He began his filmmaking career as a

He began his filmmaking career as an assistant director on Jean Renoir's Toni (1935) and Partie de campagne (1936), thanks to the intercession of their common friend, Coco Chanel. After a short tour of the United States, where he visited Hollywood, he returned to Italy to be Renoir's assistant again, this time for La Tosca (1939), a production that was interrupted and later completed by German director Karl Koch because of World War II.

Together with Roberto Rossellini, Visconti joined the salotto of Vittorio Mussolini (the son of Benito, who was then the national arbitrator for cinema and other arts). Here he presumably also met Federico Fellini. With Gianni Puccini, Antonio Pietrangeli and Giuseppe De Santis, he wrote the screenplay for his first film as director: Ossessione (Obsession, 1943), the first neorealist movie and an unofficial adaptation of the novel The Postman Always Rings Twice.

In 1948, he wrote and directed La terra trema (The Earth Trembles), based on the novel I Malavoglia by Giovanni Verga. In the book by Silvia Iannello, Le immagini e le parole dei Malavoglia, the author selects some passages of the Verga novel, adds original comments and Acitrezza's photographic images, and devotes a chapter to the origins, remarks and frames taken from the movie.[3]

Visconti continued working throughout the 1950s, although he veered away from the neorealist path with his 1954 film, Senso, shot in colour. Based on the novella by Camillo Boito, it is set in Austrian-occupied Venice in 1866. In this film, Visconti combines realism and romanticism as a way to break away from neorealism. However, as one biographer notes, "Visconti without neorealism is like Lang without expressionism and Eisenstein without formalism".[4] He describes the film as the "most Viscontian" of all Visconti's films. Visconti returned to neorealism once more with Rocco e i suoi fratelli (Rocco and His Brothers, 1960), the story of Southern Italians who migrate to Milan hoping to find financial stability. In 1961, he was a member of the jury at the 2nd Moscow International Film Festival.[5]

Throughout the 1960s, Visconti's films became more personal. Il Gattopardo (The Leopard, 1963), is based on Lampedusa's novel of the same name about the decline of the Sicilian aristocracy at the time of the Risorgimento. It starred American actor Burt Lancaster in the role of Prince Don Fabrizio. This film was distributed in America and Britain by Twentieth-Century Fox, which deleted important scenes. Visconti repudiated the Twentieth-Century Fox version.

It was not until The Damned (1969) that Visconti received a nomination for an Academy Award, for "Best Screenplay". The film, one of Visconti's best-known works, concerns a German industrialist's family which slowly begins to disintegrate during the Nazi consolidation of power at the 30s. Its decadence and lavish beauty are characteristic of Visconti's aesthetic.

Visconti's final film was The Innocent (1976), in which he returns to his recurring interest in infidelity and betrayal.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

He began his filmmaking career as an assistant director on Jean Renoir's Toni (1935) and Partie de campagne (1936), thanks to the intercession of their common friend, Coco Chanel. After a short tour of the United States, where he visited Hollywood, he returned to Italy to be Renoir's assistant again, this time for La Tosca (1939), a production that was interrupted and later completed by German director Karl Koch because of World War II.Together with Roberto Rossellini, Visconti joined the salotto of Vittorio Mussolini (the son of Benito, who was then the national arbitrator for cinema and other arts). Here he presumably also met Federico Fellini. With Gianni Puccini, Antonio Pietrangeli and Giuseppe De Santis, he wrote the screenplay for his first film as director: Ossessione (Obsession, 1943), the first neorealist movie and an unofficial adaptation of the novel The Postman Always Rings Twice.In 1948, he wrote and directed La terra trema (The Earth Trembles), based on the novel I Malavoglia by Giovanni Verga. In the book by Silvia Iannello, Le immagini e le parole dei Malavoglia, the author selects some passages of the Verga novel, adds original comments and Acitrezza's photographic images, and devotes a chapter to the origins, remarks and frames taken from the movie.[3]Visconti continued working throughout the 1950s, although he veered away from the neorealist path with his 1954 film, Senso, shot in colour. Based on the novella by Camillo Boito, it is set in Austrian-occupied Venice in 1866. In this film, Visconti combines realism and romanticism as a way to break away from neorealism. However, as one biographer notes, "Visconti without neorealism is like Lang without expressionism and Eisenstein without formalism".[4] He describes the film as the "most Viscontian" of all Visconti's films. Visconti returned to neorealism once more with Rocco e i suoi fratelli (Rocco and His Brothers, 1960), the story of Southern Italians who migrate to Milan hoping to find financial stability. In 1961, he was a member of the jury at the 2nd Moscow International Film Festival.[5]Throughout the 1960s, Visconti's films became more personal. Il Gattopardo (The Leopard, 1963), is based on Lampedusa's novel of the same name about the decline of the Sicilian aristocracy at the time of the Risorgimento. It starred American actor Burt Lancaster in the role of Prince Don Fabrizio. This film was distributed in America and Britain by Twentieth-Century Fox, which deleted important scenes. Visconti repudiated the Twentieth-Century Fox version.ไม่จน The Damned (1969) ที่วิสคอนติได้รับการสรรหาสำหรับรางวัลออสการ์ สำหรับ "สุด Screenplay" ฟิล์ม วิสคอนติของสัญลักษณ์อย่างใดอย่างหนึ่งการทำงาน เกี่ยวข้องกับครอบครัวของ industrialist เยอรมันซึ่งช้าเริ่มยุ่ยรวมนาซีของพลังงานที่ 30s สุขาความฟุ่มเฟือยความสวยงามเป็นลักษณะของความงามของวิสคอนติฟิล์มสุดท้ายของวิสคอนติบริสุทธิ์ (1976), ซึ่งเขากลับไปเกิดความสนใจในความไม่ซื่อสัตย์และทรยศได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเริ่มอาชีพการสร้างภาพยนตร์ของเขาในฐานะผู้ช่วยผู้อำนวยต่อ Jean Renoir ของโทนี (1935) และ Partie de Campagne (1936) ขอบคุณขอร้องของเพื่อนร่วมกันของพวกเขาโคโค่ชาแนล หลังจากทัวร์สั้น ๆ ของสหรัฐอเมริกาที่เขาไปเยือนฮอลลีวู้ดเขากลับไปยังอิตาลีเพื่อเป็นผู้ช่วย Renoir อีกครั้งคราวนี้ลาทอสก้า (1939) การผลิตที่ถูกขัดจังหวะและเสร็จสมบูรณ์ในภายหลังโดยผู้กำกับชาวเยอรมันคาร์ลโคช์เพราะสงครามโลกครั้งที่ II. ร่วมกับโรแบร์โต Rossellini, วิสคอนติเข้าร่วม Salotto ของ Vittorio Mussolini (ลูกชายของเบนิโตซึ่งเป็นแล้วอนุญาโตตุลาการแห่งชาติโรงภาพยนตร์และศิลปะอื่น ๆ ) ที่นี่เขาน่าจะยังได้พบ Federico Fellini ด้วย Gianni ปุชชินี, อันโตนิโอ Pietrangeli และจูเซปเป้ De Santis เขาเขียนบทภาพยนตร์เรื่องแรกของเขาในฐานะผู้อำนวยการ. Ossessione (Obsession, 1943), ภาพยนตร์ neorealist ครั้งแรกและการปรับตัวที่ไม่เป็นทางการของนวนิยายเรื่องนี้บุรุษไปรษณีย์แหวนเสมอสองครั้งในปี1948 เขา เขียนบทและกำกับลาดิน Trema (โลกอา) บนพื้นฐานของนวนิยายเรื่องนี้ผม Malavoglia จิโอวานนี่ Verga ในหนังสือของซิลเวีย Iannello เลอ immagini จทัณฑ์บน le dei Malavoglia ผู้เขียนเลือกทางเดินบางส่วนของนวนิยาย Verga เพิ่มการแสดงความคิดเห็นเป็นต้นฉบับและภาพที่ถ่ายภาพ Acitrezza และอุทิศบทต้นกำเนิดพูดและกรอบที่นำมาจากภาพยนตร์. [ 3] วิสคอนติยังคงทำงานตลอดทั้งปี 1950 แม้ว่าเขาจะเลี้ยวออกจากเส้นทางที่มี neorealist 1954 ภาพยนตร์ของเขา, Senso ยิงสี ขึ้นอยู่กับโนเวลลาโดยคามิลโล Boito มันตั้งอยู่ในเวนิสออสเตรียครอบครองใน 1866 ในภาพยนตร์เรื่องนี้รวม Visconti สมจริงและความโรแมนติกเป็นวิธีที่จะหนีออกไปจาก neorealism แต่เป็นหนึ่งในบันทึกชีวประวัติ "วิสคอนติโดยไม่เป็นเหมือน neorealism หลังสวนโดยไม่ต้องแสดงออกและ Eisenstein โดยไม่ต้องเป็นพิธี". [4] เขาอธิบายถึงภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ส่วนใหญ่ Viscontian" ของภาพยนตร์ทุกเรื่องของวิสคอน Visconti กลับไป neorealism อีกครั้งกับร็อคโคเน Suoi fratelli (ร็อคโคและพี่น้องของเขา 1960) เรื่องราวของชาวอิตาเลียนภาคใต้ที่ย้ายไปมิลานหวังที่จะหาความมั่นคงทางการเงิน ในปี 1961 เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของคณะลูกขุนที่ 2 มอสโกอินเตอร์เนชั่นแนลฟิล์มเฟสติวัล. [5] ตลอดปี 1960 ภาพยนตร์วิสคอนติกลายเป็นส่วนบุคคลมากขึ้น Il Gattopardo (เสือดาว, 1963) จะขึ้นอยู่กับนวนิยาย Lampedusa ชื่อเดียวกันเกี่ยวกับการลดลงของขุนนางซิซิลีในช่วงเวลาของ Risorgimento ที่ มันเป็นดารานักแสดงชาวอเมริกันเบิร์ตแลงคาสเตอร์ในบทบาทของเจ้าชายดอน Fabrizio ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ในอเมริกาและอังกฤษโดยศตวรรษที่ยี่สิบฟ็อกซ์ซึ่งฉากที่ถูกลบที่สำคัญ วิสคอนติปฏิเสธรุ่นฟ็อกซ์ศตวรรษที่ยี่สิบ. มันไม่ได้จนกว่าไอ้ (1969) ที่วิสคอนติได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรางวัลออสการ์สำหรับ "บทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม" ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนึ่งในวิสคอนติงานที่ดีที่สุดที่รู้จักกันในครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมของเยอรมันซึ่งค่อย ๆ เริ่มที่จะสลายตัวในช่วงการควบรวมกิจการของนาซีของการใช้พลังงานในยุค 30 ความเสื่อมโทรมและความงามฟุ่มเฟือยของมันมีลักษณะของความงามของวิสคอน. ภาพยนตร์วิสคอนติเป็นครั้งสุดท้ายก็คือผู้บริสุทธิ์ (1976) ซึ่งเขากลับไปที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นของเขาในความไม่ซื่อสัตย์และการทรยศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเริ่มอาชีพของเขาในฐานะที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับในการทำหนังของฌอง เรอนัวร์ โทนี่ ( 1935 ) และคู่กรณีเลส์เดอ คามปาญ ( 1936 ) , ขอบคุณความเมตตาของพวกเขาที่ใช้ร่วมกันเพื่อน โคโค ชาแนล หลังจากทัวร์สั้น ๆของสหรัฐอเมริกาที่เขาไปเยือนฮอลลีวู้ด เขากลับไปอิตาลีเป็น Renoir เป็นผู้ช่วยอีก คราวนี้สำหรับ La Tosca ( 1939 )การผลิตที่ถูกขัดจังหวะ และภายหลังเสร็จสิ้นโดยเยอรมันผู้กำกับคาร์ลคอคเพราะสงครามโลกครั้งที่สอง ด้วยกันกับโรแบร์โต รอสเซลลินี

, salotto ตระกูลวิสคอนติเข้าร่วมของวิต ( ลูกชายของ เบนิโต มุสโสลินี ซึ่งก็สมควรสำหรับหนัง และศิลปะของประเทศอื่นๆ ) ที่นี่เขาน่าจะยังเจอเฟเดอริโกเฟลลินี่ กับ Gianni ปุชชีนี , อันโตนิโอ pietrangeli จูเซปเป เด ซานติสและ ,เขาเขียนบทภาพยนตร์สำหรับภาพยนตร์เรื่องแรกของเขาในฐานะผู้กำกับ : ossessione ( ครอบงำ , 1943 ) , แรก neorealist ภาพยนตร์และการปรับตัวอย่างไม่เป็นทางการของนวนิยายแหวนบุรุษไปรษณีย์เสมอสอง .

ใน 1948 เขาเขียนบทและกำกับ ลา เทอร์รา trema ( สั่นโลก ) บนพื้นฐานของนวนิยายฉันมาลาโวเกลียโดย Giovanni verga . ในหนังสือของ ซิลเวีย iannello Le ภาพ E เลอทัณฑ์บนมาลาโวเกลียเด ,ผู้เขียนเลือกบางหัวข้อของ verga นวนิยาย , เพิ่มความเห็นเดิม และ acitrezza ของภาพการถ่ายภาพ และ devotes บทให้กำเนิด ข้อสังเกต และเฟรมที่ถ่ายจากภาพยนตร์ [ 3 ]

ตระกูลวิสคอนติยังคงทำงานตลอดคริสต์ทศวรรษ 1930 แม้ว่าเขา veered ห่างจาก neorealist เส้นทางกับภาพยนตร์ของเขา , 1954 เซนโซ ยิงใน สี ตามโนเวลลาโดย boito Camillo ,