Much of the intellectual legacy of

Much of the intellectual legacy of "New Historicism" and "Cultural Materialism" can now be felt in the "Cultural Studies" movement in departments of literature, a movement not identifiable in terms of a single theoretical school, but one that embraces a wide array of perspectives—media studies, social criticism, anthropology, and literary theory—as they apply to the general study of culture. "Cultural Studies" arose quite self-consciously in the 80s to provide a means of analysis of the rapidly expanding global culture industry that includes entertainment, advertising, publishing, television, film, computers and the Internet. "Cultural Studies" brings scrutiny not only to these varied categories of culture, and not only to the decreasing margins of difference between these realms of expression, but just as importantly to the politics and ideology that make contemporary culture possible. "Cultural Studies" became notorious in the 90s for its emphasis on pop music icons and music video in place of canonical literature, and extends the ideas of the Frankfurt School on the transition from a truly popular culture to mass culture in late capitalist societies, emphasizing the significance of the patterns of consumption of cultural artifacts. "Cultural Studies" has been interdisciplinary, even antidisciplinary, from its inception; indeed, "Cultural Studies" can be understood as a set of sometimes conflicting methods and approaches applied to a questioning of current cultural categories. Stuart Hall, Meaghan Morris, Tony Bennett and Simon During are some of the important advocates of a "Cultural Studies" that seeks to displace the traditional model of literary studies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มากมรดกทางปัญญาของ "Historicism ใหม่" และ "วัฒนธรรมนิยมวิภาษ" สามารถตอนนี้จะรู้สึกในการเคลื่อนไหวของ "วัฒนธรรมศึกษา" ในแผนกวรรณคดี การเคลื่อนไหวที่ไม่ระบุในโรงเรียนทฤษฎีเดียว แต่ที่นำมุมมองที่หลากหลายเช่นสื่อการศึกษา วิจารณ์สังคม มานุษยวิทยา ทฤษฎีวรรณกรรม และ — เท่านั้นการศึกษาทั่วไปของวัฒนธรรมได้ "วัฒนธรรมศึกษา" เกิดขึ้นค่อนข้าง self-consciously ใน 80s ให้หมายถึงการวิเคราะห์อุตสาหกรรมวัฒนธรรมสากลที่รวมความบันเทิง โฆษณา สิ่งพิมพ์ โทรทัศน์ ฟิล์ม คอมพิวเตอร์ และอินเทอร์เน็ต ขยายตัวอย่างรวดเร็ว "วัฒนธรรมศึกษา" นำ scrutiny ไม่เฉพาะประเภทเหล่านี้แตกต่างกันของวัฒนธรรม และไม่เพียงแต่ขอบลดความแตกต่างระหว่างอาณาจักรเหล่านี้นิพจน์ แต่เพียงเป็นสำคัญเพื่อการเมืองและอุดมการณ์ที่ทำให้วัฒนธรรมร่วมสมัยได้ "วัฒนธรรมศึกษา" กลายเป็นที่อื้อฉาวใน 90s สำหรับการเน้นไอคอนเพลงป๊อปและเพลงวิดีโอแทนวรรณคดีเป็นที่ยอมรับ และขยายความคิดของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตในการเปลี่ยนแปลงจากวัฒนธรรมอย่างแท้จริงนิยมวัฒนธรรมมวลชนในสังคมทุนสาย เน้นความสำคัญของรูปแบบการใช้สิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม "วัฒนธรรมศึกษา" ได้อาศัย antidisciplinary แม้ จากมา แน่นอน "วัฒนธรรมศึกษา" สามารถเข้าใจเป็นชุดของความขัดแย้งบางครั้งวิธีและแนวทางกับจิตตประเภทวัฒนธรรมปัจจุบัน สจ๊วตฮอลล์ มอร์ริส Meaghan โทนีเบนเนต และ Simon ระหว่างเป็นหนึ่งสนับสนุนสำคัญ "วัฒนธรรมศึกษา" ที่พยายามเลื่อนแบบดั้งเดิมของวรรณคดีศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มากของมรดกทางปัญญาของ "ใหม่ Historicism" และ "วัฒนธรรมวัตถุนิยม" ตอนนี้สามารถรู้สึกได้ใน "วัฒนธรรมศึกษา" การเคลื่อนไหวในแผนกวรรณคดีการเคลื่อนไหวไม่ระบุตัวตนในแง่ของโรงเรียนทฤษฎีเดียว แต่อย่างใดอย่างหนึ่งที่รวบรวมหลากหลาย การศึกษามุมมองของสื่อสังคมวิจารณ์มานุษยวิทยาและวรรณกรรมทฤษฎีที่พวกเขานำไปใช้กับการศึกษาทั่วไปของวัฒนธรรม "การศึกษาวัฒนธรรม" ที่เกิดขึ้นค่อนข้างตัวเองมีสติในยุค 80 ที่จะให้ความหมายของการวิเคราะห์ของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมทั่วโลกที่ขยายตัวอย่างรวดเร็วที่มีความบันเทิง, การโฆษณา, การเผยแพร่, โทรทัศน์, ภาพยนตร์, คอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต "การศึกษาวัฒนธรรม" นำการตรวจสอบข้อเท็จจริงไม่เพียง แต่จะแตกต่างกันเหล่านี้ประเภทของวัฒนธรรมและไม่เพียง แต่อัตรากำไรที่ลดลงของความแตกต่างระหว่างอาณาจักรเหล่านี้ในการแสดงออก แต่เพียงเป็นสำคัญกับการเมืองและอุดมการณ์ที่ทำให้วัฒนธรรมร่วมสมัยที่เป็นไปได้ "การศึกษาวัฒนธรรม" กลายเป็นที่รู้จักใน 90s สำหรับเน้นป๊อปไอคอนเพลงและวิดีโอเพลงในสถานที่ของวรรณกรรมที่ยอมรับและขยายความคิดของโรงเรียนที่แฟรงค์เฟิร์ตในการเปลี่ยนแปลงจากความนิยมวัฒนธรรมอย่างแท้จริงเพื่อวัฒนธรรมมวลชนในสังคมทุนน​​ิยมปลายเน้น ความสำคัญของรูปแบบของการบริโภคของสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม "การศึกษาวัฒนธรรม" ได้รับการสหวิทยาการ antidisciplinary แม้กระทั่งจากต้น; แน่นอน "การศึกษาวัฒนธรรม" สามารถเข้าใจได้เป็นชุดของวิธีการบางครั้งขัดแย้งและวิธีนำไปใช้กับคำถามประเภทวัฒนธรรมในปัจจุบัน จวร์ตฮอลล์ Meaghan มอร์ริส, โทนี่เบนเน็ตต์และไซมอนในช่วงคือบางส่วนของผู้สนับสนุนที่สำคัญของ "การศึกษาวัฒนธรรม" ที่พยายามจะแทนที่รูปแบบดั้งเดิมของการศึกษาวรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มากของมรดกทางปัญญาของ " ใหม่ Historicism " และ " วัตถุนิยม " วัฒนธรรมสามารถตอนนี้จะรู้สึกว่า " การศึกษาวัฒนธรรม " เคลื่อนไหวในแผนกวรรณคดี การเคลื่อนไหวที่ไม่ระบุในแง่ของทฤษฎีเดียวในโรงเรียน แต่หนึ่งที่รวบรวมหลากหลายมุมมองสื่อสังคมศึกษา , วิจารณ์ , มานุษยวิทยาและวรรณกรรม ทฤษฎี เช่น พวกเขาใช้เพื่อการศึกษาทั่วไปของวัฒนธรรม" การศึกษาวัฒนธรรม " ก็ค่อนข้าง self-consciously ใน 80s เพื่อให้วิธีการของการวิเคราะห์การขยายอย่างรวดเร็วของโลกที่มีวัฒนธรรมอุตสาหกรรม บันเทิง โฆษณา สื่อสิ่งพิมพ์ โทรทัศน์ ภาพยนตร์ คอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต” การศึกษาวัฒนธรรม " ทำให้การพิจารณาไม่เพียง แต่เหล่านี้แตกต่างกันประเภทของวัฒนธรรมและไม่เพียง แต่การลดลงขอบของความแตกต่างระหว่างเหล่านี้อาณาจักรของการแสดงออก แต่เพียงเป็นสำคัญเพื่อการเมืองและอุดมการณ์ที่ทำให้วัฒนธรรมที่ร่วมสมัยที่สุด” การศึกษาวัฒนธรรม " กลายเป็นที่ฉาวโฉ่ใน 90s เพื่อเน้นเพลงป๊อปไอคอนและวิดีโอเพลงในสถานที่ของวรรณคดีแบบมาตรฐาน ,และขยายแนวความคิดของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตในการเปลี่ยนจากวัฒนธรรมที่เป็นที่นิยมอย่างแท้จริงกับวัฒนธรรมมวลชนในสังคมทุนนิยมช้า เน้นความสำคัญของรูปแบบของการบริโภคของสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม” การศึกษาวัฒนธรรม " ได้รับสหวิทยาการ แม้ antidisciplinary ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง แน่นอน" การศึกษาวัฒนธรรม " สามารถเข้าใจได้เป็นชุด บางครั้งวิธีที่ขัดแย้งกันและวิธีการที่ใช้กับคำถามประเภทวัฒนธรรมปัจจุบัน สจ๊วตฮอลล์ meaghan มอร์ริส โทนี่ เบนเน็ต และไซมอน ในบางส่วนของผู้สนับสนุนที่สำคัญของ " การศึกษาวัฒนธรรม " ที่พยายามที่จะแทนที่รูปแบบดั้งเดิมของวรรณคดีศึกษา .