As the first window was being opene

As the first window was being opened wide, pale-yellow rays flooded in, revealing the shapes of desks arranged in rows. With the opening of the second window, the light increased, enhancing the various colours in the room. Written in white in the top corner of the rectangular, green blackboard that faced the room were the words: “Day – Month – Year –” In the black groove at the bottom of the board, bits of chalk lay in white dust. The light in the room intensified as the third window came ajar. The teacher’s table stood to the right of the blackboard, a chair neatly placed behind it. On the table were a khaki chalk box and a red glass vase, which was filled with dark-red gerberas*. The flowers had begun to wilt and their petals drooped and leaned against one another in the middle of the vase. More light flooded the room, adding a reddish hue to the shadow of the vase that stretched across the table. In a back corner of the room silently stood a wastepaper basket, a broom and a dustpan, and above them the last window was about to be opened.
In came the sound of a violin, not a smooth melody, but a rising and falling whine, as if the player was practising for the first time. The sound came from the teachers’ quarters. In the stillness of the morning, the shriek of the violin drifted far.
Fak stepped out of the room after he had finished opening all of the windows and doors. This was the last of the sixteen rooms he had to look after every day as part of his job. There were ten classrooms, the headmaster’s room, two teachers’ rooms, a music room, an arts-and-crafts room and a first-aid room. Each room had five windows and two doors, which had to be opened every morning and closed every evening. It was part of his routine, as set out in the school regulations.
He left the building and walked along the concrete path around it to the back, where seven water tanks stood in a row. He turned on the tap and filled a galvanised bucket. As the water neared the oval-shaped top, he turned off the tap, took the bucket and a mop and walked back to the main building. He went up the stairs and, hurriedly pushing the mop back and forth, set out to clean the entire upper floor and veranda. He changed the water before he began mopping the lower floor. After he had finished, he went to the other building, where he only had to clean the top floor; the ground floor was a cemented area where students gathered on Friday evenings.
His floor cleaning done, Fak took the bucket and mop back to their place beside the water tanks, then returned to the main building and went upstairs to the headmaster’s office. There, he opened the door of the glass showcase that stood behind the headmaster’s desk next to the school flag hanging on a base. Inside the showcase, silver trophies and shields, each representing a victory the school had achieved in various competitions, were on display. He took the national flag from the bottom shelf of the showcase, slung it over his shoulder and closed the glass door. He then went down and walked across the schoolyard to the flagpole, which stood on a circular cemented block in front of the school, and tied the flag to the cord at the foot of the pole. Around the base, an outer ring of bricks enclosed small ixora* bushes with contrasting orange flowers and green leaves.
The morning was bright and sunny, but to Fak it was rather oppressive. The back of his shirt was soaked with sweat.
The students had started to arrive, alone or in groups, their off-white shirts appearing from every direction. They carried their schoolbags awkwardly and some of them had metallic lunch boxes as well.
Old Monk Phon and Brother Daeng appeared from the coconut grove hugging their alms bowls and cut across the schoolyard as they made their way back to the temple, a temple boy carrying a lunch box in their wake. Fak let go of the flag, which had yet to be fully attached to the cord, and, squatting down, placed his palms together and bowed to the monks. When they had walked past, he stood up and continued winding the double cord around the metallic peg at the bottom of the pole.
The big bell at the temple rang frantically for a while and ended on three separate sharp clangs. Like the radio, the chime announced the time – it was eight in the morning. The sun was rising higher in the sky. More students were arriving. Some teachers, who came from town by minibus, were already there, but those who stayed in the teachers’ quarters had not turned up yet. Neither had the headmaster, whose house was close by.
If this were the rainy season, Fak would have to stand by the stairway beside the concrete foot bath to ensure that the children washed their feet before taking their bags and lunch boxes into the classrooms. Some of them would carry their shoes all the way from home and put them on only once they reached the school. A new regulation stated that all students had to wear shoes, especially those in grades five to seven. During the monsoon the tracks to school that went through plantations were muddy, and lumps of mud would stick to the children’s feet. Occasionally, some of them slipped and fell and got themselves covered head to foot in mud and, when they reached the school, they had to scrub themselves completely before being allowed inside. But this was the cold season, and the rule about feet washing was not strictly enforced.
A cacophony of flutes, drums and a xylophone started up, each player blowing away or beating as he felt like. The seventh-graders who made up the school band were tuning their instruments in the music room in preparation for the morning parade. Having a band for the parade was the brainchild of one of the new teachers, who had some rudiments of music, and the idea had been adopted by the headmaster and all of the teachers. It was a sign that this village school was as developed as the schools in town. After quite a long time had been spent practising, the students now had the flutes, drums and xylophone as accompaniment when they sang the national anthem and, when they walked to the classrooms, there was a marching tune to the beat of the drums – left-right, left-right... It was another sign of the advance of the school and of the village. Before long, a violin would be added to the band and this was why the music teacher practised morning and evening.
The sun was keeping time by rising higher and higher in the sky. Everything was getting increasingly hectic – the chatter and bustle of the children, almost three hundred of them, playing in the schoolyard and beside the school; the white of the shirts, the blue of the skirts, the khaki of the shorts, all mixing everywhere.
When the school bell rang its double note, the whites and blues and khakis froze. Walking, running, the students went to assemble in front of the flagpole, the older children filing up more quickly than the younger ones, who were pushing and shoving, their rows all askew. Their teachers had to come and help, cane in hand. The school band stood upfront, followed by the first-graders all the way to the seventh-graders. By the time the second bell rang, all of the rows were in fairly good order and only the little ones were still fidgeting about.
The accents of the national anthem –
The chanted morning prayers –
The beat of the drums –
The students filed into the school, one row at a time, until they had all disappeared inside. The teachers, walking and chatting in a group, were the last ones to go in. All that remained was the schoolyard, green, open and empty. Once again the school was quiet, as it had been in the early morning. The only difference was that now there were teachers and students inside.
Fak went upstairs to the headmaster’s office as he did every morning to receive his instructions for the day. The headmaster was at his desk reading a newspaper. He was about forty, round-faced and balding. A finely cropped moustache on his upper lip made him look suave and respectable. When he saw Fak, he covered the paper with both hands, folded it with one and laid it on the desk.
“How are you today?” the headmaster asked, in a way that didn’t seem to require an answer, as when people greet each other with “Where have you been?”
“Start digging the ground in front of the school, about a meter away from the concrete path. Make four plots of the same size, with an even space between them, running the whole length of the veranda. Break up the soil and get it ready for planting. I’ll bring you some coleus*. Nice plants will make the school look beautiful and should impress officials when they come from town for inspection.” He paused for a while before asking, “Can you get it finished today?” This time, the question needed an answer.
“Yes, I think so, sir.”
“Good. Try to speed it up.” He smiled at Fak. “Oh, by the way, Master Preecha told me that this morning when he went to take a bath your woman pulled up her blouse and showed him her breasts. Come on; get a grip on her, will you. She’s your woman, isn’t she?” he asked with a toothy grin. When Fak didn’t answer, he went on: “The teachers who are staying in the quarters are not from here. Don’t let anything happen that would harm the good reputation of our village.” The headmaster seemed to have run out of things to say, so he added, “Well, you can go now. Get on with the work or you’ll never get it finished.” He picked up the newspaper and started reading again.
Fak turned around and walked out of the room. As he went along the veranda, past the classrooms in which the teachers stood in front of their classes, he felt as if every pair of eyes was staring at him, as though everybody already knew that Master Preecha had seen M’am’s breasts.
(‘M’am’ was what Fak called his stepmother, Somsong, because he just didn’t know what else to call her. When his dad was still alive, Fak hardly ever spoke with her. Since his dad’s death, Fak was forced to stay un

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นหน้าต่างแรกที่เปิด กว้าง สี เหลืองจางรังสีน้ำท่วม เผยให้เห็นรูปร่างของโต๊ะจัดเรียงในแถว ด้วยการเปิดหน้าต่างสอง แสงเพิ่มขึ้น เพิ่มสีต่าง ๆ ในห้อง เขียนสีขาวมุมบนของกระดานดำสี่เหลี่ยม สีเขียวที่ต้องเผชิญกับห้องมีคำว่า: "วัน –เดือน – ปี –" ในร่องสีดำที่ด้านล่างของกระดาน บิตของชอล์กวางในฝุ่นสีขาว ไฟในห้อง intensified เป็นหน้าต่างสามมา ajar ตารางที่ครูยืนอยู่ทางด้านขวาของกระดานดำ เก้าอี้อย่างวางไว้ด้านหลัง บนโต๊ะมีกล่องชอล์ก khaki และแจกันแก้วสีแดง ซึ่งก็เต็มไป ด้วยสีแดงดำ gerberas * ดอกไม้เริ่มสลด และกลีบของ drooped และพิงกับคนอื่นระหว่างแจกัน เพิ่มเติมไฟน้ำท่วมห้องพัก เพิ่มเว้น้ำตาลเงาของแจกันที่ยืดในตาราง หลังมุมห้องเงียบ ๆ ยืนตะกร้าใส่เศษกระดาษ เป็นไม้กวาด และ dustpan และด้าน หน้าต่างสุดท้ายที่จะสามารถเปิด
ในมาเสียงไวโอลิน ไม่เมโล ดี้เรียบ แต่แบบไรซิ่ง และล้ม whine ถ้าผู้เล่นได้ฝึกครั้งแรก เสียงมาจากไตรมาสที่ครู ในความนิ่งของช่วงเช้า shriek ไวโอลินลอย far.
ฟากก้าวออกจากห้องหลังจากที่เขาได้เสร็จสิ้นการเปิดหน้าต่างและประตูทั้งหมด นี่คือสุดท้ายของห้องสิบหกที่เขาต้องดูแลทุกวันเป็นส่วนหนึ่งของงานของเขา มี 10 ห้องเรียน ห้องของครูใหญ่ ครู 2 ห้อง ห้องดนตรี ห้องศิลปะ และหัตถกรรมการ และห้องปฐม แต่ละห้องมีหน้าต่างห้าและสองประตู มีเปิดทุกเช้า และปิดเย็น มันเป็นส่วนหนึ่งของงานประจำของเขา ตามที่กำหนดในข้อบังคับโรงเรียน
เขาซ้ายอาคาร และเดินตามเส้นทางคอนกรีตรอบไปกลับ ที่ถังน้ำเจ็ดยืนในแถว เขาเปิดประปา และกรอกข้อมูลกลุ่มต่อ น้ำ neared ด้านบนวง เขาปิดประปา กลุ่มและซับ และเดินกลับไปที่อาคาร เขาขึ้นบันไดไป แล้ว รีบผลักดันซับกลับมา จะออกสะอาดทั้งชั้นบนและระเบียง เขาเปลี่ยนน้ำก่อนเริ่ม mopping ชั้นล่าง หลังจากที่เขาได้เสร็จสิ้นแล้ว เขาไปที่อาคาร ที่เขามีเพียงการทำความสะอาดชั้น ชั้นล่างมีพื้นที่ cemented ที่นักเรียนรวบรวมในช่วงเย็นวันศุกร์
ชั้นเขาทำความสะอาด ฟากเอาถังและซับกลับไปที่ข้างถังน้ำ กลับไปอาคาร แล้วไปห้องสำนักงานของครู มี เขาเปิดประตูแสดงแก้วที่ยืนหลังโต๊ะของครูอยู่โรงเรียนธงแขวนบนฐาน ภายในแสดง ถ้วยเงินรางวัลและโล่ แต่ละแสดงเป็นชัยชนะที่ประสบความสำเร็จในการแข่งขันต่าง ๆ โรงเรียนมีบนจอแสดงผล เขาเอาธงชาติจากชั้นล่างของจุด slung บ่าของเขา และปิดกระจกประตู เขาแล้วก็ลง และเดินผ่าน schoolyard ที่จะค้ำ ยืนบนบล็อก cemented กลมหน้าโรงเรียน และผูกธงกับสายไฟที่ตีนเสา รอบฐาน มีวงแหวนชั้นนอกของอิฐแนบเล็กไอโซร่า * ดอกไม้พุ่มไม้ห้องสีส้มและสีเขียวใบไม้
ตอนเช้าสดใส และซันนี่ แต่การฟาก ก็ค่อนข้างกดขี่ ด้านหลังของเสื้อของเขาถูก soaked กับเหงื่อ
นักเรียนได้เริ่มต้นที่จะมาถึง เดี่ยว หรือ กลุ่ม ตัวเสื้อสีขาวที่ปรากฏจากทุกทิศทุกทาง พวกเขาดำเนินการ schoolbags เก้ ๆ และบางส่วนของพวกเขามีกล่องอาหารโลหะเป็น
โพนพระเก่าและพี่แดงปรากฏจากมะพร้าวกอดชามข้าวของพวกเขา และตัดข้าม schoolyard ในขณะที่พวกเขาทำทางของพวกเขากลับไปวัด เด็กวัดที่แบกอาหารกลางวันแบบกล่องในปลุกของพวกเขา ฟากปล่อยธง ซึ่งมีได้ทั้งหมดแนบมากับสายไฟ และ การจับจองลง วางปาล์มของเขากัน และลงบิณฑบาต เมื่อพวกเขาได้เดินอดีต เขาลุกขึ้นยืน และต่อสายไฟคู่รอบตรึงโลหะที่ด้านล่างของขั้วของขดลวด
ระฆังใหญ่ที่วัดรังเมามันในขณะ และสิ้นสุดใน clangs คมสามแยก เช่นวิทยุ การตีระฆังประกาศเวลา – ก็แปดในตอนเช้า ดวงอาทิตย์เพิ่มขึ้นสูงในท้องฟ้า นักเรียนเพิ่มเติมขึ้นมา บางครู ที่มาจากตัวเมือง โดยรถตู้ มาแล้ว แต่ผู้ที่อยู่ในไตรมาสที่ครูก็ไม่เปิดยัง ไม่มีครู บ้านถูกปิดโดยการ
ถ้าฝน ฟากจะต้องยืนอยู่บันไดข้างเท้าคอนกรีตเพื่อให้มั่นใจว่า เด็กล้างเท้าของพวกเขาก่อนถุงและกล่องอาหารกลางวันของพวกเขาในห้องเรียน บางส่วนของพวกเขาจะมีรองเท้าของพวกเขาจากบ้าน และเก็บเฉพาะเมื่อพวกเขามาถึงโรงเรียน ระเบียบใหม่ระบุว่า นักเรียนทุกคนได้สวมใส่รองเท้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ในเกรดห้า-เจ็ด ในช่วงมรสุม เพลงโรงเรียนที่ไปผ่านสวนถูกโคลน และโคลนน่าจะติดเท้าเด็ก บางครั้ง บางส่วนเล็ดรอด และน่ากลัว และใส่ตัวครอบคลุมศีรษะฝ่าเท้าในโคลน แล้ว เข้าถึงโรงเรียน มีการขัดตัวอย่างสมบูรณ์ก่อนการได้รับอนุญาตภายใน แต่นี้เป็นช่วงหน้าหนาว และเคร่งครัดไม่สามารถทำการบังคับใช้กฎเกี่ยวกับเท้าซักผ้า
เสียงขรม flutes กลอง และการประดิษฐ์เริ่มต้นขึ้น ผู้เล่นแต่ละเป่าไป หรือตี ตามที่เขารู้สึกเช่นนั้น เจ็ดนักเรียนที่ประกอบด้วยวงดนตรีโรงเรียนได้ปรับแต่งเครื่องมือของพวกเขาในห้องดนตรีเตรียมแห่เช้า มีวงแห่ถูก brainchild ของครูใหม่ ที่มีบาง rudiments ของเพลง และความคิดได้รับการรับรอง โดยครูและครูทั้งหมด เครื่องที่ว่า โรงเรียนนี้หมู่บ้านพัฒนาแล้วที่โรงเรียนในเมืองได้ หลังจากที่ได้ถูกใช้เวลาค่อนข้างนานฝึก นักเรียนขณะนี้มี flutes กลอง และประดิษฐ์เป็นไพเราะ เมื่อพวกเขาร้องเพลงชาติ และ เมื่อพวกเขาเดินไปห้องเรียน มีเพลงเดินให้จังหวะของกลอง – ซ้ายขวา ซ้ายขวา... เครื่องหมายอื่นของล่วงหน้า ของโรงเรียน และหมู่บ้านได้ ก่อนลอง ไวโอลินจะถูกรวมเข้ากับวง และนี้คือเหตุผลว่าทำไมครูดนตรีปฏิบัติตอนเช้าและตอนเย็น
ดวงอาทิตย์ถูกรักษาเวลา โดยเพิ่มขึ้นสูงขึ้น และสูงขึ้นในท้องฟ้า ทุกอย่างคือการรีบมาก – เรื่องไร้สาระและความวุ่นวายของเด็ก ๆ เกือบสามร้อยของพวกเขา การเล่น ในแบบ schoolyard และ ข้าง โรงเรียน ขาวเสื้อใน สีฟ้าแบบกระโปรง khaki ของกางเกงขาสั้น ทั้งหมดผสมทุก.
เมื่อระฆังโรงเรียนรังของหมายเหตุคู่ ขาว และบลูส์ และ khakis froze เดิน ทำงาน นักเรียนไปประกอบหน้าค้ำ เด็กยื่นได้รวดเร็วกว่าคนอายุน้อยกว่า ที่ถูกผลักดัน และ shoving แถวของพวกเขาทั้งหมดเบี้ยว ครูของพวกเขาจะมา และช่วย เท้าในมือได้ วงดนตรีโรงเรียนยืนตะวัน ตามนักเรียนแรกไปทางเจ็ดนักเรียน โดยเวลาระฆังสองรัง ทั้งหมดของแถวอยู่ในลำดับที่ค่อนข้างดี และเฉพาะเด็ก ๆ ยังมี fidgeting เกี่ยวกับการ
สำเนียงของเพลงชาติ –
สวดมนต์เช้าหลอม –
จังหวะของกลอง –
เก็บข้อมูลนักเรียนในโรงเรียน ในเวลา จนกว่าพวกเขาทั้งหมดหายภายในหนึ่งแถว ครู การเดิน และการสนทนาในกลุ่ม ถูกสุดใน เหตุถูก schoolyard สีเขียว เปิด และว่างเปล่า อีกโรงเรียนเงียบ เป็นได้ในช่วงเช้า แตกต่างได้ที่ตอนนี้มีครูและนักเรียนภายใน.
ฟากไปชั้นบนสำนักงานของครูได้ทุกเช้าได้รับคำแนะนำของเขาในวันนั้น ครูที่เขาอ่านหนังสือพิมพ์ได้ เขาเกี่ยวกับสี่สิบ หน้ากลม และหัวล้าน Moustache ครอบตัดประณีตบนปากบนของเขาทำให้เขาดูสรวง และเกียรติ เมื่อเขาเห็นฟาก กระดาษมือสอง พับหนึ่ง และวางบนโต๊ะ
"เป็นอย่างไรคุณวันนี้" ครูถาม ที่ดูเหมือนไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ เป็นเมื่อคนทักทายกันด้วย "มา"
"เริ่มต้นขุดดินหน้าโรงเรียน เกี่ยวกับเครื่องวัดจากเส้นทางคอนกรีต ทำให้สี่ผืนขนาด พื้นที่แม้ระหว่างพวกเขา ความยาวทั้งด้านการทำงาน สลายในดิน และได้รับการพร้อมสำหรับการเพาะปลูก ฉันจะนำคุณ coleus บาง * พืชที่ดีจะทำให้โรงเรียนดูสวยงาม และควรประทับใจเจ้าหน้าที่เมื่อพวกเขามาจากเมืองตรวจสอบ" เขาหยุดชั่วคราวในขณะก่อนตั้งคำถาม "คุณจะได้รับจะเสร็จวันนี้" เวลานี้ คำถามต้องการคำตอบ
"ใช่ ฉันนะ รัก"
"ดี พยายามเพิ่มความเร็วขึ้น" ยิ้มที่ฟาก "โอ้ โดยวิธีการ หลักปรีชาบอกว่า เช้านี้เมื่อเขาไปว่ายน้ำผู้หญิงของคุณดึงค่าเสื้อของเธอ และแสดงให้เขาเห็นหน้าอกของเธอ มา รับกำกับเธอ คุณ เธอเป็นผู้หญิงของคุณ ไม่ใช่เธอ "เขาถาม ด้วยรอบ ๆ ไร้ toothy เมื่อฟากไม่ได้ตอบ เขาก็: "ครูที่อยู่ในรอบไม่จากที่นี่ ไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นที่จะเป็นอันตรายต่อชื่อเสียงที่ดีของหมู่บ้านของเรา" ดูเหมือนครูจะได้ทำงานออกจากสิ่งที่จะพูด ดังนั้นเขาเพิ่ม คุณสามารถไปตอนนี้ด้วย รีบทำ หรือคุณจะไม่เคยทำสำเร็จ" เขาเบิกค่าหนังสือพิมพ์ และอ่านอีกครั้ง
ฟากหันไปรอบ ๆ และเดินออกไปนอกห้อง ตามเขาไปตามระเบียง ห้องเรียนที่ครูยืนอยู่หน้าชั้นเรียนของพวกเขา ที่ผ่านมาเขารู้สึกว่าสายตาทุกคู่จ้องเขา เหมือนทุกคนรู้ดีว่า หลักปรีชาเห็นหน้าอกของ M'am.
('M'am' was what Fak called his stepmother, Somsong, because he just didn't know what else to call her. เมื่อพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ ฟากไม่เคยพูดกับเธอ ตั้งแต่พ่อของเขาตาย ฟากถูกบังคับการสหประชาชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นหน้าต่างแรกถูกเปิดกว้าง ลำแสงสีเหลืองอ่อนของน้ำท่วม เผยให้เห็นรูปร่างของโต๊ะเรียงเป็นแถว ด้วยการเปิดหน้าต่างที่สอง แสงเพิ่ม , เพิ่มสีต่าง ๆ ใน ห้อง เขียนในสีขาวที่มุมของสี่เหลี่ยมสีเขียว กระดานดำที่เจอในห้องเป็นคำ" วัน–เดือน–ปี ) " ในร่องสีดำที่ด้านล่างของบอร์ด บิตของชอล์กที่วางในฝุ่นสีขาว แสงในห้อง ( เป็นหน้าต่างที่สามมาเปิดแง้มอยู่ โต๊ะของอาจารย์ที่ยืนอยู่ด้านขวาของกระดาน เก้าอี้อย่างเรียบร้อยอยู่ข้างหลังมัน บนโต๊ะมีกล่องชอล์กสีกากีและแจกันแก้วสีแดงซึ่งเต็มไปด้วยร่าสีแดงมืด * .ดอกไม้เริ่มเหี่ยว และกลีบดอกไม้ drooped และพิงกับคนอื่นในช่วงกลางของแจกัน แสงสว่างท่วมห้อง เพิ่มสีสัน แดง กับ เงา ของ แจกันที่ขึงข้ามโต๊ะ ในมุมด้านหลังของห้องอย่างเงียบๆ ยืนกระดาษ ตะกร้า ไม้กวาดและที่ตักผง และเหนือพวกเขาหน้าต่างบานสุดท้ายถูกเปิด .
ในมาเสียงของไวโอลินไม่ราบรื่น ทำนอง แต่ที่เพิ่มขึ้นและลดลง งอแง เช่น ถ้าผู้เล่นถูกซ้อมเป็นครั้งแรก เสียงมาจากครูได้หรือเปล่า ในความเงียบสงบของตอนเช้า เสียงกรีดร้องของไวโอลินลอยไกล
ฟักออกมาจากห้องหลังจากที่เขาได้เสร็จสิ้นการเปิดทั้งหมดของหน้าต่างและประตู นี้เป็นสุดท้ายของสิบหกห้อง เขาต้องดูแลทุกวัน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานของเขามีห้องเรียน 10 ห้องอาจารย์ใหญ่ ห้อง 2 ครู , ห้องดนตรี , ศิลปะและงานฝีมือห้องพักและห้องปฐมพยาบาล ห้องพักแต่ละห้องมี ห้า หน้าต่างและประตูสองบาน ซึ่งมีการเปิดปิดทุกเช้าและทุกเย็น มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของเขาที่กำหนดไว้ในกฎระเบียบของโรงเรียน .
เขาออกจากตึกและเดินตามเส้นทางรอบให้คอนกรีตด้านหลังเจ็ดถังน้ำที่ยืนอยู่ในแถว เขาเปิดก๊อกใส่ Galvanised และถัง เป็นรูปวงรี ด้านบนน้ำ neared เขาปิดก๊อก เอาถังน้ำและไม้ถูพื้นและเดินกลับไปที่อาคารหลัก เขาเดินขึ้นบันได รีบกดถูไปมาให้สะอาดทั้งชั้นบนและชั้นล่าง และระเบียงส่วนตัวเขาเปลี่ยนน้ำก่อนเขาเริ่มถูพื้นล่าง หลังจากเขาเสร็จ เขาเดินไปที่อาคารอื่น ๆ ที่เขาต้องทำความสะอาดพื้นด้านบน ชั้นล่างเป็นปูนบริเวณที่นักเรียนรวมตัวกันในวันศุกร์ตอนเย็น
ของเขาทำความสะอาดพื้น , ฟักเอาถังและซับกลับไปยังสถานที่ของพวกเขาอยู่ข้างๆ น้ำถังจากนั้นกลับมาที่อาคารหลักและขึ้นไปห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ ที่นั่น เขาเปิดประตูกระจกตู้โชว์ที่ยืนอยู่หลังโต๊ะอาจารย์ใหญ่ถัดจากโรงเรียนธงแขวนอยู่บนฐาน ภายในตู้โชว์ถ้วยรางวัลเงินและโล่ของแต่ละโรงเรียนได้รับชัยชนะในการแข่งขันต่างๆได้บนจอแสดงผลเขาเอาธงชาติจากหิ้งด้านล่างของตู้โชว์ สะพายมันไว้บนไหล่ของเขาและปิดประตูกระจก จากนั้นเขาก็ลงและเดินข้ามโรงเรียนไปที่เสาธง ซึ่งยืนอยู่บนวงกลมซีเมนต์บล็อกในด้านหน้าของโรงเรียน และผูกธงกับสายไฟที่ปลายเสา รอบฐานวงแหวนรอบนอกของอิฐล้อมรอบขนาดเล็กเข็ม * พุ่มไม้กับตัดดอกส้ม และ ผักใบเขียว .
ตอนเช้าที่สดใสและแดด แต่ฟักมันค่อนข้างกดขี่ ด้านหลังของเสื้อของเขาเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ
นักเรียนเริ่มมาคนเดียวหรือในกลุ่มของตนออก เสื้อขาวที่ปรากฏจากทุกทิศทางของพวกเขาดำเนินการ schoolbags เก้ๆ กังๆ และบางส่วนของพวกเขามีโลหะกล่องอาหารกลางวันเช่นกัน พระเก่า และพี่แดง
พลปรากฏจากมะพร้าวกอดทานของชามและตัดข้ามโรงเรียน ตามที่พวกเขาทำทางของพวกเขากลับวัด เด็กวัดถือกล่องอาหารกลางวันในปลุกของพวกเขา ฟักปล่อยธง ซึ่งยังได้เต็มที่ ติดสายไฟ และนั่งยองๆลงวางฝ่ามือของเขาด้วยกัน และก้มหัวให้พระสงฆ์ เมื่อเขาเดินผ่าน เขาลุกขึ้นยืนและต่อขดลวดสายไฟคู่รอบหมุดโลหะที่ด้านล่างของเสา
กระดิ่งใหญ่ที่วัดรางเมามันสักพัก สิ้นสุดวันที่สามได้คมที่แยกต่างหาก เช่น วิทยุ เสียงประกาศเวลา–มันเป็นแปดในตอนเช้า ดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสูงในท้องฟ้านักเรียนกำลังจะมาถึง ครูบางคนที่มาจากเมืองโดยมินิบัส ก็มี แต่คนที่อยู่ในที่พักของครูไม่ได้เปิดเลย ไม่มีครูใหญ่ บ้านใครอยู่ใกล้
ถ้าเป็นฤดูฝนฟักจะต้องยืนอยู่ที่บันไดข้างล้างเท้าคอนกรีตเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กของพวกเขาก่อนที่จะล้างเท้าของถุงและกล่องอาหารกลางวันในห้องเรียน บางส่วนของพวกเขาจะถือรองเท้าของตนตลอดทางจากบ้านและใส่เพียงครั้งเดียวก็ถึงโรงเรียน ระเบียบใหม่ระบุว่า นักเรียนทุกคนต้องสวมรองเท้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ในเกรดห้า ถึง เจ็ดในช่วงมรสุม แทร็คที่โรงเรียนผ่านสวนยาง คือ โคลน และก้อนโคลนจะติดเท้าของเด็ก บางครั้ง บางคนตกลงไปและได้รับตัวเองปกคลุมศีรษะจรดเท้าในโคลน และ เมื่อมาถึงโรงเรียน พวกเขาต้องถูตัวเองอย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะได้รับอนุญาตภายใน แต่นี่เป็นฤดูหนาวและกฎเกี่ยวกับเท้าซักไม่บังคับใช้ การผันแปรของปี่ กลอง ระนาด และเริ่มขึ้น ผู้เล่นแต่ละคนเป่า หรือเต้นเป็นจังหวะ เขารู้สึกชอบ ส่วนนักเรียนม. 1 ที่ทำให้วงโรงเรียนปรับเครื่องดนตรีในห้องดนตรีในการเตรียมขบวนเช้า มีวงดนตรีในขบวนแห่เป็น brainchild ของครูใหม่ใครมีพื้นฐานดนตรี และความคิดที่ได้รับการรับรองโดยครูใหญ่และครูทุกคน . มันเป็นสัญญาณว่าหมู่บ้านนี้โรงเรียนก็พัฒนา เป็นโรงเรียนในเมือง หลังจากได้ใช้เวลาค่อนข้างนานในการฝึก นักเรียน ขณะนี้มีปี่ กลอง และเสียงระนาดเป็นเมื่อพวกเขาร้องเพลงชาติ และเมื่อเขาเดินไปที่ห้องเรียนมีสวนสนามไปตามจังหวะกลอง – ซ้ายขวา ซ้ายขวา . . . . . . . มันเป็นอีกสัญลักษณ์หนึ่งของความก้าวหน้าของโรงเรียน และของหมู่บ้าน ก่อนที่จะยาว , ไวโอลีนจะถูกเพิ่มให้กับวงดนตรี และนี่คือเหตุผลที่ครูดนตรีซ้อมเช้าและเย็น
อาทิตย์รักษาเวลาสูงขึ้นสูงขึ้นและสูงขึ้นในท้องฟ้าทุกอย่างก็เริ่มวุ่นวายมากขึ้น ) และคุยจอแจของเด็กๆ เกือบสามร้อย ของพวกเขา เล่นในโรงเรียน ข้างๆโรงเรียน สีขาวของเสื้อฟ้ากระโปรง , กางเกงขาสั้นสีกากีของ ทั้งหมดผสมทุกที่ .
เมื่อเสียงระฆังโรงเรียนดัง หมายเหตุ คู่ของ ไข่ขาว และ บลูส์และ khakis ชะงัก เดิน วิ่งนักเรียนไปประกอบในหน้าเสาธง , เด็กยื่นขึ้นเร็วกว่าคนที่อายุน้อยที่ถูกผลักดันและ shoving ของแถวทั้งหมดเก ครูมาช่วย ไม้เท้าในมือ วงดนตรีของโรงเรียนยืนล่วงหน้า ตามด้วยนักเรียนครั้งแรกมา เกรดเจ็ด ตอนที่ 2 ระฆังดังขึ้นทั้งหมดของแถวในการสั่งซื้อค่อนข้างดีและมีเพียงเล็กน้อยที่ยังกระวนกระวายเกี่ยวกับ .
เสียงของเพลงชาติและสวดมนต์ทำวัตรเช้า–

จังหวะกลอง–
นักเรียนยื่นเข้าไปในโรงเรียนหนึ่งแถวในเวลาจนกว่าพวกเขาทั้งหมดหายไปภายใน ครูเดินและพูดคุยในกลุ่ม เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ต้องไป ทั้งหมดที่ยังคงอยู่คือโรงเรียนสีเขียว , เปิดและว่างเปล่า อีกครั้งที่โรงเรียนก็เงียบราวกับว่ามันได้รับในตอนเช้าตรู่ ความแตกต่างเท่านั้นคือ ว่า ขณะนี้มีครูและนักเรียนภายใน
ฟักขึ้นไปของอาจารย์ใหญ่เป็นเขาทุกเช้าเพื่อได้รับคำแนะนำของเขาสำหรับวัน ครูใหญ่อยู่ที่โต๊ะ การอ่านหนังสือพิมพ์ เขาเป็นประมาณสี่สิบรอบเผชิญและผมบางเป็นเครื่องตัดหนวดบนริมฝีปากบนของเขาทำให้เขาดูอ่อนโยนและน่านับถือ เมื่อเขาเห็นฟัก เขาครอบคลุมกระดาษด้วยมือทั้งสองข้าง พับมันและวางไว้บนโต๊ะ
" คุณเป็นอย่างไรวันนี้ ? " อาจารย์ใหญ่ถาม ในลักษณะที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เมื่อผู้คนทักทายกันด้วย " คุณไปไหนมา "
" เริ่มขุดพื้นดินในด้านหน้าของโรงเรียนประมาณ 1 เมตร ห่างจากเส้นทางคอนกรีต ให้สี่แปลงขนาดเดียวกันกับช่องว่างระหว่างพวกเขาวิ่งตลอดความยาวของระเบียง ทำลายดินและได้รับมันพร้อมสำหรับการเพาะปลูก ผมจะเอาใบ * . พืชที่ดี จะทำให้โรงเรียนดูสวยงาม และก็ประทับใจเจ้าหน้าที่เมื่อพวกเขามาจากเมืองสำหรับการตรวจสอบ . " เขาหยุดไปสักพักก่อนที่จะถาม" คุณสามารถทำให้เสร็จวันนี้ " เวลานี้ คำถามต้องการคำตอบ .
" ใช่ ผมคิดอย่างนั้นครับ "
" ลองให้เร็วขึ้น เขายิ้มให้ฟัก . " อ้อ อาจารย์ปรีชา เล่าว่า เมื่อเช้าตอนเขาไปอาบน้ำของคุณผู้หญิงดึงเสื้อของเธอ และเขาแสดงให้เห็นหน้าอกของเธอ เร็วเข้า ; ได้รับการจับกับเธอ เธอจะ . เธอเป็นผู้หญิงใช่มั้ย ? " เขาถามด้วยรอยยิ้มฟัน .เมื่อฟักไม่ตอบ เขาไป : " ครูที่พักอยู่ในที่พักไม่ได้จากที่นี่ อย่าให้อะไรเกิดขึ้นจะเป็นอันตรายต่อชื่อเสียงที่ดีของหมู่บ้านของเรา " ครูใหญ่ ดูเหมือนจะหมดเรื่องพูด เขาเพิ่ม , " อืม ตอนนี้คุณไปได้แล้ว ถูกกับงาน หรือคุณจะไม่มีทางได้มันแน่ " เขาหยิบหนังสือพิมพ์ และเริ่มอ่านอีกครั้ง
.ฟักก็หันหลังกลับและเดินออกไปจากห้อง เขาเดินตามระเบียง ผ่านห้องเรียนที่ครูยืนอยู่หน้าชั้นเรียนของพวกเขา เขารู้สึกว่าสายตาทุกคู่จ้องมาที่เขา ราวกับว่าทุกคนรู้อยู่แล้วว่า อาจารย์ปรีชา ได้เห็น m'am หน้าอก .
( 'm'am ' คือสิ่งที่ฟักเรียกแม่เลี้ยงของเขา สมทรง เพราะเขาแค่ ไม่รู้ว่ามีอะไรอีกที่ต้องโทรหาเธอตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ ฟักแทบจะไม่เคยพูดกับเธอ เนื่องจากการเสียชีวิตของพ่อเขา ฟากถูกบังคับให้อยู่และ