Wordsworth’s I wandered Lonely as a

Wordsworth’s I wandered Lonely as a Cloud is a descriptive poem in which the author expresses the happiness he gets after enjoying the beauty of a great number of daffodils. He begins the poem by telling his loneliness. This solitude of his, however, is gradually lessened as he keeps on gazing the nice feature and movement of the daffodils. After describing how the blowing wind makes the flowers move, dance, and stretch continuously in an endless line along the bay, the poet states that whenever he feels sad, he will try to recollect the beauty of the daffodils in his mind. By doing this he will directly finds ‘the bliss of solitude’ which enables him to get happiness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wordsworth ของฉันได้เดินไปมาโลนลี่เป็นก้อนเมฆ ซึ่งผู้เขียนแสดงความสุขที่เขาได้รับหลังจากเพลิดเพลินกับความงามของจำนวนมากของแดฟโฟดิลส์กลอนอธิบาย เขาเริ่มต้นกลอนว่าความเหงาของเขา ความสันโดษนี้ของเขา อย่างไรก็ตาม จะค่อย ๆ น้อยเป็นเขาจะพร้อมในคุณสมบัติที่ดีและการเคลื่อนไหวของการแดฟโฟดิลส์ หลังจากอธิบายว่า ลมพัดทำให้ดอกไม้ย้าย เต้นรำ และที่ท้าทายอย่างต่อเนื่องในบรรทัดสิ้นสุดบนอ่าว กวีระบุว่า เมื่อใดก็ ตามที่รู้สึกเศร้า เขาจะพยายามฟื้นความจำของแดฟโฟดิลส์ในจิตใจของเขา โดยทำเช่น นี้เขาจะตรงค้นหา 'ความสุขของความสันโดษ"ซึ่งทำให้เขาได้รับความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเวิร์ดสเวิร์ลเดินเงียบเหงาราวกับเมฆเป็นบทกวีบรรยายที่เขียนเป็นการแสดงออกถึงความสุขที่เขาได้รับหลังจากที่เพลิดเพลินกับความงามของจำนวนมากของแดฟโฟดิ เขาเริ่มต้นบทกวีด้วยการบอกความเหงาของเขา ความสันโดษของเขานี้ แต่จะลดลงในขณะที่เขาค่อยๆช่วยในการจ้องคุณลักษณะที่ดีและการเคลื่อนไหวของแดฟโฟดิ หลังจากที่อธิบายถึงวิธีการทำให้ลมพัดดอกไม้ย้ายเต้นรำและยืดอย่างต่อเนื่องในสายที่ไม่มีที่สิ้นสุดพร้อมอ่าวกวีกล่าวว่าเมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกเศร้าที่เขาจะพยายามที่จะจำความงามของแดฟโฟดิในใจของเขา โดยทำเช่นนี้เขาจะโดยตรงพบว่า 'ความสุขของความเหงา' ซึ่งจะช่วยให้เขาได้รับความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวิร์ดสเวิร์ธคือผมเดินโดดเดี่ยวเป็นเมฆ เป็นกลอนที่ผู้เขียนบรรยายถึงความสุขที่เขาได้รับหลังจากเพลิดเพลินกับความงามของตัวเลขที่ดีของแดฟโฟดิล เขาเริ่มต้นบทกวีโดยบอกความเหงาของเขา นี้สันโดษของเขา แต่จะค่อยๆ ลดลงในขณะที่เขาเอาแต่จ้องคุณสมบัติที่ดีและการเคลื่อนไหวของแดฟโฟดิลหลังจากอธิบายวิธีการเป่าลมทำให้ดอกไม้ย้าย , เต้นรำ , และยืดอย่างต่อเนื่องในบรรทัดเจ็ดชั่วโคตรตามอ่าว นักกวี ระบุว่า เมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกเศร้า เขาพยายามจะจดจำความงดงามของดอกแดฟโฟดิลในจิตใจของเขา โดยการทำเช่นนี้เขาโดยตรงจะพบ ' ความสุขของความโดดเดี่ยว ' ซึ่งช่วยให้เขาได้รับความสุข