Pizam and Milman (1993) utilized Ol

Pizam and Milman (1993) utilized Oliver’s (1980) expectancy-disconfirmation model to improve the predictive power of travelers’ satisfaction. They introduced the basic dynamic nature of the disconfirmation model into hospitality research, while testing part of the original model in a modified form. In order to assess the causal relationship between two different disconfirmation methods, they employed a regression model with a single “expectation – met” measure as the dependent variable, and 21 difference–score measures as the independent variables. Some studies on customer satisfaction are also notable in tourism behavior research. For example, Pizam, Neumann and Reichel (1978) investigated the factor structure of tourists’ satisfaction with their destination areas. The authors showed eight distinguishable dimensions of tourist satisfaction. Barsky and Labagh (1992) introduced the expectancy – disconfirmation paradigm into lodging research. Basically, the proposed model in these studies was that customer satisfaction was the function of disconfirmation, measured by nine “expectations met” factors that were weighted by attribute – specific importance. The model was tested with data collected from 100 randomly subjects via guest comment cards. As a result, customer satisfaction was found to be correlated with a customer’s willingness to return.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pizam และ Milman (1993) ใช้ของ Oliver (1980) เดา disconfirmation รุ่นปรับปรุงการมอบอำนาจความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว พวกเขานำแบบธรรมชาติพื้นฐานของแบบจำลอง disconfirmation เข้าสู่ต้อนรับวิจัย ขณะที่การทดสอบส่วนรุ่นเดิมในรูปแบบที่ปรับเปลี่ยน เพื่อประเมินความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างสองวิธีแตกต่างกัน disconfirmation พวกเขาจ้างแบบจำลองถดถอยกับวัดเดียว "ความคาดหวัง – ตรง" เป็นตัวแปรที่ขึ้นอยู่กับ และวัดความแตกต่าง – คะแนน 21 เป็นตัวแปรอิสระ บางการศึกษาความพึงพอใจของลูกค้ายังโดดเด่นในการวิจัยพฤติกรรมการท่องเที่ยว ตัวอย่าง Pizam, Neumann และ Reichel (1978) สอบสวนโครงสร้างสัดส่วนของพื้นที่ปลายทางของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว ผู้เขียนพบว่าแปดขนาดที่แตกต่างของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว Barsky และ Labagh (1992) นำเดา – กระบวนทัศน์ disconfirmation เข้าพักวิจัย พื้น นำเสนอรูปแบบในการศึกษาเหล่านี้ได้ว่า ความพึงพอใจของลูกค้าคือ การทำงานของ disconfirmation วัด โดยเก้า "ตามความคาดหวัง" ปัจจัยที่มีการถ่วงน้ำหนัก โดยแอททริบิวต์ – ความสำคัญเฉพาะ แบบทดสอบกับข้อมูลที่รวบรวมจาก 100 สุ่มหัวข้อผ่านบัตรข้อคิดเห็นผู้เข้าพัก ดัง ความพึงพอใจของลูกค้าพบถูก correlated กับความตั้งใจของลูกค้ากลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Pizam และ Milman (1993) ใช้ของโอลิเวอร์ (1980) ความคาดหวังใน-disconfirmation รูปแบบในการปรับปรุงอำนาจในการพยากรณ์ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว พวกเขาแนะนำให้รู้จักลักษณะพื้นฐานของรูปแบบ disconfirmation ในการวิจัยการต้อนรับขณะที่การทดสอบเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบเดิมในรูปแบบการแก้ไข เพื่อประเมินความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างสองวิธีที่แตกต่างกัน disconfirmation พวกเขาจ้างแบบการถดถอยมีเพียงหนึ่งเดียว "ความคาดหวัง - พบ" ตัวชี้วัดที่เป็นตัวแปรตามและ 21 มาตรการความแตกต่างคะแนนเป็นตัวแปรอิสระ บางการศึกษาความพึงพอใจของลูกค้านอกจากนี้ยังมีความโดดเด่นในการวิจัยพฤติกรรมการท่องเที่ยว ตัวอย่างเช่น Pizam, นอยมันน์และ Reichel (1978) การตรวจสอบโครงสร้างปัจจัยของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีพื้นที่ปลายทางของพวกเขา ผู้เขียนแสดงให้เห็นแปดมิติความแตกต่างของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว Barsky และ Labagh (1992) แนะนำความคาดหวัง - กระบวนทัศน์ในการวิจัย disconfirmation ที่พัก โดยทั่วไปรูปแบบที่นำเสนอในการศึกษาเหล่านี้เป็นที่พึงพอใจของลูกค้าเป็นฟังก์ชั่นของ disconfirmation วัดโดยเก้า "ความคาดหวังได้พบกับ" ปัจจัยที่มีการถ่วงน้ำหนักด้วยแอตทริบิวต์ - ความสำคัญที่เฉพาะเจาะจง รูปแบบที่ได้รับการทดสอบกับข้อมูลที่รวบรวมจาก 100 วิชาสุ่มผ่านบัตรแสดงความคิดเห็นของผู้เข้าพัก เป็นผลให้ความพึงพอใจของลูกค้าที่ได้รับพบว่ามีความสัมพันธ์กับความตั้งใจของลูกค้าที่จะกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

pizam และ มิลแมน ( 1993 ) ใช้โอลิเวอร์ ( 1980 ) , disconfirmation รุ่นปรับปรุงอำนาจพยากรณ์ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว " พวกเขารู้จักธรรมชาติแบบพื้นฐานของ disconfirmation รูปแบบในการวิจัยการบริการ ในขณะที่ส่วนการทดสอบแบบเดิมในการแก้ไขแบบฟอร์ม เพื่อศึกษาความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างสองวิธี disconfirmation แตกต่างกันพวกเขาจึงใช้แบบจำลองการถดถอยกับ–ความคาดหวังเดียว " เจอ " วัดตัวแปรและความแตกต่าง– 21 คะแนนมาตรการเป็น ตัวแปรอิสระ การศึกษาความพึงพอใจของลูกค้ายังเด่นในการวิจัยพฤติกรรมการท่องเที่ยว ตัวอย่างเช่น pizam นอยมันน์หรัฐ ( 1978 ) , และศึกษาปัจจัยโครงสร้างของนักท่องเที่ยวในพื้นที่ปลายทางของพวกเขาผู้เขียนพบแปดมิติที่แตกต่างของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว barsky labagh ( 1992 ) และแนะนำบริการและที่พัก disconfirmation กระบวนทัศน์การวิจัย โดยทั่วไปรูปแบบในการศึกษาเหล่านี้ คือ ความพึงพอใจของลูกค้าคือหน้าที่ของ disconfirmation ที่วัดโดยเก้า " ความคาดหวังพบ " ปัจจัยที่ถ่วงน้ำหนักโดยคุณลักษณะเฉพาะและความสำคัญแบบทดสอบกับข้อมูลที่รวบรวมได้จากกลุ่มตัวอย่าง 100 คนแขกแสดงความคิดเห็นผ่านบัตร ผลคือ ความพึงพอใจของลูกค้า พบว่า มีความสัมพันธ์กับลูกค้าเต็มใจที่จะกลับ