Moreover, in all cases victims were

Moreover, in all cases victims were bitten
on the face only by adult dogs. These findings suggest that both
victim and dog age could play important roles in the risk for bites
to the face. Our results showed that none of the victims of bites to
the face were adult dog owners. We do not know why this difference
exists and further research is necessary to understand this
finding.
The bite incidents in our study took place mostly in the dog
owner’s home, yard or garden. Additionally, more than three quarters
of the bites to the face were directed towards familiar people.
Knowing the dog and being indoors when bitten are closely related
to being bitten on the face (Reisner et al., 2011). Moreover, people
are probably more likely to pet dogs in the dog’s home, yard or
garden. However, although indoor location and familiarity with the
dog play important roles in the potential risk for a facial bite, they
are not necessary conditions.
In nearly half of the incidents, children were bitten on the face
in the presence of their parent. A similar statistic was also observed
when the dog owner was present. Thus, the mere presence
of an adult is not an effective barrier to prevent a dog from biting
a child’s face. The proximity of an adult does not necessarily imply
adequate supervision because caregivers can be unaware of bite risks,
or they might underestimate the risk of bites and be less vigilant
when the child is being quiet or affectionate with the dog (Mathews
and Lattal, 1994; Reisner et al., 2011). Even bite prevention programs
that have been shown to teach children to discriminate
between risky and non-risky behavior (Meints and De Keuster, 2009;
Schwebel et al., 2012) did not, when used alone in 3 h of training
over 3 weeks, prevent risky and species inappropriate behaviors in
an experimental setting using unfamiliar Delta Society-certified dogs
(Schwebel et al., 2012). Furthermore, evaluation of parental behavior

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ ในทุกกรณี เหยื่อถูกกัดบนใบหน้าโดยเฉพาะการป้องกัน ค้นพบเหล่านี้แนะนำให้ทั้งสองอายุเหยื่อและสุนัขอาจมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยงต่อการกัดไปใบหน้า ผลของเราแสดงให้เห็นว่าไม่มีเหยื่อของการกัดใบหน้าเจ้าของสุนัขที่ผู้ใหญ่ได้ เราไม่ทราบว่าทำไมความแตกต่างนี้มีการ วิจัยเพื่อจะได้เข้าใจในเรื่องนี้การค้นหาปัญหาด้านการกัดในการศึกษาของเราที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ในสุนัขเจ้าของบ้าน บ้าน หรือสวน นอกจากนี้ มากกว่าสามในสี่ของการกัดไปใบหน้าได้โดยตรงต่อคนสุนัขรู้ และอยู่ในที่ร่มเมื่อกัดจะสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดเป็นการกัดหน้า (Reisner et al. 2011) นอกจากนี้ คนมักคงสุนัขสัตว์เลี้ยงในบ้าน บ้านของสุนัข หรือสวน อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสถานที่ในร่มและความคุ้นเคยกับการสุนัขมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นสำหรับกัดหน้า พวกเขาไม่ได้จำเป็นเงื่อนไขเกือบครึ่งหนึ่งของเหตุการณ์ เด็กถูกกัดบนใบหน้าในที่ที่ผู้ปกครอง นอกจากนี้ยังพบว่า สถิติคล้ายเมื่อเจ้าของสุนัขที่เป็นปัจจุบัน ดังนั้น มีอยู่เพียงที่มีอายุไม่ใช่อุปสรรคมีประสิทธิภาพเพื่อป้องกันไม่ให้สุนัขกัดใบหน้าของเด็ก ใกล้ชิดของผู้ใหญ่ที่ไม่จำเป็นต้องหมายดูแลเพียงพอเนื่องจากผู้ดูแลสามารถตระหนักถึงความเสี่ยงที่กัดหรือพวกเขาอาจประมาทความเสี่ยงในการกัด และระวังน้อยเมื่อเป็นเด็กเงียบ หรือความรักกับสุนัข (แมทธิวส์และ Lattal, 1994 Reisner et al. 2011) แม้โปรแกรมป้องกันการกัดที่ได้รับการแสดงเพื่อสอนการแยกแยะระหว่างพฤติกรรมเสี่ยง และไม่มีความเสี่ยง (Meints และ Keuster De, 2009Schwebel et al. 2012) ไม่ได้ เมื่อใช้ตามลำพังใน 3 ชั่วโมงของการฝึกอบรมกว่า 3 สัปดาห์ ป้องกันความเสี่ยง และสายพันธุ์ไม่เหมาะสมในการตั้งค่าการทดลองใช้สุนัขรับรองสังคมของเดลต้าไม่คุ้นเคย(Schwebel et al. 2012) นอกจากนี้ การประเมินพฤติกรรมโดยผู้ปกครอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ในทุกกรณีที่ตกเป็นเหยื่อถูกกัด
บนใบหน้าโดยเฉพาะสุนัข การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าทั้ง
เหยื่อและอายุของสุนัขอาจมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยงในการกัด
ที่ใบหน้า ผลของเราแสดงให้เห็นว่าไม่มีผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของกัดกับ
ใบหน้าเป็นเจ้าของสุนัขผู้ใหญ่ เราไม่ทราบว่าทำไมความแตกต่างนี้
มีอยู่และการวิจัยเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นที่จะเข้าใจในเรื่องนี้
การค้นพบ.
เหตุการณ์กัดในการศึกษาของเราที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ในสุนัข
ที่บ้านของเจ้าของลานหรือวิวสวน นอกจากนี้กว่าสามในสี่
ของกัดที่ใบหน้าถูกโดยตรงต่อคนที่คุ้นเคย.
รู้สุนัขและเป็นร่มเมื่อกัดมีความเกี่ยวข้องกับ
การถูกกัดบนใบหน้า (Reisner et al. 2011) นอกจากนี้คน
อาจจะมีแนวโน้มที่จะเลี้ยงสุนัขในบ้านของสุนัขลานหรือ
สวน อย่างไรก็ตามแม้ว่าสถานที่ในร่มและคุ้นเคยกับ
สุนัขมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นสำหรับกัดใบหน้าที่พวกเขา
ไม่ได้เป็นเงื่อนไขที่จำเป็น.
ในเกือบครึ่งหนึ่งของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เด็กถูกกัดบนใบหน้า
ในการปรากฏตัวของพ่อแม่ของพวกเขา สถิติที่คล้ายกันนอกจากนี้ยังพบว่า
เมื่อเจ้าของสุนัขเป็นของขวัญ ดังนั้นแค่การปรากฏตัว
ของผู้ใหญ่ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่มีประสิทธิภาพเพื่อป้องกันไม่ให้สุนัขกัดจาก
ใบหน้าของเด็ก ความใกล้ชิดของผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องหมายถึง
การดูแลอย่างเพียงพอเพราะผู้ดูแลผู้ป่วยสามารถจะไม่รู้ความเสี่ยงกัด
หรือพวกเขาอาจประมาทความเสี่ยงของการกัดและต้องระมัดระวังน้อย
เมื่อเด็กเป็นที่เงียบสงบหรือที่รักใคร่กับสุนัข (แมทธิวส์
และ Lattal 1994; Reisner et al. 2011) แม้กัดโปรแกรมการป้องกัน
ที่ได้รับการแสดงเพื่อสอนให้เด็กเห็นความแตกต่าง
ระหว่างพฤติกรรมที่มีความเสี่ยงและไม่เสี่ยง (Meints และเด Keuster 2009;
. Schwebel et al, 2012) ไม่ได้เมื่อใช้เพียงอย่างเดียวใน 3 ชั่วโมงของการฝึกอบรม
มากกว่า 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา ป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงและสายพันธุ์ที่ไม่เหมาะสมใน
การตั้งค่าการทดลองใช้สุนัขเดลต้าสังคมได้รับการรับรองที่ไม่คุ้นเคย
(Schwebel et al., 2012) นอกจากนี้การประเมินผลของพฤติกรรมของผู้ปกครอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ ในทุกกรณี เหยื่อที่ถูกกัดบนใบหน้าโดยเฉพาะสุนัขโต ผลการวิจัยนี้ชี้ให้เห็นว่าทั้งเหยื่ออายุสุนัขอาจมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยง กัดเพื่อใบหน้า ผลของเราแสดงให้เห็นว่าไม่มีเหยื่อกัดใบหน้าถูกเจ้าของสุนัขผู้ใหญ่ เราไม่รู้ว่าทำไมความแตกต่างนี้มีงานวิจัยและจำเป็นที่จะเข้าใจนี้ค้นหากัดในเหตุการณ์การศึกษาของเราเกิดขึ้นส่วนใหญ่ในสุนัขบ้านเจ้าของบ้านหรือสวน นอกจากนี้กว่าสามไตรมาสของกัดหน้าได้โดยตรงต่อผู้คนที่คุ้นเคยทราบว่าสุนัขอยู่ในบ้านเมื่อถูกกัดจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดถูกกัดบนใบหน้า ( เนอร์ et al . , 2011 ) นอกจากนี้ ประชาชนคงน่าจะสัตว์เลี้ยงสุนัขในบ้านหมา บ้าน หรือสวน อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสถานที่ในร่มและความคุ้นเคยกับสุนัขมีบทบาทสำคัญในความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นสำหรับกัดหน้า ,ไม่ได้เป็นเงื่อนไขที่จำเป็นในเกือบครึ่งหนึ่งของเหตุการณ์ , เด็กถูกกัดที่ใบหน้าในการแสดงตนของพ่อแม่ของพวกเขา จากสถิติพบว่า คล้ายเมื่อเจ้าของสุนัขอยู่ ดังนั้น การมีเพียงของผู้ใหญ่ ไม่ใช่อุปสรรคที่มีประสิทธิภาพเพื่อป้องกันสุนัขจากการเสียดสีใบหน้าของเด็ก ความใกล้ชิดของผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องบ่งบอกถึงเพียงพอดูแล เพราะผู้ดูแลสามารถตระหนักถึงความเสี่ยงงับหรือพวกเขาอาจจะประเมินค่าความเสี่ยงของ bites และระวังตัวน้อยลงเมื่อลูกถูกเงียบหรือพิศวาสกับสุนัข ( โกลด์และ lattal , 1994 ; เนอร์ et al . , 2011 ) แม้แต่กัดโปรแกรมการป้องกันที่ได้รับการแสดงที่จะสอนให้เด็กแยกแยะระหว่างความเสี่ยงและไม่มีพฤติกรรมเสี่ยง ( meints และ de keuster , 2009 ;ชเวเบิ่ล et al . , 2012 ) ไม่ได้ เมื่อใช้คนเดียวใน 3 ชั่วโมงของการฝึกอบรมกว่า 3 สัปดาห์ ป้องกันความเสี่ยง และพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมในชนิดทดลองการใช้สังคมได้รับการรับรองสุนัขไม่คุ้นเคย เดลต้า( ชเวเบิ่ล et al . , 2012 ) นอกจากนี้ การประเมินพฤติกรรมของผู้ปกครอง