Laos suffers from a number of envir

Laos suffers from a number of environmental problems, the most important of which are related to deforestation. Expanding commercial exploitation of the forests, plans for additional hydroelectric facilities, foreign demand for wild animals and nonwood forest products for food and traditional medicines, and a growing population put increasing pressure on the forests. Deforestation not only destroyed at least 150,000 to 160,000 hectares of valuable forest annually in the 1980s, but also caused erosion--leading to siltation of reservoirs, navigation channels, and irrigation systems downstream--and reduced groundwater levels. The practice of swidden cultivation not only contributes greatly to deforestation, but, in 1987, also made Laos one of eleven countries in the world that together were responsible for over 80 percent of net world carbon emissions amounting to a per capita emission of ten tons annually, compared with the world average of 1.17 tons per capita. Further, during the Second Indochina War (1954-75), Laos was heavily bombed and left with tons of unexploded ordnance and bomb craters that ultimately altered the local ecology.


The government's desire to preserve valuable hardwoods for commercial extraction and to protect the forest environment, as well as international concern about environmental degradation and the loss of many wildlife species unique to Laos, have motivated efforts to prohibit swidden cultivation throughout the country


This policy has a significant effect on the livelihoods of upland villagers dependent on swidden cultivation of rice. Traditional patterns of village livelihood relied on forest products as a food reserve during years of poor rice harvest and as a regular source of fruits and vegetables. By the 1990s, however, these gathering systems were breaking down in many areas. The government has restricted the clearing of forestland for swidden cropping since the late 1980s and is attempting to resettle upland swidden farming villages in lowland locations where paddy rice cultivation is possible. However, both the government's inability to ensure compliance with the measures and the attraction of Thai money for forest products inhibits implementation of the restrictions.


Although a lack of environmental planning, surveys, and legislation diminishes the likelihood of substantial improvement of the environment in the near future, a number of decrees were issued to encourage environmental protection. These decrees include general principles for protecting forestland; prohibitions on cutting certain tree species; regulations on hunting, fishing, and the use of fire during the dry season; and regulations on the management and protection of forestland, wildlife, and fish. The use of manure and compost encouraged to help rejuvenate soil. Burning also encourages many forms of forest growth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลาว suffers จากปัญหาสิ่งแวดล้อม สำคัญที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการตัดไม้ทำลายป่า ขยายการแสวงหาประโยชน์ทางการค้าของป่า แผนสำหรับเพิ่มเติม hydroelectric อุปสงค์ต่างประเทศสำหรับสัตว์ป่าและป่า nonwood ผลิตภัณฑ์อาหารยาแบบดั้งเดิม และประชากรที่เพิ่มขึ้นดันเพิ่มขึ้นในป่า ตัดไม้ทำลายป่าไม่เพียงแต่ทำลายน้อย 150, 000-160,000 เฮคเตอร์มีคุณค่าป่าเป็นประจำทุกปีในทศวรรษ 1980 แต่ยัง เกิดจากการกัดเซาะ - นำ siltation ของอ่างเก็บน้ำ นำทางช่อง และระดับน้ำบาดาลลดลง และปลาย น้ำ - ระบบชลประทาน ปฏิบัติ swidden เพาะปลูกไม่เพียงสนับสนุนการทำลายป่าอย่างมาก แต่ 1987 ยังทำลาว 11 ประเทศในโลกที่ร่วมกันรับผิดชอบกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ของการปล่อยก๊าซคาร์บอนสุทธิโลกปล่อยก๊าซต่อหัวของสิบตันต่อปี เมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยของโลกของ 1.17 ตันต่อ capita เกิน อย่างใดอย่างหนึ่ง เพิ่มเติม ในระหว่างสงครามอินโดจีนที่สอง (1954-75), ลาวมาก bombed และซ้ายกับสรรพาวุธประเมินและลังระเบิดที่สุด เปลี่ยนแปลงระบบนิเวศในท้องถิ่นความต้องการของรัฐบาล เพื่อรักษาไม้เนื้อแข็งที่มีคุณค่าสำหรับแยกพาณิชย์ และ เพื่อป้องกันการสภาพแวดล้อมป่า เป็นกังวลนานาชาติเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมย่อยสลายและการสูญพันธุ์ในสัตว์ป่าเฉพาะลาว มีแรงจูงใจพยายามห้าม swidden เพาะปลูกทั่วประเทศนโยบายนี้มีผลสำคัญในวิถีชีวิตของชาวบ้านค่อยพึ่ง swidden การเพาะปลูกข้าว รูปแบบดั้งเดิมของหมู่บ้านดำรงชีวิตอาศัยในป่าผลิตภัณฑ์ เป็นตัวสำรองอาหารระหว่างปีเก็บเกี่ยวข้าวที่ดี และ เป็นแหล่งของผักและผลไม้เป็นประจำ โดยปี 1990 ไร รวบรวมระบบเหล่านี้ถูกแบ่งในหลายพื้นที่ รัฐบาลมีจำกัดหักของ forestland สำหรับ swidden ครอบตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1980 และพยายาม resettle ค่อย swidden เกษตรหมู่บ้านในพื้นที่ราบที่นาปลูกข้าวได้ อย่างไรก็ตาม ไม่ทั้งสองของรัฐบาลให้ปฏิบัติตามมาตรการและดูดเงินไทยป่าผลิตภัณฑ์ยับยั้งของข้อจำกัดแม้ว่าการขาดการวางแผนสิ่งแวดล้อม การสำรวจ และกฎหมายค่อย ๆ หายไปของพบการปรับปรุงสภาพแวดล้อมในอนาคตอันใกล้ กฎเกณฑ์จำนวนหนึ่งนำออกใช้เพื่อส่งเสริมให้อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม กฎเกณฑ์เหล่านี้รวมถึงหลักการทั่วไปสำหรับปกป้อง forestland prohibitions ในการตัดบางชนิดแผนภูมิ ระเบียบเกี่ยวกับการล่าสัตว์ ประมง และการใช้ไฟในฤดูแล้ง และระเบียบเกี่ยวกับการจัดการและป้องกัน forestland สัตว์ป่า และปลา การใช้ปุ๋ยพืชสดและปุ๋ยกำลังใจเพื่อช่วยฟื้นฟูดิน นอกจากนี้ยังเขียนให้หลายรูปแบบของการเจริญเติบโตของป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลาวทนทุกข์ทรมานจากจำนวนของปัญหาสิ่งแวดล้อมที่สำคัญซึ่งส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับการตัดไม้ทำลายป่า ขยายประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ของป่าไม้แผนผลิตไฟฟ้าพลังน้ำสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มเติมอุปสงค์ในต่างประเทศสำหรับสัตว์ป่าและผลิตภัณฑ์จากป่าที่ไม่ใช่เนื้อไม้สำหรับอาหารและยาแผนโบราณและประชากรที่เพิ่มขึ้นสร้างแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นในป่า ตัดไม้ทำลายป่าไม่ถูกทำลายเพียงอย่างน้อย 150,000 160,000 เฮกตาร์ของป่าที่มีคุณค่าเป็นประจำทุกปีในช่วงปี 1980 แต่ยังก่อให้เกิดการกัดเซาะ - นำไปสู่การตกตะกอนของอ่างเก็บน้ำช่องนำทางและระบบชลประทานปลายน้ำ - และลดระดับน้ำใต้ดิน การปฏิบัติของการเพาะปลูกไร่เลื่อนลอยไม่เพียง แต่มีส่วนช่วยอย่างมากในการตัดไม้ทำลายป่า แต่ในปี 1987 ก็ทำให้ลาวเป็นหนึ่งในสิบเอ็ดประเทศในโลกที่ร่วมกันมีความรับผิดชอบมากกว่าร้อยละ 80 ของโลกสุทธิการปล่อยก๊าซคาร์บอนมูลค่าปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหัวสิบตันต่อปี เมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยของโลกที่ 1.17 ตันต่อหัว นอกจากนี้ในช่วงสงครามอินโดจีนครั้งที่สอง (1954-1975), ลาวถูกทิ้งระเบิดและซ้ายกับตันของระเบิดกรมสรรพาวุธและหลุมระเบิดที่มีการเปลี่ยนแปลงในที่สุดระบบนิเวศในท้องถิ่น. ความปรารถนาของรัฐบาลที่จะรักษาลูกหูลูกตาที่มีคุณค่าสำหรับการสกัดในเชิงพาณิชย์และการรักษาสิ่งแวดล้อมป่า เช่นเดียวกับความกังวลเกี่ยวกับต่างประเทศความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมและการสูญเสียสัตว์ป่าหลายชนิดที่ไม่ซ้ำกันไปยังประเทศลาวได้แรงบันดาลใจความพยายามที่จะห้ามการเพาะปลูกไร่เลื่อนลอยทั่วประเทศนโยบายนี้มีผลกระทบต่อวิถีชีวิตของชาวบ้านที่สูงขึ้นในการเพาะปลูกไร่เลื่อนลอยข้าว รูปแบบการดำรงชีวิตแบบดั้งเดิมของหมู่บ้านอาศัยในป่าเป็นอาหารสำรองในช่วงปีที่ผ่านมาของการเก็บเกี่ยวข้าวที่ไม่ดีและเป็นแหล่งปกติของผักและผลไม้ โดยปี 1990 แต่ระบบเหล่านี้ถูกรวบรวมทำลายลงในหลายพื้นที่ รัฐบาลได้ จำกัด การหักบัญชีของป่าสำหรับการปลูกพืชไร่เลื่อนลอยตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1980 และจะพยายามที่จะย้ายหมู่บ้านดอนการเกษตรไร่เลื่อนลอยในสถานที่ลุ่มที่เพาะปลูกข้าวเป็นไปได้ แต่ทั้งสองไม่สามารถของรัฐบาลที่จะให้สอดคล้องกับมาตรการและสถานที่น่าสนใจของเงินไทยสำหรับผลิตภัณฑ์ป่ายับยั้งการดำเนินการตามข้อ จำกัด . แม้ว่าการขาดการวางแผนสิ่งแวดล้อมการสำรวจและการออกกฎหมายลดความน่าจะเป็นของการปรับปรุงที่สำคัญของสภาพแวดล้อมในที่อยู่ใกล้ ในอนาคตจำนวนของกฤษฏีกาที่ออกเพื่อส่งเสริมให้การคุ้มครองสิ่งแวดล้อม ในนามเหล่านี้รวมถึงหลักการทั่วไปในการปกป้องป่า; ลักษณะต้องห้ามในการตัดต้นไม้ชนิดบาง; ระเบียบเกี่ยวกับการล่าสัตว์ตกปลาและการใช้ไฟในช่วงฤดูแล้งนั้น และกฎระเบียบที่เกี่ยวกับการจัดการและการป้องกันของป่าสัตว์ป่าและปลา ใช้ปุ๋ยคอกและปุ๋ยหมักรับการสนับสนุนที่จะช่วยฟื้นฟูสภาพดิน การเผาไหม้ยังส่งเสริมให้หลายรูปแบบของการเจริญเติบโตของป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลาวได้รับความทุกข์จากตัวเลขของปัญหาสิ่งแวดล้อมที่สำคัญที่สุดซึ่งเกี่ยวข้องกับการทำลายป่า การแสวงหาประโยชน์ทางการค้าของป่า แผนพลังน้ำสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มเติม ความต้องการในต่างประเทศสำหรับสัตว์ป่าและป่า nonwood ผลิตภัณฑ์อาหารและยาแผนโบราณ และประชากรที่เพิ่มขึ้นทำให้ความดันเพิ่มในป่าการตัดไม้ทำลายป่าไม่เพียงทำลายอย่างน้อย 150 , 000 ถึง 160 , 000 เฮคเตอร์ของป่าที่มีคุณค่าต่อปีในช่วงปี 1980 แต่ยังเกิดการกัดเซาะ -- นำไปสู่ตี้ของอ่างเก็บน้ำ ทางช่อง และระบบ ชลประทานปลายน้ำ . . . และลดระดับน้ำใต้ดิน การปฏิบัติการข่าวสารไม่เพียงแต่มีส่วนช่วยอย่างมากกับการตัดไม้ทำลายป่า แต่ในปี 1987ทำลาว หนึ่งใน 11 ประเทศทั่วโลกร่วมกันรับผิดชอบมากกว่าร้อยละ 80 ของโลก ปล่อยก๊าซคาร์บอนสุทธิจำนวนหัวต่อปล่อยสิบตันต่อปี เมื่อเทียบกับโลกเฉลี่ย 1.17 ตันต่อหัว นอกจากนี้ในช่วงสงครามอินโดจีนครั้งที่สอง ( 1954-75 )ลาวมาก โดนระเบิดทิ้งตันของหลุมอุกกาบาตระเบิดและระเบิดไม่ได้สรรพาวุธที่ในที่สุดการเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศท้องถิ่น


ความปรารถนาของรัฐบาลเพื่อรักษาไม้เนื้อแข็งที่มีคุณค่าสำหรับการสกัดเชิงพาณิชย์ และเพื่อปกป้องป่า สิ่งแวดล้อม ตลอดจนนานาชาติเกี่ยวกับความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมและการสูญเสียมากมาย สัตว์ป่าชนิดที่เป็นเอกลักษณ์ของลาวได้มีความพยายามที่จะห้ามปลูก ข่าวสารทั่วประเทศ


นี้นโยบายที่มีผลกระทบต่อวิถีชีวิตของชาวบ้านไร่ขึ้นอยู่กับข่าวสารการปลูกข้าว รูปแบบของหมู่บ้าน ความเป็นอยู่อาศัยในป่าเป็นอาหารสำรองในช่วงปีเก็บเกี่ยวข้าวที่ยากจนและเป็นแหล่งทั่วไปของผักและผลไม้ โดย 1990 , อย่างไรก็ตามเหล่านี้ระบบการทำลายลงในหลายพื้นที่ รัฐบาลได้จำกัดการ forestland สำหรับข่าวสารการปลูกพืชตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1980 และพยายามที่จะตั้งรกรากทำการเกษตรในที่ลุ่มที่ดอน ข่าวสาร สถานที่ หมู่บ้านที่ปลูกข้าวได้ อย่างไรก็ตามทั้งรัฐบาลไร้ความสามารถเพื่อให้สอดคล้องกับมาตรการและดึงดูดเงินไทยสำหรับผลิตภัณฑ์ป่าไม้ยับยั้งการใช้งานของข้อ จำกัด


ถึงแม้ขาดสิ่งแวดล้อม , สำรวจ , และกฎหมายลดโอกาสของการพัฒนาอย่างมากของสภาพแวดล้อมในอนาคตหมายเลขประกาศที่ออกเพื่อส่งเสริมการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม คำสั่งเหล่านี้รวมถึงหลักการทั่วไปสำหรับการปกป้อง forestland ; ห้ามตัดต้นไม้บางชนิด ; กฎระเบียบในการล่าสัตว์ ตกปลา และใช้ไฟในช่วงฤดูแล้ง และกฎระเบียบในการจัดการและคุ้มครอง forestland สัตว์ป่า และปลาการใช้ปุ๋ยคอก ปุ๋ยหมัก และการสนับสนุนเพื่อช่วยฟื้นฟูดิน การเผาไหม้ยังสนับสนุนหลายรูปแบบของการเจริญเติบโตของป่า