They were new patients to me, all I

They were new patients to me, all I had was the name, Olson. Please come down as soon as you can, my daughter is very sick.

When I arrived I was met by the mother, a big startled looking woman, very clean and apologetic who merely said, Is this the doctor? and let me in. In the back, she added. You must excuse us, doctor, we have her in the kitchen where it is warm. It is very damp here sometimes.

The child was fully dressed and sitting on her father's lap near the kitchen table. He tried to get up, but I motioned for him not to bother, took off my overcoat and started to look things over. I could see that they were all very nervous, eyeing me up and down distrustfully. As often, in such cases, they weren't telling me more than they had to, it was up to me to tell them; that's why they were spending three dollars on me.

The child was fairly eating me up with her cold, steady eyes, and no expression to her face whatever. She did not move and seemed, inwardly, quiet; an unusually attractive little thing, and as strong as a heifer in appearance. But her face was flushed, she was breathing rapidly, and I realized that she had a high fever. She had magnificent blonde hair, in profusion. One of those picture children often reproduced in advertising leaflets and the photogravure sections of the Sunday papers.

She's had a fever for three days, began the father and we don't know what it comes from. My wife has given her things, you know, like people do, but it don't do no good. And there's been a lot of sickness around. So we tho't you'd better look her over and tell us what is the matter.

As doctors often do I took a trial shot at it as a point of departure. Has she had a sore throat?

Both parents answered me together, No . . . No, she says her throat don't hurt her.

Does your throat hurt you? added the mother to the child. But the little girl's expression didn't change nor did she move her eyes from my face.

Have you looked?

I tried to, said the mother, but I couldn't see.

As it happens we had been having a number of cases of diphtheria in the school to which this child went during that month and we were all, quite apparently, thinking of that, though no one had as yet spoken of the thing.

Well, I said, suppose we take a look at the throat first. I smiled in my best professional manner and asking for the child's first name I said, come on, Mathilda, open your mouth and let's take a look at your throat.

Nothing doing.

Aw, come on, I coaxed, just open your mouth wide and let me take a look. Look, I said opening both hands wide, I haven't anything in my hands. Just open up and let me see.

Such a nice man, put in the mother. Look how kind he is to you. Come on, do what he tells you to. He won't hurt you.

At that I ground my teeth in disgust. If only they wouldn't use the word "hurt" I might be able to get somewhere. But I did not allow myself to be hurried or disturbed but speaking quietly and slowly I approached the child again.

As I moved my chair a little nearer suddenly with one catlike movement both her hands clawed instinctively for my eyes and she almost reached them too. In fact she knocked my glasses flying and they fell, though unbroken, several feet away from me on the kitchen floor.

Both the mother and father almost turned themselves inside out in embarrassment and apology. You bad girl, said the mother, taking her and shaking her by one arm. Look what you've done. The nice man . . .

For heaven's sake, I broke in. Don't call me a nice man to her. I'm here to look at her throat on the chance that she might have diphtheria and possibly die of it. But that's nothing to her. Look here, I said to the child, we're going to look at your throat. You're old enough to understand what I'm saying. Will you open it now by yourself or shall we have to open it for you?

Not a move. Even her expression hadn't changed. Her breaths however were coming faster and faster. Then the battle began. I had to do it. I had to have a throat culture for her own protection. But first I told the parents that it was entirely up to them. I explained the danger but said that I would not insist on a throat examination so long as they would take the responsibility.

If you don't do what the doctor says you'll have to go to the hospital, the mother admonished her severely.

Oh yeah? I had to smile to myself. After all, I had already fallen in love with the savage brat, the parents were contemptible to me. In the ensuing struggle they grew more and more abject, crushed, exhausted while she surely rose to magnificent heights of insane fury of effort bred of her terror of me.

The father tried his best, and he was a big man but the fact that she was his daughter, his shame at her behavior and his dread of hurting her made him release her just at the critical times when I had almost achieved success, till I wanted to kill him. But his dread also that she might have diphtheria made him tell me to go on, go on though he himself was almost fainting, while the mother moved back and forth behind us raising and lowering her hands in an agony of apprehension.

Put her in front of you on your lap, I ordered, and hold both her wrists.

But as soon as he did the child let out a scream. Don't, you're hurting me. Let go of my hands. Let them go I tell you. Then she shrieked terrifyingly, hysterically. Stop it! Stop it! You're killing me!

Do you think she can stand it, doctor! said the mother.

You get out, said the husband to his wife. Do you want her to die of diphtheria?

Come on now, hold her, I said.

Then I grasped the child's head with my left hand and tried to get the wooden tongue depressor between her teeth. She fought, with clenched teeth, desperately! But now I also had grown furious--at a child. I tried to hold myself down but I couldn't. I know how to expose a throat for inspection. And I did my best. When finally I got the wooden spatula behind the last teeth and just the point of it into the mouth cavity, she opened up for an instant but before I could see anything she came down again and gripping the wooden blade between her molars she reduced it to splinters before I could get it out again.

Aren't you ashamed, the mother yelled at her. Aren't you ashamed to act like that in front of the doctor?

Get me a smooth-handled spoon of some sort, I told the mother. We're going through with this. The child's mouth was already bleeding. Her tongue was cut and she was screaming in wild hysterical shrieks. Perhaps I should have desisted and come back in an hour or more. No doubt it would have been better. But I have seen at least two children lying dead in bed of neglect in such cases, and feeling that I must get a diagnosis now or never I went at it again. But the worst of it was that I too had got beyond reason. I could have torn the child apart in my own fury and enjoyed it. It was a pleasure to attack her. My face was burning with it.

The damned little brat must be protected against her own idiocy, one says to one's self at such times. Others must be protected against her. It is a social necessity. And all these things are true. But a blind fury, a feeling of adult shame, bred of a longing for muscular release are the operatives. One goes on to the end.

In a final unreasoning assault I overpowered the child's neck and jaws. I forced the heavy silver spoon back of her teeth and down her throat till she gagged. And there it was--both tonsils covered with membrane. She had fought valiantly to keep me from knowing her secret. She had been hiding that sore throat for three days at least and lying to her parents in order to escape just such an outcome as this.

Now truly she was furious. She had been on the defensive before but now she attacked. Tried to get off her father's lap and fly at me while tears of defeat blinded her eyes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาเป็นผู้ป่วยใหม่ให้ฉันทั้งหมดที่ฉันมีเป็นชื่อที่โอลสัน กรุณาลงมาเร็วที่สุดเท่าที่คุณสามารถจะทำได้ลูกสาวของฉันมีอาการป่วยมาก. เมื่อฉันมาถึงผมได้พบกับแม่ของหญิงใหญ่ตกใจมองสะอาดมากและขอโทษที่เพียงกล่าวว่านี่คือหมอ? และแจ้งให้เราใน. ในด้านหลังที่เธอเข้ามา คุณต้องแก้ตัวเราแพทย์เรามีเธอในห้องครัวที่มีความอบอุ่น มันเป็นที่ชื้นมากที่นี่บางครั้ง. เด็กสวมใส่ได้อย่างเต็มที่และนั่งอยู่บนตักของพ่อของเธออยู่ใกล้กับโต๊ะในครัว เขาพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ฉัน motioned สำหรับเขาที่จะไม่รำคาญถอดเสื้อของฉันและเริ่มที่จะมองสิ่งที่มากกว่า ฉันจะได้เห็นว่าพวกเขาทุกประสาทมาก eyeing ฉันขึ้นและลง distrustfully ได้บ่อยในกรณีดังกล่าวพวกเขาไม่ได้บอกฉันมากกว่าที่พวกเขาจะต้องมันก็ขึ้นอยู่กับผมที่จะบอกพวกเขา; ที่ว่าทำไมพวกเขาได้ใช้เวลาสามดอลลาร์กับฉัน. เด็กค่อนข้างกินฉันกับเธอเย็นตามั่นคงและการแสดงออกกับใบหน้าของเธอสิ่งที่ เธอไม่ได้ย้ายและลำบากใจ, เงียบ; สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสนใจผิดปกติและเป็นที่แข็งแกร่งเป็นวัวในลักษณะที่ปรากฏ แต่ใบหน้าของเธอได้รับการล้างเธอก็หายใจอย่างรวดเร็วและฉันรู้ว่าเธอมีไข้สูง เธอมีผมสีบลอนด์ที่สวยงามในความอุดมสมบูรณ์ หนึ่งในบรรดาเด็กภาพทำซ้ำมักจะอยู่ในแผ่นพับโฆษณาและการอัดรูปส่วนของเอกสารอาทิตย์. เธอมีไข้สามวันเริ่มพ่อและเราไม่ทราบว่ามันมาจาก ภรรยาของผมได้ให้สิ่งที่เธอคุณรู้ว่าชอบคนที่ทำ แต่ไม่ได้ทำไม่ดี และมีการเจ็บป่วยจำนวนมากรอบ ๆ ดังนั้นเราจึง tho't คุณควรที่จะมองเธอและบอกเราว่าเป็นเรื่อง. ในฐานะที่เป็นแพทย์มักจะทำผมเอาการทดลองยิงไปที่มันเป็นจุดของการเดินทาง ได้เธอมีอาการเจ็บคอ? ทั้งพ่อและแม่ตอบฉันด้วยกันไม่มี . . ไม่มีเธอบอกว่าลำคอของเธอไม่ทำร้ายเธอ. ลำคอของคุณไม่ทำร้ายคุณ? เพิ่มแม่ไปสู่ลูก แต่การแสดงออกของสาวน้อยไม่ได้เปลี่ยนหรือพวกเธอย้ายดวงตาของเธอจากใบหน้าของฉัน. มีคุณดู? ฉันพยายามที่จะบอกว่าแม่ แต่ฉันไม่สามารถมองเห็น. มันเกิดขึ้นที่เราได้รับมีจำนวนผู้ป่วย โรคคอตีบในโรงเรียนที่เด็กคนนี้ไปในช่วงเดือนนั้นและเราทุกคนค่อนข้างเห็นได้ชัดว่าคิดว่าการที่แม้ว่าจะไม่มีใครได้พูด แต่สิ่ง. ดีฉันกล่าวว่าสมมติว่าเราจะดูที่คอเป็นครั้งแรก ฉันยิ้มในลักษณะมืออาชีพที่ดีที่สุดของฉันและขอชื่อแรกของเด็กที่ผมกล่าวมาในเฉียบคมเปิดปากของคุณและลองมาดูที่ลำคอของคุณ. ไม่มีอะไรทำ. อ๊ะมาผมเกลี้ยกล่อมเพียงแค่เปิดปากของคุณกว้าง และแจ้งให้เราดู ดูผมบอกว่าเปิดมือทั้งสองข้างกว้างฉันไม่ได้อะไรในมือของฉัน เพียงแค่เปิดขึ้นและให้ฉันดู. ดังกล่าวเป็นคนดีใส่ในแม่ ดูวิธีการชนิดที่เขาอยู่กับคุณ มาทำในสิ่งที่เขาบอกให้คุณ เขาจะไม่ทำร้ายคุณ. ตอนที่ผมบดฟันของฉันด้วยความขยะแขยง ถ้าเพียง แต่พวกเขาจะไม่ใช้คำว่า "เจ็บ" ผมอาจจะสามารถที่จะได้รับอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ผมไม่ยอมให้ตัวเองที่จะต้องรีบหรือรบกวน แต่พูดอย่างเงียบ ๆ และช้าผมเข้าหาเด็กอีกครั้ง. ขณะที่ผมย้ายเก้าอี้ของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ใกล้ชิดกับการเคลื่อนไหว catlike หนึ่งมือทั้งสองข้างของเธอเล็บสัญชาตญาณสำหรับตาของฉันและเธอเกือบจะถึงพวกเขามากเกินไป ในความเป็นจริงที่เธอเคาะแก้วของฉันบินและพวกเขาลดลงติดต่อกันแม้ว่าหลายฟุตห่างจากฉันบนพื้นห้องครัว. ทั้งพ่อและแม่เกือบจะหันตัวเองภายในออกในความลำบากใจและขอโทษ คุณสาวร้ายกล่าวว่าแม่ของเธอและการสั่นของเธอด้วยแขนข้างหนึ่ง ดูสิ่งที่คุณได้ทำ คนดี . . เพื่อประโยชน์ของสวรรค์ที่ยากไร้ใน. อย่าเรียกฉันว่าคนที่ดีกับเธอ ฉันมาที่นี่จะมองไปที่ลำคอของเธอโอกาสที่เธออาจจะมีโรคคอตีบและอาจตายจากมัน แต่ที่ไม่มีอะไรกับเธอ ดูที่นี่ผมพูดกับเด็กที่เรากำลังจะไปดูที่ลำคอของคุณ คุณโตพอที่จะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด คุณจะเปิดได้ในขณะนี้ด้วยตัวเองหรือเราจะต้องเปิดมันสำหรับคุณหรือไม่ย้าย แม้การแสดงออกของเธอไม่เคยเปลี่ยน ลมหายใจของเธอ แต่ที่กำลังจะมาเร็วขึ้นและเร็ว จากนั้นการต่อสู้ที่จะเริ่มต้น ผมจะทำมัน ฉันจะต้องมีวัฒนธรรมคอสำหรับการป้องกันตัวเองของเธอ แต่แรกที่ผมบอกพ่อแม่ว่ามันเป็นขึ้นอยู่กับพวกเขา ผมอธิบายอันตราย แต่บอกว่าฉันจะไม่ยืนยันในการตรวจสอบคอตราบใดที่พวกเขาจะต้องรับผิดชอบ. ถ้าคุณไม่ได้ทำสิ่งที่แพทย์บอกว่าคุณจะต้องไปที่โรงพยาบาลแม่ของเธอตำหนิอย่างรุนแรงใช่เลย? ผมต้องยิ้มกับตัวเอง หลังจากที่ทั้งหมดฉันได้ลดลงแล้วในความรักกับเด็กเหลือขอโหดพ่อแม่ที่ถูกรังเกียจให้ฉัน ในการต่อสู้ต่อมาพวกเขาเติบโตขึ้นและน่าสังเวชมากขึ้นบดหมดในขณะที่เธอก็ลุกขึ้นไปที่ความสูงอันงดงามของความโกรธบ้าของความพยายามพันธุ์แห่งความหวาดกลัวของเธอฉัน. พ่อพยายามที่ดีที่สุดของเขาและเขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ แต่ความจริงที่ว่าเธอ เป็นลูกสาวของเขาอับอายของเขาที่พฤติกรรมของเธอและความกลัวของเขาทำร้ายเธอทำให้เขาปล่อยเธอในช่วงเวลาที่สำคัญเมื่อฉันประสบความสำเร็จเกือบจะประสบความสำเร็จจนฉันอยากจะฆ่าเขา แต่เขากลัวว่าเธออาจจะมีโรคคอตีบทำให้เขาบอกฉันจะไปไปในแม้ว่าเขาเองก็เกือบจะเป็นลมขณะที่แม่ย้ายกลับมาอยู่ข้างหลังเราเพิ่มและลดมือของเธอในความทุกข์ทรมานของความเข้าใจ. ใส่เธอในด้านหน้า ของคุณบนตักของคุณผมสั่งและถือข้อมือทั้งสองของเธอ. แต่ทันทีที่เขาทำเด็กให้ออกกรีดร้อง ไม่ว่าคุณกำลังทำร้ายฉัน ปล่อยให้ไปจากมือของฉัน ให้พวกเขาไปผมบอกคุณ จากนั้นเธอก็ร้องน่ากลัว, อย่างบ้าคลั่ง หยุดนะ! หยุดนะ! คุณกำลังฆ่าฉัน! คุณคิดว่าเธอสามารถยืนได้หมอ! กล่าวว่าแม่. คุณจะได้รับออกมากล่าวว่าสามีกับภรรยาของเขา คุณต้องการที่เธอจะเสียชีวิตจากโรคคอตีบ? มาตอนนี้ถือของเธอที่ฉันกล่าวว่า. แล้วฉันจะลงโทษศีรษะของเด็กด้วยมือซ้ายของฉันและพยายามที่จะได้รับลิ้นไม้เพรสระหว่างฟันของเธอ เธอต่อสู้กับฟัน clenched หมด! แต่ตอนนี้ฉันยังมีการเติบโตโกรธ - ที่เด็ก ผมพยายามที่จะถือตัวเองลง แต่ผมไม่สามารถ ฉันรู้วิธีที่จะเปิดเผยคอสำหรับการตรวจสอบ และฉันไม่ดีที่สุดของฉัน ในที่สุดเมื่อผมได้รับไม้พายไม้ที่อยู่เบื้องหลังฟันที่ผ่านมาและเพียงจุดของมันเข้าไปในโพรงปากของเธอเปิดขึ้นสำหรับทันที แต่ก่อนที่ฉันจะได้เห็นอะไรที่เธอลงมาอีกครั้งและจับใบมีดไม้ระหว่างฟันกรามของเธอลดลงไป เศษก่อนที่ฉันจะได้รับมันออกมาอีกครั้ง. คุณไม่ละอายใจแม่ตะโกนใส่เธอ คุณไม่ละอายที่จะทำหน้าที่เหมือนที่อยู่ด้านหน้าของแพทย์หรือไม่ได้รับฉันช้อนเรียบจัดการของการจัดเรียงบางอย่างผมบอกแม่ เรากำลังจะผ่านกับเรื่องนี้ ปากของเด็กมีเลือดไหลแล้ว ลิ้นของเธอถูกตัดและเธอก็กรีดร้องใน shrieks ตีโพยตีพายป่า บางทีฉันควรจะเลิกและกลับมาในชั่วโมงหรือมากกว่า ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะได้รับดีกว่า แต่ผมได้เห็นอย่างน้อยเด็กสองคนนอนตายอยู่บนเตียงของการละเลยในกรณีดังกล่าวและความรู้สึกที่ฉันจะต้องได้รับการวินิจฉัยโรคในขณะนี้หรือไม่ผมไปที่นั้นอีกครั้ง แต่ที่เลวร้ายที่สุดของมันคือการที่ฉันได้มีมากเกินไปเกินกว่าเหตุผล ฉันจะได้ฉีกเด็กออกจากกันในความโกรธของตัวเองและสนุกกับมัน มันเป็นความสุขที่จะโจมตีเธอ ใบหน้าของฉันถูกเผาไหม้กับมัน. สารเลวน้อยเคราะห์ร้ายต้องได้รับการป้องกันความโง่เขลาของตัวเองคนหนึ่งพูดกับตัวเองในช่วงเวลาดังกล่าว อื่น ๆ จะต้องได้รับการคุ้มครองกับเธอ มันเป็นความจำเป็นทางสังคม และสิ่งเหล่านี้เป็นจริง แต่โกรธคนตาบอด, ความรู้สึกของความอัปยศผู้ใหญ่มารยาทของความปรารถนาสำหรับการเปิดตัวของกล้ามเนื้อเป็นนักสืบ หนึ่งไปสิ้นสุด. ในการโจมตีไม่ใช้เหตุผลสุดท้ายที่ฉันสู้คอของเด็กและขากรรไกร ฉันถูกบังคับให้กลับมาช้อนเงินหนักของฟันของเธอและลงลำคอของเธอจนเธอปิดปาก และมีมันเป็น - ต่อมทอนซิลทั้งปกคลุมด้วยเมมเบรน เธอได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญเพื่อให้ฉันรู้จากความลับของเธอ เธอได้รับการหลบซ่อนตัวอยู่ที่อาการเจ็บคอเป็นเวลาสามวันอย่างน้อยและโกหกให้กับพ่อแม่ของเธอเพื่อที่จะหนีเพียงเช่นผลเช่นนี้. ตอนนี้อย่างแท้จริงเธอโกรธ เธอได้รับในการป้องกันก่อน แต่ตอนนี้เธอทำร้าย พยายามที่จะได้รับการปิดตักของพ่อของเธอและบินมาที่ผมในขณะที่น้ำตาของความพ่ายแพ้ตาบอดตาของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขามีผู้ป่วยใหม่ให้ฉัน ฉันก็ชื่อ โอลสัน กรุณามาเร็วที่สุดเท่าที่คุณสามารถ , ลูกสาวไม่สบายมาก

เมื่อฉันมาถึงฉันได้พบกับแม่ใหญ่ตกใจมองผู้หญิง สะอาดมาก และเสียใจที่เพียงกล่าวว่า นี่หมอใช่ไหมครับ ให้ฉันเข้าไป อยู่ด้านหลัง เธอกล่าว คุณต้องขอโทษหมอเราให้เธออยู่ในครัวก็อบอุ่นมันเป็นชื้นที่นี่บ้าง

เด็กครบเครื่องและนั่งบนตักของพ่อใกล้ๆโต๊ะครัว เขาพยายามลุกขึ้น แต่ก็ motioned สำหรับเขาที่จะไม่รบกวน ถอดเสื้อกันหนาวของฉันและเริ่มที่จะมองสิ่งต่างๆมากกว่า ผมเห็นได้ว่าพวกเขากำลังทั้งหมดกังวลจับตามองฉัน ขึ้นและลงอย่างไม่น่าไว้ใจ . เป็นบ่อยๆ ในบางกรณีที่พวกเขาไม่ได้บอกฉันมากขึ้นกว่าที่พวกเขาได้มันขึ้นอยู่กับผมที่จะบอกพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาใช้ 3 เหรียญ ผม

เด็กค่อนข้างกินฉันกับเธอ เย็น นิ่ง ดวงตา และไม่แสดงออกถึงใบหน้าของเธอก็ตาม เธอไม่ย้าย และดูเหมือนว่า ภายในเงียบสงบ มีเพียงเล็กน้อยที่น่าสนใจ ผิดปกติ และแข็งแกร่งเหมือนวัวอยู่ในลักษณะ แต่ใบหน้าเธอหน้าแดง เธอหายใจอย่างรวดเร็วและฉันก็ตระหนักได้ว่า เป็นไข้สูง เธอมีเส้นผมสีบลอนด์ที่สวยงามในความฟุ่มเฟือย หนึ่งในบรรดาภาพเด็กมักจะทำซ้ำในแผ่นพับโฆษณาและอัดภาพ ส่วนเอกสารวันอาทิตย์

เธอมีไข้ 3 วัน เริ่มที่ พ่อ และเราก็ไม่รู้ว่ามันมาจาก ภรรยาของฉันได้รับสิ่งที่เธอรู้มั้ย เหมือนที่คนอื่นทำกัน แต่มันไม่ทำ ไม่ ดีและมีมากของโรคอยู่ เราเลย โทไม่ควรจะมองเธอและบอกเราเรื่องอะไร

เป็นแพทย์มักจะทำ ฉันได้ทดลองยิง มันเป็นจุดของการเดินทาง เธอเจ็บคอ ?

พ่อแม่ตอบชั้น ด้วยกัน ไม่ . . . . . . . ไม่ เธอพูดในลำคอ อย่าทำร้ายเธอ

ไม่คอของคุณทำให้คุณเจ็บ เป็นแม่ของเด็กแต่การแสดงออกของเด็กไม่ได้เปลี่ยนหรือเธอเลื่อนสายตาจากใบหน้าของฉัน

คุณเห็นแล้วใช่มั้ย

ผมพยายามบอกแม่ แต่ไม่เจอ

แล้วเราได้รับมีจำนวนของกรณีของโรคคอตีบในโรงเรียนที่เด็กไปในช่วงเดือนที่ แล้วเราก็ค่อนข้างเห็นได้ชัดว่าคิดแบบนั้น แต่ไม่มีใครเคยเป็นเลยพูดในสิ่งที่

ผมพูดสมมติว่าเราดูคอก่อน ผมยิ้มในลักษณะมืออาชีพที่ดีที่สุดของฉันและถามชื่อของเด็กบอกว่า ไม่เอาน่า มาทิลด้า อ้าปาก และมาดูคอ

ไม่มีอะไรทำ

เอาน่า ฉันเกลี้ยกล่อม เพียงแค่เปิดปากของคุณกว้างและให้ฉันดูนะ ผมบอกว่าเปิดทั้งสองข้างกว้าง ผมไม่ได้อะไรเลยในมือ แค่เปิดให้ผมดู

เป็นคนดี ให้แม่ใน ดูว่าพวกเขาจะให้คุณ เอาน่า ทำตามที่เค้าบอกนะ เขาไม่ทำร้ายคุณ

ที่ผมพื้นกัดฟันอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าเพียง แต่พวกเขาจะไม่ใช้คำว่า " เจ็บ " ผมอาจจะไปที่อื่น แต่ผมไม่อนุญาตให้ตัวเองจะรีบหรือรบกวนแต่พูดอย่างเงียบ ๆและค่อย ๆเข้าหาเด็กอีกครั้ง

ขณะที่ผมย้ายเก้าอี้ของฉันเล็กน้อยใกล้ก็ด้วยหนึ่งที่เหมือนแมวเคลื่อนไหวทั้งมือข่วนสัญชาตญาณตาของฉันและเธอเกือบถึงพวกเขาด้วย ในความเป็นจริงเธอเคาะแว่นบินและพวกเขาลดลง แม้ไม่ถูกทำลาย หลายฟุตห่างจากฉันบนพื้นครัว

ทั้งแม่และพ่อเกือบเอาตัวเองออกมาอย่างอึดอัดและขอโทษ ผู้หญิงไม่ดี บอกว่า แม่พาเธอและจับมือเธอด้วยแขนข้างเดียว ดูสิ่งที่คุณทำ ผู้ชายที่ดี . . . . . . .

ให้ตายสิ ฉันทำพังเอง อย่าเรียกฉันว่าผู้ชายดี ๆ ล่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อดูที่คอของเธอในโอกาสที่เธออาจจะมีโรคคอตีบและอาจจะตายได้ แต่มันไม่มีความหมายอะไรกับเธอ นี่ ฉันพูดกับเด็ก เราต้องมองไปที่ลำคอ คุณก็โตพอที่จะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดคุณจะเปิดมันเดี๋ยวนี้เอง หรือเราต้องเปิดมันสำหรับคุณ ?

ไม่ย้าย แม้สีหน้าของเธอยังไม่เปลี่ยน ลมหายใจของเธอ แต่จะมาเร็วขึ้น และเร็วขึ้น แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น ฉันต้องทำมัน ผมมีคอวัฒนธรรมเพื่อการคุ้มครองตัวเธอเอง แต่อย่างแรกฉันบอกพ่อแม่ว่ามันขึ้นอยู่กับพวกเขา