The scholarly debate that has arise

The scholarly debate that has arisen regarding the relationship between Buddhism and ecology revolves around whether Buddhism promotes an environmentalist ethic and what the basis of such an ethic is within the religion.

Much of this debate has occurred on an abstract level, looking to the scriptures, such as the Pali canon, either
to uphold or to refute the idea that Buddhism supports environmentalism (e.g., Chatsumarn 1987, 1990; Harris 1991; Sponsel and Natadecha-Sponsel 1995; Thurman 1984).

Other work has focused on the forest monks of Thailand and Sri Lanka, meditation masters who emphasize a relationship between the Sangha (monkhood) and the forest but not the monks' involvement in explicit environmental activism (Chatsumarn 1990; Tambiah 1984; Taylor 1993a). A few studies examine the interaction between Buddhist principles and concepts of ecology; looking, for example, at the promotion of wildlife and plant conservation within temple grounds due to the Buddhist notion of preserving life generally (Pei 1985; Sponsel and Natadecha 1988).

While understanding the scriptural bases of ecology and how daily practice coincides with conservation is critical, for the most part these studies have not examined the conscious efforts of Buddhists to become actively engaged in dealing with the environmental crisis beyond the inherent connection between Buddhist teachings and nature.

This essay describes the response of a handful of Theravada Buddhist monks to the severe environmental crisis in Thailand and its impact on the lives of rural peoples.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การอภิปราย scholarly ที่เกิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาพุทธและนิเวศวิทยา revolves รอบว่าพระพุทธศาสนาส่งเสริมจริยธรรมนักการและพื้นฐานของจริยธรรมเป็นสิ่งที่อยู่ภายในศาสนาของการอภิปรายนี้เกิดในระดับนามธรรมการ ต้องการพระคัมภีร์ เช่นแคนนอนบาลี อย่างใดอย่างหนึ่งธำรง หรือโต้ความคิดที่ว่า พระพุทธศาสนาสนับสนุน environmentalism (เช่น Chatsumarn 1987, 1990 ห้อง 1991 Sponsel และ Natadecha-Sponsel 1995 เธอร์แมน 1984)งานอื่น ๆ ได้เน้นพระป่าของประเทศไทยและศรีลังกา ทำสมาธิแบบที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่าง Sangha (ออกบวช) และป่า แต่ไม่มีส่วนร่วมของพระสงฆ์ในการเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมอย่างชัดเจน (Chatsumarn 1990 Tambiah 1984 เทย์เลอร์ 1993a) บางการศึกษาตรวจสอบปฏิสัมพันธ์ระหว่างพุทธธรรมและแนวคิดของระบบนิเวศ ดู เช่น ส่งเสริมการอนุรักษ์สัตว์ป่าและพืชภายในบริเวณวัดเนื่องจากแนวคิดพุทธศาสนาเสียชีวิตโดยทั่วไปของ (พีอีไอ 1985 Sponsel และ Natadecha 1988)ขณะทำความเข้าใจเกี่ยวกับฐานว่านิเวศวิทยาและทุกวิธีปฏิบัติกรุณาอนุรักษ์สำคัญ ส่วนใหญ่ศึกษาเหล่านี้มีไม่ตรวจสอบความพยายามที่สติของพุทธจะกลายเป็นเน้นในการจัดการกับวิกฤตสิ่งแวดล้อมนอกเหนือจากการเชื่อมต่อโดยธรรมชาติระหว่างพุทธธรรมและธรรมชาติเรียงความนี้อธิบายการตอบสนองของหยิบพระภิกษุเถรวาทเกิดวิกฤตสิ่งแวดล้อมอย่างรุนแรงในประเทศไทยและผลกระทบในชีวิตของคนชนบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปรายทางวิชาการที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาพุทธและนิเวศวิทยาหมุนรอบไม่ว่าจะเป็นพุทธศาสนาส่งเสริมจริยธรรมสิ่งแวดล้อมและสิ่งที่เป็นพื้นฐานของจริยธรรมดังกล่าวอยู่ในศาสนา. มากของการอภิปรายนี้ได้เกิดขึ้นในระดับนามธรรมมองหาเพื่อพระคัมภีร์ เช่นภาษาบาลีวินัยอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะส่งเสริมหรือจะลบล้างความคิดที่ว่าพุทธศาสนาสนับสนุนสิ่งแวดล้อม (เช่น Chatsumarn 1987, 1990; แฮร์ริส 1991; Sponsel และ Natadecha-Sponsel 1995; เธอร์แมน 1984). การทำงานอื่น ๆ ได้มุ่งเน้นไปที่พระป่าแห่งประเทศไทย และศรีลังกาโทการทำสมาธิที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างพระสงฆ์ (บวช) และป่า แต่ไม่มีส่วนร่วมของพระสงฆ์ในการเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมอย่างชัดเจน (Chatsumarn 1990; Tambiah 1984; เทย์เลอร์ 1993a) การศึกษาน้อยตรวจสอบการทำงานร่วมกันระหว่างหลักการทางพุทธศาสนาและแนวคิดของระบบนิเวศ; มองเช่นที่โปรโมชั่นของสัตว์ป่าและพันธุ์พืชที่อยู่ในบริเวณวัดเนื่องจากความคิดทางพุทธศาสนาของการรักษาชีวิตโดยทั่วไป. (เป่ย 1985; Sponsel และ Natadecha 1988) ในขณะที่การทำความเข้าใจฐานคัมภีร์ของระบบนิเวศและวิธีการปฏิบัติในชีวิตประจำวันเกิดขึ้นพร้อมกับการอนุรักษ์เป็น ที่สำคัญส่วนใหญ่การศึกษาเหล่านี้ยังไม่ได้ตรวจสอบความพยายามของจิตสำนึกของชาวพุทธที่จะกลายเป็นส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการจัดการกับวิกฤตสิ่งแวดล้อมนอกเหนือจากการเชื่อมต่อโดยธรรมชาติระหว่างคำสอนทางพุทธศาสนาและธรรมชาติ. บทความนี้จะอธิบายถึงการตอบสนองในกำมือของพระสงฆ์เถรวาทจะ วิกฤตสิ่งแวดล้อมอย่างร้ายแรงในประเทศไทยและผลกระทบต่อชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในชนบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายทางวิชาการที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพระพุทธศาสนากับนิเวศวิทยา revolves รอบว่า พระพุทธศาสนาส่งเสริมจริยธรรมนักและสิ่งที่เป็นพื้นฐานของเรื่องจริยธรรมในศาสนา

มากของการอภิปรายนี้ได้เกิดขึ้นในระดับนามธรรม , ค้นหาพระคัมภีร์ เช่น บาลีเหมือนกัน
เพื่อรักษาหรือลบล้างความคิดที่ว่าพระพุทธศาสนาสนับสนุนด้านสิ่งแวดล้อม ( เช่น นาถฤดี เด่นดวง M 1987 , 1990 ; แฮร์ริส 1991 ; และ sponsel natadecha sponsel 1995 ; เธอร์แมน 1984 )

งานอื่นได้เน้นในป่าของพระสงฆ์ไทยและศรีลังกาวิปัสสนาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างพระสงฆ์ ( ลาสิกขา ) และป่าแต่ไม่ใช่พระสงฆ์มีส่วนร่วมในกิจกรรมด้านสิ่งแวดล้อมที่ชัดเจน ( นาถฤดี เด่นดวง M 1990 ; tambiah 1984 ; เทย์เลอร์ 1993a ) ไม่กี่การศึกษาศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างทางพุทธศาสนาและแนวคิดนิเวศวิทยา มอง ตัวอย่างเช่นที่โปรโมชั่นของสัตว์ป่า และพันธุ์พืช ภายในบริเวณวัด เนื่องจากทางความคิดรักษาชีวิตโดยทั่วไป ( เพ่ย 1985 ; sponsel และ natadecha 1988 )

ขณะที่ความเข้าใจฐานพระคัมภีร์ของนิเวศวิทยาและวิธีการปฏิบัติประจำวัน coincides กับการอนุรักษ์เป็นสําคัญส่วนใหญ่เหล่านี้มีการศึกษาไม่ตรวจสอบสติความพยายามของชาวพุทธที่จะเป็นอย่างในการจัดการกับวิกฤติสิ่งแวดล้อมนอกเหนือจากการเชื่อมต่อโดยธรรมชาติระหว่างศาสนาพุทธและธรรมชาติ

บทความนี้อธิบายถึงการตอบสนองของกำมือของชาวพุทธเถรวาทพระสงฆ์วิกฤติสิ่งแวดล้อมรุนแรงในประเทศไทยและผลกระทบต่อชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในชนบท .