This is the story of Dorothy. Her m

This is the story of Dorothy. Her mother and father died when she went Uncel Henry and Aunt Em in Kansas. Kansas was often very windy. When the big winds blew, the family always went into a hole under the floor. One day uncle Henry stood at the door and looked out at the gray sky. "There's a big wind coming, Em, " he said to his wife. " I'm going to look after the animals.Take Dorothy into the hole, quickly," But Toto jumped out of Dortly's arms and ran under the bed. Toto was her little black dog. Dorothy tried to catch him. Aunt Em climbed down into the small dark place under the floor, and called to Dorothy to come. But the wind blew very hard against the house and Dorothy fell on the floor, with Toto in her arms. Toto put his cold little nose on her face, and Dorothy opened her eyes. There was no wind now, and the sun shone. She jumped up, opened the door, and looked out. "This isn't Kansas!" she said to Toto. "Where are we?" She green grass and beautiful flowers, a river and tall fruit trees. "And who are these little people?" Thought Dorothy. They were small, about as tall as she was, and all their clothes were blue. An old woman spoke to Dorothy. "We are glad to see you, good witch, in the country of the Munchkins. You have killed the Wicked witch of East!" Dorothy did not understand. "I'm not witch, and I didn't kill anybody!" she said. "Well, your house did," laughed the old woman. "Look!" She pointed to two feet, with silver shoes on them, under the house. "The house fell on her!" cried Dorothy. "What can I do?" "Nothing," said the old woman. "She was a very bad witch, and for many years she've made the Munchkins her servants. They are the people of the East, and I am their friend. I am the witch of the North." "But witches are wicked !" said Dorothy, a little afraid. "Not all witches. There are four in the country of Oz; two good ones, myself and the witch of the South, and two wicked ones, the Witch of the West and the Witch of the East, and these silver shoes are your," She picked them up and gave them to Dorothy. "Thank you," said Dorothy, "but I want to go back to my aunt and uncle in Kansas. Can you help me?" They all shook their heads. Dorothy began to cry, and the kind little Munchkins crid, too. "Please dot't cry!" said the Witch. "Go to the City of Emeralds. Perhaps he can help you. "How can I get there?" "On foot. I cannot go with you, but here is my kiss." It left a round,shining mark on Dorothy's face. "Nothing can hurt you now," she told Dorothy. "Now, the road to the City is made of yellow bricks. You can't lose your way. When you find OZ the Great, do not be afraid. Just tell him your story and ask him to help you. Good-bye, my dear!" Dorothy went into the house with Toto. She took a little basket and put some bread in it. Then she put on the silver shoes. They were just fot her feet. "Let's go, Toto," she said, "and ask the Wizard how to get back Kansas. Dorothy and Toto soon found the yellow brick road and walked along it, past the green fields and the blue Munchkin houses. After a few miles Dorothy stopped and sat down on a fence beside the road. Behind the fence was a big field, and in it was a scarecrow on a stick, to keep the birds away. Its head was a small bag, with a Munchkin 's hat on top. One of its eyes opened! Toto saw it and barked. "Good day ,"said the Scarecrow. "How are you?" "Very well, thank you," said Dorothy. "How are you?" "Not very well. I don't like this stick. Please take it away." Dorothy took the poor Scarecrow off the stick. "Thank you," said the Scarecrow. "Now who are you, and where are you going?" "My name is Dorothy, and I am going to the Emerald City to see the Great Oz and ask him to send me back to Kansas." "Where is the Emerald City?" asked the Scarecrow. "And who is Oz!" "Why, don't you know?" "I don't know anything. You see, I have no brains, only straw." "Poor Scarecrow!" Said Dorothy. "Come with me to the Emerald City, and ask the Great Oz fot some brains!" "Oh, yes!" said the Scarecrow. "Let's gol" And they started along the yellow brick road. Toto did not like Dorothy 's new friend at first,and barked at him. "Don't be afraid," said Dorothy. "I'm not afraid," said the Scarecrow. "He can't hurt me- I'm only made of straw. And give me your basket! I can't get tired! I'm only afraid of one thing,and that's fire." "I understand," said Dorothy. "Well, let's go." And she gave the Scarecrow her basket.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี่คือเรื่องราวของโดโรธี แม่และพ่อของเธอเสียชีวิตเมื่อเธอไป Uncel Henry และป้าเอ็มในแคนซัส แคนซัสลม ๆ มักได้ เมื่อได้มีลมใหญ่พัด ครอบครัวเสมอเดินเข้าไปในรูใต้พื้น วันหนึ่งลุงเฮนรี่ยืนที่ประตู และมองหาท้องฟ้าสีเทา "มีตัวใหญ่ลมมา Em เขากล่าวกับภรรยาของเขา" ฉันจะไปดูหลังจากสัตว์ โดโรธีลงหลุม รวดเร็ว, "แต่ Toto ไปจากแผ่นดินของ Dortly และวิ่งใต้เตียง Toto เป็นสุนัขสีดำของเธอเล็กน้อย โดโรธีพยายามจับเขา ป้าเอมปีนลงในมืดขนาดเล็กภายใต้พื้น และโดโรธีมาเรียก แต่ลมพัดน้อยกับบ้าน และโดโรธีตกบนชั้น Toto ในอ้อมแขนของเธอ Toto ใส่จมูกเล็ก ๆ ของเขาเย็นบนใบหน้าของเธอ และโดโรธีเปิดตาของเธอ ตอนนี้มีไม่มีลม และอาทิตย์ shone เธอไปขึ้น เปิดประตู และมองออก "นี้ไม่ใช่แคนซัส" เธอกล่าวให้ Toto "เรา" เธอเขียวหญ้า และดอกไม้สวยงาม แม่น้ำ และต้นไม้สูง "และคนเล็กน้อยเหล่านี้คือใคร" โดโรธีคิด พวกขนาดเล็ก ประมาณว่าสูงเป็นเธอ และเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งหมดมีสีน้ำเงิน หญิงชราพูดกับโดโรธี "เรายินดีที่จะเห็นคุณ แม่มดดี ประเทศ Munchkins คุณได้ฆ่าแม่มดคนชั่วตะวันออก" โดโรธีไม่เข้าใจ "ฉันไม่แม่มด และไม่ได้ฆ่าใคร" ก็ "ดี บ้านไม่ได้ หัวเราะหญิงชรา "ดู" เธอชี้ไปสองฟุต กับรองเท้าเงินได้ ภายใต้บ้าน "บ้านมองไปที่เธอ" ร้องโดโรธี "ฉันทำอะไร" "ไม่ หญิงชรากล่าว "เธอเป็นแม่มดที่ดี และหลายปี เธอได้ทำ Munchkins ผู้รับใช้ของเธอ พวกเขาเป็นคนตะวันออก และฉันเพื่อนของพวกเขา ฉันแม่มดของภาคเหนือ" "แต่ทวิทช์สเป็นคนชั่ว" กล่าวว่า โดโรธี กลัวเล็กน้อย "ทวิทช์สทั้งหมดไม่ มีสี่ประเทศ Oz คนดีที่สอง ตัวเอง และแม่มดของภาคใต้ และสองคนชั่วคน แม่มดของตะวันตกและตะวันออก แม่มด และรองเท้าเหล่านี้เงินของคุณ, "เธอรับพวกเขา และพวกเขาให้โดโรธี โดโรธีกล่าวว่า "ขอบคุณ "แต่อยากจะกลับไปให้ป้าและลุงในแคนซัสของฉัน คุณสามารถช่วยฉัน" พวกเขาจับหัวของพวกเขา โดโรธีเริ่มร้องไห้ และในชนิดน้อย Munchkins crid เกินไป "กรุณา dot't ร้องไห้" กล่าวว่า แม่มด "ไปยังเมืองฟไฟร์มรกต บางทีเขาสามารถช่วยคุณ "ว่าได้มีหรือไม่" "ในเท้านั้น ไม่สามารถไปกับคุณ แต่นี่เป็นจูบของฉัน" กลม ซ้ายมันหมายของโดโรธีหน้า "ไม่มีอะไรสามารถทำร้ายคุณตอนนี้ เธอบอกโดโรธี "ตอนนี้ อยู่ในเมืองทำจากอิฐสีเหลือง คุณไม่สามารถสูญเสียทาง เมื่อคุณพบ OZ มหาราช ไม่ต้องกลัว เพียงบอกเรื่องราวของคุณ และขอให้เขาช่วยคุณ ลา รักของฉัน" โดโรธีไปเข้าบ้านด้วย Toto เธอเอาตะกร้าเล็ก ๆ และใส่ขนมปังบางอย่างในนั้น แล้วเธอสวมรองเท้าสีเงิน พวกเขามีเพียง fot เท้าของเธอ "ไปกันเหอะ Toto เธอกล่าวว่า, " และขอให้ตัวช่วยสร้างการกลับแคนซัส โดโรธีและ Toto เร็ว ๆ นี้พบถนนอิฐสีเหลือง และชิม เลยเขตสีเขียวและสีน้ำเงิน Munchkin บ้าน หลังจากไม่กี่ไมล์ โดโรธีหยุด และนั่งลงบนรั้วข้างถนน หลังรั้วสนามใหญ่ และมันเป็นหุ่นไล่กาในติด ให้นกออกไป ถุงขนาดเล็ก มีของ Munchkin หมวกด้านบนหัวของมันได้ หนึ่งในสายตาของเปิด Toto เห็น และปลอกเปลือก "วันดี หุ่นไล่กากล่าวว่า "ซำบายดีบ๊อ" "ดีมาก ขอบคุณ กล่าวว่า โดโรธี "ซำบายดีบ๊อ" "ไม่ดี ฉันไม่ชอบไม้นี้ กรุณาพามันไป" โดโรธีเอาหุ่นไล่กาดีเศษไม้ "ขอบคุณ หุ่นไล่กาที่กล่าว "ตอนนี้ คุณคือใคร และคุณจะไปไหน" "ฉันชื่อโดโรธี และฉันจะไปเมืองแก้วออนซ์ดี และขอให้เขาส่งกลับไปยังแคนซัส" "ที่เป็นมรกตเมือง" ถามหุ่นไล่กา "และใครคือ Oz" "ทำไม อย่าคุณรู้หรือไม่" "ฉันไม่รู้อะไร คุณดู มีไม่มีสมอง ฟางเท่านั้น" "หุ่นดีไล่กา" โดโรธีกล่าวว่า "มากับฉันเมืองแก้ว และถาม fot Oz ดีสมองบาง" "โอ้ ใช่! " หุ่นไล่กากล่าวว่า "ลองโกล" และพวกเขาเริ่มต้นถนนอิฐสีเหลือง Toto ไม่ได้ชอบเพื่อนใหม่ของโดโรธีที่แรก และปลอกเปลือกที่เขา "ไม่ต้องตกใจ กล่าวว่า โดโรธี "ฉันไม่กลัว หุ่นไล่กากล่าวว่า เขาไม่สามารถทำร้ายฉัน - ฉันกำลังทำเท่าของฟาง และให้ฉันตะกร้าของคุณ ไม่ได้รับเบื่อ ฉันเท่านั้นกลัวสิ่งหนึ่ง และที่เป็นไฟ" "ฉันเข้าใจ กล่าวว่า โดโรธี "ดี ลองไป" และเธอให้หุ่นไล่กาในตะกร้าของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่คือเรื่องราวของโดโรธี พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อเธอเดิน Uncel เฮนรี่และเอ็มป้าในแคนซัส แคนซัสก็มักจะมีลมแรงมาก เมื่อลมพัดใหญ่ครอบครัวมักจะเดินเข้าไปในหลุมใต้พื้น วันหนึ่งลุงเฮนรี่ยืนอยู่ที่ประตูและมองออกไปที่ท้องฟ้าสีเทา "มีลมขนาดใหญ่มาเป็นเอ็ม" เขากล่าวกับภรรยาของเขา "ฉันจะไปดูหลังจากที่โดโรธี animals.Take ลงไปในหลุมได้อย่างรวดเร็ว" แต่โตโต้กระโดดออกมาจากแขน Dortly และวิ่งใต้เตียง โตโต้เป็นสุนัขสีดำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ โดโรธีพยายามที่จะจับเขา ป้า Em ปีนลงไปในที่มืดขนาดเล็กภายใต้พื้นและที่เรียกว่าโดโรธีที่จะมา แต่ลมพัดอย่างหนักกับบ้านและโดโรธีล้มลงบนพื้นพร้อมกับโตโต้ในอ้อมแขนของเธอ โตโต้ใส่จมูกเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเย็นบนใบหน้าของเธอและโดโรธีเปิดตาของเธอ มีลมไม่ได้ในขณะนี้และส่องดวงอาทิตย์ เธอกระโดดขึ้นเปิดประตูและมองออกไปนอก "นี่ไม่ใช่แคนซัส!" เธอบอกว่าจะโตโต้ "เราอยู่ที่ไหน?" เธอหญ้าสีเขียวและดอกไม้ที่สวยงามริมแม่น้ำและผลไม้สูง "และที่มีคนเหล่านี้น้อย?" คิดว่าโดโรธี พวกเขามีขนาดเล็กประมาณสูงเท่าที่เธอเป็นและเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งหมดเป็นสีฟ้า หญิงชราคนหนึ่งพูดกับโดโรธี "เรามีความยินดีที่จะเห็นคุณแม่มดที่ดีในประเทศของ Munchkins. คุณได้ฆ่าแม่มดชั่วร้ายของภาคอีสาน" โดโรธีไม่เข้าใจ "ผมไม่ได้แม่มดและฉันไม่ได้ฆ่าใคร!" เธอกล่าวว่า "ดีที่บ้านของคุณได้" หัวเราะหญิงชรา "ดูสิ!" เธอชี้ไปที่สองเท้ากับรองเท้าสีเงินที่พวกเขาภายใต้บ้าน "บ้านลดลงเมื่อเธอ!" ร้องไห้โดโรธี "สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร" "ไม่มีอะไร" หญิงชราคนหนึ่งกล่าวว่า "เธอเป็นแม่มดที่ดีมากและเป็นเวลาหลายปี she've ทำ Munchkins คนรับใช้ของเธอ. พวกเขาเป็นคนของภาคตะวันออกและฉันเพื่อนของพวกเขา. ฉันแม่มดของภาคเหนือ." "แต่เป็นแม่มดชั่วร้าย!" กล่าวว่าโดโรธีเล็ก ๆ น้อย ๆ กลัว . "ไม่แม่มดทั้งหมดมีสี่ในประเทศของออนซ์คือสองคนที่ดีตัวเองและแม่มดของภาคใต้และอีกสองคนที่ชั่วร้ายแม่มดแห่งตะวันตกและตะวันออกของแม่มดและรองเท้าสีเงินเหล่านี้เป็นของคุณ "เธอหยิบมันขึ้นมามอบให้กับโดโรธี "ขอบคุณ" โดโรธี "แต่ผมต้องการที่จะกลับไปที่ป้าและลุงในแคนซัส. คุณสามารถช่วยฉัน" กล่าวว่า พวกเขาทุกคนส่ายหัวของพวกเขา โดโรธีเริ่มร้องไห้และ Munchkins น้อยชนิด crid เกินไป "โปรด dot't ร้องไห้!" กล่าวว่าแม่มด "ไปเมืองมรกต. บางทีเขาอาจจะสามารถช่วยให้คุณ." ฉันจะได้รับมี? "" โดยการเดินเท้า ฉันไม่สามารถไปกับคุณ แต่นี่คือจูบของฉัน. "มันเหลืออยู่รอบส่องเครื่องหมายบนใบหน้าของโดโรธี." ไม่มีอะไรที่สามารถทำร้ายคุณในขณะนี้ "เธอบอกโดโรธี." ตอนนี้ถนนไปยังเมืองที่ทำจากอิฐสีเหลือง คุณไม่สามารถสูญเสียทางของคุณ เมื่อคุณพบออนซ์มหาราชไม่ต้องกลัว เพียงแค่บอกเรื่องราวของคุณให้เขาและขอให้เขาเพื่อช่วยให้คุณ ดีลาก่อนที่รักของฉัน! "โดโรธีเดินเข้าไปในบ้านด้วยโตโต้. เธอเอาตะกร้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และใส่ขนมปังบางอย่างในนั้น. จากนั้นเธอใส่รองเท้าสีเงิน. พวกเขาเป็นเพียงแค่การ fot เท้าของเธอ." Let 's go โตโต้ " เธอกล่าวว่า "และขอให้ช่วยสร้างวิธีการที่จะได้รับกลับมาแคนซัส โดโรธีและโตโต้เร็ว ๆ นี้พบถนนอิฐสีเหลืองและเดินตามมันผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวและสีฟ้า Munchkin บ้าน หลังจากนั้นไม่กี่ไมล์โดโรธีหยุดและนั่งลงบนรั้วข้างถนน หลังรั้วเป็นสนามขนาดใหญ่และในนั้นเป็นหุ่นไล่กาที่ติดเพื่อให้นกออกไป หัวของมันเป็นถุงขนาดเล็กที่มีหมวก Munchkin ของด้านบน หนึ่งในตาเปิด! โตโต้และเห็นว่ามันเห่า "วันดี" หุ่นไล่กากล่าวว่า "คุณเป็นอย่างไรบ้าง" "ดีมากขอขอบคุณ" โดโรธีกล่าวว่า "คุณเป็นอย่างไรบ้าง" "ไม่ได้เป็นอย่างดี. ฉันไม่ชอบติดนี้. กรุณาเอามันออกไป." โดโรธีเอาหุ่นไล่กาที่ไม่ดีออกติด "ขอบคุณ" หุ่นไล่กากล่าวว่า "ตอนนี้คุณเป็นใครและสถานที่ที่คุณจะ?" "ชื่อของฉันคือโดโรธีและฉันจะไปเมืองมรกตเพื่อดูออนซ์ดีและขอให้เขาส่งฉันกลับไปที่แคนซัส." "อยู่ที่ไหนเมืองมรกต" ถามหุ่นไล่กา "และที่เป็นออนซ์!" "ทำไมคุณไม่รู้หรือไม่" "ผมไม่ทราบอะไร. คุณเห็นฉันมีสมองไม่มีฟางเท่านั้น." "หุ่นไล่กาแย่!" กล่าวว่าโดโรธี "มากับฉันไปที่เมืองมรกตและขอออนซ์ที่ดี fot สมองบาง!" "โอ้ใช่!" กล่าวว่าหุ่นไล่กา "กอลลอง" และพวกเขาเริ่มต้นตามถนนอิฐสีเหลือง โตโต้ไม่ชอบโดโรธี 'เพื่อนใหม่ที่แรกและเห่าไปที่เขา "ไม่ต้องกลัว" โดโรธีกล่าวว่า "ฉันไม่กลัว" หุ่นไล่กากล่าวว่า "เขาไม่สามารถทำร้ายเลืฉันทำเฉพาะของฟาง. และให้ฉันตะกร้าของคุณ! ฉันไม่สามารถได้รับเหนื่อยฉันก็แค่กลัวสิ่งหนึ่งและที่ไฟ." "ผมเข้าใจ" โดโรธีกล่าวว่า "ดีขอไป." และเธอให้หุ่นไล่กาตะกร้าของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่คือเรื่องราวของโดโรธี คุณพ่อคุณแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อเธอเดิน uncel เฮนรี่และป้าเอ็มในแคนซัส แคนซัสถูกบ่อยมากลมแรง เมื่อลมใหญ่พัด ครอบครัวต้องเข้าไปในโพรงใต้พื้น วันนึงลุงเฮนรี่ยืนอยู่ที่ประตูมองออกไปที่ท้องฟ้าสีเทา . มีขนาดใหญ่ ลม มา เอ็ม " ที่เขาพูดกับภรรยาของเขา ข้าจะดูแลสัตว์พาโดโรธีลงหลุมอย่างรวดเร็ว แต่โตโต้กระโดดออกจากอ้อมแขนของ dortly วิ่งอยู่ใต้เตียง โตโต้เป็นสุนัขสีดำของเธอเล็กน้อย โดโรธีที่พยายามจะจับเขา ป้าเอ็ม ปีนลงไปในสถานที่มืดเล็กๆอยู่ใต้พื้น และเรียกให้โดโรธีมา แต่ลมพัดอย่างหนักกับบ้านและโดโรธี ตกลงมาบนพื้น กอดโตโต้ไว้ในอ้อมแขนของเธอ โตโต้เอาจมูกน้อยเย็นบนใบหน้าของเธอและโดโรธีก็ลืมตาได้ ไม่มีลมแล้ว แสงแดดส่อง เธอกระโดดขึ้น เปิดประตู และมองออก . นี่ไม่ใช่แคนซัส " เธอพูดกับโตโต้ . เราอยู่ไหน ? นางเขียว หญ้าและดอกไม้สวยงาม มีแม่น้ำและต้นไม้ผลไม้สูง” และใครเป็นคนน้อยเหล่านี้ ? คิดว่าโดโรธี พวกเขามีขนาดเล็ก ประมาณ สูง เท่าเธอ และเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งหมดเป็นสีฟ้าหญิงชราพูดกับโดโรธี” เราดีใจที่ได้พบคุณ แม่มดที่ดีในประเทศของเจ้าตัวเล็ก คุณได้ฆ่าแม่มดแห่งตะวันออก " โดโรธีไม่เข้าใจ " ฉันไม่ใช่แม่มด และผมไม่ได้ฆ่าใคร ! เธอกล่าวว่า " . อืม บ้านเธอทำ " หัวเราะ หญิงชรา” ดูสิ ! " เธอชี้ไปที่สองเท้ากับรองเท้าเงินนั้น ในบ้าน " . บ้านล้มใส่เธอ ! " ร้องไห้กับโดโรธี" ฉันสามารถทำอะไร ? " ไม่มีอะไรที่ " หญิงชรา " นางเป็นแม่มดที่เลวมาก และเป็นเวลาหลายปี เธอได้ทำมันชกินส์ทาสของเธอ พวกเขาเป็นคนตะวันออก และฉันก็เป็นเพื่อนของพวกเขา ฉันเป็นแม่มดแห่งทิศเหนือ " แต่แม่มดชั่วร้าย ! โดโรธีพูด กลัวนิดหน่อย . แม่มดไม่ได้ทั้งหมด มีสี่ในประเทศออส สองดีเอง และแม่มด แห่งทิศ ใต้2 คนชั่ว แม่มดแห่งทิศตะวันตก และแม่มดแห่งทิศตะวันออก และรองเท้า เงิน เหล่านี้ของคุณ " เธอหยิบมันขึ้นมาและให้โดโรธี” ขอบใจ”โดโรธีพูด " แต่ผมต้องการกลับไปที่ป้าและลุงในแคนซัส คุณสามารถช่วยฉัน ? พวกเขาส่ายศีรษะของพวกเขา โดโรธีเริ่มร้องไห้ และประเภทสาวน้อย " กริชด้วย กรุณาจุดไม่ร้องไห้ ! กล่าวว่าแม่มด" ไปเมืองมรกต บางทีเขาอาจจะสามารถช่วยให้คุณ . ฉันสามารถไปถึงที่นั่นได้อย่างไร " " บนเท้า ผมไม่สามารถไปกับคุณ แต่นี่คือจูบของฉัน . " มันไม่เหลือรอบเครื่องหมายที่ส่องแสงบนใบหน้าของโดโรธี” ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอตอนนี้ " เธอพูดกับโดโรธี” ตอนนี้ ถนนเข้าเมืองถูกสร้างด้วยอิฐสีเหลือง คุณไม่สามารถสูญเสียทางของคุณ เมื่อคุณได้พบออซผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ต้องกลัว บอกเรื่องราวของคุณและขอให้เขาช่วยคุณลาก่อน , ที่รัก ! โดโรธีเข้าไปในบ้านกับโตโต้ เธอหยิบตะกร้าใบน้อยใส่ขนมปังใน แล้วเธอใส่รองเท้าสีเงิน พวกเขาแค่แก้เท้าของเธอ . " ไปกันเถอะ , โตโต้ , " เธอกล่าว " และถามพ่อมดแล้วกลับไปแคนซัส โดโรธี โตโต้ก็พบถนนอิฐสีเหลืองและเดินตามมัน ผ่านทุ่งนาสีเขียวและบ้านคนแคระสีฟ้าหลังจากไม่กี่ไมล์โดโรธีหยุดและนั่งลงบนรั้วข้างถนน หลังรั้วเป็นเขตใหญ่ และเป็นหุ่นไล่กาบนไม้เพื่อให้นกไป หัวของมันเป็นถุงขนาดเล็กที่มีคนแคระ ' s หมวกด้านบน หนึ่งของตาเปิดแล้ว ! โตโต้เห็นก็เห่า " วันดี”หุ่น ไล่กา ' ' คุณเป็นยังไงบ้าง ? " ดีมาก ขอบใจ”โดโรธีพูด " คุณเป็นยังไงบ้าง ? " ยังไม่ค่อยดีฉันไม่ชอบไม้นี้ กรุณานำออกไป " โดโรธีเอาหุ่นไล่กาที่น่าสงสารออกจากไม้” ขอบคุณ " หุ่นไล่กา " . ตอนนี้ นายเป็นใคร แล้วเธอจะไปไหน ? " " ฉันชื่อโดโรธี ฉันกำลังไปเมืองมรกตเห็นออซ ผู้ยิ่ง ใหญ่ และขอให้เขาส่งฉันกลับแคนซัส” “เมืองมรกตอยู่ที่ไหน " หุ่นไล่กาถาม " และใครคือออซ ! " ทำไม คุณไม่รู้เหรอ" ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เห็นมั้ย ฉันไม่มีสมอง มีแต่ฟาง " น่าสงสาร " หุ่นไล่กา " " โดโรธีพูด มากับฉัน ไปเมือง มรกต และขอให้ออซผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น " มันสมอง " ! โอ้ ใช่ ! หุ่นไล่กาพูด " ขอโกล " และพวกเขาเริ่มออกเดินทางไปตามถนนอิฐสีเหลือง โตโต้ไม่ชอบ Dorothy ' s ใหม่เพื่อนในตอนแรก และเห่าใส่เขา " ไม่กลัว”โดโรธีพูด " ผมไม่กลัว ' ' หุ่นไล่กาพูด" เขาจะไม่ทำร้ายฉัน - ฉันแค่ทำจากฟาง และให้ฉันในตะกร้าของคุณ ฉันไม่สามารถได้รับเหนื่อย ผมกลัวอย่างเดียว และนั่นคือไฟ " " ผมเข้าใจ " โดโรธีพูด " อืม ไปกันเถอะ " เธอให้หุ่นไล่กาตะกร้าของเธอ