- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
DISCUSSIONResults from this nurse-l
DISCUSSION
Results from this nurse-led empowerment-based
intervention suggest that this model for patient
care holds promise in improving cardiovascular
outcomes, such as blood pressure, and other components
of metabolic syndrome in patients with
hypertension. Although previous lifestyle modifi
cation programs have shown improvements in
blood pressure control (Appel et al., 2003; Burke
et al., 2007; Elmer et al., 2006), the current study
was innovative in that it demonstrated a decrease
in metabolic syndrome risk factors in a relatively
short period compared to the prior studies, which
lasted as long as 4–6 months or more.
The prevalence of metabolic syndrome in the
current patients with hypertension was about
66% at baseline, which was twofold higher than that of normal Korean adults (KCDCP, 2008)
and similar to another study targeting European
hypertensive patients (Kjeldsen et al., 2008). In
our experimental group, the mean number of
metabolic syndrome risk factors decreased from
2.8 to 1.4 after eight weeks in the empowerment
program, and the prevalence of metabolic syndrome
decreased by 63%. This effect is similar to
that reported in other studies where therapeutic
lifestyle interventions resulted in a decrease in the
number of risk factors from 2.2 to 1.9 in patients
with hypertension (Tonstad et al., 2007), and
a decrease in metabolic syndrome prevalence
by 25–72% in Taiwanese women (Jou & Hsu,
2010) and Brazilian obese adolescents (Leite
et al., 2009). One prior study, including only
three to four lifestyle intervention counseling sessions,
did not report a decrease in metabolic syndrome
risk factors (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala, & Poskiparta, 2011). This was likely
due to the difference in length of the interventions
between the prior study (Kuninkaanniemi
et al., 2011) and ours.
This program had a very signifi cant effect on
controlling both systolic and diastolic blood pressure
in the experimental group, which is consistent
with the effects of previous lifestyle studies
on blood pressure (Appel et al., 2003; Hagberg,
Park, & Brown, 2000). However, So et al. (2008)
reported that seven or more sessions of case management
service decreased systolic blood pressure
signifi cantly but not diastolic blood pressure. In
another study, six monthly nurse counseling sessions
on metabolic risk factors in patients with
hypertension decreased waist circumference and
TG but had no signifi cant effect on blood pressure
(Tonstad et al., 2007). This may be attributed
to the difference in program methods. Prior
programs were provided by telephone call or visiting
the patients with hypertension, whereas in
the current study, each participant interacted with
other participants through empowerment group
discussion. Exercise sessions were also implemented
in our program, but not the others. Thus,
this may motivate participants to be more compliant
with self-management behaviors to control
blood pressure.
The current NCEP-ATP III emphasized that
decrease in body weight and fat through improvement
in lifestyle should be given the highest priority
in the treatment of metabolic syndrome
(Kjeldsen et al., 2008; NCEP-ATP III, 2001). In
particular, Asians (including Koreans) are known
to have higher incidence of abdominal obesity
than Westerners, despite Koreans having lower
BMI (Joo & Lee, 2006). As such, in the present
study, one criterion was adapted for Asians (waist
circumference ≥90 cm for men or ≥80 cm for
women) because the criterion of 102 cm for waist
circumference from NCEP-ATP III was based on
Westerners.
The waist circumference in our experimental
group decreased signifi cantly compared to that of
the control group after eight weeks. This difference
may be due in part to the healthy lifestyle
education, which led to participants’ decreased
intake of high-calorie food and increased energy
consumption through exercise. These results
indicate the importance of lifestyle modifi cation intervention for patients with hypertension with
high risk of cardiovascular disease.
The level of TG decreased in both groups,
but decreased more in the experimental group,
resulting in a signifi cant difference between
the groups. While the mean HDL-C increased
slightly in both groups, the experimental participants
showed a larger increase, although the
result was not signifi cant. Our fi ndings are similar
to those reported by Oh, Kim, Hyun, Kang,
and Bang (2007), where waist circumference,
total cholesterol, TG, and LDL were signifi cantly
improved, but HDL-C was not signifi cantly
improved. Other studies (Hagberg et al., 2000;
Lee, Watson, Mulvaney, Tsai, & Lo, 2010) have shown signifi cant increases in HDL-C, but their
exercise interventions were longer than ours.
In the present study, FBG level was not signifi
cantly different between the two groups after
the intervention was completed. This is consistent
with previous studies (Choi, 1998; Kjeldsen et al.,
2008) in which the healthy behaviors, abdominal
obesity, and other hematological fi ndings
improved, but FBG level did not greatly change
after lifestyle intervention in patients with hypertension.
However, this is inconsistent with the
result of another study (Ham & Kim, 2011),
where lifestyle intervention in patients with coronary
heart disease (CHD) or with risk of CHD
signifi cantly decreased the FBG level. This may
be attributed to the prevalence of diabetes in
the prior studies in patients with CHD being
three times higher than that of the current study.
In addition, the blood glucose level of the participants
in the current study was in the normal
range before the intervention; thus, a decrease in
FBG may not have the same clinical signifi cance.
The empowerment scores of the experimental
group signifi cantly increased compared to those of the control group after eight weeks.
This fi nding is consistent with other studies, in
which interventions that used empowerment
strategies led to improved levels of empowerment
in patients with chronic renal failure (Tsay
& Hung, 2004) and type 2 diabetes (Anderson
et al., 2009). Those authors suggested that it was
related to an effective intervention for increasing
perceived empowerment in addition to improving
self-management behaviors of patients with
chronic health problems.
It is likely that empowered patients will have
a higher perception of their ability to manage the
demands of their disease and increased readiness
to change, which will ultimately lead to healthier
behaviors (Anderson et al., 2003; Falk-Rafael,
2001). Consistent with this, the self-management
behavior scores of our experimental group signifi -
cantly increased compared to those of the control
group. The current program helped participants
to modify their unhealthy self-management
behaviors such as eating salty food or physical
inactivity through monitoring with salinometers
and keeping an exercise diary. Participants stated that these techniques enhanced their feelings
of empowerment during the group discussion
sessions. For example, one participant who
used a salinometer commented that he ‘didn’t
know that he consumed as much salt as he was
eating’. This participant gave up eating high-salt
soups. Our fi ndings are consistent with previous
reports (Figar et al., 2006), in which empowerment
education programs led to hypertensive
patients’ decreasing their sodium intake. Another
study also showed that self-perceived empowerment
and diabetes self-care behaviors increased
in patients who received empowerment training
compared to a diabetes education-only group
(Choi, 1998).
The current program also had a positive infl uence
on the physical activity of the participants,
which is consistent with other lifestyle program
studies that included exercise interventions
(Burke et al., 2007; Lee et al., 2010). Although
the amount of mid- and high-intensity activity
did not increase, the increased amount of walking
resulted in a positive change in overall physical
activity. It was reported that patients with hypertension
could easily start and maintain low- and
mid-intensity exercise such as walking (Lee et al.,
2010), compared to vigorous exercise, and the
effectiveness of walking in lowering blood pressure
was identical to or better than high- intensity
exercise (Hagberg et al., 2000). As such, it is
expected that if hypertensive patients integrate
physical activities such as: walking; going up
stairs; dancing; or gardening into daily life; the
accumulated total physical activity would increase
and consequently control blood pressure and
metabolic syndrome effectively.
There were several limitations to this study.
Participants were not randomized. Thus, the
participants in the experimental group may have
been more motivated to control their blood
pressure through lifestyle improvement. Data
regarding exercise habits was gathered through
patients’ self-report, which may lead to over- or
underreporting actual exercise participation.
Post-program data collection occurred at eight
weeks and may not offer insight into the longterm
effects of the empowerment intervention.
Lastly, as the study was conducted in Korea, the results from this study may not be generalizable
to patients from other countries or with different
cultural backgrounds.
Results from this nurse-led empowerment-based
intervention suggest that this model for patient
care holds promise in improving cardiovascular
outcomes, such as blood pressure, and other components
of metabolic syndrome in patients with
hypertension. Although previous lifestyle modifi
cation programs have shown improvements in
blood pressure control (Appel et al., 2003; Burke
et al., 2007; Elmer et al., 2006), the current study
was innovative in that it demonstrated a decrease
in metabolic syndrome risk factors in a relatively
short period compared to the prior studies, which
lasted as long as 4–6 months or more.
The prevalence of metabolic syndrome in the
current patients with hypertension was about
66% at baseline, which was twofold higher than that of normal Korean adults (KCDCP, 2008)
and similar to another study targeting European
hypertensive patients (Kjeldsen et al., 2008). In
our experimental group, the mean number of
metabolic syndrome risk factors decreased from
2.8 to 1.4 after eight weeks in the empowerment
program, and the prevalence of metabolic syndrome
decreased by 63%. This effect is similar to
that reported in other studies where therapeutic
lifestyle interventions resulted in a decrease in the
number of risk factors from 2.2 to 1.9 in patients
with hypertension (Tonstad et al., 2007), and
a decrease in metabolic syndrome prevalence
by 25–72% in Taiwanese women (Jou & Hsu,
2010) and Brazilian obese adolescents (Leite
et al., 2009). One prior study, including only
three to four lifestyle intervention counseling sessions,
did not report a decrease in metabolic syndrome
risk factors (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala, & Poskiparta, 2011). This was likely
due to the difference in length of the interventions
between the prior study (Kuninkaanniemi
et al., 2011) and ours.
This program had a very signifi cant effect on
controlling both systolic and diastolic blood pressure
in the experimental group, which is consistent
with the effects of previous lifestyle studies
on blood pressure (Appel et al., 2003; Hagberg,
Park, & Brown, 2000). However, So et al. (2008)
reported that seven or more sessions of case management
service decreased systolic blood pressure
signifi cantly but not diastolic blood pressure. In
another study, six monthly nurse counseling sessions
on metabolic risk factors in patients with
hypertension decreased waist circumference and
TG but had no signifi cant effect on blood pressure
(Tonstad et al., 2007). This may be attributed
to the difference in program methods. Prior
programs were provided by telephone call or visiting
the patients with hypertension, whereas in
the current study, each participant interacted with
other participants through empowerment group
discussion. Exercise sessions were also implemented
in our program, but not the others. Thus,
this may motivate participants to be more compliant
with self-management behaviors to control
blood pressure.
The current NCEP-ATP III emphasized that
decrease in body weight and fat through improvement
in lifestyle should be given the highest priority
in the treatment of metabolic syndrome
(Kjeldsen et al., 2008; NCEP-ATP III, 2001). In
particular, Asians (including Koreans) are known
to have higher incidence of abdominal obesity
than Westerners, despite Koreans having lower
BMI (Joo & Lee, 2006). As such, in the present
study, one criterion was adapted for Asians (waist
circumference ≥90 cm for men or ≥80 cm for
women) because the criterion of 102 cm for waist
circumference from NCEP-ATP III was based on
Westerners.
The waist circumference in our experimental
group decreased signifi cantly compared to that of
the control group after eight weeks. This difference
may be due in part to the healthy lifestyle
education, which led to participants’ decreased
intake of high-calorie food and increased energy
consumption through exercise. These results
indicate the importance of lifestyle modifi cation intervention for patients with hypertension with
high risk of cardiovascular disease.
The level of TG decreased in both groups,
but decreased more in the experimental group,
resulting in a signifi cant difference between
the groups. While the mean HDL-C increased
slightly in both groups, the experimental participants
showed a larger increase, although the
result was not signifi cant. Our fi ndings are similar
to those reported by Oh, Kim, Hyun, Kang,
and Bang (2007), where waist circumference,
total cholesterol, TG, and LDL were signifi cantly
improved, but HDL-C was not signifi cantly
improved. Other studies (Hagberg et al., 2000;
Lee, Watson, Mulvaney, Tsai, & Lo, 2010) have shown signifi cant increases in HDL-C, but their
exercise interventions were longer than ours.
In the present study, FBG level was not signifi
cantly different between the two groups after
the intervention was completed. This is consistent
with previous studies (Choi, 1998; Kjeldsen et al.,
2008) in which the healthy behaviors, abdominal
obesity, and other hematological fi ndings
improved, but FBG level did not greatly change
after lifestyle intervention in patients with hypertension.
However, this is inconsistent with the
result of another study (Ham & Kim, 2011),
where lifestyle intervention in patients with coronary
heart disease (CHD) or with risk of CHD
signifi cantly decreased the FBG level. This may
be attributed to the prevalence of diabetes in
the prior studies in patients with CHD being
three times higher than that of the current study.
In addition, the blood glucose level of the participants
in the current study was in the normal
range before the intervention; thus, a decrease in
FBG may not have the same clinical signifi cance.
The empowerment scores of the experimental
group signifi cantly increased compared to those of the control group after eight weeks.
This fi nding is consistent with other studies, in
which interventions that used empowerment
strategies led to improved levels of empowerment
in patients with chronic renal failure (Tsay
& Hung, 2004) and type 2 diabetes (Anderson
et al., 2009). Those authors suggested that it was
related to an effective intervention for increasing
perceived empowerment in addition to improving
self-management behaviors of patients with
chronic health problems.
It is likely that empowered patients will have
a higher perception of their ability to manage the
demands of their disease and increased readiness
to change, which will ultimately lead to healthier
behaviors (Anderson et al., 2003; Falk-Rafael,
2001). Consistent with this, the self-management
behavior scores of our experimental group signifi -
cantly increased compared to those of the control
group. The current program helped participants
to modify their unhealthy self-management
behaviors such as eating salty food or physical
inactivity through monitoring with salinometers
and keeping an exercise diary. Participants stated that these techniques enhanced their feelings
of empowerment during the group discussion
sessions. For example, one participant who
used a salinometer commented that he ‘didn’t
know that he consumed as much salt as he was
eating’. This participant gave up eating high-salt
soups. Our fi ndings are consistent with previous
reports (Figar et al., 2006), in which empowerment
education programs led to hypertensive
patients’ decreasing their sodium intake. Another
study also showed that self-perceived empowerment
and diabetes self-care behaviors increased
in patients who received empowerment training
compared to a diabetes education-only group
(Choi, 1998).
The current program also had a positive infl uence
on the physical activity of the participants,
which is consistent with other lifestyle program
studies that included exercise interventions
(Burke et al., 2007; Lee et al., 2010). Although
the amount of mid- and high-intensity activity
did not increase, the increased amount of walking
resulted in a positive change in overall physical
activity. It was reported that patients with hypertension
could easily start and maintain low- and
mid-intensity exercise such as walking (Lee et al.,
2010), compared to vigorous exercise, and the
effectiveness of walking in lowering blood pressure
was identical to or better than high- intensity
exercise (Hagberg et al., 2000). As such, it is
expected that if hypertensive patients integrate
physical activities such as: walking; going up
stairs; dancing; or gardening into daily life; the
accumulated total physical activity would increase
and consequently control blood pressure and
metabolic syndrome effectively.
There were several limitations to this study.
Participants were not randomized. Thus, the
participants in the experimental group may have
been more motivated to control their blood
pressure through lifestyle improvement. Data
regarding exercise habits was gathered through
patients’ self-report, which may lead to over- or
underreporting actual exercise participation.
Post-program data collection occurred at eight
weeks and may not offer insight into the longterm
effects of the empowerment intervention.
Lastly, as the study was conducted in Korea, the results from this study may not be generalizable
to patients from other countries or with different
cultural backgrounds.
0/5000
DISCUSSIONResults from this nurse-led empowerment-basedintervention suggest that this model for patientcare holds promise in improving cardiovascularoutcomes, such as blood pressure, and other componentsof metabolic syndrome in patients withhypertension. Although previous lifestyle modification programs have shown improvements inblood pressure control (Appel et al., 2003; Burkeet al., 2007; Elmer et al., 2006), the current studywas innovative in that it demonstrated a decreasein metabolic syndrome risk factors in a relativelyshort period compared to the prior studies, whichlasted as long as 4–6 months or more.The prevalence of metabolic syndrome in thecurrent patients with hypertension was about66% at baseline, which was twofold higher than that of normal Korean adults (KCDCP, 2008)and similar to another study targeting Europeanhypertensive patients (Kjeldsen et al., 2008). Inour experimental group, the mean number ofmetabolic syndrome risk factors decreased from2.8 to 1.4 after eight weeks in the empowermentprogram, and the prevalence of metabolic syndromedecreased by 63%. This effect is similar tothat reported in other studies where therapeuticlifestyle interventions resulted in a decrease in thenumber of risk factors from 2.2 to 1.9 in patientswith hypertension (Tonstad et al., 2007), anda decrease in metabolic syndrome prevalenceby 25–72% in Taiwanese women (Jou & Hsu,2010) and Brazilian obese adolescents (Leiteet al., 2009). One prior study, including onlythree to four lifestyle intervention counseling sessions,did not report a decrease in metabolic syndromerisk factors (Kuninkaanniemi, Villberg,Vanhala, & Poskiparta, 2011). This was likelydue to the difference in length of the interventionsbetween the prior study (Kuninkaanniemiet al., 2011) and ours.This program had a very signifi cant effect oncontrolling both systolic and diastolic blood pressurein the experimental group, which is consistentwith the effects of previous lifestyle studieson blood pressure (Appel et al., 2003; Hagberg,Park, & Brown, 2000). However, So et al. (2008)reported that seven or more sessions of case managementservice decreased systolic blood pressuresignifi cantly but not diastolic blood pressure. Inanother study, six monthly nurse counseling sessionson metabolic risk factors in patients withhypertension decreased waist circumference andTG but had no signifi cant effect on blood pressure(Tonstad et al., 2007). This may be attributedto the difference in program methods. Priorprograms were provided by telephone call or visitingthe patients with hypertension, whereas inthe current study, each participant interacted withother participants through empowerment groupdiscussion. Exercise sessions were also implementedin our program, but not the others. Thus,this may motivate participants to be more compliantwith self-management behaviors to controlblood pressure.The current NCEP-ATP III emphasized thatdecrease in body weight and fat through improvementin lifestyle should be given the highest priorityin the treatment of metabolic syndrome(Kjeldsen et al., 2008; NCEP-ATP III, 2001). Inparticular, Asians (including Koreans) are knownto have higher incidence of abdominal obesitythan Westerners, despite Koreans having lowerBMI (Joo & Lee, 2006). As such, in the presentstudy, one criterion was adapted for Asians (waistcircumference ≥90 cm for men or ≥80 cm forwomen) because the criterion of 102 cm for waistcircumference from NCEP-ATP III was based onWesterners.The waist circumference in our experimentalgroup decreased signifi cantly compared to that ofthe control group after eight weeks. This differencemay be due in part to the healthy lifestyleeducation, which led to participants’ decreasedintake of high-calorie food and increased energyconsumption through exercise. These resultsindicate the importance of lifestyle modifi cation intervention for patients with hypertension withhigh risk of cardiovascular disease.The level of TG decreased in both groups,but decreased more in the experimental group,resulting in a signifi cant difference betweenthe groups. While the mean HDL-C increasedslightly in both groups, the experimental participantsshowed a larger increase, although theresult was not signifi cant. Our fi ndings are similarto those reported by Oh, Kim, Hyun, Kang,and Bang (2007), where waist circumference,total cholesterol, TG, and LDL were signifi cantlyimproved, but HDL-C was not signifi cantlyimproved. Other studies (Hagberg et al., 2000;Lee, Watson, Mulvaney, Tsai, & Lo, 2010) have shown signifi cant increases in HDL-C, but theirexercise interventions were longer than ours.In the present study, FBG level was not significantly different between the two groups afterthe intervention was completed. This is consistentwith previous studies (Choi, 1998; Kjeldsen et al.,2008) in which the healthy behaviors, abdominalobesity, and other hematological fi ndingsimproved, but FBG level did not greatly changeafter lifestyle intervention in patients with hypertension.However, this is inconsistent with theresult of another study (Ham & Kim, 2011),where lifestyle intervention in patients with coronaryheart disease (CHD) or with risk of CHDsignifi cantly decreased the FBG level. This maybe attributed to the prevalence of diabetes inthe prior studies in patients with CHD beingthree times higher than that of the current study.In addition, the blood glucose level of the participantsin the current study was in the normalrange before the intervention; thus, a decrease inFBG may not have the same clinical signifi cance.The empowerment scores of the experimentalgroup signifi cantly increased compared to those of the control group after eight weeks.This fi nding is consistent with other studies, inwhich interventions that used empowermentstrategies led to improved levels of empowermentin patients with chronic renal failure (Tsay& Hung, 2004) and type 2 diabetes (Andersonet al., 2009). Those authors suggested that it wasrelated to an effective intervention for increasingperceived empowerment in addition to improvingself-management behaviors of patients withchronic health problems.It is likely that empowered patients will havea higher perception of their ability to manage thedemands of their disease and increased readinessto change, which will ultimately lead to healthierbehaviors (Anderson et al., 2003; Falk-Rafael,2001). Consistent with this, the self-managementbehavior scores of our experimental group signifi -cantly increased compared to those of the controlgroup. The current program helped participantsto modify their unhealthy self-managementbehaviors such as eating salty food or physicalinactivity through monitoring with salinometersand keeping an exercise diary. Participants stated that these techniques enhanced their feelingsof empowerment during the group discussionsessions. For example, one participant whoused a salinometer commented that he ‘didn’tknow that he consumed as much salt as he waseating’. This participant gave up eating high-saltsoups. Our fi ndings are consistent with previousreports (Figar et al., 2006), in which empowermenteducation programs led to hypertensive
patients’ decreasing their sodium intake. Another
study also showed that self-perceived empowerment
and diabetes self-care behaviors increased
in patients who received empowerment training
compared to a diabetes education-only group
(Choi, 1998).
The current program also had a positive infl uence
on the physical activity of the participants,
which is consistent with other lifestyle program
studies that included exercise interventions
(Burke et al., 2007; Lee et al., 2010). Although
the amount of mid- and high-intensity activity
did not increase, the increased amount of walking
resulted in a positive change in overall physical
activity. It was reported that patients with hypertension
could easily start and maintain low- and
mid-intensity exercise such as walking (Lee et al.,
2010), compared to vigorous exercise, and the
effectiveness of walking in lowering blood pressure
was identical to or better than high- intensity
exercise (Hagberg et al., 2000). As such, it is
expected that if hypertensive patients integrate
physical activities such as: walking; going up
stairs; dancing; or gardening into daily life; the
accumulated total physical activity would increase
and consequently control blood pressure and
metabolic syndrome effectively.
There were several limitations to this study.
Participants were not randomized. Thus, the
participants in the experimental group may have
been more motivated to control their blood
pressure through lifestyle improvement. Data
regarding exercise habits was gathered through
patients’ self-report, which may lead to over- or
underreporting actual exercise participation.
Post-program data collection occurred at eight
weeks and may not offer insight into the longterm
effects of the empowerment intervention.
Lastly, as the study was conducted in Korea, the results from this study may not be generalizable
to patients from other countries or with different
cultural backgrounds.
patients’ decreasing their sodium intake. Another
study also showed that self-perceived empowerment
and diabetes self-care behaviors increased
in patients who received empowerment training
compared to a diabetes education-only group
(Choi, 1998).
The current program also had a positive infl uence
on the physical activity of the participants,
which is consistent with other lifestyle program
studies that included exercise interventions
(Burke et al., 2007; Lee et al., 2010). Although
the amount of mid- and high-intensity activity
did not increase, the increased amount of walking
resulted in a positive change in overall physical
activity. It was reported that patients with hypertension
could easily start and maintain low- and
mid-intensity exercise such as walking (Lee et al.,
2010), compared to vigorous exercise, and the
effectiveness of walking in lowering blood pressure
was identical to or better than high- intensity
exercise (Hagberg et al., 2000). As such, it is
expected that if hypertensive patients integrate
physical activities such as: walking; going up
stairs; dancing; or gardening into daily life; the
accumulated total physical activity would increase
and consequently control blood pressure and
metabolic syndrome effectively.
There were several limitations to this study.
Participants were not randomized. Thus, the
participants in the experimental group may have
been more motivated to control their blood
pressure through lifestyle improvement. Data
regarding exercise habits was gathered through
patients’ self-report, which may lead to over- or
underreporting actual exercise participation.
Post-program data collection occurred at eight
weeks and may not offer insight into the longterm
effects of the empowerment intervention.
Lastly, as the study was conducted in Korea, the results from this study may not be generalizable
to patients from other countries or with different
cultural backgrounds.
การแปล กรุณารอสักครู่..
อภิปราย
ผลจากพยาบาลที่นำโดยเพิ่มขีดความสามารถตามนี้
ชี้ให้เห็นว่าการแทรกแซงของรุ่นนี้สำหรับผู้ป่วย
ดูแลถือสัญญาในการปรับปรุงหัวใจและหลอดเลือด
ผลลัพธ์เช่นความดันโลหิตและส่วนประกอบอื่น ๆ
ของภาวะ metabolic syndrome ในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูง แม้ว่าก่อนหน้านี้การดำเนินชีวิต modifi
โปรแกรมไอออนบวกได้แสดงให้เห็นการปรับปรุงใน
การควบคุมความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. เบิร์ค
, et al, 2007;.. เอลเมอ et al, 2006) การศึกษาในปัจจุบัน
เป็นนวัตกรรมใหม่ในการที่จะแสดงให้เห็นถึงการลดลง
ในภาวะ metabolic syndrome ปัจจัยความเสี่ยงในการที่ค่อนข้าง
ช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนซึ่ง
กินเวลานานตราบเท่าที่ 4-6 เดือนหรือมากกว่า.
ความชุกของภาวะ metabolic syndrome ใน
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูงในปัจจุบันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
66% ที่ baseline ซึ่งเป็นสองเท่าสูงกว่า ผู้ใหญ่เกาหลีปกติ (KCDCP 2008)
และที่คล้ายกันในการกำหนดเป้าหมายการศึกษาของยุโรปอีก
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูง (Kjeldsen et al., 2008) ใน
กลุ่มทดลองของเราจำนวนเฉลี่ยของ
ปัจจัยเสี่ยงภาวะ metabolic syndrome ลดลงจาก
2.8 1.4 หลังจากแปดสัปดาห์ในการเพิ่มขีดความสามารถ
ของโปรแกรมและความชุกของภาวะ metabolic syndrome
ลดลง 63% ผลกระทบนี้จะคล้ายกับ
ที่รายงานในการศึกษาการรักษาโรคอื่น ๆ ที่
แทรกแซงการดำเนินชีวิตที่มีผลในการลดลงของ
จำนวนของปัจจัยเสี่ยง 2.2-1.9 ในผู้ป่วย
ความดันโลหิตสูง (Tonstad et al., 2007) และ
การลดลงของความชุกภาวะ metabolic syndrome
25 -72% ในผู้หญิงไต้หวัน (Jou และ Hsu,
2010) และวัยรุ่นที่เป็นโรคอ้วนบราซิล (Leite
et al., 2009) หนึ่งการศึกษาก่อนรวมถึงเพียง
3-4 แทรกแซงการดำเนินชีวิตช่วงการให้คำปรึกษา
ไม่ได้รายงานการลดลงของภาวะ metabolic syndrome
ปัจจัยเสี่ยง (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala และ Poskiparta 2011) นี้ก็น่าจะเป็น
เนื่องจากความแตกต่างในความยาวของการแทรกแซง
ระหว่างการศึกษาก่อน (Kuninkaanniemi
et al., 2011) และของเรา.
โปรแกรมนี้จะมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทมากในการ
ควบคุมความดันโลหิตทั้ง systolic และ diastolic
ในกลุ่มทดลองซึ่งเป็น สอดคล้อง
กับผลกระทบของการดำเนินชีวิตการศึกษาก่อนหน้านี้
เกี่ยวกับความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. Hagberg,
สวน & Brown, 2000) อย่างไรก็ตามดังนั้น et al, (2008)
รายงานว่าเจ็ดหรือมากกว่าครั้งกรณีการจัดการ
บริการลดลงความดันโลหิต
ได้อย่างมากเนื่องจาก แต่ไม่ดันโลหิต diastolic ใน
การศึกษาอื่นหกพยาบาลให้คำปรึกษาเป็นรายเดือน
ในปัจจัยเสี่ยงการเผาผลาญอาหารในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูงลดลงรอบเอวและ
TG แต่ไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทต่อความดันโลหิต
(Tonstad et al., 2007) นี้อาจจะนำมาประกอบ
ความแตกต่างในวิธีการโปรแกรม ก่อนที่
โปรแกรมมีให้โดยโทรศัพท์หรือเยี่ยมชม
ผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงในขณะที่
การศึกษาในปัจจุบันผู้เข้าร่วมแต่ละคนมีความสัมพันธ์กับ
คนอื่น ๆ ผ่านกลุ่มการเสริมสร้างศักยภาพ
การอภิปราย การประชุมการออกกำลังกายยังถูกนำมาใช้
ในโปรแกรมของเรา แต่ไม่ได้คนอื่น ๆ ดังนั้น
นี้อาจกระตุ้นให้ผู้เข้าร่วมจะมีมากขึ้นสอดคล้อง
กับพฤติกรรมการจัดการตนเองในการควบคุม
ความดันโลหิต.
ปัจจุบัน NCEP ATP III-เน้นย้ำว่า
การลดลงของน้ำหนักตัวและไขมันผ่านการปรับปรุง
ในการดำเนินชีวิตควรให้ความสำคัญสูงสุด
ในการรักษาภาวะ metabolic syndrome
(Kjeldsen et al, 2008.-NCEP ATP III, 2001) ใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวเอเชีย (รวมถึงเกาหลี) เป็นที่รู้จักกัน
จะมีอุบัติการณ์สูงขึ้นของโรคอ้วนท้อง
กว่าชาวตะวันตกแม้จะมีชาวเกาหลีที่ต่ำกว่า
ค่าดัชนีมวลกาย (จูลีและ 2006) เช่นในปัจจุบัน
การศึกษาซึ่งเป็นหนึ่งในเกณฑ์ที่เหมาะสำหรับชาวเอเชีย (เอว
เส้นรอบวง≥90เซนติเมตรสำหรับผู้ชายหรือ≥80ซม. สำหรับ
ผู้หญิง) เพราะเกณฑ์ 102 ซม. เอว
เส้นรอบวงจาก NCEP ATP III-อยู่บนพื้นฐานของ
ชาวตะวันตก.
เอว เส้นรอบวงในการทดลองของเรา
ลดลงอย่างมีกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับ
กลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์ ความแตกต่างนี้
อาจจะเป็นเพราะในส่วนของการดำเนินชีวิตเพื่อสุขภาพ
การศึกษาซึ่งนำไปสู่ผู้เข้าร่วมลดลง
การบริโภคของอาหารแคลอรีสูงและพลังงานที่เพิ่มขึ้น
การบริโภคผ่านการออกกำลังกาย ผลการศึกษานี้
แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการดำเนินชีวิตการแทรกแซงไอออนบวก modifi สำหรับผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงที่มี
ความเสี่ยงสูงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด.
ระดับ TG ลดลงในทั้งสองกลุ่ม
แต่ลดลงมากขึ้นในกลุ่มทดลอง
ที่เกิดในความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างลาดเท
กลุ่ม ในขณะที่ค่าเฉลี่ยระดับ HDL-C เพิ่มขึ้น
เล็กน้อยในทั้งสองกลุ่มผู้เข้าร่วมการทดลอง
แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของขนาดใหญ่ถึงแม้จะ
ไม่ได้ผลอย่างมีนัยสำคัญลาดเท ndings ไฟของเรามีลักษณะที่คล้าย
กับผู้ที่รายงานโดยโอ้คิมฮยอน, คัง
และแบง (2007) ที่รอบเอว,
คอเลสเตอรอลรวม, TG และ LDL ได้อย่างมีคัญ
ดีขึ้น แต่ HDL-C ก็ไม่ได้อย่างมากเนื่องจาก
การปรับปรุง การศึกษาอื่น ๆ (Hagberg et al, 2000;.
ลีวัตสัน Mulvaney, Tsai และดูเถิด 2010) ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในลาดเท HDL-C แต่ของพวกเขา
. แทรกแซงการออกกำลังกายได้นานกว่าของเรา
ในการศึกษาระดับ FBG เป็น ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญ
ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยระหว่างสองกลุ่มหลัง
การแทรกแซงเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งสอดคล้อง
กับการศึกษาก่อนหน้า (Choi, 1998; Kjeldsen, et al.
2008) ซึ่งพฤติกรรมที่ดีต่อสุขภาพในช่องท้อง
โรคอ้วนและ ndings สายทางโลหิตวิทยาอื่น ๆ
ดีขึ้น แต่ระดับ FBG ไม่ได้เปลี่ยนอย่างมาก
หลังจากการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง.
อย่างไรก็ตาม นี้ไม่สอดคล้องกับ
ผลการศึกษาอื่น (แฮมคิม 2011)
ที่มีการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีหลอดเลือด
โรคหัวใจ (CHD) หรือที่มีความเสี่ยงของโรคหลอดเลือดหัวใจ
ลดลงได้อย่างมากเนื่องจากระดับ FBG ซึ่งอาจ
นำมาประกอบกับความชุกของโรคเบาหวานใน
การศึกษาก่อนในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจเป็น
สามครั้งสูงกว่าการศึกษาในปัจจุบัน.
นอกจากนี้ระดับน้ำตาลในเลือดของผู้เข้าร่วม
ในการศึกษาในปัจจุบันอยู่ในภาวะปกติ
ในช่วงก่อนที่จะมีการแทรกแซง ; จึงลดลง
FBG ไม่อาจมีนัยเดียวกันอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิก.
คะแนนเพิ่มขีดความสามารถของการทดลอง
ได้อย่างมากเนื่องจากกลุ่มเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์.
nding สายนี้จะสอดคล้องกับการศึกษาอื่น ๆ ใน
ที่ที่ใช้ในการแทรกแซง เพิ่มขีดความสามารถ
กลยุทธ์ที่นำไปสู่ระดับที่ดีขึ้นของการเสริมสร้างศักยภาพ
ในผู้ป่วยไตวายเรื้อรัง (Tsay
และฮุง, 2004) และเบาหวานชนิดที่ 2 (แอนเดอ
et al., 2009) ผู้เขียนบอกว่ามันได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับการแทรกแซงที่มีประสิทธิภาพสำหรับการเพิ่มการ
เพิ่มขีดความสามารถในการรับรู้นอกเหนือจากการปรับปรุง
พฤติกรรมการจัดการตนเองของผู้ป่วยที่มี
ปัญหาสุขภาพเรื้อรัง.
ก็มีโอกาสที่ผู้ป่วยจะมีอำนาจ
การรับรู้ที่สูงขึ้นของความสามารถในการจัดการกับ
ความต้องการของพวกเขา โรคที่เพิ่มขึ้นและความพร้อม
ที่จะเปลี่ยนแปลงซึ่งในที่สุดจะนำไปสู่การมีสุขภาพ
พฤติกรรม (เดอร์สัน, et al, 2003;. Falk-ราฟาเอล,
2001) สอดคล้องกับเรื่องนี้การจัดการตนเอง
คะแนนพฤติกรรมของกลุ่มทดลองอย่างมีนัยสำคัญของเรา -
อย่างมีเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับผู้ที่อยู่ในการควบคุม
กลุ่ม โปรแกรมปัจจุบันช่วยให้ผู้เข้าร่วม
ในการปรับเปลี่ยนการจัดการตนเองของพวกเขาที่ไม่แข็งแรง
เช่นพฤติกรรมการกินอาหารที่มีรสเค็มหรือทางกายภาพ
การใช้งานผ่านการตรวจสอบด้วย salinometers
และการเก็บรักษาไดอารี่การออกกำลังกาย ผู้เข้าร่วมกิจกรรมกล่าวว่าเทคนิคเหล่านี้เพิ่มความรู้สึกของพวกเขา
ในระหว่างการเพิ่มขีดความสามารถของการอภิปรายกลุ่ม
การประชุม ตัวอย่างเช่นหนึ่งในผู้เข้าร่วมที่
ใช้วัดความเค็มความเห็นว่าเขาไม่ได้
รู้ว่าเขามีการบริโภคเกลือมากที่สุดเท่าที่เขาได้รับการ
กิน ' เข้าร่วมนี้ให้กินเกลือสูง
ซุป ndings ไฟของเรามีความสอดคล้องกับก่อนหน้านี้
รายงาน (Figar et al., 2006) ซึ่งในการเพิ่มขีดความสามารถ
โปรแกรมการศึกษานำไปสู่ความดันโลหิตสูง
ของผู้ป่วยลดลงการบริโภคโซเดียมของพวกเขา อีกประการหนึ่ง
การศึกษายังแสดงให้เห็นว่าตัวเองเพิ่มขีดความสามารถการรับรู้
และโรคเบาหวานพฤติกรรมการดูแลตนเองที่เพิ่มขึ้น
ในผู้ป่วยที่ได้รับการฝึกอบรมเพิ่มขีดความสามารถ
เมื่อเทียบกับโรคเบาหวานกลุ่มการศึกษาเท่านั้น
(Choi, 1998).
โปรแกรมปัจจุบันยังมี uence infl บวก
กับกิจกรรมทางกายภาพของ ผู้เข้าร่วม
ที่มีความสอดคล้องกับการดำเนินชีวิตอื่น ๆ โปรแกรม
การศึกษารวมถึงการแทรกแซงการออกกำลังกาย
(เบิร์ค, et al, 2007;. ลี et al, 2010). แม้ว่า
จำนวนของกิจกรรมกลางและความเข้มสูง
ไม่ได้เพิ่มขึ้นในปริมาณที่เพิ่มขึ้นของการเดิน
ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกในทางกายภาพโดยรวม
กิจกรรม มีรายงานว่าผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง
ได้อย่างง่ายดายสามารถเริ่มต้นและการบำรุงรักษาต่ำและ
การออกกำลังกายกลางเข้มเช่นการเดิน (Lee et al.,
2010) เมื่อเทียบกับการออกกำลังกายแข็งแรงและ
ความมีประสิทธิภาพของการเดินในการลดความดันโลหิต
ก็เหมือนกับหรือดีกว่า ความเข้มสูงกว่า
การออกกำลังกาย (Hagberg et al., 2000) เช่นนี้มันเป็นที่
คาดว่าถ้าผู้ป่วยความดันโลหิตสูงบูรณาการ
กิจกรรมการออกกำลังกายเช่นการเดิน; จะขึ้น
บันได; เต้นรำ หรือสวนเข้ามาในชีวิตประจำวัน
การออกกำลังกายรวมสะสมจะเพิ่มขึ้น
และทำให้การควบคุมความดันโลหิตและ
ภาวะ metabolic syndrome ได้อย่างมีประสิทธิภาพ.
มีข้อ จำกัด หลายประการในการศึกษาครั้งนี้มี.
ผู้เข้าร่วมไม่ได้สุ่ม ดังนั้น
ผู้เข้าร่วมในกลุ่มทดลองอาจจะ
ได้รับแรงบันดาลใจมากขึ้นในการควบคุมเลือดของพวกเขา
ดันผ่านการปรับปรุงวิถีการดำเนินชีวิต ข้อมูล
เกี่ยวกับนิสัยการออกกำลังกายที่ถูกรวบรวมผ่าน
ผู้ป่วยรายงานตนเองซึ่งอาจนำไปสู่การเกินหรือ
มีส่วนร่วม underreporting การออกกำลังกายที่เกิดขึ้นจริง.
โพสต์โปรแกรมการเก็บรวบรวมข้อมูลที่เกิดขึ้นในแปด
สัปดาห์และอาจไม่ได้มีความเข้าใจในระยะยาว
ผลกระทบของการเพิ่มขีดความสามารถการแทรกแซง.
สุดท้าย การศึกษาได้ดำเนินการในเกาหลีผลที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้อาจจะไม่ generalizable
ให้แก่ผู้ป่วยจากประเทศอื่น ๆ ที่แตกต่างกันหรือมี
ภูมิหลังทางวัฒนธรรม
ผลจากพยาบาลที่นำโดยเพิ่มขีดความสามารถตามนี้
ชี้ให้เห็นว่าการแทรกแซงของรุ่นนี้สำหรับผู้ป่วย
ดูแลถือสัญญาในการปรับปรุงหัวใจและหลอดเลือด
ผลลัพธ์เช่นความดันโลหิตและส่วนประกอบอื่น ๆ
ของภาวะ metabolic syndrome ในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูง แม้ว่าก่อนหน้านี้การดำเนินชีวิต modifi
โปรแกรมไอออนบวกได้แสดงให้เห็นการปรับปรุงใน
การควบคุมความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. เบิร์ค
, et al, 2007;.. เอลเมอ et al, 2006) การศึกษาในปัจจุบัน
เป็นนวัตกรรมใหม่ในการที่จะแสดงให้เห็นถึงการลดลง
ในภาวะ metabolic syndrome ปัจจัยความเสี่ยงในการที่ค่อนข้าง
ช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนซึ่ง
กินเวลานานตราบเท่าที่ 4-6 เดือนหรือมากกว่า.
ความชุกของภาวะ metabolic syndrome ใน
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูงในปัจจุบันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
66% ที่ baseline ซึ่งเป็นสองเท่าสูงกว่า ผู้ใหญ่เกาหลีปกติ (KCDCP 2008)
และที่คล้ายกันในการกำหนดเป้าหมายการศึกษาของยุโรปอีก
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูง (Kjeldsen et al., 2008) ใน
กลุ่มทดลองของเราจำนวนเฉลี่ยของ
ปัจจัยเสี่ยงภาวะ metabolic syndrome ลดลงจาก
2.8 1.4 หลังจากแปดสัปดาห์ในการเพิ่มขีดความสามารถ
ของโปรแกรมและความชุกของภาวะ metabolic syndrome
ลดลง 63% ผลกระทบนี้จะคล้ายกับ
ที่รายงานในการศึกษาการรักษาโรคอื่น ๆ ที่
แทรกแซงการดำเนินชีวิตที่มีผลในการลดลงของ
จำนวนของปัจจัยเสี่ยง 2.2-1.9 ในผู้ป่วย
ความดันโลหิตสูง (Tonstad et al., 2007) และ
การลดลงของความชุกภาวะ metabolic syndrome
25 -72% ในผู้หญิงไต้หวัน (Jou และ Hsu,
2010) และวัยรุ่นที่เป็นโรคอ้วนบราซิล (Leite
et al., 2009) หนึ่งการศึกษาก่อนรวมถึงเพียง
3-4 แทรกแซงการดำเนินชีวิตช่วงการให้คำปรึกษา
ไม่ได้รายงานการลดลงของภาวะ metabolic syndrome
ปัจจัยเสี่ยง (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala และ Poskiparta 2011) นี้ก็น่าจะเป็น
เนื่องจากความแตกต่างในความยาวของการแทรกแซง
ระหว่างการศึกษาก่อน (Kuninkaanniemi
et al., 2011) และของเรา.
โปรแกรมนี้จะมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทมากในการ
ควบคุมความดันโลหิตทั้ง systolic และ diastolic
ในกลุ่มทดลองซึ่งเป็น สอดคล้อง
กับผลกระทบของการดำเนินชีวิตการศึกษาก่อนหน้านี้
เกี่ยวกับความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. Hagberg,
สวน & Brown, 2000) อย่างไรก็ตามดังนั้น et al, (2008)
รายงานว่าเจ็ดหรือมากกว่าครั้งกรณีการจัดการ
บริการลดลงความดันโลหิต
ได้อย่างมากเนื่องจาก แต่ไม่ดันโลหิต diastolic ใน
การศึกษาอื่นหกพยาบาลให้คำปรึกษาเป็นรายเดือน
ในปัจจัยเสี่ยงการเผาผลาญอาหารในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูงลดลงรอบเอวและ
TG แต่ไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทต่อความดันโลหิต
(Tonstad et al., 2007) นี้อาจจะนำมาประกอบ
ความแตกต่างในวิธีการโปรแกรม ก่อนที่
โปรแกรมมีให้โดยโทรศัพท์หรือเยี่ยมชม
ผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงในขณะที่
การศึกษาในปัจจุบันผู้เข้าร่วมแต่ละคนมีความสัมพันธ์กับ
คนอื่น ๆ ผ่านกลุ่มการเสริมสร้างศักยภาพ
การอภิปราย การประชุมการออกกำลังกายยังถูกนำมาใช้
ในโปรแกรมของเรา แต่ไม่ได้คนอื่น ๆ ดังนั้น
นี้อาจกระตุ้นให้ผู้เข้าร่วมจะมีมากขึ้นสอดคล้อง
กับพฤติกรรมการจัดการตนเองในการควบคุม
ความดันโลหิต.
ปัจจุบัน NCEP ATP III-เน้นย้ำว่า
การลดลงของน้ำหนักตัวและไขมันผ่านการปรับปรุง
ในการดำเนินชีวิตควรให้ความสำคัญสูงสุด
ในการรักษาภาวะ metabolic syndrome
(Kjeldsen et al, 2008.-NCEP ATP III, 2001) ใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวเอเชีย (รวมถึงเกาหลี) เป็นที่รู้จักกัน
จะมีอุบัติการณ์สูงขึ้นของโรคอ้วนท้อง
กว่าชาวตะวันตกแม้จะมีชาวเกาหลีที่ต่ำกว่า
ค่าดัชนีมวลกาย (จูลีและ 2006) เช่นในปัจจุบัน
การศึกษาซึ่งเป็นหนึ่งในเกณฑ์ที่เหมาะสำหรับชาวเอเชีย (เอว
เส้นรอบวง≥90เซนติเมตรสำหรับผู้ชายหรือ≥80ซม. สำหรับ
ผู้หญิง) เพราะเกณฑ์ 102 ซม. เอว
เส้นรอบวงจาก NCEP ATP III-อยู่บนพื้นฐานของ
ชาวตะวันตก.
เอว เส้นรอบวงในการทดลองของเรา
ลดลงอย่างมีกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับ
กลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์ ความแตกต่างนี้
อาจจะเป็นเพราะในส่วนของการดำเนินชีวิตเพื่อสุขภาพ
การศึกษาซึ่งนำไปสู่ผู้เข้าร่วมลดลง
การบริโภคของอาหารแคลอรีสูงและพลังงานที่เพิ่มขึ้น
การบริโภคผ่านการออกกำลังกาย ผลการศึกษานี้
แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการดำเนินชีวิตการแทรกแซงไอออนบวก modifi สำหรับผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงที่มี
ความเสี่ยงสูงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด.
ระดับ TG ลดลงในทั้งสองกลุ่ม
แต่ลดลงมากขึ้นในกลุ่มทดลอง
ที่เกิดในความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างลาดเท
กลุ่ม ในขณะที่ค่าเฉลี่ยระดับ HDL-C เพิ่มขึ้น
เล็กน้อยในทั้งสองกลุ่มผู้เข้าร่วมการทดลอง
แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของขนาดใหญ่ถึงแม้จะ
ไม่ได้ผลอย่างมีนัยสำคัญลาดเท ndings ไฟของเรามีลักษณะที่คล้าย
กับผู้ที่รายงานโดยโอ้คิมฮยอน, คัง
และแบง (2007) ที่รอบเอว,
คอเลสเตอรอลรวม, TG และ LDL ได้อย่างมีคัญ
ดีขึ้น แต่ HDL-C ก็ไม่ได้อย่างมากเนื่องจาก
การปรับปรุง การศึกษาอื่น ๆ (Hagberg et al, 2000;.
ลีวัตสัน Mulvaney, Tsai และดูเถิด 2010) ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในลาดเท HDL-C แต่ของพวกเขา
. แทรกแซงการออกกำลังกายได้นานกว่าของเรา
ในการศึกษาระดับ FBG เป็น ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญ
ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยระหว่างสองกลุ่มหลัง
การแทรกแซงเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งสอดคล้อง
กับการศึกษาก่อนหน้า (Choi, 1998; Kjeldsen, et al.
2008) ซึ่งพฤติกรรมที่ดีต่อสุขภาพในช่องท้อง
โรคอ้วนและ ndings สายทางโลหิตวิทยาอื่น ๆ
ดีขึ้น แต่ระดับ FBG ไม่ได้เปลี่ยนอย่างมาก
หลังจากการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง.
อย่างไรก็ตาม นี้ไม่สอดคล้องกับ
ผลการศึกษาอื่น (แฮมคิม 2011)
ที่มีการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีหลอดเลือด
โรคหัวใจ (CHD) หรือที่มีความเสี่ยงของโรคหลอดเลือดหัวใจ
ลดลงได้อย่างมากเนื่องจากระดับ FBG ซึ่งอาจ
นำมาประกอบกับความชุกของโรคเบาหวานใน
การศึกษาก่อนในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจเป็น
สามครั้งสูงกว่าการศึกษาในปัจจุบัน.
นอกจากนี้ระดับน้ำตาลในเลือดของผู้เข้าร่วม
ในการศึกษาในปัจจุบันอยู่ในภาวะปกติ
ในช่วงก่อนที่จะมีการแทรกแซง ; จึงลดลง
FBG ไม่อาจมีนัยเดียวกันอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิก.
คะแนนเพิ่มขีดความสามารถของการทดลอง
ได้อย่างมากเนื่องจากกลุ่มเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์.
nding สายนี้จะสอดคล้องกับการศึกษาอื่น ๆ ใน
ที่ที่ใช้ในการแทรกแซง เพิ่มขีดความสามารถ
กลยุทธ์ที่นำไปสู่ระดับที่ดีขึ้นของการเสริมสร้างศักยภาพ
ในผู้ป่วยไตวายเรื้อรัง (Tsay
และฮุง, 2004) และเบาหวานชนิดที่ 2 (แอนเดอ
et al., 2009) ผู้เขียนบอกว่ามันได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับการแทรกแซงที่มีประสิทธิภาพสำหรับการเพิ่มการ
เพิ่มขีดความสามารถในการรับรู้นอกเหนือจากการปรับปรุง
พฤติกรรมการจัดการตนเองของผู้ป่วยที่มี
ปัญหาสุขภาพเรื้อรัง.
ก็มีโอกาสที่ผู้ป่วยจะมีอำนาจ
การรับรู้ที่สูงขึ้นของความสามารถในการจัดการกับ
ความต้องการของพวกเขา โรคที่เพิ่มขึ้นและความพร้อม
ที่จะเปลี่ยนแปลงซึ่งในที่สุดจะนำไปสู่การมีสุขภาพ
พฤติกรรม (เดอร์สัน, et al, 2003;. Falk-ราฟาเอล,
2001) สอดคล้องกับเรื่องนี้การจัดการตนเอง
คะแนนพฤติกรรมของกลุ่มทดลองอย่างมีนัยสำคัญของเรา -
อย่างมีเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับผู้ที่อยู่ในการควบคุม
กลุ่ม โปรแกรมปัจจุบันช่วยให้ผู้เข้าร่วม
ในการปรับเปลี่ยนการจัดการตนเองของพวกเขาที่ไม่แข็งแรง
เช่นพฤติกรรมการกินอาหารที่มีรสเค็มหรือทางกายภาพ
การใช้งานผ่านการตรวจสอบด้วย salinometers
และการเก็บรักษาไดอารี่การออกกำลังกาย ผู้เข้าร่วมกิจกรรมกล่าวว่าเทคนิคเหล่านี้เพิ่มความรู้สึกของพวกเขา
ในระหว่างการเพิ่มขีดความสามารถของการอภิปรายกลุ่ม
การประชุม ตัวอย่างเช่นหนึ่งในผู้เข้าร่วมที่
ใช้วัดความเค็มความเห็นว่าเขาไม่ได้
รู้ว่าเขามีการบริโภคเกลือมากที่สุดเท่าที่เขาได้รับการ
กิน ' เข้าร่วมนี้ให้กินเกลือสูง
ซุป ndings ไฟของเรามีความสอดคล้องกับก่อนหน้านี้
รายงาน (Figar et al., 2006) ซึ่งในการเพิ่มขีดความสามารถ
โปรแกรมการศึกษานำไปสู่ความดันโลหิตสูง
ของผู้ป่วยลดลงการบริโภคโซเดียมของพวกเขา อีกประการหนึ่ง
การศึกษายังแสดงให้เห็นว่าตัวเองเพิ่มขีดความสามารถการรับรู้
และโรคเบาหวานพฤติกรรมการดูแลตนเองที่เพิ่มขึ้น
ในผู้ป่วยที่ได้รับการฝึกอบรมเพิ่มขีดความสามารถ
เมื่อเทียบกับโรคเบาหวานกลุ่มการศึกษาเท่านั้น
(Choi, 1998).
โปรแกรมปัจจุบันยังมี uence infl บวก
กับกิจกรรมทางกายภาพของ ผู้เข้าร่วม
ที่มีความสอดคล้องกับการดำเนินชีวิตอื่น ๆ โปรแกรม
การศึกษารวมถึงการแทรกแซงการออกกำลังกาย
(เบิร์ค, et al, 2007;. ลี et al, 2010). แม้ว่า
จำนวนของกิจกรรมกลางและความเข้มสูง
ไม่ได้เพิ่มขึ้นในปริมาณที่เพิ่มขึ้นของการเดิน
ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกในทางกายภาพโดยรวม
กิจกรรม มีรายงานว่าผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง
ได้อย่างง่ายดายสามารถเริ่มต้นและการบำรุงรักษาต่ำและ
การออกกำลังกายกลางเข้มเช่นการเดิน (Lee et al.,
2010) เมื่อเทียบกับการออกกำลังกายแข็งแรงและ
ความมีประสิทธิภาพของการเดินในการลดความดันโลหิต
ก็เหมือนกับหรือดีกว่า ความเข้มสูงกว่า
การออกกำลังกาย (Hagberg et al., 2000) เช่นนี้มันเป็นที่
คาดว่าถ้าผู้ป่วยความดันโลหิตสูงบูรณาการ
กิจกรรมการออกกำลังกายเช่นการเดิน; จะขึ้น
บันได; เต้นรำ หรือสวนเข้ามาในชีวิตประจำวัน
การออกกำลังกายรวมสะสมจะเพิ่มขึ้น
และทำให้การควบคุมความดันโลหิตและ
ภาวะ metabolic syndrome ได้อย่างมีประสิทธิภาพ.
มีข้อ จำกัด หลายประการในการศึกษาครั้งนี้มี.
ผู้เข้าร่วมไม่ได้สุ่ม ดังนั้น
ผู้เข้าร่วมในกลุ่มทดลองอาจจะ
ได้รับแรงบันดาลใจมากขึ้นในการควบคุมเลือดของพวกเขา
ดันผ่านการปรับปรุงวิถีการดำเนินชีวิต ข้อมูล
เกี่ยวกับนิสัยการออกกำลังกายที่ถูกรวบรวมผ่าน
ผู้ป่วยรายงานตนเองซึ่งอาจนำไปสู่การเกินหรือ
มีส่วนร่วม underreporting การออกกำลังกายที่เกิดขึ้นจริง.
โพสต์โปรแกรมการเก็บรวบรวมข้อมูลที่เกิดขึ้นในแปด
สัปดาห์และอาจไม่ได้มีความเข้าใจในระยะยาว
ผลกระทบของการเพิ่มขีดความสามารถการแทรกแซง.
สุดท้าย การศึกษาได้ดำเนินการในเกาหลีผลที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้อาจจะไม่ generalizable
ให้แก่ผู้ป่วยจากประเทศอื่น ๆ ที่แตกต่างกันหรือมี
ภูมิหลังทางวัฒนธรรม
การแปล กรุณารอสักครู่..
I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันกำลังนอนอยู่
- Sleep with us, you much very happy>3
- anticapate incoming calls
- Symptoms improved, but still a little st
- there were tree that I liked, but I ende
- มันเป็นเพลงรัก
- ฝัดไว้ เพื่อวันที่ดีของเรา
- He always at six o'clock in the morning
- เขาชอบภาษาจีน
- but i was feeling lonely
- For decades there has been considerable
- ช่วงนี้ฉันยุ่งกับการขายกล้วยทอดช่วยแม่
- You nice and kind
- ไม่ต้องรักเท่าฟ้า แต่ขอให้รักเท่าเดิม
- ฉันเห็นแค่รูปเดียว
- Marahnya
- สุขสันต์วันเกิด
- คุณต้องการพัดลมไหม
- สร้อย
- ปรับตัวให้เข้ากับผู้คนเพราะต้องพูดคุยประ
- Allium spear.
- คุณเชื่อฉันเถอะ
- กลิ่นของเทียนหอมในรูปแบบต่างๆ1.เทียนหอมก
- รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องการคุณที่รัก
