Ko Yao Noi remains a beautiful isla

Ko Yao Noi remains a beautiful island, where most people still believe that the island should be preserved from human degradation. It is often described as one of the last islands in the region to not be overly developed.
Ko Yao Yai is also a natural beauty, remaining the least developed of the two islands. Ko Yao Yai is significantly larger than Ko Yao Noi due to a lack of (basic) infrastructure in some areas of the island.
Sea Gypsies (Moken people) were inhabiting the Bay before anybody else, except maybe other nomadic people like forest hunters and collectors (Sakai, Negritos). The 3,500 or so inhabitants of Koh Yao Noi are thought to be recent migrants from the Malay Peninsula (Satun, Trang).
The Mon population, linguistically and culturally belonging to the Khmer ethnolinguistic group, did settled in peninsular Thailand since ever, ruling maritime states like the one of Ligor (Nakhon Si Thammarat). They melt continuously with Southern migrants from Malaysia and with Northern rulers (Thai), over centuries of commercial exchanges and political conflicts. Most probably the Mon stock remains prevalent for most of the people living nowadays in Southern Thailand, including people of Koh Yao.
Numerous cave paintings hidden in the many islands of the bay, extending from 2000 years ago to last century, attest the influence of distinct communities in the emergence of a mixed origin population, living now in the provinces of Phang Nga, Phuket, Krabi and Satun.
The most recent migrations (17th-18th century) from Satun and Trang to Ko Yao Yai and Koh Yao Noi is attested by the fact that the particular dialect spoken on the island still bear obvious Malaysian lexical traces, particularly regarding toponyms and vernacular names of the flora species.
The main industries on the island are fishing and rubber planting. A little rice farming and some fruit, palm and coconut plantations are evident. Boat building and farming techniques here have been passed from father to son and, while some of the youngsters leave Ko Yao to seek the bright lights of Phuket, most return to their tight knit community.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกาะน้อยยาวยังคงเป็นเกาะที่สวยงามที่คนส่วนใหญ่ยังคงเชื่อว่าเกาะควรจะเก็บรักษาจากการย่อยสลายของมนุษย์ มันอธิบายมักจะเป็นหนึ่งในหมู่เกาะสุดท้ายในภูมิภาคที่ไม่ได้รับการพัฒนามากเกินไป.
เกาะยาวใหญ่ยังเป็นความงามของธรรมชาติที่เหลือพัฒนาน้อยที่สุดของทั้งสองเกาะ เกาะยาวใหญ่อย่างมีนัยสำคัญขนาดใหญ่กว่าเกาะยาวน้อยอันเนื่องมาจากการขาดการ (ขั้นพื้นฐาน) โครงสร้างพื้นฐานในบางพื้นที่ของเกาะ.
ชาวเล (คนมอแกน) ได้รับการอาศัยอยู่ในอ่าวก่อนที่คนอื่นอาจจะยกเว้นคนอื่น ๆ เร่ร่อนเหมือนนักล่าป่าและนักสะสม (ซาไก Negritos) 3,500 หรือเพื่อให้ชาวเกาะยาวน้อยมีความคิดที่จะอพยพล่าสุดจากคาบสมุทรมลายู (สตูลตรัง).
ประชากร Mon, ภาษาและวัฒนธรรมเป็นของกลุ่มเขมรชาติพันธุ์ไม่ตั้งรกรากอยู่ในคาบสมุทรประเทศไทยตั้งแต่ที่เคยปกครองรัฐทางทะเล เหมือนหนึ่งในลิกอร์ (นครศรีธรรมราช) พวกเขาละลายอย่างต่อเนื่องกับแรงงานข้ามชาติที่ภาคใต้จากมาเลเซียและมีการปกครองภาคเหนือ (ไทย), ตลอดหลายศตวรรษของการแลกเปลี่ยนทางการค้าและความขัดแย้งทางการเมือง ส่วนใหญ่น่าจะเป็นหุ้นจันทร์ยังคงเป็นที่แพร่หลายมากที่สุดของคนที่อาศัยอยู่ในปัจจุบันในภาคใต้รวมทั้งผู้คนในเกาะยาว.
ภาพเขียนถ้ำมากมายที่ซ่อนอยู่ในหมู่เกาะจำนวนมากของอ่าวทอดตัวลงมาจากปี 2000 ที่ผ่านมาเพื่อศตวรรษที่ผ่านมายืนยันอิทธิพลของที่แตกต่างกัน ชุมชนในการเกิดขึ้นของประชากรต้นกำเนิดผสมที่อาศัยอยู่ในขณะนี้ในจังหวัดพังงาภูเก็ตกระบี่และสตูล.
โยกย้ายล่าสุด (ศตวรรษที่ 17 ที่ 18) จากจังหวัดสตูลและตรังไปเกาะยาวใหญ่และเกาะยาวน้อยเป็นส่วนร่วมโดย ความจริงที่ว่าภาษาพูดโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนเกาะยังคงแบกชัดเจนร่องรอยศัพท์มาเลเซียโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการ toponyms และชื่อภาษาของสายพันธุ์พืช.
อุตสาหกรรมหลักบนเกาะกำลังตกปลาและการปลูกยาง ปลูกข้าวน้อยและผลไม้บางปาล์มและสวนมะพร้าวที่เห็นได้ชัด การสร้างเรือและเทคนิคการเลี้ยงที่นี่ได้รับการส่งผ่านจากพ่อถึงลูกและในขณะที่บางส่วนของเด็กออกจากเกาะยาวที่จะแสวงหาแสงสีของภูเก็ตตอบแทนสูงสุดให้กับชุมชนของพวกเขาถักแน่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกาะยาวน้อยยังคงเป็นเกาะที่สวยงาม ที่คนส่วนใหญ่ยังเชื่อว่าเกาะนี้ควรจะเก็บรักษาไว้จากการย่อยสลายของมนุษย์ มันอธิบายมักจะเป็นเกาะหนึ่งในเขตที่ไม่พัฒนา สุดเหวี่ยง
เกาะยาวใหญ่ก็สวยธรรมชาติ เหลือน้อย การพัฒนาของเกาะทั้งสองเกาะยาวใหญ่ คือ มีขนาดใหญ่กว่าเกาะยาวน้อยเนื่องจากขาด ( พื้นฐาน ) โครงสร้างพื้นฐานในพื้นที่บางส่วนของเกาะ ยิปซีทะเล ( มอแกน
คน ) ที่อาศัยอยู่ในอ่าวก่อนใครอื่น นอกจากบางทีคนเร่ร่อน เหมือนนายพรานป่าและสะสม ( Sakai , นิกริโต ) 3500 หรือให้ผู้อยู่อาศัยของเกาะยาวน้อย คิดว่า จะ ล่าสุดแรงงานข้ามชาติจากคาบสมุทรมลายู ( สตูลตรัง
, )ชาวมอญ ประชากร วัฒนธรรมและภูมิหลังของกลุ่มกลุ่มภาษาชาติพันธุ์เขมร ได้ตัดสินในคาบสมุทรไทย เนื่องจากเคยปกครองทางทะเลของรัฐเช่นหนึ่งของลิกอร์ ( นครศรีธรรมราช ) พวกเขาละลายอย่างต่อเนื่องกับผู้อพยพจากมาเลเซียและภาคใต้กับผู้ปกครองทางเหนือ ( ไทย ) ผ่านศตวรรษของการแลกเปลี่ยนทางการค้า และความขัดแย้งทางการเมืองมากที่สุดน่าจะเป็นมอญยังคงแพร่หลายที่สุดหุ้นของประชาชน ปัจจุบันในภาคใต้ รวมทั้งคนเกาะยาว .
มากมายภาพเขียนที่ซ่อนอยู่ในเกาะมากมายของอ่าว , ขยายจาก 2000 ปีที่ผ่านมาในศตวรรษที่ , ยืนยันอิทธิพลของชุมชนที่แตกต่างกันในการเกิดของประชากรของประเทศ ผสม อยู่ในขณะนี้ จังหวัด พังงา ภูเก็ตกระบี่ และ สตูล
Migrations ล่าสุด ( ศตวรรษที่ 17th-18th ) จาก สตูล และตรัง ไปเกาะยาวใหญ่ และเกาะยาวน้อย เป็น attested โดยความจริงที่ว่า ภาษา โดยเฉพาะพูดบนเกาะยังทนชัดเจนมาเลเซียศัพท์ร่องรอย โดยเฉพาะเรื่องรายงานการวิจัยเรื่องชื่อของพันธุ์พฤกษา และการเรือน .
อุตสาหกรรมหลักบนเกาะเป็น ตกปลาและปลูกยางพาราชาวนาข้าวและผลไม้ ปาล์ม และสวนมะพร้าว มองเห็นได้ชัด เรืออาคารและเทคนิคการเลี้ยงนี่ได้รับสืบทอดจากพ่อสู่ลูก และในขณะที่บางส่วนของเยาวชนออกจากเกาะยาวเพื่อแสวงหาแสงสว่างจากภูเก็ตกลับแน่นถักส่วนใหญ่ของชุมชน