I did not pay attention to the less

I did not pay attention to the lesson anymore. The only thing that came across my mind was "the cheapest ticket to get home." I kept my tears inside for the entire class period. I wanted to run back to my dorm and cry because I did not think I belonged here, and I did not want to become a wizard anymore.

I did not hesitate to walk out from the class after the professor dismissed the lesson. I ran up the steps I took when I first entered this wizarding classroom. However, the steps were too big for my short legs to reach; I tripped on the steps, and my face hit the floor. I felt embarrassed that I fell in front of people. My knees were still in pain when I stood up, but they felt much better when I kept walking.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมไม่ได้จ่ายความสนใจในบทเรียนอีกต่อไป สิ่งเดียวที่มาในใจของฉันคือ "ราคาถูกบัตรเข้าบ้าน" เก็บน้ำตาของฉันภายในรอบระยะเวลาเรียนทั้งหมด อยากจะวิ่งกลับไปหอพักของฉัน และร้อง เพราะผมไม่ได้คิดว่า ฉันอยู่ที่นี่ และฉันไม่ต้องการเป็น ตัวช่วยสร้างอีก ผมไม่ลังเลที่จะเดินออกจากชั้นเรียนหลังจากอาจารย์ยกเลิกเรียน ฉันวิ่งขึ้นขั้นตอนเอาเมื่อก่อนป้อนห้องเรียนมหัศจรรย์นี้ อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนใหญ่เกินไปสำหรับขาฉันสั้นไปถึง ฉัน tripped บนขั้นตอน และใบหน้าของฉันตีพื้น ผมรู้สึกอายว่า ตกหน้าคน เข่าของฉันถูกยังคงอยู่ในความเจ็บปวดเมื่อยืนขึ้น แต่พวกเขารู้สึกดีขึ้นมากเมื่อฉันยังคงเดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่ได้ให้ความสนใจกับบทเรียนอีกต่อไป สิ่งเดียวที่มาในใจของฉันก็คือ "ตั๋วที่ถูกที่สุดจะได้รับบ้าน." ฉันเก็บน้ำตาของฉันภายในระยะเวลาที่ทั้งชั้น ผมอยากจะวิ่งกลับไปที่หอพักของฉันและร้องไห้เพราะผมไม่ได้คิดว่าฉันเป็นที่นี่และผมไม่ได้ต้องการที่จะเป็นตัวช่วยสร้างอีกต่อไป. ผมไม่ลังเลที่จะเดินออกจากชั้นเรียนหลังจากที่อาจารย์ไล่ออกบทเรียน ฉันวิ่งขึ้นขั้นตอนที่ผมเข้ามาเมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามานี้ห้องเรียนพ่อมด แต่ขั้นตอนที่มีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับขาสั้น ๆ ของฉันไปถึง; ฉันสะดุดในขั้นตอนและใบหน้าของฉันกระแทกพื้น ฉันรู้สึกอายที่ฉันล้มลงต่อหน้าคน หัวเข่าของฉันยังคงอยู่ในความเจ็บปวดเมื่อฉันลุกขึ้นยืน แต่พวกเขารู้สึกดีขึ้นมากเมื่อผมเก็บไว้เดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่ได้สนใจกับบทเรียนอีก สิ่งเดียวที่จะมาข้ามใจของฉันเป็น " ตั๋วราคาถูกเพื่อกลับบ้าน ฉันเก็บน้ำตาข้างในระยะเวลาเรียนทั้งหมด ผมต้องการที่จะวิ่งกลับไปที่หอของฉันและร้องไห้ เพราะฉันไม่คิดว่าฉันเป็นของที่นี่ และผมก็ไม่อยากเป็นพ่อมดแล้ว

ผมไม่ลังเลที่จะเดินออกไปจากห้อง หลังจากที่อาจารย์เลิกสอนฉันวิ่งขึ้นบันไดไปเมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามานี้พ่อมดในชั้นเรียน อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนมีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับขาฉันสั้นไป ; ฉันสะดุดที่ก้าว หน้าฟาดพื้น ผมอายที่ผมล้มต่อหน้าผู้คน เข่าของฉันยังคงเจ็บปวดเมื่อฉันลุกขึ้นยืน แต่ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย เมื่อผมเดินไปเรื่อยๆ