The evidence obtained from prospect

The evidence obtained from prospective studies to support the hypothesis that fish consumption may improve mental status remains limited. The current study prospectively assessed a low frequency of fish consumption as a risk factor for depressed mood. Included were 5068 adults aged 25–74 years examined in 1971–1975 as the baseline of the First National Health and Nutrition Examination Survey Follow-up Study. Frequency of eating fish at baseline was obtained using a 3-month food frequency questionnaire. Severely depressed mood (SDM) was defined as the Center for Epidemiologic Studies Depression Scale scores ≥ 22 or taking anti-depressants. After an average of 10.6 years of follow-up, among men (n = 2039), the percentage of individuals with SDM was 11.7%. Compared with frequent consumers (more than once a week), the odds ratios (ORs) were 1.43 (95%CI = 0.66–3.11) and 2.08 (1.08–4.09) respectively for the men eating fish once a week and less than once a week (p for trend = 0.03). Among women (n = 3029), the percentage of individuals with SDM was 17.89%. The ORs were 1 (reference), 0.91 (0.68–1.22) and 1.15 (0.83–1.59) respectively for the women eating fish more than once, once, and less than once a week. These estimates were obtained after adjustment for indicators of social deprivation and major physical diseases. The study concluded that independently from social deprivation and physical diseases, low fish consumption was a risk factor for SDM among men. Further studies are needed to confirm these findings and elucidate mechanisms for the difference between men and women.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักฐานที่ได้รับจากผู้สนใจศึกษาเพื่อสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า ปริมาณปลาอาจปรับปรุงสถานะจิตยังคงจำกัด การศึกษาปัจจุบัน prospectively ประเมินความถี่ต่ำของปริมาณการใช้ปลาเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับอารมณ์ซึมเศร้า รวมได้ 5068 ผู้ใหญ่อายุ 25 – 74 ปีตรวจสอบในปี 1971-1975 เป็นพื้นฐานแรกสุขภาพแห่งชาติและโภชนาการตรวจสอบสำรวจติดตามผลการศึกษา ความถี่ของการกินปลาที่ยังไม่ได้ใช้แบบสอบถามความถี่อาหาร 3 เดือน อารมณ์ซึมเศร้าอย่างรุนแรง (SDM) ถูกกำหนดเป็นศูนย์สำหรับการป้องกัน depressants Epidemiologic ศึกษาภาวะซึมเศร้าระดับคะแนน≥ 22 หลังจากโดยเฉลี่ย 10.6 ปีติดตาม ระหว่างคน (n = 2039), เปอร์เซ็นต์ของบุคคลที่มี SDM มี 11.7% เมื่อเทียบกับผู้บริโภคบ่อยครั้ง (มากกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์), อัตราส่วนราคา (ORs) ถูก 1.43 (95% CI = 0.66-3.11) และ 2.08 (1.08-4.09) ตามลำดับสำหรับคนที่กินปลาสัปดาห์ละหนึ่งครั้งและน้อยกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ (p สำหรับแนวโน้ม = 0.03) ผู้หญิง (n = 3029), เปอร์เซ็นต์ของบุคคลที่มี SDM มี 17.89% มีการได้ 1 (อ้างอิง), 0.91 (0.68-1.22) และ 1.15 (0.83-1.59) ตามลำดับสำหรับผู้หญิงที่กินปลามากกว่าหนึ่งครั้ง ครั้งเดียว และน้อยกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ การประเมินเหล่านี้ได้รับหลังการปรับปรุงสำหรับตัวบ่งชี้ของโรคสำคัญทางกายภาพและทางสังคมมา การศึกษาสรุปที่ อิสระมาทางสังคมและทางกายภาพโรค ปริมาณปลาต่ำเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับ SDM ในหมู่ผู้ชาย ศึกษาเพิ่มเติมเป็น การยืนยันผลการวิจัยเหล่านี้ elucidate กลไกความแตกต่างระหว่างชายและหญิง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักฐานที่ได้รับจากการศึกษาในอนาคตที่จะสนับสนุนสมมติฐานว่าการบริโภคปลาอาจปรับปรุงสถานะทางจิตยังคง จำกัด การศึกษาในปัจจุบันทันทีประเมินความถี่ต่ำของการบริโภคปลาเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดอารมณ์หดหู่ รวมถูก 5068 ผู้ใหญ่อายุ 25-74 ปีตรวจสอบใน 1971-1975 เป็นพื้นฐานของสุขภาพแห่งชาติครั้งแรกและโภชนาการการสำรวจตรวจสอบติดตามผลการศึกษา ความถี่ในการรับประทานปลาที่ baseline ที่ได้รับโดยใช้แบบสอบถามความถี่อาหาร 3 เดือน อารมณ์ซึมเศร้าอย่างรุนแรง (SDM) ถูกกำหนดเป็นศูนย์การศึกษาระบาดวิทยาอาการซึมเศร้าคะแนนขนาด≥ 22 หรือการป้องกัน depressants หลังจากที่ค่าเฉลี่ย 10.6 ปีของการติดตามในหมู่มนุษย์ (n = 2,039) ร้อยละของบุคคลที่มี SDM เป็น 11.7% เมื่อเทียบกับผู้บริโภคบ่อย (มากกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์) อัตราส่วนราคาต่อรอง (ORs) เป็น 1.43 (95% CI = 0.66-3.11) และ 2.08 (1.08-4.09) ตามลำดับสำหรับผู้ชายกินปลาสัปดาห์ละครั้งและน้อยกว่าหนึ่งครั้ง สัปดาห์ (พีสำหรับแนวโน้ม = 0.03) ในหมู่ผู้หญิง (n = 3029) ร้อยละของบุคคลที่มี SDM เป็น 17.89% ORs 1 (อ้างอิง), 0.91 (0.68-1.22) และ 1.15 (0.83-1.59) ตามลำดับสำหรับผู้หญิงกินปลามากกว่าหนึ่งครั้งครั้งและน้อยกว่าสัปดาห์ละครั้ง ประมาณการเหล่านี้ได้รับหลังการเปลี่ยนแปลงสำหรับตัวชี้วัดของการกีดกันทางสังคมและโรคทางกายภาพที่สำคัญ ผลการศึกษาสรุปได้ว่าเป็นอิสระจากการกีดกันทางสังคมและโรคทางกายภาพบริโภคปลาต่ำเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับ SDM ในหมู่มนุษย์ การศึกษาเพิ่มเติมเพื่อยืนยันผลการวิจัยเหล่านี้และอธิบายกลไกสำหรับความแตกต่างระหว่างผู้ชายและผู้หญิง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลักฐานที่ได้จากการศึกษาในอนาคตเพื่อสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า การบริโภคปลาอาจปรับปรุงสุขภาพจิตยังคงจำกัด การศึกษาปัจจุบันของการประเมินความถี่ต่ำของการบริโภคปลาเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับอารมณ์ซึมเศร้า .รวมเป็นผู้ใหญ่จากอายุ 25 – 74 ปี ตรวจสอบใน 1971 – 1975 เป็นฐานแรกของการสำรวจสุขภาพและโภชนาการ การติดตามศึกษา ความถี่ของการรับประทานปลาที่ 0 ได้โดยใช้แบบสอบถามความถี่อาหาร 3 . อารมณ์ซึมเศร้าอย่างรุนแรง ( SDM ) หมายถึง ศูนย์ระบาดวิทยาภาวะซึมเศร้าคะแนน≥ 22 หรือการต่อต้าน ดีเปรสชัน .หลังจากเฉลี่ย 10.6 ปี การติดตามของคน ( n = 2039 ) , ร้อยละของบุคคลกับ SDM ได้ก็ตาม เมื่อเทียบกับผู้บริโภคบ่อย ( มากกว่าหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ ) , ราคาอัตราส่วน ( ORS ) 1.43 ( 95% CI = 0.66 ) 3.11 ) และ 2.08 ( 1.08 และ 4.09 ตามลำดับสำหรับผู้ชายกินปลาสัปดาห์ละครั้ง และน้อยกว่า 1 ครั้งต่อสัปดาห์ ( P = 0.03 แนวโน้ม ) ตรี ( n = 3029 )the เพื่อค้น with ของ sdm was 17.89 % . โดย ORS 1 ( อ้างอิง ) 0.91 ( 0.68 ) 1.22 ) และ 1.15 ( 0.83 ( 1.59 ) ตามลำดับสำหรับผู้หญิงที่กินปลามากกว่าหนึ่งครั้งและน้อยกว่าสัปดาห์ละครั้ง ประมาณการเหล่านี้ได้มาจากการชี้วัดของการกีดกันทางสังคม และโรคทางกายภาพที่สำคัญผลการศึกษาสรุปได้ว่า อิสระจากการกีดกันทางสังคมและทางกายภาพของโรค การบริโภคปลาต่ำเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับ sdm ในหมู่มนุษย์ studies ไม่ได้แม้กระทั่งไม่ confirm findings ชุมพร ( elucidate mechanisms for the difference ปล่อยกลิ่น ( .