“...... What. Again?”She already th

“...... What. Again?”


She already thanked him earlier. Suimei thought weirdly about her repeating words, but there was a calm but embarrassed voice that followed up.


“Just before. When you said you came to save me, I was very happy. So…..”


“Ah, okay…..”


“Thanks.”


“Y, yea…. It was nothing that my lady needs to thank me for.”


Due to Lefille’s serious tone, a rare respectful way of speech popped out from Suimei. It was pretty embarrassing to hear her say it again ― but thinking back, what he said when facing Rajas and talking to her was all very embarrassing stuff.


Uwaaaaahhhh― ……


What I chased after. The association’s philosophy and father’s wish. My way of saving people. The self-righteousness. It was the atmosphere. It was the atmosphere’s fault. It was the atmosphere’s fault that he blurted it all out. That was right.


He simply needed to think of them like that and forget it ever happened.


Suimei thought like that shook his head vigorously. When Suimei began to avoid facing the reality, Lefille spoke with resolve-filled voice.


“Thanks to you, I could find courage. I’m not going to give up and walk on my own path properly. Well, getting stronger and fighting mazokus won’t change.”


….. She seemed to have recovered her broken heart. It was fortunate that she managed to suppress her despair.


When Suimei looked up into the sky without saying anything, Lefille spoke in curious tone.


“..... What is it?”


“Hmm? Ah, I think that’s good as well.”


“I won’t give up anymore. I’m going to try my best to the end no matter what. You taught me that.”


To the girl speaking such embarrassing words with a straight face, Suimei spoke with self-deprecating tone.


“Stop it. I copied those words from someone else.”


“Copied?”

“Yea, I was scolded by someone extremely strong before. I heard it then.”


That was right. I knew what it was like to be denied. Having to hear it from someone strong felt as if the entire world was denying me. When stuck in that difficult situation, when I hesitated in my heart, there was a man who pointed out that my dream didn’t exist behind me. That was right―


“You met a good person.”


“No, I thought he was out of his mind at the time. Well, I thank him nonetheless, but he’s fundamentally evil.”


Lefille thought of those words as a story. A surprised “eh…..” sound could be heard.


That was right. That man who said those words only ever laughed at others dreams. He was the kind of a man who appeared out of nowhere in crucial moments to applaud and interrupt. He probably thought it wouldn’t be fun to have the person he was watching die.


That was why, that was why back then, he said something like that…..


“..... But his words back then, he probably meant it.”


“You seem confused yourself.”


“Is that so.”


“Fufufu…..”


What was so funny? Lefille suddenly smiled a little. The conversation partner smiled so warmly at the end of the story, it felt as if being treated like a child and a little unpleasant ― but it was fortunate to just be able to listen to her warm voice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

“...... อะไรนะ อีก"เธอได้ขอบคุณเขาก่อนหน้านี้ Suimei คิดว่า วิจิตรพิสดารเกี่ยวกับคำซ้ำของเธอ แต่มีเสียงสงบ แต่อายที่ตามมาด้วย"เพียงก่อนนั้น เมื่อคุณกล่าวว่า ท่านได้มาช่วยฉัน ฉันมีความสุขมาก ดังนั้น...""อา โอเค...""ขอบคุณ""Y ใช่... มันเป็นอะไรที่ผู้หญิงต้องขอขอบคุณสำหรับฉัน"เนื่องจากเสียงจริงจังของ Lefille หายากเคารพวิถีพูดโผล่ออกจาก Suimei มันก็น่าอายสวยได้ยินเธอพูดอีก―แต่คิดกลับ ว่า เขากล่าวว่า เมื่อหัน Rajas และพูดคุยกับเธอเป็นสิ่งน่าอายมากUwaaaaahhhh― ...สิ่งที่ผมไล่หลัง ของสมาคมปรัชญาและพ่อของ ของฉันวิธีการออมของประชาชน Self-righteousness มันเป็นบรรยากาศ มันเป็นบรรยากาศบกพร่อง มันเป็นบรรยากาศบกพร่องให้เขา blurted มันออกทั้งหมด ที่ถูกต้องเขาเพียงแค่ต้องการคิดของพวกเขาเช่นนั้น และลืมมันเคยเกิดขึ้นSuimei คิดว่า ส่ายหัวแรง ๆ เมื่อ Suimei เริ่มที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญกับความจริง Lefille พูด ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยการแก้ไข"ขอบคุณคุณ ฉันพบความกล้าหาญ ฉันจะไม่ยอมแพ้ และเดินบนเส้นทางของตัวเองอย่างถูกต้อง ดี mazokus แข็งแรง และต่อสู้การเดินทางจะไม่เปลี่ยนแปลง"….. เธอดูเหมือนจะมีการกู้คืนของเธอหัก ก็โชคดีว่า เธอจัดการที่จะระงับความสิ้นหวังของเธอเมื่อ Suimei มองขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยไม่พูดอะไร Lefille พูดในโทนที่อยากรู้อยากเห็น“..... What is it?”“Hmm? Ah, I think that’s good as well.”“I won’t give up anymore. I’m going to try my best to the end no matter what. You taught me that.”To the girl speaking such embarrassing words with a straight face, Suimei spoke with self-deprecating tone.“Stop it. I copied those words from someone else.”“Copied?”“Yea, I was scolded by someone extremely strong before. I heard it then.”That was right. I knew what it was like to be denied. Having to hear it from someone strong felt as if the entire world was denying me. When stuck in that difficult situation, when I hesitated in my heart, there was a man who pointed out that my dream didn’t exist behind me. That was right―“You met a good person.”“No, I thought he was out of his mind at the time. Well, I thank him nonetheless, but he’s fundamentally evil.”Lefille thought of those words as a story. A surprised “eh…..” sound could be heard.That was right. That man who said those words only ever laughed at others dreams. He was the kind of a man who appeared out of nowhere in crucial moments to applaud and interrupt. He probably thought it wouldn’t be fun to have the person he was watching die.That was why, that was why back then, he said something like that…..“..... But his words back then, he probably meant it.”“You seem confused yourself.”“Is that so.”“Fufufu…..”

What was so funny? Lefille suddenly smiled a little. The conversation partner smiled so warmly at the end of the story, it felt as if being treated like a child and a little unpleasant ― but it was fortunate to just be able to listen to her warm voice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" . . . . . . . อะไร อีกแล้วเหรอ ? "เธอขอบคุณเขาก่อนหน้านี้ suimei ความคิดแปลกๆเกี่ยวกับเธอย้ำคำ แต่ก็สงบแต่อายเสียงที่ตามขึ้นมา" ก่อน เมื่อคุณบอกว่าคุณมาเพื่อช่วยฉัน ฉันมีความสุขมาก ดังนั้น . . . . "" อ่า . . . โอเค . . . . "" ขอบคุณ " ." Y . . . . . . . . . มันไม่มีอะไรที่ท่านหญิงต้องขอบคุณฉันสำหรับเนื่องจาก lefille พูดจริงโทน , ทางที่เคารพที่หายากในการพูดโผล่ออกมาจาก suimei . มันค่อนข้างน่าอายที่จะได้ยินเธอพูดมันอีกครั้งผมอยากแต่คิดกลับ สิ่งที่เขาพูดเมื่อเจอราจัสและพูดกับเธออย่างน่าอายน่ะuwaaaaahhhh ผมอยาก . . . . . . .ที่ฉันไล่ตาม . ปรัชญาของสมาคม และความปรารถนาของพ่อ วิธีที่ฉันช่วยชีวิตคน ตนเองชอบธรรม มันเป็นบรรยากาศ มันเป็นบรรยากาศนะคะ มันเป็นบรรยากาศที่เขาพูดมันผิดหมด ที่ถูกเขาก็ต้องคิดแบบนี้ และลืมว่าเกิดอะไรขึ้นsuimei คิดเหมือนที่ส่ายหัวอย่างแข็งขัน เมื่อ suimei เริ่มหลีกเลี่ยง การเผชิญหน้ากับความเป็นจริง lefille พูดดีเต็มเสียง" ขอบคุณนะ , ฉันสามารถค้นหาความกล้าหาญ ผมจะไม่ยอมแพ้ เดินบนเส้นทางของตัวเอง อย่างถูกต้อง อืม จะเข้มแข็งและต่อสู้ mazokus ไม่เปลี่ยน ". . . . . ดูเหมือนว่าเธอจะคืนหัวใจที่แตกสลายของเธอ โชคดีที่เธอจัดการเพื่อปราบปรามความสิ้นหวังของเธอเมื่อ suimei มองขึ้นสู่ท้องฟ้า โดยไม่พูดอะไร lefille พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย" . . . . . มันคืออะไร ? "" หืม ? อ่า ฉันคิดว่ามันดีเหมือนกัน "" ผมจะไม่ยอมแพ้อีกแล้ว ผมจะทำให้ดีที่สุดให้จบ ไม่ว่ายังไงก็ตาม คุณสอนฉันว่า .กับผู้หญิงที่พูดคำพูดน่าอายด้วยใบหน้าตรง suimei พูดกับตนเอง deprecating โทน" หยุดเถอะ ผมคัดลอกคำพูดเหล่านั้นจากคนอื่น ." คัดลอก ? "" เออ ฉันก็โดนคนที่แข็งแรงมากก่อน ฉันได้ยินมันแล้ว "ที่ถูก ฉันรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นเหมือนจะปฏิเสธ ได้ยินจากคนที่แข็งแรง รู้สึกราวกับว่า โลกทั้งหมดได้ปฏิเสธฉัน เมื่อติดอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เมื่อผมลังเลในใจ มีคนชี้ให้เห็นว่าฝันของฉันไม่ได้อยู่ข้างหลังฉัน นั่นใช่ผมอยาก" คุณได้พบคนที่ดี . "" ไม่ ฉันคิดว่าเขาออกจากใจของเขาในเวลา ฉันขอบคุณเขาก็ตาม แต่เขาเป็นปีศาจ "lefille คิดว่าคำพูดนั้นเป็นเรื่อง แปลกใจ " เอ๋ . . . . " เสียงอาจจะได้ยินที่ถูก คนที่พูดว่าคำพูดเหล่านั้นเท่านั้นที่เคยหัวเราะเยาะคนอื่นฝัน เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ปรากฏออกจากไม่มีที่ไหนเลยในช่วงเวลาสําคัญที่จะปรบมือและขัดจังหวะ เขาอาจจะคิดว่ามันคงจะสนุกที่จะได้คนที่เขากำลังจะตายนั่นคือเหตุผลว่าทำไมในตอนนั้น เขาพูดประมาณว่า . . . . ." . . . . . แต่คำพูดของเขากลับ เขาคงหมายถึง " ." คุณดูสับสนในตัวเอง "" งั้นเหรอ "" fufufu . . . . "ตลกอะไรนักหนา ? lefille ก็ยิ้มเล็กน้อย คู่สนทนายิ้มอย่างอบอุ่นในตอนท้ายของเรื่อง มันรู้สึกว่าถ้าทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่ผมอยากแต่มันโชคดีที่แค่ได้ฟังเสียงอันอบอุ่นของเธอ