It is hard to deny the Singapore Mi

It is hard to deny the Singapore Miracle. In 50 years, Lee and his successors transformed the country from a poor trading post with a tenuous geopolitical position into a gleaming and fantastically rich metropolis. Gross domestic product per person rose from under $500 in 1960 to over $55,000 today, making Singapore one of the wealthiest countries in the world.

As a city, Singapore routinely tops world rankings. It recently placed fourth in the Global Financial Centers index; it is the best city for “transportation and infrastructure,” according to PricewaterhouseCoopers; the best place in the world to do business, according to the Economist Intelligence Unit; in a virtual deadlock with Hong Kong for first place in the 2015 Index of Economic Freedom. And so on.

But if money is free in Singapore, people are not. Speech, expression and assembly are all tightly controlled; the justice system is notoriously harsh. Migrant workers are treated poorly; labor organizers are deported. There is no minimum wage, and the Gini co-efficient for inequality is among the highest in the developed world.

For decades, critics warned that this balance could not hold. In the early ’90s, Christopher Lingle, a university professor forced to flee Singapore after publishing two critical opinion pieces in the International Herald Tribune, cautioned that economic growth was not consistent with political oppression.

But not only has Singapore since grown economically; its prestige has grown commensurately. This year, the island welcomes a new undergraduate campus of Yale University, that 300-year-old institution’s first satellite. How an American university dedicated to open discourse can thrive in a police state remains to be seen. But Yale’s commitment, and its willingness to sacrifice its ideals for a prime global location, is a powerful vindication of Singapore’s strategy.

In many respects, Singapore presaged the modern era of cities. In 1972, long before the term became a byword of city halls and conferences, Singapore’s foreign minister had pinned the state’s survival to its ability to become a “global city.” Like the trading ports of the Hanseatic League, or the powerful Mediterranean city-states of Venice and Genoa, Singapore proved that having no territory was no obstacle.

Free trade and export zones weren’t invented in Singapore, but they were perfected there. Tax incentives and low labor costs pulled in industries and multinational corporations, making Singapore the No. 1 location for multinationals’ headquarters in East Asia. “Few communities on earth roll out the red carpet like Singapore, Inc.,” Bloomberg reported — and indeed, most are still playing catch-up.

Observers have long said Singapore more closely resembles a company than a state; today, the corporate approach to city-building (maximizing growth, minimizing civic involvement) is in vogue, from the “Charter Cities” project to the opinion pages of the New York Times.

Singaporean urban management strategy, technocratic and moralizing, has also resonated in the West. The city’s congestion pricing plan, for example, dates from 1975, and inspired London’s own initiative. Singapore was a “nanny state” long before New York; casinos were legalized in 1994, but Singaporeans and permanent residents must pay a sizable fee to enter (over $1,000 a year), and some 30,000 people with various financial problems are prohibited from coming in at all.

Finally, Singapore also foresaw the rise of tourism and the growth of the international cosmopolitan class. The government-engineered Marina Bay redevelopment, for example, was designed “to make Singapore a great city to live, work and play in” before that tri-pronged expression became the mantra of outward-looking cities like Miami. No place on earth, save the vastly larger megacities of Tokyo and London, attracts more “ultra-high-net-worth” individuals (over $30 million); last year, the EIU named Singapore the world’s most expensive city to live in.

Lee (like Michael Bloomberg, who won the Lee Kuan Yew World City prize) defended what local critics have sometimes perceived as a set of policies that prioritize foreign money over local well-being. “Never mind your Gini coefficient,” he said in 2009, “If you don’t have a job you get zero against those with jobs.”

Singapore pioneered the new role of the metropolis, as an internationally competitive entity conducting its own foreign relations, supplanting or adjusting the authority of its nation-state wherever possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นการยากที่จะปฏิเสธมิราเคิลสิงคโปร์ ในปี 50 ลีและผู้สืบทอดของเขาเปลี่ยนประเทศจากการค้าดีกับตำแหน่งภูมิศาสตร์การเมือง tenuous เป็นราชธานีวาว และน่ารวย ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศต่อคนกุหลาบอย่าง $500 ใน 1960 ไปกว่า $55000 วันนี้ ทำสิงคโปร์ร่ำรวยที่สุดประเทศหนึ่งในโลกเป็นเมือง สิงคโปร์ tops จัดอันดับโลกประจำ มันเพิ่ง วางสี่ในดัชนีทั่วโลกศูนย์การเงิน เป็นเมืองดีที่สุดสำหรับ "การขนส่งและโครงสร้างพื้นฐาน ตามไพรซ์ ดีสุดในโลกการทำธุรกิจ ตามหน่วยข่าวกรองนักเศรษฐศาสตร์ ในการล็อกตายเสมือนกับ Hong Kong ในตำแหน่งแรกใน 2015 ดัชนีของเศรษฐกิจอิสระ และอื่น ๆแต่ถ้าเงินในสิงคโปร์ คนไม่ คำพูด นิพจน์ และแอสเซมบลีจะควบคุมอย่างเข้มงวดทั้งหมด การยุติธรรมฉาวรุนแรงได้ แรงงานข้ามชาติถือว่าไม่ดี ทางแรงงานที่ deported ไม่มีค่าจ้างขั้นต่ำ และ Gini co-ประสิทธิภาพไม่เท่าเทียมกันได้ในที่สุดในโลกพัฒนาสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา นักวิจารณ์เตือนว่า ดุลนี้อาจไม่ถือ ในการเริ่มต้น ' 90s คริสโตเฟอร์ Lingle อาจารย์มหาวิทยาลัยบังคับให้หนีสิงคโปร์หลังจากเผยแพร่ความคิดสำคัญสองชิ้นในนเฮรัลด์อินเตอร์เนชั่นแนล เตือนว่า ไม่สอดคล้องกับการกดขี่ทางการเมืองเศรษฐกิจแต่ไม่เท่า สิงคโปร์ตั้งแต่จนกาญจน์ ศักดิ์ศรีของมันได้เติบโตขึ้น commensurately ปีนี้ เกาะยินดีต้อนรับเป็นมหาวิทยาลัยระดับปริญญาตรีใหม่ของมหาวิทยาลัยเยล ดาวเทียมดวงแรกของสถาบันอายุ 300 ปีที่ วิธีมหาวิทยาลัยเพื่อเปิดวาทกรรมสามารถเจริญเติบโตในรัฐตำรวจยังคงได้ แต่ความมุ่งมั่นของเยล และความยินดีที่จะเสียสละของอุดมคติสำหรับโลกพัก vindication ประสิทธิภาพของกลยุทธ์ของสิงคโปร์หลายประการ สิงคโปร์ presaged ยุคสมัยใหม่ของเมือง ในปี 1972 นานก่อนที่คำก็ ซุกซนของซิตี้ฮอลล์และห้องประชุม รัฐมนตรีต่างประเทศของสิงคโปร์ได้ตรึงอยู่รอดของรัฐเพื่อความสามารถในการเป็น แบบ "กลางเมือง" เช่นพอร์ตเทรดดิ้งสันนิบาต หรือเมดิเตอร์เรเนียนมีประสิทธิภาพ city-states ของเวนิสเจนัว สิงคโปร์และพิสูจน์ว่า มีอาณาเขตไม่มีอุปสรรคไม่ค้าเสรีและเขตส่งออกไม่ได้คิดค้นในสิงคโปร์ แต่พวกเขามี perfected แบบมี ภาษีสิ่งจูงใจและค่าแรงต่ำดึงในอุตสาหกรรมและบริษัทข้ามชาติ การทำสิงคโปร์ที่ตั้งเลขที่ 1 สำนักงานใหญ่ของบริษัทในภูมิภาคเอเชียตะวันออก "ชุมชนบางบนดินแผ่ออกปูพรมแดงเช่นสิงคโปร์ Inc. อาร์ซีรายงานตัว และแน่นอน ส่วนใหญ่ยังคงเล่นจับขึ้นผู้สังเกตการณ์ได้จึงกล่าวว่า สิงคโปร์คล้ายกับบริษัทมากขึ้นกว่ารัฐ วันนี้ วิธีของการสร้างเมือง (เพิ่มการเจริญเติบโต ลดการมีส่วนร่วมพลเมือง) ว่าในสมัย จากโครงการ "กฏบัตรเมือง" เห็นหน้าของเดอะนิวยอร์กไทมส์กลยุทธ์การบริหารเมืองสิงคโปร์ moralizing และ technocratic ได้ยัง resonated ตะวันตก แออัดของเมืองแผน ตัวอย่าง การกำหนดราคาตั้งแต่ 1975 วัน และแรงบันดาลใจจากความคิดริเริ่มของลอนดอน สิงคโปร์เป็น "พี่เลี้ยงเด็กรัฐ" ยาวก่อนนิวยอร์ก คาสิโนถูก legalized ในปี 1994 แต่ยังสิงคโปร์และอยู่ถาวรต้องจ่ายค่าปรับขนาดใส่ (กว่า 1000 ปี), และบางคน 30000 มีปัญหาทางการเงินต่าง ๆ ห้ามมาเลยสุดท้าย สิงคโปร์ยัง foresaw เพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยวและการเติบโตของมหานครแห่งนั้น ที่รัฐบาลได้วางแผนชาร์ดพัฒนาขื้นใหม่ ตัวอย่าง ถูกออกแบบมา "เพื่อให้สิงคโปร์เป็นเมืองอยู่ ทำงาน และเล่นใน" ก่อนที่ ปรับตรีนิพจน์เป็น ตราขาออกมองเมืองไมอามี่ ไม่มีที่ว่างบนดิน บันทึกเมืองใหญ่ ๆ ได้แก่ใหญ่สำคัญ ๆ ของโตเกียวและลอนดอน ดึงดูดบุคคล "ultra-สูงสุทธิคุ้มค่า" มากขึ้น (กว่า 30 ล้านเหรียญ), ปี EIU ที่ชื่อสิงคโปร์เมืองแพงที่สุดในโลกอยู่ลี (เช่น Michael อาร์ซี ผู้ชนะรางวัลเมืองโลกลีควนโฮบาร์ต) มาปกป้องอะไรวิจารณ์ภายในได้บางครั้งมองเห็นเป็นชุดนโยบายที่สำคัญเงินต่างประเทศมากกว่าท้องถิ่น "Never mind สัมประสิทธิ์ของ Gini เขากล่าวว่า ในปี 2552 "ถ้าคุณไม่ได้งาน คุณได้ศูนย์กับผู้ที่มีงาน"สิงคโปร์เป็นผู้บุกเบิกบทบาทใหม่ของนคร เป็นเอนทิตีการแข่งขันในระดับสากลดำเนินตนเองความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ supplanting หรือปรับปรุงอำนาจของ nation-state มันเป็นไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธสิงคโปร์มิราเคิล ใน 50 ปีลีและสืบทอดเปลี่ยนประเทศจากการโพสต์การค้าที่ไม่ดีกับตำแหน่งทางการเมืองผอมบางเป็นเมืองที่อุดมไปด้วยแพรวและน่าขนลุก ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศต่อคนเพิ่มขึ้นจากภายใต้ $ 500 ในปี 1960 ถึงกว่า 55,000 $ ในวันนี้ทำให้สิงคโปร์เป็นหนึ่งในประเทศที่ร่ำรวยที่สุดในโลก. ในฐานะที่เป็นเมือง, ท็อปส์ซูสิงคโปร์ประจำจัดอันดับโลก เมื่อเร็ว ๆ นี้มันวางอยู่ที่สี่ในดัชนีศูนย์การเงินโลก; มันเป็นเมืองที่ดีที่สุดสำหรับ "การขนส่งและโครงสร้างพื้นฐาน" ตาม PricewaterhouseCoopers; สถานที่ที่ดีที่สุดในโลกในการทำธุรกิจตามที่หน่วยข่าวกรองเศรษฐศาสตร์; ในการหยุดชะงักเสมือนกับฮ่องกงสำหรับสถานที่แรกในปี 2015 ดัชนีเสรีภาพทางเศรษฐกิจ และอื่น ๆ . แต่ถ้าเงินฟรีในสิงคโปร์คนไม่ได้ การพูดการแสดงออกและการชุมนุมทั้งหมดควบคุมอย่างเข้มงวด; ระบบยุติธรรมที่รุนแรงเป็นอย่างฉาวโฉ่ แรงงานข้ามชาติได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี; จัดแรงงานจะถูกเนรเทศ ไม่มีค่าจ้างขั้นต่ำและ Gini ร่วมที่มีประสิทธิภาพสำหรับความไม่เท่าเทียมกันเป็นหนึ่งในที่สูงที่สุดในโลกที่พัฒนาแล้ว. สำหรับทศวรรษที่ผ่านมานักวิจารณ์เตือนว่าความสมดุลนี้ไม่สามารถจับ ในช่วงต้นยุค 90, คริสโต Lingle อาจารย์มหาวิทยาลัยบังคับให้หนีสิงคโปร์หลังจากที่เผยแพร่ความคิดของสองชิ้นสำคัญในการส International Herald Tribune, เตือนว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจไม่ได้สอดคล้องกับการกดขี่ทางการเมือง. แต่ไม่เพียง แต่มีสิงคโปร์ตั้งแต่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ; ศักดิ์ศรีของตนได้เติบโตขึ้น commensurately ในปีนี้เกาะยินดีต้อนรับมหาวิทยาลัยระดับปริญญาตรีใหม่ของมหาวิทยาลัยเยลดาวเทียมดวงแรกที่สถาบันการศึกษา 300 ปีของ วิธีมหาวิทยาลัยอเมริกันทุ่มเทให้กับการเปิดวาทกรรมสามารถเจริญเติบโตได้ในรัฐตำรวจคงที่จะเห็น แต่ความมุ่งมั่นของมหาวิทยาลัยเยลและความตั้งใจที่จะเสียสละอุดมคติสำหรับสถานที่ตั้งทั่วโลกที่สำคัญคือการป้องกันที่มีประสิทธิภาพของกลยุทธ์ของสิงคโปร์. ในหลายประการสิงคโปร์ท่ายุคปัจจุบันของเมือง ในปี 1972 นานก่อนที่จะระยะกลายเป็นคำขวัญของห้องโถงเมืองและการประชุมรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของสิงคโปร์ได้ตรึงอยู่รอดของรัฐความสามารถในการกลายเป็น "เมืองทั่วโลก." เช่นเดียวกับพอร์ตการซื้อขาย Hanseatic ลีกหรือหลักเมืองเมดิเตอร์เรเนียนที่มีประสิทธิภาพ รัฐของเวนิซและเจนัว, สิงคโปร์ได้รับการพิสูจน์ว่ามีดินแดนที่ไม่มีอุปสรรคไม่มี. การค้าเสรีและการส่งออกโซนไม่ได้ถูกคิดค้นขึ้นในประเทศสิงคโปร์ แต่พวกเขาก็มีความสมบูรณ์แบบ สิทธิประโยชน์ทางภาษีและค่าใช้จ่ายแรงงานต่ำดึงในอุตสาหกรรมและ บริษัท ข้ามชาติทำให้สิงคโปร์ที่ 1 สถานที่ตั้งสำนักงานใหญ่ บริษัท ข้ามชาติในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียง "ชุมชนไม่กี่บนโลกแผ่ออกพรมแดงเช่นสิงคโปร์, Inc. ," บลูมเบิร์กรายงาน - และแน่นอนส่วนใหญ่ยังคงเล่นจับขึ้น. ผู้สังเกตการณ์กล่าวว่าสิงคโปร์ได้นานมากขึ้นใกล้เคียงกับ บริษัท กว่ารัฐ วันนี้วิธีการขององค์กรเพื่อสร้างเมือง (การเพิ่มการเจริญเติบโตลดการมีส่วนร่วมของพลเมือง) อยู่ในสมัยจาก "กฎบัตรเมือง" โครงการไปยังหน้าความเห็นของนิวยอร์กไทม์ส. กลยุทธ์การจัดการเมืองสิงคโปร์ technocratic และศีลธรรมยังได้สะท้อน ในเวสต์ วางแผนการกำหนดราคาแออัดของเมืองเช่นวันจากปี 1975 และเป็นแรงบันดาลใจความคิดริเริ่มของกรุงลอนดอน สิงคโปร์เป็น "พี่เลี้ยงของรัฐ" นานก่อนที่จะนิวยอร์ก; ถูก legalized คาสิโนในปี 1994 แต่ชาวสิงคโปร์และผู้อยู่อาศัยถาวรจะต้องจ่ายค่าบริการขนาดใหญ่เพื่อป้อน (กว่า $ 1,000 ต่อปี) และบางส่วน 30,000 คนที่มีปัญหาทางการเงินต่าง ๆ ไม่ได้รับอนุญาตจากมาในที่ทั้งหมด. สุดท้ายสิงคโปร์ยังเล็งเห็นถึงการเพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยว และการเติบโตของชนชั้นสากลระหว่างประเทศ รัฐบาลวิศวกรรมป็นมาริน่าเบย์ตัวอย่างเช่นได้รับการออกแบบ "เพื่อให้สิงคโปร์เป็นเมืองที่ดีในการใช้ชีวิตทำงานและเล่นใน" ก่อนว่าการแสดงออกไตรง่ามกลายเป็นมนต์ของเมืองออกไปด้านนอกมองเช่นไมอามี่ สถานที่บนโลกไม่มีบันทึกมหานครอย่างมากมายขนาดใหญ่ของกรุงโตเกียวและลอนดอนดึงดูดมากขึ้น "สูงพิเศษสุทธิคุ้มค่า" บุคคล (กว่า $ 30,000,000); เมื่อปีที่แล้ว EIU ชื่อประเทศสิงคโปร์เมืองที่แพงที่สุดของโลกที่อาศัยอยู่ใน. ลี (เช่นไมเคิลบลูมเบิร์กผู้ชนะลีกวนยูได้รับรางวัลเวิลด์ซิตี้) ได้รับการปกป้องสิ่งที่นักวิจารณ์ในท้องถิ่นได้รับรู้บางครั้งเป็นชุดของนโยบายที่ให้ความสำคัญกับเงินต่างประเทศมากกว่าในประเทศ ความผาสุก "ไม่เป็นไรค่าสัมประสิทธิ์จินีของคุณ" เขากล่าวว่าในปี 2009 ว่า "ถ้าคุณไม่ได้มีงานที่คุณได้รับเป็นศูนย์กับผู้ที่มีงาน." สิงคโปร์เป็นหัวหอกในบทบาทใหม่ของเมืองที่เป็นกิจการที่แข่งขันในระดับสากลการดำเนินความสัมพันธ์ระหว่างประเทศของตัวเอง , แทนที่หรือปรับอำนาจของรัฐชาติของตนเป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันก็ยากที่จะปฏิเสธ สิงคโปร์ ความมหัศจรรย์ ใน 50 ปี ลี และผู้สืบทอดของเขาเปลี่ยนประเทศจากการโพสต์การค้าที่ไม่ดีกับผอมบางตำแหน่งในทางการเมือง และน่าขนลุกแพรวรวย กรุงเทพมหานคร ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศต่อหัวเพิ่มขึ้นจากภายใต้ $ 500 ใน 1960 กว่า $ 55 , 000 วันนี้ ทำให้สิงคโปร์เป็นหนึ่งในประเทศที่ร่ำรวยที่สุดในโลก

เป็นเมืองสิงคโปร์ตรวจยอดอันดับโลก มันเพิ่งอยู่ที่สี่ในดัชนีศูนย์การเงินโลก ; มันเป็นเมืองที่ดีที่สุดสำหรับการขนส่งและโครงสร้างพื้นฐาน , " ตามถิ่น ; สถานที่ที่ดีที่สุดในโลกธุรกิจ จาก Economist Intelligence Unit ; ในเสมือนหยุดนิ่งกับฮ่องกงสำหรับสถานที่แรกใน 2015 ดัชนีเสรีภาพทางเศรษฐกิจ และอื่น ๆ

แต่ถ้าเงินฟรีในสิงคโปร์ คนไม่ การพูด การแสดงออก และการชุมนุมจะแน่นควบคุมได้ ระบบยุติธรรมเป็นอย่างฉาวโฉ่ที่แข็งกร้าว แรงงานข้ามชาติจะถือว่าไม่ดี ; จัดแรงงานถูกเนรเทศ ไม่มีการปรับค่าจ้างขั้นต่ำและ Gini Co ที่มีประสิทธิภาพสำหรับความเป็นหนึ่งในที่สูงที่สุดใน โลกที่พัฒนาแล้ว

สำหรับทศวรรษ นักวิจารณ์เตือนว่ายอดเงินนี้จะไม่ถือในช่วงต้นยุค 90 , คริสโตเฟอร์ ลิงเล อาจารย์มหาวิทยาลัยบังคับให้หนีไปสิงคโปร์หลังจากประกาศสองวิจารณ์ความเห็นชิ้นในทริบูนข่าวระหว่างประเทศ เตือนว่า การขยายตัวทางเศรษฐกิจยังไม่สอดคล้องกับการกดขี่ทางการเมือง

แต่ไม่ได้มีเพียงสิงคโปร์ตั้งแต่เติบโตทางเศรษฐกิจ ; ศักดิ์ศรีของตนได้เติบโต commensurately . ในปีนี้เกาะยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยเยล ได้ 300 ปี สถาบันแรกของดาวเทียม วิธีการเปิดมหาวิทยาลัยอเมริกันโดยเฉพาะวาทกรรมสามารถเจริญเติบโตในรัฐตำรวจยังคงที่จะเห็น แต่เยลของความมุ่งมั่นและความเต็มใจที่จะเสียสละอุดมคติของสถานที่ทั่วโลกที่สำคัญคือการป้องกันที่มีประสิทธิภาพของกลยุทธ์ของสิงคโปร์

ในหลายประการสิงคโปร์ presaged ยุคทันสมัยของเมือง ในปี 1972 ก่อนที่ระยะเวลาจึงเป็นคำเยาะเย้ยของห้องโถงเมืองและการประชุม รัฐมนตรีต่างประเทศของสิงคโปร์ได้ตรึงการอยู่รอดของรัฐเพื่อให้ความสามารถในการเป็น " เมืองทั่วโลก . " เช่นเดียวกับพอร์ตการซื้อขายของ Hanseatic ลีก หรืออำนาจรัฐของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเมืองเวนิสและเจนัว สิงคโปร์ว่า ไม่มีอาณาเขต คือ ไม่มีอุปสรรค

ฟรีโซนการค้าและส่งออกไม่ได้คิดค้นในสิงคโปร์ แต่พวกเขาได้มี สิทธิประโยชน์ทางภาษีและต้นทุนแรงงานต่ำ ดึง ในอุตสาหกรรมและ บริษัท ข้ามชาติ ทำให้สิงคโปร์ตำแหน่งหมายเลข 1 สำหรับ บริษัท ข้ามชาติ ' สำนักงานใหญ่ในเอเชียตะวันออก " บางชุมชนในม้วนออกพรมแดงโลกเช่นสิงคโปร์ , Inc " บลูมเบิร์กรายงาน - และแน่นอนส่วนใหญ่ยังตามไม่ทัน ผู้สังเกตการณ์กล่าวว่าสิงคโปร์

ยาวมากขึ้นคล้ายกับ บริษัท มากกว่า รัฐ วันนี้ แนวทางขององค์กร เพื่อสร้างเมือง ( เพิ่มการเจริญเติบโต ลดพลเมืองมีส่วนร่วม ) อยู่ใน vogue จาก " เมือง " กฎบัตรโครงการความคิดเห็นหน้าของนิวยอร์ก ไทมส์ สิงคโปร์

การจัดการเมืองผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค และ moralizing กลยุทธ์ ,ยัง resonated ในตะวันตก วางแผน , แออัดราคา ของเมือง เช่น วันที่จากปี 1975 ของลอนดอนและริเริ่มเอง แรงบันดาลใจ สิงคโปร์เป็น " พี่เลี้ยงรัฐ " ก่อนที่นิวยอร์ก ; คาสิโนถูก legalized ใน 1994 แต่สิงคโปร์และผู้อยู่อาศัยถาวรต้องจ่ายค่าขนาดใหญ่เพื่อป้อน ( มากกว่า $ 1000 ปี ) และบาง 30000 คน ที่มีปัญหาทางการเงินต่าง ๆ ถูกห้ามไม่ให้เข้ามาเลย

ในที่สุด สิงคโปร์ยังเล็งเห็นถึงการเพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยวและการขยายตัวของระดับสากลระหว่างประเทศ รัฐบาลวางแผนปรับปรุงใหม่นะ มารีน่า เบย์ ตัวอย่างเช่น ถูกออกแบบมาเพื่อให้สิงคโปร์เป็นเมืองใหญ่อยู่งานและการเล่นใน " ก่อนที่สามง่ามการแสดงออกเป็นมนตราออกไปด้านนอกมองเมืองเช่นไมอามี่ ไม่มีที่บนโลกบันทึกเป็นอย่างมากขนาดใหญ่เมกะซิตี้ของโตเกียวและลอนดอน , ดูด " Ultra สุทธิสูงคุ้มค่า " บุคคล ( มากกว่า $ 30 ล้าน ) ปีล่าสุด , EIU ชื่อสิงคโปร์เป็นเมืองที่แพงที่สุดที่จะอยู่ใน .

ลี ( เหมือน ไมเคิล บลูมเบิร์กผู้ได้รับรางวัล Lee Kuan Yew เมืองโลกรางวัล ) ปกป้องสิ่งที่นักวิจารณ์ในท้องถิ่นได้ บางครั้งการเป็นชุดของนโยบายที่เน้นเงินต่างประเทศมากกว่าความเป็นท้องถิ่น " ช่างเถอะค่าสัมประสิทธิ์ Gini ของคุณ " เขากล่าวว่าในปี 2009 , " ถ้าคุณไม่มีงานคุณได้ศูนย์กับผู้ที่มีงาน "

สิงคโปร์ที่มีบทบาทใหม่ของกรุงเทพมหานครเป็นการแข่งขันในระดับสากลองค์กรดำเนินความสัมพันธ์ระหว่างประเทศของตนเอง ภารต หรือปรับอำนาจของรัฐชาติที่ใดก็ตามที่เป็นไปได้