however, that development does not

however, that development does not only sustain the regime’s legitimacy, but is also an aspiration that has been used in the process of nation-building. 6. Nation-building, development and modernity After the independence, the Indonesian state claimed that the territorial boundaries of the Netherlands East Indies as being Indonesia, it thus asserted itself as the successor of the colonial authority. At that time, while the Indonesian state came to existence, there was no such thing as an Indonesian nation. The only common denominator of the “Indonesian” was that they were all part of a colony. With the exception of this common denominator, “Indonesian” actually were consisting of various cultures, languages, and customary laws and, thus, they lacked a sense of common belonging. The Indonesian state used both the colonial past and distant memories of the Majapahit kingdom (which ruled in fourteen centuries a territory almost similar to contemporary Indonesia) as ways to create a common sense of belonging. Thus, the Indonesian state had to construct a national community, or, to use Benedict Anderson’s term 10 ; an “imagined community”. In Indonesia, as in most former colonies, nationalism emerged not so much as a result from national self-determination, but more from an “anti-colonial” nationalism. This characteristic limits the nationalist sentiments to the achievement of independence. It cannot really be regarded as a “true” nationalist movement as there is no actual or potential Indonesian nation (Smith 1991, 108). Hence, the state is required to start from scratches the nation-building process, to create both a national culture and a political identity that will unite its diverse and distinct communities into one national community. In the context of de-colonization, one pre-condition for nation-building is territorial integrity and unity. As explained by Clive Christie,
“In reality, Indonesian identity had been forged not by any indigenous historical
process, but simply by the consolidation of the Dutch Empire. It was precisely
because of this weakness of what might be called historic national legitimacy that the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตามการพัฒนาที่ไม่เพียง แต่รักษาความชอบธรรมของระบอบการปกครอง แต่ยังเป็นแรงบันดาลใจที่ได้รับการใช้ในกระบวนการของการสร้างชาติ 6 สร้างชาติพัฒนาและความทันสมัย​​หลังจากเป็นอิสระของรัฐอินโดนีเซียอ้างว่าขอบเขตดินแดนของเนเธอร์แลนด์อินเดียตะวันออกในฐานะที่เป็นประเทศอินโดนีเซียมันจึงถูกกล่าวหาว่าตัวเองเป็นทายาทของผู้มีอำนาจในยุคอาณานิคม ในเวลานั้นในขณะที่รัฐอินโดนีเซียมาถึงการดำรงอยู่ไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นของประเทศอินโดนีเซีย เพียง แต่ตัวหารร่วมของ "อินโดนีเซีย" ก็คือการที่พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของอาณานิคมทั้งหมด ด้วยข้อยกเว้นของตัวหารร่วมนี้ "อินโดนีเซีย" จริงถูกประกอบด้วยวัฒนธรรมที่หลากหลาย, ภาษา,และกฎหมายจารีตประเพณีและดังนั้นพวกเขาขาดความรู้สึกของการร่วมกันเป็น รัฐอินโดนีเซียใช้ทั้งความทรงจำในอดีตและห่างไกลอาณานิคมของฮิตราชอาณาจักร (ซึ่งปกครองในศตวรรษที่สิบสี่ดินแดนเกือบจะคล้ายกับสมัยอินโดนีเซีย) เป็นวิธีในการสร้างความรู้สึกร่วมกันของการเป็น ดังนั้นรัฐอินโดนีเซียมีการสร้างชุมชนระดับชาติหรือใช้คำ Benedict Anderson 10; "ชุมชนจินตนาการ" ในประเทศอินโดนีเซียเช่นเดียวกับในอดีตอาณานิคมมากที่สุดชาตินิยมออกมาไม่มากเป็นผลมาจากชาติตัดสินใจด้วยตนเอง แต่มากขึ้นจากการ "ต่อต้านอาณานิคม" ชาตินิยม ลักษณะนี้มีข้อ จำกัด ของความรู้สึกชาตินิยมเพื่อความสำเร็จของความเป็นอิสระมันไม่สามารถจริงๆได้รับการยกย่องว่าเป็น "ของจริง" ขบวนการผู้รักชาติเป็นไม่มีประเทศอินโดนีเซียจริงหรือไม่ที่มีศักยภาพ (สมิ ธ 1991, 108) ดังนั้นรัฐจะต้องเริ่มต้นจากรอยขีดข่วนกระบวนการสร้างชาติในการสร้างวัฒนธรรมทั้งในระดับชาติและเอกลักษณ์ทางการเมืองที่จะนำมารวมกันในชุมชนที่มีความหลากหลายและแตกต่างไปสู่​​ชุมชนแห่งหนึ่งของชาติ ในบริบทของการ de-อาณานิคม,หนึ่งก่อนเงื่อนไขสำหรับการสร้างชาติคือบูรณภาพแห่งดินแดนและความสามัคคี อธิบายตามที่ไคลฟ์คริสตี้
"ในความเป็นจริงตัวตนของอินโดนีเซียได้รับการปลอมแปลงไม่ได้โดยกระบวนการใด
พื้นเมืองประวัติศาสตร์ แต่เพียงการควบรวมของจักรวรรดิดัตช์ มันเป็นอย่างแม่นยำ
เพราะความอ่อนแอของสิ่งที่อาจจะเรียกว่าถูกต้องตามกฎหมายอุทยานประวัติศาสตร์แห่งชาตินี้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตาม ที่พัฒนาเฉพาะบริหารระบอบการปกครองที่ชอบธรรมของ แต่เป็นประณิธานที่ใช้ในกระบวนการสร้างชาติ 6. สร้างชาติ พัฒนา และความทันสมัยหลังจากเป็นอิสระ รัฐอินโดนีเซียอ้างว่า ที่ขอบเขตดินแดนของประเทศเนเธอร์แลนด์ตะวันออกตะวันเป็น อินโดนีเซีย มันดังคนตัวเองเป็นการสืบของอาณานิคม ในขณะนั้น ในขณะที่รัฐอินโดนีเซียมาดำรงอยู่ มีสิ่งดังกล่าวเป็นประเทศอินโดนีเซีย โทนเดียวของ "อินโดนีเซีย" ไม่ว่า พวกเขามีส่วนหนึ่งของอาณานิคม ยกเว้นโทนนี้ "อินโดนีเซีย" จริงถูกประกอบต่าง ๆ วัฒนธรรม ภาษา และกฎหมายจารีตประเพณีและ ดังนั้น พวกเขาขาดความเป็นสมาชิกทั่วไป รัฐอินโดนีเซียใช้ทั้งแบบโคโลเนียลอดีต และห่างไกลทรง Majapahit อาณาจักร (ซึ่งปกครองในศตวรรษที่สิบสี่เขตเกือบคล้ายกับอินโดนีเซียร่วมสมัย) เป็นวิธีการสร้างความรู้สึกเป็นสมาชิกร่วมกัน รัฐอินโดนีเซียมีการสร้างชุมชนแห่งชาติ หรือ ใช้เบเนดิกต์ Anderson ระยะ 10 เป็น "เรื่องสมมติชุมชน" อินโดนีเซีย ในส่วนใหญ่อดีตอาณานิคม ชาตินิยมเกิดไม่มากเป็นผล จากเจตจำนงแห่งชาติ แต่มาก จากชาตินิยมที่ "anti-colonial" ลักษณะนี้จำกัดรู้สึกชาตินิยมเพื่อความสำเร็จของความเป็นอิสระ มันไม่สามารถจริง ๆ ถือเป็นการเคลื่อนไหวของ "จริง" มีไม่จริง หรือมีศักยภาพอินโดนีเซียประเทศ (1991 สมิธ 108) ด้วยเหตุนี้ รัฐจะต้องเริ่มต้นจากรอยขีดข่วนกระบวนการสร้างชาติ การสร้างวัฒนธรรมแห่งชาติและตัวเมืองที่จะรวมของชุมชนที่หลากหลาย และแตกต่างในชุมชนหนึ่งแห่งชาติ ในบริบทของ de-colonization pre-condition หนึ่งสำหรับสร้างประเทศเป็นเอกภาพและความสมบูรณ์ของดินแดน ตามที่อธิบายไว้ โดย Clive Christie,
"ในความเป็นจริง ประจำอินโดนีเซียที่มีการปลอม โดยไม่มีพื้นประวัติศาสตร์
กระบวนการ แต่เพียง โดยการรวมของจักรวรรดิดัตช์ มันก็
เนื่องจากจุดอ่อนนี้ของอะไรอาจเรียกว่าชอบธรรมประวัติศาสตร์แห่งชาติที่จะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตามการพัฒนาที่ไม่ได้รับความชอบธรรมของระบอบการปกครองเท่านั้นแต่ยังเป็นความใฝ่ฝันถึงที่ได้รับการใช้ในกระบวนการสร้างชาติ 6 . ความเป็นสมัยใหม่และการพัฒนาสร้างชาติหลังจากความเป็นอิสระของอินโดนีเซียที่อ้างว่ามีอุปสรรคอาณาเขตของประเทศเนเธอแลนด์หมู่เกาะอินเดียตะวันออกที่เป็นประเทศอินโดนีเซียจึงยืนยันว่าจะเป็นผู้สืบทอดอำนาจตามแบบอาณานิคมที่ ในช่วงเวลานั้นในขณะที่รัฐแบบอินโดนีเซียที่มาในการดำรงอยู่ไม่มีอะไรเช่นประเทศอินโดนีเซียที่ เพียงมีส่วนร่วมกันของ"อินโดนีเซีย"ก็คือพวกเขาเป็นส่วนพื้นที่ทั้งหมดของเมืองขึ้น โดยได้รับการยกเว้นการมีส่วนร่วมกันนี้"อินโดนีเซีย"ก็ประกอบด้วยของวัฒนธรรมที่หลากหลาย ภาษากฎหมายและธรรมเนียมปฏิบัติและขาดความรู้สึกของทั่วไปของ รัฐแบบอินโดนีเซียที่ใช้ความทรงจำในอดีตและอยู่ไกลออกไปตามแบบอาณานิคมที่ทั้งสองของ Majapahit Kingdom (ซึ่งปกครองในสิบสี่มาเป็นระยะเวลาหลายช่วงศตวรรษอาณาเขตที่เกือบจะคล้ายกับอินโดนีเซียร่วมสมัย)เป็นวิธีในการช่วยสร้างความรู้สึกโดยทั่วไปที่เป็นของ ดังนั้นรัฐอินโดนีเซียที่มีการก่อสร้างชุมชนหรือในการใช้คำของแอนเดอร์สันแบบ Pope Benedict 10 "ชุมชนคิดที่". ในประเทศอินโดนีเซียและในอดีตดินแดนอาณานิคม,ชาตินิยมออกมาไม่มากเท่ากับที่เป็นผลจากชาติตัวเอง - ความแน่วแน่แต่เพิ่มเติมจากที่"การป้องกันตามแบบอาณานิคม"ชาตินิยม" ลักษณะนี้จำกัดความเชื่อมั่นชาตินิยมเพื่อความสำเร็จของความเป็นอิสระที่จริงๆแล้วไม่สามารถได้รับการพิจารณาเป็น"ทรู"ชาตินิยมเป็นการเคลื่อนไหวไม่มีจริงหรือมี ศักยภาพ อินโดนีเซียชาติ(สมิธ 1991 , 108 ) ดังนั้นรัฐจะต้องเริ่มจากรอยขีดข่วนการสร้างชาติที่จะสร้างวัฒนธรรมแห่งชาติและรหัสประจำตัวทางการเมืองที่จะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวชุมชนที่มีความหลากหลายและโดดเด่นของในชุมชนหนึ่งทั้งสองชาติ ในบริบทของ de - เป็นอาณานิคมหนึ่งก่อน - สภาพ สำหรับประเทศชาติ - เป็นอาคารมีความสมบูรณ์ของอาณาเขตและ Unity ตามที่ได้อธิบายไว้โดยชุมชน Clive Christie
"ในความเป็นจริงรหัสประจำตัวอินโดนีเซียได้รับการปลอมแปลงไม่ได้โดยคนพื้นเมืองใดๆทางประวัติศาสตร์
กระบวนการแต่เรียบง่ายโดยการบูรณาการของดัตช์ Empire มันเป็นอย่างแม่นยำ
เนื่องจากมีความอ่อนแอของสิ่งที่อาจจะได้รับการเรียกว่ามีความชอบธรรมทางประวัติศาสตร์ที่ได้