Cultivar Madison had greater reduct

Cultivar Madison had greater reduction in
leaf numbers due to salinity after 8 weeks of
salt treatment (Table 2). However, leaf
number of Madison was higher than cv P29
at all levels of salinity but its total leaf area
was less than P29. Therefore, it can be
concluded that Madison genetically
produces more, but smaller, leaves. The
results show that the leaf number was less
affected than leaf area by salinity. It
suggested that most of the reduction in plant
leaf area due to salinity was caused by the
inhibition of leaf expansion. This is
consistent with the result of previous
research, which showed that high levels of
salinity decreased leaf area due to a
combination of a decrease in cell number
and cell size (De-Herralde et al., 1998).
Witkwski and Lamont (1991) reported that
plants might reduce water loss by reducing
their evaporation surface. Therefore, leaves
tend to be smaller and thicker in saline
conditions.
Salt stress significantly reduced dry matter
production (Table 3). Total plant dry matter
at the highest salinity (350 mM) was
decreased by 50.6% (mean of both cvs)
compared to dry matter of non-stressed
plants after 8 weeks of salinity treatment. At
the highest salinity, cv P29 had greater dry
weight than Madison. Shoot dry weight was
significantly reduced by salinity. Shoot dry
weight at the highest salinity (350 mM)
decreased by 43.55% (mean of 2 cvs)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พันธุ์เมดิสันมีมากขึ้นในการลดจำนวนใบเนื่องจากการความเค็มหลังจาก 8 สัปดาห์ของการรักษาเกลือ(ตารางที่ 2) แต่ใบจำนวนเมดิสันสูงกว่า P29 พันธุ์ในทุกระดับของความเค็มแต่พื้นที่ใบรวมน้อยกว่า P29 ดังนั้นจึงสามารถสรุปได้ว่าเมดิสันพันธุกรรมผลิตมากขึ้นแต่มีขนาดเล็กกว่าใบ ผลแสดงให้เห็นว่าจำนวนใบน้อยได้รับผลกระทบกว่าพื้นที่ใบโดยความเค็ม มันชี้ให้เห็นว่าส่วนใหญ่ของการลดลงในโรงงานพื้นที่ใบเนื่องจากการความเค็มได้ที่เกิดจากการยับยั้งการขยายตัวของใบ นี่คือความสอดคล้องกับผลจากการที่ก่อนหน้านี้การวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าระดับสูงของความเค็มลดลงพื้นที่ใบเกิดจากการรวมกันของการลดลงของจำนวนเซลล์และขนาดของเซลล์(De-Herralde et al., 1998). Witkwski และมอนต์ (1991) รายงานว่าพืชอาจลดการสูญเสียน้ำโดยการลดพื้นผิวการระเหยของพวกเขา ดังนั้นใบมีแนวโน้มที่จะมีขนาดเล็กและหนาในน้ำเกลือเงื่อนไข. ความเครียดเกลือลดลงอย่างมีนัยสำคัญแห้งผลิต (ตารางที่ 3) รวมพืชแห้งที่ความเค็มสูงสุด (350 มิลลิเมตร) ได้ลดลง50.6% (ค่าเฉลี่ยของพันธุ์ทั้งสอง) เมื่อเทียบกับน้ำหนักแห้งของการไม่เน้นพืชหลังจาก 8 สัปดาห์ของการรักษาความเค็ม ที่ความเค็มสูงสุด P29 พันธุ์แห้งมากขึ้นมีน้ำหนักกว่าเมดิสัน ยิงน้ำหนักแห้งได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญโดยความเค็ม ยิงแห้งน้ำหนักที่ความเค็มสูงสุด (350 มิลลิเมตร) ลดลง 43.55% (ค่าเฉลี่ยของ 2 CVS)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พันธุ์เมดิสันได้ลดมากกว่า
ตัวเลขใบเนื่องจากความเค็มของเกลือ หลังจากสัปดาห์ที่ 8
( ตารางที่ 2 ) อย่างไรก็ตาม จำนวนใบ
ของเมดิสันสูงกว่าพันธุ์ p29
ในทุกระดับความเค็มแต่
พื้นที่ใบทั้งหมดของน้อยกว่า p29 . ดังนั้นจึงสามารถสรุปได้ว่าพันธุกรรม

เมดิสันผลิตมากขึ้น แต่เล็กกว่า ใบ
ผลการทดลองแสดงให้เห็นว่าจำนวนใบน้อย
พื้นที่ได้รับผลกระทบกว่าใบโดยความเค็ม ครับผมแนะนำว่าส่วนใหญ่ของการลดพื้นที่ใบพืช
เนื่องจากความเค็มจาก
การยับยั้งการขยายตัวของใบ นี่คือ
สอดคล้องกับผลการวิจัยก่อนหน้านี้
ซึ่งพบว่าระดับความเค็มลดลง เนื่องจากพื้นที่ใบ

รวมกันเพื่อลดจำนวนเซลล์และเซลล์ขนาด
( เดอ herralde et al . , 1998 ) .
และ witkwski Lamont ( 1991 ) รายงานว่า
พืชอาจลดการสูญเสียน้ำ โดยการลดการระเหย
ผิวของพวกเขา ดังนั้นใบ
มีแนวโน้มที่จะมีขนาดเล็กลง และข้นในสภาพดินเค็ม
.
ความเครียดเกลือลดการผลิตเรื่อง
บริการ ( ตารางที่ 3 ) ต้น น้ำหนักแห้ง
ที่ความเค็มสูงสุด ( 350 มม. ) คือ
ลดลงร้อยละ 50.6 ( หมายถึงทั้ง CVS )
เมื่อเทียบกับน้ำหนักแห้งไม่เครียด
พืชหลังจาก 8 สัปดาห์ และการรักษา ที่
ความเค็มสูงสุด , CV p29 มีมากขึ้นบริการ
น้ำหนัก เมดิสัน ยิง น้ำหนักแห้ง
ลดลงอย่างมาก โดยความเค็ม ยิงน้ำหนักแห้ง
ที่ความเค็มสูงสุด ( 350 มม. )
ลดลง 43.55 % ( หมายถึง 2 CVS )