The man who created the PhantomBy P

The man who created the Phantom

By Peter Haining, September 1986

The Phantom at his deskGaston Leroux, the versatile French author who created The Phantom of the Opera, was a man with an abiding passion for the theatre and it seems appropriate that after years of struggle, writing newspaper reviews and a number of unsuccessful plays, he should have left his mark on literature with a novel about an extraordinary episode in the history of France’s greatest opera house.

Admittedly, it has taken the magic of the cinema, and the art of the dramatist to familiarize the public with The Phantom of the Opera, but Leroux also managed to capture in his pages the atmosphere of the times he was writing about – the latter part of the nineteenth century when France was rampant with belief in the supernatural and the spirit world.

Born in Paris in 1868, Gaston Leroux is himself as interesting as his story. Photographs reveal him to have been a big, rather plump man with slicked back dark hair and a moustache, who dressed fashionably and sported a gold pince-nez. He was evidently a flamboyant character and once claimed that his family were directly descended from William the Conqueror.

Although his literary inclinations put him at the top of his class, when his father decided that he was to become a lawyer, Gaston changed from an energetic pupil to an idle student. The theatre was obviously gripping his imagination and, it is not surprising that after he finally completed his legal study and was called to the bar as a probationer, he continued to write in his spare time.

However, the course of his life was changed when his father died suddenly and left him heir to a fortune of almost one million francs. At once, Gaston abandoned the law and flung himself into a round of gambling, (poker was his particular vice) and pleasure in the colorful society of Paris. In less than a year he had squandered his inheritance.

Not downhearted, Leroux begged a job on L’Echo de Paris in 1890 and was asked to combine his knowledge of the law and love of the theater as court reporter and drama critic! It was as an investigative reporter that Leroux found the greatest satisfaction at this period of his life. His paper allowed him to probe suspected malpractice in the local police force and public administration and his hard-hitting reports not only exposed several corrupt officials but also made his name as a journalist.

This passport to adventure took him from Finland, south to the Caspian Sea, through Italy, Egypt and Morocco, frequently disguising himself in order to be able to witness events at first hand.

The strain on his health and a natural enough desire to settle down with his family made him give up the footloose life of a roving correspondent and become a novelist. His first books were unashamed pot-boilers, full of blood and thunder. Then, in 1907, he used his admiration for Edgar Allan Poe and Sir Arthur Conan Doyle to develop a young detective, Joseph Rouletabille, who solved a seemingly impossible crime committed in a locked room. The book was called The Mystery of the Yellow Room.

In 1911 he published Le Fantôme de l’Opéra, introducing it to his readers by explaining how he carried out his own enquiries into the strange events that had occurred in the famous Opera House in the 1880s. He tells of how he visited the huge underground lake where the Phantom hid and even stumbled upon the skeletons of “some poor wretches who had been massacred under the Commune in the cellars of the Opera.”

However, sales of the book were only moderate and the reviews – such as they were – were disappointing. The only kind of public interest seems to have been generated by the serialization of the story in French, English and American newspapers with suitably graphic illustrations of the Phantom stalking the dimly lit caverns of the Opera House. It was to be the reading of this serial by a researcher for Universal Pictures which set in motion the chain of events which were to bring the The Phantom of the Opera to the screen for the first time in 1925 and make a star of Lon Chaney Snr.

Tragically, Leroux did not live to see the full triumph of his Opera story, though it is believed he did visit the cinema in Paris to see the Universal film in 1926. He was by then in failing health and died of uraemia on 15 April 1927. He was 59 years old and had written over sixty novels, none of which had made him rich. Today, copies of most are difficult to find aside from The Phantom of the Opera and The Mystery of the Yellow Room.

In the three quarters of a century of his existence, the Phantom had undeniably over-shadowed his creator and, at the same time, become a familiar term in everyday use. What a wry smile that would surely have given the former journalist and theatre lover after all these years!

The man who created the Phantom

By Peter Haining, September 1986

The Phantom at his deskGaston Leroux, the versatile French author who created The Phantom of the Opera, was a man with an abiding passion for the theatre and it seems appropriate that after years of struggle, writing newspaper reviews and a number of unsuccessful plays, he should have left his mark on literature with a novel about an extraordinary episode in the history of France’s greatest opera house.

Admittedly, it has taken the magic of the cinema, and the art of the dramatist to familiarize the public with The Phantom of the Opera, but Leroux also managed to capture in his pages the atmosphere of the times he was writing about – the latter part of the nineteenth century when France was rampant with belief in the supernatural and the spirit world.

Born in Paris in 1868, Gaston Leroux is himself as interesting as his story. Photographs reveal him to have been a big, rather plump man with slicked back dark hair and a moustache, who dressed fashionably and sported a gold pince-nez. He was evidently a flamboyant character and once claimed that his family were directly descended from William the Conqueror.

Although his literary inclinations put him at the top of his class, when his father decided that he was to become a lawyer, Gaston changed from an energetic pupil to an idle student. The theatre was obviously gripping his imagination and, it is not surprising that after he finally completed his legal study and was called to the bar as a probationer, he continued to write in his spare time.

However, the course of his life was changed when his father died suddenly and left him heir to a fortune of almost one million francs. At once, Gaston abandoned the law and flung himself into a round of gambling, (poker was his particular vice) and pleasure in the colorful society of Paris. In less than a year he had squandered his inheritance.

Not downhearted, Leroux begged a job on L’Echo de Paris in 1890 and was asked to combine his knowledge of the law and love of the theater as court reporter and drama critic! It was as an investigative reporter that Leroux found the greatest satisfaction at this period of his life. His paper allowed him to probe suspected malpractice in the local police force and public administration and his hard-hitting reports not only exposed several corrupt officials but also made his name as a journalist.

This passport to adventure took him from Finland, south to the Caspian Sea, through Italy, Egypt and Morocco, frequently disguising himself in order to be able to witness events at first hand.

The strain on his health and a natural enough desire to settle down with his family made him give up the footloose life of a roving correspondent and become a novelist. His first books were unashamed pot-boilers, full of blood and thunder. Then, in 1907, he used his admiration for Edgar Allan Poe and Sir Arthur Conan Doyle to develop a young detective, Joseph Rouletabille, who solved a seemingly impossible crime committed in a locked room. The book was called The Mystery of the Yellow Room.

In 1911 he published Le Fantôme de l’Opéra, introducing it to his readers by explaining how he carried out his own enquiries into the strange events that had occurred in the famous Opera House in the 1880s. He tells of how he visited the huge underground lake where the Phantom hid and even stumbled upon the skeletons of “some poor wretches who had been massacred under the Commune in the cellars of the Opera.”

However, sales of the book were only moderate and the reviews – such as they were – were disappointing. The only kind of public interest seems to have been generated by the serialization of the story in French, English and American newspapers with suitably graphic illustrations of the Phantom stalking the dimly lit caverns of the Opera House. It was to be the reading of this serial by a researcher for Universal Pictures which set in motion the chain of events which were to bring the The Phantom of the Opera to the screen for the first time in 1925 and make a star of Lon Chaney Snr.

Tragically, Leroux did not live to see the full triumph of his Opera story, though it is believed he did visit the cinema in Paris to see the Universal film in 1926. He was by then in failing health and died of uraemia on 15 April 1927. He was 59 years old and had written over sixty novels, none of which had made him rich. Today, copies of most are difficult to find aside from The Phantom of the Opera and The Mystery of the Yellow Room.

In the three quarters of a century of his existence, the Phantom had undeniably over-shadowed his creator and, at the same time, become a familiar term in everyday use. What a wry smile that would surely have given the former journalist and theatre lover after all these years!

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

คนที่สร้างผีโดยปีเตอร์ไห่หนิง 1986 กันยายนผีที่เขา deskGaston Leroux ผู้เขียนฝรั่งเศสเอนกประสงค์ที่สร้างผีที่ของโอเปร่า ถูกคนที่ มีความหลง abiding โรงละคร และดูเหมือนว่า หลังจากปีของการต่อสู้ การเขียนรีวิวหนังสือและหมายเลขของบทละครสำเร็จ เขาควรได้ทิ้งเขาหมายวรรณคดีกับนวนิยายเกี่ยวกับการตอนพิเศษในประวัติศาสตร์ของฝรั่งเศสมากที่สุดโอเปร่าเฮ้าส์ที่เหมาะสมเป็นที่ยอมรับ มีการมหัศจรรย์ของโรงภาพยนตร์ และศิลปะการ dramatist เพื่อสาธารณะกับ Phantom ที่ของอุปรากร แต่ Leroux ยังจัดการในการจับภาพในหน้าของเขาบรรยากาศเวลาที่เขาได้เขียนเกี่ยวกับส่วนหลังของศตวรรษที่เมื่อฝรั่งเศสถูกอาละวาด ด้วยความเชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติและโลกวิญญาณเกิดในกรุงปารีสใน 1868, Leroux กาสตันเป็นตัวเองที่น่าสนใจที่เรื่องของเขา ภาพถ่ายเปิดเผยเขาจะมีขนาดใหญ่ ค่อนข้าง ฟูหนาชายกับผม slicked กลับดำและ moustache ที่แต่งตัวทัน และ sported pince-nez ทอง เขาถูกอักขระเฟลมโบแยนท์อย่างเห็นได้ชัด และเมื่ออ้างว่า ครอบครัวของเขาได้โดยตรงสืบเชื้อสายจาก William Conquerorแม้ inclinations วรรณกรรมของเขาทำให้เขาที่ด้านบนของชั้นของเขา เมื่อพ่อของเขาตัดสินใจว่า เขาเป็น ทนายความ กาสตันเปลี่ยนจากนักเรียนมีพลังเป็นนักเรียนที่ไม่ได้ใช้งาน โรงละครมีความจินตนาการของเขาอย่างชัดเจน และ จึงไม่น่าแปลกใจว่า หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นการศึกษากฎหมาย และเรียกแถบเป็นแบบ probationer เขายังคงเขียนในเวลาว่างของเขาอย่างไรก็ตาม เวลาของชีวิตถูกเปลี่ยนแปลงเมื่อบิดาเสียชีวิตทันที และทิ้งเขาเป็นผู้สืบต่อโชคของเกือบหนึ่งล้านฟรังซ์ ครั้ง กาสตันยกเลิกกฎหมาย และส่วนใหญ่ตัวเองในรอบของการพนัน (โป๊กเกอร์เป็นรองเฉพาะของเขา) และความสุขในสังคมที่มีสีสันของปารีส ในเวลาน้อยกว่าหนึ่งปี เขามี squandered มรดกมนุษย์เองไม่ Leroux ขอร้องงานบน L'Echo เดอปารีสใน 1890 และถูกต้องรวมความรู้กฎหมายและความรักของโรงละครที่เป็นนักวิจารณ์ละครและโปรแกรมรายงานศาล ก็เป็นโปรแกรมรายงานการกำชับว่า Leroux พบความพึงพอใจมากที่สุดช่วงนี้ของชีวิต กระดาษของเขาทำให้เขาหยั่ง malpractice สงสัยตำรวจภูธรและราชการ และรายงานของเขา hard-hitting ไม่เพียงแต่แสดงเจ้าหน้าที่เสียหายหลาย แต่ยัง ทำให้ชื่อของเขาเป็นนักข่าวหนังสือนี้ผจญภัยเอาเขาจากฟินแลนด์ ใต้สู่ทะเลแคสเปียน อิตาลี อียิปต์ และ โมร็อกโก บ่อย disguising ตัวเองเพื่อให้สามารถรู้เห็นเหตุการณ์ห้องสายพันธุ์สุขภาพของเขาและธรรมชาติพอต้องปักกับครอบครัวของเขาทำให้เขาเสียชีวิต footloose ของล่อกแล่กเป็นผู้สื่อข่าว และเป็น คนเขียนเป็น หนังสือเล่มแรกของเขา unashamed หม้อหม้อไอน้ำ เลือดและฟ้าร้อง จาก นั้น ในเศษ ๆ เขาใช้เขาชื่นชมท่าโพธิ์ Edgar Allan และ Sir Arthur โคนันดอยล์เพื่อพัฒนาเป็นนักสืบหนุ่ม Rouletabille โจเซฟที่แก้ไขอาชญากรรมดูเหมือนว่าจะไม่ยอมรับในห้องล็อค หนังสือมีเรียกตรวจสอบที่ห้องสีเหลืองพ.ศ. 2454 เขาประกาศ Le Fantôme de l' ตั้งอยู่ใจกลาง แนะนำให้ผู้อ่านของเขา โดยอธิบายว่า เขาดำเนินการสอบถามข้อมูลของตัวเองในเหตุการณ์ประหลาดที่มีเกิดขึ้นในอุปรากรมีชื่อเสียงในปัจจุบัน เขาบอกของว่าเขาเยี่ยมชมทะเลสาบใต้ดินขนาดใหญ่ซึ่งผีที่ซ่อน และแม้ stumbled เมื่อโครงกระดูกของ "บางดี wretches ที่มีการ massacred ภายใต้ Commune ในอีโอลาฮิของโอเปร่า"อย่างไรก็ตาม ขายหนังสือได้เท่านั้นเอง และรีวิว – เช่นพวก – ได้ย่อม ชนิดเฉพาะของสาธารณประโยชน์ดูเหมือนว่าจะมีการสร้าง ด้วยอนุกรมของเรื่องในหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศส อังกฤษ และสหรัฐอเมริกาพร้อมภาพประกอบกราฟิกที่เหมาะสมของ Phantom stalking ถ้ำมีแสงของโอเปร่าเฮ้าส์ ก็จะ อ่านของพอร์ตอนุกรมนี้โดยนักวิจัยของสากลภาพที่ตั้งในการเคลื่อนไหวในห่วงโซ่ของเหตุการณ์ซึ่งจะให้ผีที่ของโอเปร่าหน้าจอสำหรับครั้งแรก เวลาใน 1925 และให้ดาวโหลน Chaney SnrTragically, Leroux ไม่ได้อยู่ดูชัยชนะเต็มของเรื่องราวของโอเปร่า ว่าเชื่อเขาได้ชมภาพยนตร์ในปารีสเพื่อดูภาพยนตร์สากลใน 1926 เขาอยู่ด้วย แล้ว ในสุขภาพล้มเหลว และเสียชีวิตของ uraemia บน 15 1927 เมษายน เขาอายุ 59 ปี และได้เขียนนวนิยายกว่า 60 ไม่มีผู้ใดได้ทำให้เขารวย วันนี้ สำเนาสูงสุดได้ดีนอกเหนือจาก Phantom ของอุปรากรและลึกลับที่ห้องสีเหลืองในไตรมาสสามศตวรรษของการดำรงอยู่ของเขา ผีดี ๆ เกินแรเงาผู้สร้างของเขา และ พร้อมกัน เป็น คำที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวัน สิ่ง wry ยิ้มที่จะย่อมให้อดีตนักข่าวและละครรักหลังจากปีนี้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

คนที่สร้างผีโดยปีเตอร์ Haining, กันยายน 1986 ผีที่ deskGaston เขา Leroux ผู้เขียนฝรั่งเศสที่หลากหลายที่สร้างปีศาจแห่งโรงละครโอเปราเป็นคนที่มีความรักตลอดกาลสำหรับละครและมันดูเหมือนว่าเหมาะสมว่าหลังจากปีของการต่อสู้ เขียนความคิดเห็นหนังสือพิมพ์และจำนวนของบทละครที่ประสบความสำเร็จเขาควรจะได้ร่องรอยของวรรณกรรมกับนวนิยายเกี่ยวกับตอนพิเศษในประวัติศาสตร์ของโรงละครโอเปร่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝรั่งเศส. ยอมรับว่าได้นำความมหัศจรรย์ของภาพยนตร์และศิลปะของ นักเขียนบทละครที่จะทำความเข้าใจกับประชาชนปีศาจแห่งโรงละครโอเปร่า แต่ Leroux ยังมีการจัดการในการจับภาพในหน้าของเขาบรรยากาศครั้งที่เขาได้รับการเขียนเกี่ยวกับ - ส่วนหลังของศตวรรษที่สิบเก้าเมื่อฝรั่งเศสกำลังอาละวาดด้วยความเชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติและ โลกแห่งวิญญาณ. เกิดในปารีสในปี 1868 แกสตัน Leroux เป็นตัวเองเป็นที่น่าสนใจเป็นเรื่องของเขา ภาพเผยให้เห็นเขาจะได้รับการใหญ่คนค่อนข้างอวบอ้วนที่มีผมสีเข้มกลับ slicked และหนวดที่แต่งตัวตามแฟชั่นและสวมทองแว่นตาหนีบจมูก เขาเป็นคนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นตัวละครที่มีสีสันและเมื่ออ้างว่าครอบครัวของเขาสืบเชื้อสายโดยตรงจากวิลเลียมผู้พิชิต. แม้ว่าความโน้มเอียงวรรณกรรมของเขาทำให้เขาที่ด้านบนของชั้นเรียนของเขาเมื่อพ่อของเขาตัดสินใจว่าเขากำลังจะกลายเป็นทนายความแกสตันเปลี่ยนจากพลัง นักเรียนเพื่อนักเรียนไม่ได้ใช้งาน โรงละครได้อย่างเห็นได้ชัดจับจินตนาการของเขาและก็ไม่น่าแปลกใจว่าหลังจากที่ในที่สุดเขาก็เสร็จสิ้นการศึกษากฎหมายของเขาและถูกเรียกไปที่บาร์เป็นทดลองเขายังคงเขียนในเวลาว่างของเขา. แต่หลักสูตรของชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อ พ่อของเขาเสียชีวิตทันทีและทิ้งเขาทายาทโชคเกือบหนึ่งล้านฟรังก์ ในครั้งเดียวแกสตันทอดทิ้งกฎหมายและเหวี่ยงตัวเองเข้าสู่รอบของการเล่นการพนัน (โป๊กเกอร์เป็นรองโดยเฉพาะอย่างยิ่งของเขา) และมีความสุขในสังคมที่มีสีสันของปารีส ในน้อยกว่าหนึ่งปีที่เขาได้ squandered มรดกของเขา. เศร้าซึมไม่ Leroux ขอร้องงานใน L'Echo เดอปารีสในปี 1890 และได้รับการขอให้รวมความรู้ของเขาของกฎหมายและความรักของโรงละครเป็นนักข่าวศาลและนักวิจารณ์ละคร! มันก็เป็นข่าวสืบสวนที่ Leroux พบความพึงพอใจมากที่สุดในช่วงเวลานี้ของชีวิต กระดาษของเขาอนุญาตให้เขาตรวจสอบการทุจริตต่อหน้าที่ที่ต้องสงสัยว่าในกรมตำรวจท้องถิ่นและการบริหารภาครัฐและรายงานแรงกระแทกของเขาไม่ได้สัมผัสเพียงข้าราชการทุจริตหลาย แต่ยังทำให้ชื่อของเขาเป็นนักข่าว. หนังสือเดินทางเพื่อการผจญภัยนี้เกิดเขาจากฟินแลนด์ไปทางทิศใต้แคสเปียน ทะเลผ่านอิตาลี, อียิปต์และโมร็อกโกบ่อยปลอมตัวเองในการที่จะสามารถที่จะเป็นพยานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่มือแรก. ความเครียดเกี่ยวกับสุขภาพของเขาและมีความเป็นธรรมชาติความปรารถนาที่มากพอที่จะปักหลักกับครอบครัวของเขาทำให้เขายอมแพ้ชีวิตชอบท่องเที่ยวของการท่องเที่ยว ผู้สื่อข่าวและกลายเป็นนักเขียน หนังสือเล่มแรกของเขาก็ไม่มียางอายหม้อหม้อไอน้ำที่เต็มไปด้วยเลือดและฟ้าร้อง จากนั้นในปี 1907 เขาใช้เขาชื่นชมเอ็ดการ์อัลลันโปและเซอร์อาเธอร์โคนันดอยล์ที่จะพัฒนาเป็นนักสืบหนุ่มโจเซฟ Rouletabille ที่แก้ไขความผิดทางอาญาที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้มุ่งมั่นในห้องที่ถูกล็อก หนังสือเล่มนี้ถูกเรียกว่าลึกลับของห้องสีเหลือง. ใน 1911 เขาตีพิมพ์ Le Fantôme de l'Opéraแนะนำไปยังผู้อ่านของเขาด้วยการอธิบายวิธีการที่เขาดำเนินการสอบถามข้อมูลของตัวเองลงไปในเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในโรงละครโอเปร่าที่มีชื่อเสียงใน 1880 เขาบอกว่าเขาเดินทางไปเยี่ยมชมทะเลสาบใต้ดินขนาดใหญ่ที่ผีซ่อนตัวและสะดุดแม้เมื่อโครงกระดูกของ "บาง wretches ยากจนที่ได้รับการสนภายใต้ประชาคมในห้องใต้ดินของโรงละครโอเปร่าที่." อย่างไรก็ตามยอดขายของหนังสือเล่มนี้เป็นเพียงในระดับปานกลางและ ความคิดเห็น - เช่นพวกเขา - ผิดหวัง เพียงชนิดเดียวที่สนใจของประชาชนดูเหมือนว่าจะได้รับการสร้างขึ้นโดยเป็นอันดับของเรื่องในฝรั่งเศส, อังกฤษและหนังสือพิมพ์อเมริกันมีภาพประกอบกราฟิกที่เหมาะสมของ Phantom สะกดรอยตามถ้ำแสงสลัวของโอเปร่าเฮ้าส์ มันจะเป็นการอ่านของอนุกรมนี้โดยนักวิจัยสำหรับรูปภาพที่ตั้งในการเคลื่อนไหวห่วงโซ่ของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่งจะนำปีศาจแห่งโรงละครโอเปร่าไปที่หน้าจอเป็นครั้งแรกในปี 1925 และทำให้ดาวโหลนนี่ย์ Snr . อนาถา Leroux ไม่ได้อยู่ที่จะเห็นความสำเร็จที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของโอเปร่าของเขาถึงแม้ว่ามันจะเชื่อว่าเขาได้เข้าเยี่ยมชมโรงภาพยนตร์ในกรุงปารีสเพื่อดูภาพยนตร์สากลในปี 1926 เขาเป็นด้วยแล้วในความล้มเหลวในด้านสุขภาพและการเสียชีวิตจาก uraemia ที่ 15 เมษายน 1927 เขาเป็น 59 ปีและได้เขียนนวนิยายมากกว่าหกสิบไม่มีใครที่ทำให้เขาที่อุดมไปด้วย วันนี้สำเนาของส่วนใหญ่จะยากที่จะหานอกเหนือจากผีของตะวันตกและความลึกลับของห้องสีเหลืองเดอะ. ในสามในสี่ของศตวรรษของการดำรงอยู่ของเขาผีได้อย่างปฏิเสธไม่ได้มากกว่าเงาผู้สร้างของเขาและในเวลาเดียวกัน กลายเป็นคำที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวันในการใช้งาน สิ่งที่รอยยิ้มเบี้ยวแน่นอนที่จะได้ให้อดีตนักข่าวและละครรักหลังจากที่ทุกปีเหล่านี้!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

คนที่สร้างปีศาจ

โดยปีเตอร์ Haining กันยายน 1986

ผีที่เขา deskgaston เลอรูซ์ , อเนกประสงค์ชาวฝรั่งเศสผู้เขียนสร้าง Phantom ของ Opera เป็นผู้ชายที่มีความรักอยู่ในโรงละครและดูเหมือนว่าเหมาะสมที่หลังจากปีของการต่อสู้ เขียนบทวิจารณ์ในหนังสือพิมพ์และจํานวนเล่น ไม่ประสบความสำเร็จ ,เขาควรมีซ้ายเครื่องหมายของเขาในวรรณคดีนวนิยายเกี่ยวกับตอนพิเศษในประวัติศาสตร์ของฝรั่งเศสมากที่สุดโอเปร่าเฮ้าส์

ยอมรับว่ามันมีความมหัศจรรย์ของภาพยนตร์และศิลปะของนักเขียนบทละครที่คุ้นเคยสาธารณะกับผีของโอเปร่าแต่เลอรูยังจัดการเพื่อจับภาพในหน้าของเขา บรรยากาศของเวลาเขาเขียนเรื่องและส่วนหลังของศตวรรษที่สิบเก้า เมื่อฝรั่งเศสได้อาละวาดกับความเชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติ และโลกวิญญาณ

เกิดในปารีสในปี 1868 ก๊าสตง เลอรูซ์ , ตัวเขาเองก็น่าสนใจเป็นเรื่องของเขา ภาพเปิดเผยให้เขาได้รับใหญ่ค่อนข้างอวบชาย slicked กลับมืดผมและหนวดที่แต่งตัวตามแฟชั่นและสวมทองคีมปากนกแก้วเนซ . เขาคือตัวละครที่มีสีสัน และเมื่ออ้างว่า ครอบครัวของเขาโดยตรงลงมาจากวิลเลียมผู้พิชิต

ถึงแม้ว่า inclinations วรรณกรรมของเขาไว้ที่ด้านบนของชั้นเรียนของเขา เมื่อพ่อของเขาตัดสินใจแล้วว่าเขาเป็นทนายแกสตันเปลี่ยนจากนักเรียนกระตือรือร้นที่จะเป็นนักเรียนที่ไม่ได้ใช้งาน โรงละครเขาจับของเขา จินตนาการ และ ไม่น่าแปลกใจที่หลังจากจบการศึกษากฎหมายของเขา และในที่สุดเขาก็ถูกเรียกไปที่บาร์เป็นการคุมประพฤติ เขายังคงเขียนในเวลาว่างของเขา

อย่างไรก็ตามหลักสูตรของชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อพ่อของเขาก็เสียชีวิตและทิ้งเขา ทายาทมรดกของเกือบหนึ่งล้านฟรังก์ . ทันที แกสร้างกฎหมายและโยนตัวเองลงในรอบของการพนัน , โป๊กเกอร์เป็นรองเฉพาะของเขา ) และความสุขในสังคมที่มีสีสันของปารีส ในน้อยกว่าหนึ่งปีเขาได้ใช้อย่างฟุ่มเฟือยมรดกของเขา ไม่เหนื่อยใจ

,เลอรูขอให้งานใน l'echo ปารีสในปี 1890 และถูกถามที่จะรวมความรู้ของกฎหมายและความรักของโรงละครเป็นนักข่าวศาลและนักวิจารณ์ละคร it was as an reporter investigative that leroux หมู่บ้านเทพ greatest at องช่วง his .สิ่ง his สไตล์แห่ง probe ช้าง malpractice in administration force ที่จะต้นฉบับ ( public ( his สัญญา hitting reports not เลย exposed officials corrupt several มี also ไม่ชอบ name อยู่แกน . เก็บกวาดเก็บกวาด passport this to adventure took him from finland , south to the หนังสือ caspian through italy อง ( morocco ,บ่อยครั้งที่ปลอมตัวเพื่อจะได้เป็นพยานในเหตุการณ์ในมือก่อน

เครียดเกี่ยวกับสุขภาพและความต้องการเพียงพอตามธรรมชาติที่จะปักหลักกับครอบครัวของเขาทำให้เขาสละชีวิตที่ท่องเที่ยวของพวกนักข่าวและกลายเป็นนักเขียน หนังสือเล่มแรกของเขาคือหม้อต้มหม้อไม่มียางอาย เต็มไปด้วยเลือดและฟ้าร้อง จากนั้นใน พ.ศ. 2440เขาเคยชื่นชมเขา เอ็ดการ์ อัลเลน โพ และ เซอร์ อาร์เธอร์ โคนัน ดอยล์ พัฒนานักสืบหนุ่ม โจเซฟ rouletabille ที่แก้ปัญหาที่เป็นไปไม่ได้ดูเหมือนอาชญากรรมขังอยู่ในห้อง หนังสือเล่มนี้ถูกเรียกว่า ความลึกลับของห้องสีเหลือง

ในปี 1911 เขาเผยแพร่สิ่งที่มีประโยชน์มากเป็นการ l'op และฉัน เดอ เลอ ราแนะนำให้ผู้อ่านของเขาโดยการอธิบายวิธีการที่เขาดำเนินการสอบถามของเขาเองในเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นในบ้านโอเปร่าที่มีชื่อเสียงในยุค 1880 เขาเล่าว่าเขาเยี่ยมชมขนาดใหญ่ใต้ดินทะเลสาบที่แฝงซ่อน และสะดุดเข้ากับโครงกระดูกของ " จนผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกสังหารหมู่ สังกัดเทศบาลใน ห้องใต้ดินของ Opera "

แต่sales ของ the เศร้าสำหรับรูปแบบการลบตามและมอง– such as สำหรับ–สำหรับช่วงบน ชนิดเดียวของผลประโยชน์สาธารณะ ที่ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นโดยการทำให้เป็นอนุกรมของเรื่องราวในฝรั่งเศส อังกฤษ และหนังสือพิมพ์อเมริกัน กับ กราฟิก ภาพประกอบเหมาะสมของผีคอยตามถ้ำที่มืดๆโอเปร่าเฮ้าส์มันเป็นอ่านของอนุกรมนี้โดยนักวิจัยในสากลภาพ ซึ่งตั้งในการเคลื่อนไหวห่วงโซ่ของเหตุการณ์ที่เอา Phantom ของ Opera ในจอครั้งแรกในพ.ศ. 2468 และทำให้ดาวของ Lon Chaney SNR .

อนาถ , เลอรูไม่ได้อยู่เห็นชัยชนะเต็ม เรื่องละครของเขาthough ที่ believed คุณเกิดเข้าใจ cinema in paris to see the film universal in สี่ . เขาก็ป่วยและตายของภาวะโลหิตเป็นพิษใน 15 เมษายน 1927 . เขาอายุ 59 ปี และได้เขียนนวนิยาย หกสิบกว่า ไม่มีซึ่งทำให้เขารวย วันนี้ชุดสุดหายากนอกจาก Phantom ของ Opera และความลึกลับของห้องสีเหลือง

ในช่วงสามไตรมาสของศตวรรษของการดำรงอยู่ของเขา ผีก็ปฏิเสธไม่ได้เหนือเงาผู้สร้างของเขาและในเวลาเดียวกันเป็นคำที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวัน . สิ่งที่บอกบุญไม่รับ รอยยิ้มนั้นย่อมได้ให้นักข่าวและอดีตคนรักละครหลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.