Background Seclusion prevalence sta

Background
Seclusion prevalence statistics in the United State are outdated, but have been reported to range anywhere from 2% to 6% of all admitted patients to psychiatric units (Fisher, 1994; Legris, Walters, & Browne, 1999). A more recent study from Canada reported that of 2,127 psychiatric inpatients hospitalized, 23.2% were secluded with or without restraint (Dumai, Larue, Drapeau, Menard, & Giguere Allard, 2011). Restraint data, not including seclusion, have been collected since 2006 with the National Database of Nursing Quality Indicators. Legris et al. (1999) found that although seclusion itself in was not associated with improvement in mental status at discharge, it was associated with a 12 day increase in length of stay.
The Joint Commission monitors quality measures for the Midwestern hospital in the current study was to decrease the amount of time a patient is in seclusion for behavioral reasons to ≤ 2 hours. There was a 50% success rate. Other indicators monitored include regulatory requirement from the Joint Commission and Centers for Medicare & Medicaid Service (CMS): (a) presence of order; (b) face to face for seclusion including psychological status; physical safety and comfort; circulation, hydration; nutrition; and elimination. Reasons cited justifying seclusion included withdrawing the patient from an over stimulating environment and preventing endangerment of self or others. Meehan, Bergen, and Fjeldsoe (2004) demonstrated that differences existed in patient and staff perceptions of seclusion. Nurses believed seclusion was not punitive, but a necessary therapeutic practice to assist patients in calming down and keeping the inpatient unit safe. However, patients believed seclusion was used as a means for staff to punish them and exert power and control. Thus, patients did not believe seclusion had a therapeutic benefit. Keski Valkama, Koivisto, Eronen, and Kaltiala Heino (2010) found more than half of the patients regarded being secluded as a negative experience. In a systematic review, Nelstrop et al. (2006) found insufficient evidence to determine the safety and effectiveness of seclusion for the short term management of disturbed or violent behavior in adult psychiatric patients. Nelstorp et al. cautioned that seclusion should only be used as a last resort after other methods of calming a patient or situation have failed. Mason (1994) concluded that seclusion is inhumane and associated with control, power, and punishment.
Seven relatively recent qualitative studies from Australia, New Zealand, Canada, Africa, the Netherlands, and Finland have explored inpatient psychiatric patients’ experiences of seclusion. Review of this global literature identified the following eight common themes related to psychiatric inpatients perceptions of seclusion and restraint: (a) punishment or violation of human rights by being imprisoned/abandoned/kept at a distance from staff without proper care or information about seclusion; (b) perception of seclusion as inappropriate with unjustifiable use of force; (c) sensory deprivation demonstrated by heightened awareness of sounds, dysfunctional thought patterns and feelings of losing control, difficulty judging time, and boredom; (d) emotional impact in the form of predominant negative feelings of fear/anger/hurt, sadness, frustration/powerlessness, and vulnerability versus a positive; (e) negative coping strategies such as regressing, crying, expressing anger, resisting staff with defiant or acting out behavior, attention seeking behavior; (f) autonomy or powerlessness with regard to nursing staff; (g) lack of trust manifested by the firm belief in the reliability of a person; and (h) loneliness or the drastic restriction of relationships with others (El Badri & Mellsop, 2008; Hoekstra, Lendemeijer, & Jansen, 2004; Holmes, Kennedy, & Perron, 2004; Keski valka ma et al.,2010; Kontio et al.,2012; Meehan, Vermeer, & Windsor, 2000; Ntsaba & Havenga, 2007).
Only two published studies on seclusion have been conducted in the United States. Rishardson (1987) examined the experiences of inpatient psychiatric patients within 3 days after the episode of seclusion using a structured questionnaire Patients were interviewed after they were released from seclusion. The questionnaire focused on patient experiences prior, during, and after seclusion. The majority of patients responded that prior to seclusion, the most overwhelming emotions were anger, hate, worry, loneliness, feeling trapped, and frustration. Some patients reported feeling that they wanted to hurt themselves or others. During the seclusion process, the majority of patients reported feeling better. After seclusion, patients reported thinking about getting out of the hospital, family, being glad to be out of seclusion, feeling better, and taking medication. The majority of patients said other patients needed to be secluded and half the patients reported that they needed to be secluded.
In an explorator

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นหลังสันโดษความชุกสถิติในสหรัฐอเมริกาจะล้าสมัย แต่ได้รับรายงานว่า ช่วงใดก็ได้จาก 2% เป็นร้อยละ 6 ของผู้ป่วยทั้งหมดที่เข้าหน่วยจิตเวช ( Fisher , 1994 ; legris Walters และบราวน์ , 1999 ) ผลการศึกษาล่าสุดจากแคนาดารายงานว่าผู้ป่วยในโรงพยาบาลจิตเวชของ 1555 , ร้อยละ 23.2 เงียบสงบมี หรือ ไม่มีความยับยั้งชั่งใจ ( ไม ลารู เมนาร์ด ดราโป , , , , และ giguere อัล , 2011 ) ข้อมูล การ รวมทั้งไม่ใช่สันโดษ , ได้รับการรวบรวมตั้งแต่ปี 2006 กับฐานข้อมูลแห่งชาติของตัวชี้วัดคุณภาพบริการพยาบาล legris et al . ( 1999 ) พบว่าแม้ความเหงาของตัวเองไม่ได้เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงสภาพจิตที่ไหล มันเกี่ยวข้องกับ 12 วัน การเพิ่มความยาวของการเข้าพักคณะกรรมการร่วมตรวจสอบคุณภาพในโรงพยาบาลชาวตะวันตกในการศึกษาในปัจจุบันคือการลดปริมาณของเวลาที่คนไข้อยู่ในความสันโดษ เหตุผลเชิงพฤติกรรม≤ 2 ชั่วโมง มีอัตราความสำเร็จ 50% ตัวชี้วัดอื่น ๆรวมถึงกฎระเบียบการตรวจสอบความต้องการจากคณะกรรมาธิการร่วมและศูนย์บริการทางการแพทย์ & Medicaid ( CMS ) : ( ) สถานะของการสั่งซื้อ ( ข ) หน้าสำหรับความสันโดษ รวมทั้งภาวะทางจิตวิทยา ความปลอดภัยทางกายภาพและความสะดวกสบาย ; ) การไหลเวียนของ โภชนาการ และการคัดออก เหตุผลที่อ้าง justifying สันโดษรวมถอนคนไข้จาก ผ่านสภาพแวดล้อมและป้องกันการเสี่ยงของตนเองหรือผู้อื่น meehan เบอร์เกน และ fjeldsoe ( 2004 ) แสดงให้เห็นว่า ความแตกต่างอยู่ในการรับรู้ของผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่ สันโดษ พยาบาลเชื่อว่าความเหงาไม่ได้โทษ แต่จำเป็นในการปฏิบัติเพื่อช่วยผู้ป่วยสงบลง และรักษาผู้ป่วยในที่ปลอดภัย แต่ผู้ป่วยเชื่อว่าความเหงาถูกใช้เป็นวิธีการสำหรับพนักงานที่จะลงโทษพวกเขาและใช้อำนาจและการควบคุม ดังนั้น ผู้ป่วยไม่เชื่อสันโดษมีประโยชน์ในการรักษา keski valkama Koivisto eronen , , , และ kaltiala ไฮโน ( 2010 ) พบมากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยถือว่าเป็นประสบการณ์ที่เป็นค่าลบ ในการทบทวนอย่างเป็นระบบ nelstrop et al . ( 2006 ) พบหลักฐานไม่เพียงพอที่จะศึกษาความปลอดภัยและประสิทธิผลของความสันโดษ สำหรับในระยะสั้นการจัดการรบกวนหรือพฤติกรรมรุนแรงในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่จิตเวช nelstorp et al . เตือนว่าสันโดษเท่านั้นควรใช้เป็นตัวสุดท้ายหลังจากวิธีการอื่น ๆของการป่วย หรือสถานการณ์ที่ล้มเหลว เมสัน ( 1994 ) สรุปได้ว่าเงียบสงบไร้มนุษยธรรมและเกี่ยวข้องกับการควบคุมอำนาจและการลงโทษเจ็ดค่อนข้างล่าสุดการศึกษาเชิงคุณภาพจากออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ แคนาดา แอฟริกา เนเธอร์แลนด์ ฟินแลนด์ และได้สำรวจผู้ป่วยจิตเวชผู้ป่วยในประสบการณ์ของสันโดษ การทบทวนวรรณกรรมระดับโลกนี้ ระบุแปดทั่วไปเกี่ยวข้องกับการรับรู้รูปแบบผู้ป่วยในจิตเวชของความสันโดษและความต่อไปนี้ : ( 1 ) การลงโทษหรือการละเมิดสิทธิมนุษยชน โดยถูกคุมขัง / ทิ้ง / เก็บไว้ที่ระยะทางจากพนักงาน โดยไม่มีการดูแลที่เหมาะสม หรือข้อมูลเกี่ยวกับสันโดษ ; ( b ) การรับรู้ของความสันโดษเป็นไม่เหมาะสมกับการใช้งานไม่สมควรบังคับ ; ( C ) และการแสดง ด้วยความตระหนักของเสียง รูปแบบผิดปกติความคิดและความรู้สึกของการสูญเสียการควบคุมยาก ดูเวลาและความเบื่อ ( D ) ผลกระทบทางอารมณ์ในรูปแบบของโดดลบความรู้สึกกลัว / โกรธ / เจ็บปวด ความเศร้า เสียง / ผู้ป่วย และช่องโหว่ และบวก ลบ การเผชิญปัญหา ( E ) กลยุทธ์ เช่น ้ร้อง การแสดงความโกรธ , การต่อต้านเจ้าหน้าที่ต่อต้านหรือแสดงพฤติกรรม ความสนใจแสวงหาพฤติกรรม ; ( F ) เอกราช หรือความรู้สึกเกี่ยวกับการพยาบาล ; ( b ) การขาดความไว้วางใจที่ประจักษ์โดยความเชื่อที่หนักแน่นในความน่าเชื่อถือของบุคคล และ ( H ) ความเหงาหรือข้อ จำกัด อย่างรุนแรงของความสัมพันธ์กับ อื่นๆ ( El Badri & mellsop , 2008 ; hoekstra lendemeijer , & Jansen , 2004 ; โฮล์มส์ เคนเนดี้ และ เปอรอง , 2004 ; keski Valka ma et al . , 2010 ; kontio et al . , 2012 ; meehan โยฮันส์เวร์เมร์ , และ , Windsor , 2000 ; ntsaba & havenga , 2007 )เพียงสองเผยแพร่การศึกษาในความสันโดษได้ดำเนินการในสหรัฐอเมริกา rishardson ( 1987 ) การตรวจสอบประสบการณ์ของผู้ป่วยจิตเวชโรงพยาบาลภายใน 3 วัน หลังจากตอนความเหงาข้อมูลผู้ป่วยได้ให้สัมภาษณ์หลังจากที่พวกเขาได้รับการปล่อยตัวจากสันโดษ แบบสอบถามที่เน้นประสบการณ์ของผู้ป่วยก่อน ระหว่าง และหลัง สันโดษ ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยยืนยันว่าก่อนที่จะสันโดษ อารมณ์ที่ยุ่งยากมากที่สุด คือ ความโกรธ เกลียด กังวล เหงา รู้สึกติดกับดักและความยุ่งยาก ผู้ป่วยบางคนรายงานว่าพวกเขาต้องการที่จะทำร้ายตนเองหรือผู้อื่น ในระหว่างกระบวนการสันโดษ , ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่รายงานความรู้สึกที่ดีขึ้น หลังห้องแยก ผู้ป่วยมีความคิดเกี่ยวกับการออกจากโรงพยาบาล ครอบครัว จะดีใจที่ได้ออกมาจากความเหงา ความรู้สึกที่ดี และใช้ยา ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยว่า ผู้ป่วยรายอื่นต้องการความเงียบสงบ และครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยที่รายงานว่าพวกเขาต้องการที่เงียบสงบใน explorator