He came into the room to shut the w

He came into the room to shut the windows while we were still in bed and I saw he looked ill. He was shivering, his face was white, and he walked slowly as though it ached to move.
"What's the matter, Schatz?"
"I've got a headache."
"You better go back to bed."
"No. I'm all right."
"You go to bed. I'll see you when I'm dressed."
But when I came downstairs he was dressed, sitting by the fire, looking a very sick and miserable boy of nine years. When I put my hand on his forehead I knew he had a fever.
"You go up to bed," I said, "you're sick."
"I'm all right," he said.
When the doctor came he took the boy's temperature.
"What is it?" I asked him.
"One hundred and two."
Downstairs, the doctor left three different medicines in different colored capsules with instructions for giving them. One was to bring down the fever, another a purgative, the third to overcome an acid condition. The germs of influenza can only exist in an acid condition, he explained. He seemed to know all about influenza and said there was nothing to worry about if the fever did not go above one hundred and four degrees. This was a light epidemic of flu and there was no danger if you avoided pneumonia.
Back in the room I wrote the boy's temperature down and made a note of the time to give the various capsules.
"Do you want me to read to you?"
"All right. If you want to," said the boy. His face was very white and there were dark areas under his eyes. He lay still in the bed and seemed very detached from what was going on.
I read aloud from Howard Pyle's Book of Pirates; but I could see he was not following what I was reading.
"How do you feel, Schatz?" I asked him.
"Just the same, so far," he said.
I sat at the foot of the bed and read to myself while I waited for it to be time to give another capsule. It would have been natural for him to go to sleep, but when I looked up he was looking at the foot of the bed, looking very strangely.
"Why don't you try to go to sleep? I'll wake you up for the medicine."
"I'd rather stay awake."
After a while he said to me, "You don't have to stay in here with me, Papa, if it bothers you."
"It doesn't bother me."
"No, I mean you don't have to stay if it's going to bother you."
I thought perhaps he was a little lightheaded and after giving him the prescribed capsules at eleven o'clock I went out for a while.
It was a bright, cold day, the ground covered with a sleet that had frozen so that it seemed as if all the bare trees, the bushes, the cut brush and all the grass and the bare ground had been varnished with ice. I took the young Irish setter for a little walk up the road and along a frozen creek, but it was difficult to stand or walk on the glassy surface and the red dog slipped and slithered and I fell twice, hard, once dropping my gun and having it slide away over the ice.
We flushed a covey of quail under a high clay bank with overhanging brush and I killed two as they went out of sight over the top of the bank. Some of the covey lit in trees, but most of them scattered into brush piles and it was necessary to jump on the ice-coated mounds of brush several times before they would flush. Coming out while you were poised unsteadily on the icy, springy brush they made difficult shooting and I killed two, missed five, and started back pleased to have found a covey close to the house and happy there were so many left to find on another day.
At the house they said the boy had refused to let any one come into the room.
"You can't come in," he said. "You mustn't get what I have."
I went up to him and found him in exactly the position I had left him, white-faced, but with the tops of his cheeks flushed by the fever, staring still, as he had stared, at the foot of the bed.
I took his temperature.
"What is it?"
"Something like a hundred," I said. It was one hundred and two and four tenths.
"It was a hundred and two," he said.
"Who said so?"
"The doctor."
"Your temperature is all right," I said. "It's nothing to worry about."
"I don't worry," he said, "but I can't keep from thinking."
"Don't think," I said. "Just take it easy."
"I'm taking it easy," he said and looked straightahead. He was evidently holding tight onto himself about something.
"Take this with water."
"Do you think it will do any good?"
"Of course it will."
I sat down and opened the Pirate book and commenced to read, but I could see he was not following, so I stopped.
"About what time do you think I'm going to die?" he asked.
"What?"
"About how long will it be before I die?"
"You aren't going to die. What's the matter with you?"
"Oh, yes, I am. I heard him say a hundred and two."
"People don't die with a fever of one hundred and two. That's a silly way to talk."
"I know they do. At school in France the boys told me you can't live with forty-four degrees. I've got a hundred and two."
He had been waiting to die all day, ever since nine o'clock

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเข้ามาในห้องจะปิดหน้าต่างในขณะที่เรายังคงอยู่ในเตียงและฉันเห็นเขามองไม่ดี เขาได้รับการสั่นใบหน้าของเขาเป็นสีขาวและเขาเดินช้า ๆ ราวกับว่ามันปวดร้าวที่จะย้าย.
"มีอะไรเรื่อง Schatz?"
"ฉันมีอาการปวดหัว."
"คุณดีกว่ากลับไปที่เตียง."
"ไม่ใช่ฉัน 'm สิทธิทั้งหมด. "
" คุณจะไปนอน. ฉันจะเห็นคุณเมื่อฉันแต่งตัว. "
แต่เมื่อผมมาที่ชั้นล่างเขาแต่งตัวนั่งด้วยไฟที่กำลังมองหาเด็กผู้ชายมากป่วยและความสุขของเก้าปี เมื่อฉันใส่มือของฉันบนหน้าผากของเขาผมรู้ว่าเขามีไข้.
"คุณขึ้นไปนอน" ผมพูดว่า "คุณป่วย."
"ฉันต้องทั้งหมด" เขากล่าว.
เมื่อแพทย์มาเขาเอา อุณหภูมิของเด็ก.
"มันคืออะไร?" ฉันถามเขาว่า.
"หนึ่งร้อยสอง."
ชั้นล่างแพทย์ซ้ายสามยาแตกต่างกันในแคปซูลสีที่แตกต่างกับคำแนะนำสำหรับการให้พวกเขา หนึ่งคือเพื่อนำมาลงไข้อีกยาถ่ายที่สามที่จะเอาชนะสภาพเป็นกรด เชื้อโรคของโรคไข้หวัดใหญ่สามารถอยู่ในสภาพกรดเขาอธิบาย ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับไข้หวัดใหญ่และกล่าวว่ามีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับถ้าไข้ไม่ได้ไปเหนือ 104 องศา นี่คือการแพร่ระบาดของแสงของโรคไข้หวัดและมีอันตรายไม่ถ้าคุณหลีกเลี่ยงโรคปอดบวม.
ย้อนกลับไปในห้องที่ผมเขียนอุณหภูมิของเด็กลงและทำบันทึกของเวลาที่จะให้แคปซูลต่างๆ.
"คุณต้องการให้ฉันไปอ่านให้คุณ? "
" สิทธิทั้งหมด. ถ้าคุณต้องการที่จะ "เด็กกล่าวว่า ใบหน้าของเขาขาวมากและมีพื้นที่คล้ำใต้ดวงตาของเขา เขายังคงวางอยู่บนเตียงและดูเหมือนแฝดมากจากสิ่งที่เกิดขึ้น.
ผมอ่านออกเสียงจากหนังสือฮาวเวิร์ด Pyle ของโจรสลัด; แต่ผมก็เห็นว่าเขาไม่ได้ดังต่อไปนี้คือสิ่งที่ผมได้อ่าน.
"คุณรู้สึกอย่างไร, Schatz?" ฉันถามเขาว่า.
"เพียงเดียวกันเพื่อให้ห่างไกล" เขากล่าว.
ฉันนั่งอยู่ที่เท้าของเตียงและอ่านให้กับตัวเองในขณะที่ฉันรอว่ามันจะเป็นเวลาที่จะให้แคปซูลอีก ก็จะได้รับตามธรรมชาติสำหรับเขาที่จะไปนอน แต่เมื่อผมมองขึ้นไปที่เขากำลังมองที่เท้าของเตียงที่กำลังมองแปลกมาก.
"ทำไมคุณไม่ลองไปนอน? ฉันจะให้คุณตื่นขึ้นสำหรับ ยา. "
" ฉันอยากจะตื่นนอน. "
หลังจากที่ในขณะที่เขาพูดกับผมว่า" คุณไม่ได้ที่จะอยู่ในที่นี่กับฉัน Papa ถ้ามันรบกวนจิตใจคุณ. "
" มันไม่รำคาญฉัน "
" ไม่ฉันหมายความว่าคุณไม่ต้องอยู่ถ้ามันจะรบกวนคุณ. "
ผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะเป็นสติเล็กน้อยและหลังให้เขาแคปซูลที่กำหนดไว้ที่ 11:00 ผมก็ออกไปในขณะที่.
มันเป็น สดใสวันที่อากาศหนาวพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยลูกเห็บที่ได้แช่แข็งเพื่อให้มันดูราวกับว่าทุกเปลือยต้นไม้, พุ่มไม้, แปรงตัดหญ้าทั้งหมดและพื้นดินได้รับการเปลือยเงากับน้ำแข็ง ผมเอาหมาหนุ่มไอริชสำหรับการเดินเล็ก ๆ น้อย ๆ ขึ้นไปบนถนนและตามแช่แข็งลำห้วย แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะยืนหรือเดินบนพื้นผิวแก้วและสุนัขสีแดงลื่น slithered และฉันลดลงสองครั้งอย่างหนักเมื่อวางปืนและของฉัน มีมันเลื่อนออกไปมากกว่าน้ำแข็ง.
เราล้าง Covey ของนกกระทาภายใต้ธนาคารดินสูงที่มีการยื่นแปรงและฉันฆ่าสองขณะที่พวกเขาออกไปจากสายตากว่าด้านบนของธนาคาร บางส่วนของ Covey ไฟต้นไม้ แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นกองกระจัดกระจายแปรงและมันก็เป็นสิ่งจำเป็นที่จะกระโดดขึ้นไปบนเนินน้ำแข็งเคลือบของแปรงหลายครั้งก่อนที่พวกเขาจะล้าง ออกมาขณะที่คุณกำลังทรงตัวโทงเทงบนน้ำแข็งแปรงสปริงพวกเขาทำให้การถ่ายภาพยากและฉันฆ่าสอง, เอียงไปทางห้าและเริ่มยินดีกลับไปได้พบ Covey ใกล้กับบ้านและมีความสุขมีหลายคนจึงออกไปหาในวันอื่น .
ที่บ้านของพวกเขากล่าวว่าเด็กได้ปฏิเสธที่จะให้คนใดคนหนึ่งเข้ามาในห้องได้.
"คุณไม่สามารถเข้ามา" เขากล่าว "คุณต้องไม่ได้รับสิ่งที่ฉันมี."
ฉันขึ้นไปบนเขาและพบว่าเขาในตรงตำแหน่งที่ฉันได้ทิ้งเขาขาวเผือด แต่มียอดแก้มของเขาล้างโดยไข้จ้องมองยังคงขณะที่เขามี จ้องมองที่เท้าของเตียง.
ฉันเอาอุณหภูมิของเขา.
"มันคืออะไร?"
"สิ่งที่ต้องการร้อย" ผมพูด มันเป็น 102 และ 4/10.
"มันเป็นร้อยสอง" เขากล่าว.
"ใครบอกว่าเหรอ?"
"หมอ."
"อุณหภูมิของคุณเป็นสิ่งที่ถูก" ผมพูด "มันไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับ."
"ฉันไม่ต้องกังวล" เขากล่าว " แต่ฉันไม่สามารถเก็บจากความคิด."
"อย่าคิดว่า" ฉันกล่าวว่า "ก็ให้ง่าย."
"ฉันใช้มันง่าย" เขากล่าวและมอง straightahead เขาเป็นคนที่เห็นได้ชัดว่าการถือครองแน่นลงบนตัวเองเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง.
"เวลานี้ด้วยน้ำ."
"คุณคิดว่าจะทำดีหรือไม่"
"แน่นอนมันจะ."
ผมนั่งลงและเปิดหนังสือโจรสลัดและเริ่มที่จะอ่าน แต่ฉัน จะได้เห็นว่าเขาไม่ได้ดังต่อไปนี้เพื่อให้ฉันหยุด.
"เกี่ยวกับสิ่งที่เวลาที่คุณคิดว่าฉันจะตาย?" เขาถาม.
"คืออะไร"
"เกี่ยวกับระยะเวลามันจะเป็นก่อนที่ฉันจะตาย?"
"คุณจะไม่ได้ไปตาย. เป็นอะไรกับคุณ?"
"โอ้ใช่ฉัน. ฉันได้ยินเขาพูดร้อย สอง. "
" คนไม่ตายด้วยอาการไข้ของ 102. ที่เป็นวิธีที่โง่ที่จะพูดคุย. "
" ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่. ที่โรงเรียนในฝรั่งเศสเด็กชายบอกผมว่าคุณไม่สามารถมีชีวิตอยู่กับสี่สิบสี่องศา . ฉันมีร้อยสอง. "
เขาได้รับการรอความตายทุกวันนับตั้งแต่ 9:00

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเดินเข้าไปในห้องเพื่อปิด Windows ในขณะที่เรายังอยู่ในเตียงและฉันได้เห็นเขาดูป่วย เขาตัวสั่น ใบหน้าของเขาขาว เขาเดินอย่างช้าๆ ราวกับว่า มันเจ็บปวดที่จะย้าย" เป็นอะไรไป แช็ตส์ ?" ฉันปวดหัว "" นายควรกลับไปนอน "" ไม่ครับ ผมไม่เป็นไร "" คุณไปที่เตียง แล้วเจอกันเมื่อฉันแต่งตัว " .แต่เมื่อผมลงมาข้างล่างเขาก็แต่งตัว นั่งผิงไฟ มองหามากป่วยและอนาถเด็กชายวัยเก้าปี เมื่อฉันใส่มือของฉันบนหน้าผากของเขา ฉันรู้ว่าเขามีไข้" คุณไปขึ้นเตียง " ผมพูดว่า " คุณกำลังป่วย "" ไม่เป็นไรครับ " เขากล่าวเมื่อหมอมาเขาเอาเด็ก ของอุณหภูมิ" มันคืออะไร ? " ฉันถามเขา" หนึ่งร้อยสอง”ข้างล่าง หมอไปสามที่แตกต่างกันในสีที่แตกต่างกันกับยาแคปซูล แนะนำให้พวกเขา หนึ่งคือล้มไข้อื่น ยาถ่าย ที่สามที่จะเอาชนะกรดไข เชื้อโรคไข้หวัดนก สามารถอยู่ได้ในภาวะกรด เขาอธิบาย เขาดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับไข้หวัดใหญ่และบอกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล ถ้าไข้ไม่ไปข้างบนหนึ่งร้อยสี่องศา นี่เป็นแสงของไข้หวัดใหญ่ระบาด และไม่มีอันตราย ถ้าคุณหลีกเลี่ยง ปอดบวมกลับเข้ามาในห้องที่ฉันเขียนอุณหภูมิของเด็กลง และทำให้บันทึกของเวลาเพื่อให้แคปซูลต่างๆ" เธออยากให้ฉันอ่านให้คุณ ?" ก็ได้ " ถ้าคุณต้องการ " เด็กชายว่า หน้าเขาขาวมากและมีพื้นที่มืดภายใต้ตา เขานอนนิ่งอยู่บนเตียง และท่าทางจะแยกออกจากสิ่งที่เกิดขึ้นผมอ่านออกเสียงจากฮาวเวิร์ด Pyle หนังสือโจรสลัด แต่ผมเห็นเขาไม่ปฏิบัติตามสิ่งที่ผมกำลังอ่าน" คุณจะรู้สึกอย่างไร แช็ตส์ ? ฉันถามเขา" เหมือนเดิมนะ " เขากล่าวผมนั่งที่ปลายเตียง และอ่านให้ตัวเองในขณะที่ฉันรอคอยให้เวลาเพื่อให้แคปซูลอื่น เป็นปกติที่เขาจะนอน แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา มองที่ปลายเตียง ดูแปลกๆ" ทำไมคุณไม่พยายามที่จะนอน ผมจะปลุกคุณขึ้นสำหรับยา ." ฉันอยากตื่นมากกว่า "หลังจากที่ในขณะที่เขาบอกว่า " คุณไม่ต้องอยู่ที่นี่กับฉัน พ่อ ถ้ามันรบกวนคุณ”" มันไม่ได้รบกวนฉัน" ไม่ ผมหมายถึงคุณไม่ต้องอยู่ที่นี่ ถ้าจะรบกวนคุณ”ฉันคิดว่าบางทีเขาค่อนข้างติ๊งต๊องและหลังให้เขาสั่งแคปซูลที่ 11 โมงผมออกไปสักครู่มันเป็นความสดใส เย็นวัน พื้นดินปกคลุมไปด้วยหิมะที่แข็งเพื่อให้มันดูเหมือนเป็นถ้าทั้งหมดเปลือยต้นไม้ , พุ่มไม้ , ตัดแปรง และหญ้าและพื้นดินเปล่ามีเงาน้ำแข็ง ผมเอาหมาไอริชหนุ่มๆเดินขึ้นถนนเลียบคลองแช่แข็ง แต่มันก็ยากที่จะยืนหรือเดินบนพื้นผิว เหลือบ และหมาแดงลื่นและที่มองผมตกสองครั้ง แข็ง เมื่อวางปืน และมี มันสไลด์ไปบนน้ำแข็งเราล้างฝูงนกกระทาภายใต้ธนาคารดินสูงยื่นแปรงและฉันฆ่าสองที่พวกเขาไปไกลลิบกว่าด้านบนของธนาคาร บางส่วนของหมู่ชน ไฟ ในต้นไม้ แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขากระจัดกระจายไปลุ้นและแปรงมันต้องกระโดดขึ้นไปบนเนินน้ำแข็งเคลือบแปรงหลายครั้งก่อนที่พวกเขาจะล้าง ออกมาขณะที่คุณกำลังทรงตัวเปะปะบนน้ำแข็ง , สปริงแปรงพวกเขาทำให้ยิงยาก และฆ่าสอง พลาด 5 และเริ่มกลับยินดีที่ได้พบฝูงใกล้ชิดกับบ้านและความสุขมีหลายด้านซ้ายจะพบในวันอื่นที่บ้านเค้าบอกว่าเด็กไม่ยอมให้ใครเข้ามาในห้อง" คุณไม่สามารถเข้ามาได้ " เขากล่าว คุณจะรับอะไรได้ "ฉันเดินขึ้นเขาและพบว่าเขาอยู่ในฐานะที่ฉันทิ้งเขา สีขาวต้องเผชิญ แต่ด้วยตัวของแก้มของเขาหน้าแดงด้วยเป็นไข้ มองยังไง เขาจ้องมองไปที่เท้าของเตียงผมเอาอุณหภูมิของเขา" มันคืออะไร ? "" ประมาณร้อย " มันคือหนึ่งร้อยสองและ 4 / 10 ." มันเป็นร้อยสอง " เขากล่าว" ใครว่างั้น ? "" หมอ "" อุณหภูมิของคุณก็ได้ " ผมพูด " มันไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับ . "" ผมไม่กังวล " เขากล่าว " แต่ฉันไม่สามารถเก็บจากการคิด”" ไม่คิดว่า " ฉันกล่าว แค่ทำให้มันง่าย ." ผมถ่ายง่าย " เขากล่าวและมอง straightahead . เขาคือถือไว้เองในบางเรื่อง" เอานี่ไปด้วยน้ำ”" คุณคิดว่าจะทำอะไรดี" แน่นอน "ฉันนั่งลงและเปิดโจรสลัดหนังสือ และเริ่มอ่าน แต่ผมก็เห็นเขาก็ไม่ตาม ก็เลยหยุด" คุณคิดว่าผมกำลังจะตาย เรื่องเวลาอะไร ? เขาถาม" อะไร ? "" พี่จะไปนานแค่ไหนก่อนฉันตาย ?" คุณไม่ได้กำลังจะตาย เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ?" อ้อ ใช่ ผมเอง ฉันได้ยินเขาพูดร้อยสอง "" คนไม่ตายด้วยพิษไข้ของหนึ่งร้อยสอง นั่นเป็นวิธีที่โง่ที่จะพูด . "" ผมรู้ว่าพวกเขาทำอะไร ที่โรงเรียนในฝรั่งเศส เด็กชายบอกว่าคุณไม่สามารถอยู่กับ 44 องศา ผมได้ร้อยสอง "เขารอที่จะตายทุกวัน ตั้งแต่เก้าโมง