2.4 Updated Accounts of AVHAs the a

2.4 Updated Accounts of AVH
As the above concerns show, the self-monitoring orthodoxy is not entirely unproblematic.
At best, it needs to be supplemented; at worst, it needs to be abandoned altogether.
Contemporary research in voice hearing is starting to depart from this orthodoxy in
exciting ways. Although the pressure is coming from two very different sources, both
point towards something similar: namely, a need to account for the complexities, and
varieties, of the phenomena in question. In particular, we need to be wary of the
tendency to assume that all of the phenomena we call AVHs are one and the same
phenomenon, explainable in terms of an overarching model.
One source of change comes from theoretical neuroscience. A new framework
(see Clark 2013 for review) is viewing what the brain does in terms of
knowledge-driven prediction. This framework either subsumes (Fletcher and
Frith 2009) or dispenses with (Van Doorn et al. 2013; Adams et al. 2013)
self-monitoring. If hallucinations and other experiences in psychosis are taken
to involve errors in prediction, this has scope for explaining much more and to
do so in a more fine-grained way, incorporating cutting-edge neurobiological
(Corlett et al. 2010) and computational work (Friston 2010), and accommodating
person-specific influences, such as life context and personal history. Within
this framework, predictive processing can be disrupted in a number of ways, as
a result of a number of causes, with the potential to generate several variations
and subtypes of AVH and TI (Wilkinson 2014).
The other source of change comes from a renewed recognition of the
importance of first-person experience in understanding AVH (McCarthy-Jones
et al. 2014b; Sass 1994). Theorists in psychology and philosophy have been
interacting more with clinicians, patients and even activists to develop a closer
understanding of what it is like to hear a voice (e.g. Longden et al. 2012;
Woods et al. 2015) putting direct pressure on the need to recognise complexity
and heterogeneity in our understanding of psychosis. Not only are there the
commonly differentiated symptoms, but, within AVHs alone there is an overwhelming
degree of diversity. This has led many theorists to accept that, if
models that understand AVH in terms of misattributed inner speech are tenable,
they may only apply to a subset of experiences (Jones 2010). Along with
increasing recognition of voice hearing in the non-clinical population (Larøi
2012), this has led to a broader and richer view of hallucinations and other
abnormal experiences, and a renewed focus on revising standard models of
AVH and TI.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.4 ปรับปรุงบัญชีของ AVHเป็นความกังวลข้างต้นแสดง ออร์ทอดอกซ์ตรวจสอบเองไม่ unproblematic ทั้งหมดที่ดีที่สุด ต้องการเพื่อเสริม ที่เลวร้ายที่ มันต้องถูกยกเลิกทั้งหมดวิจัยร่วมสมัยในได้ยินเสียงเริ่มที่จะออกเดินทางจากออร์ทอดอกซ์นี้ในวิธีที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าความดันมาจากสองแหล่งแตกต่างกันมาก ทั้งสองชี้ไปทางสิ่งที่คล้ายกัน: คือ ต้องการ ความซับซ้อน และพันธุ์ ของปรากฏการณ์ในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เราต้องระวังตัวแนวโน้มที่จะสมมติว่าทั้งหมดของปรากฏการณ์ที่เราเรียกว่า AVHs เป็นหนึ่งเดียวปรากฏการณ์ ของเศรษฐกิจในแง่ของแบบจำลองยอดกล้องแหล่งหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงมาจากทฤษฎีประสาท กรอบใหม่(ดู 2013 คลาร์กสำหรับรีวิว) ดูสมองอะไรในแง่ของการคาดเดาความรู้ขับเคลื่อน กรอบนี้ทั้ง subsumes (เฟล็ทเชอร์ และฟริธ 2009) หรือกฏหรือด้วย (Van Doorn et al. 2013 อดัมส์ et al. 2013)ตรวจสอบตนเอง ถ้าถ่ายภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆ ในโรคจิตที่เกี่ยวข้องกับข้อผิดพลาดในการคาดเดา นี้มีขอบเขต สำหรับการอธิบายมาก และดังกล่าวในทางทรายแป้งละเอียดมาก เพจล้ำสมัย neurobiological(Corlett et al. 2010) และงานคำนวณ (Friston 2010), และรองอิทธิพลเฉพาะบุคคล เช่นบริบทชีวิตและประวัติส่วนตัว ภายในกรอบนี้ การประมวลผลระบบจะหยุดชะงักในหลายวิธี เป็นผลการค้นหาจำนวนของสาเหตุ ที่มีศักยภาพในการสร้างหลายรูปแบบและประเภทย่อยของ AVH และ TI (วิลกินสัน 2014)อื่น ๆ แหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงมาจากการรับรู้ต่ออายุของการความสำคัญของบุคคลประสบการณ์เข้าใจ AVH (McCarthy-โจนส์2014b; et al ทาง sass ที่ 1994) นักทฤษฎีจิตวิทยาและปรัชญาแล้วมีปฏิสัมพันธ์กับแพทย์ ผู้ป่วย และนักเคลื่อนไหวแม้จะพัฒนาใกล้ชิดมากขึ้นยินเสียง (เช่นเป็นผู้ et al. 2012 มันเป็นความเข้าใจป่า et al. 2015) วางความดันโดยตรงที่ต้องจดจำความซับซ้อนและ heterogeneity ในความเข้าใจของโรคจิต ไม่เพียงแต่ จะมีการอาการแตกต่างกัน แต่ ภายใน AVHs เพียงอย่างเดียวนั่นคือ กระทำระดับของความหลากหลาย นี้ได้นำทฤษฎีจำนวนมากยอมรับว่า ถ้ารูปแบบที่เข้าใจ AVH ในแง่ของเสียงภายใน misattributed จะปรองดองกันได้พวกเขาอาจใช้กับชุดย่อยของประสบการณ์ (โจนส์ 2010) เท่านั้น พร้อมกับเพิ่มการรับรู้ได้ยินเสียงในประชากรคลินิก (Larøi2012), นี้นำไปสู่มุมมองกว้างขึ้น และสมบูรณ์มากของภาพหลอนและอื่น ๆประสบการณ์ที่ผิดปกติ และมุ่งเน้นต่ออายุรูปแบบมาตรฐานของการแก้ไขAVH และ TI

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.4 บัญชี Updated ของ AVH
ในฐานะที่เป็นความกังวลดังกล่าวข้างต้นแสดงดั้งเดิมตรวจสอบตนเองไม่ได้อย่างสิ้นเชิง unproblematic.
ที่ดีที่สุดก็จะต้องมีการเสริม; ที่เลวร้ายที่สุดก็ต้องถูกยกเลิกไปโดยสิ้นเชิง.
ในปัจจุบันการวิจัยในการได้ยินเสียงเริ่มที่จะออกไปจากดั้งเดิมนี้ใน
วิธีที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าความดันมาจากสองแหล่งที่แตกต่างกันมากทั้งสอง
จุดต่อสิ่งที่คล้ายกัน: คือความต้องการที่จะบัญชีสำหรับความซับซ้อนและ
สายพันธุ์ของปรากฏการณ์ในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เราจะต้องระมัดระวังของ
แนวโน้มที่จะคิดว่าทั้งหมดของปรากฏการณ์ที่เราเรียก AVHs เป็นหนึ่งเดียวกัน
ปรากฏการณ์ที่อธิบายได้ในแง่ของรูปแบบการเสริมสร้าง.
แหล่งข่าวคนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงมาจากทฤษฎีประสาท กรอบการทำงานใหม่
(ดูคลาร์ก 2013 ความคิดเห็น) กำลังดูสิ่งที่สมองไม่ในแง่ของ
การทำนายความรู้เป็นตัวขับเคลื่อน กรอบนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง subsumes (เฟลทเชอร์และ
Frith 2009) หรือจะทำยังไงกับ (Van Doorn et al, 2013;.. อดัมส์ et al, 2013)
ตรวจสอบตนเอง หากภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆ โรคจิตจะถูกนำ
ไปเกี่ยวข้องกับความผิดพลาดในการทำนายนี้มีขอบเขตสำหรับการอธิบายมากขึ้นและจะ
ทำเช่นนั้นในทางที่ละเอียดมากกว่าการใช้มาตรการตัดขอบ neurobiological
(Corlett et al. 2010) และการทำงานของคอมพิวเตอร์ ( Friston 2010) และรองรับ
อิทธิพลคนที่เฉพาะเจาะจงเช่นบริบทชีวิตและประวัติส่วนตัว ภายใน
กรอบนี้การประมวลผลการทำนายสามารถจะหยุดชะงักในหลายวิธีที่เป็น
ผลมาจากหลายสาเหตุด้วยศักยภาพในการสร้างหลายรูปแบบ
และชนิดย่อยของ AVH และ TI (วิลกินสัน 2014).
แหล่งที่มาอื่น ๆ ของการเปลี่ยนแปลงมาจาก ต่ออายุการรับรู้ของ
ความสำคัญของประสบการณ์ครั้งแรกของคนในการทำความเข้าใจ AVH (แมคคาร์โจนส์
et al, 2014b. Sass 1994) ทฤษฎีทางจิตวิทยาและปรัชญาได้รับการ
มีปฏิสัมพันธ์มากขึ้นกับแพทย์ผู้ป่วยและแม้กระทั่งนักเคลื่อนไหวเพื่อพัฒนาใกล้ชิด
ความเข้าใจในสิ่งที่มันเป็นเหมือนได้ยินเสียง (เช่นนิกู et al, 2012;.
ป่า et al, 2015.) แรงกดดันโดยตรงต่อความจำเป็นในการ ที่จะยอมรับความซับซ้อน
และความแตกต่างในความเข้าใจของจิตของเรา ไม่เพียง แต่จะมี
อาการแตกต่างกันมาก แต่ภายใน AVHs เพียงอย่างเดียวมีการครอบงำ
ระดับความหลากหลาย นี้ได้นำทฤษฎีมากมายที่จะยอมรับว่าหาก
รูปแบบที่เข้าใจ AVH ในแง่ของการพูดภายใน misattributed มีความปรองดองกัน,
พวกเขาอาจจะนำไปใช้ส่วนหนึ่งของประสบการณ์ (โจนส์ 2010) พร้อมกับ
การเพิ่มการรับรู้ของการได้ยินเสียงในประชากรที่ไม่ใช่ทางคลินิก (Larøi
2012) นี้ได้นำไปสู่มุมมองที่กว้างขึ้นและยิ่งขึ้นของภาพหลอนและอื่น ๆ
ประสบการณ์ที่ผิดปกติและมุ่งเน้นการต่ออายุในการปรับรูปแบบมาตรฐานของการ
AVH และ TI

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.4 การปรับปรุงบัญชี avhเป็นข้อสงสัยข้างต้นแสดง , ตนเอง unproblematic ดั้งเดิมไม่ได้ทั้งหมด .ที่ดีที่สุด , มันต้องเพิ่มเติม ที่เลวร้ายที่สุด มันต้องทิ้งทั้งหมดในปัจจุบันการวิจัยในการได้ยินเสียง เริ่มออกเดินทางจากดั้งเดิมนี้วิธีการที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าแรงกดดันที่มาจากสองแหล่งที่แตกต่างกันมาก ทั้งจุดที่เหมือนกันคือ ต้องบัญชีสำหรับความซับซ้อนและพันธุ์ของปรากฏการณ์ในคำถาม โดยเฉพาะ เราต้องคุมของมีแนวโน้มที่จะคิดว่าทั้งหมดของปรากฏการณ์ที่เราเรียกว่า avhs เป็นหนึ่งเดียวกันปรากฏการณ์ที่อธิบายได้ในแง่ของการเสริมสร้างรูปแบบหนึ่งในแหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงที่มาจากทฤษฎีประสาทวิทยา . กรอบใหม่( เห็นคล้าก 2013 รีวิว ) ดูแล้วสมองไม่ในแง่ของความรู้ขับเคลื่อน พยากรณ์ กรอบให้ subsumes ( เฟลทเชอร์ และฟริท 2009 ) หรือ dispenses กับ ( รถตู้ Doorn et al . 2013 ; Adams et al . 2013 )การกำกับการแสดงออกของตน . ถ้าภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆในโรคจิตถ่ายที่เกี่ยวข้องกับข้อผิดพลาดในการคำนวณ ซึ่งมีขอบเขตสำหรับการอธิบายมากขึ้น และดังในทางที่ทันสมัย neurobiological ผสมผสานอย่างละเอียดมากขึ้น( corlett et al . 2553 ) และงานคอมพิวเตอร์ ( friston 2010 ) , และรองรับบุคคลที่มีอิทธิพลที่เฉพาะเจาะจงเช่นบริบทชีวิตและประวัติส่วนบุคคล ภายในกรอบนี้ กระบวนการพยากรณ์สามารถกระจัดกระจายในหลายวิธี เช่นผลของจำนวนของสาเหตุที่มีศักยภาพในการสร้างการเปลี่ยนแปลงหลาย ๆชนิดย่อยของและและ avh Ti ( Wilkinson 2014 )แหล่งที่มาอื่น ๆของการเปลี่ยนแปลงที่มาจากการรับรู้ของความสำคัญของประสบการณ์คนแรกในความเข้าใจ avh โจนส์ ( McCarthyet al . 2014b ; แซส 1994 ) นักทฤษฎีจิตวิทยาและปรัชญาได้โต้ตอบกับแพทย์ ผู้ป่วย และกิจกรรมเพื่อพัฒนา ใกล้ ๆความเข้าใจของสิ่งที่มันชอบที่จะได้ยินเสียง ( เช่นลองเดน et al . 2012 ;ป่า et al . 2015 ) แรงกดดันโดยตรงต่อความต้องการที่จะรับรู้ความซับซ้อนที่สามารถและในความเข้าใจของโรคจิต ไม่เพียงมีโดยทั่วไปอาการที่แตกต่าง แต่ภายใน avhs คนเดียว ไม่มียุ่งยากระดับของความหลากหลาย นี้ได้นำนักทฤษฎีหลายคนยอมรับว่า ถ้าแบบที่เข้าใจ avh ในแง่ของ misattributed ชั้นในได้พูด ,พวกเขาอาจใช้เฉพาะกับส่วนหนึ่งของประสบการณ์ ( โจนส์ 2010 ) พร้อมกับการเพิ่มการยอมรับของการได้ยินเสียงที่ไม่ใช่ทางคลินิกประชากร ( ลาร์ขึ้นผม2012 ) ทำให้เกิดมุมมองที่กว้างขึ้นและรวยของภาพหลอนและอื่น ๆประสบการณ์ที่ผิดปกติ และการมุ่งเน้นการปรับรุ่นมาตรฐานของavh และ TI .