When this misfortune happened, the

When this misfortune happened, the kindly young fairy who had saved the princess by changing her sleep of death into this sleep of a hundred years, was twelve thousand leagues away in the kingdom of Mataquin. But being informed of everything, she arrived speedily, in a chariot of fire drawn by dragons. The king was somewhat startled by the sight, but nevertheless went to the door of his palace, and, with a mournful countenance, presented her his hand to descend.

The fairy condoled with his majesty, and approved of all he had done. Then, being a fairy of great common sense and foresight, she suggested that the princess, awakening after a hundred years in this ancient castle, might be a good deal embarrassed, especially with a young prince by her side, to find herself alone. Accordingly, without asking any one’s leave, she touched with her magic wand the entire population of the palace—except the king and queen; governesses, ladies of honour, waiting-maids, gentlemen ushers, cooks, kitchen-girls, pages, footmen—down to the horses that were in the stables, and the grooms that attended them, she touched each and all. Nay, with kind consideration for the feelings of the princess, she even touched the little fat lap-dog, Puffy, who had laid himself down beside his mistress on her splendid bed. He, like all the rest, fell fast asleep in a moment. The very spits that were before the kitchen-fire ceased turning, and the fire itself went out, and everything became as silent as if it were the middle of the night, or as if the palace were a palace of the dead.

The king and queen—having kissed their daughter and wept over her a little, but not much, she looked so sweet and content—departed from the castle, giving orders that it was to be approached no more. The command was unnecessary; for in one quarter of an hour there sprung up around it a wood so thick and thorny that neither beasts nor men could attempt to penetrate there. Above this dense mass of forest could only be perceived the top of the high tower where the lovely princess slept.

A great many changes happen in a hundred years. The king, who never had a second child, died, and his throne passed into another royal family. So entirely was the story of the poor princess forgotten, that when the reigning king’s son, being one day out hunting and stopped in the chase by this formidable wood, inquired what wood it was and what were those towers which he saw appearing out of the midst of it, no one could answer him. At length an old peasant was found who remembered having heard his grandfather say to his father, that in this tower was a princess, beautiful as the day, who was doomed to sleep there for one hundred years, until awakened by a king’s son, her destined bridegroom.

At this, the young prince, who had the spirit of a hero, determined to find out the truth for himself. Spurred on by both generosity and curiosity, he leaped from his horse and began to force his way through the thick wood. To his amazement the stiff branches all gave way, and the ugly thorns sheathed themselves of their own accord, and the brambles buried themselves in the earth to let him pass. This done, they closed behind him, allowing none of his suite to follow: but, ardent and young, he went boldly on alone. The first thing he saw was enough to smite him with fear. Bodies of men and horses lay extended on the ground; but the men had faces, not death-white, but red as peonies, and beside them were glasses half filled with wine, showing that they had gone to sleep drinking. Next he entered a large court, paved with marble, where stood rows of guards presenting arms, but motionless as if cut out of stone; then he passed through many chambers where gentlemen and ladies, all in the costume of the past century, slept at their ease, some standing, some sitting. The pages were lurking in corners, the ladies of honour were stooping over their embroidery frames, or listening apparently with polite attention to the gentlemen of the court, but all were as silent as statues and as immoveable. Their clothes, strange to say, were fresh and new as ever: and not a particle of dust or spider-web had gathered over the furniture, though it had not known a broom for a hundred years. Finally the astonished prince came to an inner chamber, where was the fairest sight his eyes had ever beheld.

A young girl of wonderful beauty lay asleep on an embroidered bed, and she looked as if she had only just closed her eyes. Trembling, the prince approached and knelt beside her. Some say he kissed her, but as nobody saw it, and she never told, we cannot be quite sure of the fact. However, as the end of the enchantment had come, the princess awakened at once, and looking at him with eyes of the tenderest regard, said drowsily, “Is it you, my prince? I have waited for you very long.”

Charmed with these words, and still more with the tone in which they were uttered, the prince assured her that he loved her more than his life. Nevertheless, he was the most embarrassed of the two; for, thanks to the kind fairy, the princess had plenty of time to dream of him during her century of slumber, while he had never even heard of her till an hour before. For a long time did they sit conversing, and yet had not said half enough. Their only interruption was the little dog Puffy, who had awakened with his mistress, and now began to be exceedingly jealous that the princess did not notice him as much as she was wont to do.

Meantime all the attendants, whose enchantment was also broken, not being in love, were ready to die of hunger after their fast of a hundred years. A lady of honour ventured to intimate that dinner was served; whereupon the prince handed his beloved princess at once to the great hall. She did not wait to dress for dinner, being already perfectly and magnificently attired, though in a fashion somewhat out of date. However, her lover had the politeness not to notice this, nor to remind her that she was dressed exactly like her royal grandmother, whose portrait still hung on the palace walls.

During the banquet a concert took place by the attendant musicians, and considering they had not touched their instruments for a century they played extremely well. They ended with a wedding march: for that very evening the marriage of the prince and princess was celebrated, and though the bride was nearly one hundred years older than the bridegroom, it is remarkable that the fact would never have been discovered by any one unacquainted therewith.

After a few days they went together out of the castle and enchanted wood, both of which immediately vanished, and were never more beheld by mortal eyes. The princess was restored to her ancestral kingdom, but it was not generally declared who she was, as during a hundred years people had grown so very much cleverer that nobody then living would ever have believed the story. So nothing was explained, and nobody presumed to ask any questions about her, for ought not a prince be able to marry whomsoever he pleases?

Nor—whether or not the day of fairies was over—did the princess ever see anything further of her seven godmothers. She lived a long and happy life, like any other ordinary woman, and died at length, beloved, regretted, but, the prince being already no more, perfectly contented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้น นางฟ้าสาวกรุณาที่มีบันทึกเจ้าหญิง โดยการนอนหลับของเธอตายนี้นอนร้อยปี เปลี่ยน ได้สองหมื่นสิบสองโยชน์อยู่ในอาณาจักร Mataquin แต่จะทราบทุกอย่าง เธอมาถึงตัว ราชวาด โดยมังกรไฟ กษัตริย์ค่อนข้างถูก startled โดยสายตา แต่อย่างไรก็ตามไปที่ประตูพระราชวัง และ กับสนับสนุน mournful แสดงเธอมือของเขาลงมานางฟ้าที่ condoled กับพระ และได้รับอนุมัติทั้งหมดที่เขาทำ แล้ว นางฟ้าดีสามัญสำนึกและมองอนาคต เธอแนะนำว่า เจ้าหญิง ตื่นขึ้นหลังจากหนึ่งร้อยปีในปราสาทโบราณนี้ อาจอายการจัดการที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าหนุ่มเคียงข้างเธอ ค้นหาตัวเองคนเดียว ตาม โดยไม่ต้องถามใดของลา เธอสัมผัสกับไม้กายสิทธิ์ของประชากรทั้งหมดของพระราชวัง — ยกเว้นฟ้า ฝ่ายเกียรติ แม่ บ้านรอ ushers ในสุภาพบุรุษ พ่อครัว ครัวสาว หน้า footmen, governesses — ลงไปม้าที่อยู่ในการอสังหาริม และบางกลุ่มที่พวกเขา เธอสัมผัสแต่ละและทั้งหมด นาย กับพิจารณาประเภทสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิง เธอได้สัมผัสน้อยไขมันตักสุนัข Puffy ผู้ทรงมีตัวเองลงข้างเล็กของเขาบนเตียงของเธอสวยงาม เขา เช่นเหลือ ล้มหลับอย่างรวดเร็วในช่วง Spits มากที่ก่อนไฟไหม้ห้องครัวเพิ่มเปิด และไฟไหม้ตัวเองออกไป และทุกอย่างก็เงียบเป็นนั้นตอนกลางคืน หรือเป็นวังพระราชวังของคนตายในหลวงและราชินี — รั้งตัวลูกสาว และร้องไห้กว่า เธอเล็กน้อย แต่ไม่ มาก เธอดูหวานมาก และเนื้อหา — ออกเดินทางจากปราสาท ใบสั่งที่จะให้เวลามากขึ้นไม่ คำไม่จำเป็น สำหรับในไตรมาสที่หนึ่งของชั่วโมงมีผุดขึ้นรอบ ๆ ไม้ให้หนา และ thorny ว่า ทั้งสัตว์และมนุษย์ไม่พยายามเจาะมีการ ข้างบนนี้มวลหนาแน่นของป่าสามารถเฉพาะการรับรู้ด้านบนของหอคอยสูงที่นอนเจ้าหญิงน่ารักดีที่เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในร้อยปี พระ ที่ไม่เคยมีลูกสอง เสียชีวิต และบัลลังก์ผ่านเข้าสู่พระราชวงศ์อีก ดังนั้นทั้งหมดเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงจนลืม เมื่อครองราชย์โอรสาธิราช การล่าสัตว์วัน หนึ่ง และหยุดในการไล่ล่าโดยไม้นี้อันตรายถึงชีวิต ทูลอะไรไม้ ก็ และมีอาคารเหล่านั้นที่เขาเห็นปรากฏออกมาจากใจของมัน ไม่มีใครอาจตอบเขา ยาว เป็นชาวนาเก่าพบที่จดจำไม่เคยได้ยินคุณปู่ของเขาว่า พ่อ หอคอยนี้ว่าเจ้าหญิง ตื่นตัว โดยสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าบ่าวของเธอชะตาสวยงามเป็นวัน เจ้า doomed นอนมีหนึ่งร้อยปี จนถึงที่นี้ เจ้าชายน้อย ที่มีจิตวิญญาณของพระเอก กำหนดเพื่อค้นหาความจริงในตัวเอง เขาดันออกจากความเอื้ออาทรและความอยากรู้ leaped จากม้าของเขา และเริ่มที่จะบังคับให้เขาผ่านไม้หนา เพื่อความประหลาดใจของเขา แข็งสาขาทั้งหมดให้ทาง และปลอกหนามน่าเกลียดตัวเองของเจ้าด้วยตัวเอง และ brambles ที่ฝังตัวในดินจะปล่อยให้เขาผ่าน นี้ทำ พวกเขาปิดหลังเขา ทำให้ไม่มีของเขาตาม: แต่ ซัก และเยาวชน เขาไปอย่างกล้าหาญในคนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นนั้นพอ smite เขากลัว ร่างกายของคนและม้าวางขยายบนพื้นดิน แต่คนที่มีใบหน้า ไม่ตายขาว แต่แดง peonies และข้างๆ มีแก้วครึ่งเต็มไป ด้วยไวน์ การแสดงที่พวกเขาได้ไปนอนดื่ม ต่อไป เขาใส่ศาลใหญ่ ปู ด้วยหินอ่อน ที่ยืนแถวยามนำเสนอ อาร์มแต่แบบว่าตัดจากหิน แล้ว เขาส่งผ่านหลายหอที่สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี เครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมา ในการนอนหลับที่ง่ายของพวกเขา บางยืน นั่งเล่นบาง หน้าซุ่มซ่อนในมุม ฝ่ายเกียรติ stooping ผ่านเฟรมของเย็บปักถักร้อย หรือฟัง ด้วยความสุภาพสุภาพศาลเห็นได้ชัด แต่ทั้งหมดก็เป็นสภาพเป็นรูปปั้น และ immoveable เป็น เสื้อผ้าของพวกเขา แปลกว่า คำสดใหม่เช่นเคย: และไม่อนุภาคของฝุ่นหรือแมงมุมเว็บรวบรวมกว่า เฟอร์นิเจอร์ แม้ว่าจะไม่รู้จักกับไม้กวาดร้อยปี ในที่สุด เจ้าชายประหลาดมาภายในหอการค้า ซึ่งมีสายตาเป็นตามี beheld เคยสาวสวยงามยอดเยี่ยม asleep วางบนเตียงการปัก และเธอมองว่าเธอมีเพียงแค่ปิดดวงตาของเธอ งก ๆ เจ้าชายประดับ และ knelt ข้างเธอ บางคนบอกเขารั้งเธอ แต่ไม่มีใครเห็น และเธอไม่เคยบอก เราไม่แน่ใจว่าของจริง อย่างไรก็ตาม จุดสิ้นสุดของมนต์เสน่ห์มา เจ้าหญิงตื่นตัวในครั้งเดียว และกล่าวว่า มองเขา ด้วยสายตาของสัมมาคารวะ tenderest, drowsily, "เป็นคุณ เจ้าชายของฉัน ผมได้รอคุณนาน"Charmed คำเหล่านี้ และยังขึ้น กับเสียงที่พูด เจ้าชายมั่นใจเธอว่า รักเธอยิ่งกว่าชีวิต อย่างไรก็ตาม เขาอายมากที่สุดสอง ขอบคุณนางฟ้าชนิด เจ้าหญิงได้มากเวลาฝันของเขาในช่วงของศตวรรษสมที่สุด ในขณะที่เขามีไม่เคยแม้แต่ได้ยินเธอจนถึงหนึ่งชั่วโมงก่อน เป็นเวลานาน ไม่ได้จะนั่งสนทนา และยัง มีไม่ว่า ครึ่งพอ การหยุดชะงักเพียงหมาน้อย Puffy ผู้ที่มีการตื่นตัวกับภรรยาน้อยของเขา และตอนนี้ เริ่มจะอิจฉาไปว่า เจ้าหญิงได้ไม่สังเกตเขามากเท่าที่เธอเคยชินจะทำ ได้ขณะเดียวกัน พร้อม มนต์เสน่ห์ที่ยังไม่เสีย ไม่รัก ได้พร้อมที่จะตายหิวหลังจากความเร็วหนึ่งร้อยปี หญิงเกียรติ ventured การส่วนตัวว่า อาหารแนะนำ whereupon เจ้าชายมอบเจ้าหญิงอันเป็นที่รักของเขาครั้งศาลาดี เธอไม่ได้ไม่ต้องรอการแต่งกายสำหรับอาหารค่ำ ถูกแล้วอย่างสมบูรณ์ และงดงาม attired แม้ในแฟชั่นที่ค่อนข้างล้า อย่างไรก็ตาม คนรักของเธอมี politeness การสังเกตนี้ ไม่ ให้เตือนเธอว่า เธอแต่งตัวเหมือนกับยายของเธอรอยัล ภาพยังคงแขวนบนกำแพงวังในระหว่างงานเลี้ยง คอนเสิร์ตทำ โดยนักดนตรีผู้ดูแล และพิจารณาพวกเขาไม่ได้สัมผัสมือของพวกเขาสำหรับศตวรรษพวกเขาเล่นดีมาก พวกเขาสิ้นสุดกับมีนาคมแต่งงาน: ที่มากในตอนเย็นการแต่งงานของชายและหญิงมีการเฉลิมฉลอง และว่าที่เจ้าสาวได้เกือบหนึ่งร้อยปีที่เก่ากว่าบ่าว ก็น่าทึ่งว่า ความจริงจะไม่ถูกค้นพบ โดยหนึ่ง unacquainted นี้หลังจากไม่กี่วันที่พวกเขาไปกันปราสาทและไม้หลัง ซึ่งทันทีทั้งสองศาสดา แล้วก็ไม่เคยขึ้น beheld โดยสายตามนุษย์ เจ้าหญิงถูกคืนค่าไปยังราชอาณาจักรโบราณของเธอ แต่มันได้ไม่ทั่วไปประกาศที่เธอ ขณะที่ในช่วงร้อยปี คนก็เพิ่มขึ้นดังนั้น cleverer มากว่า ไม่มีใครอาศัยอยู่แล้ว จะเคยมีความเชื่อเรื่อง ดังนั้นอะไรที่อธิบาย และไม่มีใคร presumed ขอสงสัยเกี่ยวกับเธอ ควรเจ้าไม่สามารถแต่งงานกับ whomsoever ที่เขาทำหรือไม่หรือ — หรือไม่วันนางฟ้าได้ — ไม่เจ้าหญิงเคยเห็นอะไรเพิ่มเติมของเธอ godmothers 7 เธออาศัยอยู่ยาวนาน และมีความสุขชีวิต เช่นใด ๆ อื่น ๆ ปกติผู้หญิง และเสียชีวิตยาว รัก regretted แต่ เจ้าชายกำลังยิ่ง พึงพอใจอย่างสมบูรณ์แล้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อความโชคร้ายที่เรื่องนี้เกิดขึ้นนางฟ้าหนุ่มกรุณาที่ได้บันทึกไว้เจ้าหญิงโดยการเปลี่ยนการนอนหลับของเธอตายไปสู่การนอนหลับของร้อยปีนี้เป็นหมื่นสองพันไมล์ออกไปในอาณาจักรของ Mataquin แต่ได้รับแจ้งจากทุกสิ่งที่เธอมาถึงอย่างรวดเร็วในรถเพลิงคันวาดโดยมังกร กษัตริย์ก็ต้องสะดุ้งบ้างโดยสายตา แต่ยังคงเดินไปที่ประตูของพระราชวังของเขาและด้วยสีหน้าเศร้าที่นำเสนอของเธอมือของเขาจะลงมา. นางฟ้าสงสารกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและได้รับการอนุมัติของทุกอย่างที่เขาเคยทำมา จากนั้นเป็นนางฟ้าของสามัญสำนึกที่ดีและมองการณ์ไกลเธอบอกว่าเจ้าหญิง, ตื่นนอนหลังจากร้อยปีในปราสาทโบราณนี้อาจจะมีการจัดการที่ดีอายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าชายหนุ่มข้างของเธอที่จะพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว ดังนั้นโดยไม่ต้องขอลาของคนใด ๆ ที่เธอได้สัมผัสกับความมหัศจรรย์ของเธอคันประชากรทั้งหมดของพระราชวังยกเว้นพระมหากษัตริย์และพระราชินี; governesses ผู้หญิงเกียรติรอ-สาวสุภาพบุรุษพา, พ่อครัวและแม่ครัว, ห้องครัวสาวหน้าทหารราบลงกับม้าที่อยู่ในคอกม้าและม้าที่เข้าร่วมพวกเขาเธอสัมผัสแต่ละคนและทุก แต่ว่ามีการพิจารณาชนิดสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิง, เธอยังสัมผัสไขมันน้อยตักสุนัขอ้วนที่ได้วางลงข้างตัวเองเป็นที่รักของเขาอยู่บนเตียงที่สวยงามของเธอ เขาเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือทั้งหมดที่ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่ ถ่มน้ำลายมากที่อยู่ก่อนครัวหยุดไฟเลี้ยวและไฟของตัวเองออกไปและทุกอย่างกลายเป็นเงียบราวกับว่ามันเป็นช่วงกลางของคืนหรือถ้าวังเป็นพระราชวังของผู้ตาย. และพระมหากษัตริย์ ควีนมีจูบลูกสาวของพวกเขาและร้องไห้เธอเล็กน้อย แต่ไม่มากเพื่อให้เธอดูหวานและเนื้อหาออกจากปราสาทออกคำสั่งว่ามันจะได้รับการทาบทามไม่มาก คำสั่งไม่จำเป็น; สำหรับในหนึ่งในสี่ของชั่วโมงมีผุดขึ้นมารอบ ๆ เพื่อให้ไม้หนาและมีหนามที่สัตว์มิได้คนอาจพยายามที่จะเจาะมี ดังกล่าวข้างต้นนี้มวลหนาแน่นของป่าเท่านั้นที่จะได้รับรู้ว่าด้านบนของอาคารสูงที่น่ารักเจ้าหญิงนอนหลับ. การเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่ดีเกิดขึ้นได้ในร้อยปี กษัตริย์ที่ไม่เคยมีลูกคนที่สองเสียชีวิตและบัลลังก์ของเขาผ่านเข้าไปในพระราชวงศ์อื่น ดังนั้นทั้งหมดเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงที่น่าสงสารลืมว่าเมื่อบุตรชายของกษัตริย์ที่ครองราชย์เป็นหนึ่งวันออกล่าสัตว์และการหยุดในการไล่ล่าโดยไม้ที่น่ากลัวนี้สอบถามสิ่งที่ไม้มันเป็นและสิ่งที่เป็นอาคารเหล่านั้นที่เขาเห็นแสดงจาก ท่ามกลางนั้นไม่มีใครสามารถตอบเขา ที่มีความยาวชาวนาเก่า ๆ ได้ถูกพบที่จำได้เมื่อได้ยินคุณปู่ของเขาพูดกับพ่อของเขาที่อยู่ในหอคอยนี้เป็นเจ้าหญิงที่สวยงามเป็นวันที่ถูกถึงวาระที่จะนอนที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งร้อยปีจนกระทั่งตื่นขึ้นมาด้วยโอรสของกษัตริย์ของเธอ ลิขิตเจ้าบ่าว. ที่นี้เจ้าชายหนุ่มที่มีจิตวิญญาณของการเป็นวีรบุรุษที่มุ่งมั่นที่จะค้นหาความจริงให้กับตัวเอง ด้วยกับทั้งความเอื้ออาทรและความอยากรู้เขากระโดดจากหลังม้าของเขาและเริ่มที่จะบังคับทางของเขาผ่านไม้หนา ท่ามกลางความประหลาดใจของเขาแข็งสาขาทั้งหมดให้ทางและน่าเกลียดหนามเปลือกของตัวเองสอดคล้องของตัวเองของพวกเขาและหนามฝังตัวเองในโลกที่จะให้เขาส่งผ่าน นี้ทำพวกเขาปิดอยู่ข้างหลังเขาช่วยให้ไม่มีชุดของเขาที่จะปฏิบัติตาม แต่ความกระตือรือร้นและหนุ่มสาวเขาไปอย่างกล้าหาญในการอยู่คนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นก็เพียงพอที่จะโจมตีเขาด้วยความกลัว ร่างกายของคนและม้าวางอยู่บนพื้นดินขยาย; แต่ชายที่มีใบหน้าไม่ตายสีขาว แต่เป็นสีแดงดอกโบตั๋นและด้านข้างพวกเขาเต็มไปครึ่งแก้วไวน์แสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้ไปนอนดื่ม ถัดไปเขาเข้าไปในศาลขนาดใหญ่ปูด้วยหินอ่อนที่ยืนอยู่แถวของอังกฤษนำเสนอแขน แต่นิ่งเช่นถ้าตัดออกจากหิน จากนั้นเขาเดินผ่านห้องที่หลายท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหมดในเครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมานอนที่เหมาะกับพวกเขายืนบางนั่งบาง หน้าถูกซุ่มซ่อนในมุมของการให้เกียรติผู้หญิงถูกก้มมากกว่าเฟรมเย็บปักถักร้อยของพวกเขาหรือฟังเห็นได้ชัดว่ามีความสนใจที่สุภาพสุภาพบุรุษของศาล แต่ทุกคนเงียบเหมือนรูปปั้นและเป็นผู้ประเมิน เสื้อผ้าของพวกเขาแปลกที่จะบอกว่ามีความสดใหม่และใหม่เช่นเคยและไม่ได้เป็นอนุภาคของฝุ่นละอองหรือแมงมุมเว็บได้รวบรวมกว่าเฟอร์นิเจอร์แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่รู้จักไม้กวาดหลายร้อยปี ในที่สุดเจ้าชายประหลาดใจมาให้ในห้องชั้นในที่ที่เห็นสังขารดวงตาของเขาเคยเห็น. เด็กสาวที่ยอดเยี่ยมของความงามนอนหลับบนเตียงปักและเธอดูราวกับว่าเธอได้เพียงแค่ปิดตาของเธอ ตัวสั่นเจ้าชายเดินเข้ามาใกล้และคุกเข่าอยู่ข้างๆเธอ บางคนบอกว่าเขาจูบเธอ แต่ไม่มีใครเห็นมันและเธอไม่เคยบอกเราไม่สามารถจะค่อนข้างมั่นใจในความเป็นจริง แต่เป็นจุดสิ้นสุดของความลุ่มหลงมาเจ้าหญิงตื่นขึ้นมาในครั้งเดียวและมองเขาด้วยสายตาของเรื่อง tenderest กล่าวว่าซึมกะทือ "มันคือคุณเจ้าชายของฉันได้อย่างไร ฉันได้รอให้คุณมานานมาก. " โชคดีที่มีคำเหล่านี้และยังคงมากขึ้นด้วยเสียงที่พวกเขากำลังพูดเจ้าชายมั่นใจเธอว่าเขารักเธอมากกว่าชีวิตของเขา แต่เขาก็อายมากที่สุดของทั้งสอง; สำหรับขอบคุณนางฟ้าชนิด, เจ้าหญิงมีความอุดมสมบูรณ์ของเวลาที่จะฝันของเขาในช่วงศตวรรษที่การนอนหลับของเธอในขณะที่เขาไม่เคยได้ยินแม้แต่ของเธอจนถึงชั่วโมงก่อน เป็นเวลานานพวกเขานั่งคุยและยังไม่ได้กล่าวว่าครึ่งพอ การหยุดชะงักของพวกเขาเท่านั้นเป็นสุนัขน้อยอ้วนที่ได้ตื่นขึ้นมาด้วยความรักของเขาและตอนนี้เริ่มที่จะมีความรู้สึกอิจฉาเหลือเกินว่าเจ้าหญิงไม่ได้สังเกตเห็นเขามากที่สุดเท่าที่เธอกำลังเคยชินที่จะทำ. ในขณะที่ผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนที่มีความลุ่มหลงยังถูกทำลาย ไม่ได้อยู่ในความรักมีความพร้อมที่จะตายจากความหิวได้อย่างรวดเร็วหลังจากที่พวกเขาร้อยปี ผู้หญิงเกียรติกล้าที่จะใกล้ชิดที่ถูกเสิร์ฟอาหารค่ำ; ครั้นแล้วเจ้าชายเจ้าหญิงส่งที่รักของเขาในครั้งเดียวกับห้องโถงใหญ่ เธอไม่ได้รอที่จะแต่งตัวสำหรับอาหารค่ำถูกแล้วอย่างสมบูรณ์และงดงามแต่งกาย แต่ในแฟชั่นค่อนข้างล้าสมัย แต่คนรักของเธอมีความสุภาพที่จะไม่แจ้งให้ทราบนี้หรือที่จะเตือนเธอว่าเธอแต่งตัวเหมือนคุณยายของเธอพระราชซึ่งภาพยังคงแขวนอยู่บนกำแพงพระราชวัง. ในช่วงที่จัดเลี้ยงคอนเสิร์ตที่เกิดขึ้นโดยนักดนตรีผู้เข้าร่วมประชุมและพิจารณาพวกเขา ไม่ได้สัมผัสเครื่องมือของพวกเขาสำหรับศตวรรษที่พวกเขาเล่นได้ดีมาก พวกเขาจบลงด้วยการแต่งงานในเดือนมีนาคม: สำหรับตอนเย็นมากว่าการแต่งงานของเจ้าชายและเจ้าหญิงกำลังโด่งดังและแม้ว่าเจ้าสาวเกือบหนึ่งร้อยปีเก่ากว่าเจ้าบ่าวก็เป็นที่น่าสังเกตว่าความจริงที่จะไม่ได้รับการค้นพบโดยคนใดคนหนึ่งไม่คุ้นเคย นั้น. หลังจากไม่กี่วันพวกเขาไปร่วมกันออกมาจากปราสาทและไม้ที่สวยงามซึ่งทั้งสองหายไปทันทีและไม่เคยเห็นมากขึ้นด้วยตามนุษย์ เจ้าหญิงกลับคืนสู่อาณาจักรของบรรพบุรุษของเธอ แต่มันก็ไม่ได้ประกาศโดยทั่วไปว่าเธอเป็นใครขณะที่ในช่วงร้อยปีคนได้เติบโตขึ้นอย่างมากฉลาดที่ไม่มีใครอาศัยอยู่แล้วเคยจะมีความเชื่อเรื่อง ดังนั้นไม่มีอะไรอธิบายและไม่มีใครเชื่อว่าจะถามคำถามใด ๆ เกี่ยวกับเธอสำหรับเจ้าชายไม่ควรจะสามารถที่จะแต่งงานกับผู้ใดที่เขาพอใจ? Nor-หรือไม่ว่าวันของนางฟ้าเป็นมากกว่าเจ้าหญิงไม่เคยเห็นอะไรต่อไปของเธอเจ็ด godmothers เธออาศัยอยู่มีชีวิตยืนยาวและมีความสุขเหมือนผู้หญิงธรรมดาอื่น ๆ และเสียชีวิตที่มีความยาวที่รักเสียใจ แต่เจ้าชายเป็นอยู่แล้วไม่มากที่พึงพอใจอย่างสมบูรณ์แบบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อความโชคร้ายนี้เกิดขึ้น , กรุณาเด็กนางฟ้าที่ช่วยเจ้าหญิง โดยเปลี่ยนนอนเธอเสียชีวิตในการนอนหลับของร้อยปี คือ 12 , 000 ไมล์ไปในอาณาจักรของ mataquin . แต่ได้รับแจ้งทุกอย่าง เธอมาถึงอย่างรวดเร็วในราชรถเพลิงวาดโดยมังกร พระราชาก็ค่อนข้างตกใจกับภาพที่เห็น แต่อย่างไรก็ตาม ไปที่ประตูของพระราชวังและด้วยสีหน้าเศร้าโศก นำเสนอของเธอ มือของเขาให้ลงมา

นางฟ้า condoled กับฝ่าบาท และยอมรับสิ่งที่เขาทำ แล้วเป็นนางฟ้าของสามัญสำนึกและมองการณ์ไกล เธอแนะนำว่า เจ้าหญิง ตื่นหลังในปราสาทโบราณนี้เป็นร้อยๆ ปี อาจเป็นข้อเสนอที่ดีอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าชายหนุ่มข้างกายของเธอ เธอ คนเดียวตาม โดยไม่ต้องถามใครก่อน เธอสัมผัสกับไม้กายสิทธิ์ ประชากรทั้งหมดของวัง นอกจากพระราชาและพระราชินี ; governesses สุภาพสตรีแห่งเกียรติยศ รอแม่บ้านทุกท่าน Ushers , ทำอาหาร , ครัวเด็ก , หน้า , ทหารราบลงม้าที่อยู่ในคอก และเจ้าบ่าวที่เข้าร่วมพวกเขา เธอสัมผัสแต่ละคนและทุก เปล่าเลยด้วยคำนึงถึงความรู้สึกของเจ้าหญิง เธอสัมผัสแม้แต่น้อย ตักไขมันสุนัข ตุ๊ ที่ลงนอนข้างๆนายของเขาบนเตียงที่สวยงามของเธอ เขาเหมือนส่วนที่เหลือทั้งหมดก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลานั้น การคายมากคือ ก่อนไฟในครัวหยุดหมุน และไฟนั้นออกไป แล้วทุกอย่างก็เงียบเหมือนตอนกลางคืนหรือถ้าเป็น Palace เป็นพระราชวังตาย

ราชาและราชินีมีจูบลูกสาวของพวกเขาและร้องไห้มากกว่านิดหน่อย แต่ไม่มากนัก เธอดูหวาน และเนื้อหาออกจากปราสาท สั่งว่า มันได้ก็ไม่มี คำสั่งยังไม่จําเป็นสำหรับในไตรมาสของชั่วโมงมี sprung ขึ้นรอบ ๆ มันเป็นไม้ ดังนั้นหนา และหนามที่ทั้งสัตว์และคนอาจพยายามที่จะเข้ามามี ข้างบนนี้มวลหนาแน่นของป่า สามารถรับรู้ด้านบนของหอสูงที่เจ้าหญิงนอน

มากมายการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในรอบร้อยปี พระราชาที่ไม่เคยมีลูก คนที่สองตายและพระที่นั่งผ่านเข้าไปอีกพระราชครอบครัว ทั้งหมดคือเรื่องราวของเจ้าหญิงจนลืมว่าเมื่อกษัตริย์ที่ปกครองเมืองของลูกชาย มีวันนึงออกล่าสัตว์ และหยุดในการไล่ล่า โดยไม้ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ถามว่า ไม้ มันเป็นและสิ่งที่เป็นอาคารที่เขาเห็นปรากฏออกมาจากท่ามกลางนั้น ไม่มีใครสามารถตอบเขาได้ในที่สุดชาวนาเก่าพบใครจำได้ว่าเคยได้ยินว่าปู่ของเขาพูดกับบิดา ในหอคอยนี้เป็นเจ้าหญิงที่สวยงามเป็นวันที่ถูกกำหนดให้นอนที่นั่น 1 ปี จนกระทั่งถูกปลุกโดยโอรสของกษัตริย์ของเธอกำหนดเจ้าบ่าว

ที่เจ้าชายหนุ่มผู้นี้ มีจิตวิญญาณของฮีโร่ , มุ่งมั่นที่จะค้นหาความจริงด้วยตัวเองดันออกโดยทั้งความเอื้ออาทรและความอยากรู้ เขากระโดดลงจากม้าของเขาและเริ่มที่จะบังคับทางของเขาผ่านป่าทึบ เพื่อความประหลาดใจของเขากิ่งแข็งทั้งหมดให้ทาง และหนามน่าเกลียดเปลือกตัวเองเองและ BRAMBLES ฝังตัวเองในโลกที่จะปล่อยให้เขาผ่านไป นี้เสร็จ จะปิดหลังเขาให้ไม่มีแต่งงานของเขาที่จะปฏิบัติตาม แต่ร้อนแรง และหนุ่มเขาไปอย่างกล้าหาญ ในคนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นคือพอที่จะโจมตีเขาด้วยความกลัว ร่างกายของคนและม้าวางไปบนพื้นดิน แต่ผู้ชายมีใบหน้า ความตายสีขาวไม่ได้ แต่สีแดงเป็นดอกโบตั๋น และข้างๆมีแก้วครึ่งเต็มไป ด้วยไวน์ แสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้นอนหลับไปดื่ม ต่อมาเขาเข้าสนามใหญ่ ปูด้วยหินอ่อน ที่ยืนอยู่แถวทหารเสนอ แขนแต่นิ่งราวกับตัดจากหินแล้ว เขาผ่านหลายตำหนักที่สุภาพสตรี สุภาพบุรุษ และ ทุกคนในเครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมา , หลับสบาย , บางยืน บ้างนั่ง หน้าเว็บที่ถูกซ่อนอยู่ในมุมสาวๆ ให้เกียรติเป็นก้มลงเหนือกรอบเย็บปักถักร้อย หรือ ฟัง ดูเหมือนกับสนใจสุภาพกับคนที่สุภาพของศาลแต่ทั้งหมดเป็นเงียบเป็นรูปปั้น และ immoveable . เสื้อผ้าของพวกเขาแปลกที่จะพูด คือ สด และใหม่ เคยเป็น และไม่ได้เป็นอนุภาคของฝุ่นหรือใยแมงมุมได้รวบรวมเฟอร์นิเจอร์ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รู้จักไม้กวาดเป็นร้อยปี ในที่สุด เพราะเจ้าชายมาหาในห้องชั้นใน ซึ่งเป็นภาพธรรมตาเคยเห็น

เด็กสาวมหัศจรรย์ความงามนอนหลับบนปักเตียง เธอดูราวกับว่าเธอเพิ่งจะปิดตาของเธอ สั่น เจ้าชายมาหาและคุกเข่าข้าง ๆเธอ บางคนบอกว่า เขาจูบเธอ แต่ไม่มีใครเห็น และเธอไม่เคยบอก เราไม่สามารถแน่ใจของความจริง อย่างไรก็ตาม การสิ้นสุดของการได้มา เจ้าหญิงตื่นทันทีและมองเขาด้วยสายตาของเกี่ยวกับ tenderest พูดด้วยความงัวเงีย " คุณคือเจ้าชาย ? ฉันรอคุณมานานมาก . . . "

โชคดีด้วยถ้อยคำเหล่านี้ และยังเพิ่มเติมด้วยเสียงที่พวกเขาพูด เจ้าชายบอกเธอว่าเขาชอบเธอมากกว่าชีวิตของเขา อย่างไรก็ตาม เขาอายมากที่สุดของทั้งสอง เพราะต้องเป็นนางฟ้าเจ้าหญิงมีเวลาเหลือเฟือที่จะฝันของเขาในช่วงศตวรรษที่เธอหลับ ในขณะที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อเธอ จนถึง 1 ชั่วโมงก่อน เป็นเวลานานแล้วที่พวกเขานั่งคุยกัน และยังไม่ได้พูดครึ่งเดียวพอ การหยุดชะงักของตนเท่านั้น คือหมาน้อย ตุ๊ที่ตื่นขึ้นกับเมียน้อยของเขาและตอนนี้เริ่มจะอิจฉาเหลือเกินที่เจ้าหญิงไม่ได้สังเกตเห็นเขาเท่าที่เธอเคยทำ

ตอนนี้ทุกคนที่มีเวทมนตร์ก็แตก ไม่ได้อยู่ในความรัก พร้อมที่จะตายจากความหิวโหยของพวกเขาหลังจากที่เร็วไปร้อยปี สาวของเกียรติลองใกล้ชิดที่อาหารถูกเสิร์ฟ ; ดังนั้นเจ้าชายเจ้าหญิงที่ยื่นไปห้องโถงเธอไม่รอที่จะแต่งตัวสำหรับอาหารค่ำ การได้อย่างสมบูรณ์และงดงามโดย แม้ว่าในแฟชั่นที่ค่อนข้างล้าสมัย อย่างไรก็ตาม คนรักของเธอมีความสุภาพ ไม่แจ้งให้ทราบนี้และเตือนเธอว่า เธอแต่งตัวเหมือนยายของเธอพระที่มีภาพยังคงแขวนบนกำแพงวัง

ระหว่างเลี้ยงคอนเสิร์ตเกิดขึ้นโดยนักดนตรีซังกุงและพิจารณา พวกเขาไม่ได้สัมผัสเครื่องดนตรีสำหรับศตวรรษ พวกเขาเล่นได้ดีมาก พวกเขาจบลงด้วยขบวนแต่งงาน : มากว่าตอนเย็น การแต่งงานของเจ้าชายและเจ้าหญิง ผู้มีชื่อเสียง และแม้ว่าเจ้าสาวที่มีอายุมากกว่าเจ้าบ่าวเกือบร้อยปี แต่เป็นที่น่าสังเกตว่า ความจริงจะไม่เคยถูกค้นพบโดยใด ๆ

ซึ่งแปลกหน้านั้นหลังจากนั้นไม่กี่วันเขาก็ออกมาจากปราสาท Enchanted ไม้ ซึ่งทั้งสองทันที หายตัวไป และก็ไม่เคยเห็นอีกโดยดวงตาของมนุษย์ เจ้าหญิงที่ถูกเรียกคืนไปยังอาณาจักรของบรรพบุรุษของเธอ แต่มันก็มักจะประกาศว่าหล่อนเป็นใคร เป็นในช่วงร้อยปีผู้คนมีปลูกมากที่ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ cleverer เคยเชื่อเรื่องดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้อธิบาย และไม่มีใครคิดว่าจะถามคำถามใด ๆเกี่ยวกับเธอ ก็ไม่ได้เป็นเจ้าชายจะแต่งงานกับผู้ที่เขาต้องการ ?

หรือหรือไม่วันที่นางฟ้ามาทำอะไรเจ้าหญิงเคยเห็นอะไรเพิ่มเติมของของเธอเจ็ด godmothers . เธอมีชีวิตที่ยาวนานและมีความสุข เหมือนผู้หญิงอื่น ๆ ทั่วไป และตายในที่สุด พวกที่รัก รู้สึกเสียใจ แต่เจ้าชายจะได้ไม่สมบูรณ์แล้ว