The dates may be rather arbitrary,

The dates may be rather arbitrary, but the main distinction between Early Modern and Late Modern English (or just Modern English as it is sometimes referred to) lies in its vocabulary - pronunciation, grammar and spelling remained largely unchanged. Late Modern English accumulated many more words as a result of two main historical factors: the Industrial Revolution, which necessitated new words for things and ideas that had not previously existed; and the rise of the British Empire, during which time English adopted many foreign words and made them its own. No single one of the socio-cultural developments of the 19th Century could have established English as a world language, but together they did just that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันอาจจะค่อนข้างกำหนด แต่ความแตกต่างหลักระหว่างสมัยต้นและปลายสมัยใหม่ภาษาอังกฤษ (หรือแค่ภาษาอังกฤษสมัยใหม่มันเป็นบางครั้งเรียก) อยู่ในตัวคำศัพท์ - การออกเสียง ไวยากรณ์ และการสะกดยังคงไม่เปลี่ยนแปลงส่วนใหญ่ ปลายสมัยอังกฤษสะสมคำศัพท์จำนวนมากเป็นผลมาจากปัจจัยทางประวัติศาสตร์หลักที่สอง: การปฏิวัติอุตสาหกรรม ซึ่ง necessitated คำใหม่สำหรับกิจกรรมและแนวคิดที่ได้ไม่อยู่ก่อนหน้า และการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิอังกฤษ ในช่วงเวลาที่อังกฤษนำคำต่างประเทศจำนวนมาก และทำให้ตัวเอง ไม่มีหนึ่งเดียวของการพัฒนาสังคมและวัฒนธรรมของศตวรรษที่ 19 ได้สร้างภาษาอังกฤษเป็นภาษาโลก แต่ร่วมกันพวกเขาไม่เพียงแค่นั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่อาจจะค่อนข้างโดยพลการ แต่ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสมัยก่อนและปลายภาษาอังกฤษสมัยใหม่ (หรือภาษาอังกฤษเพียงแค่โมเดิร์นมันเป็นบางครั้งเรียกว่า) อยู่ในคำศัพท์ของ - การออกเสียงไวยากรณ์และการสะกดส่วนใหญ่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ช่วงปลายภาษาอังกฤษสมัยใหม่สะสมคำอื่น ๆ อีกมากมายเป็นผลมาจากสองปัจจัยหลักประวัติศาสตร์: การปฏิวัติอุตสาหกรรมซึ่งเพียงพอสำหรับคำใหม่สำหรับสิ่งที่และความคิดที่ไม่ได้มีอยู่ก่อนหน้านี้; และการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิอังกฤษในช่วงเวลาที่นำมาใช้ภาษาอังกฤษคำต่างประเทศจำนวนมากและทำให้พวกเขาเป็นของตัวเอง ไม่มีหนึ่งเดียวของการพัฒนาทางสังคมและวัฒนธรรมของศตวรรษที่ 19 จะมีการจัดตั้งภาษาอังกฤษเป็นภาษาโลก แต่ร่วมกันพวกเขาไม่เพียงแค่นั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันที่อาจจะค่อนข้างเผด็จการ แต่หลักความแตกต่างระหว่างสมัยก่อนและภาษาอังกฤษสายที่ทันสมัย ( หรือแค่ภาษาอังกฤษสมัยใหม่เป็นบางครั้งเรียกว่า ) ตั้งอยู่ในศัพท์ - การออกเสียงไวยากรณ์และการสะกดคำยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก . ปลายภาษาอังกฤษสมัยใหม่สะสมหลายคำมากขึ้นเป็นผลมาจากสองปัจจัยทางประวัติศาสตร์หลัก : การปฏิวัติอุตสาหกรรมซึ่งบังคับคำใหม่ๆและความคิดที่ไม่เคยมีมาก่อน และการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิอังกฤษ ซึ่งในระหว่างนั้นภาษาอังกฤษใช้คำต่างชาติมากมาย และทำให้พวกเขาเอง ไม่โสดหนึ่งของพัฒนาการทางสังคมวัฒนธรรมของศตวรรษที่ 19 ได้มีภาษาอังกฤษเป็นภาษาของโลก แต่พวกเขาทำเพียงแค่ว่า