LOVE SICK (NOVEL)160[Translation] L

LOVE SICK (NOVEL)160
[Translation] Love Sick : Chapter 23 GREATEST DAY
BY KUDALAKORN · SEPTEMBER 17, 2014

LSN_23
This post contains the plots from future episodes of Love Sick The Series. (As in they haven’t aired yet.) Please avoid reading if you do not want any spoilers. The novel is originally called LOVE SICK : Chunlamoon Noom Kang Keng Namgern by [INDRYTIMES] (LOVE SICK : The Chaotic Lives of Blue Shorts Guys)

CHAPTER 23: GREATEST DAY

Finally, the soccer tournament has arrived. You think that all those practices were tiring? The real day was even worse. I didn’t get to sleep last night since I was so busy with the uniforms, taking care of the instruments and a bunch of other things. I took a nap around 2 in the morning, but then Om kicked me and woke me up at exactly 2:25 am because there was a problem with a horn. What in the holy hell? I fixed this piece of crap just the other day. Maybe it is time to buy a new one. Basically, I’ve only had 25 minutes worth of sleep before I needed to drag my exhausted and barely functioning body to Suphachalasai Stadium, even before the roosters are awake.

The morning sun was shining at us with no mercy, several of the underclassmen marching band members had fainted. I had to rush and grab the first aid kit that we fortunately brought along with us. So I ended up holding a walkie-talkie in one hand and the first aid kit in the other. Nevertheless, I constantly needed to fix some of the instruments that broke down. Occasionally, when we were in dire need of something, I had to ask some of the underclassmen who were free to run to Siam and buy them. It has been a chaotic day so far.

“Yo! Don’t faint! Don’t faint!” Here we go again. I quickly turn and catch nong Ae, the clarinet player, whose face is completely void of any blood. I grab a wet towel and dab his pale face. Not only I need to make sure these guys stay alive, I also need to keep an ear out and reply to the messages from the walkie-talkie every now and then. I’m getting pretty dizzy myself.

“Bank to Noh. Is the band ready?” I flinch when I hear my name from the headphones. I hastily reply back.

“Noh replying to Bank. We’re ready.”

“Then please get into position.” Here goes nothing. Fighting. I pat the band members on the back to get their attention so they would get up before I try to reach Film via the walkie-talkie. He seems to have disappeared on us.

“Noh to Film. Please get into your position. I’m about to send the band over.”

“Film replying to Noh. Yes. I am on my way.” I bet he was checking out the girls here. I shake my head before I walk over to lead the underclassmen to where they’re supposed to be. But then, I hear a voice calling out my name from the walkie-talkie.

“Earn to Noh. Don’t forget that we made plans, okay?” Eh, this bastard. Where the heck did he come from? I stare at the walkie-talkie with a puzzled look before I reply.

“Noh replying to Earn. Yeah, just lemme finish up first.”

The walkie-talkie goes silent momentarily before somebody else says something. “Please don’t play around with the walkie-talkie.” I couldn’t help but let out a laughter. The underclassmen nearby turn to look at me with confusion in their faces.

Heh, that was Phun’s voice.



***



The marching band begins to walk into the stadium, which means that my job here is done and I no longer need to stick around (because Film and Om are already taking care of the rest). My new job, however, is rushing to the area under the stands and check the monitors to see whether everything is going smoothly or not and report to Film.

I half walk and half run to under the stands area. I notice different staff members from various departments, such as the cheer team, the technical team, and the design team all wearing the jumpsuit and busily working away. I wave at Mark, who is part of the design team. He has an anxious look on his face as he tries to make changes to the stands layout. He still has the time to wave back at me. (Seriously?) Nearby, I see Mo, who is working in the technical department today, having a seemingly stressful discussion with the welfare members. There are some sort of blueprints in their hands. Everyone seems to be very occupied.

I search around for a monitor that would be able to help me. I didn’t need to idle for too long when a 10th grader waves me over. “This one, p’!”

I smile and run over to have a seat next to him. I watch as the band and the troops march inside the stadium. To be honest, I’m not exactly paying attention to the monitor since I’m too busy talking to Paeng about PangYa. (Film and Om can never find out about this.)

As expected, I spot Phun’s back for a short moment. He is wearing the jumpsuit and is working nearby. (He’s working in the technical department, I just found that out when I saw him wearing the uniform.) However, I’m not really paying any attention to him since I’m too preoccupied with my discussion with nong Paeng. Well, at least I was until he went quiet.

“What is it, p’Phun?” Wah? What the hell? I instantly turn around to look when I heard nong Paeng’s voice. Phun Phumipat is rudely crouching down behind me even though he’s still wearing his own set of huge headphones.

“Can I sit there? Let’s trade places,” he tells nong Paeng. I really wanted to smack him in the head. Paeng obviously gives up his seat since Phun is abusing his seniority power. Heh heh heh. He still has the nerves to flash a big smile before he takes off his headphone and passes it to the underclassman, “Take this too. Earn is giving out orders on channel 2.” Where I come from, we call this shrugging off your own responsibilities to other people.

“Is he gonna be able to do that though?” I whisper a question to Phun. However, he gives me a relaxed smile before he puts nong Phaeng’s headphones on. Now, he’s listening to channel 11 just like I am. “Of course, don’t underestimate him.”

Phun says as he presses some buttons on the keyboard to change the camera angles in order to get a clearer feed of the marching band, “I know you better anyway.”

“Quit running your mouth off…” I tell him off but I can’t help but smile to myself since the feed is clearer now. I’m letting Film know through the walkie-talkie when I notice any mistakes or problems.

Soon enough, the troops and the last member of the marching band exit the stadium. I let out a huge sigh of relief because everything went smoothly. Well, aside from Ngoi who played the flute in a wrong key twice. I should kick his ass later.

“Sighhhhh.“

“So you’re all done for the day, right?” Phun asks me as he switches the monitor back to the cheer stands like before. I don’t know how to answer him since technically, I am finished but I’m kind of also not finished. “I still gotta go see Earn.”

“Right, what did he mean by what he said earlier?” Phun takes the opportunity to ask me. I stretch before I answer him, “He helped out with my club’s budget problem, remember? He asked me if I could share some of the beverages from the marching band to the stands since no one helps him with getting anything to drink at all.” I finished and was about to get up to do just as I told Phun but he pulls me back to sit down. “Then you don’t need to go.”

“Why the hell not?”

I furrow my brows at Phun who is grinning at the monitor as the cheer stands spell something obnoxious. However, I feel like Phun is the one being way more obnoxious right now. “Well, I…already paid him back. And I returned the dog tag too,” he gives me a quick answer before he speaks into the walkie-talkie. “Monitor to Cheer team. S-30 is incorrect, please take care of that.”

“Hold up! We’re not done talking about this yet!” I pull on his sleeves so that he is unable to keep typing on the keyboard. “Yeah, we are.” Phun argues as he laughs before going back to adjusting the camera angles.

“What the hell? You returned the money already? The school gave the money for our club already?”

“Not yet.”

“Then how did you return the money to him?’

“Not telling you. Monitor to Cheer team. Check E-14 please.” This jerk continues to avoid the subject. I wrinkle my nose at him (even though he isn’t looking at me) before I pick my butt up to walk away. “I still need to go. I already promised him.”

And that’s the second time he pulls me back down to the seat. Oh sure, you’re quick when it comes to this stuff. “You know how to handle this monitor, right?” Phun asks me. I nod, although I don’t entirely understand his point.

“Wanna wear the jumpsuit? But now I’m not sure whether I should nod even though I’m dying to wear one on the inside. I stare at him with my brows furrowed.

“Don’t look so confused. I know that you wanna. Follow me. Tle, can you take care of this for a bit? Be right back,” he says as he drags me along with him.

What the hell is he up to?!



***



We stop at where the cheerleaders change their clothes. The area is currently empty because they’re already on standby at the entrance. I stand here with a puzzled look on my face as I watch him lowering the zipper of his jumpsuit.

“Yo! Yo! Yo! Yo! Yo! Yo! Yo! What the hell are you doing?!” Is he gonna force himself on me right here?! No way! The floor is too hard! Wait! I mean, I won’t let him!

He ignores my protest and continues to strip from his jumpsuit. I keep my eyes tightly shut because I don’t want to see anything obscene. I can hear the sound of clothes being removed nonstop.

After a little while, I feel something thrown on my shoulder. I open one of my eyes to see Phun standing there in a white t-shirt and a pair of boxers. He grins and shakes his head as if he wants to laugh at me. “Let’s trade. Give me your clothes.” Jeez…that’s easy for you to say. You had the jumpsuit on which meant that you were wearing a full outfit underneath. But all I’m wearing is a t-shirt and jeans and nothing else!

“

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักป่วย (นวนิยาย) 160
[แปล] รักป่วย: บทที่ 23 วันสุด
โดย KUDALAKORN · 17 กันยายน 2014

LSN_23
โพสต์นี้ประกอบด้วยผืนจากตอนอนาคตของความรักชุดการป่วย (ในพวกเขายังไม่โล่งยัง) กรุณาหลีกเลี่ยงการอ่านถ้าคุณไม่ต้อง spoilers ใด ๆ นิยายเดิมคือรักป่วย: Chunlamoon เป็นอาทิตย์ ๆ กางเก Namgern โดย [INDRYTIMES] (รักป่วย: ชีวิตวุ่นวายของพวกกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน)

บทที่ 23: วันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

สุดท้าย การแข่งขันฟุตบอลมีมา คุณคิดว่า แนวทางเหล่านั้นทั้งหมดได้เหนื่อย วันจริงยิ่งแย่ลงได้ ฉันไม่ได้นอนคืนสุดท้ายตั้งแต่จึงติดเครื่อง ดูแลเครื่องมือที่และพวงของสิ่งอื่น ๆ ผมใช้เวลานอนเล่น 2 รอบเช้า แต่ออมเตะผม แล้วตื่นฉันตรง 2:25 น.เนื่องจากมีปัญหากับแตร อย่างไรในนรกศักดิ์สิทธิ์ ฉันคงอึชิ้นนี้เพียงในวันอื่น ๆ บางทีถึงเวลาซื้อใหม่ พื้น ได้เท่าผม 25 นาทีมูลค่าหลับก่อนที่ฉันจำเป็นต้องลากร่างกายของฉันเหนื่อย และเพิ่งจะทำงานไปสนามกีฬา Suphachalasai ก่อนเจื้อยแจ้วที่กำลังตื่นตัวกัน

เช้าอาทิตย์ส่องแสงที่เรา มีความเมตตาไม่ ที่หลาย underclassmen สมาชิกวงการสวนสนามก็เป็น ผมไปวิ่ง และคว้าชุดปฐมพยาบาลที่เราโชคดีมาพร้อมกับเรา ดังนั้น ฉันสิ้นสุดขึ้น walkie-talkie มือหนึ่งและชุดปฐมพยาบาลในอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ฉันตลอดเวลาจำเป็นต้องแก้ไขของเครื่องมือที่ยากจนลง บางครั้ง เมื่อเราอยู่ในต้องหายนะของอะไร ฉันมีขอ underclassmen บางที่ถูกรันในสยาม และซื้อ แล้ววันวุ่นวายดังนั้น far.

"Yo ไม่เบา อย่ามัว" ที่นี่เราไปอีก ฉันอย่างรวดเร็วเปิด และจับหนอง Ae ผู้เล่นคลาริเน็ต หน้าซึ่งเป็นโมฆะทั้งหมดเลือดใด ๆ ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวที่เปียก และบคอหน้าซีด ไม่เพียงแต่ฉันจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนเหล่านี้มีชีวิตอยู่ ยังต้องให้ใบหูออกและตอบกลับข้อความจาก walkie-talkie ทุกขณะนี้แล้ว ฉันได้รับเวียนหัวสวยตัวเอง

"ธนาคารเพื่อ Noh คือวงพร้อม ฉัน flinch เมื่อฟังจากหูฟังชื่อของฉัน ผมรีบตอบกลับไปด้วย

"Noh ตอบกลับไปธนาคาร เราก็พร้อม"

"แล้วโปรดได้เป็นตำแหน่ง" ที่นี่ไปไม่ การต่อสู้ ฉัน pat สมาชิกวงหลังการได้รับความสนใจของพวกเขาเพื่อพวกเขาจะได้รับค่าก่อนพยายามถึงฟิล์มผ่าน walkie-talkie เขาดูเหมือนว่าจะหายเรา

"Noh ถ่าย โปรดได้รับในตำแหน่งของคุณ ฉันจะส่งวงมากกว่า"

"หนังตอบกลับ Noh ใช่ ฉันในแบบของฉัน" เดิมพันเขาถูกตรวจสอบหญิงนี่ ผมจับหัวของฉันก่อนที่ฉันเดินผ่านเพื่อทำการ underclassmen ที่พวกเขาไม่ควรจะเป็น แต่แล้ว ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อของฉันออกจาก walkie talkie

"ได้รับการ Noh อย่าลืมว่า เราทำแผน ไร? " เอ๊ะ ลูกครึ่งนี้ Heck เขามาจากไหน ผมมองที่ walkie-talkie กับดูพิศวงก่อนฉันตอบ

"Noh ตอบกลับ Earn ใช่ lemme เพียงเสร็จค่าแรก"

Walkie-talkie เงียบไปพลาง ๆ ก่อนคนอื่นกล่าวว่า สิ่งที่"โปรดอย่าเล่นกับ walkie-talkie " ฉันไม่สามารถช่วย แต่ให้ออกเป็นเสียงหัวเราะ Underclassmen ในบริเวณใกล้เคียงจะมองที่ฉันสับสนในใบหน้าของพวกเขา

Heh ที่เสียงของฝันได้



***



วงเดินเริ่มเดินเข้าไปในสนามกีฬา ซึ่งหมายความ ว่า เป็นทำงานของฉัน และฉันไม่จำเป็นต้องติดอยู่ (เนื่องจากฟิล์มและออมอยู่แล้วดูแลส่วนเหลือ) งานใหม่ อย่างไรก็ตาม เป็นแหล่งพื้นที่การยืน และกาเครื่องหมายตรวจสอบเพื่อดูว่าทุกอย่างจะราบรื่น หรือไม่ และรายงานให้ฟิล์ม

ฉันเดินครึ่งหนึ่ง และครึ่งหนึ่งทำงานภายใต้พื้นที่ยืน ผมสังเกตต่าง ๆ พนักงานจากแผนกต่าง ๆ ทีมเชียร์ ทีมงานด้านเทคนิค และทีมงานออกแบบทั้งหมดสวมใส่ jumpsuit และยุ่งทำงานไป ฉันโบกที่หมาย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของทีมงานออกแบบ เขามีมีลักษณะกังวลบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาพยายามที่จะทำการเปลี่ยนแปลงแบบยืน เขายังมีเวลาการคลื่นกลับมาที่ฉัน (อย่างจริงจัง) เห็นหมอ ที่ทำงานในแผนกเทคนิควันนี้ มีการสนทนาดูเหมือนเครียดกับสมาชิกสวัสดิการ มีบางจัดเรียงของพิมพ์เขียวบางส่วนในมือของพวกเขา ทุกคนน่าจะว่างมากขึ้น

ฉันค้นสถานสำหรับจอภาพที่จะสามารถช่วย ฉันไม่ต้องการใช้งานนานเกินไปเมื่อประถม 10 คลื่นฉันมากกว่า "นี้หนึ่ง p'! "

ฉันยิ้ม และทำงานมากกว่าจะมีนั่งติดกับเขา ฉันดูเป็นวง และมีนาคมกองทหารภายในสนามแห่งนี้ ที่จะซื่อสัตย์ ไม่ตรงเงียบสนใจจอภาพตั้งแต่ฉันไม่พูดคุยเกี่ยวกับ PangYa แปง (ฟิล์มและออมสามารถไม่เคยหาเรื่องนี้)

ตามที่คาดไว้ ฉันจุดฝันของกลับสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ เขา jumpsuit สวมใส่ และทำงานในบริเวณใกล้เคียง (เขาทำงานในแผนกเทคนิค เพียงพบที่ออกเมื่อฉันเห็นเขาสวมเครื่องแบบ) อย่างไรก็ตาม ไม่ได้จริง ๆ เงียบความสนใจใด ๆ กับเขาตั้งแต่ฉันหวั่นใจเกินไปกับการสนทนาของฉันกับหนองแปง ดี น้อยผมจนเขาเงียบ

" มันคืออะไร p'Phun ? " วา อะไรนรก ทันทีเปิดรอบดูเมื่อผมได้ยินเสียงหนองแปง ฝัน Phumipat เป็น rudely crouching ลงข้างหลังแม้ว่าเขายังคงสวมใส่ของตัวเองชุดหูฟังขนาดใหญ่ได้

"สามารถฉันนั่งมีหรือไม่ ลองค้าสถาน เขาบอกหนองแปง ผมอยากจะตีเขาในหัว แปงชัดให้ขึ้นเขานั่งตั้งแต่ฝันถูกเหยียดหยามอำนาจอายุ Heh heh heh เขายังมีเส้นประสาทที่จะแฟลชยิ้มก่อนที่เขาจะปิดหูฟังของเขา และผ่านไป underclassman "น้ำเกิน ได้รับให้ออกใบสั่งในช่อง 2 " ที่มาจาก เราโทรนี้ shrugging ปิดรับผิดชอบของคุณเองให้คนอื่น

"เขาจะต้องทำที่ว่า" ผมกระซิบถามเพื่อฝัน อย่างไรก็ตาม เขาให้ฉันยิ้มผ่อนคลายก่อนเขาวางหูหนองแพง ตอนนี้ เขาฟังช่อง 11 เหมือนผม "แน่นอน ไม่ดูถูกดูแคลนเขา"

ฝันกล่าวว่า ขณะที่เขากดปุ่มบางปุ่มบนแป้นพิมพ์เพื่อเปลี่ยนมุมกล้องเพื่อให้ได้อาหารที่ชัดเจนของวงเดิน "ฉันรู้ว่าคุณดีกว่าหรือ"

"ออกจากปากของคุณทำงานออก... " ฉันบอกเขาออก แต่ฉันไม่สามารถช่วยแต่ยิ้มกับตัวเองเนื่องจากอาหารมีความคมชัดตอนนี้ ผมกำลังให้ฟิล์มทราบผ่าน walkie-talkie เมื่อสังเกตใด ๆ ผิดพลาดหรือปัญหา

นี้พอ กองทหาร และสมาชิกรายสุดท้ายของวงเดินออกจากสนามแห่งนี้ ฉันให้ออกแยกกันใหญ่ชื้นเนื่องจากทุกสิ่งทุกอย่างไปได้อย่างราบรื่น ดี นอกเหนือจากงอยที่เล่นขลุ่ยที่คีย์ผิดสองครั้ง ฉันจะเตะตูดของเขาในภายหลัง

"Sighhhhh"

"ดังนั้นทั้งหมดเสร็จวัน ขวา" ฝันถามฉันเป็นเขาสลับจอไปเชียร์ยืนเช่นก่อนการ ฉันไม่รู้จะตอบเขาตั้งแต่เทคนิค ฉันทำเสร็จแล้ว แต่ผมของยังไม่เสร็จสมบูรณ์ "ผมยังต้องไปดู Earn"

"ขวา อะไรไม่ได้เขาหมายความตามสิ่งที่เขากล่าวว่า ก่อนหน้านี้ ฝันใช้โอกาสในการถาม ยืดก่อนตอบรับเขา "เขาช่วยปัญหางบประมาณของคลับของฉัน จำ เขาถามฉันถ้า ฉันสามารถใช้บางส่วนของเครื่องดื่มจากวงเดินไปยืนเนื่องจากไม่มีใครช่วยเขา ด้วยการอะไรน้ำ"ฉันเสร็จ และกำลังจะได้รับค่าทำผมบอกว่า ฝัน แต่เขาดึงผมไปนั่งลง"แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องไป"

"ไอเดียนรก"

ฉัน furrow เลือนของฉันที่ฝันที่ grinning ที่จอภาพ ตามเชียร์ยืนสะกดสิ่งฟถูก อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกเหมือนฝันเป็นกำลังฟถูกวิธีมากขณะนี้ "ดี I. .. ชำระเงินแล้วเขากลับ และฉันกลับด็อกแท็กมากเกินไป"เขาให้ฉันตอบด่วนก่อนพูดเป็น walkie-talkie"ติดตามเชียร์ทีม S-30 ไม่ถูกต้อง กรุณาดูแลให้"

"ค้างค่า เราไม่ทำพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้! " ฉันดึงบนแขนของเขาเพื่อให้เขาไม่สามารถทำให้การพิมพ์บนแป้นพิมพ์ "ใช่ เราได้" ฝันจนเป็นเขาหัวเราะทีก่อนที่จะกลับไปปรับมุมกล้อง

"อะไรนรก คุณคืนเงินแล้วหรือไม่ โรงเรียนให้เงินสำหรับคลับเราแล้ว"

"ยังไม่"

" แล้วว่าไม่ได้คุณคืนเงินเขา? "

"ไม่บอกคุณ ติดตามเชียร์ทีม ตรวจสอบ E-14 โปรด" Jerk นี้ยังหลีกเลี่ยงเรื่อง ผมย่นจมูกของฉันที่เขา (แม้เขาไม่ได้มองที่ฉัน) ก่อนไปรับก้นของฉันเดินไป "ยังต้องไป ฉันได้สัญญาว่า เขา"

และครั้งที่สองที่เขาดึงฉันกลับลงไปนั่ง โอ้ แน่ใจ คุณอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงสิ่งนี้ "คุณรู้วิธีการจัดการนี้จอ ขวา" ฝันถามฉัน ผมพยักหน้า แม้ว่าฉันไม่เข้าใจประเด็นของเขาทั้งหมด

"ต้องสวม jumpsuit แต่ตอน นี้ผมไม่แน่ใจว่าผมควรพยักหน้าถึงแม้ว่าฉันอยากสวมหนึ่งภายใน ฉันมองเขากับผู้ชมของฉัน furrowed.

"ไม่ดูสับสนดังนั้น ฉันรู้ว่า คุณต้องการ ตามฉันมา Tle คุณดูแลนี้จะ จะกลับมา เขากล่าวว่า ตามที่เขาลากฉันมาด้วยกัน

นรกคืออะไรเขาถึง



***



เราแวะที่ cheerleaders ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าของพวกเขา พื้นที่ว่างเปล่าอยู่เนื่องจากพวกเขาอยู่แล้วสแตนด์บายที่ทางเข้า ฉันยืนที่นี่กับดูพิศวงบนใบหน้าของฉันเป็นฉันดูเขาลดซิปของ jumpsuit เขา

"Yo โย โย โย โย โย โย นรกกำลังทำอะไรอยู่!" เขาจะบังคับตัวเองกับฉันที่นี่ ไม่มีทาง! ชั้นจะยากเกินไป รอ ผมหมายถึง ไม่ให้เขา!

เขาละเว้นปฏิเสธฉัน และยังคงแถบจาก jumpsuit ของเขา ฉันเก็บตาปิดแน่น เพราะไม่อยากจะดูสิ่งลามก ฉันสามารถได้ยินเสียงของเสื้อผ้าที่ถูกเอา nonstop ได้

หลังน้อย รู้สึกบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นบนไหล่ของฉัน ฉันเปิดตาดูฝันหนึ่งตั้งในเสื้อยืดสีขาวและคู่ของนักมวย เขา grins และสั่นศีรษะของเขาว่าเขาต้องการหัวเราะที่ฉัน "ลองค้า ให้เสื้อผ้าของคุณ" Jeez...ก็ง่ายสำหรับคุณสามารถพูด คุณมี jumpsuit ซึ่งหมายถึง ว่า คุณได้สวมใส่เครื่องแต่งกายเต็มรูปแบบภายใต้ การ แต่ทั้งหมดที่ฉันสวมเป็นเสื้อยืด และกางเกงยีนส์ และอะไร!

"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อกหัก ( นวนิยาย ) 160
[ แปล ] รักป่วย : บทที่ 23 วัน โดย kudalakorn ด้วย
ที่ 17 กันยายน 2014

lsn_23
กระทู้นี้มีโครงเรื่องจากอนาคตตอนชอบชุด ( เช่นที่พวกเขายังไม่ได้ออกอากาศเลย กรุณาหลีกเลี่ยงการอ่าน ถ้าคุณไม่อยากได้สปอยเลอร์ นวนิยายคือแต่เดิมเรียกว่าความรักป่วย : chunlamoon นุ่มกางแกง namgern โดย [ indrytimes ] ( ความรักป่วย :ชีวิตที่วุ่นวายของพวกกางเกงขาสั้น สีน้ำเงิน )

ตอนที่ 23 : มากที่สุดวัน

ในที่สุด การแข่งขันฟุตบอล มาถึงแล้ว คุณคิดว่าทุกคนมีการปฏิบัติเหนื่อย ? วันจริงยิ่งแย่กว่านี้อีก ฉันไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะฉันมัวแต่ยุ่งกับเครื่องแบบ ดูแลเครื่องมือและพวงของสิ่งอื่น ๆ ผมงีบรอบ 2 ในตอนเช้าแต่โอมเตะฉัน ปลุกให้ฉันตื่นอยู่ตรง 2 : 25 am เพราะมีปัญหากับเขาสัตว์ อะไรที่ศักดิ์สิทธิ์ ผมซ่อมของขยะชิ้นนี้เพียงวันอื่น ๆ บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่จะซื้อเครื่องใหม่ โดยทั่วไป ฉันมีเพียง 25 นาที น่านอนก่อนผมต้องลากฉันเหนื่อยและแทบจะทำงานร่างกายซัลฟานิลาไมด์ แม้กระทั่งก่อนที่ไก่จะตื่น

แสงแดดยามเช้าส่องแสงที่เราไม่มีความเมตตา , หลายของน้องมาร์ชสมาชิกวงได้เป็นลม ฉันต้องรีบคว้ากล่องปฐมพยาบาลที่เราโชคดี มา พร้อม กับ เรา ดังนั้นฉันสิ้นสุดขึ้นถือวิทยุในมือและชุดปฐมพยาบาลในอื่น ๆ อย่างไรก็ตามฉันอย่างต่อเนื่องต้องการที่จะแก้ไขบางส่วนของอุปกรณ์ที่เสีย บางครั้งเมื่อเราอยู่ในต้องหายนะของบางอย่าง ฉันต้องถามบางอย่างของน้องที่ได้ฟรีไปสยามและซื้อพวกเขา มันเป็นวันที่วุ่นวายมาก . .

" โย่ว ! ไม่ได้เป็นลม ไม่ได้เป็นลม " ที่นี่เราไปอีกครั้ง ผมรีบเปิดและจับน้องเอเล่นคลาริเน็ต ที่มีใบหน้าเป็นอย่างสมบูรณ์โมฆะของเลือดใด ๆ ผมคว้าผ้าเช็ดตัวที่เปียกแล้วเช็ดใบหน้าขาวของเขาไม่เพียง แต่ฉันต้องการที่จะให้แน่ใจว่าคนเหล่านี้มีชีวิตอยู่ ผมยังต้องเก็บหูออกและตอบกลับข้อความจาก walkie talkie ทุกขณะนี้แล้ว ผมค่อนข้างมึนเอง

" ( โน เป็นวงที่พร้อม " ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของฉันจากหูฟัง ผมรีบตอบกลับ

" โนตอบกลับไปธนาคาร เราพร้อมแล้ว "

" แล้วโปรดเข้าประจำที่ " ไม่มีอะไรแล้วนี่สู้ๆ พี่แพท สมาชิกวงด้านหลังที่จะได้รับความสนใจของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจะลุกขึ้นก่อนที่ฉันจะพยายามที่จะเข้าถึงภาพยนตร์ผ่านเครื่องส่งสัญญาณ ดูเหมือนเขาจะหายตัวไป เรา

" โนฟิล์ม กรุณาเข้าไปที่ตำแหน่งของคุณ ฉันส่งวงดนตรีมา "

" ฟิล์มตอบโน ใช่ ฉันมีทางของฉัน ฉันพนันได้เลยว่าเขากำลังดูสาวๆ ที่นี่ผมสั่นหัวของฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินไปที่นำน้องไปว่ามันควรจะเป็น แต่แล้ว ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อของฉันจาก walkie talkie .

" ได้รับการโน อย่าลืมว่าเรามีนัดนะ " เอ๊ะ ไอ้เลว เขาเนี่ยนะ ฉันจ้อง walkie talkie ด้วยงงงวยมองก่อนจะตอบ

" นูตอบที่จะได้รับ ใช่ แค่ผมขอทำให้เสร็จก่อน"

เครื่องส่งสัญญาณไปเงียบชั่วขณะก่อนที่ใครจะพูดอะไร . " อย่าเล่นกับวิทยุ . " ผมไม่สามารถช่วย แต่หลุดปากหัวเราะ รุ่นน้องที่หันมามองฉันด้วยความสับสนในใบหน้าของพวกเขา .

เอ๊ะ นั่นมันเสียงพูน .



* * *



วงดนตรีเริ่มเดินเข้าไปในสนามกีฬาซึ่งหมายความว่างานของฉันเสร็จแล้ว ฉันไม่ต้องการที่จะติดรอบ ๆ ( เพราะฟิล์มและโอมกำลังดูแลส่วนที่เหลือ ) ฉันได้งานใหม่ แต่กำลังจะไปพื้นที่ภายใต้การยืนและตรวจสอบจะตรวจสอบเพื่อดูว่าทุกอย่างจะราบรื่นหรือไม่ และรายงานให้ฟิล์ม

ผมครึ่งเดินครึ่งวิ่งใต้หมายถึงพื้นที่ ผมสังเกตเห็นที่แตกต่างกันพนักงานจากแผนกต่าง ๆเช่น ทีมเชียร์ ทีมเทคนิค และทีมงานออกแบบใส่ jumpsuit ขวักไขว่และทำงานไป ฉันโบกมือให้มาร์ค ที่เป็นส่วนหนึ่งของทีมออกแบบ เขาดูกังวลบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงพื้นที่รูปแบบ เขายังคงมีเวลามาโบกมือให้ฉัน ( จริงเหรอ ? ) ใกล้เคียง ผมเห็นโม ซึ่งทำงานในแผนกเทคนิคในวันนี้มีการสนทนาที่ดูเหมือนจะเคร่งเครียดกับสวัสดิการสมาชิก มีบางจัดเรียงของพิมพ์เขียว ในมือของพวกเขา ทุกคนดูเหมือนว่าจะครอบครองมาก

ฉันค้นหารอบ ๆสำหรับการตรวจสอบที่สามารถช่วยฉัน ฉันไม่ต้องการที่จะใช้งานได้นานเมื่อเกรดคลื่น 10 ชั้นไป " นี่ , P ' ! "

ฉันยิ้มแล้ววิ่งมานั่งข้างๆเขาฉันดูเป็นวง และทหารมีนาคมในสนามกีฬา บอกตามตรง ผมไม่ค่อยให้ความสนใจกับการตรวจสอบเพราะผมไม่ว่างคุยกับแป้งเกี่ยวกับปังย่า . ( ภาพยนตร์และโอมจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ )

อย่างที่คาดไว้ ผมยังกลับมาจุดในช่วงสั้นๆ เขาจะสวมชุดและทำงานในบริเวณใกล้เคียง ( เขาทำงานในแผนกเทคนิคผมก็เพิ่งรู้ตอนที่เห็นเขาสวมเครื่องแบบ ) อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้สนใจเขา เพราะผมก็สาละวนกับการสนทนาของผมกับน้องแป้ง . อย่างน้อยก็จนกว่าเขาก็เงียบ . . . .

" มันคืออะไร p'phun ? " ว้า ? อะไรกันเนี่ย ? ฉันทันที หันมองเมื่อได้ยินเสียงน้องแป้งด้วยฝัน phumipat เป็นหยาบคาย หมอบลงข้างหลังฉัน แม้ว่าเขายังคงสวมชุดของตัวเองของหูฟังมาก

" ฉันนั่งตรงนั้น ลองเปลี่ยนที่ " เขาบอกน้องแป้ง . ผมอยากจะตบหัวเขา แป้งก็ให้ขึ้นที่นั่งของเขาตั้งแต่ยังเป็นการเหยียดหยามอำนาจอาวุโสของเขา ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะเขายังคงมีเส้นประสาทที่จะแฟลชใหญ่ยิ้ม ก่อนที่เขาจะถอดหูฟังของเขาและผ่านการรุ่นน้อง " นี่ด้วย ได้รับแจกใบสั่งในช่องทางที่ 2 " ที่ฉันจากมา นี้ เราเรียก shrugging ปิดความรับผิดชอบของคุณเองเพื่อให้คนอื่น

" เขาจะทำแบบนั้นได้ยังไง ? " ฉันกระซิบถามเพื่อพูน . อย่างไรก็ตามเขายิ้มให้ฉันก่อนที่เขาจะผ่อนคลายหนองแพงก็ฟังหูฟัง ตอนนี้ เขากำลังฟัง ช่อง 11 เหมือนผม " แน่นอน อย่าดูถูกเขา "

พูนบอกว่าเขากดบางปุ่มบนแป้นพิมพ์เพื่อเปลี่ยนมุมกล้อง เพื่อให้ได้ความคมชัด ฟีดของวงดนตรี " ผมรู้ว่าคุณดีกว่าอยู่แล้ว

"" เลิกทำปากออก . . . . . . . " ผมบอกมัน แต่ฉันไม่สามารถช่วยได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ตั้งแต่อาหารสัตว์ เป็นที่ชัดเจนแล้ว ฉันปล่อยให้ฟิล์มรู้ผ่านทางวิทยุเมื่อผมสังเกตเห็นความผิดพลาดใด ๆหรือปัญหา

ในไม่ช้า ทหารและสมาชิกคนสุดท้ายของวงดนตรีออกจากสนามกีฬา ผมถอนหายใจโล่งอกมากเพราะทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น อืมนอกเหนือจากงอยที่เล่นขลุ่ยในคีย์ผิดสองครั้ง ฉันจะเตะก้นทีหลัง

" sighhhhh "

" แล้วคุณกำลังทำสำหรับวันใช่ไหม " ยังถามฉันเป็นเขาสลับจอกลับไปเชียร์ยืนได้เหมือนก่อน ฉันไม่รู้ว่าจะตอบเขา เพราะในทางเทคนิคแล้ว ฉันก็เสร็จแล้ว แต่ผมยังไม่เสร็จ " ผมยังต้องไปดูให้ได้ค่ะ "

" ใช่มั้ยเขาหมายถึงอะไรเขาพูดอะไรก่อนหน้านี้ ? " ยังใช้โอกาสที่จะถามฉัน ผมยืดก่อนที่ฉันจะตอบเขา " เขาช่วยออกกับปัญหางบประมาณของชมรมของฉันจำได้มั้ย ? เขาถามฉันว่าฉันจะแบ่งปันบางส่วนของเครื่องดื่มจากวงดนตรีที่จะยืน เพราะไม่มีใครช่วยเขาด้วยการดื่มอะไรเลย" ฉันเสร็จและกำลังจะลุกขึ้นเพื่อทำตามที่ฉันบอก พูล แต่เขาดึงฉันกลับไปนั่ง " แล้วคุณไม่ต้องไป "

" ทำไมไม่ได้ "

ฉันร่องของฉัน คิ้วที่ลำพูน ใครยิ้ม ที่จอเป็นเชียร์ยืนสะกดสิ่งที่น่ารังเกียจ แต่ผมรู้สึกเหมือนยังเป็นหนึ่งวิธีที่น่ารังเกียจมากกว่าตอนนี้ " อืม . . . ก็จ่ายเขาคืน และผมกลับแท็กสุนัขด้วย" เขาให้ผมตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะพูดในวิทยุ . " ติดตามเชียร์ทีม s-30 ไม่ถูกต้อง กรุณาดูแล "

" รอก่อน ! เราไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย " ฉันดึงแขนของเขาเพื่อให้เขาไม่สามารถที่จะพิมพ์บนแป้นพิมพ์ " ใช่ " ยังเถียงเขาหัวเราะก่อนที่จะกลับไปปรับมุมกล้อง

" อะไรกัน ?คุณคืนเงินแล้ว โรงเรียนมอบเงินให้ชมรมของเราแล้วเหรอ "

" ยังไม่ "

" แล้วคุณเอาเงินมาคืนเค้า '

" ไม่ได้บอกคุณ ติดตามเชียร์ทีม ตรวจสอบ e-14 โปรด . " มันยังคงพูดนอกเรื่อง ฉันย่นจมูกใส่เขา ( แม้ว่าเขาไม่ได้มองผม ก่อนผมจะเลือกก้น แล้วเดินหนีไป " ฉันยังต้องไป ฉันสัญญากับเขา"

และนั่นเป็นครั้งที่สองที่เขาดึงฉันกลับไปที่นั่ง โอ้ แน่นอน คุณอย่างรวดเร็ว เมื่อมันมาเพื่อสิ่งนี้ " คุณรู้วิธีจัดการกับการตรวจสอบนี้ , ใช่มั้ย ? " พันถามฉัน ผมพยักหน้ารับ แม้ผมจะไม่เข้าใจจุดของเขา . . . . . .

" จะสวมชุดนักโทษ ? แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรจะพยักหน้า ถึงแม้ว่าผมจะตาย จะใส่ไว้ข้างใน ฉันจ้องเขา กับคิ้วของฉัน

มีรอยย่น ." อย่าดูสับสน ฉันรู้ว่าเธออยาก . ตามฉันมา เติ้ล , คุณสามารถดูแลนี้หน่อยครับ กลับมา " เขาพูดขณะที่เขาลากชั้นไปด้วย

เกิดอะไรขึ้นกับเขา ?



* * *



เราหยุดที่เชียร์ลีดเดอร์เปลี่ยนเสื้อผ้า พื้นที่ที่ยังว่าง เพราะพวกเขากำลังเตรียมพร้อมอยู่ที่ประตูฉันยืนอยู่ที่นี่กับงงงวย มองหน้าฉัน ฉันมองเขาลดซิปจั๊มสูทของเขา . . . . . .

" โย่ว ! โย่ ! โย่ ! โย่ ! โย่ ! โย่ ! โย่ ! คุณทำบ้าอะไรน่ะ ? ! " เขาจะข่มขืนฉันที่นี่ ? ! ไม่มีทาง ! พื้นมันหนักเกินไป เดี๋ยว ! ผมหมายถึง ผมจะไม่ปล่อยให้เขา

เขาไม่สนใจการประท้วงของฉันและยังคงถอดจากชุดของเขาผมหลับตาแน่น เงียบ เพราะไม่อยากจะเห็นอะไรที่ลามก ฉันได้ยินเสียงของเสื้อผ้าถูกถอดออกดุ๊กดิ๊ก

หลังจากที่ในขณะเล็กน้อย ผมรู้สึกบางอย่างโยนบนไหล่ของฉัน ฉันเปิดดวงตาของฉันเห็นยังยืนในเสื้อยืดสีขาวและคู่ของนักมวย เขา grins และสั่นศีรษะของเขาเป็นถ้าเขาอยากจะหัวเราะเยาะฉัน " มาแลกกัน เอาเสื้อผ้ามา" เฮ้อ . . . . . . . มันง่ายสำหรับคุณที่จะพูด คุณมีชุดทำงานซึ่งหมายความว่าคุณใส่เต็มชุดข้างใต้ แต่ทั้งหมดที่ผมใส่เป็นเสื้อยืดและกางเกงยีนส์และไม่มีอะไร !

"