Risk aggregation has been a challen

Risk aggregation has been a challenge to risk practitioners for a long time. This was largely
due to the variety of risk measures applied to the different risk silos, and the correlations that
exist between risks. The recent development of a common denominator measure for market,
credit and operational risks enables firms to aggregate their quantifiable risks into a total risk
estimate. The emerging common denominator of quantifiable risks is called Economic (Risk)
Capital.
Economic Capital is the amount of capital that could be used to cover all liabilities in a worst
case scenario – unexpected market, credit, operational and/or insurance loss.7
The conceptual
appeal of Economic Capital methods, as recognised recently by the regulator, is that ‘they can
provide a single metric along which all types of risks can be measured’ (BIS 2003: 6). Even
though there are a number of ways for the calculation of Economic Capital as assumptions
and data used to feed the models may vary from bank to bank all Economic Capital
frameworks are conceptually identical.
The Basel Committee has also legitimised the Economic Capital methodology that in the last
decade has emerged as best practice among practitioners (see for example Marrison 2002).
But the real institutional force behind the spreading of Economic Capital in the industry is the
rating agency community. Banks tailor Economic Capital not to a regulatory standard, but to
the capital adequacy expectations coming from rating agencies. Economic Capital is the
measure of the maximum probable loss that the bank must appear to be able to withstand in
order to justify its target credit rating.
Given that rating agency opinions concern different banks to different extent, Economic
Capital (or its promise) appeals primarily to banks that wish to maintain a high credit rating.
For example, firms rated AA by Standard & Poor’s (S&P) have historically defaulted with a
0.03 per cent probability over a one-year horizon. If a bank aims for an AA credit rating, then
the corresponding capital level (Economic Capital) is the amount required to keep the firm
solvent over a one-year period with 99.97 per cent confidence (Garside & Nakada 1999).
Given the higher confidence level applied, the ‘economic’ capital amount is to be higher than
the regulatory minimum.
Economic Capital, as a measurement tool is, in effect, a restatement of value-at-risk amounts
using a set of parameters that corresponds to a solvency standard (rather than to the regulatory
rules). It can be calculated on market, credit and (measurable) operational risks, with the help
of judgment where data is not sufficient or cannot be simulated (especially in case of
operational risk).
Furthermore, Economic Capital is recognised by the new Basel II framework as a promising
tool for financial institutions to allocate capital internally across the business units. This is
because of the ability of the Economic Capital technique to aggregate risk (measured in risk
silos) in a given subsidiary. While internal capital allocation is a regulatory requirement,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเสี่ยงรวมแล้วท้าทายผู้เสี่ยงเป็นเวลานาน นี้เป็นส่วนใหญ่เนื่องจากความหลากหลายของมาตรการความเสี่ยงใช้ไซโลความเสี่ยงแตกต่างกัน และความสัมพันธ์ในที่อยู่ระหว่างความเสี่ยง การพัฒนาล่าสุดวัดโทนสำหรับตลาดเครดิตและความเสี่ยงในการดำเนินงานช่วยให้บริษัทสามารถรวมความเสี่ยงการวัดปริมาณได้เป็นความเสี่ยงรวมการประเมิน โทนเกิดความเสี่ยงที่วัดปริมาณได้คือเศรษฐกิจ (ความเสี่ยง)ทุนทุนทางเศรษฐกิจเป็นจำนวนเงินทุนที่สามารถใช้เพื่อครอบคลุมหนี้สินทั้งหมดในตัวร้ายสถานการณ์กรณี – ตลาดคาด สินเชื่อ ปฏิบัติ และ/หรือประกัน loss.7 ในแนวคิดอุทธรณ์วิธีทุนทางเศรษฐกิจ เป็นที่รับการยอมรับเมื่อเร็ว ๆ นี้โดยควบคุม ว่า ' พวกเขาสามารถมีการวัดเดียวตามที่สามารถประเมินความเสี่ยงทุกชนิด ' (BIS 2003:6) แม้แม้ว่า มีหลายวิธีในการคำนวณทุนทางเศรษฐกิจเป็นสมมติฐานและข้อมูลที่ใช้ในการดึงข้อมูลรูปแบบอาจแตกต่างกันไปในแต่ละธนาคารทุนทางเศรษฐกิจทั้งหมดกรอบทางแนวคิดเหมือนกันกรรมการบาเซิลยังได้ legitimised ระหว่างทุนทางเศรษฐกิจที่สุดท้ายทศวรรษได้ผงาดขึ้นเป็นที่สุดระหว่างผู้ปฏิบัติ (ดูตัวอย่างมาร์ริสัน 2002)แต่จริงสถาบันพลังกระจายทุนทางเศรษฐกิจในอุตสาหกรรมจัดอันดับตัวแทนชุมชน ธนาคารปรับทุนทางเศรษฐกิจไม่ให้มาตรฐานข้อบังคับ แต่ถึงคาดหวังเพียงพอเงินกองทุนที่มาจากหน่วยงานจัดอันดับ ทุนทางเศรษฐกิจเป็นการวัดเสียหายน่าเป็นสูงสุดที่ธนาคารต้องปรากฏสามารถทนต่อในใบสั่งการจัดอันดับเครดิตของเป้าหมายรับว่า ความเห็นของหน่วยงานจัดอันดับเกี่ยวกับธนาคารแตกต่างกันในกรณีต่าง ๆ เศรษฐกิจทุน (หรือสัญญา) ดึงดูดหลักให้ธนาคารที่ต้องการรักษาอันดับเครดิตสูงตัวอย่าง บริษัทจัดอันดับ AA โดยมาตรฐาน และแย่ของ (เอสแอนด์พี) ได้เริ่มมีประวัติเป็นความน่าเป็นร้อยละ 0.03 ผ่านฟ้าหนึ่งปี ถ้าธนาคารมีวัตถุประสงค์สำหรับอันดับเครดิต AA แล้วระดับทุนที่สอดคล้องกัน (ทุนทางเศรษฐกิจ) คือ จำนวนเงินที่ต้องการให้บริษัทตัวทำละลายระยะเวลาหนึ่งปีที่มีความเชื่อมั่นร้อยละ 99.97 (Garside & Nakada 1999)กำหนดระดับความเชื่อมั่นสูงที่ใช้ จำนวนทุน 'เศรษฐกิจ' จะสูงกว่าต่ำสุดที่กำกับดูแลทุนทางเศรษฐกิจ เป็นเครื่องมือวัดได้ ผล จำนวนค่าที่เสี่ยงทำงบใหม่ใช้ชุดของพารามิเตอร์ที่สอดคล้อง กับสภาพคล่องในมาตรฐาน (มากกว่าการกำกับดูแลกติกา) สามารถคำนวณได้ในตลาด สินเชื่อ และ (วัด) ในการดำเนินงานความ เสี่ยง ช่วยพิพากษาที่ข้อมูลไม่เพียงพอ หรือไม่สามารถจำลอง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของความเสี่ยงในการดำเนินงาน)นอกจากนี้ ยังทุนทางเศรษฐกิจตามกรอบ Basel II ใหม่เป็นมีแนวโน้มเครื่องมือสำหรับสถาบันการเงินจัดสรรเงินทุนภายในระหว่างหน่วยธุรกิจ นี่คือเนื่องจากความสามารถของเทคนิคเศรษฐกิจทุนรวมความเสี่ยง (วัดในความเสี่ยงยุ้งฉาง) ในบริษัทกำหนด ในขณะที่การจัดสรรเงินทุนภายใน กำกับดูแลความต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รวมความเสี่ยงได้รับความท้าทายในการปฏิบัติงานมีความเสี่ยงเป็นเวลานาน นี้เป็นส่วนใหญ่เนื่องจากความหลากหลายของความเสี่ยงนำไปใช้กับไซโลความเสี่ยงที่แตกต่างกันและความสัมพันธ์ที่มีอยู่ระหว่างความเสี่ยง การพัฒนาที่ผ่านมาของวัดส่วนร่วมสำหรับตลาดสินเชื่อและความเสี่ยงในการดำเนินงานจะช่วยให้ บริษัท ที่จะรวมความเสี่ยงเชิงปริมาณของพวกเขาเป็นความเสี่ยงรวมประมาณการ ตัวหารร่วมที่เกิดขึ้นใหม่ของความเสี่ยงเชิงปริมาณที่เรียกว่าเศรษฐกิจ (ความเสี่ยง) ทุน. เศรษฐกิจทุนเป็นจำนวนเงินทุนที่สามารถนำมาใช้เพื่อให้ครอบคลุมหนี้สินทั้งหมดในที่เลวร้ายที่สุดกรณีสถานการณ์ - ตลาดที่ไม่คาดคิดเครดิตในการปฏิบัติงานและ / หรือการประกัน loss.7 แนวคิดอุทธรณ์ของวิธีการทุนทางเศรษฐกิจเป็นที่ยอมรับเร็ว ๆ นี้โดยการควบคุมคือการที่พวกเขาสามารถให้ตัวชี้วัดเดียวตามที่ทุกประเภทของความเสี่ยงที่สามารถวัดได้ '(BIS 2003: 6) แม้แม้ว่าจะมีหลายวิธีในการคำนวณทางเศรษฐกิจทุนเป็นสมมติฐานที่และข้อมูลที่ใช้ในการเลี้ยงรุ่นอาจแตกต่างจากธนาคารไปยังธนาคารทั้งหมดทุนเศรษฐกิจกรอบเหมือนแนวคิด. คณะกรรมการบาเซิลยัง legitimized วิธีการทุนทางเศรษฐกิจที่อยู่ใน ที่ผ่านมาสิบปีได้กลายเป็นวิธีที่ดีที่สุดในหมู่ผู้ปฏิบัติงาน(ดูตัวอย่าง Marrison 2002). แต่แรงสถาบันจริงที่อยู่เบื้องหลังการแพร่กระจายของทุนทางเศรษฐกิจในอุตสาหกรรมที่เป็นชุมชนของสถาบันจัดอันดับ ธนาคารตัดเศรษฐกิจทุนไม่ให้มีมาตรฐานการกำกับดูแล แต่ความคาดหวังที่เพียงพอของเงินกองทุนที่มาจากหน่วยงานที่ประเมิน ทุนทางเศรษฐกิจเป็นตัวชี้วัดของการสูญเสียที่น่าจะเป็นสูงสุดที่ธนาคารจะต้องปรากฏเพื่อให้สามารถทนต่อในเพื่อที่จะแสดงให้เห็นถึงการจัดอันดับเครดิตเป้าหมาย. ระบุว่าความคิดเห็นที่สถาบันจัดอันดับความกังวลธนาคารที่แตกต่างกันในขอบเขตที่แตกต่างกันทางเศรษฐกิจทุน (หรือสัญญา) สนใจเป็นหลัก กับธนาคารที่ต้องการที่จะรักษาอันดับเครดิตที่สูง. ยกตัวอย่างเช่น บริษัท จัดอันดับ AA โดยสแตนดาร์ดแอนด์พัวร์ (S & P) ผิดนัดในอดีตที่มีความน่าจะเป็นร้อยละ0.03 ในช่วงขอบฟ้าหนึ่งปี หากมีจุดมุ่งหมายที่ธนาคารสำหรับการจัดอันดับเครดิต AA แล้วระดับทุนที่สอดคล้องกัน(เศรษฐกิจทุน) เป็นจำนวนเงินที่ต้องเพื่อให้ บริษัท ที่ตัวทำละลายในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีกับ99.97 ต่อความเชื่อมั่นร้อย (Garside และ Nakada 1999). ได้รับความเชื่อมั่นที่สูงขึ้น ระดับนำไปใช้ที่ 'เศรษฐกิจ' จำนวนเงินทุนที่จะสูงกว่าขั้นต่ำการกำกับดูแล. เศรษฐกิจทุนเป็นเครื่องมือวัดที่มีผลการปรับย้อนหลังของจำนวนเงินที่มีมูลค่าที่มีความเสี่ยงโดยใช้ชุดของพารามิเตอร์ที่สอดคล้องกับมาตรฐานละลาย(แทนที่จะเป็นไปตามกฎระเบียบกฎ) มันสามารถคำนวณได้ในตลาดสินเชื่อและ (ที่วัด) ความเสี่ยงในการดำเนินงานด้วยความช่วยเหลือของการตัดสินที่มีข้อมูลไม่เพียงพอหรือไม่สามารถจำลอง(โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่มีความเสี่ยงด้านปฏิบัติการ). นอกจากนี้เศรษฐกิจทุนเป็นที่ยอมรับโดยกรอบการทำงานใหม่ Basel II มีแนวโน้มเป็นเครื่องมือสำหรับสถาบันการเงินที่จะจัดสรรเงินทุนภายในข้ามหน่วยธุรกิจ นี้เป็นเพราะความสามารถของเทคนิคทุนทางเศรษฐกิจมีความเสี่ยงรวม(วัดความเสี่ยงไซโล) ใน บริษัท ย่อยที่กำหนด ในขณะที่การจัดสรรเงินทุนภายในเป็นข้อกำหนดกฎระเบียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลุ่มเสี่ยงได้รับการท้าทายให้เสี่ยงแพทย์เป็นเวลานาน นี้ส่วนใหญ่
เนื่องจากความหลากหลายของความเสี่ยงมาตรการใช้ไซโลความเสี่ยงที่แตกต่างกัน และความสัมพันธ์ที่
อยู่ระหว่างความเสี่ยง การพัฒนาล่าสุดของวัดเหมือนกัน สำหรับตลาดสินเชื่อให้บริษัท
งานรวมของความเสี่ยงการประเมินความเสี่ยงเชิงปริมาณใน
รวมตัวหารร่วมของความเสี่ยงที่เกิดขึ้นใหม่นั้นเรียกว่าเศรษฐกิจ ( เสี่ยง )

ทุน ทุนทางเศรษฐกิจ คือ ปริมาณของเงินทุนที่อาจจะใช้เพื่อให้ครอบคลุมหนี้สินทั้งหมดในสถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุด
–ไม่ตลาด , สินเชื่อ , การดำเนินงานและ / หรือการสูญเสียการประกัน . 7

ขอแนวคิดวิธีทุนทางเศรษฐกิจ และการยอมรับเมื่อเร็วๆ นี้ โดยเครื่องที่พวกเขาสามารถ
ให้ตัวชี้วัดเดียวพร้อมซึ่งทุกประเภทของความเสี่ยงสามารถวัดได้ ( ทวิ 2546 : 6 ) แม้
ถึงแม้ว่ามีหลายวิธีเพื่อคำนวณต้นทุนทางเศรษฐกิจเป็นสมมติฐาน
และข้อมูลที่ใช้ในการฟีดรูปแบบอาจแตกต่างไปจากธนาคารไปยังธนาคารต่างๆ ทุนทางเศรษฐกิจทั้งหมดเป็นแนวคิดที่เหมือนกัน
.
คณะกรรมการบาเซิลยัง legitimised ทุนทางเศรษฐกิจ วิธีการสุดท้าย
ทศวรรษที่ผ่านมาได้กลายเป็นวิธีปฏิบัติที่ดีที่สุดในหมู่ผู้ปฏิบัติงาน ( เห็นตัวอย่าง marrison 2002 ) .
แต่ความจริงสถาบันอยู่เบื้องหลังการแพร่ระบาดของทุนทางเศรษฐกิจในอุตสาหกรรม
ชุมชนหน่วยงานการประเมิน ธนาคารตัดทุนทางเศรษฐกิจไม่ใช่มาตรฐานบังคับ แต่ต้องมีเงินทุนเพียงพอ
ความคาดหวังที่มาจากหน่วยงานการประเมิน ทุนทางเศรษฐกิจ
วัดของสูงสุดที่น่าจะเป็นการสูญเสียที่ธนาคารจะต้องปรากฏสามารถทนต่อใน
การสั่งซื้อที่จะปรับเป้าหมายสินเชื่อรวม
ระบุว่าสถาบันจัดอันดับความคิดเห็นเกี่ยวกับธนาคารที่แตกต่างกันจะแตกต่างกันในระดับทุนทางเศรษฐกิจ
( หรือสัญญา ) อุทธรณ์หลักของธนาคารที่ต้องการที่จะรักษาอันดับเครดิตสูง
ตัวอย่างเช่นการจัดอันดับ AA โดยบริษัท &ยากจนมาตรฐาน ( S & P ) ในอดีตมี defaulted กับ
0.03 ต่อความน่าจะเป็นร้อยละเหนือขอบฟ้าในหนึ่งปี ถ้าธนาคารมีจุดมุ่งหมายสำหรับอันดับเครดิต AA แล้ว
ระดับทุนที่สอดคล้องกัน ( ทุนทางเศรษฐกิจ ) คือจำนวนเงินที่ต้องให้ บริษัท ในช่วงระยะเวลาหนึ่งปี
ตัวทำละลายที่มีต่อความเชื่อมั่นร้อยละ 99.97 ( การ์ไซด์&นากาดะ 1999 )
ให้สูงกว่าระดับความเชื่อมั่นที่ประยุกต์' เศรษฐกิจ ' ทุนจำนวนเงินต้องสูงกว่า

เงินทุนขั้นต่ำกฎระเบียบทางเศรษฐกิจ เป็นเครื่องมือในการวัด คือ ผล เป็นคำสอนของค่าความเสี่ยงปริมาณ
โดยใช้ชุดของพารามิเตอร์ที่สอดคล้องกับความสามารถในการชำระหนี้มาตรฐาน ( มากกว่าการกฎระเบียบ
) มันสามารถคำนวณได้ในตลาดสินเชื่อ และความเสี่ยงด้านปฏิบัติการ ( วัด ) ด้วยช่วย
ในการตัดสินใจที่มีข้อมูลไม่เพียงพอ หรือไม่สามารถจำลอง ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของความเสี่ยงด้านปฏิบัติการ

) นอกจากนี้ทุนทางเศรษฐกิจได้รับการยอมรับโดยกรอบ Basel II ใหม่เป็นเครื่องมือที่มีแนวโน้ม
สำหรับสถาบันการเงินที่จะจัดสรรทุนภายในในหน่วยธุรกิจ นี่คือ
เพราะความสามารถของเทคนิคทุนทางเศรษฐกิจเพื่อความเสี่ยงรวม ( วัดความเสี่ยง
ไซโล ) โดยให้บริษัท ขณะที่การจัดสรรทุนภายในมีความต้องการทางการเงิน