Often shortened to t'ai chi, taiji

Often shortened to t'ai chi, taiji or tai chi in English usage, T'ai chi ch'uan or tàijíquán is an internal Chinese martial art practiced for both its defense training and its health benefits. Though originally conceived as a martial art, it is also typically practiced for a variety of other personal reasons: competitive wrestling in the format of Pushing Hands (Tui Shou), demonstration competitions, and achieving greater longevity. As a result, a multitude of training forms exist, both traditional and modern, which correspond to those aims with differing emphasis. Some training forms of t'ai chi ch'uan are especially known for being practiced with relatively slow movements.

Today, t'ai chi ch'uan has spread worldwide. Most modern styles of t'ai chi ch'uan trace their development to at least one of the five traditional schools: Chen, Yang, Wu, Wu (Hao), and Sun. All of the former, in turn, trace their historical origins to Chen Village.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มักจะลงไป t'ai ไค taiji หรือไทจิในการใช้ภาษาอังกฤษ, ไทไค ch'uan หรือ Taijiquan เป็นศิลปะการต่อสู้ภายในจีนมีประสบการณ์ทั้งการฝึกอบรมการป้องกันและประโยชน์ต่อสุขภาพของตน แม้ว่าความคิดสร้างสรรค์เป็นศิลปะการป้องกันตัวก็ยังได้รับการฝึกฝนโดยทั่วไปสำหรับความหลากหลายของเหตุผลส่วนตัวอื่น ๆ : การต่อสู้ในการแข่งขันในรูปแบบของการผลักดันมือ (ตุ๋ย Shou), การแข่งขันการสาธิตและการบรรลุยืนยาวมากขึ้น เป็นผลให้ความหลากหลายของรูปแบบการฝึกอบรมที่มีอยู่ทั้งแบบดั้งเดิมและทันสมัยซึ่งสอดคล้องกับจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกันผู้ที่มีความสำคัญ บางรูปแบบการฝึกอบรมของไค t'ai ch'uan เป็นที่รู้จักกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการปฏิบัติที่มีการเคลื่อนไหวค่อนข้างช้า. วันนี้ไค t'ai ch'uan ได้กระจายไปทั่วโลก ส่วนใหญ่รูปแบบที่ทันสมัยของไค t'ai ch'uan ติดตามพัฒนาของพวกเขาอย่างน้อยหนึ่งในห้าของโรงเรียนแบบดั้งเดิม: เฉินหยางวูวู (ฮา) และดวงอาทิตย์ ทั้งหมดของอดีตในการเปิดร่องรอยประวัติศาสตร์ของพวกเขาไปเฉินวิลเลจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มักจะสั้น T ' ai Chi , Taiji หรือ Tai Chi ในการใช้ภาษาอังกฤษ , ไท่เก๊กหรือ T ล่าสุด ij í n า . kgm ภายในจีนศิลปะฝึกทั้งการฝึกอบรมการป้องกันและประโยชน์ต่อสุขภาพของตน แต่รู้สึกเดิมเป็นศิลปะการต่อสู้ก็ยังมักจะฝึกสำหรับความหลากหลายของเหตุผลส่วนตัวอื่น ๆ : แข่งขันมวยปล้ำในรูปแบบของมือผลัก ( ทุยโส่ว )การแข่งขันการสาธิต และการเพิ่มอายุการใช้งาน เป็นผลให้ความหลากหลายของรูปแบบการฝึกมีทั้งแบบดั้งเดิมและทันสมัย ซึ่งสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ที่ต่างกันเน้น การฝึกอบรมแบบฟอร์มไท่เก๊กเป็นรู้จักกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการฝึกที่มีการเคลื่อนไหวค่อนข้างช้า

วันนี้ ไท่เก๊ก กระจายไปทั่วโลกรูปแบบที่ทันสมัยที่สุดของไท่เก๊กติดตามการพัฒนาของพวกเขาอย่างน้อยหนึ่งในห้าโรงเรียนแบบดั้งเดิม : เฉิน , หยาง , Wu Wu ( Hao ) และดวงอาทิตย์ ทั้งหมดของอดีต จะติดตามต้นกำเนิดของประวัติศาสตร์ของพวกเขากับเฉินวิลเลจ