Marine Corps Boot Camp i My Experie

Marine Corps Boot Camp i
My Experience in the Marine Corps
Suzanne Fernandes
Writing 100
Professor Palumbo
October 4, 2009
1
Marine Corps Boot Camp
My day of departure was such an emotional day for my family and I. It was a cold December morning at 4 am when I had to say my goodbyes. I was at the Hilton Hotel with my family and my recruiter. We were putting the few things I could bring to Parris Island in a small backpack. The backpack contained a pen, a 3 subject notebook, address book and $20. I looked up at my mother and she had tears welling up in her eyes. Turned to my dad and sister and they also had tears in theireyes. I held back my tears to try and make it easier for them, this was the last time they were going to talk to their daughter for at least 3 weeks and they wouldn’t see me for at least 4 months. My recruiter let them drive me from the hotel to Boston MEPS center. We walked in the building, went up the elevator to the 1st floor and they had to sit in a waiting room until they could watch me be sworn in. It was what seemed to be the longest 4 hours of my life. I had to go be examined by the nurse. Speak to a counselor;take my physical exams and also a written exam. The next time I saw my parents I was standing up in front of them with my right hand raised giving my oath to The United States of America. As I was repeating after the officer, I looked at my mother and I couldn’t hold back my tears. My eyes started welling with water as I looked at her both joyful and sad tears in her eyes. She was proud and sad at the same time. After the oath was complete, I gave my family the last hug and kiss goodbye for a while. They handed me letters they had written me telling me how proud they were and I walked into the elevator to the bus that would be taking me to Logan Airport. As I was walking through the airport I had thoughts running through my head trying to picture what exactly it was going to be like when I arrived. Nothing...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาวิกโยธินบูตแคมป์ฉัน ประสบการณ์ของฉันในนาวิกโยธิน ซูซานคอ Fernandes เขียน 100 Palumbo ศาสตราจารย์ 4 ตุลาคม 2009 1 ค่ายนาวิกโยธิน เช่นมีอารมณ์วันครอบครัวและวันที่ของฉันออกได้ มันเป็นหวัดเช้า 4 ธันวาคมน.เมื่อผมว่าของฉัน-อำลา-แนะ ผมที่ฮิลตันกับครอบครัวของฉันและของฉันผู้จัดการหน้าใหม่ เราได้ใส่บางสิ่งที่ฉันสามารถนำ Parris เกาะเป้เล็ก เป้ที่ประกอบด้วยปากกา โน๊ตบุ๊ค 3 เรื่อง สมุดรายชื่อ และ $20 ผมมองที่แม่ของฉัน และเธอมีน้ำตาที่เอ่ออยู่ในตาของเธอ เปิดให้พ่อ และน้องสาวและพวกเขายังมีน้ำตาใน theireyes ผมจัดกลับน้ำตาของฉัน และพยายามทำให้พวกเขา นี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะพูดคุยกับลูกสาวของพวกเขาอย่างน้อย 3 สัปดาห์ และพวกเขาจะไม่ดูฉันอย่างน้อย 4 เดือน ผู้จัดการหน้าใหม่ของฉันให้พวกเขาขับรถฉันจากเดอะบอสตัน MEPS ศูนย์ เราเดินในอาคาร ไปขึ้นลิฟท์ที่ชั้น 1 และพวกเขาอยู่ในห้องพักรอจนกว่าจะได้ดูฉันได้สาบานในการ มันเป็นอะไรที่ดูเหมือนจะ 4 ชั่วโมงยาวนานที่สุดของชีวิต ผมไปตรวจ โดยพยาบาล พูดคุยกับที่ปรึกษา ฉันสอบจริงและสอบเป็นลายลักษณ์อักษร ในครั้งถัดไปที่ผมเห็นพ่อผมยืนขึ้นหน้าพวกเขา ด้วยมือขวาของฉันยกให้สาบานของฉันไปสหรัฐอเมริกา ขณะที่ฉันถูกทำซ้ำหลังจากที่เจ้าหน้าที่ ฉันมองแม่ของฉัน และฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาของฉัน ตาของฉันเริ่มต้นเบ้าน้ำฉันมองเธอน้ำตายฟู และเศร้าในดวงตาของเธอ เธอเป็นความภาคภูมิใจ และเศร้าในเวลาเดียวกัน หลังจากสาบานได้สมบูรณ์ ฉันให้ครอบครัวล่าสุดฮักและจูบลาหนึ่ง พวกเขามอบให้ฉันฉันบอกฉันภูมิใจว่าพวกเขาพวกเขาได้เขียนจดหมาย และฉันเดินเข้าไปในลิฟต์ให้รถที่จะได้รับฉันไปสนามบินโลแกน ขณะที่ฉันเดินผ่านสนามบิน ผมมีความคิดที่ไหลผ่านหัวของฉันพยายามภาพอะไรเหมือนมันเป็นไปได้เช่นเมื่อฉันมาถึง ไม่มีอะไร...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นาวิกโยธิน Boot Camp ที่ฉัน
ประสบการณ์ของฉันในนาวิกโยธิน
ซูซานเฟอร์นันเด
เขียน 100
ศาสตราจารย์พาลัมโบ
4 ตุลาคม 2009
1
นาวิกโยธิน Boot Camp
วันของการเดินทางของฉันเป็นเช่นวันทางอารมณ์สำหรับครอบครัวของฉันและฉันมันเป็นความหนาวเย็นในตอนเช้าธันวาคมที่ 04:00 เมื่อผมต้องบอกลาของฉัน ผมอยู่ที่โรงแรมฮิลตันกับครอบครัวและนายหน้าของฉัน เราได้วางบางสิ่งที่ฉันสามารถนำไปริสเกาะในกระเป๋าเป้สะพายหลังขนาดเล็ก กระเป๋าเป้สะพายหลังที่มีปากกาโน๊ตบุ๊ค 3 เรื่องหนังสือที่อยู่และ $ 20 ผมมองขึ้นไปที่แม่ของฉันและเธอได้น้ำตา welling ขึ้นในดวงตาของเธอ หันไปพ่อของฉันและน้องสาวและพวกเขายังมีน้ำตาใน theireyes ฉันจะกลับมาน้ำตาของฉันที่จะพยายามทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับพวกเขานี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขากำลังจะพูดคุยกับลูกสาวของพวกเขาอย่างน้อย 3 สัปดาห์ที่ผ่านมาและพวกเขาจะไม่เห็นฉันเป็นเวลาอย่างน้อย 4 เดือน นายหน้าของฉันปล่อยให้พวกเขาไดรฟ์ฉันจากโรงแรมไปยังบอสตันศูนย์ MEPS เราเดินในอาคารก็ขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ 1 และพวกเขาจะนั่งอยู่ในห้องรอจนกว่าพวกเขาจะสามารถดูฉันจะสาบานใน. มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนจะยาวที่สุด 4 ชั่วโมงในชีวิตของฉัน ผมต้องไปรับการตรวจสอบโดยพยาบาล พูดคุยกับที่ปรึกษา; สอบทางกายภาพของฉันและยังตรวจสอบการเขียน ครั้งต่อไปที่ผมเห็นพ่อแม่ของฉันฉันกำลังยืนอยู่ในด้านหน้าของพวกเขาด้วยมือข้างขวาของฉันยกให้คำสาบานของฉันไปสหรัฐอเมริกา ขณะที่ผมกำลังทำซ้ำหลังจากที่เจ้าหน้าที่ที่ฉันมองไปที่แม่ของฉันและฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาของฉัน ตาของฉันเริ่มต้นที่เกาะที่มีน้ำเป็นฉันมองไปที่เธอทั้งน้ำตาความสุขและเศร้าในดวงตาของเธอ เธอเป็นความภาคภูมิใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน หลังจากสาบานเสร็จสมบูรณ์ผมให้ครอบครัวของผมที่ผ่านมาและกอดจูบลาในขณะที่ พวกเขาส่งจดหมายฉันว่าพวกเขาได้เขียนฉันบอกฉันว่าพวกเขามีความภาคภูมิใจและฉันเดินเข้าไปในลิฟท์ไปยังรถบัสที่จะพาผมไปที่สนามบินโลแกน ขณะที่ผมกำลังเดินผ่านสนามบินที่ผมมีความคิดที่วิ่งผ่านหัวของฉันพยายามที่จะถ่ายภาพสิ่งที่ว่ามันเป็นไปได้เช่นเมื่อผมมาถึง ไม่มีอะไร ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นาวิกโยธินค่ายผม

ประสบการณ์ของฉันในหน่วยนาวิกโยธิน Suzanne Fernandes
เขียน 100

อาจารย์พาลัมโบตุลาคม 4 , 2009
1
นาวิกโยธินค่าย
วันของฉันของการเดินทางเช่นอารมณ์วันครอบครัวของฉันและฉัน มันเป็นเช้าวันที่หนาวที่ 4 เมื่อผมได้กล่าวคำอำลา . ผมอยู่ที่โรงแรมฮิลตัน กับครอบครัวของฉันและนายหน้าของฉันเรากำลังใส่บางอย่างที่ฉันสามารถนำเกาะ Parris ในเป้สะพายหลังขนาดเล็ก กระเป๋าเป้สะพายหลังบรรจุปากกา สมุด หนังสือ 3 เรื่องที่อยู่และ $ 20 ฉันมองไปที่แม่ของฉัน และ เธอ น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในตาของเธอ กลายเป็นพ่อและน้องสาว และพวกเขายังมีน้ำตา theireyes . ผมกั้นน้ำตาและพยายามทำให้มันง่ายสำหรับพวกเขานี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้พูดกับลูกสาวของตนเองอย่างน้อย 3 สัปดาห์และพวกเขาจะไม่พบฉันเป็นเวลาอย่างน้อย 4 เดือน นายหน้าของฉันให้ฉันขับรถจากโรงแรมไปยังศูนย์ของบอสตัน เราเดินเข้าไปในตึก เดินขึ้นลิฟต์ไปชั้น 1 และพวกเขาต้องนั่งรออยู่ในห้องจนกว่าพวกเขาจะเห็นฉันได้สาบานมันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนจะยาวนาน 4 ชั่วโมงของชีวิต ฉันต้องไปตรวจโดยพยาบาล พูดคุยกับที่ปรึกษา ; สอบทางกายภาพของฉันและยังเป็นการสอบข้อเขียน ครั้งต่อไปที่ผมเห็นพ่อแม่ของฉันฉันยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขาด้วยมือขวา ยกให้คำสาบานของฉันไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา อย่างที่ผมพูด หลังจากเจ้าหน้าที่ฉันมองไปที่แม่ของฉันและฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ ตาของฉันเริ่มเวลลิ่ง กับน้ำที่ฉันมองเธอทั้งดีใจและเศร้าน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอภูมิใจและเศร้าในเวลาเดียวกัน หลังจากสาบานตนเสร็จ ผมให้ครอบครัวของฉันเมื่อกอดและจูบลากันสักพักพวกเขาส่งฉันจดหมายเขาเขียนฉันบอกภูมิใจว่าพวกเขาและฉันเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อรถบัสที่จะพาไปสนามบินโลแกน ขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากสนามบิน ฉันมีความคิดที่วิ่งผ่านหัวของฉันพยายามนึกภาพว่ามันจะเป็นเช่นเมื่อฉันมาถึง ไม่มีอะไร . . . . . . .