นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดงนานมาแล

นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดง

นานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีแม่และลูกสาวตัวเล็ก ๆ หน้าตาหน้า เอ็นดูมากคนหนึ่ง ที่ใคร ๆ ต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า

" หนูน้อย หมวกแดง" ที่เป็นเช่นนั้นก็เนื่องมาจากด้วยเธอมักที่จะใส่หมวกที่เป็น แบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสด ซึ่งหมวกนี้ยายของเธอที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไป ได้ถักให้กับเธอเป็นของขวัญ

ในวันเกิด และเธอก็ชอบมันมากมักจะใช้ ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเอง หนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารัก จิตใจดี มีเมตตาต่อเพื่อน ๆ และสัตว์ ทั้งหลาย ดังนั้นเธอจึงเป็นที่รักยิ่งของทุกๆ คนและเพื่อน ๆ รวมทั้งสัตว์ ต่าง ๆ อีกด้วย



อยู่มาวันหนึ่ง แม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เรียกหาเธอแต่เช้าแล้วบอกว่า " วันนี้ลูกต้องเอาอาหารซึ่งเป็นขนมพาย, และ เหล้าองุ่นไปให้คุณยายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะจ๊ะ" หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที " ค่ะ" พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่ แล้วทำท่าจะเดินจากไป โดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะ ลูก เพราะคุณยายกำลังรออยู่ แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกจะกลับบ้านมืดค่ำด้วย อันตรายจ้ะ ได้ยินไหม?" หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง "ค่ะ แม่" แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของยาย ซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งทันที



หมู่บ้านถัดไปที่คุณยายของเธออาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลม และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบาน สะพรั่ง มีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมา อากาศหรือก็เย็นสบาย และในขณะ ที่หนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินชื่นชมกับความงามของธรรมชาติสองข้างทาง ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น ก็เกิดได้มีหมาป่าตัวหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดี มันหยุดชะงัก เพราะได้กลิ่นหอมของขนมพายจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดงนั่นเอง

ฉับพลันมันคิดว่า "ฉันต้องการขนมพายที่อยู่ในตะกร้านั่น และรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย" และไวเท่าความคิด มันรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ ตอนแรกหนูน้อยก็ ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่า หมาป่ามันชอบกัดเด็ก แต่ด้วยเธอเป็นเด็กที่เชื่อคนง่ายนั่นเอง เธอหยุดยิ้มหวานให้ ดังนั้นเจ้าหมาป่าจึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลย หนูน้อย ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ เท่านั้นจ้ะ แล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ?" หมาป่าพูดพลางจ้อง ที่ตระกร้าขนมพายด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียว หนูน้อยหมวกแดงได้ตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า " หนูกำลังจะไปบ้านยาย จะเอาขนมพายนี่ไปให้ยายที่กำลังนอนป่วยอยู่ค่ะ" มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ ก่อนที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่เก็บดอกไม้พวกนี้ไปฝาก ยายด้วยละจ้ะสวย ๆ ทั้งนั้นเลย" แต่หนูน้อยหมวกแดงไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไร เพราะเธอกำลังคิดถึงเรื่องดอกไม้พวกนี้อยู่ว่า "เก็บดอกไม้แค่นี้ คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง แล้วที่สำคัญคุณยายก็คงจะชอบมากด้วย " คิดได้ดังนั้น หนูน้อยหมวกแดงจึงแวะเก็บดอกไม้ด้วยความเพลิดเพลิน....



ส่วนเจ้าหมาป่าเมื่อมันได้ยินว่ายายของหนูน้อยหมวกแดงกำลัง นอนป่วยอยู่เท่านั้น มันก็คิดเปลี่ยน

แผนการณ์ทันที

" เดี๋ยวไปกินยายของมันก่อนดีกว่า...เพราะมันบอกว่ายายของมันกำลังไม่สบาย จะต้องไม่มีเรี่ยวแรงอะไรที่จะต่อสู้เราได้ และเมื่อกินยายของมันแล้ว ทีนี้ก็ดักรอ แล้วกินอ้ายเด็กนี่ทีหลัง..ฮ่ะ ๆๆๆ " มันได้รีบวิ่งไปที่บ้านของคุณยายที่นอนป่วย อยู่ทันที และเมื่อมันมาถึงก็เคาะประตูร้องเรียกแถมทำเสียงเลียนแบบหนูน้อย หมวกแดง " ยาย...คุณยายจ๋า เปิดประตูให้หนูหน่อย นี่หนูน้อยหมวกแดง เองจ้า.. เปิดประตูให้หน่อย สิจ๊ะ..." คุณยายที่อยู่ในบ้านก็เชื่อสนิทว่าเป็นเสียง ของหลานจริง ๆเสียด้วย แต่พอคุณยายเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับ หลานรักเข้าเท่านั้นเอง...



คุณยายก็เลยต้องโดนเจ้าหมาป่าที่มันคอยตั้งท่าจะกินอยู่แล้วนั้น...เขมือบเข้าปากไปเลยทีเดียวทั้งตัว โดยไม่ต้องเคี้ยวว่าอย่างนั้น .... คำเดียวจริง ๆ หายเข้าไปอยู่ในท้องของมันหมดทั้งตัวเลย และเมื่อมันกินคุณยายแล้ว เจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จัดการสวมเสื้อผ้า สวมหมวก สวมแว่นตา ของคุณยายแล้วกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้ แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดง ที่จะมาถึงอย่างใจเย็น " อ้ายเด็กบ้านั่นมันเชื่อคนง่าย จะต้องนึกว่าข้าคือยายของมันจริง ๆ อย่าง แน่นอน และเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ"



และเพียงไม่นาน เวลาที่มันรอคอยก็มาถึง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

ตามมาด้วยเสียงเรียกของหนูน้อยหมวกแดง "คุณยายคะ อยู่หรือเปล่าคะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่จ้ะหลาน ยายอยู่ในห้องนอน แน่ะ เข้ามาสิจ้ะ " หนูน้อยหมวกแดงจึงเดินเข้ามาที่เตียงของคุณยาย แล้ววางตระกร้าอาหารลง หนูน้อยหมวกแดงพนมมือไหว้คุณยายของเธอ ด้วยความเคารพและกล่าวว่า " สวัสดีค่ะ คุณยาย " คุณยายตัวปลอม หรือเจ้าหมาป่ายกมือรับไหว้หนูน้อยหมวกแดง แล้วหนูน้อยหมวกแดง ก็สังเกตเห็นแขนที่ยาว และเต็มไปด้วยขนยาว ๆ ของคุณยาย ก็ถามขึ้น ด้วยความสงสัยว่า " คุณยายขา ทำไมแขนของคุณยายถึงยาวแล้วก็มี ขนละคะ " เจ้าหมาป่าตอบว่า " ที่ขนของยายยาวแล้วก็มีขน ก็เพราะยาย เอาไว้กอดหลานให้ชื่นใจและหลานจะได้อุ่นหายหนาวด้วยไงจ๊ะ "



แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็เห็นหูที่ยาวของคุณยายของเธอ ก็ถามขึ้นด้วยความ แปลกใจอีกว่า

" คุณยายขา ทำไมหูของคุณยายถึงยาวอย่างนั้นละคะ " เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิด จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักว่า

" ยายก็.. เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัด ๆ นะสิ " แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลาย ความสงสัย เมื่อเธอเหลือบไปเห็นเขี้ยวที่ยาวและคมวับของคุณยายของเธอ เธอเกิดความกลัวจึงค่อย ๆ ถอยออกและถามด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า

" ละ...แล้ว.. ทำไม ฟันกับปากของคุณยายถึงได้ยาวแล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นละคะ" เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้น มันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับ ของมันแล้วตอบว่า

" ข้าก็เอาไว้กินเจ้าน่ะสิ เจ้าเด็กบ้า "



เมื่อเจ้าหมาป่าตัวร้ายพูดจบก็กระโจนออกมาจากผ้าห่ม พร้อมทั้งกับย่างสามขุม ตรงเข้าประชิดจนติดตัวของหนูน้อยหมวกแดงทันที แล้วพูดว่า " เหอ ๆๆๆ ที่ฟันกับปากมันยาวและใหญ่อย่างนี้น่ะ น้า..หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ย ก็...เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ ยังไงเล่า เหอๆๆๆ " มัน หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วตรงเข้าจับหนูน้อยหมวกแดง โยนใส่ปากแล้วกลืน ทีเดียวเข้าไปในท้องของมันคำเดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิทานเรื่อง: หนูน้อยหมวกแดงนานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีแม่และลูกสาวตัวเล็กๆ หน้าตาหน้าเอ็นดูมากคนหนึ่งที่ใครๆ ต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า"หนูน้อยหมวกแดง" ที่เป็นเช่นนั้นก็เนื่องมาจากด้วยเธอมักที่จะใส่หมวกที่เป็นแบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสดซึ่งหมวกนี้ยายของเธอที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไปได้ถักให้กับเธอเป็นของขวัญในวันเกิดและเธอก็ชอบมันมากมักจะใช้ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเองหนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารักจิตใจดีมีเมตตาต่อเพื่อนๆ และสัตว์ทั้งหลายดังนั้นเธอจึงเป็นที่รักยิ่งของทุก ๆ คนและเพื่อนๆ รวมทั้งสัตว์ต่างๆ อีกด้วย อยู่มาวันหนึ่งแม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เรียกหาเธอแต่เช้าแล้วบอกว่า "วันนี้ลูกต้องเอาอาหารซึ่งเป็นขนมพาย และเหล้าองุ่นไปให้คุณยายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะจ๊ะ" หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที "เซ็งเลยค่ะ" พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่แล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า "อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะลูกเพราะคุณยายกำลังรออยู่แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกจะกลับบ้านมืดค่ำด้วยอันตรายจ้ะได้ยินไหม" หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง "เซ็งเลยค่ะแม่" แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของยายซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งทันที หมู่บ้านถัดไปที่คุณยายของเธออาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลมและยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบานสะพรั่งมีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมาอากาศหรือก็เย็นสบายและในขณะที่หนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินชื่นชมกับความงามของธรรมชาติสองข้างทางไปเรื่อยๆ อยู่นั้นก็เกิดได้มีหมาป่าตัวหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดีมันหยุดชะงักเพราะได้กลิ่นหอมของขนมพายจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดงนั่นเองฉับพลันมันคิดว่า "ฉันต้องการขนมพายที่อยู่ในตะกร้านั่นและรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย" และไวเท่าความคิดมันรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ตอนแรกหนูน้อยก็ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่าหมาป่ามันชอบกัดเด็กแต่ด้วยเธอเป็นเด็กที่เชื่อคนง่ายนั่นเองเธอหยุดยิ้มหวานให้ดังนั้นเจ้าหมาป่าจึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลยหนูน้อยฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้นจ้ะแล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ" หมาป่าพูดพลางจ้องที่ตระกร้าขนมพายด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียวหนูน้อยหมวกแดงได้ตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า "หนูกำลังจะไปบ้านยายจะเอาขนมพายนี่ไปให้ยายที่กำลังนอนป่วยอยู่ค่ะ" มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ก่อนที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เก็บดอกไม้พวกนี้ไปฝากยายด้วยละจ้ะสวยๆ ทั้งนั้นเลย" แต่หนูน้อยหมวกแดงไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไรเพราะเธอกำลังคิดถึงเรื่องดอกไม้พวกนี้อยู่ว่า "เก็บดอกไม้แค่นี้คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้งแล้วที่สำคัญคุณยายก็คงจะชอบมากด้วย" คิดได้ดังนั้นหนูน้อยหมวกแดงจึงแวะเก็บดอกไม้ด้วยความเพลิดเพลิน... ส่วนเจ้าหมาป่าเมื่อมันได้ยินว่ายายของหนูน้อยหมวกแดงกำลังนอนป่วยอยู่เท่านั้นมันก็คิดเปลี่ยนแผนการณ์ทันที"เดี๋ยวไปกินยายของมันก่อนดีกว่า... เพราะมันบอกว่ายายของมันกำลังไม่สบายจะต้องไม่มีเรี่ยวแรงอะไรที่จะต่อสู้เราได้และเมื่อกินยายของมันแล้วทีนี้ก็ดักรอแล้วกินอ้ายเด็กนี่ทีหลัง... ฮ่ะๆๆ ๆ "มันได้รีบวิ่งไปที่บ้านของคุณยายที่นอนป่วยอยู่ทันทีและเมื่อมันมาถึงก็เคาะประตูร้องเรียกแถมทำเสียงเลียนแบบหนูน้อยหมวกแดง" ยาย... คุณยายจ๋าเปิดประตูให้หนูหน่อยนี่หนูน้อยหมวกแดงเองจ้า... เปิดประตูให้หน่อยสิจ๊ะ..." คุณยายที่อยู่ในบ้านก็เชื่อสนิทว่าเป็นเสียงของหลานจริงๆเสียด้วยแต่พอคุณยายเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับหลานรักเข้าเท่านั้นเอง... คุณยายก็เลยต้องโดนเจ้าหมาป่าที่มันคอยตั้งท่าจะกินอยู่แล้วนั้น... เขมือบเข้าปากไปเลยทีเดียวทั้งตัวโดยไม่ต้องเคี้ยวว่าอย่างนั้น... คำเดียวจริงๆ หายเข้าไปอยู่ในท้องของมันหมดทั้งตัวเลยและเมื่อมันกินคุณยายแล้วเจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จัดการสวมเสื้อผ้าสวมหมวกสวมแว่นตาของคุณยายแล้วกระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดงที่จะมาถึงอย่างใจเย็น "อ้ายเด็กบ้านั่นมันเชื่อคนง่ายจะต้องนึกว่าข้าคือยายของมันจริงๆ เชิงแบบอย่างแน่นอนและเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่ายๆ" และเพียงไม่นานเวลาที่มันรอคอยก็มาถึงเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อกก๊อกก๊อก"ตามมาด้วยเสียงเรียกของหนูน้อยหมวกแดง "คุณยายคะอยู่หรือเปล่าคะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่จ้ะหลานยายอยู่ในห้องนอนแน่ะเข้ามาสิจ้ะ" หนูน้อยหมวกแดงจึงเดินเข้ามาที่เตียงของคุณยายแล้ววางตระกร้าอาหารลงหนูน้อยหมวกแดงพนมมือไหว้คุณยายของเธอด้วยความเคารพและกล่าวว่า "สวัสดีค่ะคุณยาย" คุณยายตัวปลอมหรือเจ้าหมาป่ายกมือรับไหว้หนูน้อยหมวกแดงแล้วหนูน้อยหมวกแดงก็สังเกตเห็นแขนที่ยาวและเต็มไปด้วยขนยาวๆ ของคุณยายก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "คุณยายขาทำไมแขนของคุณยายถึงยาวแล้วก็มีขนละคะ"เจ้าหมาป่าตอบว่า"ที่ขนของยายยาวแล้วก็มีขนก็เพราะยายเอาไว้กอดหลานให้ชื่นใจและหลานจะได้อุ่นหายหนาวด้วยไงจ๊ะ" แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็เห็นหูที่ยาวของคุณยายของเธอก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจอีกว่า"คุณยายขาทำไมหูของคุณยายถึงยาวอย่างนั้นละคะ" เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิดจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักว่า"ยายก็... เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัดๆ นะสิ "แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลายความสงสัยเมื่อเธอเหลือบไปเห็นเขี้ยวที่ยาวและคมวับของคุณยายของเธอเธอเกิดความกลัวจึงค่อยๆ ถอยออกและถามด้วยเสียงสั่นๆ ว่า"ล่ะ... แล้ว... ทำไมฟันกับปากของคุณยายถึงได้ยาวแล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นละคะ"เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้นมันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับของมันแล้วตอบว่า"ข้าก็เอาไว้กินเจ้าน่ะสิเจ้าเด็กบ้า" เมื่อเจ้าหมาป่าตัวร้ายพูดจบก็กระโจนออกมาจากผ้าห่มพร้อมทั้งกับย่างสามขุมตรงเข้าประชิดจนติดตัวของหนูน้อยหมวกแดงทันทีแล้วพูดว่า "เหอๆๆ ๆ ที่ฟันกับปากมันยาวและใหญ่อย่างนี้น่ะน้า... หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ยก็... เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ยังไงเล่าเหอๆๆ ๆ "มันหัวเราะเสียงดังลั่นแล้วตรงเข้าจับหนูน้อยหมวกแดงโยนใส่ปากแล้วกลืนทีเดียวเข้าไปในท้องของมันคำเดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทานเรื่อง: มีแม่และลูกสาวตัวเล็ก ๆ หน้าตา หน้าเอ็นดูมากคนหนึ่งที่ใคร ๆ ต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า "หนูน้อยหมวกแดง" แบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสด และเธอก็ชอบมันมากมักจะ ใช้ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเองหนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารักจิตใจดีมีเมตตาต่อเพื่อน ๆ และสัตว์ทั้งหลาย และเชิ้ตของคุณคน ๆ รวมทั้งสัตว์ต่าง ๆ อีกด้วยขณะนี้มาการธนาคารวันคุณหนึ่ง " และ หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที "ค่ะ" พลางฉวยตระกร้าจากมือของ แม่แล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " ลูกเพราะคุณยายกำลังรออยู่ อันตรายจ้ะได้ยินไหม? "หนูน้อยหวกแดงรับคำอีก ครั้ง " ค่ะแม่ "แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้าน ของยาย และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบาน สะพรั่งมีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมาอากาศหรือก็เย็นสบายและในขณะ ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น มันหยุดชะงัก และรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย "และไวเท่าความคิด ตอนแรกหนูน้อยก็ตกใจเพราะเคย ได้ยินมาว่าหมาป่ามันชอบกัดเด็ก เธอหยุดยิ้มหวานให้ดังนั้นเจ้าหมาป่า จึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลยหนูน้อยฉันแค่ อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้นจ้ะแล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ ?" หมาป่าพูดพลางจ้อง "หนูกำลังจะไปบ้านยาย มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ก่อน ที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เก็บดอกไม้พวก นี้ไปฝากยายด้วยละจ้ะสวย ๆ ทั้งนั้นเลย " "เก็บดอกไม้แค่นี้คงไม่เสียเวลา มากหรอกมั้ง "คิดได้ดังนั้น ขณะนี้ป่วยนอนเท่านั้นมันก็คิดเปลี่ยนแผนการณ์ทันที" และเมื่อกินยายของมันแล้วทีนี้ ก็ดักรอแล้วกินอ้ายเด็กนี่ทีหลัง .. ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ " อยู่ทันที หมวกแดง "ยาย ... คุณยายจ๋าเปิดประตูให้หนูหน่อย นี่หนูน้อยหมวกแดงเองจ้า .. เปิดประตูให้หน่อยสิจ๊ะ ... " ของหลานจริง ๆ เสียด้วย โดยไม่ต้องเคี้ยวว่าอย่างนั้น .... คำเดียวจริง ๆ และเมื่อมันกินคุณยายแล้ว สวมหมวกสวมแว่นตาของคุณยายแล้ว กระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดงที่จะมาถึงอย่างใจเย็น "อ้ายเด็กบ้านั่นมันเชื่อคนง่าย จะต้องนึกว่าข้าคือยายของ มันจริง ๆ อย่างแน่นอนและเมื่อมัน เดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ " และเพียงไม่นานเวลาที่มันรอ คอยก็มาถึงเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น " ก๊อกก๊อก "คุณยายคะอยู่หรือเปล่าคะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่จ้ะหลานยายอยู่ในห้องนอน แน่ะเข้ามาสิจ้ะ " แล้ววางตระกร้าอาหารลง ด้วยความเคารพและกล่าวว่า "สวัสดีค่ะคุณยาย" คุณยายตัวปลอม แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็สังเกตเห็น แขนที่ยาวและเต็มไปด้วยขนยาว ๆ ของคุณยายก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "คุณยายขาทำไมแขนของคุณยาย ถึงยาวแล้วก็มีขนละคะ " เจ้าหมาป่าตอบว่า "ที่ขนของยายยาวแล้วก็มี ขนก็เพราะยาย ก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจอีก ว่า "คุณยายขา "เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิด ยายก็ .. เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัด ๆ นะสิ " แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลาย ความสงสัย เธอเกิดความกลัวจึงค่อย ๆ ถอย ออกและถามด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า "ละ ... แล้วทำไม .. เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้น มันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับของมันแล้วตอบว่า "ข้าก็เอาไว้กินเจ้าน่ะสิ เจ้าเด็กบ้า พร้อมทั้งกับย่างสามขุม แล้วพูดว่า "เหอ ๆ ๆ ๆ น้า.. หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ยก็ ... เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ยังไง เล่าเหอ ๆ ๆ ๆ "มันหัวเราะเสียงดังลั่นแล้วตรงเข้า จับหนูน้อยหมวกแดงโยนใส่ปากแล้วกลืนทีเดียวเข้าไปในท้องของ มันคำเดี