[Lyzenga, 1978; Dierssen et al., 20

[Lyzenga, 1978; Dierssen et al., 2003; Stumpf et al., 2003]. Band ratio methods make an assumption that different bottom albedoes at the same depth have the same ratio and, when rescaled using known bathymetry values, pro- vide an approximation of depth. [13] For this study, the ratio of the blue and green pixel intensities (denoted as B1:B2) from 12 Landsat (Table 3) scenes covering the Torres Strait and the northern Great Barrier Reef were compared to AHS bathymetric data. For each Landsat scene, pixels that had colocated bathymetric data were identified. The average ratio of B1:B2, for each 1 m of depth, from 1 to 20 m, was then calculated. The resulting data sets provided an estimation of how B1:B2 changed with depth over each Landsat scene. Scene-specific algorithms, based on second-order polynomials, were then calculated to estimate depth in each scene (Table 3). Owing to the increasing attenuation of light with increasing depth, the relationship between B1:B2 and depth is asymptotic in optically deep water, (i.e., no signal from the seabed will be received by the satellite). The depth at which this asymptote occurs is variable between the Landsat scenes (Table 3) but generally occurs at 15 m. This marks the maximum depth down to which bathymetry can be estimated by this technique. [14] The application of passive remote-sensing techniques to bathymetric mapping requires shallow and clear water, minimal changes in bottom type, and no atmospheric con- tamination. Concentrations of turbidity and chlorophyll are assumed to be variable (though not directly measured) in all the scenes and would account for some of the variability in the algorithms used to convert B1:B2 to bathymetry. Regions within Landsat scenes that were observed to be highly turbid (particularly northern Torres Strait and costal regions around northern Australia) were masked out of the analysis to limit the influence of terrestrial runoff. As a result, a good correlation was observed between measured depths and B1:B2 (r2 > 0.97 typically). This technique was not extended to the Gulf of Papua because of the high turbidity in the region, the greater depths involved, and the lack of adequate bathymetric data in clear waters.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[Lyzenga, 1978 Dierssen และ al., 2003 Stumpf และ al., 2003] วิธีอัตราส่วนของวงทำให้อัสสัมชัญที่ว่า albedoes ล่างแตกต่างกันที่ความลึกเดียวกันมีอัตราส่วนเดียวกัน และ เมื่อ rescaled ใช้ bathymetry รู้จักค่า โปร - vide การประมาณของความลึก [13] สำหรับการศึกษานี้ อัตราส่วนของที่พิกเซลสีน้ำเงิน และสีเขียวปลดปล่อยก๊าซ (สามารถบุเป็น B1:B2) จาก 12 Landsat (ตาราง 3) ฉากครอบคลุมช่องแคบทอร์เรสและเหนือรทถูกเปรียบเทียบกับข้อมูล bathymetric นี่ ในแต่ละฉาก Landsat พิกเซลที่มี colocated bathymetric ข้อมูลที่ระบุ จากนั้นมีคำนวณอัตราส่วนเฉลี่ยของ B1:B2 สำหรับแต่ละระยะ 1 เมตร ความลึกตั้งแต่ 1 เมตร 20 ชุดข้อมูลผลลัพธ์ที่ได้มีการประเมินวิธีเปลี่ยน B1:B2 ความลึกผ่านแต่ละฉาก Landsat เฉพาะฉากอัลกอริทึม ตามสั่งสอง polynomials ถูกแล้วคำนวณเพื่อประมาณความลึกในแต่ละฉาก (ตาราง 3) เพราะมีความยาวที่เพิ่มขึ้นของแสงกับการเพิ่มความลึก ความสัมพันธ์ระหว่าง B1:B2 และความลึกคือ asymptotic ในน้ำลึก optically, (เช่น ไม่มีสัญญาณจากก้นทะเลจะรับดาวเทียม) ความลึกที่ asymptote นี้เกิดขึ้นเป็นตัวแปรระหว่างฉาก Landsat (ตาราง 3) แต่โดยทั่วไปเกิดขึ้นที่ระยะ 15 เมตร นี้เครื่องลึกที่สุดเพื่อที่ bathymetry ความ โดยเทคนิคนี้ [14] การประยุกต์เทคนิคการตรวจวัดระยะไกลแฝงการแม็ป bathymetric ต้องตื้น น้ำใส เปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในด้านล่าง และคอน-tamination ไม่มีบรรยากาศ ความเข้มข้นของความขุ่นและคลอโรฟิลล์ให้เป็นตัวแปร (แม้ไม่ตรงวัด) ในฉากทั้งหมด และต้องบัญชีของความแปรผันในอัลกอริทึมที่ใช้แปลง B1:B2 bathymetry ภูมิภาคภายในฉาก Landsat ที่สุภัค turbid สูง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งทอร์เรส Strait และชายฝั่งภาคเหนือทั่วประเทศออสเตรเลียทางตอนเหนือ) จะ ถูกหลอกลวงจากการวิเคราะห์จำกัดอิทธิพลของภาคพื้นที่ไหลบ่า ดัง ถูกสังเกตความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างความลึกวัดและ B1:B2 (r2 > 0.97 โดยทั่วไป) เทคนิคนี้ไม่ถูกขยายให้ปาปัวของอ่าวเนื่องจาก มีความขุ่นสูงในภูมิภาค ความลึกมากกว่าที่เกี่ยวข้อง และขาดข้อมูลเพียงพอ bathymetric ที่ใส

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

[Lyzenga 1978; Dierssen et al, 2003. Stumpf et al., 2003] วิธีอัตราส่วนวงทำให้สันนิษฐานว่า albedoes ด้านล่างที่แตกต่างกันที่ระดับความลึกเดียวกันมีอัตราส่วนเดียวกันและเมื่อปรับใช้ค่า bathymetry, โปรวิเดประมาณของความลึก [13] สำหรับการศึกษาครั้งนี้อัตราส่วนของความเข้มพิกเซลสีน้ำเงินและสีเขียว (แสดงเป็น B1: B2) ตั้งแต่วันที่ 12 Landsat (ตารางที่ 3) ฉากครอบคลุมช่องแคบทอร์เรและทางตอนเหนือของ Great Barrier Reef ถูกเมื่อเทียบกับ AHS ข้อมูลลึกของท้องทะเล สำหรับแต่ละฉาก Landsat พิกเซลที่ได้ colocated ข้อมูลลึกของท้องทะเลที่ถูกระบุ อัตราส่วนเฉลี่ยของ B1: B2 สำหรับแต่ละ 1 เมตรลึก 1-20 เมตรที่คำนวณแล้ว ชุดข้อมูลผลให้การประมาณค่าของวิธี B1: B2 การเปลี่ยนแปลงที่มีความลึกกว่าแต่ละฉาก Landsat อัลกอริทึมฉากเฉพาะขึ้นอยู่กับหลายชื่อที่สองคำสั่งนี้จะถูกคำนวณจากนั้นในการประเมินระดับความลึกในแต่ละฉาก (ตารางที่ 3) เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของการลดทอนแสงที่มีความลึกที่เพิ่มขึ้น, ความสัมพันธ์ระหว่าง B1: B2 และความลึกเป็นเชิงเส้นในน้ำลึกสายตา (เช่นสัญญาณจากก้นทะเลจะไม่มีการที่ได้รับจากดาวเทียม) ความลึกที่เส้นกำกับนี้เกิดขึ้นเป็นตัวแปรระหว่างฉาก Landsat (ตารางที่ 3) แต่โดยทั่วไปเกิดขึ้นใน? 15 เมตร นี้นับเป็นความลึกสูงสุดลงไปซึ่ง bathymetry สามารถประเมินได้จากวิธีนี้ [14] การประยุกต์ใช้เทคนิคเรื่อย ๆ ระยะไกลตรวจจับการทำแผนที่ความลึกของท้องน้ำตื้นต้องและชัดเจนการเปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในรูปแบบด้านล่างและไม่มี tamination างบรรยากาศ การกระจุกตัวของความขุ่นและคลอโรฟิลจะถือว่าเป็นตัวแปร (แม้ว่าจะไม่ได้วัดโดยตรง) ในฉากทั้งหมดและจะบัญชีสำหรับบางส่วนของความแปรปรวนในขั้นตอนวิธีที่ใช้ในการแปลง B1: B2 จะ bathymetry ภูมิภาคภายในฉาก Landsat ที่ถูกตั้งข้อสังเกตว่าเป็นที่สูงขุ่น (โดยเฉพาะภาคเหนือช่องแคบทอร์เรกระดูกซี่โครงและภูมิภาคท​​ั่วตอนเหนือของออสเตรเลีย) ได้รับการสวมหน้ากากออกจากการวิเคราะห์ที่จะ จำกัด อิทธิพลของการไหลบ่าบก เป็นผลให้ความสัมพันธ์ที่ดีก็สังเกตเห็นระหว่างความลึกวัดและ B1: B2 (R2> 0.97 โดยทั่วไป) เทคนิคนี้ไม่ได้ขยายไปยังอ่าวปาปัวเพราะความขุ่นสูงในภูมิภาคนี้ที่ระดับความลึกมากขึ้นเกี่ยวข้องและขาดข้อมูลที่เพียงพอในความลึกของท้องน้ำทะเลใส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

[ lyzenga , 1978 ; dierssen et al . , 2003 ; สตัมป์ฟ et al . , 2003 ) วิธีอัตราส่วนวงดนตรีให้สมมติฐานที่แตกต่างกันที่ระดับความลึกด้านล่าง albedoes เดียวกันมีอัตราส่วนเดียวกัน และเมื่อใช้ bathymetry rescaled รู้จักค่า , Pro - Vide การประมาณความลึก [ 13 ] เพื่อศึกษาอัตราส่วนของสีฟ้าและสีเขียวเข้มพิกเซล ( กล่าวคือเป็น B1 :2 ) จาก 12 ภาพ ( ตารางที่ 3 ) ฉากที่ครอบคลุมช่องแคบทอร์เรสและ Great Barrier Reef ภาคเหนือเปรียบเทียบกับข้อมูล bathymetric AHS . สำหรับแต่ละภาพ ฉาก พิกเซล มี colocated ข้อมูล bathymetric ระบุ . อัตราส่วนเฉลี่ยของ B1 : B2 ละ 1 เมตร ความลึก จาก 1 ถึง 20 เมตร แล้วคํานวณ ส่งผลให้ชุดข้อมูลให้ประมาณว่า B1 :B2 เปลี่ยนความลึกแต่ละภาพฉาก ฉากที่สองพหุนามขั้นตอนวิธีเฉพาะตามจำนวนแล้วคำนวณค่าความลึกในแต่ละฉาก ( ตารางที่ 3 ) เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของแสงกับการเพิ่มความลึก ความสัมพันธ์ระหว่าง B1 : B2 และมีความลึกเฉลี่ยในสลับสีน้ำลึก ( เช่น ไม่มีสัญญาณจากก้นทะเลจะได้รับโดยดาวเทียม )ความลึกที่มูลฐานนี้เกิดขึ้นจากตัวแปรระหว่างฉาก ( ตารางที่ 3 ) แต่มักจะเกิดขึ้นที่  15 เมตรนี้เครื่องหมายความลึกสูงสุดลงซึ่ง bathymetry สามารถประมาณได้โดยใช้เทคนิคนี้ [ 14 ] การใช้เทคนิคการสำรวจระยะไกลเพื่อการทำแผนที่ bathymetric เรื่อย ๆต้องตื้นและใส การเปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในก้นพิมพ์ และไม่มีบรรยากาศคอน - tamination .ความเข้มข้นของความขุ่นและคลอโรฟิลล์ จะถือว่าเป็นตัวแปร ( แม้ว่าจะไม่ได้วัดโดยตรง ) ในฉากทั้งหมดและจะบัญชีสำหรับบางส่วนของความแปรปรวนในอัลกอริทึมที่ใช้ในการแปลง B1 : B2 เพื่อ bathymetry .ภูมิภาคภายในภาพ ฉาก ที่พบว่ามีโคลนตม ( โดยเฉพาะภาคเหนือและพื้นที่รอบๆชายฝั่งช่องแคบทอร์เรสออสเตรเลียตอนเหนือ ) เป็นหน้ากากของการวิเคราะห์เพื่อ จำกัด อิทธิพลของสัตว์บก น้ำท่า เป็นผลให้ความสัมพันธ์พบว่าระหว่างวัดความลึกและ B1 : B2 ( R2 > 0.97 โดยทั่วไป )เทคนิคนี้ได้ขยายอ่าวปาปัวเพราะความขุ่นสูงในภูมิภาคมากขึ้นลึกที่เกี่ยวข้อง และขาดข้อมูลที่เพียงพอ bathymetric
ในใส