- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Mr. Sherlock Holmes, who was usuall
Mr. Sherlock Holmes, who was usually very late in the mornings, save upon those not infrequent occasions when he was up all night, was seated at the breakfast table. I stood upon the hearth-rug and picked up the stick which our visitor had left behind him the night before. It was a fine, thick piece of wood, bulbous-headed, of the sort which is known as a "Penang lawyer." Just under the head was a broad silver band nearly an inch across. "To James Mortimer, M.R.C.S., from his friends of the C.C.H.," was engraved upon it, with the date "1884." It was just such a stick as the old-fashioned family practitioner used to carry -- dignified, solid, and reassuring.
"Well, Watson, what do you make of it?"
Holmes was sitting with his back to me, and I had given him no sign of my occupation.
"How did you know what I was doing? I believe you have eyes in the back of your head."
"I have, at least, a well-polished, silver-plated coffee-pot in front of me," said he. "But, tell me, Watson, what do you make of our visitor's stick? Since we have been so unfortunate as to miss him and have no notion of his errand, this accidental souvenir becomes of importance. Let me hear you reconstruct the man by an examination of it."
"I think," said I, following as far as I could the methods of my companion, "that Dr. Mortimer is a successful, elderly medical man, well-esteemed since those who know him give him this mark of their appreciation."
"Good!" said Holmes. "Excellent!"
"I think also that the probability is in favour of his being a country practitioner who does a great deal of his visiting on foot."
"Why so?"
"Because this stick, though originally a very handsome one has been so knocked about that I can hardly imagine a town practitioner carrying it. The thick-iron ferrule is worn down, so it is evident that he has done a great amount of walking with it."
"Perfectly sound!" said Holmes.
"And then again, there is the 'friends of the C.C.H.' I should guess that to be the Something Hunt, the local hunt to whose members he has possibly given some surgical assistance, and which has made him a small presentation in return."
"Really, Watson, you excel yourself," said Holmes, pushing back his chair and lighting a cigarette. "I am bound to say that in all the accounts which you have been so good as to give of my own small achievements you have habitually underrated your own abilities. It may be that you are not yourself luminous, but you are a conductor of light. Some people without possessing genius have a remarkable power of stimulating it. I confess, my dear fellow, that I am very much in your debt."
He had never said as much before, and I must admit that his words gave me keen pleasure, for I had often been piqued by his indifference to my admiration and to the attempts which I had made to give publicity to his methods. I was proud, too, to think that I had so far mastered his system as to apply it in a way which earned his approval. He now took the stick from my hands and examined it for a few minutes with his naked eyes. Then with an expression of interest he laid down his cigarette, and carrying the cane to the window, he looked over it again with a convex lens.
"Interesting, though elementary," said he as he returned to his favourite corner of the settee. "There are certainly one or two indications upon the stick. It gives us the basis for several deductions."
"Has anything escaped me?" I asked with some self-importance. "I trust that there is nothing of consequence which I have overlooked?"
"I am afraid, my dear Watson, that most of your conclusions were erroneous. When I said that you stimulated me I meant, to be frank, that in noting your fallacies I was occasionally guided towards the truth. Not that you are entirely wrong in this instance. The man is certainly a country practitioner. And he walks a good deal."
"Then I was right."
"To that extent."
"But that was all."
"No, no, my dear Watson, not all -- by no means all. I would suggest, for example, that a presentation to a doctor is more likely to come from a hospital than from a hunt, and that when the initials 'C.C.' are placed before that hospital the words 'Charing Cross' very naturally suggest themselves."
"You may be right."
"The probability lies in that direction. And if we take this as a working hypothesis we have a fresh basis from which to start our construction of this unknown visitor."
"Well, then, supposing that 'C.C.H.' does stand for 'Charing Cross Hospital,' what further inferences may we draw?"
"Do none suggest themselves? You know my methods. Apply them!"
"I can only think of the obvious conclusion that the man has practised in town before going to the country."
"I think that we might venture a little farther than this. Look at it in this light. On what occasion would it be most probable that such a presentation would be made? When would his friends unite to give him a pledge of their good will? Obviously at the moment when Dr. Mortimer withdrew from the service of the hospital in order to start in practice for himself. We know there has been a presentation. We believe there has been a change from a town hospital to a country practice. Is it, then, stretching our inference too far to say that the presentation was on the occasion of the change?"
"It certainly seems probable."
"Now, you will observe that he could not have been on the staff of ohe hospital, since only a man well-established in a London practice could hold such a position, and such a one would not drift into the country. What was he, then? If he was in the hospital and yet not on the staff he could only have been a house-surpeon or a house-physician -- little more than a senior student. And he left five years ago -- the date is on the stick. So your grave, middle-aged family practitioner vanishes into thin air, my dear Watson, and there emerges a young fellow under thirty, amiable, unambitious, absent-minded, and the possessor of a favourite dog, which I should describe roughly as being larger than a terrier and smaller than a mastiff."
I laughed incredulously as Sherlock Holmes leaned back in his settee and blew little wavering rings of smoke up to the ceiling.
"As to the latter part, I have no means of checking you," said I, "but at least it is not difficult to find out a few particulars about the man's age and professional career." From my small medical shelf I took down the Medical Directory and turned up the name. There were several Mortimers, but only one who could be our visitor. I read his record aloud.
"Mortimer, James, M.R.C.S., 1882, Grimpen, Dartmoor, Devon. House-surgeon, from 1882 to 1884, at Charing Cross Hospital. Winner of the Jackson prize for Comparative Pathology, with essay entitled 'Is Disease a Reversion?' Corresponding member of the Swedish Pathological Society. Author of 'Some Freaks of Atavism' (Lancet 1882). 'Do We Progress?' (Journal of Psychology, March, 1883). Medical Officer for the parishes of Grimpen, Thorsley, and High Barrow."
"No mention of that local hunt, Watson," said Holmes with a mischievous smile, "but a country doctor, as you very astutely observed. I think that I am fairly justified in my inferences. As to the adjectives, I said, if I remember right, amiable, unambitious, and absent-minded. It is my experience that it is only an amiable man in this world who receives testimonials, only an unambitious one who abandons a London career for the country, and only an absent-minded one who leaves his stick and not his visiting-card after waiting an hour in your room."
"And the dog?"
"Has been in the habit of carrying this stick behind his master. Being a heavy stick the dog has held it tightly by the middle, and the marks of his teeth are very plainly visible. The dog's jaw, as shown in the space between these marks, is too broad in my opinion for a terrier and not broad enough for a mastiff. It may have been -- yes, by Jove, it is a curly-haired spaniel."
He had risen and paced the room as he spoke. Now he halted in the recess of the window. There was such a ring of conviction in his voice that I glanced up in surprise.
"My dear fellow, how can you possibly be so sure of that?"
"For the very simple reason that I see the dog himself on our very door-step, and there is the ring of its owner. Don't move, I beg you, Watson. He is a professional brother of yours, and your presence may be of assistance to me. Now is the dramatic moment of fate, Watson, when you hear a step upon the stair which is walking into your life, and you know not whether for good or ill. What does Dr. James Mortimer, the man of science, ask of Sherlock Holmes, the specialist in crime? Come in!"
The appearance of our visitor was a surprise to me, since I had expected a typical country practitioner. He was a very tall, thin man, with a long nose like a beak, which jutted out between two keen, gray eyes, set closely together and sparkling brightly from behind a pair of gold-rimmed glasses. He was clad in a professional but rather slovenly fashion, for his frock-coat was dingy and his trousers frayed. Though young, his long back was already bowed, and he walked with a forward thrust of his head and a general air of peering benevolence. As he entered his eyes fell upon the stick in Holmes's hand, and he ran towards it with an exclamation of joy. "I am so very glad," said he. "I was not sure whether I had left it here or in the Shipping Office. I would not lose that stick for the world."
"A presentation, I see," said Holmes.
"Yes, sir."
"From Charing Cross Hospital?"
"From one or two friends there on the occasion of my marriage."
"Dear, dear, that's bad!" said Holmes, shaking his head.
Dr. Mortimer blinked through his glasses in mild astonishment.
"Why was it bad?"
"Only that you have disarranged our little deductions. Your marriage, you say?"
"Yes, sir. I married, and so left the hospital, and with it all hopes of a consulting practice. It was necessa
"Well, Watson, what do you make of it?"
Holmes was sitting with his back to me, and I had given him no sign of my occupation.
"How did you know what I was doing? I believe you have eyes in the back of your head."
"I have, at least, a well-polished, silver-plated coffee-pot in front of me," said he. "But, tell me, Watson, what do you make of our visitor's stick? Since we have been so unfortunate as to miss him and have no notion of his errand, this accidental souvenir becomes of importance. Let me hear you reconstruct the man by an examination of it."
"I think," said I, following as far as I could the methods of my companion, "that Dr. Mortimer is a successful, elderly medical man, well-esteemed since those who know him give him this mark of their appreciation."
"Good!" said Holmes. "Excellent!"
"I think also that the probability is in favour of his being a country practitioner who does a great deal of his visiting on foot."
"Why so?"
"Because this stick, though originally a very handsome one has been so knocked about that I can hardly imagine a town practitioner carrying it. The thick-iron ferrule is worn down, so it is evident that he has done a great amount of walking with it."
"Perfectly sound!" said Holmes.
"And then again, there is the 'friends of the C.C.H.' I should guess that to be the Something Hunt, the local hunt to whose members he has possibly given some surgical assistance, and which has made him a small presentation in return."
"Really, Watson, you excel yourself," said Holmes, pushing back his chair and lighting a cigarette. "I am bound to say that in all the accounts which you have been so good as to give of my own small achievements you have habitually underrated your own abilities. It may be that you are not yourself luminous, but you are a conductor of light. Some people without possessing genius have a remarkable power of stimulating it. I confess, my dear fellow, that I am very much in your debt."
He had never said as much before, and I must admit that his words gave me keen pleasure, for I had often been piqued by his indifference to my admiration and to the attempts which I had made to give publicity to his methods. I was proud, too, to think that I had so far mastered his system as to apply it in a way which earned his approval. He now took the stick from my hands and examined it for a few minutes with his naked eyes. Then with an expression of interest he laid down his cigarette, and carrying the cane to the window, he looked over it again with a convex lens.
"Interesting, though elementary," said he as he returned to his favourite corner of the settee. "There are certainly one or two indications upon the stick. It gives us the basis for several deductions."
"Has anything escaped me?" I asked with some self-importance. "I trust that there is nothing of consequence which I have overlooked?"
"I am afraid, my dear Watson, that most of your conclusions were erroneous. When I said that you stimulated me I meant, to be frank, that in noting your fallacies I was occasionally guided towards the truth. Not that you are entirely wrong in this instance. The man is certainly a country practitioner. And he walks a good deal."
"Then I was right."
"To that extent."
"But that was all."
"No, no, my dear Watson, not all -- by no means all. I would suggest, for example, that a presentation to a doctor is more likely to come from a hospital than from a hunt, and that when the initials 'C.C.' are placed before that hospital the words 'Charing Cross' very naturally suggest themselves."
"You may be right."
"The probability lies in that direction. And if we take this as a working hypothesis we have a fresh basis from which to start our construction of this unknown visitor."
"Well, then, supposing that 'C.C.H.' does stand for 'Charing Cross Hospital,' what further inferences may we draw?"
"Do none suggest themselves? You know my methods. Apply them!"
"I can only think of the obvious conclusion that the man has practised in town before going to the country."
"I think that we might venture a little farther than this. Look at it in this light. On what occasion would it be most probable that such a presentation would be made? When would his friends unite to give him a pledge of their good will? Obviously at the moment when Dr. Mortimer withdrew from the service of the hospital in order to start in practice for himself. We know there has been a presentation. We believe there has been a change from a town hospital to a country practice. Is it, then, stretching our inference too far to say that the presentation was on the occasion of the change?"
"It certainly seems probable."
"Now, you will observe that he could not have been on the staff of ohe hospital, since only a man well-established in a London practice could hold such a position, and such a one would not drift into the country. What was he, then? If he was in the hospital and yet not on the staff he could only have been a house-surpeon or a house-physician -- little more than a senior student. And he left five years ago -- the date is on the stick. So your grave, middle-aged family practitioner vanishes into thin air, my dear Watson, and there emerges a young fellow under thirty, amiable, unambitious, absent-minded, and the possessor of a favourite dog, which I should describe roughly as being larger than a terrier and smaller than a mastiff."
I laughed incredulously as Sherlock Holmes leaned back in his settee and blew little wavering rings of smoke up to the ceiling.
"As to the latter part, I have no means of checking you," said I, "but at least it is not difficult to find out a few particulars about the man's age and professional career." From my small medical shelf I took down the Medical Directory and turned up the name. There were several Mortimers, but only one who could be our visitor. I read his record aloud.
"Mortimer, James, M.R.C.S., 1882, Grimpen, Dartmoor, Devon. House-surgeon, from 1882 to 1884, at Charing Cross Hospital. Winner of the Jackson prize for Comparative Pathology, with essay entitled 'Is Disease a Reversion?' Corresponding member of the Swedish Pathological Society. Author of 'Some Freaks of Atavism' (Lancet 1882). 'Do We Progress?' (Journal of Psychology, March, 1883). Medical Officer for the parishes of Grimpen, Thorsley, and High Barrow."
"No mention of that local hunt, Watson," said Holmes with a mischievous smile, "but a country doctor, as you very astutely observed. I think that I am fairly justified in my inferences. As to the adjectives, I said, if I remember right, amiable, unambitious, and absent-minded. It is my experience that it is only an amiable man in this world who receives testimonials, only an unambitious one who abandons a London career for the country, and only an absent-minded one who leaves his stick and not his visiting-card after waiting an hour in your room."
"And the dog?"
"Has been in the habit of carrying this stick behind his master. Being a heavy stick the dog has held it tightly by the middle, and the marks of his teeth are very plainly visible. The dog's jaw, as shown in the space between these marks, is too broad in my opinion for a terrier and not broad enough for a mastiff. It may have been -- yes, by Jove, it is a curly-haired spaniel."
He had risen and paced the room as he spoke. Now he halted in the recess of the window. There was such a ring of conviction in his voice that I glanced up in surprise.
"My dear fellow, how can you possibly be so sure of that?"
"For the very simple reason that I see the dog himself on our very door-step, and there is the ring of its owner. Don't move, I beg you, Watson. He is a professional brother of yours, and your presence may be of assistance to me. Now is the dramatic moment of fate, Watson, when you hear a step upon the stair which is walking into your life, and you know not whether for good or ill. What does Dr. James Mortimer, the man of science, ask of Sherlock Holmes, the specialist in crime? Come in!"
The appearance of our visitor was a surprise to me, since I had expected a typical country practitioner. He was a very tall, thin man, with a long nose like a beak, which jutted out between two keen, gray eyes, set closely together and sparkling brightly from behind a pair of gold-rimmed glasses. He was clad in a professional but rather slovenly fashion, for his frock-coat was dingy and his trousers frayed. Though young, his long back was already bowed, and he walked with a forward thrust of his head and a general air of peering benevolence. As he entered his eyes fell upon the stick in Holmes's hand, and he ran towards it with an exclamation of joy. "I am so very glad," said he. "I was not sure whether I had left it here or in the Shipping Office. I would not lose that stick for the world."
"A presentation, I see," said Holmes.
"Yes, sir."
"From Charing Cross Hospital?"
"From one or two friends there on the occasion of my marriage."
"Dear, dear, that's bad!" said Holmes, shaking his head.
Dr. Mortimer blinked through his glasses in mild astonishment.
"Why was it bad?"
"Only that you have disarranged our little deductions. Your marriage, you say?"
"Yes, sir. I married, and so left the hospital, and with it all hopes of a consulting practice. It was necessa
0/5000
นายเชอร์ล็อกโฮลมส์ เจ้ามักจะดึกมากใน บันทึกตามโอกาสเหล่านั้นไม่ไม่เมื่อเขาอัพทั้งคืน ได้นั่งที่โต๊ะอาหาร ยืนตามพรมพื้นเตา และรับไม้ที่เยี่ยมชมเราได้ทิ้งเขาคืน ก็ดี หนาชิ้นไม้ bulbous หัว ที่เรียกว่า "ปีนังทนายความ" กว่าหัวมีวงเงินกว้างเกือบนิ้วข้าม "กับ James มอร์ทามเมอร์อาร์ M.R.C.S. จาก C.C.H. เพื่อนของเขา" ถูกฝัง ที่ "1884" มันเป็นเพียงเช่นไม้เป็นทั้งครอบครัวผู้ประกอบการใช้ในการดำเนิน - เกียรติ แข็ง และ reassuring"ดี Watson สิ่งคุณทำเช่นนั้น"โฮลมส์มีนั่งอยู่กับเขาฉัน และฉันมีให้เขาไม่มีเครื่องหมายของอาชีพของฉัน"ไม่ได้คุณรู้สิ่งที่ฉันได้ทำ ผมเชื่อว่า คุณมีตาด้านหลังของหัวของคุณ""ฉันมี น้อย silver-plated ห้องพักสวยงามกาแฟหม้อด้านหน้าของฉัน กล่าวว่า เขา "แต่ บอก Watson อะไรคุณทำให้ของติดของผู้เข้าชมของเรา เนื่องจากเราได้รับโชคร้ายดังนั้นคิดถึงเขา และมีไม่ความคิดของธุรกิจของเขา ของที่ระลึกนี้โดยบังเอิญกลายเป็นความสำคัญ ผมได้ยินคุณสร้างคน โดยการตรวจสอบมัน""ฉันคิดว่า ว่า ต่อไปนี้เป็นที่สามารถวิธีการของเพื่อนของฉัน "ที่ดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ได้ประสบความสำเร็จ ผู้สูงอายุแพทย์ชาย ห้องพักนับถือเนื่องจากผู้ที่รู้เขาให้เขานี้เครื่องหมายของความรัก""ดี" กล่าวว่า โฮลมส์ "ดี""ผมคิดว่า ยังว่า น่าจะลงของเขาถูกผู้ประกอบการประเทศที่เขามาเดินมากไม่""ทำไมเพื่อ""เพราะนี้ติด แม้ว่าเดิมหนึ่งหล่อมากได้รับดังนั้นโบว์ลิ่งเกี่ยวกับที่ผมไม่สามารถจินตนาการเมืองผู้ประกอบการแบกมัน ปลอกเหล็กหนาผมลง ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่า เขาทำเงินดีกับมัน"โฮลมส์ชุดกล่าวว่า "ดีที่สุดเสียง""แล้วอีก มี 'เพื่อนของ C.C.H. 'ควรเดาที่จะ สิ่งล่า ล่าเฉพาะสมาชิกซึ่งอาจได้ให้ความช่วยเหลือบางผ่าตัด และที่มีทำให้เขานำเสนอขนาดเล็กกลับ""จริง ๆ วัตสัน คุณ excel ด้วยตนเอง กล่าวว่า โฮลมส์ ผลักดันกลับของเขา และไฟจุดบุหรี่ "ฉันมากับพูดว่า ในบัญชีทั้งหมดซึ่งคุณได้ดีเพื่อให้ของความสำเร็จของตัวเองเล็ก คุณมีนิตย์ underrated ความสามารถของคุณเอง มันอาจจะว่า คุณไม่ใช่ตัวเองลูมินัส แต่คุณจะนำแสง บางคนไม่มีอัจฉริยะมีอำนาจโดดเด่นของกระตุ้นมัน ผมรับสารภาพ เพื่อนรักของฉัน ให้ฉันมากในหนี้ของคุณ"ได้กล่าวว่า ไม่เคยเป็นมากก่อน และบันทึว่า คำพูดของเขาให้ฉันความสุขความกระตือรือร้น สำหรับฉันก็มักจะถูก piqued โดยพระองค์ท่านชื่นชมฉัน และพยายามที่ฉันได้ทำเพื่อให้เผยแพร่วิธีการของเขา ผมภูมิใจ เกินไป คิดว่า ฉันได้จนเข้าใจระบบของเขาไปใช้ในทางที่ได้รับอนุมัติของเขา เขาตอนนี้เอาไม้จากมือของฉัน และตรวจสอบในไม่กี่นาที ด้วยตาเปล่า แล้ว มีค่าน่าสนใจ เขาวางลงก้นของเขา และแบกเท้าไปหน้าต่าง เขาดูมันอีกครั้งกับเลนส์นูน"ที่น่าสนใจ แม้ว่าระดับประถมศึกษา กล่าวว่า เขาเป็นเขากลับไปเขามุมโปรดของเก้าอี้นวม "ได้แน่นอนหนึ่ง หรือสองบ่งชี้ตามติด มันทำให้เราพื้นฐานสำหรับหักหลาย""มีอะไรหนีฉัน" ถามกับ self-importance บาง "ฉันเชื่อถือสิ่งของสัจจะซึ่งผมได้มองข้ามหรือไม่""ฉันกลัว ฉันรักวัตสัน ที่ส่วนใหญ่บทสรุปของคุณมีข้อผิดพลาด เมื่อผมพูดว่า คุณถูกกระตุ้นฉันฉันความหมาย แฟรงค์ ว่า ในสังเกต fallacies ของ ฉันถูกบางครั้งตัวต่อความจริง ไม่ว่า คุณจะไม่ถูกต้องทั้งหมดในอินสแตนซ์นี้ คนเป็นผู้ประกอบการประเทศแน่นอน และเดินการจัดการที่ดี""แล้วฉันถูก""การที่เท่ากัน""แต่ให้""No, no, my dear Watson, not all -- by no means all. I would suggest, for example, that a presentation to a doctor is more likely to come from a hospital than from a hunt, and that when the initials 'C.C.' are placed before that hospital the words 'Charing Cross' very naturally suggest themselves.""You may be right.""The probability lies in that direction. And if we take this as a working hypothesis we have a fresh basis from which to start our construction of this unknown visitor.""Well, then, supposing that 'C.C.H.' does stand for 'Charing Cross Hospital,' what further inferences may we draw?""Do none suggest themselves? You know my methods. Apply them!""I can only think of the obvious conclusion that the man has practised in town before going to the country.""I think that we might venture a little farther than this. Look at it in this light. On what occasion would it be most probable that such a presentation would be made? When would his friends unite to give him a pledge of their good will? Obviously at the moment when Dr. Mortimer withdrew from the service of the hospital in order to start in practice for himself. We know there has been a presentation. We believe there has been a change from a town hospital to a country practice. Is it, then, stretching our inference too far to say that the presentation was on the occasion of the change?""It certainly seems probable.""Now, you will observe that he could not have been on the staff of ohe hospital, since only a man well-established in a London practice could hold such a position, and such a one would not drift into the country. What was he, then? If he was in the hospital and yet not on the staff he could only have been a house-surpeon or a house-physician -- little more than a senior student. And he left five years ago -- the date is on the stick. So your grave, middle-aged family practitioner vanishes into thin air, my dear Watson, and there emerges a young fellow under thirty, amiable, unambitious, absent-minded, and the possessor of a favourite dog, which I should describe roughly as being larger than a terrier and smaller than a mastiff."I laughed incredulously as Sherlock Holmes leaned back in his settee and blew little wavering rings of smoke up to the ceiling."As to the latter part, I have no means of checking you," said I, "but at least it is not difficult to find out a few particulars about the man's age and professional career." From my small medical shelf I took down the Medical Directory and turned up the name. There were several Mortimers, but only one who could be our visitor. I read his record aloud."Mortimer, James, M.R.C.S., 1882, Grimpen, Dartmoor, Devon. House-surgeon, from 1882 to 1884, at Charing Cross Hospital. Winner of the Jackson prize for Comparative Pathology, with essay entitled 'Is Disease a Reversion?' Corresponding member of the Swedish Pathological Society. Author of 'Some Freaks of Atavism' (Lancet 1882). 'Do We Progress?' (Journal of Psychology, March, 1883). Medical Officer for the parishes of Grimpen, Thorsley, and High Barrow.""No mention of that local hunt, Watson," said Holmes with a mischievous smile, "but a country doctor, as you very astutely observed. I think that I am fairly justified in my inferences. As to the adjectives, I said, if I remember right, amiable, unambitious, and absent-minded. It is my experience that it is only an amiable man in this world who receives testimonials, only an unambitious one who abandons a London career for the country, and only an absent-minded one who leaves his stick and not his visiting-card after waiting an hour in your room.""And the dog?""Has been in the habit of carrying this stick behind his master. Being a heavy stick the dog has held it tightly by the middle, and the marks of his teeth are very plainly visible. The dog's jaw, as shown in the space between these marks, is too broad in my opinion for a terrier and not broad enough for a mastiff. It may have been -- yes, by Jove, it is a curly-haired spaniel."
He had risen and paced the room as he spoke. Now he halted in the recess of the window. There was such a ring of conviction in his voice that I glanced up in surprise.
"My dear fellow, how can you possibly be so sure of that?"
"For the very simple reason that I see the dog himself on our very door-step, and there is the ring of its owner. Don't move, I beg you, Watson. He is a professional brother of yours, and your presence may be of assistance to me. Now is the dramatic moment of fate, Watson, when you hear a step upon the stair which is walking into your life, and you know not whether for good or ill. What does Dr. James Mortimer, the man of science, ask of Sherlock Holmes, the specialist in crime? Come in!"
The appearance of our visitor was a surprise to me, since I had expected a typical country practitioner. He was a very tall, thin man, with a long nose like a beak, which jutted out between two keen, gray eyes, set closely together and sparkling brightly from behind a pair of gold-rimmed glasses. He was clad in a professional but rather slovenly fashion, for his frock-coat was dingy and his trousers frayed. Though young, his long back was already bowed, and he walked with a forward thrust of his head and a general air of peering benevolence. As he entered his eyes fell upon the stick in Holmes's hand, and he ran towards it with an exclamation of joy. "I am so very glad," said he. "I was not sure whether I had left it here or in the Shipping Office. I would not lose that stick for the world."
"A presentation, I see," said Holmes.
"Yes, sir."
"From Charing Cross Hospital?"
"From one or two friends there on the occasion of my marriage."
"Dear, dear, that's bad!" said Holmes, shaking his head.
Dr. Mortimer blinked through his glasses in mild astonishment.
"Why was it bad?"
"Only that you have disarranged our little deductions. Your marriage, you say?"
"Yes, sir. I married, and so left the hospital, and with it all hopes of a consulting practice. It was necessa
He had risen and paced the room as he spoke. Now he halted in the recess of the window. There was such a ring of conviction in his voice that I glanced up in surprise.
"My dear fellow, how can you possibly be so sure of that?"
"For the very simple reason that I see the dog himself on our very door-step, and there is the ring of its owner. Don't move, I beg you, Watson. He is a professional brother of yours, and your presence may be of assistance to me. Now is the dramatic moment of fate, Watson, when you hear a step upon the stair which is walking into your life, and you know not whether for good or ill. What does Dr. James Mortimer, the man of science, ask of Sherlock Holmes, the specialist in crime? Come in!"
The appearance of our visitor was a surprise to me, since I had expected a typical country practitioner. He was a very tall, thin man, with a long nose like a beak, which jutted out between two keen, gray eyes, set closely together and sparkling brightly from behind a pair of gold-rimmed glasses. He was clad in a professional but rather slovenly fashion, for his frock-coat was dingy and his trousers frayed. Though young, his long back was already bowed, and he walked with a forward thrust of his head and a general air of peering benevolence. As he entered his eyes fell upon the stick in Holmes's hand, and he ran towards it with an exclamation of joy. "I am so very glad," said he. "I was not sure whether I had left it here or in the Shipping Office. I would not lose that stick for the world."
"A presentation, I see," said Holmes.
"Yes, sir."
"From Charing Cross Hospital?"
"From one or two friends there on the occasion of my marriage."
"Dear, dear, that's bad!" said Holmes, shaking his head.
Dr. Mortimer blinked through his glasses in mild astonishment.
"Why was it bad?"
"Only that you have disarranged our little deductions. Your marriage, you say?"
"Yes, sir. I married, and so left the hospital, and with it all hopes of a consulting practice. It was necessa
การแปล กรุณารอสักครู่..
นาย Sherlock Holmes ซึ่งเป็นมักจะดึกมากในตอนเช้าบันทึกเมื่อโอกาสไม่บ่อยนักที่ไม่ได้เหล่านั้นเมื่อเขาเป็นถึงคืนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า เรายืนอยู่ที่เตา-พรมและหยิบขึ้นมาติดที่ผู้เข้าชมของเราได้ทิ้งไว้ข้างหลังเขาในคืนก่อน มันเป็นดีชิ้นหนาของไม้โป่งหัวของการจัดเรียงที่เรียกว่า "ทนายความปีนัง." เพียงภายใต้หัวเป็นวงกว้างเกือบเงินนิ้วข้าม "เพื่อเจมส์ Mortimer, แผนงานจากเพื่อนของเขา CCH" ถูกตราตรึงกับมันมีวันที่ "1884" มันเป็นเพียงแค่ติดดังกล่าวเป็นผู้ประกอบการในครอบครัวเก่าที่ใช้ในการดำเนินการ. - สง่างามที่เป็นของแข็งและมั่นใจ"ดีวัตสันทำในสิ่งที่คุณทำมันได้หรือไม่" โฮล์มส์ได้นั่งหันหลังให้ฉันและฉันมี ให้เขาไม่มีสัญญาณของการประกอบอาชีพของฉัน. "คุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ผมทำอะไรผมเชื่อว่าคุณมีตาในด้านหลังของหัวของคุณ." "ผมมีอย่างน้อยดีขัดเงินชุบกาแฟหม้อ ด้านหน้าของฉัน "เขากล่าว "แต่บอกฉันวัตสันทำในสิ่งที่คุณทำของไม้ผู้เข้าชมของเราหรือไม่เนื่องจากเราได้รับจึงโชคร้ายที่จะคิดถึงเขาและมีความคิดของการทำธุระของเขา, ของที่ระลึกจากอุบัติเหตุนี้จะกลายเป็นความสำคัญ. ให้ฉันได้ยินคุณสร้างมนุษย์โดย การตรวจสอบของมัน. " "ผมคิดว่า" บอกว่าผมต่อไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้วิธีการของสหายของฉัน "ที่ดร. Mortimer เป็นที่ประสบความสำเร็จทางการแพทย์ผู้สูงอายุคนดีที่นับถือตั้งแต่ผู้ที่รู้ว่าเขาให้เขานี้ เครื่องหมายของความชื่นชมของพวกเขา. " "ดี!" โฮล์มส์กล่าวว่า "ดีเยี่ยม" "ผมคิดว่าน่าจะยังอยู่ในความโปรดปรานของการเป็นผู้ประกอบการในประเทศของเขาที่ไม่จัดการที่ดีของการเยี่ยมชมของเขาด้วยการเดินเท้า." "ทำไมเหรอ?" "เพราะติดนี้ แต่เดิมเป็นหนึ่งหล่อมากได้รับ เพื่อเคาะเกี่ยวกับที่ฉันแทบจะไม่สามารถจินตนาการประกอบการเมืองแบกมัน. ปลอกโลหะหนาเหล็กจะใส่ลงดังนั้นจะเห็นว่าเขาได้ทำจำนวนมากที่เดินไปกับมัน. " "เสียงที่สมบูรณ์แบบ" โฮล์มส์กล่าวว่า. "และแล้วอีกครั้งมีความเป็นเพื่อนของ CCH 'ฉันควรจะเดาว่าจะเป็นอะไรบางอย่างที่ล่าล่าท้องถิ่นที่จะมีสมาชิกที่เขาได้รับความช่วยเหลือบางส่วนอาจจะผ่าตัดและที่ได้ทำให้เขาเล็ก ๆ ในการนำเสนอ กลับมา. " "จริงเหรอ, วัตสัน, คุณเก่งตัวเอง" กล่าวว่าโฮล์มส์ผลักดันกลับเก้าอี้ของเขาและแสงบุหรี่ "ผมผูกพันที่จะพูดได้ว่าในทุกบัญชีที่คุณได้รับเพื่อให้ดีที่สุดเท่าที่จะให้ความสำเร็จเล็ก ๆ ของตัวเองที่คุณได้เป็นปกติวิสัย underrated ความสามารถของคุณเอง. อาจเป็นได้ว่าคุณไม่ได้ตัวเองส่องสว่าง แต่คุณตัวนำของแสง . บางคนโดยไม่ต้องมีความสามารถพิเศษมีอำนาจที่โดดเด่นของการกระตุ้นมัน. ฉันสารภาพเพื่อนรักของฉันว่าฉันเป็นอย่างมากในการชำระหนี้ของคุณ. " เขาไม่เคยบอกว่าเป็นมากก่อนและผมต้องยอมรับว่าคำพูดของเขาทำให้ฉันมีความสุขกระตือรือร้น เพราะเรามักจะได้รับการกระตุ้นโดยไม่แยแสของเขาที่จะชื่นชมและความพยายามที่ฉันได้ทำเพื่อให้การประชาสัมพันธ์ที่จะวิธีการของเขา ผมภูมิใจมากเกินไปที่จะคิดว่าฉันได้เพื่อให้ห่างไกลเข้าใจระบบของเขาในฐานะที่จะใช้มันในทางที่ได้รับความเห็นชอบของเขา ตอนนี้เขาเอาติดจากมือของฉันและมันตรวจสอบไม่กี่นาทีได้ด้วยตาเปล่าของเขา จากนั้นมีการแสดงออกที่น่าสนใจที่เขาวางบุหรี่ของเขาและถือไม้เท้าไปที่หน้าต่างเขามองมันอีกครั้งกับเลนส์นูน. "ที่น่าสนใจแม้ว่าประถม" กล่าวว่าเขาในขณะที่เขากลับไปยังมุมที่เขาชื่นชอบของเก้าอี้นวม "มีหนึ่งหรือสองข้อบ่งชี้ตามติด. มันทำให้เรามีพื้นฐานสำหรับการหักหลาย." "มีอะไรหนีฉัน" ผมถามกับบางตัวเองสำคัญ "ผมเชื่อว่ามีอะไรผลที่ฉันได้มองข้าม?" "ฉันกลัววัตสันที่รักของฉันว่าส่วนใหญ่ของข้อสรุปของคุณมีความผิดพลาด. เมื่อฉันบอกว่าคุณกระตุ้นฉันฉันหมายถึงที่จะตรงไปตรงมาว่าในการสังเกตของคุณ ชักนำผมถูกแนะนำเป็นครั้งคราวไปสู่ความจริง. ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไม่ถูกต้องทั้งหมดในกรณีนี้. คนอย่างแน่นอนผู้ประกอบการประเทศ. และเขาเดินการจัดการที่ดี. " "จากนั้นผมก็ถูกต้อง." "ในขอบเขตที่." "แต่ นั่นคือทั้งหมดที่ ". "ไม่ไม่ฉันรักวัตสันไม่ทั้งหมด -. ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่ผมอยากจะแนะนำตัวอย่างเช่นที่นำเสนอไปยังแพทย์มีโอกาสมากขึ้นที่จะมาจากโรงพยาบาลกว่าจากการล่าสัตว์และ ว่าเมื่อชื่อย่อ 'ซีซี' จะถูกวางไว้ก่อนที่โรงพยาบาลว่าคำพูดของคิงส์ครอ 'มากตามธรรมชาติขอแนะนำตัวเอง. " "คุณอาจจะถูกต้อง." "น่าจะอยู่ในทิศทางที่. และถ้าเราใช้เวลานี้เป็นสมมติฐานการทำงานที่เรามี สดจากพื้นฐานที่จะเริ่มต้นการก่อสร้างของผู้เข้าชมของเราที่ไม่รู้จักนี้. " "อืมแล้วสมมติว่า CCH 'ไม่ยืนสำหรับ' Charing Cross โรงพยาบาล 'สิ่งที่หาข้อสรุปต่อไปเราอาจวาด?" "ไม่มีใครทำขอแนะนำตัวเอง? คุณจะรู้ว่าวิธีการของฉัน ใช้พวกเขา! " "ฉันสามารถคิดว่าข้อสรุปที่ชัดเจนว่าคนที่มีประสบการณ์ในเมืองก่อนที่จะไปประเทศ." "ผมคิดว่าเราอาจจะร่วมเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ไกลกว่านี้ มองไปที่มันในแง่นี้ โอกาสกับสิ่งที่มันจะเป็นน่าจะเป็นที่สุดที่นำเสนอดังกล่าวจะได้รับการทำ? เมื่อเพื่อนของเขาจะรวมตัวกันเพื่อให้เขาจำนำของจะดีของพวกเขาหรือไม่? เห็นได้ชัดว่าในขณะที่เมื่อดร. Mortimer ถอนตัวออกจากการให้บริการของโรงพยาบาลในการสั่งซื้อที่จะเริ่มต้นในการปฏิบัติให้กับตัวเอง เรารู้ว่าได้มีการนำเสนอ เราเชื่อว่ามีการเปลี่ยนแปลงจากโรงพยาบาลเมืองกับการปฏิบัติของประเทศ มันจึงยืดการอนุมานของเรามากเกินไปที่จะบอกว่าเป็นการนำเสนอในโอกาสของการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ " "แน่นอนมันดูเหมือนว่าน่าจะเป็น." "ตอนนี้คุณจะสังเกตว่าเขาจะไม่ได้รับพนักงานของโรงพยาบาล OHE, ตั้งแต่เพียงคนที่ดีขึ้นในการปฏิบัติลอนดอนสามารถจับตำแหน่งดังกล่าวและเช่นหนึ่งจะไม่ลอยเข้ามาในประเทศ อะไรคือสิ่งที่เขาแล้ว? ถ้าเขาอยู่ในโรงพยาบาลและยังไม่ได้อยู่ในพนักงานเขาเท่านั้นที่จะได้รับบ้าน surpeon หรือบ้านแพทย์ - น้อยกว่านักเรียนอาวุโส และเขาออกจากห้าปีที่ผ่านมา - วันที่อยู่บนติด ดังนั้นหลุมฝังศพของผู้ประกอบการในครอบครัววัยกลางคนหายไปในอากาศบางฉันรักวัตสันโผล่ออกมาและมีเพื่อนหนุ่มสาวอายุต่ำกว่าสามสิบน่ารัก, มักน้อย, เหม่อลอยและเจ้าของสุนัขที่ชื่นชอบที่ฉันควรจะอธิบายคร่าว ๆ ว่าเป็น มีขนาดใหญ่กว่าเทอร์เรีและมีขนาดเล็กกว่าสุนัขพันธุ์หนึ่ง. " ฉันหัวเราะอย่างไม่เชื่อเป็น Sherlock Holmes โน้มตัวกลับมาอยู่ในเก้าอี้นวมของเขาและพัดแหวนลังเลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของควันขึ้นถึงเพดาน. "ในฐานะที่เป็นส่วนหลังที่ฉันมีไม่ได้หมายความว่าการตรวจสอบคุณ" บอกว่าผม "แต่อย่างน้อยก็ไม่ยากที่จะหารายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับอายุของมนุษย์และอาชีพ." จากการเก็บรักษาทางการแพทย์ของฉันเล็ก ๆ ผมเอาลงสารบบการแพทย์และเปิดขึ้นชื่อ. มีหลาย Mortimers เป็น แต่เพียง เป็นผู้หนึ่งที่อาจจะมีผู้เข้าชมของเรา. ผมอ่านบันทึกของเขาออกมาดัง ๆ . "Mortimer เจมส์แผนงาน, 1882, Grimpen, ดาร์ทมัวร์, เดวอน บ้านศัลยแพทย์ 1882-1884 ที่โรงพยาบาลคิงส์ครอส ผู้ชนะของรางวัลแจ็คสันพยาธิวิทยาเปรียบเทียบกับเรียงความหัวข้อ "โรคพลิกกลับ? สอดคล้องสมาชิกของสังคมสวีเดนพยาธิวิทยา ผู้เขียนของ 'ประหลาดบางส่วนของ atavism (Lancet 1882) 'เราไม่คืบหน้า? (วารสารจิตวิทยามีนาคม 1883) เจ้าหน้าที่การแพทย์สำหรับตำบล Grimpen, Thorsley และสูงสาลี่. " "ไม่มีการกล่าวถึงว่าการล่าสัตว์ในท้องถิ่นวัตสัน" โฮล์มส์ด้วยรอยยิ้มซุกซนกล่าวว่า "แต่แพทย์ของประเทศในขณะที่คุณสังเกตได้อย่างชาญฉลาดมาก ผมคิดว่าผมเป็นธรรมธรรมในการหาข้อสรุปของฉัน ในฐานะที่เป็นคำคุณศัพท์ที่ฉันกล่าวว่าถ้าผมจำได้ว่าถูกต้องน่ารัก, มักน้อยและเหม่อลอย มันเป็นประสบการณ์ของผมว่ามันเป็นเพียงคนที่มีอัธยาศัยดีในโลกนี้ที่ได้รับการรับรองเพียงหนึ่งมักน้อยที่ทิ้งอาชีพลอนดอนประเทศและมีเพียงหนึ่งเหม่อลอยที่ใบติดของเขาและไม่บัตรการเยี่ยมชมของเขาหลังจากที่รอคอย ชั่วโมงในห้องพักของคุณ. " "และสุนัขได้หรือไม่" "ได้รับในนิสัยของการดำเนินการติดนี้เจ้านายของเขาที่อยู่เบื้องหลัง เป็นสุนัขที่ติดหนักได้จัดให้แน่นกลางและเครื่องหมายของฟันของเขาจะมองเห็นได้ชัดถ้อยชัดคำมาก ขากรรไกรของสุนัขดังแสดงในช่องว่างระหว่างเครื่องหมายเหล่านี้กว้างเกินไปในความคิดของฉันสำหรับเทอร์เรีและไม่กว้างพอสำหรับสุนัขพันธุ์หนึ่ง มันอาจจะเป็น - yes. โดยจูปิเตอร์มันเป็นสแปเนียลผมหยิก " .. เขาได้เพิ่มขึ้นและรวดเร็วห้องพักในขณะที่เขาพูดตอนนี้เขาหยุดในการพักผ่อนของหน้าต่างมีเช่นแหวนจากความเชื่อมั่นของเขา เสียงที่ผมมองในความประหลาดใจ. "เพื่อนรักของฉันวิธีที่คุณอาจจะสามารถเพื่อให้แน่ใจว่า?" "สำหรับเหตุผลที่ง่ายมากที่ผมเห็นสุนัขตัวเองอยู่บนประตูขั้นตอนของเรามากและมีแหวนเป็นของตน เจ้าของ ห้ามเคลื่อนย้ายผมขอให้คุณวัตสัน เขาเป็นพี่ชายมืออาชีพของคุณและการปรากฏตัวของคุณอาจจะให้ความช่วยเหลือกับผม ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่งของโชคชะตาวัตสันเมื่อคุณได้ยินขั้นตอนตามบันไดที่จะเดินเข้ามาในชีวิตของคุณและคุณรู้ว่าไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ดร. เจมส์อะไร Mortimer คนของวิทยาศาสตร์ถามของ Sherlock Holmes, ผู้เชี่ยวชาญในการกระทำผิดหรือไม่ มาใน " การปรากฏตัวของผู้เข้าชมของเราประหลาดใจให้กับผมตั้งแต่ผมคาดว่าจะมีผู้ประกอบการทั่วไปของประเทศ. เขาเป็นคนที่สูงมากคนบางที่มีจมูกยาวเหมือนจะงอยปากที่ยื่นออกมาระหว่างสองแหลมตาสีเทา ตั้งกันอย่างใกล้ชิดและเป็นประกายสดใสจากด้านหลังแว่นทองขอบ. เขาได้รับในชุดแฟชั่นมืออาชีพ แต่สกปรกสำหรับเสื้อโค้ตของเขาคือสกปรกและกางเกงขายาวของเขาหลุดลุ่ย. แม้ว่าหนุ่มสาวกลับมาที่ยาวนานของเขาได้รับการโค้งคำนับแล้ว และเขาเดินกับแรงผลักดันไปข้างหน้าของหัวของเขาและอากาศโดยทั่วไปของ peering เมตตากรุณา. ในขณะที่เขาเข้ามาในดวงตาของเขาลดลงเมื่อติดอยู่ในมือของโฮล์มส์และเขาวิ่งไปกับตกใจของความสุข. "ผมดีใจมาก" กล่าวว่าเขา. "ผมไม่แน่ใจว่าผมได้ทิ้งมันไว้ที่นี่หรือในสำนักงานการจัดส่งสินค้า ฉันจะไม่สูญเสียติดว่าสำหรับโลก. " "นำเสนอผมเห็น" กล่าวว่าโฮล์มส์. "ใช่ครับ." "จากโรงพยาบาลคิงส์ครอ?" "จากหนึ่งหรือสองมีเพื่อนในโอกาสที่การแต่งงานของฉัน." "ที่รักที่รักที่ไม่ดี!" โฮล์มส์กล่าวว่าสั่นศีรษะของเขา. ดร. Mortimer กระพริบตาผ่านแว่นตาของเขาด้วยความประหลาดใจที่ไม่รุนแรง. "ทำไมมันไม่ดี?" "แต่ที่คุณได้ยุ่งเหยิงหักเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเรา การแต่งงานของคุณที่คุณพูด? " "ใช่ครับ ฉันแต่งงานและซ้ายเพื่อให้โรงพยาบาลและด้วยความหวังทั้งหมดของการให้คำปรึกษา มันเป็น necessa
การแปล กรุณารอสักครู่..
มิสเตอร์เชอร์ล็อค โฮมส์ ที่มักจะช้ามากในตอนเช้า ช่วยแผ่นดินไม่ infrequent โอกาสเมื่อเขาทั้งคืน นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ฉันยืนอยู่บนพรม Hearth หยิบติดที่แขกของเราที่ทิ้งไว้ข้างหลังเขาเมื่อคืนก่อน มันเป็น ดี ชิ้นหนาของไม้บวมเป่งไป ของการจัดเรียงซึ่งเป็นที่รู้จักกันเป็น " ปีนัง ทนายความ" แค่หัวสีเงินวงกว้างเกือบนิ้วข้าม . เจมส์มอติเมอร์ m.r.c.s. จากเพื่อนของซีซีเอช " ที่ถูกสลักไว้บนมัน กับวันที่ " 1884 " มันก็แค่ติดเป็นสมัยเก่าเวชศาสตร์ครอบครัวเคยแบก -- สง่างาม แข็ง และมั่นใจนะ
" เอ่อ วัตสัน , คุณจะทำอะไรกับมัน ?
โฮล์มส์กำลังนั่งหันหลังให้ฉันและฉันมีให้เขาไม่มีวี่แววของอาชีพของฉัน
" คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันทำอะไรอยู่ ? ผมเชื่อว่าคุณมีสายตาในด้านหลังของหัวของคุณ "
" ฉันได้ อย่างน้อย ก็ขัด , ชุบเงินชุบหม้อกาแฟตรงหน้าฉัน " กล่าวว่าเขา " แต่บอกฉัน วัตสัน ทำ ของผู้เข้าชมของเราติด ? เนื่องจากเราได้รับโชคร้าย ถ้าคิดถึงเขา และไม่มีความเชื่อในเรื่องของงานของเขา
" เอ่อ วัตสัน , คุณจะทำอะไรกับมัน ?
โฮล์มส์กำลังนั่งหันหลังให้ฉันและฉันมีให้เขาไม่มีวี่แววของอาชีพของฉัน
" คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันทำอะไรอยู่ ? ผมเชื่อว่าคุณมีสายตาในด้านหลังของหัวของคุณ "
" ฉันได้ อย่างน้อย ก็ขัด , ชุบเงินชุบหม้อกาแฟตรงหน้าฉัน " กล่าวว่าเขา " แต่บอกฉัน วัตสัน ทำ ของผู้เข้าชมของเราติด ? เนื่องจากเราได้รับโชคร้าย ถ้าคิดถึงเขา และไม่มีความเชื่อในเรื่องของงานของเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- มันแย่
- ฉันจะตอบตกลงกับงานที่ห้าง
- ฉันว่านะ
- มันคล้ายปลิง
- wedCutHitBidHurtPutRidSetAdviseAttachAss
- เป็นงานแต่งงานที่เยี่ยม
- so much
- ช่วยพูดให้ถูกต้องได้ไหม
- ฉันเคยดูแล้ว
- you can see it at a glance.
- รายงาน ของคุณ เป็นอย่างไรบ้าง
- รักแท้
- history
- Want to swap pics??
- เบียดกัน
- Crime
- อ้วน
- คุณภาพชีวิต
- ผลิตภัณฑ์จากหินอ่อน
- เปลี่ยนนิสัยการกิน
- ขอโทษ เพื่อนมาเรียกไปข้างนอกช่างก่อสร้าง
- คุณภาพชีวิต
- Everything you read fills your head with
- อ้วน
