“Welcome to the State Technology Ac

“Welcome to the State Technology Academy, Arakawa Kouki-kun. I’m the academy principal, Yamamoto Kaori.”

After I introduce myself, he smirked at me, as if making a fool out of me.



“Thank you Miss Principal. Allow me to introduce myself properly.

I am Arakawa Kouki. I’ll be in your care for the next 3 years.”



From his expression and his atmosphere as he said that, I can almost feel that he was saying…

(I know that much. Can’t you even tell? You stupid woman…)



This is bad, I have to break this silence… I desperately thought out of a plan and executes it, in which I immediately regret



“Th, That’s right. Arakawa-kun, There’s some questions I’d like to ask first. Do you mind answering?”



What am I saying. I can’t think clearly right now, I can’t even comprehend what I just said. He asked me to continue, his eyes are serious… I said the next words, as if obeying to the devil’s whisper.



“I want to know more about you”



I gasped after I said that.

What did I just say! I probably just said the most forbidden thing as an educator to this young man. When I look at him, he’s making a stern expression as he gives me his consent.

Isn’t it better to stop here? Such thought crosses my mind. But it was too late. My curiosity as a scholar has already grew too big for me to stop myself. The demon child… I recalled that he was called like that. If I knew anymore than this, there will be no turning back for me, I will become but another gear that conceals his true form. But even so, I don’t mind. I want to know the truth.



“You shot a firework off the shore when you were 12, right? What were you trying to do that time?”



He answered with a smile. His father was consulting to him about the defect of the cruise missile he was using. When he tested the missile, it was far below his standard and far from usable. So then he designed a modification and asked his mother to make it…

The result of that, is a missile that far outdone the existing ones. The JDF put their dignity on the line as they desperately tries to intercept the missile, but to him, it was no different than seeing children making ruckus.



“The light of the fighter aircrafts that day was quite a sight to see.”



That was what he said. He probably said that to show up his confidence, that no matter how many small flies swarm together, there’s just nothing that they could do. As a scholar, I can only nodding impressed, to that confidence he had in his own creation. Then I also tried asking about the rocket he launched off when he was 13.

It seems like the rocket he launched off from his yard was a spy-satellite. A request from his father’s colleague for a spy-satellite, that colleague is probably a member of the UN Information Bureau or something… Since that person said you can see tiny details from that satellite, it’s specification is undoubtedly, far surpasses the currently existing satellite technologies.

But he launched it 3 times, when I asked about that, he answered that it was a secret.

I saw him getting a bit flustered. And then I can hear him mumbling, that it’s the end if anyone were to found out what he launched.

Something that can get someone of his caliber to get flustered, and that the only way to hide it is by launching it off to space… There’s only one thing that come up to my mind…



“….Biological Weapon”
There’s probably no mistaking it. High infectivity, or very lethal, or probably both, a virus that can’t possibly be managed on earth, he threw it away into space. I almost feel like crying, he created something that could wipe out the entire humanity without a second thought…

Is this something that can be fixed by teaching him moral ethics?

Not long after, someone came interrupting.



“Principal, it’s about time for the Entrance Ceremony”



Roberta Scarlet, his to-be homeroom teacher entered the room.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ยินดีต้อนรับสู่สถาบันเทคโนโลยีรัฐ วะ Kouki-kun ผมสถาบันหลัก คาโอริยามาโมโตะ"หลังจากแนะนำตัวเอง เขา smirked ที่ฉัน เป็นถ้าทำโง่หมดเลย "ขอขอบคุณนางสาวหลัก อนุญาตให้ฉันแนะนำตนเองอย่างถูกต้องผม Kouki วะ ผมจะดูแลคุณ 3 ปีนี้" จากการแสดงออกของเขาและบรรยากาศของเขา เขากล่าวว่า ผมเลยว่า ที่เขาพูด...(ฉันรู้มากว่า ไม่คุณได้บอกอะไร คุณโง่ผู้หญิง...) นี้จะไม่ดี มีการแบ่งนี้เงียบ... ผมหมดความคิดจากการวางแผน และดำเนินการมัน ซึ่งทันทีเสียใจ "Th ถูกต้อง อาราคาวะ-kun มีคำถามอยากจะถามครั้งแรก รังเกียจตอบไหม" ฉันบอกว่า อะไร ผมไม่คิดว่า ชัดเจนตอนนี้ ฉันไม่ได้เข้าใจสิ่งที่ผมกล่าวเพียง เขาถามฉันดำเนินต่อ ตาของเขามีความร้ายแรง... ผมกล่าวคำถัดไป เช่นถ้าปฏิบัติการกระซิบของปีศาจ "ผมต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณ" ผม gasped หลังจากที่ผมบอกสิ่งที่ผมเพิ่งพูดว่า ผมอาจจะเพียงแค่พูดสิ่งต้องห้ามมากที่สุดเป็นเป็นนักการศึกษากับหนุ่มคนนี้ เมื่อดูเขา เขาจึงทำการแสดงออกตรง ๆ ตามที่เขาให้ฉันได้รับความยินยอมของเขา Isn’t it better to stop here? Such thought crosses my mind. But it was too late. My curiosity as a scholar has already grew too big for me to stop myself. The demon child… I recalled that he was called like that. If I knew anymore than this, there will be no turning back for me, I will become but another gear that conceals his true form. But even so, I don’t mind. I want to know the truth. “You shot a firework off the shore when you were 12, right? What were you trying to do that time?” He answered with a smile. His father was consulting to him about the defect of the cruise missile he was using. When he tested the missile, it was far below his standard and far from usable. So then he designed a modification and asked his mother to make it…The result of that, is a missile that far outdone the existing ones. The JDF put their dignity on the line as they desperately tries to intercept the missile, but to him, it was no different than seeing children making ruckus. “The light of the fighter aircrafts that day was quite a sight to see.” That was what he said. He probably said that to show up his confidence, that no matter how many small flies swarm together, there’s just nothing that they could do. As a scholar, I can only nodding impressed, to that confidence he had in his own creation. Then I also tried asking about the rocket he launched off when he was 13.It seems like the rocket he launched off from his yard was a spy-satellite. A request from his father’s colleague for a spy-satellite, that colleague is probably a member of the UN Information Bureau or something… Since that person said you can see tiny details from that satellite, it’s specification is undoubtedly, far surpasses the currently existing satellite technologies. But he launched it 3 times, when I asked about that, he answered that it was a secret.I saw him getting a bit flustered. And then I can hear him mumbling, that it’s the end if anyone were to found out what he launched.Something that can get someone of his caliber to get flustered, and that the only way to hide it is by launching it off to space… There’s only one thing that come up to my mind… “….Biological Weapon”There’s probably no mistaking it. High infectivity, or very lethal, or probably both, a virus that can’t possibly be managed on earth, he threw it away into space. I almost feel like crying, he created something that could wipe out the entire humanity without a second thought…Is this something that can be fixed by teaching him moral ethics?Not long after, someone came interrupting. “Principal, it’s about time for the Entrance Ceremony” Roberta Scarlet, his to-be homeroom teacher entered the room.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ยินดีต้อนรับสู่รัฐเทคโนโลยีโรงเรียนอาราคาวะ โคคิคุง ผมเรียนอาจารย์ใหญ่ ยามาโมโตะ คาโอริ "หลังจากผมแนะนำตัว เขาแสยะยิ้มใส่ฉัน ถ้าทำให้ฉันตาสว่าง" ขอบคุณค่ะคุณอาจารย์ใหญ่ ให้ผมแนะนำตัวเองนะครับฉันเป็นคนบ้า โคคิ ฉันจะอยู่ในการดูแลของคุณสำหรับถัดไปสามปี . "จากสีหน้าและบรรยากาศของเขา ตามที่เขากล่าวว่า ฉันเกือบจะรู้สึกว่าเขาพูด . . . . . . .( ผมรู้แค่นั้น คุณไม่สามารถแม้แต่จะบอก ? คุณมันผู้หญิงโง่ . . . . . . . )แย่จัง ฉันต้องทำลายความเงียบ . . . . . . . ผมก็นึกว่าออกจากแผน และรันมันในที่ฉันทันที เสียใจ" ที่ถูกต้อง อาราคาว่าคุง มีคำถามอยากถามก่อน คุณช่วยตอบ "ฉันพูดอะไรเนี่ย ผมคิดไม่ออกตอนนี้ ผมไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด เขาถามฉันต่อไป แววตาของเขาจริงจัง . . . . . . . ฉันพูดต่อไป เช่น ถ้าเชื่อฟังเสียงกระซิบของปีศาจ" ผมต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณฉันอ้าปากค้างเมื่อฉันพูดอย่างนั้นสิ่งที่ฉันพูด ! ผมอาจจะกล่าวว่า ส่วนใหญ่สิ่งที่ต้องห้ามเป็นครูกับเด็กหนุ่มคนนี้ เมื่อฉันมองเขา เขาก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด เขาให้เขายินยอมมันจะไม่ดีกว่าที่จะหยุดที่นี่ ความคิดเช่นข้ามใจของฉัน แต่มันสายไปแล้ว ความอยากรู้ของผมในฐานะนักวิชาการได้เติบโตใหญ่เกินที่ผมจะหยุดตัวเองได้ ปีศาจเด็ก . . . . . . . ผมเล่าว่าเขาถูกเรียกแบบนั้น ถ้าผมรู้อะไรไปมากกว่านี้ จะไม่มีการกลับไป ผมจะกลายเป็นแต่อีกเกียร์ที่ปกปิดร่างที่แท้จริงของเขา แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ขัดข้อง ฉันต้องการที่จะรู้ความจริง" คุณยิงพลุจากฝั่งและเมื่อคุณอายุ 12 ใช่มั้ย ? เจ้าพยายามจะทำอะไรนะ "เขาตอบยิ้ม ๆ พ่อปรึกษากับเขาเกี่ยวกับข้อบกพร่องของการล่องเรือขีปนาวุธที่เขาใช้ เมื่อพระองค์ทรงทดสอบขีปนาวุธ มันต่ำกว่ามาตรฐานของเขา และไกลจากงาน แล้วเขาออกแบบดัดแปลงและถามแม่ของเขาให้มัน . . . . . . .ผลที่เป็นวิถีไกลเอาชนะที่มีอยู่ การ jdf เอาศักดิ์ศรีของพวกเขาในบรรทัดที่พวกเขาหมดท่าพยายามที่จะสกัดกั้นขีปนาวุธ แต่เขาก็ไม่ต่างจากที่เห็นเด็กทำโวยวาย" แสงของเครื่องบินรบในวันนั้นก็เหลือบไปเห็น "นั่นคือสิ่งที่เขาพูด เขาอาจจะพูดเพื่อแสดงความมั่นใจว่าไม่ว่ากี่เล็กแมลงวันตอมกัน มันมีอะไรที่พวกเขาสามารถทำ ในฐานะนักวิชาการ ผมได้แต่พยักหน้าและประทับใจ เพื่อความมั่นใจที่เขามีในการสร้างของเขาเอง แล้วฉันก็พยายามถามเรื่องจรวดเขาเปิดมันออกเมื่อเขาอายุ 13ดูเหมือนว่าจรวดเขาเปิดปิดจากหลาของเขาเป็นสายลับดาวเทียม คำขอร้องจากเพื่อนร่วมงานของพ่อของเขาเพื่อสอดแนมดาวเทียม เพื่อนร่วมงานอาจเป็นสมาชิกของสหประชาชาติสำนักงานสารสนเทศ หรืออะไร . . . . . . . คนคนนั้นบอกว่า คุณสามารถเห็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ จากดาวเทียม มันสเปคคือไม่ต้องสงสัยไกลเกินการในปัจจุบันที่มีอยู่ เทคโนโลยีดาวเทียมแต่เขาเปิดได้ 3 ครั้ง เมื่อฉันถามเกี่ยวกับว่า เขาตอบว่า มันคือความลับผมเห็นเขาได้รับบิตสับสน . . และฉันสามารถได้ยินเขาพึมพำ มันก็จบ ถ้าใครได้พบสิ่งที่เขาเปิดตัวสิ่งที่สามารถรับคนที่ความสามารถของเขาที่จะได้ตื่นเต้น และว่าวิธีเดียวที่จะซ่อนมันด้วยการเปิดตัวมันออกอวกาศ . . . . . . . มีเพียงสิ่งหนึ่งที่มาในใจของฉัน . . . . . . ." อาวุธชีวภาพ . . . . . . . "คงไม่พลาดครับ การติดเชื้อสูง หรือร้ายแรงมาก หรืออาจจะทั้งคู่ ไวรัสที่ไม่สามารถจัดการได้บนโลก เขาโยนมันทิ้งลงในช่องว่าง ฉันเกือบจะรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ เขาสร้างสิ่งที่สามารถเช็ดออกมนุษยชาติทั้งหมด โดยไม่มีความคิดที่สอง . . . . . . .นี่เป็นสิ่งที่สามารถแก้ไขได้ โดยเขาสอนศีลธรรม จริยธรรม ?หลังจากนั้นไม่นาน มีคนมาขัดจังหวะนะ" อาจารย์ใหญ่ ได้เวลาพิธีการ "โรเบอร์ต้าสีแดงเข้มของเขามาเป็นอาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาในห้อง