The sound of 13,000 chickens squawk

The sound of 13,000 chickens squawking is far more menacing than I would have imagined. As we get closer to the 90 metre-long warehouse, the cacophony vibrates into a growl.

Inside, the buzzing of flies adds to the unsettling soundscape. As we enter, I have to step over a dead bird lying on the ground, its neck mangled from the suffocation it suffered at the hands of its own wired cage. All around me, and into the long corridors of darkness lined with mesh boxes about the same width and height as a laptop, are stressed egg-laying hens. Some peck at their feed manically, others fight for droplets of water from a tiny dispenser, but none of them can seem to stop moving, their dull claws slapping one another as they scramble around their boxes.

These chickens are not like the ones my grandmother used to keep, who would putter around the yard searching for grains and worms, and close their eyes and purr like cats when stroked. These chickens are machines; their wide eyes bulging with fear, their dirty feet cutting into the rusty bars beneath them, their three or four companions per cage jabbing at one another with blunt beaks. They are mutated monsters, created by a population which has overburdened the food industry. But this problem, contrary to what many believe, is not exclusive to first world, highly developed countries. In fact, the "farm" I describe above sits 17 kilometres outside of Chiang Mai city, where Charoen Pokphand Foods (CP, to you and me) has their name stamped on most of the tambon's agribusiness operations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงไก่ 13000 squawking menacing จนกว่าฉันจะจินตนาการได้ ขณะที่เราได้ใกล้ชิดกับคลังสินค้าเมตรยาว 90 เสียงขรมสั่นสะเทือนเป็น growl เป็น

ภายใน ของแมลงเพิ่ม soundscape ก่อกวน เมื่อเราป้อน มีจะก้าวผ่านนกตายนอนอยู่บนพื้นดิน คอของ mangled จาก suffocation ที่ได้รับความเดือดร้อนแต่กรงของมันเองสาย ทั้งหมด รอบตัว และ เป็นทางเดินที่ยาวนานของความมืดที่เต็มไป ด้วยกล่องตาข่ายเกี่ยวกับความกว้างและความสูงเป็นแล็ปท็อป เหมือนจะเครียดวางไข่ไก่ บาง peck ที่ฟีดของพวกเขา manically ผู้ต่อสู้เพื่อหยดน้ำจากตู้เล็ก ๆ แต่พวกเขาไม่สามารถดูเหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหว เล็บของพวกเขามัว slapping อื่นเป็นพวกกวนรอบ ๆ กล่องด้วย

ไก่เหล่านี้ไม่ได้เช่นคนที่ใช้รักษา ยายของฉันที่จะพัตเตอร์ทั่วหล้าหาธัญพืชและหนอน ปิดตา และพัวเช่นแมวเมื่อแบบขีดลง ไก่เหล่านี้คือ เครื่องจักร กว้างตาปูด ด้วยความหวาดกลัว เท้าสกปรกของพวกเขาตัดเป็นแถบสนิมพวก สหายของพวกเขา สี่ต่อกรง jabbing ที่อื่นกับ beaks ทื่อ จะกลายมอนสเตอร์ สร้างขึ้น โดยประชากรที่มี overburdened อุตสาหกรรมอาหาร แต่ปัญหานี้ ขัดกับอะไรหลายคนเชื่อ ไม่ร่วมโลกแรก พัฒนาประเทศอย่างมาก ในความเป็นจริง "ฟาร์ม" ฉันอธิบายข้างต้นอยู่ 17 กิโลเมตรนอกเมืองเชียงใหม่ ที่บริษัทเจริญโภคภัณฑ์อาหาร (CP คุณและฉัน) มีชื่อประทับในมากที่สุดของการดำเนินงานการเกษตรของตำบล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงบ่นของ 13000 ไก่กำลังคุกรุ่นมากกว่าจะคาดคิดได้ ขณะที่เราได้ใกล้ชิดกับยาว 90 เมตร โกดัง , เสียงหนวกหูสั่นเป็นเสียงคำราม

ภายในหึ่งของแมลงวันเพิ่ม soundscape ไม่มั่นคง ในฐานะที่เราใส่ ผมต้องก้าวผ่านนกที่ตายแล้วนอนอยู่ที่พื้น คอของมันจนขาดอากาศหายใจ มันทนทุกข์ทรมานจากน้ำมือของตัวเองสาย กรงรอบๆตัวฉัน และเป็นทางเดินยาวของความมืด บุด้วยตาข่ายกล่องเกี่ยวกับความกว้างและความสูงเดียวกันเป็นแล็ปท็อป จะเน้นไข่ไก่ไข่ . บางส่วนของอาหาร manically จิกคนอื่นต่อสู้เพื่อหยดน้ำจากตู้เล็กๆ แต่ไม่มีพวกเขาสามารถดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหว กรงเล็บทื่อของเขาตบอีกคนหนึ่งเป็นพวกเขาเบียดเสียดรอบ

กล่องของพวกเขาไก่เหล่านี้จะไม่เหมือนที่คุณยายเคยให้ใคร จะพัตเตอร์รอบสนามค้นหาธัญพืช และหนอน และปิดดวงตาและพูดเสียงแผ่วเบาเหมือนแมวเมื่อลูบ . ไก่เหล่านี้เป็นเครื่อง ตานูนกว้างของเขาด้วยความกลัว เท้าของพวกเขาตัดลงเป็นสนิมแถบใต้พวกเขา ของพวกเขา สาม หรือ สี่สหายต่อกระชังหลังที่อีกคนหนึ่งที่มีจงอยปากทู่ .พวกเขาจะกลายพันธุ์เป็นสัตว์ประหลาดที่สร้างขึ้นจากประชากรซึ่งมีภาระในอุตสาหกรรมอาหาร แต่ปัญหานี้ ขัดกับสิ่งที่หลายคนเชื่อ ไม่เฉพาะโลกครั้งแรก , การพัฒนาประเทศ ในความเป็นจริง " ฟาร์ม " ที่ผมอธิบายข้างต้นตั้งอยู่ 17 กิโลเมตรนอกของเมืองเชียงใหม่ที่ เจริญโภคภัณฑ์อาหาร ( ซีพีเพื่อคุณและฉัน ) มีชื่อของพวกเขาประทับในส่วนของการดำเนินการธุรกิจของบล .