Delirium is the commonest neuropsyc

Delirium is the commonest neuropsychiatric disorder in terminally ill cancer patients as well as one of the most devastating in this population (Folstein et al., 1975; Inouye et al., 1990). Sometimes, it is under-recognized, mis-diagnosed or even inappropriately managed. Results revealed its high association with mortality, however, can be reversed. When the diagnosis occurs, declines in cognition, function, and behavioral control can be also addressed so as to correct underlying conditions and respond to patients’ needs. Opioids and psychoactive medications seemed to be the appropriate treatment of delirium in cancer patients. However, more research is needed to scientifically support not only the diagnosis process but also the most effective therapeutic strategies (Breitbart et al., 1997).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Delirium เป็นโรค neuropsychiatric commonest ในผู้ป่วยโรคมะเร็งป่วยพฤติกรรมเป็นหนึ่งในการทำลายล้างมากที่สุดในประชากรนี้ (Folstein et al., 1975 Inouye et al., 1990) บางครั้ง มันเป็น รู้ภายใต้ วินิจฉัยผิด หรือแม้แต่สมจัดการ ผลการเปิดเผยความสัมพันธ์สูงกับการตาย อย่างไรก็ตาม คุณสามารถกลับรายการ เมื่อวินิจฉัย ในประชาน ฟังก์ชัน และการควบคุมพฤติกรรมสามารถยังส่งเพื่อให้อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ถูกต้อง และตอบสนองความต้องการของผู้ป่วย Opioids และยาออกดูเหมือนจะ เป็นการรักษาที่เหมาะสมของ delirium ในผู้ป่วยโรคมะเร็ง อย่างไรก็ตาม การวิจัยเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อสนับสนุนทางวิทยาศาสตร์ไม่เพียงแต่การวินิจฉัย แต่ยังกลยุทธ์รักษามีประสิทธิภาพสูงสุด (Breitbart และ al., 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพ้อเป็นความผิดปกติ neuropsychiatric commonest ในผู้ป่วยมะเร็งป่วยหนักเช่นเดียวกับหนึ่งในการทำลายล้างมากที่สุดในประชากรกลุ่มนี้ (Folstein et al, 1975;. อินูเอะ et al, 1990). บางครั้งก็อยู่ภายใต้การได้รับการยอมรับผิดพลาดการวินิจฉัยหรือแม้กระทั่งการจัดการที่ไม่เหมาะสม ผลการศึกษาพบความสัมพันธ์สูงกับการตาย แต่สามารถกลับ เมื่อวินิจฉัยเกิดขึ้นลดลงในความรู้ความเข้าใจการทำงานและการควบคุมพฤติกรรมสามารถ addressed ยังเพื่อแก้ไขภาวะและตอบสนองต่อความต้องการของผู้ป่วย opioids และยาทางจิตดูเหมือนจะมีการรักษาที่เหมาะสมของเพ้อในผู้ป่วยมะเร็ง อย่างไรก็ตามการวิจัยมากขึ้นเป็นสิ่งที่จำเป็นในการสนับสนุนทางวิทยาศาสตร์ไม่เพียง แต่ขั้นตอนการวินิจฉัย แต่ยังกลยุทธ์การรักษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด (Breitbart et al., 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพ้อเป็น commonest neuropsychiatric ผิดปกติในผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายที่เป็นหนึ่งแรงที่สุดในกลุ่มนี้ ( folstein et al . , 1975 ; อินูเอ้ et al . , 1990 ) บางครั้ง มันอยู่ภายใต้การยอมรับเพื่อวินิจฉัยหรือแม้กระทั่งการจัดการไม่เหมาะสม สถิติของสมาคมที่มีอัตราการตายสูง อย่างไรก็ตาม สามารถกลับ เมื่อการวินิจฉัยที่เกิดขึ้นลดลงในการรับรู้ บทบาทหน้าที่ และควบคุมพฤติกรรมสามารถแก้ไขเพื่อแก้ไขภาวะ และตอบสนองความต้องการของผู้ป่วย และยา psychoactive ยาดูเหมือนจะเหมาะกับการรักษาภาวะสับสนเฉียบพลันในผู้ป่วยมะเร็ง อย่างไรก็ตามการวิจัยมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อสนับสนุนการวินิจฉัยกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ไม่เพียง แต่ยัง มีประสิทธิภาพมากที่สุดการรักษากลยุทธ์ ( breitbart et al . , 1997 )