that 100 hospital bed days per 100,

that 100 hospital bed days per 100,000 inhabitants per year
can be attributed to epistaxis, with an average hospitalisation
period of 2Æ8 days per patient (Nielsen et al. 2005). In
addition to treatment with nose packing, such patients are
often submitted to various nursing care regimes including bed
rest, which is based on the assumption that mobilisation
increases the risk of new bleeding episodes. Thus, bed rest
with visits to the bathroom as the only exception is the
standard regime in 11 of 16 ENT departments in Denmark
(Nielsen et al. 2005). Bed rest is also a frequent practice in
several ENT departments across Europe (S. Plontke,
M. Bunne & C. Raine, unpublished correspondence).
However, epistaxis patients submitted to hospital departments
are generally older persons with an average age of
67 years (unpublished observation on own patients). The
immobilisation of this age group sustains a comparatively
high risk of incurring several complications related to bed
rest. These include:
• constipation (Maaløe & Poulsen 2002);
• decrease in respiratory function with an increased risk of
pneumonia (Maaløe & Poulsen 2002);
• pressure ulcers (Gebhardt 2002, Lindholm 2005);
• thrombosis (Kristoffersen 1997, Partsch et al. 1997);
• degradation of bone and muscle tissue (Krølner & Toft
1983, Appell 1990, Bloomfield 1997, Maaløe & Poulsen
2002);
• urinary tract infection and stones (Maaløe & Poulsen
2002);
• psychological complications (Haug et al. 1993, Mirdal
1995, Kristoffersen 1996, 1997, Maaløe&Poulsen 2002).
Despite the short average length of hospitalisations, many
complicated cases require patients with recurrent bleeding
episodes to stay in hospital for one to two weeks,
consequently increasing the risk of bed rest complications.
Moreover, the frequent use of analgesics such as morphine
to reduce pain caused by nose packing further increases
these risks, which may develop concurrently. This point to a
need for additional efforts on the part of health care
professionals, including nursing staff, to handle complications.
Despite this problem, we have previously been unable
to identify any scientific documentation that bed rest does
reduce the risk of new bleeding episodes in epistaxis patients
(Nielsen et al. 2005). Our latest efforts include searches
in PubMed, Bibliotek.dk, CINAHL and in Svemed+ in
September 2008.
Objective
The objective of our study was to determine whether the
mobilisation of patients admitted to hospital for the treatment

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่ 100 วันนอนโรงพยาบาลต่อประชากร 100000 ต่อปี
สามารถบันทึก epistaxis กับ hospitalisation มีค่าเฉลี่ย
รอบระยะเวลาของวัน 2Æ8 ต่อผู้ป่วย (นีลเอ็ด al. 2005) ใน
นี้รักษาด้วยจมูกบันทึก ผู้ป่วยดังกล่าวมี
มักจะส่งให้พยาบาลดูแลระบอบรวมเตียง
ส่วนที่เหลือ ซึ่งเป็นตามสมมติฐานที่ว่าเปลี่ยนแปลง
เพิ่มความเสี่ยงของการมีเลือดออกตอนใหม่ ดัง เตียงเหลือ
ชมห้องน้ำเป็นข้อยกเว้นที่เดียวคือ
ระบอบมาตรฐานใน 11 16 แผนกเอนท์ในเดนมาร์ก
(นีลเอ็ด al. 2005) นอนพักผ่อนก็เป็นการปฏิบัติบ่อย ๆ ใน
แผนกเอนท์หลายทั่วยุโรป (Plontke s ได้,
& M. Bunne C. Raine ยกเลิกประกาศติดต่อ) .
อย่างไรก็ตาม epistaxis ผู้ป่วยส่งโรงพยาบาลแผนก
มีอายุเฉลี่ยของคนโดยทั่วไปเก่า
67 ปี (สังเกตประกาศในผู้ป่วยเอง)
Immobilisation ของกลุ่มอายุนี้ได้รับคำสั่งดีอย่างหนึ่ง
ความเสี่ยงสูงเกิดผลแทรกซ้อนต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเตียง
ส่วนที่เหลือ เหล่านี้รวมถึง:
•ท้องผูก (Maaløe & Poulsen 2002);
หายใจมีความเสี่ยงลดลง•
โรค (Maaløe & Poulsen 2002);
•ความดันแผลในปาก (Gebhardt 2002, Lindholm 2005);
•เลือด (Kristoffersen 1997, Partsch et al. 1997);
•การย่อยสลายของเนื้อเยื่อกระดูกและกล้ามเนื้อ (Krølner & Toft
1983, Appell 1990, 1997, Maaløe บลูมฟิลด์& Poulsen
2002);
•ติดเชื้อทางเดินปัสสาวะและหิน (Maaløe & Poulsen
2002);
•ภาวะแทรกซ้อนทางจิตวิทยา (Haug et al. 1993, Mirdal
1995, Kristoffersen 1996, 1997 Maaløe&Poulsen 2002) .
แม้ มีความยาวโดยเฉลี่ยสั้นของ hospitalisations หลาย
กรณีซับซ้อนต้องการผู้ป่วยที่ มีเลือดออกที่เกิดซ้ำ
ตอนพักในโรงพยาบาลหนึ่งถึงสองสัปดาห์,
จึง เพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนเหลือเตียง
Moreover ใช้เป็นยาแก้ปวดเช่นมอร์ฟีน
เพื่อลดอาการปวดที่เกิดจากการบันทึกเพิ่มเติมจมูก
ความเสี่ยงเหล่านี้ ซึ่งอาจพัฒนาพร้อม จุดนี้เป็น
ต้องพยายามเพิ่มเติมในส่วนของสุขภาพ
มืออาชีพ เจ้าหน้าที่พยาบาล รวมทั้งการจัดการกับภาวะแทรกซ้อน
แม้ปัญหานี้ เราได้ก่อนหน้านี้ไม่สามารถ
ระบุเอกสารทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ ที่เตียงเหลือไม่
ลดความเสี่ยงของตอนใหม่มีเลือดออกในผู้ป่วย epistaxis
(นีลเอ็ด al. 2005) ความพยายามล่าสุดของเรารวมถึงค้นหา
ใน PubMed, Bibliotek.dk, CINAHL และ Svemed ใน
กันยายน.
วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของเราคือการ กำหนดว่าการ
เปลี่ยนแปลงของผู้ป่วยที่รับการรักษาโรงพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

100 วันที่เตียงในโรงพยาบาลต่อ 100,000 คนที่อาศัยอยู่ในแต่ละปี
สามารถนำมาประกอบกับกำเดาที่มีในโรงพยาบาลเฉลี่ย
ของระยะเวลา2Æ8วันต่อผู้ป่วย (นีลเซ่นและคณะ. 2005) ใน
นอกเหนือไปจากการรักษาด้วยการบรรจุจมูกผู้ป่วยดังกล่าวจะถูก
ส่งมักจะแฝงเร้นพยาบาลต่างๆรวมทั้งเตียง
ส่วนที่เหลือซึ่งจะขึ้นอยู่บนสมมติฐานว่าการชุมนุม
จะเพิ่มความเสี่ยงของการมีเลือดออกตอนใหม่ ดังนั้นส่วนที่เหลือเตียง
ที่มีการเข้าชมห้องน้ำเป็นข้อยกเว้นเพียง แต่เป็น
ระบอบการปกครองที่เป็นมาตรฐานใน 11 จาก 16 แผนก ENT ในประเทศเดนมาร์ก
(นีลเซ่นและคณะ. 2005) ที่พักส่วนที่เหลือยังเป็นวิธีที่ใช้บ่อยใน
แผนกหูคอจมูกหลายทั่วยุโรป (เอส. Plontke,
เอ็มแอนด์ซี Bunne เรนจดหมายไม่ได้)
อย่างไรก็ตามผู้ป่วยกำเดาส่งไปยังหน่วยงานของโรงพยาบาล
โดยทั่วไปจะมีผู้สูงอายุที่มีอายุเฉลี่ย
67 ปี ( สังเกตไม่ได้ในผู้ป่วยเอง)
หยุดการเคลื่อนย้ายกลุ่มอายุนี้ sustains เปรียบเทียบ
ความเสี่ยงสูงที่เกิดขึ้นหลายโรคแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับเตียง
ส่วนที่เหลือ เหล่านี้รวมถึง:
•อาการท้องผูก (Maaløeแอนด์พูล 2002);
•การลดลงของการทำงานของระบบทางเดินหายใจที่มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของ
โรคปอดบวม (Maaløeแอนด์พูล 2002);
•แผลกดทับ (Gebhardt 2002 Lindholm 2005);
•การเกิดลิ่มเลือด (Kristoffersen 1997 Partsch ตอัล . 1997);
•การย่อยสลายของกระดูกและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ (Krølnerและเคหสถาน
1983 Appell 1990 Bloomfield 1997 Maaløeแอนด์พูล
2002);
•การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะและหิน (Maaløeแอนด์พูล
2002);
•ภาวะแทรกซ้อนทางจิตวิทยา (Haug ตอัล 1993 Mirdal
1995 Kristoffersen ปี 1996 ปี 1997 และMaaløeพูล 2002)
แม้จะมีความยาวเฉลี่ยสั้นของโรงพยาบาลหลาย
กรณีที่ซับซ้อนต้องใช้ผู้ป่วยที่มีเลือดออกเกิดขึ้นอีก
ตอนที่จะอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งถึงสองสัปดาห์,
จึงเพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนส่วนที่เหลือเตียง
นอกจากนี้การใช้งานบ่อยของยาแก้ปวดเช่นมอร์ฟีน
เพื่อลดอาการปวดที่เกิดจากจมูกบรรจุเพิ่มขึ้นต่อ
ความเสี่ยงเหล่านี้ซึ่งอาจมีการพัฒนาควบคู่กันไป ชี้ไปที่นี้
ต้องใช้ความพยายามเพิ่มเติมในส่วนของการดูแลสุขภาพ
มืออาชีพรวมทั้งเจ้าหน้าที่พยาบาลที่จะจัดการกับภาวะแทรกซ้อนที่
แม้จะมีปัญหานี้เราได้รับก่อนหน้านี้ไม่สามารถ
ที่จะระบุเอกสารทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ ที่ส่วนที่เหลือเตียงไม่
ลดความเสี่ยงของการมีเลือดออกตอนใหม่ใน ผู้ป่วยกำเดา
(นีลเซ่นและคณะ. 2005) ความพยายามล่าสุดของเรารวมถึงการค้นหา
ใน PubMed, Bibliotek.dk, Cinahl และใน Svemed + ใน
กันยายน 2008
วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของการศึกษาของเราก็คือการตรวจสอบว่า
การชุมนุมของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ 100 เตียงโรงพยาบาลวันต่อประชากรต่อปี 100000
สามารถประกอบกับเลือดกำเดากับระยะเวลาที่ hospitalisation
เฉลี่ย 2 กู้ 8 วันต่อผู้ป่วย ( Nielsen et al . 2005 ) นอกจากนี้การรักษาด้วยการบรรจุใน

จมูก ผู้ป่วยดังกล่าวมักจะเป็นระบบการพยาบาลต่าง ๆรวมทั้งเตียง
ส่วนที่เหลือซึ่งมีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐานว่า การระดม
เพิ่มความเสี่ยงของเอพเลือดใหม่ ดังนั้น นอนพักบนเตียง
เยี่ยมชมห้องน้ำเป็นข้อยกเว้นเท่านั้นคือ
มาตรฐานระบบ 11 จาก 16 หน่วยงานพยาบาลในเดนมาร์ก
( Nielsen et al . 2005 ) นอนพักบนเตียงก็ฝึกบ่อย ๆ ในแผนก หู คอ จมูก หลายทั่วยุโรป (

) s plontke bunne , &ซีเรนท์ พิมพ์จดหมาย ) .
แต่ผู้ป่วยเลือดกำเดาส่งไปยังโรงพยาบาลแผนก
เป็นบุคคลทั่วไปที่มีอายุมากกว่าอายุเฉลี่ยของ
67 ปี ( สังเกตพิมพ์ต่อผู้ป่วยเอง )
immobilisation ของกลุ่มอายุนี้ sustains comparatively
สูงเสี่ยงต่อการก่อให้เกิดหลายภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับเตียง
ส่วนที่เหลือ เหล่านี้รวมถึง :
- ท้องผูก ( ที่ขึ้น E &โพลเซ่น 2002 ) ;
- ลดสมรรถภาพการหายใจกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของ
ปอดบวม ( ที่ขึ้น E &โพลเซ่น 2002 ) ;
- ความดันแผลในกระเพาะ ( เก็บฮาร์ต 2002 ลินด์โฮล์ม 2005 ) ;
- kristoffersen thrombosis ( 1997 partsch et al . 1997 ) ;
- การสลายตัวของกระดูกและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ ( KR ขึ้น lner & ทอฟท์
1983 ชื่อ 1990 Bloomfield 1997 ที่ขึ้น E &โพลเซ่น
2002 ) ;
- ติดเชื้อทางเดินปัสสาวะและก้อนหิน ( ที่ขึ้น E &โพลเซ่น
2002 ) ;
- จิตภาวะแทรกซ้อน ( ฮอก et al . 1993 mirdal kristoffersen
1995 1996 1997ที่ขึ้น E &โพลเซ่น 2002 ) .
แม้จะมีความยาวเฉลี่ยสั้น เข้ารับการรักษาที่ซับซ้อน หลายกรณีต้องด้วย

ผู้ป่วยเลือดออกตอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งถึงสองสัปดาห์ จึงเพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อน

ส่วนที่เหลือเตียง และความถี่ในการใช้ยาแก้ปวด เช่น มอร์ฟีน
เพื่อลดความเจ็บปวดที่เกิด โดยจมูกบรรจุเพิ่มอีก
ความเสี่ยงเหล่านี้ซึ่งอาจพัฒนาพร้อม จุดนี้ให้
ต้องการความพยายามเพิ่มเติมในส่วนของการดูแลสุขภาพ
ผู้เชี่ยวชาญ รวมทั้งเจ้าหน้าที่พยาบาล เพื่อจัดการกับภาวะแทรกซ้อน .
แม้จะมีปัญหานี้ เราเคยไม่ได้ระบุเอกสารทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ

นอนไม่ลดความเสี่ยงของเอพเลือดใหม่ใน Mopza ผู้ป่วย
( Nielsen et al . 2005 )ความพยายามล่าสุดในบริการของเรารวมถึงการค้นหา
bibliotek.dk cinahl , , และในเดือนกันยายน 2008 ใน svemed
.

ครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบว่า
การของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสำหรับรักษา