The last leaf Sue,a poor artist, re

The last leaf
Sue,a poor artist, rented a small studio of three-story brick apartment building in Greenwich Village for living with her friend, Johnsy. The cold from autumn in November made Johnsy got pneumonia, and it made her very ill. Doctor said to Sue that Johnsyhas one chance in ten and it depends on her will to live. Whenever she began to count the days until her own funeral, it didn’t matter what medicines he gave. After that, Sue walked to Johnsy’s. She saw Johnsy was counting backward. It was an old ivy vine climbed up the brick wall. The cold breath had blown its leaves from the branches. Johnsy said that when the last one fell she will go too. Then Sue went out to meet Behrman. He had been painting for forty years and he had been always been ready to paint a masterpiece but he never actually started one. He regarded himself to protect Sue and Johnsy. She explained everything about Johnsy to him. Sue went back to Johnsy’s room. There is the last leaf. Johnsy thought it would surely fall in that night. Sue did everything that’s can made Johnsy happy until she slept. The next day, the doctor said that she was safe. But It was sad that Mr.Behrman died of pneumonia that day after he was ill only two day. The janitor found him on the morning of the first day in his room. His shoes and clothing were wet and ice cold. And then found a lantern, a ladder, some brush and a palette. Sue and Johnsy looked out of the window at the last ivy leaf on the wall that didn’t move when the wind blew. It was Behrman’s masterpiece.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใบสุดท้าย ฟ้อง ศิลปินที่ดี ให้เช่าสตูดิโอเล็ก ๆ ของอาคารสามชั้นอิฐในกรีนิชวิลเลจในการอาศัยอยู่กับเพื่อนของเธอ Johnsy เย็นจากฤดูใบไม้ร่วงในเดือนพฤศจิกายนทำ Johnsy มีโรค และมันทำให้เธอไม่ดีมาก แพทย์กล่าวว่า จะฟ้อง Johnsyhas นั้นโอกาสหนึ่งในสิบและขึ้นอยู่กับเธอจะอยู่ เมื่อเธอเริ่มนับวันจนถึงงานศพของตนเอง มันไม่ได้สำคัญว่ายาอะไรเขา หลังจากนั้น Sue เดินไปของ Johnsy เธอเห็น Johnsy นับย้อนหลัง ก็มีไอวี่ไวน์เก่าที่ปีนขึ้นกำแพงอิฐ ลมหนาวได้พัดใบจากกิ่ง Johnsy กล่าวว่า เมื่อสุดท้ายตก เธอจะไปเกินไป จากบางซื่อไปตาม Behrman เขาได้ถูกวาดสี่สิบปีและเขารับได้เสมอพร้อมที่จะวาดชิ้นเอก แต่เขาก็เริ่มต้นหนึ่ง เขาถือว่าตัวเองปกป้องซูและ Johnsy เธออธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับ Johnsy เขา บางซื่อก็กลับไปห้องของ Johnsy ใบสุดท้ายได้ Johnsy คิดว่า มันก็จะตกในคืนนั้น ฟ้องไม่ได้ทุกอย่างที่มีสามารถทำ Johnsy มีความสุขจนกระทั่งเธอไปไหนได้ ในวันถัดไป หมอกล่าวว่า เธอปลอดภัย แต่ก็เศร้าที่ Mr.Behrman ตายของโรควันนั้นหลังจากที่เขาป่วยเพียงสองวัน Janitor ที่พบเขาในตอนเช้าของวันแรกในห้องพัก ของรองเท้าและเสื้อผ้าเปียกและเย็นน้ำแข็ง และพบความ บันได แปรงบาง และเป็นสี บางซื่อและ Johnsy มองออกจากหน้าต่างใบไอวี่สุดท้ายบนผนังที่ไม่ได้ย้ายเมื่อลมพัด มันเป็นผลงานชิ้นเอกของ Behrman

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใบสุดท้าย
ซูศิลปินยากจนเช่าสตูดิโอเล็ก ๆ ของอาคารอพาร์ทเม้นอิฐสามชั้นใน Greenwich Village สำหรับชีวิตอยู่กับเพื่อนของเธอ Johnsy เย็นจากฤดูใบไม้ร่วงในเดือนพฤศจิกายนทำ Johnsy มีโรคปอดบวมและมันทำให้เธอป่วยมาก หมอบอกว่าจะฟ้องว่า Johnsyhas หนึ่งโอกาสในสิบและมันขึ้นอยู่กับเธอจะมีชีวิตอยู่ เมื่อใดก็ตามที่เธอเริ่มที่จะนับวันจนกว่างานศพของเธอเองก็ไม่ได้สำคัญว่าสิ่งที่เขาให้ยา หลังจากนั้นซูเดินไป Johnsy ของ เธอเห็น Johnsy ถูกนับถอยหลัง มันเป็นเถาไม้เลื้อยเก่าปีนขึ้นผนังอิฐ ลมหายใจเย็นได้พัดใบของมันจากสาขา Johnsy กล่าวว่าเมื่อคนสุดท้ายที่เธอจะลดลงไปมากเกินไป จากนั้นฟ้องออกไปพบเบอร์แมน เขาได้รับการวาดภาพสี่สิบปีและเขาได้รับการรับเสมอพร้อมที่จะทาสีชิ้นเอก แต่เขาไม่เคยเริ่มต้นจริงหนึ่ง เขาได้รับการยกย่องตัวเองเพื่อปกป้องซูและ Johnsy เธออธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับ Johnsy กับเขา ซูเดินกลับไปที่ห้องพักของ Johnsy มีใบสุดท้ายคือ Johnsy คิดว่ามันก็จะตกอยู่ในคืนวันนั้น ซูทำทุกอย่างที่สามารถทำ Johnsy มีความสุขจนกระทั่งเธอนอนหลับ วันรุ่งขึ้นหมอบอกว่าเธอมีความปลอดภัย แต่มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ Mr.Behrman เสียชีวิตจากโรคปอดบวมในวันนั้นหลังจากที่เขาเป็นคนไม่ดีเพียงสองวัน ภารโรงพบเขาในตอนเช้าของวันแรกในห้องของเขา รองเท้าและเสื้อผ้าของเขาเป็นเปียกและเย็น และแล้วก็พบว่าโคมไฟบันไดแปรงและจานสี ซูและ Johnsy มองออกไปนอกหน้าต่างไม้เลื้อยใบสุดท้ายบนผนังที่ไม่ได้ย้ายเมื่อลมพัด มันเป็นผลงานชิ้นเอกของเบอร์แมน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใบไม้
สุดท้ายฟ้อง เป็นศิลปินที่น่าสงสาร เช่า สตูดิโอเล็กๆ สามเรื่องอิฐอาคารอพาร์ทเม้นในกรีนวิชวิลเลจอยู่กับเพื่อนของเธอ johnsy . เย็นฤดูใบไม้ร่วงในเดือนพฤศจิกายน ทำให้ johnsy มีปอดบวม และมันทำให้เธอป่วยมาก หมอบอกว่าจะฟ้องว่า johnsyhas โอกาสหนึ่งในสิบและมันขึ้นอยู่กับว่าเธอจะอยู่ เมื่อใดก็ตามที่เธอเริ่มนับวันจนกว่างานศพของเธอเองมันไม่สำคัญว่ายาที่เขาให้มา หลังจากนั้น ซูเดินมา johnsy เธอเห็น johnsy นับถอยหลัง มันเป็นเถาไอวี่เก่าปีนขึ้นผนังอิฐก่อ ลมเย็นพัดพาใบไม้จากกิ่งไม้ johnsy กล่าวว่าเมื่อสุดท้ายเธอจะลดลงไปด้วย แล้วซูออกไปพบเบร์มัน .เขาได้วาดภาพ สี่สิบปี และเขาก็พร้อมเสมอที่จะวาดผลงานชิ้นเอก แต่เขาไม่เคยเริ่มต้นหนึ่ง เขาถือว่าตัวเองเพื่อปกป้อง ซู และ johnsy . เธออธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับ johnsy เพื่อเขา ซูกลับไปที่ห้อง johnsy . มีใบสุดท้าย johnsy คิดว่ามันย่อมตกอยู่ในคืนนั้น ซูทำทุกสิ่งที่สามารถทำให้ johnsy มีความสุขจนเธอหลับวันต่อมา หมอบอกว่าเธอปลอดภัย แต่มันก็น่าเศร้าที่คุณแบร์เมิน เสียชีวิตด้วยโรคปอดบวมในวันนั้น หลังจากที่เขาป่วยแค่สองวัน ภารโรงพบเขาในเช้าของวันแรกในห้องของเขา ของเขารองเท้าและเสื้อผ้าเปียกและน้ำแข็งเย็น แล้วพบว่าโคมไฟ , บันได , แปรงและสีjohnsy ซูและมองออกไปนอกหน้าต่างที่ใบไอวี่สุดท้ายบนผนังที่ไม่ได้ย้าย เมื่อลมพัด . มันเป็นผลงานชิ้นโบแดงของเบร์มัน
.