Metz, FranceShigeru Ban Architects

Metz, FranceShigeru Ban Architects Under the Big Top: With a swoopy roof supported by a novel timber structure, the world-famous Centre Pompidou’s home for its first satellite challenges convention. Will it succeedBy Rowan MooreShigeru Ban is an appealing architect. His emergency shelters of cardboard and paper, devised in response to disasters such as the 1995 earthquake in Kobe, Japan, present him as someone turning his skills to public benefit rather than personal gratification. He also designed a series of houses in which walls disappear or take the form of giant curtains. His choice of renewable materials gives him a warm, ecological glow. He seems to stand for the adaptive and responsive, with work that provides an antidote to the grandiose and the formal
The Centre Pompidou in Paris has an astounding collection of Modern art and a history of imaginative exhibitions, installations, events, and structures. Its 1977 building, designed by Renzo Piano and Richard Rogers, is a landmark of 20th-century architecture. Ban and the museum have come together to create an $62 million outpost of the Pompidou in Metz, in eastern France. In theory, it could have been a wonderfully productive union. In practice, it is conspicuously, tragically less than the sum of its parts. The main mission of Pompidou-Metz is to display works from the parent institution, in an admirable attempt to share its collection more widely. The obvious precedent is the expanding franchise of New York City’s Solomon R. Guggenheim Museum, most famously with Frank Gehry’s building in Bilbao, Spain. As in Bilbao, the aim is to raise the profile of a neglected city. Metz, whose contested ownership with Germany contributed to two world wars, now has a forgotten air, despite its fine stone streets and medieval cathedral. The new, 122,000-square-foot building is on the periphery, on the site of a former freight-railway depot, near the remnants of a Roman amphitheater, and separated by train tracks from the rest of the city. Close by is the town’s passenger-rail station, to which the TGV travels the 200 or so miles from Paris in a brisk hour and 23 minutes. Tokyo-based Ban, together with French architect Jean de Gastines and Londoner Philip Gumuchdjian, won the design competition for the Pompidou-Metz in 2003. Gumuchdjian’s close involvement with the project subsequently ended, with Ban and de Gastines taking it to completion. Their concept was for an enveloping, undulating roof, compared by Ban to a bamboo hat, supported by a lattice of laminated and curved timber members. The seemingly woven structure, with spans of up to 170 feet, changes into funnel-like elements where the roof meets the ground. The whole is covered in an 80,000-square-foot membrane of translucent fiberglass and polytetrafluoroethylene (PTFE). The idea is that “the roof is on top of the landscape,” says Ban. “We wanted the landscape to flow into the museum,” he explains. Beneath the roof is a loose assemblage of volumes. At ground level is the Grande Nef. Although intended primarily for large-scale work, the 60-foot-tall space has been divided into 17 relatively conventional rooms for the duration of the opening exhibition. Above is a stack of three galleries in shoe-box-shaped reinforced-concrete tubes, oriented to frame views of the surroundings through glazed ends. The tubes pivot around a steel elevator tower that pierces the roof and transforms into a 250-foot-high spire. Other volumes sheltered under the tentlike covering contain an auditorium, a restaurant, a café, a studio, and offices. Rising the height of the interior is a big atrium, called the Forum, providing an open-ended area for events. It is semi-external, with transparent walls of polycarbonate and retractable glass doors that allow the space to open almost completely to a landscaped plaza. As a concept, the project is convincing and seductive: a big, beautiful roof with free-form volumes underneath. It also reprises, in a very different location, the original Pompidou’s goal of urban revitalization. Yet the simplicity and lightness of the idea get lost in execution. You can’t really read the stack of tubes on the inside, which instead feels inchoate. Internal circulation is disjointed. The roof, conflated with the cuboid volumes beneath, becomes ponderous. In addition, materials and systems—wood, plastic, metal, glass, competing grids and modules—collide in ways that seem underconsidered. De Gastines once worked for Gehry, but these are not the joyous collisions you find in Gehry’s work. If you ascend the tower, you find yourself on a balcony looking down on the atrium, which is potentially the culmination of the internal sequence. But the view is of mechanical equipment and the dust-gathering tops of the tubes enclosing galleries below. The gallery interiors feel careless. In the inaugural exhibition, A-list works by Picasso, Brancusi, Miró, Duchamp, Dalí, Pollock, et al were washed with a dirty light, a drab metallic grid overhead. The spaces don’t show the attention that architects such as Piano or David Chipperfield would bring to materials, proportion, or detail. The idea was more for a studied casualness, but it doesn’t come off. The theme of the building is the play of the monumental and the spontaneous, the permanent and the transient. However, instead of dancing together, these qualities entangle and trip. If it’s a tent, it’s a lugubrious one; if it’s a museum, it’s a shoddy one. The best things about the project are the works on display and the fact that they have come to Metz. There are some satisfying spatial moments, including the panoramic views from the galleries and the translucent roof lit up at night. Also successful was the studio that Ban created to deliver the project, a lightweight tube slung high up on the Piano and Rogers building in Paris. This temporary office perfectly responds to the original Pompidou’s spirit of appropriation and change. Disappointingly, this spirit seems to have been lost on the train ride east. London-based Rowan Moore is architecture critic of the British Sunday newspaper The Observer. He is former director of The Architecture Foundation, a U.K. nonprofit, and editor of the journal Blueprint.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เม็ตซ์ FranceShigeru บ้านสถาปนิกภายใต้เดอะใหญ่ด้านบน: มีหลังคา swoopy สนับสนุน โดยโครงสร้างไม้นวนิยาย บ้านชื่อศูนย์งของการประชุมความท้าทายดาวเทียมครั้งแรก จะได้ succeedBy บ้าน MooreShigeru Rowan เป็นสถาปนิกที่น่าสนใจ เขาพักอาศัยฉุกเฉินของกระดาษแข็งและกระดาษ คิดค้นในการตอบสนองภัยพิบัติเช่นแผ่นดินไหว 1995 ในโกเบ ญี่ปุ่น นำเขาเป็นคนเปิดทักษะของเขาเพื่อประโยชน์ของสาธารณะมากกว่าพึงพอใจส่วนบุคคล นอกจากนี้เขายังออกแบบชุดของบ้านที่หายไป หรือใช้แบบฟอร์มยักษ์ม่านผนัง ตัวเลือกของวัสดุทดแทนเขาให้เขาเรืองแสงอุ่น ระบบนิเวศ เขาดูเหมือนจะยืนที่เหมาะสม และตอบสนอง ต่อ มีงานที่มียาแก้ยอดเยี่ยมและแบบทางThe Centre Pompidou in Paris has an astounding collection of Modern art and a history of imaginative exhibitions, installations, events, and structures. Its 1977 building, designed by Renzo Piano and Richard Rogers, is a landmark of 20th-century architecture. Ban and the museum have come together to create an $62 million outpost of the Pompidou in Metz, in eastern France. In theory, it could have been a wonderfully productive union. In practice, it is conspicuously, tragically less than the sum of its parts. The main mission of Pompidou-Metz is to display works from the parent institution, in an admirable attempt to share its collection more widely. The obvious precedent is the expanding franchise of New York City’s Solomon R. Guggenheim Museum, most famously with Frank Gehry’s building in Bilbao, Spain. As in Bilbao, the aim is to raise the profile of a neglected city. Metz, whose contested ownership with Germany contributed to two world wars, now has a forgotten air, despite its fine stone streets and medieval cathedral. The new, 122,000-square-foot building is on the periphery, on the site of a former freight-railway depot, near the remnants of a Roman amphitheater, and separated by train tracks from the rest of the city. Close by is the town’s passenger-rail station, to which the TGV travels the 200 or so miles from Paris in a brisk hour and 23 minutes. Tokyo-based Ban, together with French architect Jean de Gastines and Londoner Philip Gumuchdjian, won the design competition for the Pompidou-Metz in 2003. Gumuchdjian’s close involvement with the project subsequently ended, with Ban and de Gastines taking it to completion. Their concept was for an enveloping, undulating roof, compared by Ban to a bamboo hat, supported by a lattice of laminated and curved timber members. The seemingly woven structure, with spans of up to 170 feet, changes into funnel-like elements where the roof meets the ground. The whole is covered in an 80,000-square-foot membrane of translucent fiberglass and polytetrafluoroethylene (PTFE). The idea is that “the roof is on top of the landscape,” says Ban. “We wanted the landscape to flow into the museum,” he explains. Beneath the roof is a loose assemblage of volumes. At ground level is the Grande Nef. Although intended primarily for large-scale work, the 60-foot-tall space has been divided into 17 relatively conventional rooms for the duration of the opening exhibition. Above is a stack of three galleries in shoe-box-shaped reinforced-concrete tubes, oriented to frame views of the surroundings through glazed ends. The tubes pivot around a steel elevator tower that pierces the roof and transforms into a 250-foot-high spire. Other volumes sheltered under the tentlike covering contain an auditorium, a restaurant, a café, a studio, and offices. Rising the height of the interior is a big atrium, called the Forum, providing an open-ended area for events. It is semi-external, with transparent walls of polycarbonate and retractable glass doors that allow the space to open almost completely to a landscaped plaza. As a concept, the project is convincing and seductive: a big, beautiful roof with free-form volumes underneath. It also reprises, in a very different location, the original Pompidou’s goal of urban revitalization. Yet the simplicity and lightness of the idea get lost in execution. You can’t really read the stack of tubes on the inside, which instead feels inchoate. Internal circulation is disjointed. The roof, conflated with the cuboid volumes beneath, becomes ponderous. In addition, materials and systems—wood, plastic, metal, glass, competing grids and modules—collide in ways that seem underconsidered. De Gastines once worked for Gehry, but these are not the joyous collisions you find in Gehry’s work. If you ascend the tower, you find yourself on a balcony looking down on the atrium, which is potentially the culmination of the internal sequence. But the view is of mechanical equipment and the dust-gathering tops of the tubes enclosing galleries below. The gallery interiors feel careless. In the inaugural exhibition, A-list works by Picasso, Brancusi, Miró, Duchamp, Dalí, Pollock, et al were washed with a dirty light, a drab metallic grid overhead. The spaces don’t show the attention that architects such as Piano or David Chipperfield would bring to materials, proportion, or detail. The idea was more for a studied casualness, but it doesn’t come off. The theme of the building is the play of the monumental and the spontaneous, the permanent and the transient. However, instead of dancing together, these qualities entangle and trip. If it’s a tent, it’s a lugubrious one; if it’s a museum, it’s a shoddy one. The best things about the project are the works on display and the fact that they have come to Metz. There are some satisfying spatial moments, including the panoramic views from the galleries and the translucent roof lit up at night. Also successful was the studio that Ban created to deliver the project, a lightweight tube slung high up on the Piano and Rogers building in Paris. This temporary office perfectly responds to the original Pompidou’s spirit of appropriation and change. Disappointingly, this spirit seems to have been lost on the train ride east. London-based Rowan Moore is architecture critic of the British Sunday newspaper The Observer. He is former director of The Architecture Foundation, a U.K. nonprofit, and editor of the journal Blueprint.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทซ์ FranceShigeru สถาปนิกบ้านภายใต้บิ๊กท็อป: ด้วยหลังคา swoopy สนับสนุนโดยโครงสร้างไม้นวนิยายมีชื่อเสียงระดับโลกศูนย์บ้าน Pompidou สำหรับดาวเทียมดวงแรกของการประชุมความท้าทาย มันจะ succeedBy โร MooreShigeru บ้านเป็นสถาปนิกที่น่าสนใจ ที่พักฉุกเฉินของเขาจากกระดาษแข็งและกระดาษ, วางแผนในการตอบสนองต่อภัยพิบัติเช่นแผ่นดินไหว 1995 ในโกเบประเทศญี่ปุ่นนำเสนอว่าเขาเป็นคนที่เปลี่ยนทักษะของเขาเพื่อประโยชน์ของประชาชนมากกว่าความพึงพอใจส่วนบุคคล นอกจากนี้เขายังได้รับการออกแบบชุดของบ้านที่กำแพงหายไปหรือใช้รูปแบบของผ้าม่านยักษ์ ทางเลือกของเขาของวัสดุทดแทนให้เขาอบอุ่นเรืองแสงในระบบนิเวศ ดูเหมือนว่าเขาจะยืนสำหรับการปรับตัวและตอบสนองกับการทำงานที่ให้ยาแก้พิษที่จะยิ่งใหญ่และเป็นทางการ
Centre Pompidou ในปารีสมีคอลเลกชันที่น่าประหลาดใจของศิลปะสมัยใหม่และประวัติความเป็นมาของการจัดนิทรรศการความคิดสร้างสรรค์, การติดตั้ง, กิจกรรม, และโครงสร้าง 1977 อาคารออกแบบโดยเรนโซเปียโนและริชาร์ดโรเจอร์สเป็นสถานที่สำคัญของสถาปัตยกรรมในศตวรรษที่ 20 บ้านและพิพิธภัณฑ์ได้มาร่วมกันเพื่อสร้าง $ 62,000,000 ด่านของปอมปิดูในเมตซ์ในภาคตะวันออกของฝรั่งเศส ในทางทฤษฎีมันจะได้รับการผลิตสหภาพเยี่ยมยอด ในทางปฏิบัติมันเป็นผงาดอนาถน้อยกว่าผลรวมของส่วนของตน ภารกิจหลักของ Pompidou ซ์คือการแสดงผลงานจากสถาบันการศึกษาของผู้ปกครองในความพยายามที่น่าชื่นชมที่จะร่วมกันเก็บของอย่างกว้างขวางมากขึ้น แบบอย่างที่เห็นได้ชัดคือการขยายตัวของแฟรนไชส์นครนิวยอร์กพิพิธภัณฑ์ Solomon R. Guggenheim ชื่อเสียงมากที่สุดกับการสร้าง Frank Gehry ในบิลบาว, สเปน ขณะที่ในบิลบาวจุดมุ่งหมายคือการเพิ่มรายละเอียดของเมืองที่ถูกทอดทิ้ง เม็ตซ์ซึ่งเป็นเจ้าของร่วมประกวดกับเยอรมนีมีส่วนทำให้สงครามโลกครั้งที่สองตอนนี้มีอากาศลืมแม้จะมีถนนหินดีและมหาวิหารยุคกลาง ใหม่อาคาร 122,000 ตารางฟุตตั้งอยู่บนขอบบนเว็บไซต์ของสถานีขนส่งสินค้าทางรถไฟเดิมใกล้กับเศษของอัฒจันทร์โรมันและแยกออกจากรางรถไฟจากส่วนที่เหลือของเมือง ปิดโดยเป็นสถานีผู้โดยสารรถไฟของเมืองที่ทีจี 200 เดินทางไปหรือเพื่อให้ห่างจากกรุงปารีสในเร็วชั่วโมงและ 23 นาที โตเกียวตามบ้านร่วมกับสถาปนิกชาวฝรั่งเศสฌองเดอ Gastines และลอนดอนฟิลิป Gumuchdjian ชนะการแข่งขันการออกแบบสำหรับ Pompidou ซ์ในปี 2003 มีส่วนร่วมอย่างใกล้ชิด Gumuchdjian กับโครงการภายหลังสิ้นสุดวันที่มีบ้านและ Gastines การให้เสร็จสิ้น แนวความคิดของพวกเขาสำหรับห่อหลังคาคลื่นเมื่อเทียบจากบ้านหมวกไม้ไผ่สนับสนุนจากตาข่ายของสมาชิกไม้ลามิเนตและโค้ง โครงสร้างทอดูเหมือนจะมีช่วงของการขึ้นถึง 170 ฟุตเปลี่ยนแปลงเป็นองค์ประกอบช่องทางเหมือนที่หลังคาเป็นไปตามพื้นดิน ทั้งจะครอบคลุมในเมมเบรน 80,000 ตารางฟุตของไฟเบอร์กลาสโปร่งแสงและ polytetrafluoroethylene (PTFE) ความคิดก็คือ "หลังคาอยู่ด้านบนของภูมิทัศน์," บ้านกล่าวว่า "เราอยากภูมิทัศน์ที่จะไหลลงสู่พิพิธภัณฑ์" เขาอธิบาย ภายใต้หลังคาเป็นชุมนุมหลวมของไดรฟ์ ที่ระดับพื้นดินเป็นแกรนด์ Nef แม้ว่าวัตถุประสงค์หลักสำหรับการทำงานขนาดใหญ่พื้นที่ 60 ฟุตสูงได้ถูกแบ่งออกเป็น 17 ห้องที่ค่อนข้างธรรมดาในช่วงระยะเวลาของการเปิดนิทรรศการ เหนือขึ้นไปเป็นกองสามแกลเลอรี่ในรองเท้ากล่องรูปท่อคอนกรีตเสริมใย, มุ่งเน้นไปยังกรอบมุมมองของสภาพแวดล้อมผ่านปลายเคลือบ หลอดหมุนรอบหอลิฟท์เหล็กที่แทงทะลุหลังคาและเปลี่ยนเป็นยอด 250 ฟุตสูง เล่มอื่น ๆ ที่กำบังภายใต้ครอบคลุม tentlike ประกอบด้วยห้องประชุม, ร้านอาหาร, ร้านกาแฟ, สตูดิโอและสำนักงาน ที่เพิ่มขึ้นความสูงของการตกแต่งภายในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่เรียกว่าฟอรั่มให้พื้นที่ที่เปิดกว้างสำหรับการจัดกิจกรรม มันเป็นกึ่งภายนอกกับผนังโปร่งใสของโพลีคาร์บอเนตและประตูกระจกพับที่ช่วยให้พื้นที่ที่จะเปิดเกือบสมบูรณ์พลาซ่าภูมิทัศน์ เป็นแนวคิดโครงการเป็นที่น่าเชื่อถือและมีเสน่ห์: ใหญ่หลังคาที่สวยงามมีปริมาณแบบฟรีฟอร์มใต้ นอกจากนี้ยัง reprises ในสถานที่แตกต่างกันมาก Pompidou เป้าหมายเดิมของการฟื้นฟูเมือง แต่ความเรียบง่ายและความสว่างของความคิดได้หายไปในการดำเนินการ คุณไม่สามารถจริงๆอ่านสแต็คของหลอดภายในซึ่งแทนความรู้สึกขั้นต้น การไหลเวียนภายในไม่ปะติดปะต่อ หลังคาแฟทต์กับปริมาณลูกบาศก์ใต้กลายเป็นน่าเบื่อ นอกจากนี้วัสดุและระบบไม้พลาสติกโลหะแก้วกริดการแข่งขันและโมดูลชนกันในลักษณะที่ดูเหมือน underconsidered De Gastines เคยทำงานให้เกห์รี แต่เหล่านี้จะไม่ชนกันมีความสุขที่คุณพบในการทำงานของเกห์รี ถ้าคุณขึ้นไปบนหอคอยที่คุณพบว่าตัวเองบนระเบียงมองลงมาที่ห้องโถงซึ่งอาจเป็นสุดยอดของการลำดับภายใน แต่มุมมองเป็นของอุปกรณ์เครื่องจักรกลและท็อปส์ซูฝุ่นชุมนุมของหลอดล้อมแกลเลอรี่ด้านล่าง การตกแต่งภายในที่แกลเลอรี่รู้สึกประมาท ในการจัดนิทรรศการเกี่ยวกับการสถาปนา, รายการทำงานโดยปิกัสโซ, Brancusi โระ Duchamp, Dali Pollock, et al ถูกล้างด้วยแสงสกปรกค่าใช้จ่ายตารางโลหะสีน้ำตาลอมเหลือง ช่องว่างที่ไม่ได้แสดงความสนใจที่สถาปนิกเช่นเปียโนหรือเดวิดชิปเปอร์ฟิลด์จะนำวัสดุสัดส่วนหรือรายละเอียด ความคิดที่มากขึ้นสำหรับความมักง่ายศึกษา แต่มันไม่ได้หลุดออกมา รูปแบบของอาคารเป็นการเล่นของอนุสาวรีย์และธรรมชาติ, ถาวรและชั่วคราว อย่างไรก็ตามแทนที่จะเต้นด้วยกันคุณสมบัติเหล่านี้ทำให้พัวพันและการเดินทาง ถ้าเป็นเต็นท์ก็เศร้าโศกหนึ่ง; ถ้าหากมันเป็นพิพิธภัณฑ์ก็ห่วยหนึ่ง สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับโครงการที่มีผลงานบนจอแสดงผลและความจริงที่ว่าพวกเขาได้มาเม็ตซ์ มีบางช่วงเวลาที่น่าพอใจอวกาศรวมทั้งทัศนียภาพอันงดงามจากแกลเลอรี่และหลังคาโปร่งแสงสว่างขึ้นในเวลากลางคืน นอกจากนี้ที่ประสบความสำเร็จเป็นสตูดิโอที่บ้านสร้างขึ้นเพื่อส่งมอบโครงการท่อที่มีน้ำหนักเบาสะพายสูงขึ้นไปบนเปียโนและอาคารโรเจอร์สในกรุงปารีส นี้สำนักงานชั่วคราวที่ดีที่สุดที่ตอบสนองต่อจิตวิญญาณ Pompidou เดิมของการจัดสรรและการเปลี่ยนแปลง ผิดหวังวิญญาณนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับหายไปในทางทิศตะวันออกนั่งรถไฟ London-based โรมัวร์เป็นนักวิจารณ์สถาปัตยกรรมของหนังสือพิมพ์อังกฤษอาทิตย์สังเกตการณ์ เขาเป็นอดีตผู้อำนวยการมูลนิธิถาปัตย์, สหราชอาณาจักรไม่แสวงหาผลกำไรและบรรณาธิการของวารสารพิมพ์เขียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Metz franceshigeru , บ้านสถาปนิกภายใต้ด้านบนใหญ่ : กับ swoopy หลังคาได้รับการสนับสนุนโดยโครงสร้างไม้ใหม่สำหรับการประชุมความท้าทายดาวเทียมครั้งแรกของบ้านศูนย์ปอมปิดูมีชื่อเสียงระดับโลกของ จะ succeedby Rowan mooreshigeru บ้านดูด สถาปนิก ของเขาที่พักพิงฉุกเฉินของกระดาษแข็งและกระดาษ , วางแผนในการตอบสนองต่อภัยพิบัติ เช่น แผ่นดินไหวใน 1995 โกเบ ประเทศญี่ปุ่นปัจจุบันเขาเป็นคนเปิดทักษะของเขาเพื่อประโยชน์สาธารณะมากกว่าประโยชน์ส่วนบุคคล นอกจากนี้เขายังได้ออกแบบชุดของบ้านที่ผนังหายไป หรือใช้รูปแบบของม่านขนาดยักษ์ ทางเลือกของวัสดุทดแทนให้เขาอบอุ่น ระบบนิเวศ เรืองแสง ดูเหมือนเขาจะยืนเพื่อปรับตัวและตอบสนองกับงานที่ให้ยาแก้พิษ ที่ยิ่งใหญ่และเป็นทางการ
ศูนย์ปอมปิดูในปารีสได้ astounding ของสะสมงานศิลปะสมัยใหม่ และประวัติของนิทรรศการ จินตนาการ สถานที่ เหตุการณ์ และโครงสร้าง 2520 ของอาคารได้รับการออกแบบโดยริชาร์ดโรเจอร์สเรนโซ เปียโน และเป็นสถานที่สำคัญของสถาปัตยกรรมศตวรรษที่ 20 . บ้านและพิพิธภัณฑ์มารวมกันเพื่อสร้าง $ 62 ล้านตันของ ปอมปิดู ใน เมตซ์ ในภาคตะวันออกของประเทศฝรั่งเศส ในทฤษฎีมันเป็นสหภาพ อย่างมีประสิทธิภาพ ในการปฏิบัติ มันผงาดอนาถ , น้อยกว่าผลรวมของส่วนของตน ภารกิจหลักของ ปอมปิดู Metz คือการแสดงผลงานจากผู้ปกครอง สถาบันการศึกษา ในความพยายามที่น่าชื่นชมที่จะแบ่งปันคอลเลกชันอย่างกว้างขวางมากขึ้น แบบอย่างที่ชัดเจนคือการขยายแฟรนไชส์ของมหานครนิวยอร์กโซโลมอนอาร์. กุกเกนไฮม์พิพิธภัณฑ์ชื่อเสียงมากที่สุด กับ แฟรงก์ เกห์รีอาคารใน Bilbao , สเปน ในบิลบาว , มีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มโปรไฟล์ของหลงเมือง เม็ตซ์ ที่โต้แย้งกรรมสิทธิ์กับเยอรมนีส่วนสงครามโลกสอง ตอนนี้ได้ลืมอากาศ แม้ถนนหินดีและ มหาวิหารในยุคกลาง ใหม่ , 122 , ตารางฟุตอาคารบนขอบบนเว็บไซต์ของสถานีรถไฟขนส่งทางรถไฟก่อนใกล้กับซากของโรมันอัฒจันทร์ และแยกจากกันโดยรถไฟจากส่วนที่เหลือของเมือง ปิดโดยเป็นเมืองของผู้โดยสารรถไฟสถานี ซึ่ง TGV เดินทาง 200 ไมล์หรือดังนั้นจากปารีสในอีกชั่วโมงและ 23 นาที โตเกียวห้ามใช้ร่วมกับสถาปนิกชาวฝรั่งเศสฌองเดอ gastines Londoner ฟิลิปและ gumuchdjian ชนะการแข่งขันการออกแบบสำหรับปอมปิดู เม็ตซ์ในปี 2003gumuchdjian ใกล้ชิดเกี่ยวข้องกับโครงการภายหลังสิ้นสุด กับบ้านและ de gastines สละแล้วเสร็จ แนวคิดของพวกเขาสำหรับการห่อหุ้มแบบหลังคาบ้านเพื่อเปรียบเทียบ โดยสวมหมวกไผ่ได้รับการสนับสนุนโดยแลตทิซของลามิเนตและสมาชิกไม้โค้ง ปรากฏอยู่ ผ้าทอโครงสร้าง พร้อมขยายได้ถึง 170 ฟุต การเปลี่ยนแปลงลงในช่องทางเช่นองค์ประกอบที่หลังคาตรงพื้นทั้งหมดจะครอบคลุมใน 80 , 000 ตารางฟุต เยื่อไฟเบอร์กลาสโปร่งแสงและ polytetrafluoroethylene ( PTFE ) ความคิดคือว่า " หลังคาด้านบนของภูมิ กล่าวว่า บ้าน " เราต้องการแนวไหลเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ " เขาอธิบาย ใต้หลังคามีการชุมนุมการหลวมของไดรฟ์ ที่ระดับพื้นดินคือแกรนด์เนฟ . แม้ว่าวัตถุประสงค์หลักสำหรับงานขนาดใหญ่60 ฟุต พื้นที่ถูกแบ่งออกเป็น 17 ห้องพักค่อนข้างปกติสำหรับระยะเวลาของนิทรรศการเปิด ข้างต้นคือ กองสาม แกลลอรี่ในกล่องรองเท้ารูปเสริมท่อคอนกรีต วางกรอบมุมมองของสภาพแวดล้อมที่ผ่านการเคลือบจะสิ้นสุดลง ท่อหมุนรอบเหล็กทะลุหลังคาลิฟต์ หอคอย และ เปลี่ยนเป็น 250 ฟุตสูงยอดแหลมของตึกปริมาณอื่น ๆพักพิงภายใต้ครอบคลุม tentlike ประกอบด้วยห้องประชุม , ร้านอาหาร , คาเฟ่ , สตูดิโอและสำนักงาน เพิ่มความสูงของภายในเป็นห้องโถงใหญ่ เรียกว่า ฟอรั่ม ให้พื้นที่เปิดสำหรับเหตุการณ์ มันเป็นกึ่งโปร่งใส ผนังภายนอกของโพลีคาร์บอเนตและประตูกระจกพับที่ช่วยให้พื้นที่เพื่อเปิดเกือบทั้งหมดเพื่อให้ภูมิทัศน์ Plaza