจำนวนมากได้รับมอบให้เพราะไคโตซาน
ของ คุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ แรกของทุกอุปกรณ์เชิงพาณิชย์ที่มีอยู่มากมาย ไคโตซานที่ได้มาจาก
ไคตินซึ่งเป็น polysaccharide ที่มีมากที่สุดที่สองในโลกถัดจากเซลลูโลสและสามารถใช้ได้จาก
ของเสียในอุตสาหกรรมหอย (วงศ์ et al.,
1992) ไคโตซานมีคุณสมบัติการทำซ้ำหน่วย 1,4 เชื่อมโยง
2-deoxy-2-aminoglucose กลุ่มอะมิโน NH2 สามารถ
จะโปรตอนจะ NH3 + และพร้อมรูปแบบไฟฟ้าสถิต
ปฏิสัมพันธ์กับกลุ่มประจุลบในสภาพแวดล้อมที่เป็นกรด สถานที่ให้บริการนี้ได้ถูกนำมาใช้ในภาพยนตร์กิน.
การตรวจสอบระบบได้รับการรายงาน
ผลกระทบจากปัจจัยต่างๆเช่นความเข้มข้นพลาสติก,
เวลาการเก็บรักษา (บัตเลอร์ et al., 1996) ชนิดและความเข้มข้นของกรด (Caner et al., 1998), น้ำหนักโมเลกุล ของ
ไคโตซาน (อุทยาน et al., 2002) และระดับของเบสิกของไคโตซาน (ไต๋ et al., 2000) เกี่ยวกับคุณสมบัติและลักษณะ mehanical อุปสรรคของไคโตซาน
ภาพยนตร์ แม้ว่าภาพยนตร์ไคโตซานเป็นอย่างมากที่จะผ่านออกซิเจนพวกเขามีน้ำค่อนข้างยากจนไอ
ลักษณะกีดขวาง (บัตเลอร์ et al., 1996) Plasticizers
มีผลกระทบต่อคุณสมบัติอุปสรรคและผลกระทบในเชิงบวกต่อสมบัติเชิงกล การทำงาน
คุณสมบัติของฟิล์มไคโตซานจะดีขึ้นเมื่อไคโตซานถูกรวมกับวัสดุฟิล์มขึ้นรูปอื่น ๆ .
Hoagland และริส (1996) จัดทำไคโตซานเพคติน
ฟิล์มลามิเนตโดยการโต้ตอบกลุ่มประจุบวกบน
ไคโตซานที่มีประจุลบในกลุ่มเพคติน โฮโซคาวา
และคณะ (1990) รายงานว่าเมื่อฟิล์มย่อยสลายได้
ที่ทำจากไคโตซานและเซลลูโลสหดหาย
ออกซิไดซ์ที่มีโอโซนจำนวนของคาร์บอนิลและกลุ่ม carboxyl เซลลูโลสในการมีปฏิสัมพันธ์กับ
กลุ่มอะมิโนในไคโตซานที่เพิ่มขึ้น ความต้านทานต่อน้ำของฟิล์มไคโตซานที่ได้รับการแก้ไขให้ดีขึ้นโดยการรวมตัวกันของวัสดุที่ไม่ชอบน้ำเช่นกรดไขมัน
เพื่อเพิ่ม hydrophobicity ของภาพยนตร์เรื่องนี้ (วงศ์ et al.,
1992).
แป้งถูกนำมาใช้ในการผลิตฟิล์มที่ย่อยสลาย
บางส่วนหรือทั้งหมดแทนที่โพลิเมอร์พลาสติกเพราะของ ต้นทุนต่ำและ renewability อย่างไรก็ตามกว้าง
การประยุกต์ใช้ฟิล์มแป้งถูก จำกัด ด้วยการละลายน้ำและความเปราะ (Wu และ Zhang, 2001) เพื่อที่จะเอาชนะข้อบกพร่องเหล่านี้ Jagannath et al.
(2003) แป้งผสมกับโปรตีนที่แตกต่างกันเพื่อลดการซึมผ่านไอน้ำของภาพยนตร์และ
เพื่อเพิ่มความต้านทานแรงดึงของพวกเขา (TS) วัตถุประสงค์
ของการศึกษานี้คือการเตรียมฟิล์มประกอบจากไคโตซานและแป้งและประเมินคุณสมบัติทางกลของพวกเขาต้านทานน้ำและเข้ากันได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน ปี ล่าสุด เพิ่มความสนใจใน
ฟิล์มได้พัฒนาหลักมาจากความกังวลเกี่ยวกับการจัดการของวัสดุพลาสติกสังเคราะห์ปกติ
ได้มาจากปิโตรเลียม การสลายตัวของพลาสติกที่ต้องใช้เวลานาน และส่วนใหญ่ของพวกเขาสิ้นสุดขึ้นในหลุมฝังกลบ overburdening . ในทางกลับกัน , ฟิล์มบริโภคได้จาก
ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรทดแทนไม่เพียงจะสลาย
พร้อมหลังจากการกำจัดของพวกเขาแต่ยังสามารถยืดอายุการเก็บรักษาอาหาร , การปรับปรุงคุณภาพของอาหารดังนั้น
.
ของต่างๆของฟิล์มบริโภควัสดุ , ความสนใจมากได้รับการไคโตซานเพราะ
คุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ แรกของทั้งหมด , วัสดุเชิงพาณิชย์ที่มีอยู่มากมาย . ไคโตซานมาจาก
ไคติน ซึ่งเป็นพอลิแซ็กคาไรด์ 2 ชุกชุมมากที่สุดบนโลกต่อไป และพร้อมใช้งานจาก
เซลลูโลสของเสียในอุตสาหกรรมหอย ( วง et al . ,
1992 ) ไคโตซานมีซ้ำหน่วยของ 1 , 4 เชื่อมโยง
2-deoxy-2-aminoglucose . การ nh2 กลุ่มอะมิโนสามารถ
เป็น protonated เพื่อ nh3 พร้อมแบบฟอร์มและปฏิสัมพันธ์ไฟฟ้าสถิตประจุลบในสภาพแวดล้อม
กับกลุ่มกรด คุณสมบัตินี้ถูกใช้กับฟิล์ม .
การสืบสวนอย่างเป็นระบบมีการรายงานบน
ผลของปัจจัยต่างๆ เช่น พลาสติกชนิด
เวลากระเป๋า ( พ่อบ้าน et al . , 1996 ) , ประเภทกรดและความเข้มข้น ( caner et al . , 1998 ) , น้ำหนักโมเลกุลของไคโตซาน (
ปาร์ค et al . , 2002 ) , และระดับดีอะเซทิลเลชันของไคโตซาน ( เลศ et al . , 2000 ) ใน คุณสมบัติและลักษณะ mehanical อุปสรรคของไคโตซาน
ภาพยนตร์ แม้ว่าไคโตฟิล์มขอผ่านออกซิเจนพวกเขามีลักษณะที่ค่อนข้างยากจนไอน้ำ
กั้น ( พ่อบ้าน et al . , 1996 ) พลาสติก
มีผลกระทบทางลบต่อคุณสมบัติของสิ่งกีดขวาง และผลในเชิงบวกต่อสมบัติทางกล คุณสมบัติการทำงานของฟิล์มจะดีขึ้นเมื่อ
ไคโตซาน ไคโตซาน รวมกับ อื่น ๆการให้วัสดุ
โฮกเลิน ปาริส ( 1996 ) และเตรียมไคโตซานเพคติน
เคลือบฟิล์ม โดยมีกลุ่มประจุบวกกับประจุลบบน
ไคโตซานในกลุ่มส้ม โฮะโซะกะวะ
et al . ( 1990 ) รายงานว่าเมื่อ
ฟิล์มย่อยสลายได้ถูกสร้างขึ้นมาจากไคโตซานและโฮโมเซลลูโลส
ออกซิไดซ์ด้วยโอโซนจำนวนคาร์บอนิลกลุ่มคาร์บอกซิล บนเซลลูโลสมีปฏิสัมพันธ์กับ
อะมิโนบนไคโตซานเพิ่มขึ้นน้ำต้านทานฟิล์มไคโตซาน เป็นภาค โดยประสานวัสดุ ) เช่น กรดไขมัน
เพิ่มฟิล์มบรรจุภัณฑ์ ( วง et al . ,

แป้ง 1992 ) ถูกใช้เพื่อผลิต
ฟิล์มย่อยสลายได้บางส่วนหรือทั้งหมด แทนที่พอลิเมอร์พลาสติก เพราะมีต้นทุนที่ต่ำ และการกลับสู่สภาพเดิม . อย่างไรก็ตาม กว้าง
การประยุกต์ใช้ฟิล์มแป้งจะถูก จำกัด โดยมีการดูดซึมน้ำและเปราะ ( วูและจาง , 2001 ) เพื่อที่จะเอาชนะข้อบกพร่องเหล่านี้ Jagannath et al .
( 2003 ) ผสมแป้งกับโปรตีนที่แตกต่างกันเพื่อลดการซึมผ่านของไอน้ำของฟิล์มและการเพิ่มความแข็งแรงของพวกเขา
( TS ) วัตถุประสงค์
ของการศึกษาเพื่อเตรียมประกอบฟิล์มจากไคโตซานและแป้งและประเมินคุณสมบัติทางกล , ความต้านทานน้ำและความเข้ากันได้