- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Rose for EmilyWHEN Miss Emily Gri
A Rose for Emily
WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left, lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had gone to join the representatives of those august names where they lay in the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.
Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was also enclosed, without comment.
They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation waited upon her, knocked at the door through which no visitor had passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.
They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed into a lump of dough as they moved from one face to another while the visitors stated their errand.
She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.
Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records and satisfy yourselves."
"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a notice from the sheriff, signed by him?"
"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."
"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by the--"
"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."
"But, Miss Emily--"
"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.) "I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these gentlemen out.
WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left, lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had gone to join the representatives of those august names where they lay in the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.
Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was also enclosed, without comment.
They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation waited upon her, knocked at the door through which no visitor had passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.
They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed into a lump of dough as they moved from one face to another while the visitors stated their errand.
She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.
Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records and satisfy yourselves."
"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a notice from the sheriff, signed by him?"
"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."
"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by the--"
"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."
"But, Miss Emily--"
"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.) "I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these gentlemen out.
0/5000
ดอกกุหลาบสำหรับเอมิลี่เมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองทั้งหมดของเราไปงานศพของเธอ: ผู้ชายผ่านเรียงความเคารพรักต่อในสมรภูมิลดลง ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่อยากเห็นภายในของบ้าน ซึ่งไม่มีใครบันทึกการเฒ่าข้าราชการ - คนสวนรวมและอาหาร - เห็นในน้อยกว่าสิบปีบิ๊ก squarish เฟรมบ้านที่เมื่อได้สีขาว ตกแต่ง ด้วย cupolas และสไปรส์ และเลื่อนระเบียงในลักษณะของความหนัก lightsome ตั้งหน้าทำครั้งเดียวได้ถนนของเราส่วนใหญ่เลือกได้ แต่อู่ gins ฝ้ายมี encroached และ obliterated แม้ชื่อของย่านนั้น สิงหาคม นางสาว Emily ซาเหลือ ยกของผุปากแข็ง และตุ้งติ้งด้านบนเกวียนฝ้ายและน้ำมันปั๊มอันบาดนี่ eyesores และตอนนี้ Miss Emily ได้ไปรวมตัวแทนของชื่อที่สิงหาคมที่เขาวางในสุสาน bemused ซีดาร์ในหลุมฝังศพจัดอันดับ และไม่ระบุชื่อของสหภาพและ Confederate ทหารที่ล้มลงในการต่อสู้ของ Jeffersonชีวิต นางสาว Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของข้อผูกมัดรัชทายาทแห่งตามเมือง นัดจากวันที่ใน 1894 เมื่อพ่อพัน Sartoris นายกเทศมนตรี - ผู้ fathered พระบรมราชโองการว่า Negro ผู้หญิงไม่ควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีเรือชำระ ภาษีของเธอ dispensation เดทจากการตายของเธอบนเป็น perpetuity Emily นางสาวไม่ว่าจะได้รับกุศล พัน Sartoris คิดค้นเรื่องการเกี่ยวข้องกับผลกระทบว่า บิดาของนางเอมิลี่ได้ยืมเงินการเมือง การเมือง เป็นเรื่องของธุรกิจ ต้องการวิธีนี้ repaying เฉพาะคนของพันเอก Sartoris สร้างและคิดได้ได้คิดค้นมัน และผู้หญิงเท่านั้นอาจมีความเชื่อมันเมื่อรุ่นต่อไป มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็น น่าเมเยอร์สและ aldermen การจัดเรียงนี้สร้างความไม่พอใจเล็กน้อยบาง ในปีแรก จะส่งเธอแจ้งภาษี กุมภาพันธ์มา และมีไม่ตอบ พวกเขาเขียนเธอทางจดหมาย ขอให้เธอเพื่อสำนักงานของนายอำเภอที่มาใช้บริการของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง โทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับตอบกลับหมายเหตุบนกระดาษรูปร่างเป็นพวก ในการประดิษฐ์บาง การไหลในหมึกจางลง ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปเลย ประกาศภาษีถูกยังอยู่ ไม่ มีข้อคิดเห็นพวกเขาเรียกว่าการประชุมพิเศษของบอร์ด Aldermen Deputation ที่คอยตามเธอ โบว์ลิ่งที่ประตูซึ่งผู้เยี่ยมชมไม่มีตั้งแต่เธอได้หยุดให้จิตรกรรมจีนเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านั้น พวกเขาได้รับเข้า โดย Negro เก่าเป็นห้องมืดที่ที่บันไดที่ติดตั้งไปยังเงาเพิ่มเติม มันกลิ่นฝุ่นและ disuse - กลิ่น dank ปิด Negro ที่นำพวกเขาไปร้าน มันถูกตกแต่งเฟอร์นิเจอร์หนัก ครอบ คลุมหนัง เมื่อ Negro ที่เปิดผ้าม่านหน้าต่างเดียว พวกเขาได้เห็นว่า หนังที่แตก และเมื่อพวกเขานั่งลง ฝุ่นลมกุหลาบข้อเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขา ปั่นกับ motes ช้าในแสงแดดที่เดียว บนขาตั้งนในการมัวหมองก่อนเตาไฟยืนภาพดินสอของบิดาของนางสาว Emilyพวกเขากุหลาบเมื่อเธอป้อน - หญิงเล็ก อ้วนดำ ไข่ทองบางน้อยกับเอวของเธอ และหายสาบสูญเป็นเข็มขัดของเธอ พิงบนเท้าเป็นไม้มะเกลือมีหัวทองมัวหมอง โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็ก และ อะไหล่ บางทีที่มีเหตุผลว่าจะได้รับเพียง plumpness อีกเป็นโรคอ้วนใน เธอมองบวม เช่นร่างกายจึงจมอยู่ ในน้ำนิ่ง และที่เว้สคลา ตาของเธอ หลงทางในเคลื่อนไขมันของใบหน้า ดูเหมือนสองชิ้นเล็ก ๆ กดลงในก้อนแป้งจะย้ายจากหน้าหนึ่งไปอีกในขณะที่นักท่องเที่ยวระบุภาระของถ่านหินเธอไม่ได้ขอให้นั่ง เธอเพียงแค่ยืนในประตู และฟังอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งโฆษกมาหยุด stumbling แล้ว พวกเขาสามารถได้ยินมองนาฬิกา ticking ท้ายของห่วงโซ่ทองเสียงของเธอแห้ง และเย็น "แล้วไม่มีภาษีใน Jefferson พัน Sartoris อธิบายว่า ฉัน บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงข้อมูลเมือง และตอบสนองตัวคุณเอง""แต่เรามี เรามีเจ้าหน้าที่เมือง นางสาว Emily ไม่ได้คุณได้รับหนังสือจากนายอำเภอ ลงนาม โดยเขา"นางสาว Emily กล่าวว่า "ฉันได้รับกระดาษ ใช่ "บางทีเขาพิจารณาเองนายอำเภอ... มีภาษีไม่ใน Jefferson "" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือจะแสดงว่า คุณดูเราต้องไป-""ดู Sartoris พันเอก มีภาษีไม่ใน Jefferson ""แต่ พลาดเอมิลี่-""เห็น Sartoris พัน" (พันเอก Sartoris ได้ตายเกือบสิบปี) "แล้วไม่มีภาษีใน Jefferson Tobe " Negro ที่ปรากฏ "สุภาพบุรุษเหล่านี้ออกแสดง
การแปล กรุณารอสักครู่..
เอมิลี่โรสเมื่อนางสาวเอมิลี่กรีตายทั้งเมืองของเราไปงานศพของเธอคนที่ผ่านการเรียงลำดับของความรักความเคารพสำหรับอนุสาวรีย์ลดลงผู้หญิงส่วนใหญ่ออกจากความอยากรู้ที่จะเห็นภายในบ้านของเธอซึ่งไม่มีใครบันทึก เก่าทาส - สวนรวมและปรุงอาหาร - ได้เห็นอย่างน้อยสิบปี. มันเป็นใหญ่, บ้านกรอบสี่เหลี่ยมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาวตกแต่งด้วยทั้งหลายและยอดแหลมและระเบียงเลื่อนในสไตล์เบาหนัก ยุคตั้งอยู่บนสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นถนนเลือกมากที่สุดของเรา แต่โรงรถและบรั่นดีฝ้ายได้บุกรุกและทำลายแม้กระทั่งชื่อสิงหาคมของพื้นที่ใกล้เคียงที่; เพียงบ้านนางสาวเอมิลี่ถูกทิ้งยกสลายปากแข็งและตุ้งติ้งเหนือเกวียนผ้าฝ้ายและเบนซินปั๊มรกหูรกตาในหมู่ eyesores และตอนนี้นางสาวเอมิลี่ได้ไปที่จะเข้าร่วมเป็นตัวแทนของชื่อสิงหาคมผู้ที่พวกเขานอนอยู่ในสุสานซีดาร์-ตะลึงในหมู่หลุมฝังศพจัดอันดับและไม่เปิดเผยชื่อของสหภาพและทหารที่ตกอยู่ในสมรภูมิรบของเจฟเฟอร์สัน. ยังมีชีวิตอยู่, มิสเอมิลี่ได้รับประเพณี เป็นหน้าที่และการดูแล การเรียงลำดับของภาระหน้าที่ทางพันธุกรรมเมื่อเมืองที่สืบมาจากวันนั้นในปี 1894 เมื่อพันเอก Sartoris นายกเทศมนตรี - เขาที่พระสันตะปาปาประกาศว่าไม่มีผู้หญิงคนนิโกรควรจะปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่ต้องผ้ากันเปื้อนนำส่งภาษีของเธอยกเว้นสืบมาจาก การตายของพ่อของเธอในการเป็นอมตะ ไม่ว่านางสาวเอมิลี่จะได้รับการยอมรับการกุศล พันเอก Sartoris คิดค้นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลของการที่พ่อของนางสาวเอมิลี่ได้ยืมเงินไปยังเมืองซึ่งเมืองเป็นเรื่องของธุรกิจที่ต้องการวิธีการชำระคืนนี้ เพียงชายคนหนึ่งของยุคพันเอก Sartoris 'และคิดว่าอาจจะมีการคิดค้นมันและมีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งจะได้เชื่อว่ามัน. เมื่อรุ่นต่อไปด้วยความคิดที่ทันสมัยมากขึ้นของมันกลายเป็นนายกเทศมนตรีและเทศมนตรีข้อตกลงนี้สร้างความไม่พอใจบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวันแรกของปีที่พวกเขาส่งเธอแจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษี กุมภาพันธ์มาและมีการตอบกลับไม่มี พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการขอให้เธอเรียกที่สำนักงานนายอำเภอที่ความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเองเสนอที่จะโทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอและได้รับในการตอบโน้ตบนกระดาษของรูปทรงโบราณในบางไหลการประดิษฐ์ตัวอักษรในหมึกจางหายไป, ผลของการที่เธอไม่ เดินออกไปเลย แจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษีก็ถูกล้อมรอบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น. พวกเขาเรียกประชุมนัดพิเศษของคณะเทศมนตรี คณะผู้แทนรอให้เธอเคาะที่ประตูโดยที่ไม่มีผู้เข้าชมที่ผ่านมาตั้งแต่เธอหยุดให้เรียนจีนภาพวาดแปดหรือสิบปีก่อน พวกเขาได้เข้ารับการรักษาโดยนิโกรเก่าให้เป็นห้องโถงสลัวจากที่บันไดติดเป็นเงายังคงมากขึ้น มันกลิ่นฝุ่นและเลิก - ใกล้กลิ่นชื้นแฉะ นิโกรนำพวกเขาเข้าไปในห้องโถง มันได้รับการตกแต่งในหนักเฟอร์นิเจอร์หุ้มหนัง เมื่อนิโกรเปิดผ้าม่านของหน้าต่างเดียวที่พวกเขาจะได้เห็นว่าหนังแตก; และเมื่อพวกเขานั่งลงฝุ่นลมเพิ่มขึ้นอืดเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขาปั่นกับ motes ช้าในอาทิตย์เดียว-ray . ในขาตั้งทองหมองก่อนเตาผิงยืนแนวดินสอของบิดาของนางสาวเอมิลี่พวกเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเธอเดินเข้า - เล็กหญิงไขมันในสีดำมีโซ่ทองบาง ๆ ลงไปที่เอวของเธอและหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอยืนพิง อ้อยมะเกลือกับหัวทองทำให้มัวหมอง โครงกระดูกของเธอเป็นขนาดเล็กและอะไหล่; บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบอีกเป็นโรคอ้วนในตัวเธอ เธอมองป่องเหมือนร่างกายจมอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานานในน้ำนิ่งและที่สีซีด ดวงตาของเธอหายไปในแนวของไขมันที่ใบหน้าของเธอมองเหมือนสองชิ้นเล็ก ๆ ของถ่านหินอัดเป็นก้อนของแป้งที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีกในขณะที่ผู้เข้าชมที่ระบุไว้ไปทำธุระของพวกเขา. เธอไม่ได้ขอให้พวกเขาที่จะนั่ง เธอก็ยืนอยู่ที่ประตูและฟังอย่างเงียบ ๆ จนโฆษกมาหยุดสะดุด จากนั้นพวกเขาสามารถได้ยินเสียงนาฬิกาที่มองไม่เห็นฟ้องในตอนท้ายของห่วงโซ่ทอง. เสียงของเธอแห้งและเย็น "ผมมีภาษีไม่เจฟเฟอร์สัน. พันเอก Sartoris อธิบายให้ฉัน. บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงบันทึกเมืองและตอบสนองตัวเอง." "แต่เรามี. เรามีเจ้าหน้าที่ที่เมืองมิสเอมิลี่. คุณไม่ได้รับ แจ้งจากนายอำเภอที่ลงนามโดยเขา? " "ผมได้รับกระดาษใช่" มิสเอมิลี่กล่าวว่า "บางทีเขาอาจจะคิดว่าตัวเองนายอำเภอ... ฉันมีภาษีไม่เจฟเฟอร์สัน." "แต่มีอะไรในหนังสือแสดงให้เห็นว่าคุณจะเห็นเราต้องไปโดยยกกำลัง" "ดูพันเอก Sartoris. ฉันมีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน. " "แต่นางสาว Emily--" "ดูพันเอก Sartoris." (พันเอก Sartoris ตายมาเกือบสิบปี.) "ผมมีภาษีไม่เจฟเฟอร์สัน. ฮู!" นิโกรปรากฏ "แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้ออก
การแปล กรุณารอสักครู่..
A Rose for Emily
WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white,ตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในลักษณะร่าเริงมากของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยของเราส่วนใหญ่เลือกถนน แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้ง ,การยกของมันแข็ง และคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์ ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนามและสหภาพ สหพันธ์ ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน
ยังมีชีวิตอยู่ คุณเอมิลี่ได้รับประเพณี , หน้าที่ and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape,ในบางตัวอักษรจาง ๆไหลในหมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษียังแนบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น .
เค้าเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นมอไซรอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชม ผ่าน ตั้งแต่เธอหยุดให้จีนจิตรกรรมบทเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านี้ They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down,ฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับโมตส์ช้าในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อนเตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่
เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้ามา . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบางลงมาถึงเอวของเธอ และหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาดบนไม้เท้าไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง . Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face,
WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white,ตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในลักษณะร่าเริงมากของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยของเราส่วนใหญ่เลือกถนน แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้ง ,การยกของมันแข็ง และคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์ ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนามและสหภาพ สหพันธ์ ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน
ยังมีชีวิตอยู่ คุณเอมิลี่ได้รับประเพณี , หน้าที่ and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape,ในบางตัวอักษรจาง ๆไหลในหมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษียังแนบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น .
เค้าเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นมอไซรอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชม ผ่าน ตั้งแต่เธอหยุดให้จีนจิตรกรรมบทเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านี้ They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down,ฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับโมตส์ช้าในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อนเตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่
เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้ามา . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบางลงมาถึงเอวของเธอ และหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาดบนไม้เท้าไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง . Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face,
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณยังดูไม่แก่คุณดูดีมาก
- authorized
- นักแสดงที่คุณชอบคือใคร?
- Fish oil and rapeseed oil dietary supple
- สมัยก่อนเวลามีงานบุญต่างๆ จะมีการเตรียมข
- เพื่อแก้ไขปัญหาเกษตรกรรมที่ขาดแคลนน้ำในเ
- ฉันรอคุณนานมาก
- T I only ask you whether are you online?
- I came home . feeling very nostalgic to
- เลขที่แปดธรรมิกอุบาสก ให้วิตกด้วยชีวาจะอ
- ๑. รับประทานอาหาร อย่างถูกต้องเหมาะสม อา
- มาถึงแล้ว
- skyscraper
- ช่างเถอะ
- a lot of problem here for me, not yet ab
- ขอบคุณนะ คุณทำให้ฉันรู้สึกดี และมีเป้าหม
- Idea
- Look!stephanie just sent me photos from
- พอตอนเย็นชมพระอาทิตย์ตกดิน
- เขาเป็นชู้กับภรรยาคนอื่น
- In trial I no negative changes were obse
- อยู่ใกล้ชะอำและหัวหิน
- But having a Christmas Eve alone and wit
- แม่
