Virtually no topic in contemporary

Virtually no topic in contemporary public policy is more contested or more
potentially consequential than the impact of globalization. The balance of opinion
would certainly suggest that there is a strong prima facie case for seeing globalization
and public policy as antagonistic—the extent of globalization, for many, being an
index of the retrenchment of public policy, at least at the national level. A variety of
more or less plausible mechanisms for this tension between globalization and public
policy can be pointed to. In particular, globalization is seen to challenge the public
nature of (domestic) public policy by summoning a series of non-negotiable, external,
and largely economic imperatives that must be appeased in a technically proWcient
manner if good economic performance is to be maintained, whatever the cost
in terms of democratic accountability. Similarly, globalization is seen as the enemy of
policy, public or otherwise, in the sense that it is seen to dictate policy choices whilst
itself being beyond the capacity of domestic political actors to control. Yet none of
this is uncontested. In this chapter my aim is to unpack the notion of globalization,
considering the diverse ways in which globalization might be seen as antithetical to
public policy, before turning to a review of the empirical evidence and the debate that
it has generated. I conclude by suggesting that although globalization and public
policy can be seen as antithetical in a variety of respects, this is less a consequence of
the direct and necessary constraints globalization is seen to impose than it is a
consequence of more political and contingent factors—in short, the constraints of
globalization are as much as anything else, what political actors make of them. I also
suggest that if globalization is antithetical to public policy, then it is only antithetical
to public policy at the domestic level; arguably it merely reinforces the need for
eVective and democratic public policy at the transnational level (see also Goodin
2003). If it is problematic or at least premature to suggest that domestic public policy
is a casualty of globalization, it is no less problematic to overlook the opportunities
and need for public policy at the transnational level that globalization generates.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แทบไม่มีหัวข้อในนโยบายสาธารณะร่วมสมัยเป็นมากกว่าแย่งชิงหรือมากกว่าอาจขึ้นมากกว่าผลกระทบของโลกาภิวัตน์ ความสมดุลของความเห็นแน่นอนแนะนำว่า มีกรณีสัมภาระพรีม่าแข็งแกร่งสำหรับมองโลกาภิวัตน์และนโยบายสาธารณะเป็นปรปักษ์ซึ่งขอบเขตของโลกาภิวัฒน์ หลาย การมีดัชนีของการตัดทอนนโยบายสาธารณะ อย่างน้อยในระดับชาติ ความหลากหลายของกลไกนี้ความตึงเครียดระหว่างโลกาภิวัตน์และประชาชนเป็นไปได้มากหรือน้อยนโยบายที่สามารถชี้ไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เห็นโลกาภิวัตน์ท้าทายประชาชนลักษณะของนโยบายสาธารณะ (ในประเทศ) โดยเรียกชุดของเจรจาไม่ได้ ภาย นอกและ imperatives เศรษฐกิจส่วนใหญ่ที่ต้อง appeased ในแบบเทคนิค proWcientลักษณะถ้าเศรษฐกิจดีต้องรักษา ค่าใช้จ่ายใด ๆในแง่ของความรับผิดชอบประชาธิปไตย ในทำนองเดียวกัน โลกาภิวัตน์ถูกมองว่าเป็นศัตรูของนโยบาย สาธารณะ หรือ อื่น ๆ ในแง่ที่ว่า มันเห็นบอกตัวเลือกของนโยบายในขณะที่ตัวเองเกินความจุของนักการเมืองภายในประเทศเพื่อควบคุมการ ยังไม่มีuncontested อยู่ ในบทนี้ เป้าหมายของฉันคือการ แกะของโลกาภิวัตน์พิจารณาวิธีหลากหลายอาจเห็นโลกาภิวัตน์ antithetical เพื่อนโยบายสาธารณะ ก่อนที่จะเปิดให้มีการทบทวนหลักฐานเชิงประจักษ์และการอภิปรายที่ได้สร้างขึ้น ผมสรุป โดยบอกว่า แม้ว่าโลกาภิวัตน์และสาธารณะนโยบายสามารถมองเห็น antithetical หลายประการ นี้เป็นน้อยลงเป็นผลมาจากโลกาภิวัตน์โดยตรง และจำเป็นข้อจำกัดจึงกำหนดมากกว่าการผลของปัจจัยทางการเมืองมากขึ้น และอาจเกิดขึ้นได้ในระยะสั้น ข้อจำกัดของโลกาภิวัตน์มีมากที่สิ่งใด สิ่งที่นักการเมืองทำให้พวกเขา ฉันยังแนะนำให้หากโลกาภิวัตน์จะ antithetical นโยบายสาธารณะ แล้วมันจะ antitheticalนโยบายสาธารณะระดับประเทศ เนื้อหามันเพียงช่วยเสริมความต้องการeVective และประชาธิปไตยนโยบายสาธารณะในการข้ามชาติระดับ (โปรดดู Goodin2003) . หากมีปัญหา หรือน้อยคลอดก่อนกำหนดนโยบายสาธารณะในประเทศที่แนะนำเป็นการกลับของโลกาภิวัตน์ ก็มีปัญหาไม่น้อยที่มองข้ามโอกาสและจำเป็นสำหรับนโยบายสาธารณะในการข้ามชาติระดับโลกาภิวัฒน์ที่สร้างขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แทบไม่มีหัวข้อในการกำหนดนโยบายสาธารณะร่วมสมัยเข้าร่วมประกวดมากขึ้นหรือมากขึ้นเป็นผลสืบเนื่องที่อาจเกิดขึ้นมากกว่าผลกระทบของโลกาภิวัตน์ ความสมดุลของความเห็นที่แน่นอนจะชี้ให้เห็นว่ามีกรณีเบื้องต้นที่แข็งแกร่งสำหรับการเห็นโลกาภิวัตน์และนโยบายสาธารณะเป็นปฏิปักษ์-ขอบเขตของโลกาภิวัตน์สำหรับหลายๆ คนที่เป็นดัชนีของการตัดทอนนโยบายสาธารณะอย่างน้อยในระดับชาติ ความหลากหลายของกลไกที่เป็นไปได้มากขึ้นหรือน้อยกว่าสำหรับความตึงเครียดระหว่างโลกาภิวัตน์และประชาชนนี้นโยบายสามารถชี้ไปที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกาภิวัตน์จะเห็นที่จะท้าทายประชาชนธรรมชาติของ (ในประเทศ) นโยบายสาธารณะโดยเรียกชุดของการเจรจาไม่เป็นภายนอกและตอบสนองความต้องการทางเศรษฐกิจส่วนใหญ่ที่จะต้องสงบในproWcient เทคนิคลักษณะถ้าประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจที่ดีคือการได้รับการรักษาสิ่งที่มีค่าใช้จ่ายในแง่ของความรับผิดชอบในระบอบประชาธิปไตย ในทำนองเดียวกันโลกาภิวัตน์ถูกมองว่าเป็นศัตรูของนโยบายสาธารณะหรืออย่างอื่นในแง่ที่ว่ามันจะเห็นตัวเลือกที่จะกำหนดนโยบายในขณะที่ตัวเองเป็นเกินความจุของนักแสดงทางการเมืองในประเทศในการควบคุม ไม่มีผู้ใดในนี้ไม่มีใครโต้แย้ง ในบทนี้จุดมุ่งหมายของฉันคือการแกะความคิดของโลกาภิวัตน์พิจารณาวิธีการที่หลากหลายในการที่โลกาภิวัตน์อาจจะถูกมองว่าเป็นถือเป็นนโยบายสาธารณะก่อนจะหันไปทบทวนหลักฐานเชิงประจักษ์และการอภิปรายที่ได้สร้าง ผมขอสรุปโดยบอกว่าถึงแม้จะโลกาภิวัตน์และประชาชนนโยบายสามารถมองเห็นเป็นถือในหลากหลายประการนี้เป็นน้อยลงเป็นผลมาจากข้อจำกัด ทางตรงและจำเป็นโลกาภิวัตน์จะเห็นที่จะกำหนดเกินกว่าที่จะเป็นผลมาจากปัจจัยในทางการเมืองและผูกพันมากขึ้นระยะสั้น จำกัด ของโลกาภิวัตน์ที่มีมากที่สุดเท่าที่สิ่งอื่นใดสิ่งที่ทำให้นักแสดงทางการเมืองของพวกเขา ฉันยังแนะนำว่าถ้าเป็นโลกาภิวัตน์ถือเป็นนโยบายสาธารณะแล้วมันก็เป็นเพียงถือกับนโยบายสาธารณะในระดับภายในประเทศ เนื้อหามันเป็นเพียงการตอกย้ำความจำเป็นในการeVective ประชาธิปไตยและนโยบายสาธารณะในระดับข้ามชาติ (เห็น Goodin 2003) ถ้ามันเป็นปัญหาหรืออย่างน้อยก่อนวัยอันควรที่จะชี้ให้เห็นว่านโยบายสาธารณะในประเทศเป็นความเสียหายของโลกาภิวัตน์ก็ไม่มีปัญหาน้อยที่จะมองข้ามโอกาสและความจำเป็นในการกำหนดนโยบายสาธารณะในระดับข้ามชาติที่สร้างกระแสโลกาภิวัตน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แทบไม่มีหัวข้อในนโยบายสาธารณะ ร่วมสมัยมากขึ้น โต้แย้งหรือเพิ่มเติมอาจสำคัญกว่าผลกระทบของโลกาภิวัตน์ ความสมดุลของความคิดเห็นก็จะแนะนำให้มีความแข็งแรงในตอนพบครั้งแรก กรณี เห็นกระแสโลกาภิวัตน์และนโยบายสาธารณะเป็นปฏิปักษ์ ขอบเขตของโลกาภิวัตน์ หลาย เป็นดัชนีของการนโยบายสาธารณะ อย่างน้อยในระดับชาติ ความหลากหลายของมากหรือจะน้อย กลไกนี้ความตึงเครียดระหว่างโลกาภิวัตน์และสาธารณะนโยบายที่สามารถชี้ให้ โดยเฉพาะกระแสโลกาภิวัตน์ คือเห็นความท้าทายประชาชนธรรมชาติ ( ในประเทศ ) นโยบายสาธารณะโดยเรียกชุดเจรจาไม่ได้ ภายนอกความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจและส่วนใหญ่ที่ต้องพอใจใน prowcient ทางเทคนิคลักษณะทางเศรษฐกิจที่ดี ถ้าจะรักษา ไม่ว่ายังไงก็ตามในแง่ของความเป็นประชาธิปไตย ในทำนองเดียวกัน โลกาภิวัตน์คือเห็นเป็นศัตรูของนโยบาย สาธารณะ หรือ อื่น ๆ ในความรู้สึกว่ามันเห็นบอกทางเลือกนโยบาย ในขณะที่ตัวเองถูกเกินความจุของตัวแสดงทางการเมืองภายในประเทศ เพื่อควบคุม ยังไม่มีของนี่ยังไม่มีใคร . ในบทนี้ จุดมุ่งหมายของฉันคือการเอาความคิดของโลกาภิวัตน์พิจารณาหลากหลายวิธีซึ่งอาจจะเห็นเป็น antithetical กับโลกาภิวัตน์นโยบายสาธารณะ ก่อนจะหันมาทบทวนหลักฐานเชิงประจักษ์และการอภิปรายว่ามันได้สร้างขึ้น ผมสรุปโดยชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าโลกาภิวัตน์และสาธารณะนโยบายสามารถมองเห็นเป็น antithetical ในหลายประการ นี้คือผลของน้อยโดยตรง และเป็นข้อจำกัดโลกาภิวัตน์คือเห็น เรียกกว่าเป็นผลของการเมืองและปัจจัยที่อาจเกิดขึ้นในระยะสั้น ปัญหาของโลกาภิวัตน์จะเป็นสิ่งอื่น , สิ่งที่นักแสดงทางการเมืองของพวกเขา ฉันยังแนะนำว่า ถ้าโลกาภิวัตน์คือ antithetical นโยบายสาธารณะ แล้ว มันเป็นเพียง antitheticalนโยบายสาธารณะในระดับประเทศ ; arguably มันเพียงต้องการก็ตามevective และนโยบายสาธารณะของประชาธิปไตยในระดับข้ามชาติ ( เห็น กูดิน2003 ) ถ้ามันมีปัญหา หรืออย่างน้อยก็ควรที่จะชี้ให้เห็นว่านโยบายภายในประเทศเป็นความเสียหายของโลกาภิวัตน์ มีไม่น้อยที่มีปัญหาในการมองเห็นโอกาสและต้องการนโยบายสาธารณะที่ข้ามชาติระดับโลกาภิวัตน์ที่สร้าง .