While hearing the sound of cracklin

While hearing the sound of crackling bonfire, I yawned.

Ah, it’s a nostalgic dream.

A black night with no street lights. We always spent the nights awake while sitting around the bonfire.

The children instantly slept due to the fatigue from travelling and only us who were above 20 kept awake while drinking.

Me, Utano-san, Toudou, Kuuki. Just us 4 adults. Rest were all young children but even then, those guys were more energetic and more hardworking than us adults.

We worked hard so that we can support them with all we had.

Utano-san with the knowledge she gained from the Goddess, Toudou with his cooking, Kuuki with his shield.

But, yeah, I remember.

On that day—-

“Renji-san, thank you for today.”

“ah, no, in fact I should be the one to thank you.”

Aya who was usually unsociable gave her thanks to me.

Who were our opponents…………an Ogre and a Cyclops, I think. I only remember that they were giant-type monsters.

For the first time, I used Ermenhilde’s powers—–many of the covenants were cleared and I had taken down a large monster.

I was desperate so I don’t remember it properly though.

At that time, Aya had an image of an always angry girl who kept on quarrelling with Souichi.

Well, it’d be weird to be calm even after something weird like getting summoned to another world happened though. In fact, I myself had been wary of my surroundings for a week after getting summoned. I simply couldn’t calm down.

That’s why, I could understand Aya flaring up at not just me but everyone.

And that Aya had unusually come to apologise to me alone, and we had talked a lot through the night.

About each other, about this world, about what to do from here on.

The others, probably being considerate, had quickly gone inside the tent to sleep. They’re probably listening us closely though.

That’s the kind of people they are. Privacy was at minimum, but because they were such guys, I could get along with them.

While thinking that, I threw a dry stick into the fire.

When the conversation stopped, only silence remained. The sound wood cracking and the sound of trees rustling due to wind were the only sounds that remained.

Normally, I would be drinking along with others while planning what to do next right now but I can’t really make a minor drink now, can I?

While I troubled myself over what to do, Aya would be considerate and bring up a new topic.

………I really am a pathetic adult.

“I think Renji-san is amazing.”(aya)

“I’m just desperate. From my point of view, Aya-chan or Souichi, you guys seem much more amazing.”

And it was true as well.

15yrs old. Souichi’s sister Yayoi-chan was only 14yrs old.

But even then, they were travelling to save the world. Normally, they’d be in middle school right about now.

They are much more amazing than me. If I was in their place, I might have been whining and complaining. After all, they were 15yrs old. They’re not a protagonist of a movie or game, to be able to even say that they’ll save the world is amazing I think.

“There’s no such thing. It’s because Renji-san and Yuuko-san stay with us, we feel safe and nor insecure……..”

“I see.”

I threw another piece of dry wood into the fire.

At this moment, I think I was happy, no, I was definitely happy.

I worked hard, desperately, so that I don’t become a burden to the kids, so that I can help them when they get stuck somewhere.

In our original world, just working hard alone wasn’t valued.

Results were everything. And I had nor produced any kind of result in this world.

My skill with the sword was average. My cheat wasn’t especially amazing. And my personality wasn’t really great either. If I had to say, I was simply going with the flow.

But at this moment, on being told so by Aya,……..I was really happy. Even someone like me was able to reduce the anxieties of these children, even if only slightly.

No matter in what form, I was happy that I had been of use.

“You finally smiled.”(aya)

“Eh?”

“You were always making a serious face till now. Renji-san, your expression can be scary.”

Was I really making such a face? I may have been thinking about something too much which might have led to that.

Just the fact that I was the eldest, just that had become a heavy pressure on me.

“Is that so?”(renji)

“Yeah. You don’t seem too energetic and only talk much with Yuuko-san and the others…..”

After that, Aya pointed out all of my major shortcomings on her fingers.

In the end, she ran out of fingers and laughed while telling me to fix these things.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำลังขณะได้ยินเสียงของเสียงแหลมเสียงแตกกอง หาวเจ้าอา มันเป็นความฝันความคิดถึงคืนสีดำไม่มีแสงสว่างถนน เรามักจะใช้เวลาคืนตื่นตัวขณะนั่งรอบกองไฟเด็กนอนเนื่องจากความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและเราเท่านั้นที่เหนือ 20 เก็บตื่นดื่มได้ทันทีฉัน ธโฮซัง Toudou, Kuuki เพียงเราผู้ใหญ่ 4 คน ส่วนที่เหลือเป็นเด็กทั้งหมด แต่แม้แล้ว คนเหล่านั้นมีพลังมากขึ้น และขยันมากขึ้นกว่าผู้ใหญ่ที่เราเราทำงานหนักเพื่อให้เราสามารถสนับสนุนพวกเขาทั้งหมดที่เรามีธโฮซัง มีความรู้ที่เธอได้รับจากเทพธิดา Toudou เขาอาหาร Kuuki กับโล่ของเขาแต่ ใช่ ฉันจำในวันที่ — -"เพิลส์-ซาน ขอบคุณสำหรับวันนี้""อา ไม่ ในความเป็นจริง"ก็มีให้คุณอาที่มักจะ unsociable ให้เธอจากฉันที่ถูกฝ่ายตรงข้ามของเรา...ปอบและไซคลอปส์เป็น คิด ผมจำว่า พวกเขามีมอนสเตอร์ยักษ์ชนิดนี้ครั้งแรก ใช้อำนาจของ Ermenhilde — – ของพันธสัญญาถูกล้าง และนำลงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่มีมาผมหมดหวังดังนั้นผมจำไม่ได้อย่างถูกต้องแม้ว่าเวลา อามีภาพของสาวโกรธเสมอที่เก็บไว้ใน quarrelling กับ Souichiดี มันจะแปลกที่จะมีความสงบแม้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่แปลกเช่นการเรียกไปยังโลกอื่น ๆ ที่เกิดขึ้นแม้ว่า ในความเป็นจริง ตัวเองได้ระวังสภาพแวดล้อมของฉันสัปดาห์หลังได้รับการเรียกตัว นอกจากนี้ฉันก็ไม่สงบลงจึง สามารถเข้าใจอาแสงแฟลร์ขึ้นไม่ใช่แค่ฉันแต่ทุกคนและอามีปกติมาขอให้ฉันอยู่คนเดียว และเราได้พูดคุยกันมากผ่านคืนเกี่ยวกับแต่ละอื่น ๆ เกี่ยวกับโลก เกี่ยวกับสิ่งที่จะทำจากที่นี่อื่น ๆ คงมีน้ำใจ ดิฉันอย่างรวดเร็วภายในเต็นท์นอน พวกเขากำลังอาจจะฟังเราอย่างใกล้ชิดว่าชนิดของคนที่จะได้ ความเป็นส่วนตัวถูกที่สุด แต่ เพราะผู้ชายดังกล่าว ฉันจะได้รับพร้อมกับพวกเขาในขณะที่คิดว่า ฉันโยนไม้แห้งเข้ากองไฟเมื่อหยุดการสนทนา ความเงียบเท่านั้นยังคง การแตกร้าวไม้เสียงและเสียงของต้นเฉกเช่นความเนื่องจากลมมีเสียงเท่านั้นที่ยังคงอยู่โดยปกติ ฉันจะดื่มพร้อมกับผู้อื่นในขณะที่วางแผนจะทำอย่างไรต่อไปขวาตอนนี้ แต่ฉันไม่สามารถจริง ๆ ทำให้เครื่องดื่มเล็กน้อยตอนนี้ สามารถในขณะที่ฉันทุกข์ตนเองมากกว่าสิ่งที่ต้องทำ อาจะคำนึง และนำมาขึ้นหัวข้อใหม่……… จริง ๆ ผมผู้ใหญ่น่าสงสาร"ผมคิดเพิลส์ซังเป็นที่น่าอัศจรรย์ (aya)"ฉันหมดหวังเพียง ฉันมอง อาจังหรือ Souichi พวกคุณดูน่าอัศจรรย์มาก"และก็จริงเช่น15 ปี น้องสาวของ Souichi ยาโยอิจังได้เพียง 14 ปีแต่แม้แล้ว พวกเขาได้เดินทางไปบันทึกโลก โดยปกติ พวกเขาจะอยู่ในโรงเรียนเกี่ยวกับตอนนี้อยู่พวกเขาจะตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าฉัน ถ้า ผมอยู่ในสถานที่ของพวกเขา ฉันอาจมีการร้อง และร้องได้ พวกเขามีอายุ 15 ปี พวกเขาไม่ใช่ตัวเอกของภาพยนตร์ หรือเกม ต้องการจะพูดว่า พวกเขาจะประหยัดโลกน่าคิด"ไม่มีไม่ มันเป็น เพราะเพิลส์ซังและ Yuuko ซังกับเรา เรารู้สึกปลอดภัย และ ไม่ปลอดภัย... ""อืมม"ฉันโยนไม้แห้งชิ้นอื่นเข้ากองไฟขณะนี้ ผมคิดว่า ผมมีความสุข ไม่มี ฉันมีความสุขแน่นอนผมทำงานหนัก หมด เพื่อที่จะไม่เป็นภาระสำหรับเด็ก เพื่อที่ฉันสามารถช่วยให้พวกเขาเมื่อพวกเขาติดที่ใดที่หนึ่งในโลกของเราเดิม เพียงแค่ทำงานคนเดียวไม่ให้ผลได้ทุกอย่าง และฉันมี ไม่ผลิตชนิดใดก็ได้ในโลกนี้ทักษะของฉัน ด้วยดาบถูกเฉลี่ย โกงของฉันไม่ได้ตื่นตาตื่นใจโดยเฉพาะอย่างยิ่ง และบุคลิกภาพไม่ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าผมจะพูดว่า ผมก็เพียงจะ มีการไหลแต่ตอนนี้ ในการบอกให้อา, ... ผมมีความสุขจริง ๆ แม้แต่คนอย่างฉันได้ลดวิตกกังวลในเด็กเหล่านี้ แม้เพียงเล็กน้อยไม่ว่าในรูปแบบใด ผมมีความสุขที่ฉันได้รับการใช้งาน"คุณก็ยิ้ม" (aya)"เอ๊ะ""คุณจะทำหน้าจริงจังจนถึงขณะนี้ เพิลส์ซัง นิพจน์ของคุณได้น่ากลัว"ผมทำจริง ๆ ใบหน้า ฉันอาจได้คิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างมากเกินไปซึ่งอาจจะนำไปที่เพียงความจริงที่ว่า ผมตัวโต ที่เป็นความดันหนักฉัน"จะให้ว่า? " (เพิลส์)"ใช่ คุณไม่ดูเหมือนจะมีพลังมากเกินไป และเพียง พูดมาก Yuuko ซังและคนอื่น ๆ..."หลังจากนั้น อาชี้ออกทั้งหมดของข้อบกพร่องของฉันสำคัญบนนิ้วมือของเธอในสุด เธอวิ่งจากนิ้ว และหัวเราะในขณะที่แจ้งเพื่อแก้ไขสิ่งเหล่านี้