Within the field of language learni

Within the field of language learning, the typical model is the division made between
integrative and instrumental motivation (Gardner & Lambert, 1972). If a person learns a
language primarily for a purpose like getting a job or fulfilling an academic requirement,
s/he is affected by instrumental motivation. In other words, instrumental motivation
Some researchers believe that integrative motivation is essential for successful second
language learning. Graham (1984) made a distinction between integrative and
assimilative motivation. Integrative motivation is defined as the desire to learn L2 to
communicate with the members of the second language society and find out about its
culture. It does not necessarily refer to the direct contact with L2 group while in
assimilative motivation learners wish to lose themselves in the target language and
become an indistinguishable member of that speech community. What is important is that
the two orientations are not mutually exclusive. Some learners learn better if they are
integratively oriented while others are more successful if they are instrumentally
motivated and some learn better if they take the advantage of both orientations. In other
words, one may have both kinds of motivations: s/he may be instrumentally motivated to
pass a test or meet a requirement, but at the same time, s/he may love the culture of a
community and want to learn and participate in its culture. Brown (2007) illustrated the
relationship between the two dichotomies of instrumental/integrative and
intrinsic/extrinsic with the following table:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในด้านการเรียนภาษา แบบทั่วไปเป็นการแบ่งระหว่างแบบบูรณาการ และบรรเลงแรงจูงใจ (การ์ดเนอร์และ Lambert, 1972) ถ้าผู้เรียนรู้ภาษาหลักสำหรับวัตถุประสงค์เช่นการงาน หรือการตอบสนองความต้องการศึกษาหล่อเป็นผลจากแรงจูงใจบรรเลง ในคำอื่น ๆ บรรเลงแรงจูงใจนักวิจัยบางส่วนเชื่อว่า แรงจูงใจแบบบูรณาการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับที่สองประสบความสำเร็จการเรียนรู้ภาษา เกรแฮม (1984) ทำให้ความแตกต่างระหว่างแบบบูรณาการ และแรงจูงใจที่ assimilative มีกำหนดแรงจูงใจแบบบูรณาการเป็นความปรารถนาที่จะเรียนรู้ L2 เพื่อสื่อสารกับสมาชิกของสังคมภาษาที่สอง และหาข้อมูลเกี่ยวกับการวัฒนธรรม มันไม่จำเป็นต้องหมายถึงการติดต่อโดยตรงกับ L2 กลุ่มในขณะแรงจูงใจ assimilative ผู้เรียนต้องเสียเองในภาษาเป้าหมาย และเป็น กรรมการที่ชุมชนการพูดที่จำแนกไม่ได้ สิ่งสำคัญคือแนวที่สองนั่นไม่ได้ เรียนเรียนบางรู้ดีจะมุ่งเน้นในขณะที่ผู้อื่นประสบความสำเร็จหากพวกเขา instrumentally integrativelyแรงจูงใจ และบางคนเรียนรู้ดีกว่าถ้าพวกเขาใช้ประโยชน์ของทั้งสองแนว ในที่อื่น ๆคำ หนึ่งอาจมีทั้งชนิดของโต่ง: หล่ออาจ instrumentally แรงบันดาลใจให้ผ่านการทดสอบ หรือตอบสนองความต้องการ แต่ในเวลาเดียวกัน หล่อจะรักวัฒนธรรมของการชุมชนและต้องการเรียนรู้ และมีส่วนร่วมในวัฒนธรรมของการ สีน้ำตาล (2007) แสดงความสัมพันธ์ระหว่าง dichotomies สองของบรรเลง/แบบบูรณาการ และintrinsic/สึกหรอ ด้วยตารางต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภายในเขตของการเรียนรู้ภาษารุ่นปกติเป็นส่วนที่ทำระหว่างบูรณาการและแรงจูงใจในการใช้เครื่องมือ (การ์ดเนอร์และแลมเบิร์ 1972)
ถ้าคนที่เรียนรู้ภาษาหลักสำหรับวัตถุประสงค์เช่นการรับงานหรือการตอบสนองความต้องการทางวิชาการ/ s เขาเป็นผลมาจากแรงจูงใจที่มีประโยชน์ ในคำอื่น ๆ แรงจูงใจเครื่องมือนักวิจัยบางคนเชื่อว่าแรงจูงใจแบบบูรณาการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการประสบความสำเร็จที่สองการเรียนรู้ภาษา เกรแฮม (1984) ทำให้ความแตกต่างระหว่างแบบบูรณาการและแรงจูงใจเหมือนกัน แรงจูงใจเชิงบูรณาการถูกกำหนดให้เป็นความปรารถนาที่จะเรียนรู้ L2 เพื่อสื่อสารกับสมาชิกของสังคมภาษาที่สองและหาข้อมูลเกี่ยวกับของวัฒนธรรม มันไม่จำเป็นต้องหมายถึงการสัมผัสโดยตรงกับกลุ่ม L2 ในขณะที่ผู้เรียนแรงจูงใจเหมือนกันต้องการที่จะสูญเสียตัวเองในภาษาเป้าหมายและกลายเป็นสมาชิกของชุมชนแยกไม่ออกคำพูดที่ อะไรคือสิ่งที่สำคัญคือการที่ทั้งสองทิศทางไม่ได้พิเศษร่วมกัน ผู้เรียนบางคนเรียนรู้ได้ดีถ้าพวกเขาจะมุ่งเน้น integratively ขณะที่คนอื่นจะประสบความสำเร็จมากขึ้นถ้าพวกเขาจะ instrumentally แรงบันดาลใจและเรียนรู้ได้ดีถ้าพวกเขาใช้ประโยชน์จากทั้งสองทิศทาง ในอื่น ๆคำหนึ่งอาจมีทั้งชนิดของแรงจูงใจ: s / เขาอาจจะมีแรงจูงใจ instrumentally ที่จะผ่านการทดสอบหรือการตอบสนองความต้องการแต่ในเวลาเดียวกัน, s / เขาอาจจะรักวัฒนธรรมของการที่ชุมชนและต้องการที่จะเรียนรู้และมีส่วนร่วมในวัฒนธรรมของตน บราวน์ (2007) ที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างสองทุกอย่างของเครื่องมือ/ บูรณาการและภายใน/ ภายนอกที่มีตารางต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภายในด้านการเรียนภาษา รูปแบบโดยทั่วไปเป็นส่วนระหว่าง
บูรณาการและเป็นแรงจูงใจ ( การ์ดเนอร์& Lambert , 1972 ) ถ้าเป็นคนที่เรียนรู้
ภาษาหลักเพื่อวัตถุประสงค์เช่นการรับงานหรือเติมเต็มความต้องการทางวิชาการ
s / เขาจะได้รับผลกระทบจากแรงจูงใจเป็นเครื่องมือ . ในคำอื่น ๆ ,
แรงจูงใจบรรเลงนักวิจัยบางคนเชื่อว่าแรงจูงใจเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความสำเร็จแบบที่สอง
ภาษาการเรียนรู้ เกรแฮม ( 1984 ) ทำให้ความแตกต่างระหว่างแรงจูงใจ แบบบูรณาการและ
. แรงจูงใจเชิงบูรณาการ หมายถึง ความปรารถนาที่จะเรียนรู้ L2

สื่อสารกับสมาชิกของสังคมสองภาษาและหาข้อมูลเกี่ยวกับวัฒนธรรมของ

ไม่จําเป็นต้องอ้างถึงการติดต่อโดยตรงกับกลุ่มในแบบ L2
แรงจูงใจผู้เรียนต้องการที่จะสูญเสียตัวเองในภาษาเป้าหมายกับ
กลายเป็นสมาชิกของชุมชนที่ไม่พูด . อะไรเป็นสิ่งที่สำคัญคือ
2 ปฐมนิเทศจะไม่ได้พิเศษร่วมกัน ผู้เรียนบางคนเรียนรู้ได้ดีกว่าถ้าพวกเขา
ศึกษามุ่งเน้นในขณะที่คนอื่นจะประสบความสำเร็จมากขึ้นถ้าพวกเขาจะ instrumentally
motivated และบางคนเรียนรู้ได้ดีกว่าถ้าพวกเขาใช้ประโยชน์ของการอบรม ในคำอื่น ๆ
, หนึ่งอาจมีทั้งชนิดของแรงจูงใจ : s / เขาอาจจะ instrumentally motivated
ผ่านการทดสอบหรือตอบสนองความต้องการ แต่ในเวลาเดียวกัน , s / เขาอาจจะรักวัฒนธรรมของ
ชุมชน และต้องการเรียนรู้และมีส่วนร่วมในวัฒนธรรม สีน้ำตาล ( 2550 ) แสดงความสัมพันธ์ระหว่างสอง dichotomies

ที่แท้จริงและบูรณาการของเครื่องมือ / / ภายนอกกับตารางต่อไปนี้ :