“Damn……….it……….”Forget punching him

“Damn……….it……….”

Forget punching him away, did not move even for a bit; and I spat my anger and regret at him.

“Fufu, this is exactly the phrase a mere shadow of one’s former self but-----one hit is still one hit right……..!!”

The moment touched my fist, my whole world turned upside down.

Just when I thought that I saw the blue sky, a strong impact attacked my whole body-----and my body turned hazy.



I regained my consciousness during the evening------I was on top of the infirmary's bed.

Of course, it was after left the academy------

I swung my fist down at the bed with anger and resentment.
 
===Part 2===

“Ah………re……….where is…………?”

Miyabi woke up during the afternoon of the next day after left the academy.

Her view was pure white, and faster than her realizing that it was the ceiling, a voice that she heard the most in these few months called out to her.

“You woke up huh, Miyabi”

“Tomoe-chan………? Errr………….”

Miyabi’s memories were in disarray; she could not understand the situation and Tomoe continued smiling at her.

Normally, Tomoe should be in class but she managed to convince the academy that she had to be with Miyabi as her , and was with her since yesterday.

Of course, Miyabi had no means of knowing that fact since she was sleeping the whole time; she raised her body while her thoughts were still hazy.

“Wait, you shouldn’t raise your body-----------“

“Where is this place……….?”

Tomoe’s stop did not reach Miyabi and her hazy thoughts, and after she raised her body, she looked around the room.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไอ้...มัน..."ลืมไล่เขาออกไป <> ได้ย้ายสำหรับบิต และฉัน spat ฉันโกรธ และเสียใจที่เขา "ฟูฟุ นี้ว่าวลีเพียงเงาของตัวเดิม แต่---ตีหนึ่งยังหนึ่งตีขวา...!! "ขณะนี้ <> สัมผัสกำปั้นของฉัน ของฉันทั้งโลกคว่ำเมื่อฉันคิดว่า ฉันเห็นท้องฟ้าสีคราม ผลกระทบแรงโจมตีร่างกายของฉันทั้งหมด-- และร่างกายของฉันเปิดมัวฉันจากสติของฉันในตอนเย็น---ผมบนเตียงของ infirmaryแน่นอน มันเป็นหลังจาก <> เหลือสถาบัน---ฉัน swung กำปั้นของฉันลงที่เตียงด้วยความโกรธและแค้นใจ === ส่วนที่ 2 ==="อา... re..here จะ... ? "Miyabi ตื่นขึ้นในตอนบ่ายของวันถัดไปหลังจาก <> เหลือจากสถาบันการเธอมีสีขาวบริสุทธิ์ และเร็วกว่าเธอตระหนักถึงที่ก็เพดาน เสียงที่เธอได้ยินมากสุดในเหล่านี้ไม่กี่เดือนเรียกเธอ"คุณตื่นขึ้นฮะ Miyabi ""จัน Tomoe นั้น... Errr..."ความทรงจำของ Miyabi ที่อลวน เธอไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ และ Tomoe ยังคงยิ้มที่เธอ Tomoe ควรอยู่ในระดับปกติ แต่เธอจัดการการโน้มน้าวใจออสการ์ที่เธอมีให้กับ Miyabi เป็นเธอ <> ไม่ มีเธอตั้งแต่เมื่อวานแน่นอน Miyabi มีวิธีการไม่รู้ข้อเท็จจริงว่าตั้งแต่เธอได้นอนตลอดเวลา เธอยกตัวเธอในขณะที่ความคิดของเธอยังคงมัว"รอ คุณไม่ควรยกร่างกาย---""แห่งนี้..."หยุดของ Tomoe ไม่ถึง Miyabi และความคิดของเธอมัว และหลังจากที่เธอยกร่างกายของเธอ เธอมองรอบ ๆ ห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ประณาม ......... มัน ......... ." ลืมไล่เขาออกไป <

> ไม่ได้ย้ายแม้สำหรับบิต และผมถ่มน้ำลายใส่ความโกรธของฉันและเสียใจที่เขา. "Fufu ตรงนี้เป็นวลีเพียงเงาของตัวเองในอดีตของคน ๆ หนึ่ง แต่ ----- ตีหนึ่งยังคงเป็นหนึ่งตีที่เหมาะสม ...... .. !! ว่า" ขณะที่ <



> สัมผัสกำปั้นของฉันโลกทั้งโลกของฉันเปิดคว่ำ. เพียงเมื่อฉันคิดว่าฉันเห็นท้องฟ้าสีฟ้า, ผลกระทบที่แข็งแกร่งทั้งทำร้ายร่างกายของฉัน ----- และร่างกายของฉันหันหมอก. ฉันฟื้นคืนสติของฉันในช่วง evening-- ---- ผมอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล. แน่นอนมันเกิดขึ้นหลังจากที่ <







> ออกจากสถาบันการศึกษา ------ ผมเหวี่ยงกำปั้นของฉันลงที่เตียงด้วยความโกรธและความแค้น. === === ส่วนที่ 2 "อาอีกครั้ง ......... ......... .where คือ ............ ?" มิยาบิ ตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันที่ในวันถัดไปหลังจากที่ <


 




> ซ้ายสถาบันการศึกษา. มุมมองของเธอเป็นสีขาวบริสุทธิ์และเร็วกว่าเธอตระหนักว่ามันเป็นเพดานเสียงที่เธอได้ยินมากที่สุดในอีกไม่กี่เดือนนี้เรียกว่าออกมาเพื่อเธอ. "คุณตื่นขึ้นมาฮะ, Miyabi" "Tomoe จัง ......... ? . errr ............ "ความทรงจำของคนMiyabi ในความระส่ำระสาย; เธอไม่เข้าใจสถานการณ์และ Tomoe ยังคงยิ้มที่เธอ. ปกติ Tomoe ควรจะอยู่ในระดับ แต่เธอก็มีการจัดการที่จะโน้มน้าวให้สถาบันการศึกษาที่เธอต้องอยู่กับมิยาบิเธอ <









> และเป็นกับเธอตั้งแต่เมื่อวาน. แน่นอน Miyabi ไม่มีวิธีการที่ได้รู้ว่าความเป็นจริงตั้งแต่ที่เธอกำลังนอนหลับอยู่ตลอดเวลานั้น เธอยกร่างกายของเธอในขณะที่ความคิดของเธอก็ยังคงมีหมอก. "รอคุณไม่ควรยกร่างกายของคุณ -----------" "Where is สถานที่แห่งนี้ ......... ." หยุด Tomoe ของไม่ถึง Miyabi หมอกและความคิดของเธอและหลังจากที่เธอยกร่างกายของเธอเธอมองไปรอบ ๆ ห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ให้ตายสิ . . . มัน . . . "

ลืมเจาะเขาไป < < K > > ไม่ขยับแม้แต่นิด และฉันก็โกรธและเสียใจที่พ่อเขา

" ฟูฟู นี่เป็นเพียงหนึ่งวลีเงาของอดีตตนเองแต่ ----- หนึ่งยังมีตีอยู่ . . . . . ! ! ! ! "

ตอนนี้ < < K > > สัมผัสของฉันหมัด โลกทั้งใบของฉันคว่ำ

เพียงเมื่อฉันคิดว่าฉันได้เห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้าผลกระทบที่แข็งแกร่งโจมตี ----- ร่างกายของฉันทั้งหมดและร่างกายของฉันก็พร่ามัว



ผมฟื้นสติของฉันในช่วงเย็น ------ ผมบนเตียงห้องพยาบาล .

แน่นอน คือหลัง < < K > > จบ ------

ผมเหวี่ยงหมัดลงไปที่เตียงของฉัน ความโกรธและความแค้น  

= = = ตอนที่ 2 = = =

" เอ่อ . . . คือ . . . . อยู่ไหน ? "

มิยาบิ ตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันถัดไปหลังจาก < < K > > จบ

มุมมองของเธอสีขาวบริสุทธิ์ และเร็วกว่าที่เธอตระหนักว่ามันคือเพดาน เสียงที่เธอได้ยินมากที่สุดในไม่กี่เดือนนี้ตะโกนเรียกเธอ

" พี่ตื่นขึ้นมาหา มิยาบิ "

" โทโมเอะจัง . เอ้ย…… "

มิยาบิคือความทรงจำในความอลหม่าน ;เธอไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ และโทโมเอะยังคงยิ้มให้เธอ

ปกติ โทโมเอะ ควรจะอยู่ในชั้นเรียนแต่เธอจัดการเพื่อโน้มน้าวให้โรงเรียนที่เธอต้องอยู่กับมิยาบิเป็นเธอ < < คู่ > > และอยู่กับเธอตั้งแต่เมื่อวาน

แน่นอน มิยาบิก็ไม่มีทางรู้ความจริงตั้งแต่ที่เธอกำลังหลับอยู่ตลอดเวลา เธอยกร่างของเธอในขณะที่ ความคิดของเธอยังมืดมน

" รอคุณไม่ควรยก ----------- " ร่างกายของคุณ

" สถานที่นี้คือที่ไหน . . . ? "

โทโมเอะหยุดไม่ถึงมิยาบิของเธอพร่ามัวและความคิด และหลังจากที่เธอยกร่างของเธอ เธอมองไปรอบๆห้อง