Nessie's POVEverything moved like a

Nessie's POV

Everything moved like a dream. Standing in the middle of Times Square, I watched the yellow cars pass, tourists taking pictures and the people bustling by without a clue that the world would be forever changes in a matter of minutes. The bright, sunny day seemed to have lifted everyone's spirits but I stood among them, letting my tears fall down my face. How many would not survive this war?

I couldn't remember how I had even gotten here. Just minutes ago, I was underground, watching a wedding that was never meant to be. I remembered the surprised shouts and the chaos that had begun in the church when Julian appeared, now a vampire. The guests who were content earlier to watch the drama unfold up the altar suddenly became restless when they saw their beloved Prince they believed met his death at the hands of a vampire. But there he stood before them, cold, pale and alive. I stood still and quiet in the shadows behind Jacob's protective stance, looking at him as he surveyed the scene waiting to see if a fight would break out. I felt his strong arm push me farther back against the wall. His worry was almost laughable. Out of everyone there, I was the one who could cause the most pain. But I let myself fall back and looked out to Lucas, who stood there shocked, hurt and suddenly terribly broken. I watched my father began to pull Lucas away.

"We need to get Leah," I heard him say quietly.

Lucas looked back to his brother. He was unwilling to leave without answers but his desire to make sure that Leah was found overwhelmed him.

"Go," Julian said to him.

With a quick nod, Lucas made his way out, following my father, his best man, Max and Seth.

Soon the church erupted as the guards began to take the Fiztroy's family into custody.

"Lucas! You can't do this!" Vivienne screamed at Lucas who was already out of the church. "You are the traitor!"

And that's when I felt Jacob take my hand and quickly lead me out of there. And now, above ground in Times Square I found myself now waiting. Jacob's phone rang and he quickly answered it.

"Yes?" he said. I looked up at him, praying to see a sign of hope on his face.

"She wasn't there," I heard Seth say on the other line.

"What do you mean she wasn't there?" Jacob growled. I cringed at his mis-directed anger. He was just frustrated.

"She's gone. Someone took her...smells like vampire," Seth responded back sharply.

I cringed. What are the chances that a good vampire, with good intentions, took her?

"We are going to try and follow the scent," Seth continued, "it's pretty much faded and well...there isn't much time but we are still going to follow it."

"Are you still with Lucas?"

"Yes."

"Stay with him. Nothing can happen to him."

"Of course."

Jacob hung up the phone and put it in his pocket.

"How much longer?" I asked Jacob, his hand still grasping mine tightly.

He looked at his watch.

"One more minute."

I nodded. There are no words to describe this feeling. Dread or anxious may be good words for my anticipation of the big event but all I felt was numb and my heart hurt with overwhelming sadness.

Warm arms grabbed a hold of me and pulling me tightly against Jacob's chest. I could feel his heart beat hard and fast. There were no words of encouragement, no reassurances that things would be okay because he wouldn't lie. I knew I had to be strong. Save the ones you can, remembering my mother's words from earlier that day. I took a deep breath, closing my eyes to regain my bearings and my courage. Then the screams began.

Dear People of the World,

Tonight is one of a great affair and a great reveal. Look with your eyes and you will know that all is true. What was once just a mythical legend, we will show you has been real all along. We are the creatures that go bump in the night and the shiver that creeps up behind your neck. Today is a great day. One that you will remember for all of eternity. Today will change history. Where us vampires will no longer hide in the shadows. We will stride purposefully into the day. As the lamb knows of the lion, you, our prey, will know of your predator. It is now that we, vampires of the world, rightfully claim our position on the top of the food chain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เนสซีของ POV ทุกอย่างย้ายเหมือนฝัน ยืนอยู่กลางไทม์สแควฉันดูรถสีเหลืองผ่านนักท่องเที่ยวถ่ายภาพและผู้คนคึกคักโดยโดยไม่ต้องเบาะแสว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาลในเรื่องของการนาที สดใสวันแดดดูเหมือนจะยกวิญญาณของทุกคน แต่ผมยืนอยู่ในหมู่พวกเขาปล่อยให้น้ำตาล้มลงใบหน้าของฉัน วิธีการหลายจะไม่รอดสงครามครั้งนี้? ผมจำไม่ได้ว่าฉันมีอากาศแม้ที่นี่ เพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาผมก็ใต้ดินดูงานแต่งงานที่ไม่เคยหมายถึงการเป็น ผมจำได้ตะโกนประหลาดใจและความวุ่นวายที่ได้เริ่มในโบสถ์เมื่อจูเลียนปรากฏตอนนี้แวมไพร์ ผู้เข้าพักที่เป็นเนื้อหาก่อนหน้านี้ที่จะดูละครแฉขึ้นแท่นบูชาก็กลายเป็นกระสับกระส่ายเมื่อพวกเขาเห็นเจ้าชายอันเป็นที่รักของพวกเขาพวกเขาเชื่อว่าเขาพบกับความตายที่อยู่ในมือของแวมไพร์ แต่มีเขายืนอยู่ก่อนที่พวกเขาเย็นซีดและมีชีวิตอยู่ ฉันยังคงยืนนิ่งและเงียบสงบในเงาอยู่เบื้องหลังท่าป้องกันของจาค็อบมองเขาในขณะที่เขาสำรวจที่เกิดเหตุรอดูว่าการต่อสู้จะแตกออก ผมรู้สึกว่าแขนที่แข็งแกร่งของเขาผลักดันให้ผมกลับไปไกลกับผนัง ความกังวลของเขาคือบ้องแบ๊วเกือบ ออกจากทุกคนที่นั่นผมเป็นคนหนึ่งที่อาจก่อให้เกิดความเจ็บปวดมากที่สุด แต่ผมปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ด้านหลังและมองออกไปลูคัสที่ยืนตกใจมีเจ็บและก็เสียชะมัด ผมเฝ้าดูพ่อของฉันเริ่มที่จะดึงลูคัสออกไป. "เราจำเป็นต้องได้รับลีอาห์" ผมได้ยินเขาพูดอย่างเงียบ ๆ . ลูคัสหันกลับไปมองพี่ชายของเขา เขาก็เต็มใจที่จะออกโดยไม่ตอบ แต่ความปรารถนาของเขาที่จะทำให้แน่ใจว่าลีอาห์ก็พบว่าจมเขา. "ไป" จูเลียนกล่าวแก่พวกเขา. ด้วยการพยักหน้าอย่างรวดเร็ว, ลูคัสทำทางของเขาออกมาดังต่อไปนี้พ่อของฉัน, คนที่ดีที่สุดของเขาแม็กซ์และ เซท. เร็ว ๆ นี้คริสตจักรระเบิดในขณะที่เจ้าหน้าที่เริ่มที่จะใช้เวลากับครอบครัวของ Fiztroy เข้าห้องขัง. "ลูคัส! คุณไม่สามารถทำเช่นนี้!" วิเวียนกรีดร้องที่ลูคัสที่มีอยู่แล้วออกจากคริสตจักร "คุณเป็นคนทรยศ" และที่ว่าเมื่อฉันรู้สึกจาค็อบใช้มือของฉันได้อย่างรวดเร็วและนำฉันออกจากที่นั่น และตอนนี้อยู่เหนือพื้นดินในไทม์สแควฉันพบว่าตัวเองกำลังรอ โทรศัพท์ของยาโคบรังและเขาได้อย่างรวดเร็วตอบมัน. "ใช่" เขาพูดว่า. ผมมองขึ้นไปที่เขาอธิษฐานที่จะเห็นสัญญาณของความหวังบนใบหน้าของเขา. "เธอไม่ได้มี" ฉันได้ยินเซทกล่าวว่าในสายอื่น ๆ . "คุณหมายถึงอะไรเธอไม่ได้มี?" จาค็อบคำราม ฉัน cringed โกรธที่ผิดพลาดของเขากำกับ เขารู้สึกผิดหวังเพียง. "เธอหายไป. คนพาเธอ ... กลิ่นเหมือนแวมไพร์" เซทตอบกลับอย่างรวดเร็ว. ฉัน cringed อะไรคือโอกาสที่เป็นแวมไพร์ที่ดีกับความตั้งใจที่ดีพาเธอ? "เราจะพยายามและทำตามกลิ่น" เซทต่อไปว่า "มันจางหายไปสวยมากและดี ... มีเวลาไม่มาก แต่เรามี ยังคงไปตามนั้น. "" คุณยังคงอยู่กับลูคัส? "" ใช่. "" อยู่กับเขา. ไม่มีอะไรสามารถเกิดขึ้นกับเขา. "" แน่นอน. "จาค็อบวางหูโทรศัพท์และใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา." วิธี นาน?" ฉันถามยาโคบมือของเขายังคงจับเหมืองแน่น. เขามองไปที่นาฬิกาของเขา. "หนึ่งนาทีที่มากขึ้น." ผมพยักหน้า ไม่มีคำพูดที่จะอธิบายความรู้สึกนี้ กลัวหรือวิตกกังวลอาจจะเป็นคำพูดที่ดีสำหรับความคาดหมายของฉันของการจัดงานที่ยิ่งใหญ่ แต่ทั้งหมดที่ฉันรู้สึกว่าเป็นชาและหัวใจของฉันเจ็บด้วยความโศกเศร้าอย่างท่วมท้น. แขนอบอุ่นคว้าถือของฉันและดึงฉันแน่นกับหน้าอกของจาค็อบ ฉันรู้สึกว่าหัวใจของเขาชนะอย่างหนักและรวดเร็ว ไม่มีคำของการให้กำลังใจเขาปลอบโยนว่าสิ่งที่จะโอเคเพราะเขาจะไม่โกหก ผมรู้ว่าผมจะต้องมีความแข็งแรง บันทึกคนที่คุณสามารถจดจำคำพูดของแม่ของฉันจากก่อนหน้านี้ในวันนั้น ผมเอาหายใจลึก ๆ ปิดตาของฉันที่จะฟื้นแบริ่งและความกล้าหาญของฉัน จากนั้นก็เริ่มกรีดร้อง. รักคนของโลกคืนนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่ดีและดีเปิดเผย มองด้วยตาของคุณและคุณจะรู้ว่าทั้งหมดเป็นความจริง สิ่งที่เคยเป็นเพียงแค่ตำนานตำนานที่เราจะแสดงให้คุณได้รับจริงตลอด เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไปลูกโป่งในเวลากลางคืนและสั่นที่ครีพขึ้นอยู่ด้านหลังคอ วันนี้เป็นวันที่ดี หนึ่งที่คุณจะจำสำหรับทุกนิรันดร์ วันนี้จะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ ในกรณีที่เราแวมไพร์จะไม่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เราจะก้าวเข้าสู่เด็ดเดี่ยววัน ในฐานะที่เป็นลูกแกะรู้สิงโตคุณเหยื่อของเราจะได้รู้ว่าของนักล่าของคุณ คือตอนนี้ที่เราแวมไพร์ของโลกอย่างถูกต้องเรียกร้องตำแหน่งของเราด้านบนของห่วงโซ่อาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เนสซี่เป็น POV

ย้ายทุกอย่างเหมือนความฝัน ยืนกลางไทม์สแควร์ เห็นรถสีเหลืองผ่าน นักท่องเที่ยวถ่ายรูป และผู้คนพลุกพล่าน โดยปราศจากร่องรอยว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงตลอดกาล ในเรื่องของการนาที สดใสวันแดด ดูเหมือนจะยกวิญญาณของทุกคน แต่ฉันยืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา ปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นลงบนหน้าของฉันวิธีการหลายจะไม่รอดจากสงครามนี้

ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยมาที่นี่ เพียงไม่กี่นาทีที่แล้ว ฉันเป็นใต้ดิน ชมงานแต่งงานที่ไม่เคยตั้งใจจะ ผมนึกแปลกใจ เสียงตะโกนและความวุ่นวายที่เริ่มขึ้นในโบสถ์เมื่อจูเลียน ปรากฏ ตอนนี้แวมไพร์แขกที่เป็นเนื้อหาก่อนหน้านี้ดูละครแฉขึ้นแท่นก็กระสับกระส่าย เมื่อเห็นเจ้าชายอันเป็นที่รักของพวกเขาเชื่อว่าพบตายด้วยน้ำมือของแวมไพร์ แต่เขายืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา เย็น หน้าซีด และมีชีวิตอยู่ ฉันยังคงยืนนิ่งและเงียบในเงาหลังของเจคอบป้องกันระวังมองเขาขณะที่เขาสำรวจฉาก รอดูว่า การต่อสู้จะแบ่งออก ผมรู้สึกว่าแขนที่แข็งแรงของเขาผลักฉันกลับไกลกับผนัง ความกังวลของเขาคือเกือบน่าหัวเราะ ออกของทุกคน ผมก็เป็นคนหนึ่งที่สามารถก่อให้เกิดความเจ็บปวดมากที่สุด แต่ผมปล่อยให้ตัวเองตกกลับและออกมาดูลูคัสที่ยืนตกใจ เจ็บชะมัด และก็เสียผมเห็นพ่อผมเริ่มดึงลูคัสไป

" เราต้องพาเลอา " ผมได้ยินเขาพูดเงียบๆ

ลูคัสหันกลับไปมองพี่ชายของเขา . เขาไม่เต็มใจที่จะไม่ตอบแต่ความปรารถนาของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเลอาถูกพบจมเลย

" ไป " จูเลียนบอกว่าเขา

กับพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ลูคัสทำวิธีของเขา ต่อไปนี้พ่อเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา แม็กซ์และ Seth

แล้วโบสถ์ปะทุขึ้นเป็นยามที่เริ่มจะพาครอบครัวของ fiztroy ครับ

" ลูคัส ! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ! " วิเวียนตะโกนใส่ลูคัสที่กำลังออกจากโบสถ์ . " คนทรยศ ! "

และผมรู้สึกเจคอบจับมือฉันแล้วรีบพาฉันออกไปจากที่นั่น และตอนนี้ เหนือพื้นดินในไทม์สแควร์ ฉันพบตัวเอง ตอนนี้รอ เจคอป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบตอบ

" ครับ