“Photographing them seemed to be th

“Photographing them seemed to be the natural way for me to be with them and process what was happening.”

Borowick made three decisions about the project. First, it would be in black and white since she says that is how she sees her memories. Second, she wanted the content—not distractions such as hospital lights—to be the focus.

Most importantly, she decided to disassociate the project and act as if she were shooting strangers on assignment. “I forgot they were my parents and then I realized there was a lot I was seeing, the situation was happening because they were sick, but to me, the story was more about their relationship with each other, and our family, and love and understanding. I realized many stories of those with cancer focus entirely on the one who is sick but I found that our story was also about our whole family, as everyone felt the diagnosis.”

Borowick said her father was more outgoing than her mother and was therefore a bit easier to photograph, but when her mother’s health began to fail after so many years on treatment, photographing her shifted.

“My mom was always a bit more private and it made it harder for me to get closer to her because I didn’t want to make her feel uncomfortable,” Borowick said. But now her mother felt an urgency, telling her “I always felt I had so much time and suddenly I’m realizing I don’t and there are so many things I wanted to say and do and I wanted to write letters to you kids.” For Borowick, her images are a version of those letters.

“I think I’ve always been a storyteller, this type of work is what I’ve always meant to be doing.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"การถ่ายภาพพวกเขาดูเหมือนจะเป็นวิธีที่เป็นธรรมชาติสำหรับผมที่จะอยู่กับพวกเขาและประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น." Borowick ทำสามการตัดสินใจเกี่ยวกับโครงการ ประการแรกมันจะอยู่ในสีดำและสีขาวตั้งแต่เธอบอกว่าเป็นวิธีการที่เธอเห็นทรงจำของเธอ ประการที่สองเธออยากรบกวนเนื้อหาไม่ได้เป็นเช่นไฟไปที่โรงพยาบาลจะโฟกัส. สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอตัดสินใจที่จะยกเลิกการเชื่อมโยงโครงการและทำหน้าที่เป็นถ้าเธอถูกยิงคนแปลกหน้าที่ได้รับมอบหมาย "ฉันลืมพวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันแล้วฉันรู้ว่ามีเป็นจำนวนมากผมได้เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะพวกเขาป่วย แต่กับผมเรื่องมากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขากับแต่ละอื่น ๆ และครอบครัวของเราและความรักและ ความเข้าใจ ฉันรู้เรื่องราวมากมายของผู้ที่มีโรคมะเร็งมุ่งเน้นทั้งในคนที่มีอาการป่วย แต่ฉันพบว่าเรื่องราวของเราก็ยังเกี่ยวกับทั้งครอบครัวของเราที่ทุกคนรู้สึกว่าการวินิจฉัย. "Borowick กล่าวว่าพ่อของเธอได้มากขึ้นออกกว่าแม่ของเธอและเป็นดังนั้น บิตง่ายที่จะถ่ายภาพ แต่เมื่อสุขภาพของแม่ของเธอเริ่มล้มเหลวหลังจากหลายปีเพื่อการรักษา, การถ่ายภาพของเธอขยับ. "แม่ของฉันเสมอส่วนตัวอีกเล็กน้อยและมันทำให้มันยากสำหรับผมที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอเพราะฉันไม่ได้ ต้องการที่จะทำให้เธอรู้สึกอึดอัด "Borowick กล่าวว่า แต่ตอนนี้แม่ของเธอรู้สึกเร่งด่วนเธอบอก "ฉันมักจะรู้สึกว่าผมมีเวลามากและก็ฉันตระหนักฉันทำไม่ได้และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมอยากจะพูดและทำและผมอยากจะเขียนจดหมายถึงคุณเด็ก . "สำหรับ Borowick ภาพของเธอเป็นรุ่นของตัวอักษรเหล่านั้น." ฉันคิดว่าฉันได้รับเสมอนักเล่าเรื่องประเภทของงานนี้คือสิ่งที่ฉันได้หมายเสมอที่จะทำ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ถ่ายภาพพวกเขาดูเหมือนจะเป็นวิธีที่เป็นธรรมชาติสำหรับผมที่จะอยู่กับพวกเขาและกระบวนการเกิดอะไรขึ้น "

borowick ทำให้สามตัดสินใจเกี่ยวกับโครงการ ครั้งแรก มันก็จะเป็นสีดำและสีขาว เพราะเธอบอกว่า เธอเห็นความทรงจำ ประการที่สอง เธอต้องการเนื้อหาไม่วอกแวกเช่นไฟโรงพยาบาลจะโฟกัส

ที่สำคัญที่สุดเธอตัดสินใจที่จะแยกทำโครงการ และราวกับว่าเธอถูกยิงคนแปลกหน้าในการมอบหมายงาน " ฉันลืมพวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันและฉันคิดว่ามันมากผมเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะพวกเขาป่วย แต่สำหรับผม เรื่องราวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขากับแต่ละอื่น ๆและ ครอบครัว และความรักความเข้าใจฉันรับรู้เรื่องราวเหล่านั้นกับโฟกัสมะเร็งทั้งหมดในคนที่ป่วย แต่ผมพบว่า เรื่องราวของเราก็เกี่ยวกับครอบครัวของเราทั้งหมด ทุกคนรู้สึกการวินิจฉัย "

borowick บอกว่าพ่อของเธอถูกเพิ่มเติมออกมากกว่าแม่ของเธอและดังนั้นจึงค่อนข้างง่ายที่จะถ่ายภาพ แต่เมื่อแม่ของเธอเริ่มสุขภาพ ล้มเหลวหลังจากหลายปีในการรักษา , ถ่ายภาพของเธอขยับ

" แม่ของฉันถูกเสมอส่วนบุคคลมากขึ้นและทำให้มันยากสำหรับผมที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น เพราะผมไม่อยากทำให้เธออึดอัด " borowick กล่าว แต่ตอนนี้แม่รู้สึกเร่งด่วน บอกเธอว่า " ฉันมักจะรู้สึกว่าฉันมีเวลามาก และก็ฉันตระหนักฉันไม่และมีหลายสิ่งที่เราอยากทำและพูดและฉันต้องการที่จะเขียนจดหมายถึงลูก borowick " ,รูปภาพของเธอจะเป็นรุ่นของตัวอักษรเหล่านั้น

" ฉันคิดว่าฉันเป็นนักเล่านิทาน ของงานประเภทนี้คือสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำ "