This article is about the art form.

This article is about the art form. For other uses, see Poetry (disambiguation).
"Poem", "Poems", and "Poetic" redirect here. For other uses, see Poem (disambiguation), Poems (disambiguation), andPoetic (disambiguation).
Poetry is a form of literature that uses aesthetic and rhythmic[1][2][3] qualities of language—such as phonaesthetics,sound symbolism, and metre—to evoke meanings in addition to, or in place of, the prosaic ostensible meaning.
Poetry has a long history, dating back to the Sumerian Epic of Gilgamesh. Early poems evolved from folk songs such as the Chinese Shijing, or from a need to retell oral epics, as with the Sanskrit Vedas, Zoroastrian Gathas, and theHomeric epics, the Iliad and the Odyssey. Ancient attempts to define poetry, such as Aristotle's Poetics, focused on the uses of speech in rhetoric, drama, song and comedy. Later attempts concentrated on features such as repetition, verse form and rhyme, and emphasized the aesthetics which distinguish poetry from more objectively informative, prosaic forms of writing. From the mid-20th century, poetry has sometimes been more generally regarded as a fundamental creative act employing language.
Poetry uses forms and conventions to suggest differential interpretation to words, or to evoke emotive responses. Devices such as assonance, alliteration, onomatopoeia and rhythm are sometimes used to achieve musical or incantatoryeffects. The use of ambiguity, symbolism, irony and other stylistic elements of poetic diction often leaves a poem open to multiple interpretations. Similarly figures of speech such as metaphor, simile and metonymy[4] create a resonance between otherwise disparate images—a layering of meanings, forming connections previously not perceived. Kindred forms of resonance may exist, between individual verses, in their patterns of rhyme or rhythm.
Some poetry types are specific to particular cultures and genres and respond to characteristics of the language in which the poet writes. Readers accustomed to identifying poetry with Dante, Goethe, Mickiewicz and Rumi may think of it as written in lines based on rhyme and regular meter; there are, however, traditions, such as Biblical poetry, that use other means to create rhythm and euphony. Much modern poetry reflects a critique of poetic tradition,[5] playing with and testing, among other things, the principle of euphony itself, sometimes altogether forgoing rhyme or set rhythm.[6][7] In today's increasingly globalized world, poets often adapt forms, styles and techniques from diverse cultures and languages.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความนี้จะเกี่ยวกับแบบศิลปะ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ ดูบทกวี (แก้ความกำกวม) .
"บทกวี" "บทกวี" และ "บทกวี" เปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ ดูกลอน (แก้ความกำกวม), บทกวี (แก้ความกำกวม) andPoetic (แก้ความกำกวม) .
บทกวีเป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงาม และจังหวะ [1] [2] [3] คุณภาพภาษา — เสียงเช่น phonaesthetics สัญลักษณ์ เมตรและตัวให้ความหมายนอก หรือ แทน ตัวธรรมดา ostensible ความหมายการที่เรามอบให้
บทกวีได้นาน ไปซูเมอร์มหากาพย์ของกิลกาเมช บทกวีช่วงพัฒนา จากเพลงพื้นบ้านเช่น Shijing จีน หรือต้อง retell epics ปาก เช่นเดียวกับพระ เวทภาษาสันสกฤต Zoroastrian Gathas และ theHomeric epics ในอีเลียดและโคลง โบราณพยายามกำหนดบทกวี เช่นของอาริสโตเติล Poetics เน้นการใช้คำพูดในสำนวน ละคร เพลง และตลก ภายหลังพยายามเข้มข้นในลักษณะการทำซ้ำ แบบฟอร์มข้อ และสัมผัส และเน้นความสวยงามซึ่งแยกความแตกต่างของบทกวีจากแบบฟอร์มธรรมดา เป็นข้อมูลเขียนเพิ่มเติม จากศตวรรษกลาง 20 บทกวีบางครั้งถูกเพิ่มเติมโดยทั่วไปถือเป็นการกระทำการสร้างสรรค์พื้นฐานที่ใช้ภาษา
บทกวีใช้ฟอร์มและแบบแผนการตีความแตกต่างให้คำแนะนำ หรือเรามอบให้ตอบสนองมากขึ้น บางครั้งใช้อุปกรณ์เช่น assonance, alliteration, onomatopoeia และจังหวะเพื่อให้ดนตรีหรือ incantatoryeffects ใช้ย่อ สัญลักษณ์ ประชดและองค์ประกอบอื่น ๆ เป็นสำนวนของบทกวี diction มักทิ้งกลอนเปิดการตีความหลาย ทำนอง โวหารเช่นเทียบ เปรียบเทียบ และ metonymy [4] สร้างสั่นพ้องระหว่างภาพที่แตกต่างกันมิฉะนั้น — layering ของความหมาย การขึ้นรูปการเชื่อมต่อก่อนหน้านี้ มองเห็นไม่ เป็นรูปแบบของการสั่นพ้องอาจมี ระหว่างแต่ละข้อ ในรูปแบบของพวกเขาสัมผัสหรือจังหวะ
บางชนิดบทกวีเฉพาะวัฒนธรรมเฉพาะและประเภท และลักษณะของภาษากวีเขียนตอบ ชินระบุบทกวี Dante เกอเธ่ Mickiewicz และขั้นอ่านอาจคิดว่า ของมันตามที่เขียนไว้ในบรรทัดตามการสัมผัสและวัดทั่วไป มี แต่ ประเพณี เช่นคัมภีร์บทกวี ที่ใช้วิธีอื่นเพื่อสร้างจังหวะและ euphony บทกวีมากทันสมัยสะท้อนถึงวิจารณ์ อย่างบทกวี, [5] เล่นกับทดสอบ ในสิ่งอื่น ๆ หลักการของ euphony เอง บางครั้งทั้งหมดพร้อมสัมผัส หรือตั้งจังหวะ[6][7] ในโลกยุคโลกาภิวัตน์มากขึ้นวันนี้ กวีมักจะปรับรูปแบบ ลักษณะ และเทคนิคจากหลากหลายวัฒนธรรมและภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับรูปแบบศิลปะ สำหรับความหมายอื่นดูได้จากบทกวี (วิกิพีเดีย)
"บทกวี", "บทกวี" และ "บทกวี" เปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับความหมายอื่นดูได้จากบทกวี (วิกิพีเดีย), บทกวี (วิกิพีเดีย) andPoetic (disambiguation)
บทกวีเป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงามและจังหวะ [1] [2] [3] คุณภาพของภาษาเช่น phonaesthetics สัญลักษณ์เสียง และเมตรจะทำให้เกิดความหมายนอกเหนือไปจากหรือในสถานที่ที่ชัดเจนธรรมดาหมายถึง
บทกวีมีประวัติศาสตร์อันยาวนานย้อนหลังไปถึงซูมหากาพย์แห่ง Gilgamesh บทกวีในช่วงต้นของวิวัฒนาการมาจากเพลงพื้นบ้านเช่นจีน Shijing หรือจากความต้องการที่จะเปิดเผยความลับมหากาพย์ในช่องปากเช่นเดียวกับภาษาสันสกฤตพระเวท Gathas โซโรอัสเตอร์และขับขาน theHomeric, อีเลียดและโอดิสซี โบราณพยายามที่จะกำหนดบทกวีฉันทลักษณ์เช่นอริสโตเติลเน้นเกี่ยวกับการใช้คำพูดในคำพูดของละครเพลงและนักแสดงตลก ต่อมาความพยายามจดจ่ออยู่กับคุณสมบัติเช่นการทำซ้ำรูปแบบบทกวีและคล้องจองและเน้นความงามที่แตกต่างจากบทกวีข้อมูลเพิ่มเติมวัตถุรูปแบบที่น่าเบื่อของการเขียน จากศตวรรษที่ 20 บทกวีที่ได้รับบางครั้งได้รับการยกย่องโดยทั่วไปเป็นภาษาจ้างการกระทำความคิดสร้างสรรค์พื้นฐาน
บทกวีใช้รูปแบบและการประชุมที่จะแนะนำการตีความแตกต่างกับคำพูดหรือจะทำให้เกิดการตอบสนองอารมณ์ อุปกรณ์เช่นสัมผัสสระ, สัมผัสอักษรสร้างคำและจังหวะบางครั้งใช้เพื่อให้บรรลุดนตรีหรือ incantatoryeffects ใช้ประโยชน์จากความคลุมเครือสัญลักษณ์ประชดโวหารและองค์ประกอบอื่น ๆ ของบทกวีพจน์มักจะออกบทกวีเปิดให้ตีความหลาย ในทำนองเดียวกันตัวเลขการพูดเช่นคำอุปมาอุปมัยและนัย [4] สร้างเสียงระหว่างมิฉะนั้นภาพแตกต่างกันฝังรากลึกของความหมายการเชื่อมต่อไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้รับรู้ รูปแบบเครือญาติของเสียงอาจมีอยู่ระหว่างบทบุคคลในรูปแบบของการสัมผัสหรือจังหวะ
บทกวีบางชนิดมีความเฉพาะเจาะจงกับวัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งและประเภทและตอบสนองต่อลักษณะของภาษาที่เขียนกวี ผู้อ่านคุ้นเคยกับการระบุบทกวีที่มีความดันเต้เกอเธ่ Mickiewicz และรุมิอาจคิดว่ามันเป็นที่เขียนในสายตามสัมผัสและเมตรปกติ มี แต่ประเพณีเช่นพระคัมภีร์ไบเบิลบทกวีที่ใช้วิธีการอื่น ๆ เพื่อสร้างจังหวะและความไพเราะ บทกวีที่ทันสมัยมากสะท้อนให้เห็นถึงคำวิจารณ์ของประเพณีกวี [5] เล่นกับและการทดสอบในสิ่งอื่น ๆ หลักการของความไพเราะของตัวเองบางครั้งทั้งหมดละทิ้งสัมผัสหรือการตั้งค่าจังหวะ. [6] [7] ในโลกยุคโลกาภิวัตน์มากขึ้นในปัจจุบันของกวีมักจะ ปรับตัวเข้ากับรูปแบบรูปแบบและเทคนิคจากวัฒนธรรมที่หลากหลายและภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้เกี่ยวกับรูปแบบศิลปะ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ , เห็นบทกวี ( disambiguation )
" บทกวี " , " บทกวี " และ " บทกวี " การเปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ , เห็นบทกวี ( disambiguation ) , บทกวี ( disambiguation ) andpoetic ( disambiguation ) .
กวีนิพนธ์เป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงามและจังหวะ [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] คุณภาพของภาษา เช่น phonaesthetics , เสียงสัญญาณเมตร เพื่อระลึกถึงความหมายและนอกจากนี้ หรือในสถานที่ของ ความหมายเสแสร้ง
กลอนธรรมดาๆ มีประวัติยาวนาน ย้อนกลับไปในมหากาพย์กิลกาเมซ Sumerian ของ . บทกวีแรกมีวิวัฒนาการมาจากเพลงพื้นบ้าน เช่น ShiJing จีนหรือจากต้องเล่าเรื่องมหากาพย์ช่องปากเช่นเดียวกับภาษาสันสกฤตโซโรอัสเตรียน gathas คัมภีร์พระเวท และมหากาพย์อีเลียดและโอดิสซีย์ thehomeric , .ความพยายามที่จะนิยามบทกวีโบราณ เช่น อริสโตเติล เป็นศาสตร์ที่เน้นการใช้ภาพพจน์ในวาทศิลป์ ละคร เพลง และ ตลก ต่อมาพยายามเน้นคุณสมบัติเช่นการทำซ้ำรูปแบบบทกลอน บทกวี และเน้นความสวยงามที่โดดเด่น บทกวีจากอคติ ข้อมูลเพิ่มเติม , รูปแบบธรรมดาๆ ของการเขียน จากช่วงกลางศตวรรษที่ 20บทกวีมีบางครั้งถูกเพิ่มเติมโดยทั่วไปถือเป็นพื้นฐานสร้างสรรค์แสดงการใช้รูปแบบกวีนิพนธ์ภาษา
และการประชุมเพื่อแนะนำการตีความแตกต่างกัน คำ หรือ เพื่อระลึกถึงการตอบสนองอารมณ์ อุปกรณ์เช่นสัมผัสเพี้ยนเลี้ยงคำและจังหวะที่ใช้ในบางครั้งเพื่อให้บรรลุดนตรี หรือ incantatoryeffects . การใช้สัญลักษณ์ของความคลุมเครือประชดและองค์ประกอบอื่น ๆของการใช้ถ้อยคำโวหารกวีมักจะทิ้งกลอนเปิดให้ตีความได้หลายๆ โดยตัวเลขของการพูด เช่น คำอุปมา , การเปรียบเปรย [ 4 ] สร้างเสียงสะท้อนระหว่างมิฉะนั้นหลากหลาย images-a layering ของความหมาย , สร้างการเชื่อมต่อก่อนหน้านี้ ไม่รับรู้ แบบฟอร์มญาติของการสั่นพ้องอาจอยู่ระหว่างข้อแต่ละในรูปแบบของบทกวีหรือจังหวะ
บางประเภทบทกวีโดยเฉพาะวัฒนธรรมเฉพาะและประเภท และตอบสนองต่อลักษณะของภาษาที่กวีเขียน . ผู้อ่านที่คุ้นเคยกับการระบุบทกวีกับเต้เกอเธ่และ mickiewicz รูมิอาจคิดว่ามันเป็น เขียน ใน สาย ตามสัมผัสและเครื่องวัดปกติ ; มี แต่ประเพณี เช่น กวีนิพนธ์ไบเบิลที่ใช้วิธีการอื่นในการสร้างจังหวะ และเสียงที่ไพเราะ กวีนิพนธ์สมัยใหม่มาก สะท้อนให้เห็นถึงประเพณีการวิจารณ์บทกวี , [ 5 ] กับการเล่นและการทดสอบ , หมู่สิ่งอื่น ๆ , หลักการของหลอมละลายตัวเอง บางครั้งทั้งหมด forgoing สัมผัสหรือตั้งจังหวะ [ 6 ] [ 7 ] ในวันนี้มากขึ้นทั่วโลกโลก กวีมักจะปรับรูปแบบ , รูปแบบและเทคนิคจากความหลากหลายทางวัฒนธรรมและภาษา