There was a need to plan ahead just

There was a need to plan ahead just in case. Thinking ahead made his head throb in pain.
Lefille, who was beside Suimei who still breathed roughly and let out a sigh, spoke.


“Suimei. Thanks. I lived because you came.”


“It’s nothing. It’s kind of embarrassing to hear that after showing up late.”


Suimei admitted his true thought after hearing Lefille thank him. He could not deny that he was reluctant ever since he first faced against a mazoku. If he had resolved himself, he wouldn’t have been late either. And the rest was history.


“.... Are the others?”


“.... Yeah.”


Her depressed voice was the reply. It could have been easily guessed from the atrocious scenery on the way here, but to think they were all dead.


He had already given up anticipation of them being fine from the moment he grabbed her not to go and an adventurer controlled by a mazoku appeared. It was not something he should be saying but they were comrades he spent time with. Their death was regrettable.


Looking back, when he chased Lefille into the forest was the split in the road. If he was able to convince others more proficiently back then, if he could make Lefille stay, it could have ended better.


Of course, he thought everything was too late to contemplate now…..


“.....Suimei. Don’t think too much about it. It’s not something I should be saying, but it’s not your fault that they’re dead.”


“Thanks for saying that. But aren’t you thinking about it more than me, Lefille?”


“T, that’s”


She spoke as if she was caught off guard when questioned back. Soon, desolate atmosphere surrounded them. She was definitely thinking about it. There was no way she couldn’t. She couldn’t protect the ones she wanted to protect. Whether it was because she was late or whether she couldn’t save them even though she was not late, it was painful nonetheless.


And Rajas aimed precisely for that. A creature as evil as that was proficient in digging into the opponent's’ weakness as well. Almost disgustingly proficient.


That was why it hurt her even more.


“.... Lefille. Unlike me, you didn’t hesitate to jump in and save others. Don’t be so hard on yourself.”


“O, ok…..”


Her stuttering voice was heavy. Words like “you tried”, or “you did what you could” was nothing but a cheap consolation before everything that had transpired. That was why Lefille was depressed and there was nothing more he could say.


How long was she like that? Was she praying for those who passed away? Or was it the time she took to get herself back together again? Amidst deep silence, Lefille spoke out of nowhere.


“Suimei, I……”


“Hmm?”


“I, I want to thank you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่จำเป็นต้องมีการวางแผนล่วงหน้าในกรณีที่เป็น คิดล่วงหน้าทำให้หัวของเขาเต้นในความเจ็บปวด.
Lefille ซึ่งเป็นข้าง Suimei ที่ยังคงสูดลมหายใจประมาณและให้ออกถอนหายใจพูด. "Suimei ขอบคุณ ฉันอาศัยอยู่เพราะคุณมา. " " มันไม่มีอะไร เป็นชนิดที่น่าอายที่จะได้ยินว่าหลังจากที่การแสดงขึ้นในช่วงปลาย. " Suimei ยอมรับความคิดที่แท้จริงของเขาหลังจากที่ได้ยิน Lefille ขอบคุณเขา เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นคนไม่เต็มใจที่นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับ mazoku ถ้าเขาได้รับการแก้ไขตัวเองเขาจะไม่ได้รับอย่างใดอย่างหนึ่งในช่วงปลาย และส่วนที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์. " .... คนอื่น ๆ ได้หรือไม่" " .... ใช่." เสียงหดหู่ของเธอคือคำตอบ มันจะได้รับการคาดเดาได้อย่างง่ายดายจากทัศนียภาพอันเลวร้ายในทางที่นี่ แต่คิดว่าพวกเขาทุกคนตาย. เขาได้รับแล้วถึงความคาดหมายของพวกเขาถูกปรับจากช่วงเวลาที่เขาคว้าเธอไม่ได้ที่จะไปและนักผจญภัยที่ควบคุมโดย mazoku ปรากฏ . มันไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาควรจะพูด แต่พวกเขาก็สหายเขาใช้เวลาอยู่กับ ตายของพวกเขาเป็นที่น่าเศร้า. มองย้อนกลับไปเมื่อเขาไล่ Lefille เข้าไปในป่าถูกแบ่งออกในถนน ถ้าเขาก็สามารถที่จะโน้มน้าวให้คนอื่นมากขึ้นคล่องกลับมาแล้วว่าเขาจะทำให้ Lefille พักมันจะได้จบดีกว่า. แน่นอนว่าเขาคิดว่าทุกอย่างก็สายเกินไปที่จะพิจารณาในขณะนี้ ... .. " ..... Suimei อย่าคิดว่ามากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรจะบอก แต่มันไม่ใช่ความผิดของคุณที่พวกเขากำลังตาย. " " ขอบคุณสำหรับการบอกว่า แต่คุณไม่คิดเกี่ยวกับมันมากขึ้นกว่าฉัน Lefille? " T" ที่ " เธอพูดราวกับว่าเธอถูกจับออกยามเมื่อถูกถามกลับ เร็ว ๆ นี้บรรยากาศรกร้างล้อมรอบพวกเขา เธอถูกแน่นอนคิดเกี่ยวกับมัน ไม่มีทางที่เธอทำไม่ได้ เธอไม่สามารถปกป้องคนที่เธอต้องการที่จะปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นเพราะเธอก็สายหรือว่าเธอไม่สามารถช่วยให้พวกเขาแม้ว่าเธอจะไม่ได้ปลายมันเป็นความเจ็บปวดกระนั้น. และ Rajas มุ่งเป้าอย่างแม่นยำว่า สิ่งมีชีวิตที่เป็นความชั่วร้ายเป็นที่ได้รับความเชี่ยวชาญในการขุดเป็นฝ่ายตรงข้าม 'อ่อนแอเช่นกัน เกือบมีความเชี่ยวชาญน่ารังเกียจ. นั่นคือเหตุผลที่มันทำร้ายเธอมากยิ่งขึ้น. " .... Lefille ซึ่งแตกต่างจากฉันคุณไม่ลังเลที่จะกระโดดในและบันทึกอื่น ๆ อย่าให้ยากในตัวเอง. " " โอ้, OK ... .. " เสียงพูดติดอ่างของเธอหนัก คำพูดเช่น "คุณลอง" หรือ "คุณทำในสิ่งที่คุณอาจจะ" เป็นอะไร แต่ปลอบใจราคาถูกก่อนที่ทุกอย่างที่ได้ transpired นั่นคือเหตุผลว่าทำไม Lefille ก็มีความสุขและมีอะไรมากเขาอาจจะบอกว่า. นานแค่ไหนที่เธอได้รับการเช่นนั้น? ถูกเธออธิษฐานสำหรับผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว? หรือมันเป็นเวลาที่เธอเอาตัวเองที่จะได้รับกลับมารวมกันอีกครั้งหรือไม่ ท่ามกลางความเงียบลึก Lefille พูดออกมาจากที่ไหน. "Suimei ผม ...... " "อืม?" "ผมผมอยากจะขอบคุณคุณ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้องมีการวางแผนล่วงหน้าเพียงในกรณีที่ คิดไปข้างหน้าทำให้หัวของเขาปวดเจ็บlefille คนที่อยู่ข้าง suimei ที่ยังคงหายใจประมาณ และถอนหายใจ กล่าว ." suimei . ขอบคุณ ฉันมีชีวิตอยู่เพราะคุณมา "" ไม่มีอะไรหรอก มันน่าอายที่จะได้ยินว่า หลังจากแสดงดึก "suimei ยอมรับว่าจริงของเขาหลังจากที่ lefille ได้ยินขอบคุณเขา เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาไม่เต็มใจ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเผชิญกับมาโซคุ . ถ้าเขาตัดสินใจเอง เค้าคงมาสายเหมือนกัน และส่วนที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์" . . . . . . . มีคนอื่น ๆ ? "" . . . . . . . ใช่เสียงเศร้าของเธอตอบกลับ มันอาจจะถูกเดาได้ง่ายจากฉากโหดเหี้ยม ระหว่างทางมาที่นี่ แต่ให้คิดว่าพวกเขาตายหมดแล้วเขายอมแพ้แล้วความคาดหวังของพวกเขามีการปรับจากช่วงเวลาที่เขาคว้าเธอไว้ไม่ให้ไป และถูกควบคุมโดยมาโซคุปรากฏตัว มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะพูด แต่เขาจะเป็นเพื่อนเขาใช้เวลากับ ความตายของพวกเขา น่าเศร้ามองย้อนกลับไป เมื่อเขาไล่ lefille เข้าป่าเป็นแยกถนน ถ้าเขาสามารถโน้มน้าวให้ผู้อื่นมากขึ้นคล่องแล้ว ถ้าเขาสามารถทำให้ lefille อยู่ มันน่าจะจบดีกว่าแน่นอน เขาคิดว่าทุกอย่างมันสายเกินไป ที่จะพิจารณา ตอนนี้ . . . . ." . . . . . suimei . อย่าคิดอะไรมากเกี่ยวกับมัน มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะพูด แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณที่พวกเขาจะตาย "" ขอบคุณที่ชม แต่คุณไม่คิดเกี่ยวกับมันมากกว่าผม lefille ? "ไม่ นั่นมัน "เธอพูดราวกับว่าเธอถูกติด off guard เมื่อถามกลับ แล้วบรรยากาศอ้างว้างท่ามกลางพวกเขา เธอต้องคิดเกี่ยวกับมัน ไม่มีทางที่เธอทำไม่ได้ เธอไม่สามารถปกป้องพวกเธอต้องการปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นเพราะ เธอมาสาย หรือว่าเธอคงช่วย แม้ว่าเธอไม่ได้มาสายไม่ได้ มันก็เจ็บอยู่ดีราจัสและมีแน่นอนที่ สิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายที่สุดเท่าที่มันมี ขุดคุ้ย จุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามได้เป็นอย่างดี เกือบจะดูน่ารังเกียจ ชาญนั่นคือทำไมมันทำร้ายเธอมากขึ้น" . . . . . . . lefille . ไม่เหมือนฉัน เธอไม่ลังเลที่จะกระโดดในและช่วยผู้อื่น อย่าทำให้ตัวเองลำบาก "" โอ โอเค . . . . "เธอตะกุกตะกักเสียงหนัก คำว่า " พยายาม " หรือ " คุณทำดีที่สุดแล้ว " ก็ไม่มีอะไร แต่เป็นการปลอบใจราคาถูกก่อนที่ทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้น . นั่นคือเหตุผลที่ lefille หดหู่และมีอะไรมากกว่าที่เขาสามารถพูดได้นานแค่ไหนที่เธอชอบ ? เธอภาวนาให้ผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว หรือมันถึงเวลาที่เธอเอาให้ตัวเองกลับมารวมกันอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบลึก lefille พูดออกมาเลย" suimei ฉัน . . . . . . . "" หืม ? "" ผมต้องขอขอบคุณคุณ " .